Mar Adentro

Heb je hem gisteravond op tv gezien? Die briljante Spaanse acteur Javier Bardem - die je echt elke rol kunt laten spelen - in die fantastische film Mar Adentro. Niet? Neem dan gauw die dvd mee, want dit is echt een must.

De film is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van de Spaanse Ramon Sampedro, die als sportieve jongeman van een rots duikt, z'n rug breekt en vanwege zijn totale verlamming daarna 30 jaar vecht voor zijn enige levens doel: waardig sterven. Want daar heeft hij hulp bij nodig, hij kan immers alleen maar z'n hoofd bewegen. Ramon blijkt een charismatische man (en ja, laat dat maar aan Bardem over) en er zijn veel mensen om hem heen die met liefde voor hem zorgen en ook begrip op kunnen brengen voor zijn wil om te sterven. Maar er is niemand die ook werkelijk het rietje met een dodelijke cocktail in z'n mond durft te stoppen.

De film - en het verhaal van de echte Ramon, dat breed in de pers kwam - toont mooi en integer de vele kanten van het dilemma rondom euthanasie. Dat ik vind dat iedereen net zoveel recht heeft om te sterven als om te leven, is misschien net zo kortzichtig als de mening dat je nooit in mag grijpen in het levenslot dat jou is voorbestemd. Deze film laat je vlijmscherp voelen dat leven en sterven gewoon niet zo simpel is. En maakt dat je tegen beter weten in nadenkt over de vraag waar voor jou de grens van een waardig leven ligt. Ik weet het wel... denk ik.




Reserveer in onze catalogus

John Hiatt - The Open Road

Ik was erg benieuwd naar het nieuwe album van John Hiatt. Ik ben al jaren fan en persoonlijk verantwoordelijk voor één van de meest gebruikte zoektermen in onze catalogus... Onlangs schreef ik al over het dubbelconcert van Hiatt en Lovett, dat overigens prachtig was. Maar het wachten was nog op de nieuwe plaat van de meester. En het wachten werd beloond.

The Open Road is een plaat die staat als een huis: iets steviger dan de voorganger Same Old Man, en wellicht dat mede daardoor de slijtage van zijn stem iets minder opvalt. Het past beter, het stoort niet, het blijft boeien.

"In voorgaande jaren gingen mijn nummers over thuiskomen", zegt Hiatt. Maar bij deze 11 nieuwe nummers, waaronder "Haulin" en het titelnummer "The Open Road" is thuis nooit de bestemming...

Bij het horen van het intro van 'What kind Of Man' herken ik opeens de sfeer en de sound van Bring The Family, de klassieke Hiatt-plaat die in een paar dagen tijd live is opgenomen: een sound die lang niet terug is gekomen bij titels die daarna zijn verschenen. Kortom: het kan me bekoren!
Als het goed is, komt Hiatt mét band naar Nederland deze zomer; dat heeft hij in ieder geval beloofd tijdens het al eerder genoemde concert met Lyle Lovett. Bij wijze van voorproefje de opname van het optreden in de show van David Letterman, waarbij we gelijk het antwoord krijgen op de vraag van Lyle Lovett: "Do or do you not own a Telecaster?"



Reserveer in onze catalogus

Het puberende brein

Met twee puberende kinderen in huis wordt het me soms wel eens teveel. Het ene moment zijn ze in een uitstekend humeur en het volgende moment valt er geen land meer mee te bezeilen. 's Morgens zijn ze hun bed niet uit te krijgen en 's avonds krijg je ze er niet in. En is het nou zo vreselijk moeilijk om een goede planning te maken voor de proefwerkweek waarvan je al vanaf het begin van het schooljaar weet hebt? En waarom moet dat werkstuk op datum x om 23:59 uur (de ab-so-lu-te deadline) worden verstuurd, terwijl je die opdracht ook al weken van tevoren had opgekregen? Het valt allemaal verklaren volgens Eveline Crone in Het puberende brein.

