Overkill - Escober

De hele maand juni is het de Maand van het Spannende Boek: dit jaar voor de 25e keer! Dat vieren we met een hele maand vlijmscherpe THRILLERBLOGS op ons Bieblog. Speciaal voor deze gelegenheid hebben we onze lezers gevraagd met ons mee te bloggen: hieronder één van de gastbijdragen!

“Heb jij 50 tinten grijs al geleend?” mijn collega staat me veelbetekenend grijnzend aan te kijken met haar armen over elkaar. “Nwmah , nee”, stamel ik. “Nou…haha, ik heb het mijne  uitgeleend aan Jorien, die gaat een heeeel speciaal weekend tegemoet”, zegt ze. “Of lees jij niet zo graag? Wát lees jij dan?”
Ik lees graag literaire thrillers. Spannende boeken zeg maar. Een boek waarin de karakters levensecht zijn en de motieven voorstelbaar.


Daarmee was mijn keuze voor 'Overkill' van Escober goed te verklaren. Eerlijkheidshalve kan ik hier  misschien wel toegeven dat het boek geen vrijwillige keuze was. Ik heb het zelfs niet geleend in de bibliotheek. Ik heb mijn boek gewonnen! Gesigneerd en wel, met een twitteractie van Boekhandel Broekhuis.
Overkill is met recht een spannend boek. Het heeft de elementen die ik hierboven op mijn verlanglijstje plaatste. En veel meer. Ook spannend op de manier die mijn collega wenste (Jaha en er komt ook seks in voor. Maar dan rauw en wrang.) Maar ook op nog een manier. Dit boek is spannend op het morele vlak.

Gerechtigheid
In het boek worden de grenzen van het begrip gerechtigheid opgezocht en overschreden. De grenzen van Reinier, rechter-commissaris. De grenzen van Ronny, een superfitte lustige beveiligingsexpert. Maar vooral mijn eigen grenzen.  Aan het eind van het boek kom ik tot de conclusie dat ik enorm aan het denken ben gezet. Wat is gerechtigheid. Hoe ver kan je gaan binnen en buiten de wet als je vindt dat je in je recht staat. Wie bepaald eigenlijk of je in je recht staat? Als docent maatschappijleer laat ik mij graag aan het denken zetten. U zou dat ook moeten doen! Ik denk dat het voor onze samenleving heel fijn is wanneer wij ons allen vaak aan het denken laten zetten….. Maar nu draaf ik misschien door.
In Overkill staat in elk hoofdstuk een ander persoon centraal. Daardoor komt het verhaal langzaam, in super 3D tot leven. Laagje voor laagje kom je als lezer bij de kern van het verhaal. Ondertussen worden ze mij ook allemaal even lief. Ik leef met ze mee en kan daardoor niet wachten om verder te lezen over elk van hen. Daardoor wordt het een echte page-turner.

Elske Mooijman

Reserveer in onze catalogus

Inferno

Wat een timing: kort voor de start van de Maand van het Spannende boek verscheen de nieuwste thriller Inferno van Dan Brown. En volgens mij kun je gerust stellen dat het hele proces om dat boek in de winkels te krijgen al thriller op zich was. Brown wordt namelijk constant achtervolgt door mensen die speculeren over het plot. Dus als afleidingstactiek doet hij niet alleen veldonderzoek naar kunstwerken en gebouwen die werkelijk een rol zullen spelen in z'n nieuwste verhaal, maar ook naar dingen die we nooit meer terug zien. Lekker op het verkeerde been zetten. Vervolgens is het manuscript (in donkere kelders) onder grote geheimhouding én strenge bewaking gelijktijdig vertaald in dertien talen. En het is echt een unicum dat een boek over de hele wereld op hetzelfde moment wordt gelanceerd. Ik las ergens dat de uitgeverij daarvoor koos, omdat - mocht het boek toch een flop worden - iedereen in elk geval een gekocht slecht boek in de kast zou hebben staan.

