Les choristes

Ik liet me deze zomer verleiden tot het kopen van een dvd-box met drie films waarin een koor centraal staat. Het kwam vooral door het zien van As it is in heaven dat ik de box oppakte. Als u die nog niet hebt gezien: kijken! Ik hoopte op twee van diezelfde kanjers voor een zangerige zomervakantie.

De Franse film Les choristes heeft een andere toon en kleur, maar is zeker het vermelden waard op deze plek. We lopen aan het begin van de film samen met een leraar - en tevens componist die de muziek vaarwel heeft gezegd - door het hek van een internaat voor moeilijk opvoedbare jongens. Hij begint aan een nieuwe baan, de belhamels lusten hem rauw. Net als z'n voorganger. Je hebt gelijk het gevoel dat het hek ook voor jou als kijker niet meer open gaat. We zitten opgesloten in de opgekropte woede, angst en vaak vooral eenzaamheid van deze jongens. Oh ja, en de Tweede Wereldoorlog is net voorbij. Dat verklaart wel één en ander.

Deze leraar gelooft echter nog in de natuurlijke goedheid van het kind en gelooft in de kracht van kunst, van muziek. Hij besluit z'n oude liefde weer op te pakken, een jongenskoor op te richten en iedereen uit z'n klas een stem of rol te geven. Ook diegene die echt niet kan (of wil) zingen. Of diegene die juist een groot talent heeft, maar niet wil toegeven aan de behoefte z'n stem en kwetsbaarheid te laten horen.

Ik vond hem lief. De film, de leraar en de meeste jongetjes. Het echte kwaad zit er natuurlijk ook in, want niet iedereen is gevoelig van de zachtheid van het hart. Ach ja, daarmee is het toch net het echte leven. Hoe filmisch gemaakt ook.




Reserveer in onze catalogus.

Duivelskus - Unni Lindell

Wat is er met Unni Lindell gebeurd? Rommelig. Dat is het eerste woord wat in mij opkomt na het uitlezen van 'Duivelskus'. Verslonden heb ik ze, de eerdere boeken van Lindell over de inspecteur Cato Isaksen. Heerlijke boeken met én een mooi verhaal met verrassend plot, en aandacht voor de hoofdpersonen. Al met al vond ik het een van de betere series uit de inmiddels ruime keuze Scandinavische thrillers.
Maar dit boek laat mij achter in een beetje verwarde staat. Teleurgesteld eigenlijk. Want het leest domweg niet zo lekker als die andere boeken. Waar 'm dat in zit? Misschien wel de structuur. Of dat het te lang duurt voor het echt spannend wordt en je door wilt lezen?
Of zijn het de staccato teksten, gecombineerd met de onduidelijkheid in het begin van het boek? Je weet domweg niet in wat voor verhaal je eigenlijk beland bent.

Aan de verhaallijn zelf ligt het niet; daar zitten voldoende ingrediënten in voor een lekkere crime-novel...

"Vivian Glenne, eind dertig en moeder van drie kinderen, wordt half begraven gevonden vlak bij haar huis. Terwijl Marian Dahle en Cato Isaksen op de zaak worden gezet, gaat Vivians oudste zoon, de 15-jarige Dan, met zijn vriend Jonas zelf op onderzoek uit. Als blijkt dat Vivian werd gevolgd door een grijze man in een donkere BMW, wordt ook duidelijk dat zij een relatie had met deze veel oudere man. Maar wie is hij? En waarom is Vivian vermoord?"

Daar kun je toch wel wat mee, zou je denken. Maar iets klopt er niet. Waar in de eerdere boeken een interessante verhaallijn meeliep over de hoofdpersoon, komt dat in dit deel niet echt uit de verf. Kortom: de andere boeken waren beduidend beter dan 'Duivelskus'. Wie een verklaring heeft voor deze terugval mag het zeggen...

Reserveer in onze catalogus

Klassiek sprookje in een nieuw jasje

Zuster Anna, ziet gij al wat komen? wie kent niet de uitroep van de prinses in de toren, die het verbod van haar echtgenoot Blauwbaard heeft genegeerd en in de gesloten kamer kijkt, waar zij vervolgens de lijken van de acht vrouwen aantreft die eerder met Blauwbaard getrouwd waren? Het bloederige sprookje van Moeder de Gans, opgetekend door Charles Perrault.

