Ki werkboek: kracht van binnenuit

Ik had vaag al eens van de term Ki gehoord en blijkbaar is dat blijven hangen want ik greep dit Ki werkboek meteen toen ik het zag. Wat is nu Ki?

"Ki is de levensenergie die ons lichaam nodig heeft om goed te functioneren. Het is onze verbinding met het universum en alles om ons heen. Ki is een natuurlijke kracht die in ons huist en ons helpt bij een krachtig en energie leven."

Okidoki, beetje vaag maar daar heb ik niet zo veel moeite mee. Het gaat er om of het werkt en het fijne van dit Ki werkboek is dat het direct heel praktisch is. Schrijver Hans Peter Roel geeft ook aan dat Ki geen hoogdravende filosofie is maar een eenvoudige en praktische manier om je eigen kracht te ontdekken. Je kunt er direct mee aan de slag en zelf ervaren of het voor jou werkt.

Een actieve Ki stroom ontwikkelen is eigenlijk nogal eenvoudig. Je hoeft slechts de vier Ki-principes toe te passen. Je hoeft ze niet allemaal tegelijk te gebruiken, kies er een uit die het beste voor je werkt en je Ki gaat stromen! De vier Ki-principes zijn: aandacht in het Ki punt (zit vlak onder je navel), ontspan volledig, houd je gewicht aan de onderkant en de Ki naar buiten laten stromen. Bij elk principe zitten een aantal eenvoudige oefeningen om er mee aan de slag te gaan.

Volgens Hans Peter Roel kan Ki je helpen bij stress, slapeloosheid, burn-out of zelfs depressiviteit. In het Ki werkboek geeft hij uitleg over de achtergronden van Ki en hoe je het een plek geeft in het dagelijks leven. Volgens hem ervaar je snel resultaat. Nou, ik ga het in ieder geval proberen!

Reserveer Ki werkboek in onze catalogus

De blokkade - Renate Dorrestein

Renate Dorrestein schreef het ene boek na het andere, met schijnbaar gemak zo leek het. Totdat het niet meer lukte en ze uit onmacht een halfjaar werk de prullenbak in gooide.

 ‘De feiten zijn simpel. Ik, die altijd zo graag schreef, ben iemand geworden die kotsmisselijk wordt bij alleen al de gedachte aan een nieuwe roman (…) Nu ik ontdaan ben van wat altijd mijn bestemming leek, is het haast alsof mijn huid me is afgestroopt.’

De blokkade  is een persoonlijke verslag van haar eigen gang door de hel én een journalistiek onderzoek naar oorzaken en mogelijke oplossingen. Want wat houdt een blokkade precies in? En nog belangrijker: hoe kom je ervan af?

“ Beroepsmatig verlamd raken brengt bij iederéén een gevoel van falen teweeg, van paniek, van zelfverlies. Nou, in mijn beroep bestaat daar dus een term voor, een die trouwens niets verklaart of opheldert, maar als ik me ga verschuilen achter het idee dat een writer’s block pure aanstellerij is, dan zit ik hier over twintig jaar nog op de gang, met mijn rug tegen de deur van mijn werkkamer gedrukt, kijkend naar mijn tenen en pleitend of ik er alsjeblieft weer in mag, ooit.”

Bij Dorrestein ontstond de blokkade toen ze een roman schreef waarin een zelfmoord voorkwam. Want langzaam wordt duidelijk dat de zelfmoord van haar zus nog steeds een belangrijke rol speelt in het leven. Dertig jaar later lijkt het leven van haar zus terug gebracht tot die laatste daad. Het verdriet en het schuldgevoel dat opgelegd wordt aan de nabestaanden verdwijnt evenmin met de jaren.  Waar haar zus eerst de motor was van het schrijverschap van Dorrestein, staat ze nu in de weg.

‘Ga eens opzij, meisje.’

Lezen dus!

Renate Dorrestein vertelt 29 oktober, in het kader van de campagne van Fonds Pyschische Gezondheid over onder meer De Blokkade.

Reserveer hier De blokkade in onze catalogus.

