Hoe ik talent voor het leven kreeg - Rodaan Al Galidi

Het asielzoekerscentrum als een vergeetplaats voor ‘probleemgevallen’. Stel je een gebouw voor met honderden mensen erin; die veroordeeld zijn tot nietsdoen, zich melden en wachten op post van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND). Sommigen worden moe, depressief, lethargisch, gek van het lange wachten of maken zelfs een eind aan hun leven. Schrijver en dichter Rodaan Al Galidi verbleef negen jaar in een asielzoekerscentrum. In zijn boek Hoe ik talent voor het leven kreeg vertelt Al Galidi hoe het leven er in Nederland aan toegaat vanaf het moment dat je asiel aanvraagt op Schiphol.

Philip Glass, maar dan anders

Ik schreef al twee maal eerder op dit blog over mijn liefde voor de muziek van Philip Glass. Vandaag komt er weer een bericht bij. De cd was al een tijdje uit, maar ik heb hem pas sinds kort in huis en draai sindsdien bijna niks anders meer. De herkenbare cadans van Philip Glass draagt me de hele dag en de dromerige klanken van harpiste Lavinia Meijer maken dat ik er op dit moment even geen genoeg van krijg. Volgens mij een perfecte mix, die twee.

Levi Parham - These American Blues

Yes! Dit is er weer eentje... 'These American Blues' van Levi Parham maakt grote kans om aan het eind van het jaar nóg een keer genoemd te worden op dit blog. Maar ik kan niet wachten tot december met het delen van mijn enthousiasme voor deze plaat.
Ik weet niet eens meer precies waar ik er voor het eerst op gewezen werd, maar heb 'm direct besteld bij onze lokale beste platenbaas van Nederland, met de opmerking "Hier ga je er veel van verkopen!"
En ook dat lijkt een juiste voorspelling...

Het stof dat van dromen valt

Louis de Bernières heeft met Het stof dat van dromen valt een roman geschreven die leest als een televisieserie. Als je een liefhebber bent van Downton Abbey dan zul je zeker van dit boek genieten.

Maar er is meer wat dit boek tot een bijzondere roman maakt. Bijvoorbeeld de manier waarop het boek is samengesteld: een aaneenschakeling van korte belevenissen van de verschillende personages, weergegeven op de manier waarop je verwacht dat ze het zelf zouden vertellen. De loopgraafsoldaat gebruikt natuurlijk een andere toonzetting en woordkeuze dan een romantische jongedame van goede komaf.

De oude wegen

Voor de uitvinding van de fiets, trein en auto werd er door mensen heel, heel veel gelopen. Overal had je weggetjes en paden die mensen eeuwen lang gebruikten om ergens te komen. Denk bijvoorbeeld aan pelgrimswegen, veepaden en kerkpaden.

Robert Macfarlane is gefascineerd door deze vaak vergeten routes. De oude wegen is een verhaal van ruim 1500 kilometer wandelen over deze oude paden vooral in Groot-Brittannië maar ook in Palestina, Spanje en Tibet.

Villa America - Liza Klaussmann

Op zoek naar mooie blind dates uit de collectie voor de zomeractie ontdekte ik ook mooie date voor mijzelf met Villa America van Liza Klaussmann. Een beetje egoïstisch misschien maar dit boek liet mij gewoon niet los.
Wat een fascinerende tijd, de “roaring twenties”, en wat een intrigerende mensen. Ik kreeg in ieder geval na het lezen van Villa America zin om meer te lezen over de levens van de mensen in deze turbulente periode.

Het mechaniek van de ontroering

Een schilderij, een dichtregel, een enkel melodietje: ze kunnen je hart openen. Waarom en op welk moment springt het slot van de ontroering ineens open? Dit is wat Kopland onderzoekt in zijn bundel essays Het mechaniek van de ontroering.