Nou, ik denk dat hij daar niet bang voor hoeft te zijn. Ik vind het een boek om je vingers bij af te likken. Het is een typische Dan Brown, waarin de kunsthistoricus Robert Langdon (die we al kennen van z'n vorige drie boeken) weer aan de bak moet om codes en symbolen te ontcijferen en geheime doorgangen te ontdekken, om de wereld te redden van één of andere mafkees met een slecht plan. Het is een typische Dan Brown, waarin de lezer gratis college krijgt over de geschiedenis van kunstenaars, kunstwerken en stedenbouw. Ook al rennen de hoofdpersonen voor hun leven en wordt er op ze geschoten. Ik doe daar niet moeilijk over, kom maar op met die colleges.

Maar deze Dan Brown is zelfs nog beter. Het probleem is dat het lastig is daar iets over te vertellen zonder de boel te verklappen. Mijn probleem is ook dat ik er alleen over kan praten met iemand die het boek óók al gelezen heeft. En daar heb je na het lezen echt heel erge behoefte aan. Want hij haalt nogal wat aan in dit plot. De mededeling dat 'alle kunstwerken, alle boeken en geschriften, alle wetenschappelijke beweringen en historische gebeurtenissen in dit boek' waarheidsgetrouw zijn, stelt me dan ook niet erg gerust. Ik ben vooral benieuwd naar de discussies die zullen ontstaan naar aanleiding van zijn theorieën en genoemde 'oplossing'. Wat gebeurt er straks op fora, in de media, op blogs, in leeskringen? En hoe lang duurt het nog voordat dat begint?

Eén recensent noemde het 'Browns gewaagdste boek'. Dat klopt. Het is gewaagd, omdat het kán. De hel uit Dante's Goddelijke komedie is minder ver en onwaarschijnlijk dan we denken. De toon wordt wat dat betreft gezet door het openingswoord, dat later ook door één van de personages wordt gezegd: "De donkerste plekken in de hel zijn voorbehouden aan hen die zich afzijdig houden in tijden van morele crisis". Brown stelt een problematisch mechanisme aan de orde, dat op kleine schaal kleine schade aan kan richten, maar op grote schaal desastreus kan zijn: ontkenning. Ontkenning als een essentieel onderdeel van de manier waarop ons brein omgaat met stress.

Oh ja, en het meest geniale aan deze Brown vind ik de truc die hij gebruikt om op ongeveer driekwart van het verhaal alle zorgvuldig gereconstrueerde puzzelstukjes weer allemaal door elkaar te schudden, zodat je ze opnieuw en in een andere puzzel moet gaan leggen. Voor mij betekent dat in ieder geval dat ik nu met smart wacht op de luxe geïllustreerde editie en het dan zeker nog een keer ga lezen. Want met de kennis achteraf lees je de tweede keer een compleet ander boek. Briljant.

Reserveer nu in onze catalogus.

Håkan Östlundh - De Indringer

"Zeker weer een Scandinavische thriller?", zo luidde het commentaar van een van mijn zeer gewaardeerde mede-bloggers. En jawel. Het is er inderdaad wéér eentje. 'De Indringer' van de Zweedse auteur Håkan Östlundh heb ik onlangs in een behoorlijk rap tempo uitgelezen: de spanning in het boek is al snel voelbaar en  houdt je vast. En laat dat nou net datgene zijn wat er voor zorgt dat je door wilt blijven lezen. En mensen die mij kennen, weten ook dat ik mij als regelmatig Zweden-bezoeker een beetje 'thuis voel' in deze thrillers. Dat heeft (gelukkig) meer te maken met het land, de plaatsen en de natuur, dan met de gebeurtenissen die beschreven worden...

"De uitgelaten vakantiestemming is op slag voorbij als Henrik, Malin en hun twee jonge kinderen bij thuiskomst op Fårö de gezinsfoto terugvinden met gaten op de plek van hun ogen. De onrust groeit door de anonieme dreigbrieven die volgen en ontaardt zelfs in regelrechte paniek als hun dochtertje op haar eerste schooldag na de vakantie tijdens de lunchpauze wordt ontvoerd. En dat blijkt nog maar het begin … Inspecteur Fredrik Broman en zijn collega`s van de recherche in Visby nemen de zaak zeer serieus, maar hebben aanvankelijk geen enkel aanknopingspunt. Speelt een oude familievete op het kleine eiland een rol? Of is de dreiging eerder afkomstig van het Zweedse vasteland? En waarom is Henrik, een internationaal bekend fotograaf, eigenlijk vanuit Stockholm teruggekeerd naar zijn geboortedorp? Vaststaat dat het gezin ernstig wordt bedreigd. Terwijl de herfst over Fårö valt en het steeds vroeger donker wordt, is er iemand die het gezin voortdurend in de gaten houdt en geduldig zijn tijd afwacht - wacht op het juiste moment om een rekening te vereffenen."