Het laatste jaar - Dirk van Weelden

Dirk van Weelden besloot een jaar na de dood van Martin Bril een boek te schrijven over hun vriendschap. Of misschien beter, over zijn vriendschap met Bril. Lang geleden hadden ze elkaar leren kennen, in Groningen. Daar was het verlangen ontstaan 'een schrijvend leven' te leiden. Ze droomden, maakten plannen en oefenden, en in 1987 verscheen hun gezamenlijke debuut: Arbeidsvitaminen - Het ABC van Bril & Van Weelden.

Zijn boek Het laatste jaar beschrijft de vriendschap tussen Groninger studenten, die elkaars strijdmakkers in de letteren worden. David Kennerwel en Brent Ramli heten ze, maar je weet meteen dat het om Dirk van Weelden en Martin Bril gaat.
Zonder Brent zou David en zonder David zou Brent nooit schrijver zijn geworden. Ze wilden wel, maar ze konden het toen nog niet alleen. Na de dood van Brent kan David niet anders dan in naam van de vriendschap zijn eigen schrijverschap onder de loep nemen.

Het verhaal wordt verteld door negen schrijfmachines, met allemaal een net iets ander lettertype en andere aanslag, spatiëring en interlinie. Ooit deelden de auteurs een liefhebberij in het verzamelen van schrijfmachines. Vandaar dat we lezen wat de Adler Gabriele 25 te vertellen heeft, of de Olivetti Lettera 22. Deze typemachines maakten het voor Van Weelden  mogelijk om een objectief standpunt in te nemen

Het laatste jaar las ik als een ode aan de vriendschap tussen Bril en Van Weelden aan het begin van hun carrière. Ik heb het met veel plezier gelezen.

Woensdag 23 oktober interviewt John Heymans Dirk van Weelden over dit boek.

Reserveer hier Het laatste jaar in onze catalogus.

Into great silence

In 1984 vroeg regisseur Philip Gröning toestemming om te mogen filmen in een kartuizerklooster.

Te vroeg, zei men. Over 15 jaar misschien.

16 jaar later werd hij gebeld door het Grande Chartreuse dat ze zover waren.

De voorbereidingen voor de film duurde 2 jaar, de opnamen 1 jaar, de montage 2 jaar.

21 jaar na het idee was de film klaar.

Het resultaat: een film eerder meditatief dan weerspiegelend. Een film vol stilte.


De Kartuizer Orde (wikipedia) is de meest gesloten orde van de rooms-katholieke kerk en is bijna helemaal verborgen voor de buitenwereld. Het geboortehuis van de orde van kartuizers ligt hoog in de Franse Alpen. De monniken - kluizenaars in gemeenschap - leven aan de hand van eeuwenoude regels en rituelen. Dat Gröning toestemming heeft gekregen dit klooster als buitenstaander en vooral als filmer te betreden is een unicum te noemen.Vóór Die grosse Stille was er in La Grande Chartreuse nog nooit gefilmd en de laatste foto's die er genomen zijn stammen uit de jaren 60.

Gröning maakte niet zozeer een documentaire over de monniken, maar een impressie van hun leven. Routineuze taken als het bereiden van groente, bidden en eten komen meerdere malen zwijgzaam voorbij. Beelden van lege kloostergangen worden afgewisseld met shots van monniken die alleen op hun kamer zitten.

Net als in het kloosterleven zelf wordt er in de documentaire geen aandacht besteed aan het individu. Dat levert een film op over repetitie en routine. Het veranderen van de tijd, de seizoenen en de steeds terugkerende elementen van de dag, van het gebed. Een film die bijna een klooster wordt, in plaats van er één weer te geven. Een film over bewustzijn, absolute aanwezigheid, over mannen die hun leven hebben gewijd aan God in de allerpuurste vorm.

Ik kan wel tegen stilte. Ik heb dat zelfs nodig, als voedingsbron voor m'n lichaam en geest. Ik kan ook wel tegen films waarin misschien niet zoveel gebeurt, maar waarin je zintuigen op een intieme manier worden geprikkeld. Deze film kan je irriteren, verbazen, frustreren. Ik voel alleen maar verwondering, respect, rust, een bepaald verlangen zelfs. Een mooie voedingsbron dus, dat is wat het is.





Reserveer in onze catalogus.

Anton Quintana - De IJzeren Harp

Het is kinderboekenweek. En hoewel we op dit blog ons toch vooral tot de volwassenen richten, kan het gaan kwaad om eens stil te staan bij dat boek dat je als kind hebt gelezen en dat indruk maakte.