Gips

Anna Woltz schreef al vele mooie en geliefde kinderboeken, maar een griffel won ze nog nooit. Tot deze zomer. Tijdens de Midzomerkinderboekenborrel ging de Zilveren Griffel in de categorie 9 jaar en ouder naar haar prachtige boek Gips. En wat mij betreft 'verzilverd' ze hem in oktober voor de Gouden Griffel! Dat ik dit jaar bij die boekenborrel mocht zijn is voor dit blog niet ter zake doende, maar wel een leuk detail :-)

Talk Talk - The Colour Of Spring

Vandaag grijp ik maar eens een keertje terug. Midden jaren tachtig, ik zat op de HAVO, en mijn muzieksmaak begon zich te ontwikkelen. Niet meer standaard de dingen die mijn oudere zussen mooi vonden, maar meer wat ik van vrienden en klasgenoten te horen kreeg. En wat op de radio gedraaid werd natuurlijk.

En zo kwam ook de groep Talk Talk voorbij. 'The Colour of Spring' was zo'n album dat bij het verschijnen al een klassieker leek te zijn. Of in ieder geval te worden. Er gebeurde iets op die plaat...

As in Tas

Op 28 februari 2014 overleed Hugo Brandt Corstius. Twee maanden later besluit zoon Jelle Brandt Corstius de as van zijn vader uit te strooien in de Middellandse Zee.
As in Tas is het zeer persoonlijk verslag van een zoon over de relatie die hij met zijn vader had. Geen gewone vader, dat moge duidelijk zijn, hij had nu eenmaal een gekke én geniale vader.

Elk voorjaar maakte Jelle een fietstocht met zijn vader Hugo: een wonderlijke man die veel begreep van dingen waar de meeste mensen niets van begrepen (palindromen), maar weer weinig van normale dingen (kinderen). Een bestemming was er nooit, maar wel de zekerheid dat het niet langer dan twee dagen zou duren. Anders kregen ze ruzie.

Een vrouw op de vlucht voor een bericht

Op 4 april dit jaar overleed ‘boekenman’ Wim Brands en ik was geschokt. Hoe kan dit nou, deze man maakte zulke mooie boekenprogramma’s. Menig keer raakte ik zo geïnspireerd door wat hij schrijvers liet vertellen over hun nieuwste boeken, dat ik nog maar 1 focus had en dat was: hébben dat boek! Als je weet dat mensen enthousiast zijn over jouw programma’s en geïnspireerd raken, dan wil je toch juist niet dood, maar blijven speuren naar boeiende verhalen? Dacht ik.

Een zaterdagmiddag - Bert Wagendorp

Soms weet ik het even niet meer….. Er zijn zoveel boeken en elke dag komen er tig bij. En dagelijks zie ik ook nog eens ontzettend veel nieuwtjes over boeken en lezen voorbij komen. Maar ik had even geen zin in de nieuwe boeken, maar wat dan wel.
Kijk...en dan is het wel handig dat je in een bibliotheek werkt en keuze hebt uit nog veeel en veeel meer boeken. En al dwalend vond ik een boekje dat mij wel aansprak.
“Was het 24 februari? Dat zou kunnen. Het zal rond half vier zijn geweest.”
Zo begint Een zaterdagmiddag van Bert Wagendorp.

Zo simpel kan het zijn

Op een wat verveelde regenachtige zondagmiddag drukt m'n lief me een kleine pocket in de handen. "Hier, lees dit maar." Soms is het heerlijk als iemand je simpel zegt wat je moet doen. Ik begon met de achterflap van Zo simpel kan het zijn en werd getriggerd door de recensies. "Wat een eenvoudig boek! Geen stappenplannen en geen managementmodellen. Simpelweg heerlijk leesvoer! (5-sterren)" Met daaronder "Wat een eenvoudig boek Geen stappenplan of managementmodel te vinden. Zo simpel kan het toch niet zijn? (1-ster)" Het duurde even voor ik de humor er van in zag.