In Memoriam: Harry Muskee

foto: ANP

Deze week is Cuby overleden. Tragisch nieuws voor bluesminnend Nederland. Harry Muskee was natuurlijk meer dan Cuby alleen; maar zal altijd vooral in één adem genoemd worden met de eerste echte Nederlandse bluesband: Cuby & The Blizzards.

Nou ben ik zelf te jong om mee te kunnen praten over het begin van deze band, over de hoogtijdagen en over de impact op de Nederlandse muziek. Maar ik werd er wel door gegrepen.
Op de radio hoorde ik vrij toevallig een keer 'Window Of My Eyes'. Prachtig was dat... Herman Brood op piano, en een 'drijvende' gitaarsolo van Eelco Gelling. Daar wilde ik dus meer van weten en vooral meer van horen.

John Lee Hooker’s Hobo Blues zou op het repertoire komen van de band waarmee Harry Muskee legendarisch ging worden. Als jonge corrector bij de Drentsche en Asser Courant leerde hij een leerling fotograaf kennen die goed gitaar kon spelen: Eelco Gelling. In de Rocking Strings speelden ze het werk van Elvis Presley, de Shadows en de jonge Rolling Stones na, maar dat zinde Muskee niet. Muskee wilde eigen Drentse blues gaan maken. Bij Gelling stroomde die stijl zo uit de vingers. Ze hadden een opvallende naam nodig. Voor zichzelf verengelste Harry de naam van de hond van de buren: Koebie. In het Engelse woordenboek prikten ze de naam voor een hevige winterstorm met felle kou. Het was 1965, het beginjaar van Cuby + Blizzards. (NOS.nl)

Nooit geweten dat de bandnaam afgeleid werd van de hond van de buren..
Ik ging 2e-hands LP's kopen: 'Desolation' (het debuut uit 1966) en een album vol ballads. En die draaide ik dan, destijds op mijn studentenkamer in Leeuwarden. In een straat, of steeg eigenlijk, die wat mij betreft helemaal paste bij de muziek: verlaten, grijs en melancholisch.
Later zag ik Cuby pas voor het eerst live. En, hoe vervelend het ook is om te melden, de 'betovering' werd een beetje verbroken. Ik zag niet de man die achterna gezeten werd door de duivel, of die de klaagzang tot vak wist te verheffen. Ik miste eigenlijk de bezieling die ik verwacht had, het leek zo ongeïnspireerd, zo plichtmatig.
Maar ondanks dat bleef ik bewondering houden voor de vasthoudendheid aan de blues, aan het eigen geluid.
Een geluid dat we helaas niet meer horen.
Cuby is dood, lang leve Cuby...





Cuby & The Blizzards in onze catalogus

Teken het condoleanceregister

De woorden van Wilders

Wees niet bang, dit wordt geen politiek betoog. Maar we proberen met dit bieblog ook de actualiteit wat te volgen en het is gek, dan schiet me plotseling dit leuke boekje van Jan Kuitenbrouwer te binnen: De woorden van Wilders & hoe ze werken. Ik heb het weer eens van de plank gepakt en doorgebladerd. Zo actueel.

Kuitenbrouwer is een taalkundige. Hij luistert naar wat mensen zeggen en kan uitleggen waarom dat met andere mensen doet wat het doet. En we weten uit de geschiedenis: een succesvol politicus is een succesvol taalgebruiker. Nou kun je van de heer Wilders vinden wat je wilt, je kunt hem niet beschuldigen van zwijgend aan de kantlijn staan. Dit is iemand met een verdraaid 'slim' taalgebruik.

Kuitenbrouwer beschrijft kort maar krachtig de retorische technieken die Geert Wilders in zijn betogen toepast. Metaforen, anaforen, herhaling, de overtreffendste trap en nog veel meer. Met allemaal bekende voorbeelden uit de laatste jaren toont hij aan hoe Wilders die emoties in de onderbuik weet te raken of een debat weet te 'framen'. En dat maakt pijnlijk duidelijk hoe hij met z'n eigen vocabulaire z'n eigen werkelijkheid weet te creëren.

