Gips

Anna Woltz schreef al vele mooie en geliefde kinderboeken, maar een griffel won ze nog nooit. Tot deze zomer. Tijdens de Midzomerkinderboekenborrel ging de Zilveren Griffel in de categorie 9 jaar en ouder naar haar prachtige boek Gips. En wat mij betreft 'verzilverd' ze hem in oktober voor de Gouden Griffel! Dat ik dit jaar bij die boekenborrel mocht zijn is voor dit blog niet ter zake doende, maar wel een leuk detail :-)

Talk Talk - The Colour Of Spring

Vandaag grijp ik maar eens een keertje terug. Midden jaren tachtig, ik zat op de HAVO, en mijn muzieksmaak begon zich te ontwikkelen. Niet meer standaard de dingen die mijn oudere zussen mooi vonden, maar meer wat ik van vrienden en klasgenoten te horen kreeg. En wat op de radio gedraaid werd natuurlijk.

En zo kwam ook de groep Talk Talk voorbij. 'The Colour of Spring' was zo'n album dat bij het verschijnen al een klassieker leek te zijn. Of in ieder geval te worden. Er gebeurde iets op die plaat...

As in Tas

Op 28 februari 2014 overleed Hugo Brandt Corstius. Twee maanden later besluit zoon Jelle Brandt Corstius de as van zijn vader uit te strooien in de Middellandse Zee.
As in Tas is het zeer persoonlijk verslag van een zoon over de relatie die hij met zijn vader had. Geen gewone vader, dat moge duidelijk zijn, hij had nu eenmaal een gekke én geniale vader.

Elk voorjaar maakte Jelle een fietstocht met zijn vader Hugo: een wonderlijke man die veel begreep van dingen waar de meeste mensen niets van begrepen (palindromen), maar weer weinig van normale dingen (kinderen). Een bestemming was er nooit, maar wel de zekerheid dat het niet langer dan twee dagen zou duren. Anders kregen ze ruzie.

Een vrouw op de vlucht voor een bericht

Op 4 april dit jaar overleed ‘boekenman’ Wim Brands en ik was geschokt. Hoe kan dit nou, deze man maakte zulke mooie boekenprogramma’s. Menig keer raakte ik zo geïnspireerd door wat hij schrijvers liet vertellen over hun nieuwste boeken, dat ik nog maar 1 focus had en dat was: hébben dat boek! Als je weet dat mensen enthousiast zijn over jouw programma’s en geïnspireerd raken, dan wil je toch juist niet dood, maar blijven speuren naar boeiende verhalen? Dacht ik.

Een zaterdagmiddag - Bert Wagendorp

Soms weet ik het even niet meer….. Er zijn zoveel boeken en elke dag komen er tig bij. En dagelijks zie ik ook nog eens ontzettend veel nieuwtjes over boeken en lezen voorbij komen. Maar ik had even geen zin in de nieuwe boeken, maar wat dan wel.
Kijk...en dan is het wel handig dat je in een bibliotheek werkt en keuze hebt uit nog veeel en veeel meer boeken. En al dwalend vond ik een boekje dat mij wel aansprak.
“Was het 24 februari? Dat zou kunnen. Het zal rond half vier zijn geweest.”
Zo begint Een zaterdagmiddag van Bert Wagendorp.

Zo simpel kan het zijn

Op een wat verveelde regenachtige zondagmiddag drukt m'n lief me een kleine pocket in de handen. "Hier, lees dit maar." Soms is het heerlijk als iemand je simpel zegt wat je moet doen. Ik begon met de achterflap van Zo simpel kan het zijn en werd getriggerd door de recensies. "Wat een eenvoudig boek! Geen stappenplannen en geen managementmodellen. Simpelweg heerlijk leesvoer! (5-sterren)" Met daaronder "Wat een eenvoudig boek Geen stappenplan of managementmodel te vinden. Zo simpel kan het toch niet zijn? (1-ster)" Het duurde even voor ik de humor er van in zag.