Laat ik eerlijk zijn: het is geen topper zoals Mankell of de Noorse schrijver Jo Nesbø, maar het boek leest als een trein. Het plot had wellicht nog net even iets spannender gekund, maar dat mag iedereen uiteraard zelf uitvinden. Ik vind Östlundh het lezen meer dan waard!

Bekijk hieronder de Zweedse trailer over het nieuwste boek (dat nog niet in Nederland is verschenen):


Reserveer in onze catalogus

Het stroeve touw

Het is zo'n boek waarvan je denkt als je het ziet liggen: wat moet ik er mee. Toch moet je zo'n boek af en toe eens proberen en je laten verrassen. Ik deed dat met 'Het stroeve touw' van Alan Bradley. Zeg nu zelf, pak jij dit boek als je het ziet? Wat mij intrigeerde was de combinatie van het echte Engelse plattelands leven, de jaren vijftig van de vorige eeuw en, het verrassende, een heldin van 11 jaar, Flavia de Luce.

Flavia is hoogbegaafd en heeft een voorliefde voor allerhande scheikundige proefjes. Die voorliefde heeft ze geërfd van haar grootvader en laat deze grootvader nou in het landhuis, waar Flavia met haar vader en twee oudere zussen woont, een fantastisch laboratorium hebben nagelaten. Flavia is ook een beetje een wilde meid, die het liefst rondstruint in het gezelschap van haar fiets 'Gladys'.

In 'Het stroeve touw' stuit Flavia in het dorp op Rupert en Nialla. Rupert is een bekende poppenkastspeler, die een populair programma heeft op de BBC. De dominee van het dorp krijgt het voor elkaar dat Rupert 2 gratis voorstellingen in het dorp geeft. Tijdens de eerste voorstelling is Flavia, samen met een groot deel van de toegestroomde dorpsbewoners, getuige van de moord op Rupert. De slimme Flavia heeft direct door dat Rupert is geëlektrocuteerd. Als bijdehand, maar vooral zelfverklaard, hulpje van inspecteur Hewitt gaat ze op onderzoek uit. Ze rent door het hele dorp, op zoek naar de waarheid en stuit op een aantal geheimen. Uiteindelijk leidt dit niet alleen tot de oplossing van de moord op Rupert, maar komt ook de dood van een jongetje, jaren eerder, in een ander daglicht te staan.

Het is razend knap, zoals Bradley zich in Flavia weet te verplaatsen. Hij creëert een perfecte combinatie van een jonge hoofdrolspeelster die haar leeftijdsgenoten ver vooruit is en met de nodige humor, scherpheid, intelligentie en een vleugje mystiek de wereld om haar heen tegemoet treedt. En, zeker het vermelden waard, zussen Daphne en Ophelia, haar vader, tante Felicity zijn minstens even intrigerend neergezet als Flavia.
'Het stroeve touw' is het tweede deel waarin Flavia de hoofdrol speelt. Deel 1, 'De smaak van venijn' en deel 3, 'De kunst van het liegen' zijn ook te leen en er volgen nog meer delen!

Reserveer in onze catalogus

Praag fataal

Ik ben een grote fan van de Bernie Gunther serie: ik heb daar 4 jaar geleden (!) al eens over geblogd. Ondertussen is de auteur, de Schot Philip Kerr, gewoon doorgegaan met het afleveren van ijzersterke thrillers die zich afspelen in het Duitsland van vlak voor, tijdens en na de 2e wereldoorlog. De tragische held Bernie Gunther is van het type "ruwe bolster, blanke pit" en afhankelijk van de tijd waarin je de serie oppikt inspecteur bij de Berlijnse politie, privédetective of kapitein in het Duitse leger. Eigenlijk is hij een "goede Duitser" die een hekel heeft aan de Nazi`s maar geen kant op kan. De Nazi`s op hun beurt vertrouwen hem niet, maar Bernie is wel een hele goeie speurder: eentje die resultaten behaald.