Achterin staat een prachtig lexicon van Wilders' bijzondere woorden. Dit boekje is al meer dan een jaar oud. Sommige woorden hoor je nauwelijks meer, maar wat zouden we er alweer veel aan toe kunnen voegen. En eerlijk is eerlijk, ik vind het allemaal ook nog wel verdomd knap. Als het niet zoveel schade zou aanrichten zou je hem er bijna een soort van pluim voor geven. Maar nee, dan denk ik gelijk: doe effe normaal man.

Reserveer nu in onze catalogus.

R.E.M.

R.E.M. stopt er mee. Het nieuws kwam deze week en hield behoorlijk wat mensen en media bezig. Het duurde bij mij even voor ik er achter kwam wat het met me deed. Ik ben, eerlijk gezegd, nooit een echte fan geweest. Maar op de een of andere manier zijn er nummers die direct herinneringen oproepen. Aan een tijdsbeeld bijvoorbeeld. Of aan schoonmaakwerk.
Dat laatste komt omdat ik ten tijde van 'Losing my religion' tijdelijk schoonmaakwerk deed en het nummer dagelijks wel een keer of vijf voorbij hoorde komen.
O ja, nog zo'n herinnering: er was een comedyserie waarbij een nummer van R.E.M. als titelsong werd gebruikt: 'It's the end of the world as we know it'. Maar hoe heette die serie ook alweer?
Dus toch, fan of niet, lijkt het er op dat iedereen er wel iets van kent of herkent. Onlangs verscheen nog een nieuw album, 'Collapse Into Now'. Fraaie popplaat, veelzijzig en niks mis mee. Maar ik merk wel dat vrijwel iedereen het nu heeft over de oudere platen. Kennelijk hebben die een diepere indruk achtergelaten.
Waar ik wel benieuwd naar ben, is hoe dit nieuws ervaren wordt door onze bloglezers. Zijn er verstokte fans die huilend thuiszitten? Aan welk nummer kleven de beste herinneringen?
Laat het weten in een reactie op dit bericht!
En natuurlijk ook als je weet welke comedyserie ik bedoel... ;-)
En laat ik maar eindigen met het nummer waar ik het singeltje nog van heb:



(Hoewel de versie met de muppets ook erg leuk is...)



Reserveer 'Collapse Into Now' in onze catalogus
Reserveer een verzamelalbum in onze catalogus

De meesterproef : een master Hugh-mysterie

Het ideaal van Master Hugh is mensen te genezen. Maar wanneer bij het kasteel van Lord Gilbert een aantal botten wordt gevonden,krijgt de jonge arts een heel andere opdracht: de toedracht van dit mysterie te achterhalen.

'De meesterproef' is het eerste deel uit een serie over Master Hugh. Als je het thema van 'De maand van het spannende boek' nog even terugpakt dan hebben we er hier weer één! Misdaad door de eeuwen heen en wel in de middeleeuwen in Groot-Brittannië.

Wat heb ik genoten van dit boek. Mel Starr laat ons, met de nodige zelfspot en zelfreflectie, kijken door de ogen van Hugh. Eigenlijk is Hugh chirugijn. Hij heeft zijn opleiding onder andere in Frankrijk genoten en door zijn intelligentie is hij soms in staat tijdens het uitoefenen van zijn werk voor die tijd alternatieve methodes toe te passen. Door zijn prestaties valt hij al snel op bij Lord Gilbert die hem een functie aanbiedt binnen zijn kasteelmuren.

In tegenstelling tot wat je zou verwachten is Mel Starr geen Brit, maar een Amerikaan. Alles in het boek ademt zo'n heerlijke, Britse detective sfeer. Daarnaast krijg je als toetje ook nog eens inzicht in de middeleeuwese artsenpraktijk.

Gelukkig heb ik gezien dat in het engels inmiddels vier delen zijn verschenen.