Ik kan er meerdere bedenken, maar het boek dat me als eerste te binnen schiet is 'De IJzeren Harp' van Anton Quintana.
Een bundel met fantastische verhalen (letterlijk en figuurlijk), dat ik vroeger kreeg tijdens de kinderboekenweek. Excuses voor het feit dat ik het jaar echt niet meer weet; het zou maar zo het verschijningsjaar kunnen zijn: 1981.

Wat ik nog wel weet, is dat ik het boek ook eens heb meegenomen tijdens een snuffelstage op een streekschool in Franeker, waar ik vanuit de lerarenopleiding Nederlands een kijkje mocht nemen. Ik liep daar twee weken rond, en de laatste les waar ik bij was heb ik voorgelezen. Uit dit boek dus.

"Anton Quintana, pseudoniem van Antoon Adolf Kuyten (Amsterdam, 6 september 1937) is een Nederlandse schrijver. Hij is de tweelingbroer van André Kuyten (1937-1978). Hun vader verliet al vroeg het gezin; Quintana is de naam van hun Spaanse moeder, die overleed toen de tweeling tien jaar oud was. Ze kwamen toen in een Amsterdams weeshuis terecht. Toen hij zeventien was ging Anton door Europa trekken. In Spanje werd hij als landloper opgepakt en in de gevangenis gezet, waar hij begon met het schrijven.

Tussen 1969 en 1971 verschenen van hem vier thrillers met als hoofdpersoon de ex-gangster Rufus: Het kille ontwaken, De verre vriend, De overlevende en De rattenjacht. Het kille ontwaken werd in 1975 als Rufus verfilmd onder regie van Samuel Meyering met in de hoofdrol Rijk de Gooyer.

Anton Quintana schreef naast boeken en verhalen die vaak een horror- of sciencefictionsfeer ademen, ook scenario's voor jeugdseries op de Nederlandse televisie (Duel in de diepte; De Kris Pusaka) en voor hoorspelen op de Nederlandse radio, zoals De overdracht van de Najade. Hij heeft ook een aantal vertalingen gemaakt (onder meer van sciencefictionverhalen van Harlan Ellison) en bewerkingen van verhalen van Guy de Maupassant.

Momenteel is hij vooral bekend als schrijver van jeugdboeken. De Bavianenkoning won in 1983 een Gouden Griffel, en Het boek van Bod Pa won in 1996 een Gouden Uil en de Woutertje Pieterse Prijs."(wikipedia)

Het boek hield me bezig: het zijn spannende verhalen, vol met fantasie, en met een sfeer waar je direct middenin zit. Over een jukebox die vreemd gaat doen, de natuur die wraak neemt, of het geluk of ongeluk van een diamantzoeker. Het is kortom weer de hoogste tijd om, juist tijdens de kinderboekenweek, weer eens zo'n 'bepalend jeugdboek' uit de kast te halen en te herlezen. Om uit te vissen of het nog steeds dezelfde indruk achter laat. Of om je misschien weer opnieuw te verliezen. Daar hoop ik eigenlijk op...
Ik gun iedereen zo'n boek. Wat was jouw 'jeugdklassieker'? Ik ben benieuwd...

Joe Bonamassa Live from The Royal Albert Hall

Zondag 6 oktober treedt hij op in Nederland. In Groningen om precies te zijn. Kaartjes waren al snel uitverkocht en dat is niet zo verwonderlijk. Ik heb het over Joe Bonamassa.

Af en toe komt er bij ons thuis muziek langs waar ik onmiddellijk voor val. Joe Bonamassa is daar een voorbeeld van. Op menig ritje in de auto heeft Joe Bonamassa mij begeleid. Lekkere stevige muziek, beetje blues af en toe en altijd virtuoos gitaarspel. Daarbij heeft Joe Bonamassa ook nog eens een prachtige, uit duizenden te herkennen, stem.