In Praag fataal (nummer 8 in de serie) is hij net terug van het oostfront als hij het bevel krijgt om zich in Praag te melden bij de beruchte SS-er Reinhard Heydrich, de Reichsprotektor van Bohemen en Moravië. Deze voelt zich bedreigd en als Bernie net is gearriveerd in het buitenhuis van Heydrich wordt een adjudant vermoord in een van binnen afgesloten kamer. Aan Bernie de schone taak om deze moord op te lossen met louter Nazi- en SS-kopstukken als verdachten. En Reinhard Heydrich is niet het type die met een mislukking genoegen neemt.

Zoals in alle boeken van Philip Kerr in deze serie zijn de historische achtergronden van het verhaal weer gebaseerd op zorgvuldig onderzoek. Hij weet op overtuigende manier de oorlogssituatie in Berlijn, het dagelijkse leven van de gewone Berlijner en de joden en de situatie in Praag te beschrijven. En natuurlijk is Reinhard Heydrich een boeiend karakter als het prototype van de wrede en meedogenloze SS-er met charmante bijnamen als "het blonde beest" en "de slager van Praag". Philip Kerr weet heel knap echte historische gebeurtenissen te verweven in zijn verhaal en dat maakt zijn boeken voor mij alleen maar sterker. Een aanrader!

Reserveer Praag fataal in onze catalogus     

Bloedlijn - Corine Hartman

Gelukkig verschijnt deel twee Glashard, van de Jessy Haider-serie pas dit najaar want ik weet niet of dat nu al durf te lezen.
Wat een bloedlink boek is Bloedlijn van Corine Hartman.

Van de achterflap
In dit eerste deel van de Jessy Haider-serie maakt Jessy kennis met een geheime club van experts in het oplossen van misdaden die een allesbeslissende rol zal gaan spelen in haar leven. De organisatie komt in actie als de rechtsstaat ontoereikend is; ze velt vonnissen en voert straffen uit. Als dienaar van de wet is Jessy fel gekant tegen het spelen voor eigen rechter. Maar dan heeft ze nog niet oog in oog gestaan met haar grootste kwelgeest…

De onconventionele rechercheur Jessy Haider beleeft na de dood van haar zoon perioden van intens verdriet en rouw, maar ook van machteloze woede. Nick werd vermoord door een psychopaat die zij jaren eerder achter de tralies liet verdwijnen en de man lijkt sinds zijn ontsnapping nog maar één doel te hebben: haar leven ruïneren.

De zestienjarige dochter van een kwekersgezin lijkt zelfmoord te hebben gepleegd. Jessy grijpt de dood van het meisje aan om na een gedwongen verlof te bewijzen dat ze haar werk weer aan kan. Het meisje had alle reden om te leven en de rechercheur gelooft niet in zelfmoord. Maar Jessy heeft een verborgen agenda: ze grijpt de zaak aan om de kwelgeest op te sporen die haar zoon vermoordde.
Het is het begin van een kat-en-muisspel op leven en dood.

Jessica Haider is bepaald niet een politievrouw zoals je zou verwachten, ze snuift coke, is dol op kinky seks en gaat een flinke portie geweld bij het vangen van boeven niet uit de weg.
En toch mocht ik haar wel. Helemaal nu ik vermoed wat haar te wachten staat, na het lezen van het laatste hoofdstuk.
Het verhaal gaat in hoog tempo door met steeds weer verrassende wendingen. En net als je denkt dat het allemaal goed afloopt, zorgt het laatste hoofdstuk voor nog weer een  verrassing.
Dus ja...ik heb even tijd nodig om weer tot mijzelf te komen voordat Glashard verschijnt. En die lijkt mij nog spannender, na het lezen van hoofdstuk 1 uit de voorpublicatie.

Reserveer Bloedlink in onze catalogus

Christopher Sansom - Het Zwarte Vuur

De hele maand juni is het de Maand van het Spannende Boek: dit jaar voor de 25e keer! Dat vieren we met een hele maand vlijmscherpe THRILLERBLOGS op ons Bieblog. Speciaal voor deze gelegenheid hebben we onze lezers gevraagd met ons mee te bloggen: hieronder één van de gastbijdragen!