Reserveer de meesterproef in onze catalogus

Jaap Scholten: Kameraad Baron

Soms komt de geschiedenis zo dichtbij, dat je er zelf onderdeel van uitmaakt. Lezend in Kameraad Baron van Jaap Scholten kwam ik terecht in de wereld van de Transsylvaanse adel. Niet de meest vrolijke geschiedenis: de wereld van Ceausescu, dictatuur, strafkampen en vergaande glorie. Wel geschiedenis die ik zelf ook deels heb meegemaakt, denk aan de val van de muur in Berlijn en de executie van Ceausescu. Dit boek vertelt niet alleen over de val en de voorzichtige wederopstanding van de Hongaarse en Roemeense adel. Maar ook over de belangrijke rol die de adel heeft gespeeld en weer speelt in de cultuur van Hongarije en Roemenië.

Na WOII stonden Hongarije en Roemenië onder zware controle van communistisch Rusland. Voor die tijd speelden adellijke families een belangrijke rol in de politiek, cultuur en welvaart van beide landen. Maar met de komst van het communisme werd deze adel (net zoals geestelijken en wetenschappers) bestempeld als staatsgevaarlijk. Op een nacht in maart 1949 haalde de politie vervolgens alle adel uit hun huizen. Ze werden afgevoerd naar strafkampen of moesten gaan wonen in kelders en mochten hun stad niet meer verlaten. Hun kinderen mochten geen opleiding volgen en al hun bezittingen waren ze kwijt. Alleen de meest lage baantjes waren voor hen weggelegd. Zo werd een gravin een schoonmaakster en werkte de meeste graven en baronnen als fabrieksarbeider of schoorsteenveger.

Scholten bezocht vlak na de val van het IJzeren Gordijn Hongarije en Roemenië en raakte gefascineerd door deze landen. Twintig jaar later gaat hij opzoek naar de verhalen van de graven, gravinnen, baronnen en baronessen. Hij bezocht hun uitgebrande kastelen en vervallen landgoederen. Hij gaat opzoek naar hun kelders en zolders. Maar hij zoekt vooral antwoord op de vraag: hoe heeft de adel zich staande gehouden tijdens de dictatuur en wat is er anno 2010 nog van over?

Wat Scholten terugvindt is de jonge generatie adel. Men probeert landgoederen en kastelen terug te krijgen. Verder willen de jongeren iets te betekenen voor hun land en voor hun dorp. Scholten bezoekt de 30-jarige Farkas baron Banffy de Losoncz. Hij is teruggegaan naar het landhuis van zijn grootvader en probeert het weer op te bouwen. Tegelijkertijd wil hij jongeren uit zijn dorp interesseren voor de Roemeense cultuur. Want zowel Roemenië als Hongarije zijn tijdens het communisme alles kwijtgeraakt. Er is weinig gevoel meer voor ethiek of moraal. Er is veel corruptie en het recht van de sterkste geldt nog steeds. Leden van de vroegere Securitate zitten nog op de beste posities. En zowel Roemenië als Hongarije lopen ver achter bij andere EU-lidstaten.

Scholten laat in Kameraad Baron zien dat het mogelijk is een land totaal te vernietigen. In Roemenië en Hongarije bracht het communisme alleen maar angst, betonnen flats en armoede. Maar hij geeft ook de hoop dat een cultuur weer opgebouwd kan worden en dat er altijd mensen zijn die met moed en doorzettingsvermogen iets van het leven willen maken. Kameraad Baron is genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs 2011.

 Reserveer Kameraad Baron in onze catalogus

Neem nooit afscheid - Doug Magee

Van de achterflap
Misschien nog moeilijker dan je kind voor het eerst naar school brengen, is het voor het eerst alleen op vakantie laten gaan. Lena Trainor heeft net met pijn in haar hart haar dochter Sarah op de bus naar zomerkamp gezet, als er een tweede bus arriveert om de kinderen op te halen. Niemand blijkt iets te weten van de eerste bus…..



Een afschuwelijk gegeven dat een niet meer weg te leggen boek oplevert: Neem nooit afscheid van Doug Magee. Je wordt heel snel meegesleurd in het verhaal. Wissellende verhaallijnen en speculaties zorgen dat je steeds weer op het verkeerde been wordt gezet. Net als je denkt dat je weet hoe de vork in de steel zit, dient de volgende wending zich weer aan en blijf je maar doorlezen.