Amélie Nothomb heeft een moderne versie van het blauwbaard-verhaal geschreven. Saturnine is een jonge vrouw in Parijs die naarstig op zoek is naar woonruimte in de lichtstad. Dat valt niet mee. Wat de moeite waard is is niet betaalbaar. Dan ziet ze een advertentie waarin een kamer van 40 m2 wordt aangeboden in een groot herenhuis in het zevende arrondissement voor € 500,-. Te mooi om waar te zijn, maar Saturnine gaat er toch op af. In de wachtruimtevan het prachtige huis treft ze 15 wachtenden, wat haar de moed in de schoenen doet zinken. Als ze vervolgens hoort dat haar acht voorgangsters allemaal op mysterieuze wijze zijn verdwenen gelooft ze helemaal niets van die kletspraat. Natuurlijk krijgt Saturnine de kamer en vervolgens ontwikkelt zich een spel tussen de verhuurder en huurster.

Huisbaas don Elemirio Nibal y Milcar is even bizar als zijn naam doet vermoeden. Hij spreekt met nostalgie over de inquisitie en verbiedt haar de toegang tot die ene geheimzinnige donkere kamer in het appartement.  

Saturnine voelt zich opperbest in de weelderige wereld van don Elemirio en kan de luxe al snel niet meer missen. Elke avond wordt ze aan zijn tafel gevraagd. Hij blijkt een uitstekende kok, die (net als Amélie Nothomb zelf) een zwak heeft voor eieren. Zij laat zich niet door hem imponeren en maakt van de maaltijden gebruik om hem uit te vragen.

Amélie Nothomb geeft haar eigen draai aan het sprookje. Hier is niet de vrouw slachtoffer van haar nieuwsgierigheid, integendeel: ze is de man te slim af en kiest voor het leven.

Amélie Nothomb heeft op verschillende plaatsen in de wereld gewoond, omdat haar vader ambassadeur van België was. Dit is van grote invloed op de romans die ze geschreven heeft. En dat zijn er veel, want sinds haar debuut in 1992, dat meteen een groot succes was, verschijnt er elk jaar een roman van haar. In 1999 won ze de Grand Prix du roman de l'Académie française voor Stupeur et tremblements.

'Blauwbaard' is een verrassend en sprankelend verhaal waarin – geheel à la Nothomb – zwarte humor, absurde situaties en zonderlinge personages niet ontbreken.

Reserveer in onze catalogus

Stadsdichter: Stadhuis

We zagen het helemaal voor ons: het stadhuis
en hoe de bouw daarvan had plaatsgevonden,

met al die stellingen, het was, alles bij elkaar
veel meetkunde, de toren van Palazzo Vecchio

uit Florence, in een streep over de Alpen heen
getrokken door een leger denkbeeldige slaven,

het raadhuis uit Stockholm, als een schip weg-
gesleept, rond een dorpse stip aan zee, naar

het Burgemeester Jansenplein, een ruimte die
nog open lag, wachtend op invulling, - de onze.

John Heymans

Geschreven naar aanleiding van verschijning boek Het huis van Hengelo (teksten: Marco Krijnsen en vormgeving: Paul Scheurink) op 3 september 2013. Ter ere van 50 jaar bestaan stadhuis Hengelo.

PAAZ: psychiatrische roman

Emma wordt van de ene op de andere dag opgenomen op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis). Ze weet zeker dat hier een fout is gemaakt. Want ze heeft het toch goed voor elkaar met een leuke baan, een geweldige vriend en een leuk leven? En dat ze graag dood wil en niet kan stoppen met huilen is toch niet zo`n probleem?

PAAZ is een intens verhaal over een jonge vrouw die psychisch helemaal instort en acuut wordt opgenomen. Wat in eerste instantie een heftige burn-out lijkt, blijkt een zware depressie te zijn. In PAAZ vertelt  Myrthe van der Meer haar autobiografische verhaal van de maanden die ze als patiënt in de psychiatrie doorbracht. Ze schrijft: "het is voor 95% waargebeurd en de overige 5% is alleen veranderd om ervoor te zorgen dat alle andere patiënten, behandelaren en medespelers onherkenbaar zouden zijn". Het feit dat de gebeurtenissen niet zijn verzonnen maakt het boek voor mij alleen maar indrukwekkender.

