Notes on a scandal

Zet twee top-actrices tegenover elkaar. Geef ze een sterk script. Vraag Philip Glass voor de stuwende muziek. En je weet dat je een bijzondere film krijgt. Notes on a scandal dateert alweer van ruim zes jaar geleden, maar heeft aan kracht nog niet ingeboet. De eenvoudige verhaallijn gaat ongeveer zo:

Een wat zure en eenzame lerares regeert met ijzeren vuist over de leerlingen van een Londense middelbare school. Ze raakt bevriend met een nieuwe collega, die een liefdevol, druk gezinsleven heeft. Als ze ontdekt dat deze collega een affaire heeft met één van de leerlingen, neemt de vriendschap een onheilspellende wending.

Oké, dit gaat dus over heel veel tegenstellingen tussen twee vrouwen en de daarbij behorende 'jaloezie'. Ja, dat is één manier om er naar te kijken. Het gaat ook over een verboden verhouding, wat hier eigenlijk niet meer is dan een seksueel spel, een spannend en verleidelijk avontuur. En juist met dat deel van de film had ik wat moeite. Er klopte iets niet. Die jongen is 'te jong'. Ik voelde geen chemie tussen die twee. Waarom voelt die vrouw zich tot hem aangetrokken, waarom verliest ze zichzelf in dat verlangen? Ik kon er niet in mee gaan.

Totdat ik me realiseerde dat die hele affaire niet is waar het om draait. Ja natuurlijk, het gebeurt, het mag niet, je vindt er wat van. En het is nu eens een vrouwelijke volwassene in plaats van een man, grappig dat je er dan toch anders tegenaan kijkt, niet dan? Maar in dit verhaal gaat het niet over die jongen, het gaat niet over 'liefde'. Het gaat over wat eenzaamheid met je doet, en dat je daarvoor niet alleen hoeft te zijn. Over hoe je gevangen kunt zitten in een obsessie. En het gaat over de kracht en macht van geheimen.

Eigenlijk hoef je alleen maar even naar deze trailer te kijken, daar wordt het heel mooi verteld. Hoe de fout van de één de kans van de ander wordt. Maar ook dat is maar een klein deel van het dilemma. Een mooie film dus om eens lekker lang op na te broeden.




Reserveer in onze catalogus.

Theo Sieben - Invite To Dance

Ik ben regelmatig op zoek naar nieuwe mooie muziek. Maar het is nog leuker als de muziek mij vindt. Erg leuk dus toen ik een mail kreeg van Theo Sieben, die mij attendeerde op zijn nieuw uitgebrachte plaat 'Invite To Dance'. Of ik daar misschien eens naar zou willen luisteren? Uiteraard wilde ik dat. Sterker nog: ik bood aan de cd toe te voegen aan onze collectie en erover te bloggen: ziehier het resultaat. We zijn (voorlopig dan) de enige bieb in Nederland die 'm in de collectie heeft.


We hebben dus wel wat bijzonders in huis... Maar niet alleen daarom!
'Invite To Dance' is een prachtige ingetogen folk-plaat. Mooie minimale begeleiding, niets te veel, prachtige sfeer... Opnieuw een voorbeeld van fraai singer-songwriter-talent van eigen bodem.

"De Brabantse Amsterdammer Theo Sieben verraste vorig jaar met Until Grass, een prachtige schijf met indiefolk. En nu al ligt er een tweede plaat, Invite To Dance (Kletter Records). Een plaat die ten opzichte van z’n voorganger wat kaler en toegankelijker is geworden. Sieben is een klassiek geschoolde gitarist, maar stelt zijn kunde op dit instrument (en de dobro) geheel ten dienste van zijn liedjes. Verwacht dus geen ingewikkelde solo’s. Hij wordt vaak bijgestaan door Judith Kolen (zang en viool) en in sporadische gevallen b.v. ook door Jelle Paulusma (elektrische gitaar), Rob Klerkx (Moke, drums) en Joost Belinfante (trombone). Slot- en titelnummer is opgenomen aan de rand van een meertje in North Carolina (“live in front of a bullfrog audience”) en laat horen dat Sieben ook op de banjo goed uit de voeten kan. Invite To Dance is een van de beste Nederlandse Americana-cd’s die dit jaar is uitgekomen. Het lijkt me bovendien een mooi startpunt voor een carrière die ook over ’s lands grenzen reikt." (Altcountry.nl)

En daar kan ik alleen maar bij aansluiten. Wellicht dat we Theo een keer mogen verwelkomen in Hengelo, onder het motto 'Popeye Presents' in de Cactus? Zou mooi zijn...
Dan is er in ieder geval reden om de klassieke vraag te stellen: Mag ik deze dans van u?





Reserveer in onze catalogus

Confessions of a shopaholic

Sophie Kinsella schreef Confessions of a shopaholic en dat werd een doorslaand succes. Vervolgens schreef ze nog eens 4 delen en daarmee kwamen de liefhebbers van chicklit ruimschoots aan hun trekken.