De geur van intrige in 16e-eeuws Londen
Op zijn website zegt de schrijver: “Ik heb maar één vaste regel: wijk, als het maar even kan, nooit af van aanvaarde historische feiten”. Dat is prettig voor de lezer van zijn historische misdaadromans, want het betekent dat je de beschreven achtergronden kunt vertrouwen. En in dit boek zijn dat politieke intrige, het wrede (en smerige) dagelijkse leven in 16e-eeuws Londen, en een hittegolf.


Het Zwarte Vuur is het tweede boek van Christopher Sansom waarin de gebochelde advocaat Matthew Shardlake werkt voor Thomas Cromwell. Deze meedogenloze eerste minister van koning Hendrik VIII liet alle rijke kloosters onteigenen nadat de Engelse kerk zich had afgesplitst van Rome.

Thomas Cromwell
(Holbein)

In de vroege zomer van 1540 neemt Shardlake de zaak op zich van het meisje Elizabeth, dat haar twaalfjarige neefje vermoord zou hebben. Ze dreigt tot vreselijke martelingen veroordeeld te worden, maar door ingrijpen van Thomas Cromwell zelf krijgt Shardlake nog twaalf dagen de tijd om haar onschuld te bewijzen. In ruil daarvoor draagt de eerste minister hem op om binnen diezelfde twaalf dagen de gestolen formule van Grieks Vuur op te sporen. Cromwell is uit de gratie geraakt sinds hij koning Hendrik adviseerde te trouwen met de lelijke Anna van Kleef, en hij hoopt door het aanbieden van dit verloren gewaande wapen de koning weer aan zijn kant te krijgen. Onder steeds hogere tijdsdruk wordt Shardlake samen met zijn assistent Jack Barak heen en weer geslingerd tussen zijn zorgen om Elizabeth en zijn loyaliteit aan de wankelende Cromwell.

Voordat Christopher Sansom besloot zich fulltime op het schrijven te richten was hij niet alleen historicus, maar ook een sociaal bewogen advocaat. Die twee kennisgebieden heeft hij prachtig weten te combineren tot een kleurrijk en levensecht beeld van de politieke intriges, het rechtssysteem en het dagelijks leven in Londen in die periode. Je ziet en ruikt de stad in beschrijvingen van half afgebroken kloosters, de vieze Theems, en de omstandigheden in de rechtszaal. Als advocaat heeft de hoofdpersoon contact met alle standen in de hiërarchische Engelse maatschappij, waardoor de lezer het ene moment binnenkijkt in een groezelige kroeg, en het volgende moment bij een deftig diner. De plot is niet heel ingewikkeld, maar goed doordacht, en Sansom sleept je vakkundig mee in een verhaal dat tot het einde toe spannend blijft. Het is wel een beetje jammer dat de vertaling nogal slordig uitgevallen is.

Ondanks de ik-vorm blijft het innerlijke leven van Shardlake wat onderbelicht. We komen er bijvoorbeeld niet achter wat het met hem doet om geminacht te worden vanwege zijn bochel. Nu zal een 16e-eeuwer inderdaad niet zo geneigd zijn tot zelfreflectie, maar mijn 21e-eeuwse nieuwsgierigheid wordt zo niet helemaal bevredigd. Misschien komen we in de volgende delen van de serie meer te weten.

Dit is een goed geschreven misdaadroman die ik met veel plezier heb gelezen. De personages hadden iets meer diepgang kunnen hebben, maar de spannende plot en de levendige beelden van Londen maken alles goed.
Het Zwarte Vuur won in 2005 de Ellis Peters Historical Dagger van de Britse Crime Writers Association.

Bregtje de Geus

Reserveer in onze catalogus

Almar Otten - Jeugdzonde

De hele maand juni is het de Maand van het Spannende Boek: dit jaar voor de 25e keer! Dat vieren we met een hele maand vlijmscherpe THRILLERBLOGS op ons Bieblog. Speciaal voor deze gelegenheid hebben we onze lezers gevraagd met ons mee te bloggen: hieronder één van de gastbijdragen!

Bibliotheek Hengelo voert al jaren een prachtig Bieblog: wekelijks verschijnen drie door collega's geschreven recensies. En in november vieren ze met dit Bieblog hun vijfjarig bestaan. Wie snel rekent: dat zijn 750 recensies! Petje af dus.
Als Deventernaar kan ik in deze maand natuurlijk niet om Almar Otten heen. Almar Otten die al de Dan Brown van Oost-Nederland is genoemd.
Almar Otten schreef eerder Blauw Goud en De Afstammeling.