In PAAZ krijg je (voor zover dat kan) een idee hoe verschrikkelijk het is om aan een depressie te lijden en inzicht in het moeizame en langdurige proces er grip op te krijgen. Ook geeft het een ontroerend beeld van de onderlinge contacten tussen de patiënten die, ondanks hun eigen problemen, toch proberen elkaar te ondersteunen. Het schetst de grote inzet van de verpleging, therapeuten, psychologen en psychiaters: ze doen hun best maar weten het soms ook niet meer. En wat ik erg kan waarderen in Emma is dat ze, ondanks alle ellende, toch nog gevoel voor humor blijft houden. PAAZ is een echte aanrader!

Reserveer PAAZ in onze catalogus

Ben ik dat? - Mark Mieras

Iedereen die hersens heeft zou Ben ik dat? van Mark Mieras moeten lezen. Mieras is wetenschapsjournalist en een bekende naam op gebied van hersenonderzoek. Hij publiceert in de Volkskrant, NRC Handelsblad, Hollands Diep, Psychologie Magazine, Intermediair en Avenue en werkte mee aan radio- en televisieprogramma's van VPRO, Max, Llink en Teleac.

"Een wetenschapsjournalist kan zich laten leiden door zijn nieuwsgierigheid als een vlinder door de wind. Zo begon ik in 2001 verslag te doen van hersenonderzoek. De belangstelling ontwikkelde zich al snel tot een hartstocht die mij inmiddels ruim tien jaar in zijn greep houdt. En ook een beetje tot een missie, want ik ben ervan overtuigd dat het waardevol is als mensen beter begrijpen hoe het daarboven werkt", aldus Mark Mieras.

Mieras beschrijft de werking van de hersenen. Over het waarnemen van onze omgeving, over onze emoties en gevoelens, over de ontwikkeling van ons brein en tot slot over onze identiteit/ons zelfbewustzijn. Hij legt, met veel gevoel voor humor, ingewikkelde dingen uit op een simpele manier.

Ik ben een complete leek op het gebied van hersenonderzoek, maar Mark Mieras schrijft zo boeiend dat het ook voor de leken onder ons super interessant is. 

In het kader van de Week van de Alfabetisering geeft Mark Mieras dinsdag 10 september een lezing over het kind en z’n brein.

Woensdag 11 september komt Anne van der Meiden vertellen over het belang van communicatie voor laaggeletterden.

Reserveer hier Ben ik dat? in onze catalogus.

Jason Isbell in Hengelo!

De mooiste plaat van dit jaar. Nu al. Misschien niet zo spannend meer voor mijn jaarlijstje, maar nu inmiddels ook bekend is dat Jason Isbell een concert komt geven in Hengelo kan ik onmogelijk wachten met het delen van mijn enthousiasme.

'Southeastern' moet officieel nog uitkomen in Nederland, maar was natuurlijk al lang en breed te krijgen voor de liefhebbers (ook in de bieb!).
En wat een heerlijk begin van een fantastisch album: rauw, oorspronkelijk, kippenvel, noem maar op...

"In zijn thuisland de VS is Jason Isbell al een behoorlijk grote naam. Toch zal die alleen nog maar groter worden, ook bij ons. En terecht, hij is namelijk één van de beste songwriters van dit moment. Daarnaast is Isbell ook nog eens een klasse muzikant. Dat bewees hij niet alleen als lid van de Drive-By Truckers, maar ook op zijn vorige album Here We Rest (met band 400 Unit). Dat was een mooie schijf, zijn nieuwste soloalbum Southeastern is nog vele malen beter. Nog maar 34 jaren jong maakt de man uit Greenhill (Alabama, in de buurt van het legendarische plaatsje Muscle Shoals) op Southeastern een adembenemend mooie mix van country, rock en folk. Zonder 400 Unit, wat betekent dat een groot deel akoestisch is. En belangrijker, het album is bijzonder persoonlijk. Dat hoor je meteen al, op opener Cover Me Up. Deze gevoelige ballad (let ook op het mooie gitaargeluid) kent vocale uithalen van Isbell die door merg en been gaan. Duidelijk wordt dat hij ervaring heeft met zowel verslaving als afkicken. Op dit nummer maakt hij zijn grootsheid als tekstschrijver ook meteen duidelijk:

“So girl leave your boots by the bed, we ain’t leaving this room 

‘Til someone needs medical help or the magnolias bloom

It’s cold in this house and I ain’t going out to chop wood

So cover me up and know you’re enough to use me for good”

Een andere briljante tekst hoor je op Elephant, een nummer over een stel, waarvan de vrouw kanker heeft. Van deze track is hieronder een live-versie te zien/horen. Een nummer met een heftige tekst, maar oh zo raak en oh zo mooi:

“There’s one thing that’s real clear to me

No one dies with dignity

We just try to ignore the elephant somehow”

Isbell lijkt zijn eigen leven weer op de rails te hebben, hij lijkt weer hoop te hebben. Dat hoor je op nummers als New South Wales en Relatively Easy. Toch gaat hij op dit album nog een keer diep, confronteert hij de luisteraar met zware kost. Alsof hij definitief afscheid wil nemen van ‘dat’ leven. Dit jaar trouwde hij met muzikante Amanda Shires. Op Southeastern is zij ook te horen, op het nummer Traveling Alone zingt ze mee en speelt ze viool. Een nummer eerder, op Stockholm, krijgt hij ook al vocale hulp van een dame. Dan is het van Kim Richey. Zo mooi als de stem van Isbell solo is, zo mooi blijkt die ook te passen bij een goede vrouwenstem. Het album kent niet alleen melancholie en ballads. Flying Over The Water is bijvoorbeeld een lekkere rocktrack, met een gitaarsolo waar fans van Neil Young en Crazy Horse van zullen smullen. Blijf ademen! Southeastern kent nog een heerlijke rocker, het rechttoe-rechtaan nummer Super 8.  Rock and Roll zoals het bedoeld is:

“Don’t want to die in a Super 8 Motel

Just because somebody’s evening didn’t go so well”

Isbell schrijft niet alleen mooie nummers, hij schrijft ook leuke en interessant tweets. Hij is een fanatieke twitteraar, volg hem dus ook vooral op Twitter. Maar belangrijker, luister naar zijn muziek. Luister naar Southeastern. Een tijdloos mooi album, dat hoe dan ook hoort bij het beste wat Americana in 2013 te bieden heeft. En hoewel Isbell – als gezegd – zeker nog verder gaat groeien (hij wordt een héle grote!), dit album verdient echt al 5 sterren. Pijnlijk mooi!" (writteninmusic)

Vrijdag 29 november komt Isbell naar Metropool, onder de noemer 'PopEye Presents': een absolute must voor de roots-liefhebbers! De absolute nummer 1 van komend jaarlijstje moet je natuurlijk live gezien hebben. Om een idee te krijgen: hier is een concert te beluisteren van kort geleden! De verrassing voor mijn persoonlijke ranglijstje is er misschien af, maar mensen: dit moet je horen...

Reserveer in onze catalogus

De kleren van de yogi

Ik heb zo'n hobby waarbij ik wel eens bewust de stilte opzoek. Gewoon een weekje met een groep mensen, op een inspirerende plek, met een afwisselend dagprogramma vol mediteren, lichaamswerk en gezond eten en met vooral eens even helemaal niks zeggen. Ik verbaas me er echt over hoeveel rust het geeft om geen social-talk te hoeven voeren en hoeveel contact je ondanks dat toch met al die mensen maakt. De gedeelde ervaringen na afloop zijn altijd warm en positief. En dat is best wel eens lastig uitleggen aan mensen die dat niet kennen of die de behoefte niet hebben.

Dit jaar nam ik een klein boekje mee in m'n handtas met een verzameling kleine verhalen over stilte. In De kleren van de yogi heeft Wim van der Zwan 32 verhaaltjes uit alle werelddelen en religies bijeengebracht, die op verschillende manieren laten zien wat stilte allemaal teweeg kan brengen. Zo is in het ene verhaal de stilte om te snijden en wordt in het volgende door meditatie een vredige stilte bereikt. Misschien schrikt dat soort georganiseerde stilte je nog wat af, maar dit boekje is echt een aanrader om mee te beginnen. Humor en stilte liggen namelijk heel dicht bij elkaar!

Zo heb ik - door het delen van onderstaand verhaaltje met al m'n stiltegenoten - ervoor gezorgd dat iedereen even de regels verbrak en hardop begon te lachen. Nou ja, gelukkig mag dat wel tijdens zo'n retraite.