Eveline Crone is hoogleraar ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit Leiden en doet onderzoek naar het brein en de ontwikkeling ervan. Hersenonderzoek heeft de laatste jaren enorm veel vooruitgang geboekt en daardoor weten we nu veel meer over de ontwikkeling van de hersenen dan een aantal jaren geleden. Uit al dit onderzoek blijkt dat onze hersenen zich blijven ontwikkelen tot zeker ons vijfentwintigste jaar.

In overzichtelijke hoofdstukken brengt Eveline Crone de verschillende onderdelen van ons brein naar voren. In "Het lerende brein" komt aan de orde wat er gebeurt als we met rekenen en taal bezig zijn, maar ook hoe ons geheugen werkt (of nog niet werkt). "Het emotionele brein" gaat over wat er gebeurt in de hersenen waardoor deze opeens zo explosief kunnen reageren en "Het sociale brein" verklaart waarom de mening en waardering van vrienden ineens zo belangrijker is. "Het creatieve brein" tenslotte laat zien dat de hersenen van de adolescent weliswaar in ontwikkeling zijn, maar daardoor ook enorme kansen bieden. Het zijn geen hersenen met alleen beperkingen, het zijn hersenen met mogelijkheden!

Hoewel het boek een wat wetenschappelijk insteek heeft geeft het meer inzicht in puberhersenen en de veranderingen die hierin plaatsvinden. Het is niet zo dat mijn pubers na het lezen van dit boek makkelijker zijn geworden, maar het is nu wel makkelijker te begrijpen waarom ze soms zo dwars zijn of waarom het met die planning niets is geworden.

Reserveer in onze catalogus

Rijk door 1 zin: het gouden filmidee

Door 1 zinnetje schatrijk worden? Echt waar? Echte waar! Het enige wat je moet doen is een gouden film-idee verzinnen en dat in een zin samenvatten. Voor de volgende zinnen betaalde Hollywood miljoenen dollars:

• een 12 jarige jongetje, dat gepest wordt op school, krijgt hulp van een nieuwe buurvrouw, die een vampier blijkt te zijn.
• Een gescheiden man trekt in een tehuis voor gescheiden mensen.
• Een lading illegale viagra-pillen wordt per ongeluk in de put van bejaard slaap-dorpje gedumpt, wat grote gevolgen heeft.
• Titanic: een love story

Het klinkt ongelofelijk maar volgens de schrijvers en filmmakers Paul Ruven en Marina Batavier werkt het in Hollywood echt zo. En ik moet zeggen dat het na het lezen van hun boek Rijk door 1 zin: het gouden film-idee wel plausibel klinkt. De oorzaak ligt in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Iemand schreef toen een handboek over hoe je een filmscenario moet schrijven. Dat had als gevolg dat Hollywood ineens werd overspoeld met filmscenario's. Omdat het onmogelijk was om tienduizenden scenario's per jaar te lezen kwam men op het idee van "pitchen": vat je film-idee in een zin samen. Dit pitchen is nu de standaard manier van werken geworden in Hollywood.

Het boek staat vol met tips en trucs hoe je te werk moet gaan. Want een film-idee moet wel aan een aantal voorwaarden voldoen wil je een kans maken op een miljoenendeal. Zo zijn er de 5 zichtbare voorwaarden voor een gouden film-idee: een goede titel, het juiste genre, een zich ontwikkelende hoofdpersoon, de tegenstander/een onoverwinnelijk probleem en de tijd/arena met een extra probleem. Dit kun je samenvatten in de volgende formule:

TITEL is een GENRE waarin een HOOFDPERSOON een TEGENSTANDER moet verslaan in een TIJD/ARENA.

Voorbeeld: ALIEN is een MONSTERFILM waarin de CREW VAN EEN RUIMTESCHIP een MONSTER moet verslaan IN DE RUIMTE. Of BRAVEHAERT is een OORLOGSFILM waarin een SCHOTSE REBEL de ENGELSE TIRAN moet verslaan IN DE 14E EEUW. Zo'n formule is bijna natuurkunde en dan zijn er ook nog de 5 onzichtbare voorwaarden! Dus het verzinnen van een gouden film-idee is hard werken. Heb je je gouden idee dan staan in het boek ook tips hoe je je film-idee moet beschermen en de adressen van Hollywoodkopers. Veel succes en may the force be with you!