Magee schrijft zo beeldend dat je de wilde natuur van de Adirondack Mountains helemaal voor je ziet. Want daar zijn de kinderen met de ontvoerder die op hen past tot het losgeld is betaald. Als de ontvoerder aan een hartaanval overlijdt, hebben ze een probleem. Ze moeten de bewoonde wereld bereiken voordat ze uitgehongerd zijn of door beren worden aangevallen.
Ondertussen worden de ouders van de vier kinderen steeds wanhopiger. Er ontstaan spanningen tussen de echtparen, huwelijksproblemen, een maîtresse met dubieuze opmerkingen en ouders die elkaar verdacht proberen te maken.
De angsten van de kinderen en ouders weet Magee bijzonder goed te verwoorden.

Mooi vond ik ook dat Magee de titel van zijn boek zo duidelijk uit legt, dat je na het lezen van dit boek je vanzelf afvraagt op welke manier je zelf onlangs afscheid hebt genomen van mensen.

En het einde….. ijzersterk en onverwacht.

Reserveer in onze catalogus

U2 - Under A Blood Red Sky

Voor mij begon het hiermee. Ik kende U2 niet zo goed, maar wist dat vele klasgenoten dit tot dé band hadden verkozen. "Doe me dan eens wat nummers op een bandje", zei ik toen tegen een van mijn vrienden. Ja, een bandje. Niks mis mee hoor, was heel gewoon.
En dat bandje kreeg ik.

Hij had nog wat moeite gedaan door er nummers op te zetten die 'ik wel mooi zou vinden'. Dat bleken dus de wat tragere, rustige nummers te zijn. Maar ik werd pas echt enthousiast bij het horen van 'The Electric Co', live...


En. zoals gezegd, toen begon het. Het in de gaten houden, het verzamelen (vooral om de B-kantjes van singeltjes), en uiteindelijk de concertbezoeken.
'Under A Blood Red Sky' is dus voor mij zo'n popklassieker. Een album dat wat mij betreft nog steeds overeind staat en blijft boeien. Misschien nog wel meer dan het multi-mediale spektakel waarmee de band in latere jaren de wereld over trok.

Under A Blood Red Sky bevat opnames van drie verschillende liveoptredens in Red Rocks, Boston en Sankt Goarshausen in Duitsland, op de uitgave staat echter dat het album is opgenomen in Red Rocks. De gelijknamige video-uitgave is echter wel geheel opgenomen in Red Rocks, en dankzij de omgeving aldaar, de regen en het decor kreeg de video veel bekendheid. Rolling Stone Magazine noemt dit optreden een van de vijftig meest invloedrijke gebeurtenissen van de popmuziek. De titel van het album komt van de gelijknamige regel uit New Year's Day van het album War. Het album bevat de beroemde zin This is not a rebelsong, in het begin van Sunday Bloody Sunday. Ook kent het "zeldzame nummers" als Trash, Trampoline and the Party Girl, meestal simpel Party Girl genoemd, een B-side van de single A Celebration, uitgebracht tussen October en War. Ook wordt op Under a Blood Red Sky 11 O'Clock Tick Tock gespeeld. Dit nummer is nooit op album uitgebracht, maar in de begindagen van U2 was dit hun grootste hit en werd vaak twee keer gespeeld per optreden, waaronder één als toegift.(wikipedia)

Nu ik er over schrijf, weet ik ook weer wat ik vanavond op ga zetten, heel luid...





Reserveer de CD in onze catalogus
Reserveer de DVD in onze catalogus

Des hommes et des dieux

Je hebt je hart aan God gegeven. Je leeft om een goed mens te zijn en het goede aan anderen te geven. Je kiest voor een klooster in het Atlasgebergte in Algerije. Je vergroeit met de lokale bevolking. Maar er heerst enkel terrorisme en corruptie. Je werk en je leven worden bedreigd. Er wordt je bescherming aangeboden. Maar je dult geen wapens in een oord van gebed en vrede. Dan draait uiteindelijk alles nog om die ene vraag: blijven of vluchten. Vertrouwen op God, het goede, je geloof, of toegeven aan 'het kwaad' en de mensen verlaten die op je rekenen.