Maar twee woorden
Echte stilte, daarvoor moet je in een klooster zijn. Bijvoorbeeld dat zenklooster in Japan. Streng dat ze daar zijn! De monniken mogen eens per tien jaar twee woorden zeggen, meer niet. Alleen de abt mag spreken. Maar die heeft er dan ook al vijftig jaar stilte opzetten!
Monniken kwamen en gingen. Maar weinigen hielden het vol. Twee woorden in tien jaar is niet veel.
Eén van de monniken volhardde. Na tien jaar volledig zwijgen ging hij naar de abt. Deze zei: "Je eerste tien jaar zijn om. Wat zijn je twee woorden?"
"Bed... hard," zei de monnik.
Tien jaar later was het weer zover. De monnik stond weer voor de abt en zei:
"Voedsel... stinkt."
Opnieuw gingen tien jaar voorbij in volledig stilzwijgen. Ten derde male stond de monnik voor de abt. "Wat heb je dit keer te vertellen?", vroeg deze.
"Ik... stop."
"Dat dacht ik wel," zei de abt, "je loopt al dertig jaar alleen maar te klagen."

Zenverhaal

Reserveer in onze catalogus.

Mannenvriendschap

Het was deze zomer bijna onmogelijk dit boek over het hoofd te zien. Mijn lief kreeg het van onze zoons en niet alleen omdat hij een fervent liefhebber is van het beklimmen op de fiets van de Mont Ventoux, maar ook omdat hij dit jaarlijks doet met een stel vrienden: aanwezigheid van vrouwen niet gewenst.
Bert Wagendorp schreef Ventoux. Meer dan over de Mont Ventoux gaat dit boek over mannenvriendschap.

Vier vrienden treffen elkaar na 30 jaar in Zuid Frankrijk op uitnodiging van een gezamenlijke vriendin, die indertijd spoorloos verdween, nadat de vijfde vriend uit het gezelschap was verongelukt op de Mont Ventoux. In het boek volgen we het ontstaan van deze vriendschap, de verwijdering en, in het heden, de samenkomst in Zuid Frankrijk. Het is de bedoeling dat na deze 30 jaar de heren opnieuw per fiets de Mont Ventoux beklimmen. In die 30 jaar is er natuurlijk wel het een en ander gebeurd en veranderd, maar als je zo rond de vijftig bent wil dat fietsen nog best lukken (hoewel, bij de een wat beter dan bij de ander). Op de website van Uitgeverij Atlas:

Bart Hoffman is misdaadjournalist, fietser en bijna vijftig. De toekomst baart hem zorgen als hij wordt ingehaald door het verleden: zijn vrienden David, Joost en André keren terug in zijn leven. En met hen de zomer van 1982; de zomer van de hopeloze liefde voor de mooie Laura, de zomer van het verraad en de zomer van de dood door schuld op de Mont Ventoux. In de zomer van 2010 gaan de vrienden terug, met de racefietsen op het dak, hun sores op de trekhaak en de verloren tijd op de achterbank.

Bert Wagendorp schrijft met erg veel humor over deze vriendschap, maar de ondertoon is er één van ernst, want uiteindelijk leidt het boek naar een dramatische ontknoping. En hoewel Ventoux over mannenvriendschap gaat is het ook voor vrouwen een bijzonder boek om te lezen.

Reserveer in onze catalogus

Stadsdichter: In het voorbijgaan en Fietsenstalling

IN HET VOORBIJGAAN

Wie het spoor verkiest, het dwingend ritme

van vooruitgang, droomt al snel weg bij het

uitzicht van gedurig en voorbij glijdend land

en schrikt hij wakker van de tijding ‘Station

Hengelo’, dan rest er doorgaans weinig oog

voor het perron, eiland in een kathedraal van

duister licht, hemels overhuifd. Van daar dat hij

afdaalt naar de open lucht, kijkt niet om, maar

vooruit, over het plein heen, waar bestemming

uitgestippeld ligt,- onzichtbare sporen, stappen.

----------------------------------------------------------------------------------

FIETSENSTALLING

Geen pad zo ongedwongen om te komen

tot het begin van een gedicht als gezeten

op de fiets. Gestaag bewegen we ons voort

in een buurt die welwillend niet te veel van

onze aandacht vraagt, de langzame snelweg

langs het spoor, we laten onze geest maar

gaan, vrij naar de natuur, werktuiglijk aldus

bezijden het station beland, ons rijwiel gestald

bij een metafoor: al die brikken, een zee waarin

een kinderzitje drijft,- het begin van een gedicht. 

