Engelbewaarders

Even kijken of we al eens een blogpost over Kristina Ohlsson hebben geplaatst. Nee!!
Ga er maar even voor zitten, want dat ga ik dan nu doen. Over een heerlijke, echte, Scandinavische thriller in de goede traditie van het woord en dan de weten de thriller-liefhebbers ongetwijfeld waar ik het over heb. Kristina Ohlsson dus, geboren in Kristianstad in Zweden in 1979.

Ik las 'Engelbewaarders' over de vondst van het verminkte lichaam van een al twee jaar vermiste jonge vrouw en de zoektocht naar de dader. Een zoektocht die vele jaren teruggaat in de tijd en nog meer nieuwe lijken oplevert.

Jackson Browne - Standing In The Breach

Jullie kennen het van mij inmiddels wel een beetje: zodra het wintertijd dreigt te worden, denk ik al de afsluiting van het jaar en de moeilijke keuzes die daarmee samenhangen. 'Welke plaat komt in het jaarlijstje en welke niet?'

En bijna elk jaar is er wel één zo'n plaat waarbij je direct denkt: dit wordt 'm...

'Standing In The Breach' van Jackson Browne is zo'n album. Meegenomen om de her en der al verschenen lovende recensies, thuisgekomen in de cd-speler gelegd, en daar is 'ie gebleven. Lang leve de repeat-knop!

Jon Allen - Deep River

Verdorie, wat een mooie plaat... En die was toch bijna aan mijn aandacht ontsnapt: Deep River van Jon Allen. Het maken van mijn jaarlijstje zal wel weer een lastige klus worden: keuzes, keuzes...
Grote kans dat deze er in ieder geval in voorkomt. Heerlijke stem, erg mooie pure productie en ook nog eens een gevarieerd album. De luistertip voor de komende dagen (weken?) dus!

Departures

De ondertitel van de film Departures luidt: the gift of last memories. Ik zal eerlijk zijn, dit was sinds lang weer eens een film met 'een gouden randje'. Wat een pareltje. Een stukje Japanse filmkunst, die zich nu eens niet richt op het drukke en hardwerkende Tokio, maar op de verstilling en eenvoud van het platteland. En dat levert prachtige beelden op, met een liefdevolle dosis cultuur, symboliek en humor. Een film dus die met recht een Oscar won.

The Way

Santiago de Compostela….een stad in het noordwesten van Spanje die onverbrekelijk verbonden is met een eeuwenoude pelgrimsroute. De stad waar 1 van de 12 apostelen zijn rustplaats zou hebben. Daar wil ik staan met mijn fiets op het plein voor de kathedraal, met ruim 2500 km in de benen! En.. met 60 levensjaren in het lijf. Want op die dag zal ik én Santiago én de 60 bereiken!!
Ziedaar een droom, een wens. Maar voordat het zover zal zijn in 2016, loopt dochterlief deze zomer alvast 400 km van deze route.. Ze komt terug, helemaal euforisch. Een onvergetelijke ervaring, en “mam, je móet 'The Way' van Emilio Estevez gaan zien, dan weet je waar de route over gaat”.

Moe is moe, maar voldaan - Irene Wing Easton

Wat is er heerlijker dan te lezen dat je niet de enige bent. "Supermoeders bestaan niet, dus streef er ook niet naar. Wees er gewoon eerlijk over, naar mede-moeders, waarom zouden we elkaar daarin niet wat meer steunen in plaats van de concurrentie aan te gaan,"aldus Irene Wing Easton. Maar de mooiste reactie die ze kreeg kwam van een moeder, die schreef: “Nu voel ik me minder eenzaam in mijn moederschap.”

Moe is Moe telt vijfenzestig korte hoofdstukken, met voor zichzelf sprekende titels, zoals: Moe probeert haar lijstjes achter zich te laten en te ontspannen tijdens haar vakantie, Ongestelde Hormonen, K3, en Moe is Moe maar Man ook.

Schaduw over het meer

Een deel van mijn zomervakantie dit jaar bracht ik door aan het Comomeer. Het Comomeer is een prachtig meer, spiegelend water, ingeklemd tussen beboste bergen met her en ver verspreid liggende geelrode vlekken waar de kleine dorpjes en stadjes liggen te stoven in de zon. Dichterbij gekomen ontwaar je vooral ook de statigheid van de prachtige villa's met de fraai aangelegde tuinen waar je in pittoreske prieeltjes of op kunstig gebeeldhouwde bankjes kunt genieten van het uitzicht over het meer. Over dit meer en over zo'n villa gaat 'Schaduw over het meer'. Je begrijpt, zo'n boek laat ik niet liggen, dat ga ik lezen.