Enige tijd bracht mijn lief een dvd mee, op de kop getikt in Parijs. Joe Bonamassa Live from the Royal Albert Hall. Ik weet niet of je wel eens opnames van concerten in de Royal Albert Hall hebt gezien. Het is de droom van menig musicus hier op te treden en Joe Bonamassa stond daar in die immense, uitverkochte zaal. Wij zijn er eens lekker voor gaan zitten. En toen kwam de verbazing. Ik had al die tijd gedacht dat Joe Bonamassa een al wat oudere, zwarte man was, maar niets is minder waar. Hij is jong en blank en daarom vind ik het des te verbazingwekkender dat hij in staat is deze muziek zo te vertolken.

Op de dvd vind je ook nog een extraatje. Joe Bonamassa samen met Eric Clapton. In het korte interview voorafgaand aan het concert vertelt hij dat Eric Clapton, eveneens een virtuoos gitarist!, zijn grote voorbeeld is geweest. Wat moet het dan geweldig zijn dat je met zo'n fantastische muzikant in zo'n overweldigende entourage mag optreden!

Geniet even mee van (een wat rustige, maar prachtige) Joe Bonamassa!



Reserveer in onze catalogus

Ik heb alzheimer - Stella Braam

Verschrikkelijk lijkt het mij, om alle grip op jezelf en op de wereld te verliezen zoals gebeurt met de vader van Stella Braam. Met haar boek Ik heb Alzheimer  vertelt onderzoeks-journaliste  Stella Braam  het verhaal van haar demente vader.

René van Neer, Stella’s vader, krijgt in 2003 te horen dat hij Alzheimer heeft, de meest voorkomende vorm van dementie. Hij doet zijn dochter verslag over de veranderende wereld van de Alzheimerpatiënt. belandt in een zorgcentrum te Maastricht. Hij zet er de boel op stelten, 'gijzelt' zijn afdeling en eist inspraak in de zorg. Hij wordt platgespoten met dubieuze medicatie en verdwijnt achter slot en grendel in een ander verpleegcentrum.

Het boek is grappige treffend, aangrijpend én kwaadmakend want het ook een schokkend beeld van het zorgsysteem. Zolang mensen maar oud genoeg worden, wordt iedereen dement. Dit is dus onze toekomst... En is daarmee ook een noodkreet: ‘De grote dementiegolf staat voor de deur. Het aantal dementerenden verdubbelt, het aantal professionele hulpverleners halveert. Politiek, word wakker!’

In deze ontroerende film hoor en zie je de vader Stella Braam vertellen over in wat voor chaos hij is beland. De chaos die Alzheimer heet.



Woensdag 9 oktober interviewt Henk Nihof Stella Braam over o.m. Ik heb alzheimer.

Reserveer Ik heb Alzheimer in onze catalogus  

De 750e!

We gaan een feestje vieren! Dit is namelijk de 750e blogpost op dit Bieblog. Maar dat is nog niet alles... In november bestaan we 5 jaar: dan gaan we 't vieren met jullie! Hoe? Ja, eh... Daar denken we nog heel eventjes over na.. (en ideeën zijn welkom overigens!) Maar tijdens de Week van de Mediawijsheid laten we het niet onopgemerkt voorbij gaan. Hou dit Bieblog in de gaten! Nog heel eventjes geduld...

Stadsdichter: Stork

STORK

Geen ooievaar streek hier ooit neer, een Engelse
soortgenoot des te meer, alomtegenwoordig was

Dit woord dat, uit rondborstige tekens gesmeed,
tot blauw neon gebogen, de fabriekshal ontsteeg,

tegen vele gevels op en, boven alles uit, de witte
watertoren,- daar brandde jarenlang een reclame

die het leven van alledag in deze stad verlichtte,
de Londense mist tussen de huizen kreeg wat kleur,

maar een rode vlag werd gehesen, de letters dienden
plaats te maken en leeg liet het hoge nest ons achter.

John Heymans

Stadsdichter 2012 -2014

Voorgedragen tijdens de eerste Storklezing in de Storkzaal van Hotel 't Lansink

Forever

De grote begraafplaats Père Lachaise in Parijs ligt vol met beroemde kunstenaars. Jim Morrisson, Oscar Wilde, Marcel Proust, Chopin, Simone Signoret, Yves Montand, Maria Callas, Modigliani. Het is een plek waar de muziek, poëzie en beeldende kunst voelbaar in de lucht hangt. Een reis over deze begraafplaats is als een reis door de tijd en door de wereld van de kunsten. Met dat gegeven in haar achterhoofd heeft documentairemaakster Hetty Honigmann een prachtig portret gemaakt van de bewoners van deze begraafplaats en haar bezoekers. Bezoekers die speciaal komen om het graf van hun idool te eren en zij die vooral komen hebben voor hun eigen geliefden.

