Turings tango - Bennie Mols

Kunstmatige intelligentie is overal. In de telefoon, de auto, de gps, het fototoestel, de keukenrobot en natuurlijk in je pc.  Hoe lang zou het nog duren dat een machine even intelligent is als een mens?

De Britse wiskundige Alan Turing (1912-1954) had een droom: hij voorzag dat ooit de kunstmatige intelligentie van de computer de menselijke intelligentie zou verslaan. Inmiddels zijn computers niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven.

Wetenschapsjournalist Bennie Mols verdiepte zich voor zijn boek Turings Tango in de mogelijkheden en toepassingen van kunstmatige intelligentie (KI). Hij gaat na hoever die zoektocht vandaag de dag gevorderd is en staat tamelijk sceptisch  t.o.v. de mogelijkheden van KI.

Hij beschrijft  o.m. hoe mens en machine van elkaar verschillen. De één kan dingen die de ander nauwelijks kan, en omgekeerd. Computerintelligentie is dus niet beter of slechter, maar wel anders dan menselijke intelligentie. Computers kunnen gigasnel en foutloos rekenen, hebben een groot en feilloos geheugen, kunnen onvermoeibaar en vlug zoeken in grote databergen, zijn goed in exacte feiten en hebben geen last van psychologische belemmeringen.
Mensen daarentegen kunnen beter visuele en auditieve patronen herkennen en interpreteren, omgaan met vaagheden, dubbelzinnigheden en verrassingen. Daarom zijn ze ook creatiever dan computers.

Mols pleit voor een 'Turing Tango', waarbij de mens centraal staat maar gebruik maakt van de kracht van informatietechnologie.
Een aanrader, lekker vlot geschreven en prima geschikt voor breed publiek.

Het boek wordt ondersteund door een webpagina met aanvullende documentaires, speelfilms, filmpjes en radio-interviews.

Bennie Mols is woensdag 30 oktober in Techniekmuseum Heim in het kader van de lezingenserie Het (on)gelijk van Science Fiction.

Reserveer hierTurings Tango in onze catalogus

Eat pray love

Genietend van een korte vakantie in een snoepig huisje ergens op de hei bedenk ik me ineens dat het weer mijn beurt is om de biebloggen. Oei, maar waarover dit keer? Voor inspiratie duik ik maar eens in de piepkleine boekenkast die dit huisje biedt. Het dikste boek is een stukgelezen exemplaar van Eten bidden beminnen. Dat boek van Elizabeth Gilbert, dat een paar jaar geleden maandenlang in de top 10 stond. Elke vrouw heeft het gelezen. Nou ja, bijna elke vrouw. Ik heb me beperkt tot de film, die er natuurlijk ook kwam.

Eat pray love is een heerlijke feelgood movie met twee even heerlijke hoofdrolspelers: Julia Roberts en Javier Bardem. We volgen Julia (Elizabeth, want het verhaal is háár verhaal) in haar zoektocht naar geluk, nadat ze constateert dat huisje-boompje-beestje toch niet bracht wat ze er van had verwacht. Vechtscheiding, jonge minnaar en dan een soort sabbatical van een jaar langs drie landen en thema's: vrijelijk eten in Italië, verdiepen in bidden en mediteren in India en genieten van de balans tussen ernst en lichtvoetigheid op Bali. Het boek schijnt geestig, lichtvoetig en schaamteloos eerlijk te zijn. Dat zal best. Met deze film hebben ze volgens mij die toon heel goed weten te visualiseren.

Het leuke is dat ik van verschillende mensen een reactie heb gehoord en dat iedereen - ondanks alle lichtvoetigheid - wel ergens een klik had met een bepaalde scène. Zo'n brok in de keel moment. Wat vooral iets zegt over het persoonlijke pad van al deze mensen, waar zij op dat moment stonden en ontvankelijk voor waren. Daar zal ook wel gelijk het geheim van dit succes in schuilen: iedereen herkent wel iets in de zoektocht van deze Elizabeth. Voor mij was dat de les om te mediteren met een glimlach. "Lach met je gezicht, lach met je hart, lach tot in je lever." Echt, het werkt. Soms moet je gewoon doen alsof en dan komen de bijbehorende gevoelens en emoties gewoon vanzelf.

Dus met dank aan deze lichtvoetige vakantie en de kleine boekenkast zet ik deze lieve film dus graag weer even in de spotlights. Namasté.