John Heymans

Hollis Brown in Hengelo

Op woensdag 11 september in Metropool: Hollis Brown. Wie? Hollis Brown.

Een puike band uit New York, die authentiek klinkende rootsmuziek maakt en die je in no time 'te pakken heeft'. Dit viertal lijkt uit een ander decennium weggelopen te zijn, zonder dat het uitgekauwd klinkt of direct doet denken aan iets dat je al kent.

Bandnaam
Hollis Brown was een boer uit South Dakota die uit armoede en wanhoop zijn gezin vermoordde en daarop de hand aan zichzelf sloeg. Bob Dylan schreef er een song over, "The Ballad Of Hollis Brown", waarnaar deze New Yorkse groep zich vernoemde. Luister als voorpret in ieder geval naar hun album 'Ride On The Train'. Dat gaat een fijne avond worden in onze lokale poptempel!

"Hollis Brown is de bandnaam van een viertal uit New York dat muzikaal haar oorspronkelijkheid eerder uit het zuiden van The Black Crowes lijkt te halen dan uit het arty farty grootstedelijke van New York. Toch komen de vier uit de Big Apple en maken ze veel tongen los met hun heel makkelijk gespeelde, sterk gezongen, oorspronkelijke liedjes. “Oorspronkelijk” betekent hier dan wel “uit bekend hout gesneden”. Mike Montali is zanger bij Hollis Brown; zo’n frisse surfdude, die dit er even bij lijkt te doen. Zo gemakkelijk klinkt het allemaal. Met de liedjes is niets mis: de gitaarsolo’s doen af en toe sterk denken aan Buddy Holly en The Beatles, de directheid van de songs komt hier en daar angstaanjagend dicht bij de beter Black Crowes-songs. Maar ook de vroege Tom Petty en John Mellencamp zijn nooit ver weg. En voor degenen die het wat dieper zoeken: er liggen ook wat songs op de plaat die de aansluiting vormen richting Wilco en Lowell George’s Little Feat. Wat is het onderscheidende van Hollis Brown? Misschien zijn ze de juiste band op het juiste moment. In veel verhalen lees ik dat singer/songwriters het al weer geruime tijd goed doen, dat wave (lees “indie”) fraaie nieuwe voorbeelden oplevert en misschien moeten we nu dan ook maar eens een plekje creëren voor een stel vertolkers van het oorspronkelijk genre der rock-’n-roll. En dan kom je met Hollis Brown volledig aan je trekken. Alles waar de Amerikaanse rock mee beroemd werd lijkt ook in de muziek van Hollis Brown te schuilen. Het klopt van begin tot eind op Ride on the Train. Het zou mij niets verbazen als Hollis Brown in no time groot is in eigen land. En dat het aan onze neus voorbij gaat omdat het zo Amerikaans is. Ik zou dat jammer vinden. En onterecht, want de groep verdient een groot publiek." (2metersessies)

Als wij nou met z'n allen dat grote publiek worden, dan komt het vast allemaal goed...



Reserveer in onze catalogus

Le Tableau

Het gaat niet zo goed in Het Schilderij van deze film. Het leven is niet voor alle kunstwerkjes een pretje. Er heerst namelijk apartheid tussen de drie rassen in en rondom het kasteel. De compleet geschilderde Toupins (Alklaren) wanen zich superieur en weigeren om onvolledige figuren in hun kasteel toe te laten. Sterker nog, ze maken zelfs jacht op de ongekleurde Pafinis (Niafen) en de schetserige Reufs (Ruwlijners). Deze klassenstrijd wordt overheerst door de Toupins, waarvan De Grote Kandelaar de bevelhebber is. Democratie is er een vies woord. “De tijd van het zalige idealisme is voorbij”, kondigt De Grote Kandelaar aan. Wat de grote liefde tussen de Alklaar Ramo en de Niaf Claire natuurlijk onmogelijk maakt.