Seance

Dr. Whitman is een gevierd chemicus, die een beetje in het vergeetboek dreigt te raken. Dan krijgt hij bezoek van een journalist van een enigszins dubieus tijdschrift over spiritualisme, een onderwerp dat Dr. Whitman interesseert. Want hoe is het mogelijk dat een medium in staat is een energie te materialiseren tot een fysiek aanwezige persoon? Een vraagstuk dat in het laat 19e eeuwse Londen meteen een wat mythische sfeer krijgt onder de gaslampen in de mistige avonduren. Dr. Whitman zal aantonen dat het medium een oplichtster is. Maar niets is wat het lijkt en de experimenten van Dr. Whitman nemen een geheel andere wending.

Wie noemt zijn kind nou Chardonnay?

Zilverliefje, Miracle-of-love, Pinokkio, Physique-Da`Röché, PowNed. De creativiteit van ouders in het verzinnen van namen is verbluffend. In Wie noemt zijn kind nou Chardonnay? gaat Maarten van der Meer in op de fascinerende wereld van de voornamen.

Want achter al die namen zit een verhaal. Voornamen verraden ook veel over wie we zijn en waar we vandaan komen. Ronald is een vijftiger, Khe`shaun komt uit Curaçao, Charlotte zit op hockey en Samantha is een tokkie. Maarten (er lopen ruim 30.000 Maartens rond in Nederland) neemt je mee op een vrolijke en verbazingwekkende ontdekkingstocht.

Zeven soorten honger - Renate Dorrestein

Nooit geweten dat er zeven soorten honger bestaan. Honger die wordt opgewekt via het oog, de neus, het oor, de mond, het hoofd, de maag en niet op de laatste plaats: de honger van het hart.
Het nieuwste boek Zeven soorten honger van Renate Dorrestein gaat over één van haar grootste thema’s: eten of gegeten worden. En natuurlijk over de liefde en gemis.

A most wanted man

John le Carré kennen we als schrijver van spionagethrillers. Anton Corbijn maakt als regisseur naam met spionagefilms als The American. En Philip Seymour Hoffman kroop als acteur in elke willekeurige huid. Helaas moet de filmwereld het al twee jaar zonder hem doen. Zijn laatste voltooide rol speelde hij in A most wanted man. En die film brengt de drie genoemde kanjers samen in een pijnlijk actueel en spannend verhaal. Wie is het aas, wie de prooi en wie de schurk?

De H is van Havik

De H is van Havik van Helen MacDonald is een fascinerend boek. Ik heb het halverwege een tijdje weggelegd omdat ik niet zeker wist of ik het wilde uitlezen. Uiteindelijk toch gedaan en zeker geen spijt!

Het is een complex boek met verschillende verhaallijnen: rouw na het overlijden van haar vader die sluipend overgaat in een depressie en het trainen van een wilde havik voor de jacht door de schrijfster zelf en de schrijver T.H. White (1906-1964). De training van een havik is voor beiden een soort therapie voor een persoonlijke crisis.

Neem een geit: Leven voor gevorderden – Claudia de Breij

Het boek Neem een geit van Claudia de Breij begint met de eerste levensles van wijlen René Gude, Denker des Vaderlands: Ga vooral te rade bij anderen.
“Maar ik zou mezelf wel iets toewensen. Namelijk dat ik efficiënter gebruik had kunnen maken van de ervaring van anderen in het uitvinden van mijn eigen, hoogstpersoonlijke weg door het leven. Ik heb te vaak gedacht dat ik het zelf moest uitzoeken. Voor een deel is dat ook de geest van de tijd: we hebben een individualistische sfeer opgetrokken waarin mensen het idee hebben dat ze het allemaal zelf moeten doen. Maar dat is natuurlijk onzin. Het is onzin want alles is al uitgezocht, door iedereen die dat ook weer hoogst individueel en strikt persoonlijk heeft gedaan".

De Hokjesman

"In alle landen waar ik kwam en onder alle volkeren die ik ontdekte, vond ik geen vreemdsoortiger slag mensen dan de Nederlanders. Niet één volk, maar een tombola van culturen, clubs en groepen. Met vreemde stammen en exotische gemeenschappen. Zoals de klassieke volkenkundigen voor mij zoek ik ze op, ontleed ze, meet ze en doorgrond ze. Ik ga op safari in eigen land, op zoek naar de rimboe in onszelf. Noem mij: de Hokjesman."