Reserveer nu in onze catalogus.

Sam Baker - Say Grace

Een heel bijzonder album, die nieuwe plaat van Sam Baker: Say Grace. In alle recensies over de cd's van Sam Baker tref je hetzelfde verhaal aan over deze man. Hoe hij een bomaanslag in een trein overleefde. Maar vooral hoe die gebeurtenis zijn verdere leven heeft beïnvloed en hoe dat doorklinkt in zijn muziek. Ik ga er gemakshalve maar vanuit dat dit verhaal voor veel mensen nog steeds nieuw is, dus toch maar weer aangehaald:

"De trein waarmee hij in 1986 door Peru reist, wordt opgeblazen door de terroristische beweging ‘Lichtend Pad’. Meerdere mensen worden gedood, waaronder een Duitse jongen en zijn ouders, die naast Baker zaten. Zelf overleeft hij de aanslag, ondanks dat hij bijna doodbloedt. En er veel ellende aan overhoudt: scherven in zijn been, een hersenbeschadiging, koudvuur en oorsuizen… Een ander gevolg is dat hij opnieuw gitaar moet leren spelen: omdat zijn linkerhand beschadigd is, kan hij met die hand nog moeilijk de akkoorden pakken. Nu doet hij dat met rechts, is hij dus linkshandig. 

Dit voorval is, logisch, een belangrijk thema geworden in het leven van de Texaanse singer-songwriter. Hoewel het eigenlijk volkomen onterecht is om de man met die term af te doen: toegegeven, hij knauwt als een echte Texaan, ziet er ook Texaans uit, hij schrijft zijn eigen nummers en zingt die, zichzelf begeleidend op zijn gitaar. Maar toch… Baker is meer dan singer-songwriter, hij is een songteller. Elk nummer vertelt een verhaal, is te omschrijven als een muzikaal schilderij. En elk schilderij staat afzonderlijk net zo als een album in zijn symbiotische geheel. De manier waarop Baker zijn schilderijen brengt is ook bijzonder. Door zijn asymmetrische manier van zingen, niet-logische ademhalingen, soms lijkt het wel rap. Maar dan mooi… Nee, waanzinnig mooi! In een interview gaf hij eerder al eens aan, dat hij de teksten ook zo op papier zet. Geen hele zinnen, halve zinnen of zinsdelen. Wat trouwens erg bijzonder is aan zijn nummers is de wetenschap dat de hersenbeschadiging die Baker bij de aanslag had opgelopen voornamelijk dat deel in de hersenen had geraakt waar de woorden worden opgeslagen. Hoe kan iemand dan toch nog zó in staat zijn om zulke teksten te schrijven?" writteninmusic

Velen zullen ongetwijfeld moeten wennen aan die staccato zang van Baker, het is vaak meer hardop praten dan zingen. Maar hij lijkt iets meer de melodie te hebben gevonden. En de muziek en begeleiding op deze nieuwe plaat zijn opnieuw prachtig. Een bijzondere plaat, van een bijzondere man met een bijzondere levenservaring. Ons rest slechts het ademloos luisteren.

Reserveer in onze catalogus

Citadel

Afgelopen zomer bracht ik mijn vakantie door in Zuid-Frankrijk. De eerste stop was in de Gers, een niet zo'n bekend gebied, ook wel Gascogne genoemd. Het ligt iets ten noordwesten van Toulouse. zeg maar tussen de Dordogne en de Pyreneeën. Tijdens mijn verblijf las ik Citadel dat speelt in de buurt van dit gebied. Oorlog, passie en moed luidt de ondertitel. Ik ben niet een echt liefhebber van oorlogsverhalen, maar weer wel van historische. Bovendien heb ik de andere twee delen van de Languedoc-trilogie van Kate Mosse met veel plezier gelezen en ook nu werd ik niet teleurgesteld.

Citadel bevat twee verhaallijnen.  In de eerste verhaallijn volgen we de jonge monnik Arinius, die op de vlucht is en bij zich een ketterse tekst draagt. Hij wil deze Codex verbergen voor zijn vijanden, en slaagt daar ternauwernood in.

In de tweede verhaallijn bevinden we ons midden in de Tweede Wereldoorlog. Sandrine Vidal is een jonge verzetsstrijder. Samen met enkele andere vrouwen vormt ze de verzetsgroep Citadel, die de Duitsers het leven zuur wil maken. Wanneer Sandrine een stervende jongeman aan de oever van de rivier vindt die iets prevelt over een Codex, raakt alles in een stroomversnelling en niet in de laatste plaats, omdat de ook de Duitsers hun zinnen hebben gezet op dit oude document. Dat vormt het begin van een duizelingwekkende zoektocht naar het document, dat de toekomst van de Midi voor altijd kan beïnvloeden.