Ramo, Lola - het stoere vriendinnetje van Claire - en een gevluchte Ruwlijner - wiens vriendje in elkaar is getrapt en voor dood is achtergelaten - zijn vastbesloten om de échte schilder te vinden en hem te vragen om iedereen af te werken. In de hoop dat daarmee de klassenstrijd ten einde komt. Ze ontdekken dat er buiten hun schilderij nog een hele wereld ligt. Niet alleen die van de schilder zelf, maar ook die van al zijn andere schilderijen. Het wordt een kleurrijke en sprookjesachtige reis. Een zoektocht naar de schilder en een zoektocht naar het individu. Ondersteunt door mooie muziek van componist Pascal le Pennec.

Wat ik mooi vind is dat de regisseur Jean-Francois Laguionie je niet alleen meeneemt in de zoektocht naar de schilder, maar ook meeneemt door meerdere kunststromingen. Als kunstliefhebber zie je de invloeden terug van beroemde schilders, zoals Chagall, Matisse, Picasso en Modigliani. De film biedt zo een interessante kijk op hoe een kunstwerk gevormd wordt, en wat het nu eigenlijk is. En uiteindelijk is het gewoon een feest voor het oog, scroll maar eens door alle afbeeldingen van Le Tableau.

Een lieve warme vakantiefilm dus, voor een zachte zomeravond met de hele familie!



Reserveer in onze catalogus.

Benjamin Herman - Café Solo

Tijd voor jazz! Een keer in de zoveel tijd heb ik behoefte aan zo'n lekkere jazz-plaat. Beetje sloom, relaxt, af en toe een beetje meer swingend... Niet te hyperactief bij voorkeur, maar een beetje meer traditioneel.

Ik werd op mijn wenken bediend door Benjamin Herman, met het album 'Café Solo'.

Spannende meeslepende jazztrip
"Een album vol ballads en midtempo jazzklassiekers: anno 2013 klinkt het als een recept voor saai, uitgekauwd muzikaal behang. Het is niets minder dan een bewijs van de wereldklasse van Benjamin Herman dat Café Solo precies het tegenovergestelde is: een spannende, meeslepende jazztrip.
Hoe dat komt? Dat geluid. Klonk Herman door de jaren al steeds eigener en herkenbaarder, zo karaktervol als op deze plaat hoorden we hem nog niet eerder. Het songmateriaal stelt hem in staat af te wijken van het meer scheurende gromgeluid dat hij vaak inzet bij New Cool Collective en het te verruilen voor een meer onderkoelde toon, zwevend tussen ijl en romig, fluisterend en jankend. Toch klinkt Herman nooit braaf en vliegt zijn sax af en toe heerlijk uit de bocht. Herman voorziet zijn toon daarbij van veel valse lucht, wat soms klinkt alsof hij een sliert speeksel door zijn mondstuk jaagt. Ja, dat klinkt vies, maar het geeft precies het juiste randje smerigheid aan het smaakvolle spel.

Herman klinkt nonchalant op een manier die je alleen bereikt door volledige beheersing en geoefende controle. Juist dan kun je het je veroorloven om een noot te laten breken, trillen of overslaan.

Deze karaktervolle benadering zorgt ervoor dat het standaardrepertoire waar Café Solo vol mee staat tot leven komt en nergens afgezaagd klinkt. Want Gershwins oerklassieker 'Summertime' opnemen, dat doe je alleen als je er iets bijzonders en persoonlijks van kan maken en dat is precies wat Herman voor elkaar krijgt.

Café Solo is daarmee niet een wereldveranderende plaat, maar vooral een fascinerende staalkaart van de ontwikkeling van Herman. 's Mans alomtegenwoordigheid in popkringen doet soms bijna vergeten dat we hier te maken hebben met een saxofonist die niet alleen veelzijdig is, maar ook qua spelbeheersing, karakter en eigenheid simpelweg een van de beste jazzmuzikanten van ons land is." (Kindamuzik)

Wat moet ik hier nog aan toevoegen? Dat geluid inderdaad... Zo heerlijk, zo gruizig... Vol 'valse lucht' dus, een term die het ook fantastisch zou doen als romantitel of gedicht.
O ja, nog iets: wat mij betreft ook kanshebber voor de titel 'mooiste albumhoes van het jaar'! ;-)
Ik had al aangekondigd dat er verschillende nominaties voor mijn jaarlijstje voorbij zouden komen. Laat dit er nou ook weer eentje zijn.
Gaat dat luisteren, horen, zien... (of lees hier een interview).

 


Reserveer in onze catalogus