Reserveer Rijk door 1 zin: het gouden film-idee in onze catalogus

Hongerspelen - Suzanne Collins

Zucht…….nog een half jaartje wachten en dan kan ik weer verder. Want dan verschijnt het derde deel van de trilogie De Hongerspelen, Mockingjay. Hét nadeel van een trilogie, na elk deel is het wachten op het volgende deel. Gelukkig ontdekte ik De Hongerspelen pas toen deel twee, Vlammen, ook al verschenen was. Ik las elk deel in één avond uit. Superspannend, want ieder hoofdstuk eindigt met een cliffhanger die je dwingt door te lezen.

Het idee van de Hongerspelen is eigenlijk gruwelijk want er gebeuren nogal wat dingen die je liever niet in het echt wilt zien gebeuren. Dus een eventuele verfilming hoef ik straks niet te zien.

Het boek neemt je mee in de toekomst. Noord Amerika bestaat niet meer en is nu opgedeeld in 12 districten, waarvan nummer één het rijkst is en nummer twaalf het armst. Eén keer per jaar is er een grote happening op tv: De Hongerspelen. Ieder jaar moeten 2 personen uit ieder district (1 jongen en 1 meisje) hieraan meedoen. Deze tieners worden in een arena losgelaten en moeten elkaar doden in een enorm 'speelveld' tot er één winnaar overblijft, zodat het volk steeds weer kan zien hoe machtig het Capitool is.

Voor het verhaal verwijs ik (lekker makkelijk) naar de website en de hyvespagina van de Hongerspelen.

Mijn advies… wacht met het lezen tot eind 2010! Dan kun je alle drie delen achter elkaar lezen!

Reserveer De Hongerspelen in onze catalogus

Reserveer Vlammen in onze catalogus

Johnny Cash - Ain't No Grave

De genres vliegen u wel om de oren.. Vorige week een post over Bach, maar daar bleef het voor mij niet bij. Afgelopen dinsdag wilde ik eigenlijk bij een concert in Zwolle zijn. Het kwam wat minder goed uit, maar was wel leuk geweest als het gaat om de diversiteit (zoals u hier wel kunt zien). Gisteravond een concert bijgewoond van Eric Vaarzon Morel, waar ik een mengeling voorgeschoteld kreeg van flamenco en jazz.
Prachtig.
En nu zijn we weer terug, back to the roots. Want onlangs verscheen het laatste studioalbum van Johnny Cash: American VI, Ain't No Grave.


Ik moet tot mijn eerlijkheid bekennen dat ik niet erg bekend was met zijn oeuvre. De bekende nummers uiteraard wel gehoord, maar verder? Maar door een paar geweldige covers van andere artiesten werd mijn nieuwsgierigheid toch gewekt en ben ik meer gaan luisteren.
Die stem! Daar is iets mee. Het grijpt je naar de strot, je wordt er weemoedig van, zulke dingen. Prachtig door eenvoud; geen opsmuk, maar puur. Ik ben verkocht.
En wat wel verrassend was: ik werd pas echt enthousiast door niemand minder dan Waylon, die onlangs in De Wereld Draait Door een prachtige versie zong van een nummer dat op deze laatste Cash-cd staat. (geschreven door Kris Kristofferson overigens)
Ik hoop dat dit fragment u ook over de streep trekt...



Reserveer in onze catalogus

Broere: 'de jongste' vertelt

Niets is zo bepalend voor wie je wordt, hoe je in het leven staat, voor de keuzes die je maakt, als de familie waaruit je komt, waarin je opgroeit. Het voorbeeld dat je ouders je geven, de warmte, de vrijheid, het vertrouwen, de liefde. Of juist niet. Ook al kun je in je volwassen leven alle plussen en minnen benoemen, een 'plek geven', en al jouw plussen en minnen daardoor verklaren en waar nodig veranderen, die basis van vroeger, die blijft. En net zoals je ouders daarin een hoofdrol spelen, is ook jouw plek in die familie bepalend. Was je alleen of deelde je de aandacht met broers en zussen? Hoeveel dan? Was je de oudste, de middelste of de jongste? Een wereld van verschil, ongetwijfeld.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik het boek Broere las, van mijn favoriete auteur Bart Moeyaert. Een boek waarin hij in korte verhalen het leven schetst van een gezin met zeven broers, gezien door de ogen van 'de jongste', de Benjamin. Zijn eigen ogen. En die kinderogen zien heel veel mooie dingen, het zijn de ogen van een gelukkig kind. Beschreven met de hand van een volwassen schrijver.