Ook in dit boek vertelt Kate Mosse weer levendig over de historische achtergrond en beschrijft ze de omgeving op zo’n geweldige manier dat je het landschap kunt ruiken, de struiken hoort ritselen en de oude steegjes en straatjes zonder moeite voor ogen ziet. Het zijn voor mij elementen waardoor ik me helemaal in een boek kan verliezen. Het zijn dezelfde elementen als in Het verloren labyrinth en De vergeten tombe, de andere twee delen van de Languedoc-trilogie. Overigens zijn deze boeken geheel afzonderlijk van elkaar te lezen.

Citadel is een flinke pil, maar in de vakantie heerlijk om te lezen. Trouwens, dicht bij de kachel kun je je ook prima mee laten slepen door dit spannende verhaal.

Reserveer in onze catalogus

Ki werkboek: kracht van binnenuit

Ik had vaag al eens van de term Ki gehoord en blijkbaar is dat blijven hangen want ik greep dit Ki werkboek meteen toen ik het zag. Wat is nu Ki?

"Ki is de levensenergie die ons lichaam nodig heeft om goed te functioneren. Het is onze verbinding met het universum en alles om ons heen. Ki is een natuurlijke kracht die in ons huist en ons helpt bij een krachtig en energie leven."

Okidoki, beetje vaag maar daar heb ik niet zo veel moeite mee. Het gaat er om of het werkt en het fijne van dit Ki werkboek is dat het direct heel praktisch is. Schrijver Hans Peter Roel geeft ook aan dat Ki geen hoogdravende filosofie is maar een eenvoudige en praktische manier om je eigen kracht te ontdekken. Je kunt er direct mee aan de slag en zelf ervaren of het voor jou werkt.

Een actieve Ki stroom ontwikkelen is eigenlijk nogal eenvoudig. Je hoeft slechts de vier Ki-principes toe te passen. Je hoeft ze niet allemaal tegelijk te gebruiken, kies er een uit die het beste voor je werkt en je Ki gaat stromen! De vier Ki-principes zijn: aandacht in het Ki punt (zit vlak onder je navel), ontspan volledig, houd je gewicht aan de onderkant en de Ki naar buiten laten stromen. Bij elk principe zitten een aantal eenvoudige oefeningen om er mee aan de slag te gaan.

Volgens Hans Peter Roel kan Ki je helpen bij stress, slapeloosheid, burn-out of zelfs depressiviteit. In het Ki werkboek geeft hij uitleg over de achtergronden van Ki en hoe je het een plek geeft in het dagelijks leven. Volgens hem ervaar je snel resultaat. Nou, ik ga het in ieder geval proberen!

Reserveer Ki werkboek in onze catalogus

De blokkade - Renate Dorrestein

Renate Dorrestein schreef het ene boek na het andere, met schijnbaar gemak zo leek het. Totdat het niet meer lukte en ze uit onmacht een halfjaar werk de prullenbak in gooide.

 ‘De feiten zijn simpel. Ik, die altijd zo graag schreef, ben iemand geworden die kotsmisselijk wordt bij alleen al de gedachte aan een nieuwe roman (…) Nu ik ontdaan ben van wat altijd mijn bestemming leek, is het haast alsof mijn huid me is afgestroopt.’

De blokkade  is een persoonlijke verslag van haar eigen gang door de hel én een journalistiek onderzoek naar oorzaken en mogelijke oplossingen. Want wat houdt een blokkade precies in? En nog belangrijker: hoe kom je ervan af?

“ Beroepsmatig verlamd raken brengt bij iederéén een gevoel van falen teweeg, van paniek, van zelfverlies. Nou, in mijn beroep bestaat daar dus een term voor, een die trouwens niets verklaart of opheldert, maar als ik me ga verschuilen achter het idee dat een writer’s block pure aanstellerij is, dan zit ik hier over twintig jaar nog op de gang, met mijn rug tegen de deur van mijn werkkamer gedrukt, kijkend naar mijn tenen en pleitend of ik er alsjeblieft weer in mag, ooit.”