Tegen die achtergrond leefden tot eind jaren 90 zeven Trappisten monniken in Algerije. Ze besloten te blijven. Ze werden uiteindelijk ontvoerd door een groep moslimextremisten en twee maanden gevangen gehouden. Het is onduidelijk wat er in die periode precies is gebeurd, maar ik weet zeker dat zij op enig niveau contact met hun ontvoerders zullen hebben gehad. Helaas overwon het kwaad - of misschien wel de machteloosheid - en werden de monniken alsnog geëxecuteerd.

De bijzondere film Des hommes et des dieux toont de periode voorafgaand aan de ontvoering. Een periode van oplopende spanning, twijfel en onzekerheid, maar ook van een sterk toenemend geloof in elkaar als orde en in God als bevrijder. Je maakt kennis met de charismatische leider Pater Chris­tian, met de aanvoerder van de terroristen die zich op enig moment zelfs door deze Christian laat wegsturen en met de bevolking en lokale bestuurders.

Het rare is dat ik tijdens het beleven van de film niet het meest geraakt was door de film zelf, maar vooral door het feit dat al deze mensen echt hebben bestaan en dat dit echt was gebeurd. De documentaire op de dvd toont beelden van de ware Trappisten en laat mensen aan het woord die hen kenden. Dat maakte het zo voelbaar. Ik heb diep respect voor zoveel geloof en vertrouwen - ondanks hun zichtbare twijfel nu en dan - maar helaas maakt dat de buitenwereld dus soms geen ene snars uit. Daar gelden andere regels.



Reserveer in onze catalogus.

Ry Cooder - Pull up some dust and sit down

Als Ry Cooder een album maakt, is het altijd iets bijzonders. En dat kan positief én negatief zijn. Sommige albums van de man vind ik persoonlijk echt het aanhoren niet waard (oprechte excuses voor de die-hard fans). Andere platen draai ik grijs. Veel mensen kennen de 'Buena Vista Social Club', een project van Cooder dat enorm populair werd. Zelf geniet ik nog regelmatig van 'Get Rhythm',  een album waarvan ik vooral de titeltrack erg mooi vind.
En nu is er 'Pull Up Some Dust And Sit Down': wel weer een typische Cooder-plaat, met het herkenbare slide-geluid, en met de afwisseling in stijlen. Het is vooral dat laatste wat bij mij altijd een wat dubbel gevoel oplevert. Laat ik het maar eerlijk bekennen: ik heb geloof ik liever een album met nummers die een beetje in dezelfde stijl klinken, in dezelfde hoek zitten. Op deze laatste cd staan mooie nummers, maar ook tracks waarvan ik me echt afvraag of het wel nodig is geweest om ze er bij op te zetten. Ik weet het, er zijn nu al mensen die dit het album van het jaar vinden, maar het wordt nog spannend voor mijn jaarlijstje over 2011...

De Amerikaanse gitarist, zanger en songwriter Ry Cooder maakte al americana toen het woord nog moest worden uitgevonden. Daarnaast weet hij hoe volksmuziek hoort te klinken: levendig en spontaan als straatmuziek. Voor de nummers van Pull Up Some Dust And Sit Down liet Cooder zich inspireren door de Amerikaanse crisis en de turbulentie die dat teweeg bracht op Wall Street. Hij doet dit in nummers die veelal klinken alsof ze afkomstig zijn uit de crisis van de jaren dertig, met hemzelf in de huid van Woody Guthrie en andere protestzangers uit die tijd. Hier openbaart zich ook het probleem met Cooder want hoe integer ook, hij vertolkt pastiches. Dit is vooral te horen in zijn zang die hij op onnatuurlijke wijze aandikt om te klinken als een zanger uit vervlogen tijden. In John Lee Hooker For President imiteert hij zelfs volledig het gitaarspel en de quasi-mompelende voordracht van deze blueslegende. Dat kan hij goed en is bedoeld als oprecht eerbetoon maar doet je tegelijk de tenen krommen. Pull Up Some Dust... kent teveel van dit soort momenten. (Muziekweb/MR)

En dat is dus eigenlijk ook een beetje wat ik bedoel. Nou ja, laat iedereen het maar voor zichzelf bepalen: is het een meesterwerk van een legende, of  zijn we dit over een poosje alweer vergeten?