Alle vergelijkingen tussen de familie van Bart Moeyaert en de mijne gaan mank. Op één ding na dan, dat we de jongste zijn. Iets wat je - soms tegen wil en dank - je hele leven blijft. Maar hoe ik ook tussen de regels zocht, ik kon mezelf en mijn familie echt nergens in herkennen. Voor mij maakte dat het boek extra ontroerend. Heel even kon ik uit m'n eigen verhaal stappen en deel uitmaken van een blij kinderleven met een stel grote broers om mee te stoeien, om door opgevoed te worden en om tegen op te kijken. Wat niet wegneemt dat ik het soms ook wel eens met die moeder te doen had. Zoveel kinderen en dan niet eens een dochter om mee te 'tutten'. Petje af.

Broere mag weer even in het zonnetje, omdat er een nieuwe editie is verschenen. Inclusief zeven nog niet eerder gepubliceerde verhalen. Omdat Bart er weer inspirerend over vertelde in het programma Kunststof van 28 februari jl. En omdat hij ook pas een nieuwe website heeft gelanceerd, met een lief filmpje bij het boek. Een website waarop nog veel meer moois te ontdekken valt, gelukkig. En omdat ik alweer veel te lang  niet over Moeyaert had geblogd, daarom!

Reserveer de nieuwe editie via onze catalogus

Over een andere boeg

Het moet maar eens anders! Ik heb zo mijn muzikale voorkeuren, en vaste lezers van dit blog weten dan wel zo'n beetje hoe de vlag er bij hangt. Is ook niet zo erg hoor, daar doe ik het voor natuurlijk. Maar mijn smaak is echt wel wat breder dan de meeste mensen weten.

Zo moest ik onlangs denken aan de periode dat ik naar mijn opleiding fietste met een walkman (ja, zo'n groot ding met een cassettebandje erin - Ik heb 'm nog...). Een buitensporig formaat hoofdtelefoon (inmiddels ook weer helemaal hip) op m'n hoofd, flink doortrappen en luisteren naar... Bach! Jazeker, Bach.


Ik werd destijds gegrepen door de vioolconcerten van J.S. Bach. Prachtig, meeslepend, gevoelig. En uitermate geschikt voor het breken van een snelheidsrecord op de fiets naar school.
Ik ving onlangs weer een flard op van deze muziek: toch maar weer eens lenen dus. Het bandje heb ik nog, maar de kwaliteit ervan laat te wensen over..
En aangezien we binnenkort weer overgaan op de zomertijd en het betere weer zich aan zou moeten dienen, lijkt de tijd ook weer rijp voor een nóg snellere etappe richting bieb..

Reserveer in onze catalogus

Jongens waren we, maar aardige jongens

Vandaag begint de 75e boekenweek met het motto'Titaantjes waren we, opgroeien in de letteren'. Automatisch denk ik aan mijn eerste schreden op het literaire pad. Hoe ontstaat de liefde voor het boek en de literatuur. Ik kom niet uit een gezin met een zogenaamde leestraditie. Er werd wel gelezen, maar ik kan me van mijzelf herinneren dat ik, samen met een vriendinnetje, de hele jeugdbibliotheek leeg heb gelezen. Ik las elk moment van de dag als er niet iets anders moest. Uren heb ik doorgebracht met lezen tot diep in de nacht. Mijn ouders hadden de gewoonte om voordat ze zelf naar bed gingen bij de kinderen te kijken en ik kende elke geluidje dat aankondigde dat mijn ouders aanstalten maakten om te gaan slapen. Ik deed dan snel het licht uit en hield me slapende, mijn vader trapte er altijd in, en als ze één keer in bed lagen gauw het licht weer aan en lezen. Zo gek was bij ons thuis niemand.