Bij Dorrestein ontstond de blokkade toen ze een roman schreef waarin een zelfmoord voorkwam. Want langzaam wordt duidelijk dat de zelfmoord van haar zus nog steeds een belangrijke rol speelt in het leven. Dertig jaar later lijkt het leven van haar zus terug gebracht tot die laatste daad. Het verdriet en het schuldgevoel dat opgelegd wordt aan de nabestaanden verdwijnt evenmin met de jaren.  Waar haar zus eerst de motor was van het schrijverschap van Dorrestein, staat ze nu in de weg.

‘Ga eens opzij, meisje.’

Lezen dus!

Renate Dorrestein vertelt 29 oktober, in het kader van de campagne van Fonds Pyschische Gezondheid over onder meer De Blokkade.

Reserveer hier De blokkade in onze catalogus.

Het laatste jaar - Dirk van Weelden

Dirk van Weelden besloot een jaar na de dood van Martin Bril een boek te schrijven over hun vriendschap. Of misschien beter, over zijn vriendschap met Bril. Lang geleden hadden ze elkaar leren kennen, in Groningen. Daar was het verlangen ontstaan 'een schrijvend leven' te leiden. Ze droomden, maakten plannen en oefenden, en in 1987 verscheen hun gezamenlijke debuut: Arbeidsvitaminen - Het ABC van Bril & Van Weelden.

Zijn boek Het laatste jaar beschrijft de vriendschap tussen Groninger studenten, die elkaars strijdmakkers in de letteren worden. David Kennerwel en Brent Ramli heten ze, maar je weet meteen dat het om Dirk van Weelden en Martin Bril gaat.
Zonder Brent zou David en zonder David zou Brent nooit schrijver zijn geworden. Ze wilden wel, maar ze konden het toen nog niet alleen. Na de dood van Brent kan David niet anders dan in naam van de vriendschap zijn eigen schrijverschap onder de loep nemen.

Het verhaal wordt verteld door negen schrijfmachines, met allemaal een net iets ander lettertype en andere aanslag, spatiëring en interlinie. Ooit deelden de auteurs een liefhebberij in het verzamelen van schrijfmachines. Vandaar dat we lezen wat de Adler Gabriele 25 te vertellen heeft, of de Olivetti Lettera 22. Deze typemachines maakten het voor Van Weelden  mogelijk om een objectief standpunt in te nemen

Het laatste jaar las ik als een ode aan de vriendschap tussen Bril en Van Weelden aan het begin van hun carrière. Ik heb het met veel plezier gelezen.

Woensdag 23 oktober interviewt John Heymans Dirk van Weelden over dit boek.

Reserveer hier Het laatste jaar in onze catalogus.

Into great silence

In 1984 vroeg regisseur Philip Gröning toestemming om te mogen filmen in een kartuizerklooster.

Te vroeg, zei men. Over 15 jaar misschien.

16 jaar later werd hij gebeld door het Grande Chartreuse dat ze zover waren.

De voorbereidingen voor de film duurde 2 jaar, de opnamen 1 jaar, de montage 2 jaar.

21 jaar na het idee was de film klaar.

Het resultaat: een film eerder meditatief dan weerspiegelend. Een film vol stilte.


De Kartuizer Orde (wikipedia) is de meest gesloten orde van de rooms-katholieke kerk en is bijna helemaal verborgen voor de buitenwereld. Het geboortehuis van de orde van kartuizers ligt hoog in de Franse Alpen. De monniken - kluizenaars in gemeenschap - leven aan de hand van eeuwenoude regels en rituelen. Dat Gröning toestemming heeft gekregen dit klooster als buitenstaander en vooral als filmer te betreden is een unicum te noemen.Vóór Die grosse Stille was er in La Grande Chartreuse nog nooit gefilmd en de laatste foto's die er genomen zijn stammen uit de jaren 60.

Gröning maakte niet zozeer een documentaire over de monniken, maar een impressie van hun leven. Routineuze taken als het bereiden van groente, bidden en eten komen meerdere malen zwijgzaam voorbij. Beelden van lege kloostergangen worden afgewisseld met shots van monniken die alleen op hun kamer zitten.

Net als in het kloosterleven zelf wordt er in de documentaire geen aandacht besteed aan het individu. Dat levert een film op over repetitie en routine. Het veranderen van de tijd, de seizoenen en de steeds terugkerende elementen van de dag, van het gebed. Een film die bijna een klooster wordt, in plaats van er één weer te geven. Een film over bewustzijn, absolute aanwezigheid, over mannen die hun leven hebben gewijd aan God in de allerpuurste vorm.