Reserveer in onze catalogus

Kjell Ola Dahl: De vrouw in plastic

Vooruit! Dit is weer zo'n fijne rechttoe-rechtaan detective. Leest als een trein en kan zo verfilmd worden. Je ziet gewoon de personages voor je; de verhoudingen binnen het rechercheteam en de verschillende lijntjes die ontrafeld dienen te worden voordat de moord is opgelost.

Kjell Ola Dahl is een Noorse schrijver die eerst psycholoog en leraar was voordat hij zich volledig op het schrijven richtte. Grappig, dat je dat zo vaak ziet: een psycholoog die gaat schrijven en dan vooral detectives en thrillers.

'De vrouw in plastic' is Veronika Undset en toevallig of niet, inspecteur Frank Frolich had haar net de afgelopen dagen een aantal keren ontmoet. De lijntjes die Frank en zijn chef Gunnarstranda (niet bepaald elkaars dikste vrienden) moeten onderzoeken zijn de onder andere de bende van Kadir Zahid, de verdwijning van de Ugandese Rosalin M'Taya, de moord op Sivert Almeli en daarbij wordt Frank ook nog geconfronteerd met zijn verleden door een ontmoeting, na vele jaren, met zijn oude schoolvriend Karl Anders. En niet alles loopt even goed af...

Reserveer 'De vrouw in platic' in onze catalogus

Val der titanen - Ken Follett

Sinds ik, inmiddels alweer jaren geleden, zijn boek De kathedraal heb gelezen ben ik grote fan van de boeken van Kenn Follet. Hij weet in zijn boeken steeds weer op heldere en duidelijke wijze een realistisch beeld te geven van historische gebeurtenissen. Ook al dankzij zijn fantastische kennis over politiek en vele andere vakgebieden. En Val der titanen bleek weer zo'n niet weg te leggen boek te zijn van bijna 1000 bladzijden.

Van de achterflap
In 1911 verandert de wereld voorgoed. Arbeiders laten zich niet langer onderdrukken, vrouwen eisen hun rechten op, de rijke aristocratie kan haar macht niet langer handhaven. En overal fluisteren diplomaten elkaar woorden in die het lot van miljoenen mensen over de hele wereld zullen veranderen. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog proberen acht mensen hun weg in deze roerige wereld te vinden: Gus Dewar, rechterhand van de Amerikaanse president; Lev en Grigori Pesjkov, twee arme Russische broers op zoek naar een beter leven; mijnwerker Billy Williams en zijn ambitieuze zus Ethel, huishoudster van de vermogende graaf Fitzherbert; de vrijzinnige lady Maud en haar geliefde, de Duitse diplomaat Walter von Ulrich. Terwijl hun levens elkaar kruisen, dragen deze mensen ieder op hun eigen manier bij aan een titanenstrijd die zijn weerga niet kent…

Val der titanen maakt weer eens heel duidelijk hoe besluiten die genomen worden door wereldleiders een enorme impact kunnen hebben op het leven van gewone mensen. En waarvan zelfs het lot van een gehele bevolking afhangt. Het is een gigantisch roman over de Eerste Wereldoorlog, boeiend van begin tot eind.
Ook al omdat je wilt weten hoe het leven van deze mensen verder gaat. Het liet mij niet meer los.....

Reserveer De kathedraal in onze catalogus
Reserveer Val der titanen in onze catalogus

Gillian Welch - The Harrow & The Harvest

Een fiks aantal jaren geleden maakte een kennis mij attent op de prachtige americana-stem van Gillian Welch. Ik ben gaan luisteren en kon het niet anders dan het met hem eens zijn. Een stem gemaakt voor de heerlijke melancholische treurnis waar ik (muzikaal gezien althans) van hou. Kort geleden verscheen voor het eerst sinds jaren een nieuw album van deze zangeres: 'The Harrow & The Harvest'.