Veel jongeren haken af als lezen 'verplicht' wordt op de middelbare school. Ik hoorde Joost Zwagerman (schrijver van het Boekenweekgeschenk) zeggen dat veel te maken heeft met de leraar Nederlands die je hebt. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar het zijn bij mij toch niet de leraren geweest die mij aan het lezen hebben gehouden. Ik weet dat er veel moois is verschenen, maar in mijn middelbare schooltijd las ik alleen (of het liefst, want ja we 'moesten'die oudjes natuurlijk wel lezen) wat nieuw verscheen. En wij moesten echt lezen, 25 boeken alleen al voor Nederlands en ik had ook nog eens alle vreemde talen!

Ik kan je vertellen, er zaten fantastische boeken bij. Ik was gek op Jan Wolkers, maar je mocht maar één boek van een schrijver op de 'lijst' zetten. Ik kan me de 'Huilende libertijn' herinneren van Andreas Burnier en 'De kat achterna' van Doeschka Meijsing. 'Een vlucht regenwulpen' van Maarten 't Hart. 'Slechte mensen' van Maarten Biesheuvel, een geweldig boek en nog beter als je vervolgens een interview met hem zag, ondersteund door zijn rots in de branding Eva. 'Mijn tante Coleta' van R.J. Peskens en natuurlijk 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch, weer helemaal actueel, nadat het twee jaar geleden het boek was dat 'Nederland leest'.

Als ik het rijtje nu terug zie zijn het veel vrouwen en toch ook veel boeken die modern waren voor die tijd en nu voor een deel toch ook bij de klassiekers horen. En zo gaat het nog steeds. Als je jong bent is het toch geweldig om een boek te lezen als 'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa of 'De passievrucht' van Karel Glastra van Loon? En natuurlijk Joost Zwagerman, Ronald Giphart of Robert Vuijsje (hé, waar zijn de vrouwen gebleven? Daar moet ik toch eens induiken).

Opgroeien in de letteren dus. Als je van verhalen houdt valt er altijd een juiste snaar te raken en is lezen een boeiende bezigheid die je meer leert en laat zien dan je voor mogelijk houdt.

O ja, en alles is gewoon te leen in de bibliotheek! En als je nog geen lid bent: nu lid worden met 50% korting!

The Last King of Scotland

In de film The Last King of Scotland wordt begin jaren zeventig de jonge Schotse dokter Nicholas Garrigan door toeval de lijfarts van de beruchte Oegandese dictator Idi Amin. Amin heeft dan net zijn coup gepleegd en Oeganda lijkt onder zijn leiding een betere toekomst tegemoet te gaan. Ook Garrigan laat zich aanvankelijk meeslepen door deze charismatische en charmante grappenmaker. Maar naarmate de jaren verstrijken wordt Amin steeds paranoïder en wreder. Hij slacht politieke vijanden genadeloos af, zet alle Aziaten het land uit en gaan er geruchten dat hij mensenvlees eet. Uiteindelijk vallen er onder zijn regime 300.000 slachtoffers. Garrigan probeert in eerste instantie zijn ogen te sluiten voor het wrede gedrag van Amin. Maar als zijn eigen leven ook gevaar begint te lopen komt hij toch in actie.

The Last King of Scotland is gebaseerd op het gelijknamig boek van Giles Foden. Om aan materiaal voor zijn boek te komen heeft hij 31 mensen geïnterviewd die tijdens Amins regeringsperiode in Oeganda woonden en soms direct betrokken waren bij zijn regime. Hij sprak ook met 4 Britse artsen en uit hun ervaringen en karaktertrekken creëerde hij zijn hoofdpersoon.

Idi Amin wordt in deze film fenomenaal gespeeld door de acteur Forrest Whitaker. Hij kwam voor zijn rol 25 kilo aan, leerde accordeon spelen en kreeg Oost-Afrikaanse accent van Amin onder de knie. Whitaker speelt zo goed dat tijdens de opnamens in Oeganda bewoners van een dorp dachten dat Idi Amin was teruggekeerd. In 2007 won Whitaker met zijn rol de Oscar voor Beste Acteur.