Ik kan wel tegen stilte. Ik heb dat zelfs nodig, als voedingsbron voor m'n lichaam en geest. Ik kan ook wel tegen films waarin misschien niet zoveel gebeurt, maar waarin je zintuigen op een intieme manier worden geprikkeld. Deze film kan je irriteren, verbazen, frustreren. Ik voel alleen maar verwondering, respect, rust, een bepaald verlangen zelfs. Een mooie voedingsbron dus, dat is wat het is.





Reserveer in onze catalogus.

Anton Quintana - De IJzeren Harp

Het is kinderboekenweek. En hoewel we op dit blog ons toch vooral tot de volwassenen richten, kan het gaan kwaad om eens stil te staan bij dat boek dat je als kind hebt gelezen en dat indruk maakte.

Ik kan er meerdere bedenken, maar het boek dat me als eerste te binnen schiet is 'De IJzeren Harp' van Anton Quintana.
Een bundel met fantastische verhalen (letterlijk en figuurlijk), dat ik vroeger kreeg tijdens de kinderboekenweek. Excuses voor het feit dat ik het jaar echt niet meer weet; het zou maar zo het verschijningsjaar kunnen zijn: 1981.

Wat ik nog wel weet, is dat ik het boek ook eens heb meegenomen tijdens een snuffelstage op een streekschool in Franeker, waar ik vanuit de lerarenopleiding Nederlands een kijkje mocht nemen. Ik liep daar twee weken rond, en de laatste les waar ik bij was heb ik voorgelezen. Uit dit boek dus.

"Anton Quintana, pseudoniem van Antoon Adolf Kuyten (Amsterdam, 6 september 1937) is een Nederlandse schrijver. Hij is de tweelingbroer van André Kuyten (1937-1978). Hun vader verliet al vroeg het gezin; Quintana is de naam van hun Spaanse moeder, die overleed toen de tweeling tien jaar oud was. Ze kwamen toen in een Amsterdams weeshuis terecht. Toen hij zeventien was ging Anton door Europa trekken. In Spanje werd hij als landloper opgepakt en in de gevangenis gezet, waar hij begon met het schrijven.

Tussen 1969 en 1971 verschenen van hem vier thrillers met als hoofdpersoon de ex-gangster Rufus: Het kille ontwaken, De verre vriend, De overlevende en De rattenjacht. Het kille ontwaken werd in 1975 als Rufus verfilmd onder regie van Samuel Meyering met in de hoofdrol Rijk de Gooyer.

Anton Quintana schreef naast boeken en verhalen die vaak een horror- of sciencefictionsfeer ademen, ook scenario's voor jeugdseries op de Nederlandse televisie (Duel in de diepte; De Kris Pusaka) en voor hoorspelen op de Nederlandse radio, zoals De overdracht van de Najade. Hij heeft ook een aantal vertalingen gemaakt (onder meer van sciencefictionverhalen van Harlan Ellison) en bewerkingen van verhalen van Guy de Maupassant.

Momenteel is hij vooral bekend als schrijver van jeugdboeken. De Bavianenkoning won in 1983 een Gouden Griffel, en Het boek van Bod Pa won in 1996 een Gouden Uil en de Woutertje Pieterse Prijs."(wikipedia)

Het boek hield me bezig: het zijn spannende verhalen, vol met fantasie, en met een sfeer waar je direct middenin zit. Over een jukebox die vreemd gaat doen, de natuur die wraak neemt, of het geluk of ongeluk van een diamantzoeker. Het is kortom weer de hoogste tijd om, juist tijdens de kinderboekenweek, weer eens zo'n 'bepalend jeugdboek' uit de kast te halen en te herlezen. Om uit te vissen of het nog steeds dezelfde indruk achter laat. Of om je misschien weer opnieuw te verliezen. Daar hoop ik eigenlijk op...
Ik gun iedereen zo'n boek. Wat was jouw 'jeugdklassieker'? Ik ben benieuwd...

Joe Bonamassa Live from The Royal Albert Hall

Zondag 6 oktober treedt hij op in Nederland. In Groningen om precies te zijn. Kaartjes waren al snel uitverkocht en dat is niet zo verwonderlijk. Ik heb het over Joe Bonamassa.