Hoofdpersoon in zijn nieuwste boek 'Jeugdzonde' is opnieuw bibliothecaresse Lineke Tesinga, een stoer meid met een passie voor historische boeken en werkzaam bij de Stadsarchief en Athenenaeumbibliotheek in Deventer.
Zoals ook in de vorige boeken kruisen het heden en verleden elkaar. In het heden wordt de christelijke televisiepresentator Jan-Kees Kreupel ontvoert. Jan-Kees Kreupel is een oude leraar Nederlands van Lineke. Van die school gaat het verhaal dat er een pervers en geheim boek circuleerde. Heeft dat boek iets te maken met de ontvoering?
De verhaal lijn uit het verleden grijpt terug op de bekende Deventernaar Johannes van Vloten een oud-rector van het Athenauem Illustre, die destijd op discutabele wijze is ontslagen. Van Vloten - medevormgever van het modern humanisme - voelde zich sterk verwant aan Baruch Spinoza - de geleerde die enkele eeuwen eerder om soortgelijke redenen uit de joodse gemeenschap werd verwijderd. Een joodse man wijst Lineke erop dat dat een deel van de collectie van Van Vloten ontbreekt waaronder een heel bijzonder boek. Heeft ook dat boek iets te maken met die ontvoering?

De geschiedenis wisselt zich af met de suspense van de thriller. Aan het eind van het boek wil ik weten hoe het zit met de geschiedkundige feiten. Kijk, dat heeft Almar Otten dan weer bereikt. En al zoekend op internet vind je dan een lezenswaardig artikel over het ontslag van Van Vloten van het Historisch Centrum Overijssel.

Wie van Dan Brown houdt kan moeiteloos overstappen op Almar Otten. Wie van geschiedenis houdt, is bij Otten aan het goede adres. Wie graag leest over een stadje in de buurt is bij Otten aan het goede adres en tja, wie houdt van bibliotheken, kan ook bij Otten terecht. Kies uw reden en lees Jeugdzonde van Almar
Otten.

Lees meer bij Crimezone

Mark Deckers

Reserveer in onze catalogus

Het Mozartcomplot

En dan krijg je als vrije redacteur en blogger ineens de opdracht om te schrijven over een spannend boek. Omdat ons Bieblog de hele maand meedoet met dat thema. Leuk idee, maar niet echt mijn stijl. Dus ik overleg nog even met een medeblogger. "Wat voor soort boek moet dat zijn dan?" Zijn antwoord maakt de opdracht niet eenvoudiger. "Doet er niet toe, als er maar iemand dood gaat!" En bedankt.

Ik trok op goed gevoel een boek uit de kast dat er niet té zwart uitzag en waarvan de titel enige hoop gaf: Het Mozartcomplot. Tja, ik blijf toch een klassiek musicus hè. Of er iemand dood gaat? Me dunkt, ze vallen bij bosjes! Het merendeel van de slachtoffers is niets meer dan in het zwart gehulde, anonieme moordmachines. Datgene wat me juist altijd zo tegen staat aan dit soort boeken en films. Ze verschijnen uit het niets, hebben geen naam of verhaal, zijn alleen gefocust op de opdracht die ze van één of andere opperschurk hebben gekregen. En dat betekent meestal dat er iemand - maakt hun echt niet uit wie - moet verdwijnen.

Maar goed, de schrijver heeft het wel voor elkaar gekregen. Ik las het boek in één mooie Hemelvaartsdag uit. Een pageturner dus. Waarin een soort James Bond-achtige voormalig SAS-agent, met de verwachtingsvolle naam Benedict Hope, een vriendin helpt om het mysterie rond de moord op haar broer op te lossen. Een moord die was afgedaan als een ongeluk, maar die een staartje krijgt als de zus (en beroemde operazangeres) in een interview vertelt dat ze het boek van haar broer wil afmaken. Voor dat boek deed hij onderzoek naar de dood van Wolfgang Amadeus Mozart. Sindsdien zijn allerlei in het zwart gehulde mannetjes erg geïnteresseerd in de aantekeningen die hij achterliet. In het bijzonder een laatste brief van Mozart en een video-opname van een rituele moord. Tja, en als je in zo'n avontuur één dominosteen omstoot, dan heb je uiteindelijk echt alle poppen aan het dansen.