Reserveer The last King of Scotland in onze catalogus

Hersenschimmen - Bernlef

Zo af en toe vergeet ik iets. Dan loop ik de trap op en eenmaal boven aangekomen weet ik niet meer wat ik daar wilde doen. Of dat ik maar niet op een naam kan komen, van een schrijver, een oud-collega of politicus. En dan begint het malen, tot ik het opgeef omdat het niet lukt.  Of omdat ik hoop dat het mij vanzelf wel weer te binnen schiet. En ga vervolgens maar over tot de orde van de dag. Het zal wel normaal zijn dat je af en toe iets vergeet, toch?? Of heb ik gewoon last van verstrooidheid.

Maar nu ik Hersenschimmen van Bernlef opnieuw heb gelezen begin ik bijna te twijfelen. In dit boek vertelt Bernlef op aangrijpende wijze het proces van een dementerende man, van het begin tot het bijna einde. Misschien moet ik mijn hersenen toch maar  eens gaan trainen met de Nintendo Hersentrainer.

Het mooist vind ik het einde, als de zinnen van Maarten steeds korter, simpeler en onbegrijpelijker worden. Zoals aan het einde van het verhaal, als Maarten het contact met de werkelijkheid al volledig kwijt is en zich in de zaal van het verpleeghuis bevindt:

"Helemaal los in de ruimte... meisje met roodbruin krullend haar vlakbij nu... de zon glanst in de randhaartjes van haar kapsel... ruimte... meteen zakken... grond voelen... ze begrijpen niet waarom een mens die zo leeg is wel moet gaan liggen hier... ze begrijpen niets van wat ik zeg... op het idee van een tolk komen ze niet... ik ben van mijn eigen taal nog de enige overlevende."

Niet vergeten! Bernlef komt donderdag 11 maart naar Bibliotheek Hengelo!

Reserveer in onze catalogus

Nieuwe ideeën?

Op dit moment  debatteren lokale politici in onze bibliotheek naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen. Ben benieuwd of er weer goede ideeën van wethouders komen...
En dat doet me dan weer denken aan die ene wethouder uit Juinen. Mist u Van Kooten en De Bie ook zo? Er zijn een boel leuke programma's op tv, maar toch...
Gelukkig zijn er nog genoeg manieren om de vele legendarische typetjes terug te zien. Geef het toe, u had ook vast wel een favoriet! Ik ben benieuwd!



Van Kooten en De Bie in onze catalogus

Lost In Translation

Het is er weer tijd voor: zo'n mooie, dromerige film met die mooie, dromerige Scarlett Johansson. Dit keer schittert ze samen met een in het leven verdwaalde Bill Murray. Hij een afgeschreven acteur, op een is-dit-nu-alles punt in z'n bestaan. Zij het vriendinnetje van een succesvolle, stressvolle fotograaf, op zoek naar wat háár rol in dit leven nu eigenlijk is.

Ze ontmoeten elkaar in de dolle nachten van Tokyo, vechtend tegen hun slapeloosheid, de eenzaamheid, de liefde, het leven. Beiden verloren in een wereld waar ze de taal niet spreken en de cultuur niet snappen, beiden verloren op een punt in hun leven waarbij vriendschap het enige lijkt dat nog echte waarde heeft. Want de taal van vriendschap verstaat iedereen.

Wat mij vooral raakte in Lost In Translation is de melancholie en de subtiele humor. Een tragikomedie van formaat. Traag en komisch. Een gevoel dat onder je huid kruipt en dat door het open einde maar niet weg wil gaan. Je gunt beiden de liefde, je gunt ze de vriendschap, maar soms gaat dat gewoon niet samen, of vallen plaats en tijd niet op hun plek.

Wat dan overblijft is wijsheid. En net die alleslaatste wijze woorden blijven voor de kijken geheim. Jammer, maar mooi gevonden van de regisseur!




Reserveer in onze catalogus