Naast een paar losse nummers, verscheen er na Soul Journey (2003) niets meer van Gillian Welch. Dat terwijl de Amerikaanse rootszangeres net was doorgebroken bij het grote publiek, dankzij de soundtrack van 'O Brother Where Art Thou?' (2000). De ogen van de massa zijn ruim tien jaar na dat succes niet meer op haar gericht. Aandacht vanuit de folkhoek is er des te meer. Het verschijnen van haar vijfde plaat The Harrow & The Harvest is daar met veel gejuich ontvangen, alsof de tijd heeft stilgestaan. Welch pakt de draad inderdaad weer op alsof ze hem nooit heeft losgelaten. Zo is op dit schijfje ook haar vroegere partner Dave Rawlings weer te horen. Hij schreef aan alle nummers mee en staat ook prominent op de hoes van de plaat. De band die Rawlings en Welch hebben is bijzonder. Naar eigen zeggen maken ze muziek met een enkele ziel, gecombineerd uit hun afzonderlijke geesten. Zweverig? Geenszins; hun harmonieën klinken even sprankelend als natuurlijk. Het ligt er nooit dik bovenop, waardoor de southern folk net zo eenvoudig blijft als het leven op het platteland van het zuiden van de Verenigde Staten zelf. Het lange wachten is beloond. (Muziekweb)

Het is een prachtig album geworden. Mooie liedjes die je echt meenemen naar andere oorden, situaties en mensen. Portretjes eigenlijk, sfeervol en sober opgenomen.
Ook een prachtige albumhoes trouwens. En hoewel ik vaak een muzikaal filmpje bij een bericht plaats, kan ik het deze keer niet laten om daar van af te wijken. Kijk hieronder hoe de artieste een tip geeft om er voor te zorgen dat je cd-hoesje er nóg authentieker uitziet.



Op 7 november staat Gillian Welch in Paradiso; de kaartverkoop start aanstaande zaterdag. U weet wat u te doen staat!



Reserveer in onze catalogus

Mantra's hummen met de Tibetaanse Gyuto monniken

In mijn zoektocht naar mooie en toegankelijke mantra's tipte iemand me om iets uit te zoeken van Deva Premal: een van oorsprong Duitse zangeres, die zich - samen met haar partner - heeft toegelegd op het chanten van mantra's. Prima, maar zij heeft wel heel veel cd's gemaakt, waar begin je dan? Nou, aan het einde bijvoorbeeld. Want haar laatste cd bevat een project dat ze deed samen met de beroemde Tibetaanse Gyuto monniken.

Een mantra alleen is op zich niet zo spannend. De tekst is kort en wordt in principe 108 keer herhaald. Waarmee je het 'gebed' al zingend door je lijf, geest en ziel laat stromen. En dat kan verhelderend, verlichtend of zelfs helend werken. Net wat je er zelf van maakt en mee doet.

Maar in combinatie met die bijzondere zangtechniek van deze monniken krijgen de mantra's een unieke vibratie. Die voel je in je onderbuik, of je nu meezingt of niet. Als je het aandurft luister dan maar eens naar onderstaande fragmenten en laat je in vogelvlucht door de cd leiden.




Achteraf zag ik dat de titel van de cd luidt: Tibetaanse mantra's voor turbulente tijden. Volgens mij is zelfs daar wel een mooie mantra van te maken, er zit in ieder geval wel een lekkere cadans in. Ik moet toegeven, ik chant ze nog niet uit volle borst mee. Maar ik heb de cd inmiddels wel vaak aangezet: tijdens de afwas, liggend op de bank, werkend aan een bieblog, na een workout. En het werkt, de innerlijke turbulentie zwakt af tot een fijn kabbelend beekje. Goeie tip dus! Bedankt.

Reserveer in onze catalogus.