Achteraf blijkt - sorry fans, ik ben een groentje - dat die Ben Hope de vaste special agent is in alle boeken van Scott Mariani. En ze zijn ongetwijfeld allemaal even spannend. Het werkt goed om een vaste hoofdpersoon te hebben. Je krijgt een band en kunt allerlei verwijzingen in je verhaal weven. Voor mij was het heus geen straf om te lezen. Ik ben dol op oude brieven, mysterieuze ordes zoals de vrijmetselaars, vermeende symbolen en noem maar op. Waar ik eigenlijk het meeste last van heb, is als het verhaal me zo vasthoudt, dat ik het echt niet meer weg wil leggen. Zonde van die mooie dag! Goed boek.

Reserveer nu in onze catalogus.

De hele maand juni vlijmscherpe thrillerblogs!

Het is weer juni: de Maand van het Spannende Boek. De CPNB promoot in deze maand de spannende literaire genres als thrillers en detectives. Afgelopen donderdagavond werd de winnaar van De Gouden Strop 2013 gekozen, de prijs voor het beste spannende boek van het afgelopen jaar.
Michael Berg nam de prijs in ontvangst voor zijn thriller Nacht in Parijs.
Met de uitreiking van de Gouden Strop is de Maand van het Spannende Boek van start gegaan. We willen je in deze maand zo veel mogelijk spannende boekentips meegeven. De vaste bloggers hebben allen twee spannende boeken uitgelezen en zullen hierover schrijven. Maar dat is nog niet alles, we hebben maar liefst zeven enthousiaste thrillerfans zo ver gekregen dat ze een gastblog voor ons willen schrijven! Spannend wat dat op zal leveren…
Een maand vol thrillerinspiratie dus. We hopen van harte dat je geniet van onze (gast)blogs en dat je natuurlijk veel nieuwe ontdekkingen opdoet. Veel leesplezier!

Allison Moorer - Mockingbird

We duiken nog even in de muziek, voordat vanaf morgen de spannende maand juni van start gaat. En deze keer weer een wat ouder album: 'Mockingbird' van Allison Moorer.
Ik stuitte bij toeval op een nummer van deze plaat en ben de rest gaan luisteren. En dat beviel!
Ik zag Allison Moorer een tijd geleden samen met haar ega Steve Earle in Metropool in Hengelo (Steve Earle en consorten waren afgelopen week nog in Paradiso en komen op 5 juni nog naar de Oosterpoort in Groningen). Ook toen zaten er al prachtige nummers in het repertoire. Op deze cd staat een aantal covers en een paar zelfgeschreven nummers, maar vooral de covers maken indruk. Een mooie versie van 'Revelator' (Gillian Welch) en van 'Both Sides Now' (Joni Mitchell), en vooral het prachtige 'Orphan Train' (Julie Miller) maken dit tot een bijzonder folk-pop plaat.

"De Amerikaanse singer-songwriter Allison Moorer (de zus van Shelby Lynne en tegenwoordig ook de vrouw van Steve Earle) heeft de afgelopen twaalf jaar een nogal wispelturige serie platen uitgebracht. Moorer dook in eerste instantie op met nogal gepolijst klinkende Nashville country, wat het veelbelovende Alabama Song (1998) en het stiekem toch wel fraaie The Hardest Part (2000) opleverde. Op de twee platen die volgden, Miss Fortune (2002) en The Duel (2004) bleek Allison Moorer ook te kunnen rocken, wat met name op The Duel (met afstand mijn favoriete Allison Moorer plaat) verrassend goed uitpakte. Op het min of meer samen met Steve Earle gemaakte Getting Somewhere (2006) en het met covers gevulde Mockingbird (2008) koos Allison Moorer tenslotte voor een veelzijdig en veelkleurig rootsgeluid. Alle platen van Allison Moorer hebben een aantal dingen met elkaar gemeen: ze zijn stuk voor stuk mooi geproduceerd, bevatten doorleefde songs vol diepgang en worden gedragen door de werkelijk fantastische stem van Allison Moorer." (De krenten uit de pop)

Ik zou zeggen: probeer het eens uit, luister naar deze (of een andere cd) van Allison Moorer, en ik hoor graag welke indruk ze achter laat...