Af en toe komt er bij ons thuis muziek langs waar ik onmiddellijk voor val. Joe Bonamassa is daar een voorbeeld van. Op menig ritje in de auto heeft Joe Bonamassa mij begeleid. Lekkere stevige muziek, beetje blues af en toe en altijd virtuoos gitaarspel. Daarbij heeft Joe Bonamassa ook nog eens een prachtige, uit duizenden te herkennen, stem.

Enige tijd bracht mijn lief een dvd mee, op de kop getikt in Parijs. Joe Bonamassa Live from the Royal Albert Hall. Ik weet niet of je wel eens opnames van concerten in de Royal Albert Hall hebt gezien. Het is de droom van menig musicus hier op te treden en Joe Bonamassa stond daar in die immense, uitverkochte zaal. Wij zijn er eens lekker voor gaan zitten. En toen kwam de verbazing. Ik had al die tijd gedacht dat Joe Bonamassa een al wat oudere, zwarte man was, maar niets is minder waar. Hij is jong en blank en daarom vind ik het des te verbazingwekkender dat hij in staat is deze muziek zo te vertolken.

Op de dvd vind je ook nog een extraatje. Joe Bonamassa samen met Eric Clapton. In het korte interview voorafgaand aan het concert vertelt hij dat Eric Clapton, eveneens een virtuoos gitarist!, zijn grote voorbeeld is geweest. Wat moet het dan geweldig zijn dat je met zo'n fantastische muzikant in zo'n overweldigende entourage mag optreden!

Geniet even mee van (een wat rustige, maar prachtige) Joe Bonamassa!



Reserveer in onze catalogus

Ik heb alzheimer - Stella Braam

Verschrikkelijk lijkt het mij, om alle grip op jezelf en op de wereld te verliezen zoals gebeurt met de vader van Stella Braam. Met haar boek Ik heb Alzheimer  vertelt onderzoeks-journaliste  Stella Braam  het verhaal van haar demente vader.

René van Neer, Stella’s vader, krijgt in 2003 te horen dat hij Alzheimer heeft, de meest voorkomende vorm van dementie. Hij doet zijn dochter verslag over de veranderende wereld van de Alzheimerpatiënt. belandt in een zorgcentrum te Maastricht. Hij zet er de boel op stelten, 'gijzelt' zijn afdeling en eist inspraak in de zorg. Hij wordt platgespoten met dubieuze medicatie en verdwijnt achter slot en grendel in een ander verpleegcentrum.

Het boek is grappige treffend, aangrijpend én kwaadmakend want het ook een schokkend beeld van het zorgsysteem. Zolang mensen maar oud genoeg worden, wordt iedereen dement. Dit is dus onze toekomst... En is daarmee ook een noodkreet: ‘De grote dementiegolf staat voor de deur. Het aantal dementerenden verdubbelt, het aantal professionele hulpverleners halveert. Politiek, word wakker!’

In deze ontroerende film hoor en zie je de vader Stella Braam vertellen over in wat voor chaos hij is beland. De chaos die Alzheimer heet.



Woensdag 9 oktober interviewt Henk Nihof Stella Braam over o.m. Ik heb alzheimer.

Reserveer Ik heb Alzheimer in onze catalogus  

De 750e!

We gaan een feestje vieren! Dit is namelijk de 750e blogpost op dit Bieblog. Maar dat is nog niet alles... In november bestaan we 5 jaar: dan gaan we 't vieren met jullie! Hoe? Ja, eh... Daar denken we nog heel eventjes over na.. (en ideeën zijn welkom overigens!) Maar tijdens de Week van de Mediawijsheid laten we het niet onopgemerkt voorbij gaan. Hou dit Bieblog in de gaten! Nog heel eventjes geduld...

Stadsdichter: Stork

STORK

Geen ooievaar streek hier ooit neer, een Engelse
soortgenoot des te meer, alomtegenwoordig was

Dit woord dat, uit rondborstige tekens gesmeed,
tot blauw neon gebogen, de fabriekshal ontsteeg,

tegen vele gevels op en, boven alles uit, de witte
watertoren,- daar brandde jarenlang een reclame

die het leven van alledag in deze stad verlichtte,
de Londense mist tussen de huizen kreeg wat kleur,

maar een rode vlag werd gehesen, de letters dienden
plaats te maken en leeg liet het hoge nest ons achter.

John Heymans

Stadsdichter 2012 -2014

Voorgedragen tijdens de eerste Storklezing in de Storkzaal van Hotel 't Lansink