Ik heb nu al twee keer genoten van deze verstilde film Forever. Een film waarin de regisseur op zoek is naar de schoonheid van de kunsten, naar de kracht van kunst. Die zoekt ze tussen de kunstenaars van weleer, waarbij ze de individuen die ze ondervraagt, volgt in hun persoonlijke leven. Dat maakt het een heel intiem portret. Je kunt er een gevoel van eenzaamheid aan overhouden. Van mensen die vasthouden aan herinneringen en niet verder kunnen of willen zonder hun geliefde. Maar zo ervaar ik het niet.

Voor mij is dit een ode aan de kunst ("Boeken zijn voeding voor de hersenen") en aan de mensen die zich nog altijd laten inspireren door wat ooit was. Eén van de geïnterviewden verwoord het heel mooi: "Als je leven gevuld is met de boeken van Proust, de muziek van Chopin of de schilderijen van Modigliani, dan ben je nooit alleen." En ik zie inderdaad een begraafplaats die bruist van het leven.




Reserveer nu in onze catalogus.

Tedeschi Trucks Band - Made Up Mind

Time for blues! Met het album 'Made Up Mind' maakt de Tedeschi Trucks Band een grote kans om in mijn jaarlijstje terecht te komen. Wat een heerlijke plaat! Je hoort verschillende stijlen, werelds gitaarspel en de prachtige stem van Susan Tedeschi. Veel meer heeft een bluesliefhebber feitelijk niet nodig...

"Derek Trucks stond al op zijn dertiende als gitarist op een groot podium met de Allman Brothers Band en werd destijds meteen bestempeld als groot talent. Die kwalificatie heeft hij later waargemaakt met sterke soloalbums als Songlines enAlready Free. Derek’s oom Butch, mede-oprichter van de Allman Brothers Band herkende het talent van zijn neefje dus al snel. In 2010 richtte Derek Trucks samen met zijn vrouw, zangeres en gitariste Susan Tedeschi de Tedeschi Trucks Band op, een combo met maar liefst 11 muzikanten. Het debuut Revelator bleek een schot in de roos in de Verenigde Staten. Het album leverde een Grammy op en zorgde voor volle zalen tijdens de tournee.

Made Up Mind is het tweede studioalbum van de band en een fraaie voortzetting van het debuut. In elf composities laten de bandleden horen prima te kunnen musiceren en zingen. Het gezelschap grossiert in bluesy poprock liedjes met vleugjes country, funk en soul. Waar het bij combo’s uit het zuiden meestal draait om de gitaristen, staat bij de Tedeschi Trucks Band zangeres Susan Tedeschi centraal. Haar warme, volle stemgeluid is de spil waar alles om draait. De band zorgt voor een fraai muzikaal decor met een hoofdrol voor –wie anders- (slide)gitarist Trucks. Door het brede palet aan instrumenten (keyboards, fluit, drums, saxofoon, trompet en trombone) biedt de Tedeschi Trucks Band een rijk en gevarieerd geluid dat niet snel gaat vervelen.

Vrijwel alle nummers zijn midtempo en kennen een rustige melodie met een fijne groove waarop Tedeschi kan excelleren. De eerste uitschieter is Misunderstood met zijn funky basis en fraaie snarenwerk. De samenzang van Mattison en Rivers is eveneens noemenswaardig. Whiskey Legs heeft de meest swingende groove van het album en een lekker ouderwets Hammond orgel ter ondersteuning van het pittige gitaarwerk. Americana- en countryinvloeden horen we terug op liedjes als Idle Wind, Sweet And Low en Calling Out To You. De stem van Tedeschi tilt het niveau eenvoudig boven dat van de concurrentie uit. Het duet met Saunder Sermons op Part Of Me is een ander hoogtepuntje. Na deze cd een week lang verschillende keren te hebben beluisterd kunnen we concluderen dat Made Up Mind minstens gelijkwaardig is aan het fraaie debuut. De melange van invloeden heeft tot een consistent goed album geleid dat liefhebbers van rock, roots, americana, country en zelfs funk en soul zal aanspreken." (writteninmusic)

 Er is maar één advies mogelijk: leen en luister deze cd! Je gaat voor de bijl, gegarandeerd...