Ik kwam onlangs in onze collectie de DVD tegen en ik schatte in dat dit voor een paar uurtjes ongecompliceerd kijkplezier kon zorgen. Ik moet dan uiteraard wel zorgen dat de heren in ons gezin niet in de buurt zijn, want het commentaar is anders niet van de lucht.Gelukkig doet zo'n moment zich af en toe wel voor. Lekker op een vrijdagavond, begin van het weekend.

Rebecca Bloomwood (Becky) is een ontwapenende jonge vrouw. Ze ziet er goed uit, heeft een fantastische vriendin en een baan als journaliste. Die baan is echter niet helemaal wat ze zoekt en ze krijgt de kans te solliciteren bij een modeblad. Dat is meer kolfje naar Becky's hand, want Becky is verslaafd aan mode. Ze kan geen etalage voorbijgaan of ze zwicht voor de verleiding van weer een nieuwe jas, tas, sjaal of schoenen. Gelukkig bestaan er creditcards, en met een beetje meer geluk beschik je over wel 12 van die magic cards. Alleen...ze zorgen wel voor een torenhoge schuld als je meer uitgeeft dan er binnenkomt.

Becky krijgt niet de gewenste baan bij het modeblad, maar rolt toevallig binnen bij een financieel vakblad waar ze door een aantal toevalligheden de show steelt als het meisje met de groen sjaal, dat allerlei tips geeft over een goede financiële situatie. Totdat ze en public met de billen bloot gaat en het uitkomt dat ze zelf haar zaakjes niet op orde heeft. Even dreigt het uit de hand te lopen, maar, zoals dat in een goede Amerikaanse film gaat, alles komt weer op z;n pootjes terecht.



Tja, inderdaad ongecompliceerd en af en toe toverde het een glimlach op m'n lippen, en meer mag je van deze film niet verwachten. De boeken heb ik niet gelezen, maar gezien de populariteit denk ik dat lezen over de lotgevallen van Becky meer boeit dan het kijken naar de film. Maar het ongestoorde kijk plezier heb ik er toch wel om gehad.

Reserveer in onze catalogus

De stem van mijn moeder - Abdelkader Benali

Van de achterflap
Een fotograaf heeft zich een plaats verworven te midden van de culturele elite in Nederland. Hij is een veelgevraagd vakman, werkzaam voor glossy tijdschriften en toonaangevende week- en maandbladen. Zijn ouders, die vijfentwintig jaar geleden toen hij nog een kleine jongen was vanuit Marokko naar Nederland emigreerden, ziet hij nauwelijks.
Daarin komt verandering als hij op een dag gebeld wordt door zijn vader, die hem dringend vraagt naar huis te komen. Zijn zieke moeder wil het familiefotoalbum zien. Dat album heeft zijn vader, met wie hij een zeer moeizame verhouding heeft, niet kunnen vinden. De fotograaf realiseert zich dat hij de ziekte van zijn moeder – en haar al jarenlange stilzwijgen – kan keren. Het fotoalbum is daarbij van het grootste belang, evenals de voorzichtige confrontatie met een uiterst trieste gebeurtenis die het gezin, nu al zo'n twintig jaar geleden, voorgoed heeft ontwricht. De herbeleving van dat drama heeft verrassende gevolgen. Abdelkader Benali keert met De stem van mijn moeder terug naar zijn oorspronkelijke thema uit o.a. Bruiloft aan zee: dat van het migrantenkind tussen twee culturen.

De stem van mijn moeder van Abdelkader Benali begint met een telefoontje. De naam die verschijnt op het mobieltje van de hoofdpersoon, een Marokkaans-Nederlandse fotograaf, brengt hem terug naar zijn jeugd.
Het verhaal draait om zijn vader, die hij de ‘Schoonspringer’ omdat hij ooit in Marokko van een rots in het water is gedoken om zijn broer te redden. Jaren later springt de broer van de hoofdpersoon in navolging van zijn vader van dezelfde rots. Met fatale gevolgen. De dood van zijn broer is bepalend voor de rest van het leven van de verteller, die fotograaf is geworden.

Beetje bij beetje krijg je steeds meer te weten over de familie- en liefdesgeschiedenis van de fotograaf. Aan het sterfbed van zijn moeder krijgt hij een gênant familiegeheim te horen. Tijdens de gesprekken met zijn moeder ontdekt hij dat de rol van zijn vader bij het ongeluk ingewikkelder is dan eerst leek.

Een bijzonder boek met prachtige zinnen en metaforen, af en toe wat langdradig maar met een verrassend en ontroerend slot.

Abdelkader Benali is dinsdag 26 februari op uitnodiging van de bibliotheek te gast als favoriete schrijver van Müfide Halceli. Nicolet Steemers is gespreksleider van deze avond.