Reserveer in onze catalogus

De boekhandelaarster uit Orvieto

Over niet al te lange tijd breekt de vakantieperiode aan. Hoewel hier van zomer nog niets te merken is zal dat straks zeker het geval zijn in Italië, waar dit verhaal zich afspeelt. Het is één van de aantrekkelijke onderdelen van dit boek: de beschrijvingen van het Umbrische Orvieto. Je waant je zonder meer in een zonovergoten Italiaans stadje met oude huizen, geurende bloembakken, zonovergoten terrasjes en een uitbundig schijnende zon.

In deze prachtige omgeving speelt zich het verhaal van De Boekhandelaarster uit Orvieto af, geschreven door Valentina Pattavina.
Naast deze, naar vakantie verlangende beschrijvingen, voert Pattavina een aantal zonderlinge bewoners van het stadje ten tonele, die ze met veel hunor beschrijft.

De hoofdpersoon Matilde vestigt zich in Orvieto om haar verleden te vergeten en komt vervolgens terecht in een gemeenschap die meer verbergt dan je in eerste instantie voor mogelijk houdt. Langzaam maar zeker kom je achter het geheim van Matilde én het geheim van de mensen waarmee ze haar nieuwe bestaan opbouwt.

Valentina Pattavina (1968) heeft lange tijd bij uitgeverij Einaudi gewerkt als redacteur van onder anderen Niccolo Ammaniti. In 1996 maakte ze de overstap naar een schrijversbestaan. De boekhandelaarster van Orvieto is haar eerste roman, die meerder malen is herdrukt en waarvoor ze in Italië veel lof heeft gekregen. De roman is verfilmd.

Nestel je in een luie stoel, in een hangmat of in een strandstoel en laat je meevoeren naar het prachtige Orvieto, waar onder de huid van de personages een mysterie broeit dat je niet met rust laat tot je de laatste pagina hebt omgeslagen. En dat past prima in onze aanloop naar een maand vol spanning...

Reserveer in onze catalogus

Je hebt het niet van mij, maar...: een maand aan het Binnenhof

Joris Luyendijk vrij toegang geven om een maand lang onderzoek te doen in "de vierkante kilometer rond het Binnenhof" en hem vragen daar dan een boekje over te schrijven. Het leek zo`n leuk idee maar ik vraag me af of ze in Haagse kringen achteraf zo blij zijn met het resultaat. Want Je hebt het niet van mij, maar... geeft een fascinerend, verbijsterend en soms ook ontluisterend beeld van de Haagse politiek.

Als antropoloog is Joris Luyendijk getraind om groepen mensen te analyseren als stammen. Zo'n stam heeft een hiërarchie, en wordt bij elkaar gehouden door codes, taboes en mythes, een gedeeld idee van was "normaal" is. Het Binnenhof is volgens hem het jachtterrein van vier stammen: lobbyisten, voorlichters, journalisten en politici. Vervolgens is hij alle stammen gaan bevragen over welk gedrag wordt beloond of bestraft, wat de geschreven en ongeschreven regels zijn en hoe je omhoog komt in hun wereld.

Elke stam krijgt een eigen hoofdstuk in Je hebt het niet van mij, maar... en het is razend knap hoe hij in een maand tijd dat wereldje weet te analyseren. Hij doet verrassende ontdekkingen (ook voor hemzelf) bijvoorbeeld de verstrengeling van de vier stammen, de ondoorzichtigheid van de Nederlandse politiek cultuur, de minimale ondersteuning van Nederlandse politici (een buitenlandwoordvoerder die de hele wereld in zijn portefeuille heeft, parttime...) en de grote macht van de ambtenaar.

Joris Luyendijk geeft een uniek kijkje in de keuken van de Nederlandse politieke macht met ook erg leuke details zoals de bodes die onervaren Kamerleden een seintje geven als ze niet door hebben dat ze in de zaal van de Tweede Kamer gefilmd kunnen worden en zitten te gapen of in hun neus peuteren. Of dat gezichtsbeharing het slecht doet op TV en er dus (bijna) geen politici zijn met een snor of baard. Deze bewering heb ik zelf antropologisch hier en hier gecheckt en het is waar! Ik heb maar één kamerlid met wat gezichtsbeharing kunnen ontdekken.

Reserveer Je hebt het niet van mij, maar... in onze catalogus