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine - Ransom Riggs

Haar kleine neusje diep begraven in een boek, maar niet om te lezen. Als vierjarige beginnen de letters betekenis te krijgen, maar deze vallen amper in woorden op hun plaats. En bouwen zeker nog geen zinnen. Haar neusje neemt de geur op van het boek; ze mag de magie dan nog niet kunnen lezen, ruiken kan ze hem wel. Deze boekenwormeigenschap heeft ze van haar moeder. Ook ik kan het niet laten het mysterie van een boek via alle zintuigen tot me te nemen. Maakt dit ons ook tot ‘bijzondere kinderen’?
Niets vermoedend zat ik op een avond ergens in april ‘De Social Club’ te kijken, waarin presentatrice Stephanie Louwrier een bezoek bracht aan urban explorer Martino Zegwaard. Martino is op zoek naar bijzondere plekjes die nauwelijks ontdekt zijn en maakt hier prachtige foto’s van.

Schaduwkind - P.F. Thomése

Zaterdag 4 oktober komt P.F. Thomese naar Hengelo, samen met Corrie van Binsbergen. Hij leest dan voor uit het boek Schaduwkind, dat hij schreef na de dood van zijn dochtertje. Gitariste/componiste Corrie van Binsbergen componeerde een muzikaal scenario voor elf strijkers, geprepareerde vleugel en gitaar, geïnspireerd op de tekst uit Schaduwkind.
Speciaal vanwege deze voorstelling het ik het boekje opnieuw gelezen en wederom was ik erg onder de indruk van zijn prachtige taal.
"God, wat haat ik de mensen" is één van de eerste zinnen in het boek Schaduwkind van Thomese. Omdat de mensen net doen alsof er niets gebeurd is nadat Thomese’s dochter zes weken na de geboorte sterft aan een hersenbloeding.

Het geluid van vallende dingen - Juan Gabriël Vásquez

‘Moét je lezen’, zei een vriend tegen me. En aangezien hij me al vaker iets aangeraden had waar ik uiteindelijk ook heel enthousiast over geworden ben, dacht ik: die ga ik lezen dus. Al is het alleen al vanwege de tot mijn verbeelding sprekende titel. En daarnaast heb ik wel wat met de schrijfstijl van Zuid-Amerikaanse schrijvers. En dan lag daar ook nog de opdracht om wat te schrijven voor het bieblog…
Dus de e-reader mee op vakantie (bij wijze van spreken naast de pakjes met pasta’s en kruidenmixen, want de geest wil ook voedsel, nietwaar?) voorzien van 'Het geluid van vallende dingen' van Juan Gabriël Vásquez.

Hukkle

Ik val maar met de deur in huis: de film Hukkle vergeet je nooit. Niet vanwege z'n verpletterende schoonheid of z'n vijf sterren. Deze film blijft je altijd bij vanwege z'n vele vraagtekens en de loomheid waarmee die naar je toe worden geworpen. Na afloop weet je niet wat je nu eigenlijk hebt gezien, wat je ermee moet en wat je ervan vindt. Maar ik heb van begin tot eind geboeid zitten kijken. En luisteren.

Nelson Mandela: 15 lessen over leven, liefde en leiderschap

Nelson Mandela was een bijzondere man, zoveel wist ik wel. Maar hoe bijzonder, daar had ik dan weer geen idee van. Ik heb het boek Nelson Mandela: 15 lessen over leven, liefde en leiderschap in één ruk uitgelezen. Het bevat inspirerende levenslessen over o.a. moed, leidinggeven, basisprincipes hebben en het goede in anderen zien.

Het is gebaseerd op het zijn leven waarin hij deze principes met groot succes toepaste in zijn strijd tegen de apartheid en na 27 jaar gevangenschap in 1994 de eerste zwarte president van Zuid-Afrika werd.

Zin - Sophie Fontanel

Deze zomer stond voor mij wederom in het teken van mijn vakantie in ‘Viva la France’. En zoals met elke vakantie het geval is, in ieder geval voor mij, heb ik het ook dit jaar dubbel en dwars verdiend. Bleh!!! Met het schrijven van voorgaande zin word ik licht onpasselijk. Ik zal kort uitleggen waarom. Deze zin doet namelijk voorkomen alsof we alleen maar op vakantie mogen wanneer we voorafgaand aan deze vakantie hebben gebuffeld, hebben geleden, op ons tandvlees hebben gelopen. Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik “verdien” altijd wel een vakantie, los van de werkdruk, de levensmisère. Gewoon omdat ik er een beter mens van/door word: het opdoen van nieuwe ervaringen, nieuwe culturen, nieuwe mensen. En ja, ook simpelweg gewoon omdat ik er ‘zin’ in heb.