Reserveer in onze catalogus

Vijf

In een weiland wordt een jonge vrouw gevonden. Ze is vermoord. Op haar voetzolen staan coördinaten getatoeëerd. Wanneer rechercheur Beatrice Kaspary en haar collega Florin Wenninger deze plek opzoeken doen ze daar opnieuw een macabere vondst: een in plastic verpakte hand.

In 'Vijf' draait alles om gps en coördinaten en vooral het spel dat hier op gebaseerd is: geocaching. Geocaching is een spel waarbij aanwijzingen in de vorm van coördinaten de weg wijzen naar een verborgen 'schat'. In 'Vijf' levert dit een spannend verhaal op, waarvan de ontknoping wellicht ietwat gezocht is.
Zoals vaak in thrillers gaat het niet alleen om het vinden van de moordenaar, maar worden we ook meegenomen in het leven van de speurders. In 'Vijf' is dat, in tegenstelling tot veel andere thrillers, absoluut niet storend.

Het thema van 'Vijf' intrigeerde me op voorhand, alhoewel vanaf de achterflap niet duidelijk was dat het om geocaching ging. Wat me eveneens intrigeerde was de afkomst van de schrijfster. Het komt niet vaak voor dat je een Oostenrijkse thriller in handen hebt. Het verklaart misschien ook waarom men elkaar met u aanspreekt, terwijl ook de voornaam gebruikt wordt. In het Duits is het allemaal iets formeler. Overigens kun je daar in een vertaling rekening mee houden, maar er zal vast een verklaring zijn waarom voor deze vorm is gekozen.
 Ursula Poznanski schreef vooral jeugdboeken en 'Vijf' is haar eerste thriller voor volwassenen. dat de jeugdboeken van Ursula Poznanski zijn uitgegeven bij uitgeverij Lemniscaat zegt zeker iets over de kwaliteit van deze boeken. Met 'Vijf' toont ze aan dat ze ook volwassen lezers kan boeien.

Reserveer in onze catalogus

Speel Digiwijs!

Digitale media zijn niet meer weg te denken uit het leven van jonge kinderen. Ze komen al heel jong volop in aanraking met smartphones, tablets en laptops. De opvoeders van nu zijn niet opgegroeid in de digitale wereld waarin kinderen van tegenwoordig opgroeien. En het is veel opvoeders duidelijk dat je aan mediaopvoeding moet gaan doen. Maar hoe pak je dat aan?

Speel Digiwijs! is hiervoor een handig hulpmiddel vol met relevante achtergrondinformatie en praktische tips om samen met jonge kinderen aan de slag te gaan met media. Het is wetenschappelijk goed onderbouwd maar nergens ingewikkeld. Het is compact en leuk vormgegeven waardoor het prettig leest en ontwikkeld door gedegen organisaties zoals het Nederlands Jeugdinstituut en Sardes.

Speel Digiwijs! gaat o.a. in op de rol van de opvoeders (ouders en medewerkers kinderopvang) die niet moet worden onderschat voor een goede mediaopvoeding. Natuurlijk is de kwaliteit van de mediaproductie zelf van belang maar het is vooral de manier waarop opvoeders ze inzetten. Ook zijn regels over het mediagebruik voor jonge kinderen belangrijk maar tegelijk moet je daar niet te star in zijn. Want ieder kind heeft eigen interesses en maakt een eigen ontwikkeling door.

Speel Digiwijs! laat alle aspecten van de moderne mediaopvoeding voorbij komen en geeft er op een praktische manier handen en voeren aan. Het heeft oog voor de negatieve kanten maar kijkt ook naar de positieve mogelijkheden zoals een aantoonbaar betere taalontwikkeling door prentenboeken apps. Kijk voor meer informatie over mediaopvoeding ook eens op www.mediaopvoeding.nl en voor informatie over geschikte media en apps op www.mediasmarties.nl en www.digidreumes.nl.

Reserveer Speel Digiwijs! in onze catalogus