Reserveer De stem van mijn moeder in onze catalogus

Stoner - John Williams

Van de achterflap
William Stoner wordt aan het einde van de negentiende eeuw geboren als zoon van een arme boerenfamilie. Tot groot verdriet van zijn ouders kiest hij voor een carrière als docent Engels. Hij wijdt zijn leven aan de literatuur en aan de liefde – en faalt op beide fronten. Zijn huwelijk met een vrouw uit een gegoede familie vervreemdt hem verder van zijn ouders, zijn carrière verloopt moeizaam en zijn vrouw en dochter keren zich tegen hem. Een nieuwe liefdesrelatie wordt verbroken om een schandaal op de universiteit te voorkomen. Stoner sterft uiteindelijk in anonimiteit, zoals ook zijn hele leven zich in de marge heeft afgespeeld.



Oorspronkelijk publiceerde de Amerikaan John Williams (1922-1994) Stoner in 1965. Nu, 47 jaar later, is er voor het eerst een Nederlandse editie.

Een tijdje geleden vertelde Erik Hoekstra, inkoper bij Boekhandel Broekhuis, lyrisch over Stoner van John Williams. Hij was zo blij dat er eindelijk een Nederlands vertaling van verscheen en ik moest dit boek ABSOLUUT lezen.
En ja, als Erik Hoekstra dit zegt…. dan komt dit boek meteen bovenaan mijn lange lijst van nog te lezen boeken te staan.
Inmiddels heb ik het boek gelezen. En de nodige loftuitingen. Tsjonge, jonge, jonge…

Een perfecte roman, zo prachtig verteld, zo schitterend geschreven en zo hartverscheurend dat hij je de adem beneemt’ The New York Times

‘Als u een boek wilt lezen dat uw leven gaat veranderen, lees dan Stoner’ Arnon Grunberg, de Volkskrant

‘Een spectaculair onspectaculair roman over het leven van een weinig opmerkelijke man, vormgegeven in bijna perfecte en precieze taal, met een ingetogen wijsheid die de ziel raakt... Een ode aan de liefde, waaronder de liefde voor literatuur en voor lesgeven’ Auke Hulst, NRC Handelsblad *****

‘Een vergeten parel uit de Amerikaanse literatuur, in een aangrijpende, heldere stijl’ Kathy Mathys, De Standaard ****

‘Het allerbeste boek dat in 2012 uitkwam, een meesterwerk dat eindelijk echt eens de titel meesterwerk verdient is: Stoner van John Williams. Mijn God, wat een boek! Het maakt alle lijstjes overbodig en laat de andere boeken ver (ver!) achter zich’ Maartje Wortel, NRC Handelsblad

"Stoner is een contemplatie over liefde, toewijding, literatuur, liefdesverdriet, en, simpel gezegd, wat het betekent om te leven. Het is een boek over turbulente stilte, een boek dat je raakt in de ribbenkast en je hart omkeert." Colum McCann

Nog niet genoeg loftuitingen? Lees hier dan maar verder.

Nu kan ik hier nog heel erg mijn best doen er iets aan toe te voegen in de trant van…. “Stoner kruipt onder je huid, ontroerd én irriteert, niet loslaat …" maar jullie snappen ook wel dat het gewoon meer van hetzelfde is, dus…
Ik sluit mij gewoon aan mij de Stoner-adepten. Jullie ook?

Reserveer Stoner in onze catalogus

The curious case of Benjamin Button

Er is een bekend gegeven dat al tot veel bijzondere films heeft geleid: het levenselixer dat onsterfelijk maakt. Zelfs nu draait er weer een nieuwe film in de bioscopen waarin twee geliefden door hun onsterfelijkheid 'voor altijd' samen kunnen zijn, in theorie natuurlijk. Of dat echt zo romantisch is als het klinkt en of zo'n eeuwig leven benijdenswaardig is, daarover kunnen we wel een avondje filosoferen met elkaar.

In The curious case of Benjamin Button wordt een thema uitgewerkt dat volgens mij veel 'curioser' is, en ook veel romantischer. Als je tenminste gevoelig bent voor die ene ware maar onbereikbare liefde. Deze film speelt ook met het begrip tijd, maar dan vanuit een achterwaarts perspectief. Benjamin wordt geboren aan het eind van de Eerste Wereldoorlog, niet als mooie zachte baby, maar als een lelijk, klein oud mannetje. Hij blijkt ook zelfs allerlei lichamelijke ouderdomskwaaltjes te hebben. Zijn moeder sterft in het kraambed en z'n vader, furieus over zijn verlies en dat gedrocht in de wieg, legt het wezen te vondeling. Al dan niet toevallig op de trap van een huis voor oude van dagen.

En dan begint het verhaal van een oude baby die langzaam 'opgroeit' tot een mooie jongeman. Benjamin leeft z'n leven achterstevoren. De rode draad is natuurlijk die ene vrouw, die hij leert kennen als lief meisje met prachtige blauwe ogen en glanzend rood haar. Met wie hij - meestal via brieven en kaarten - contact blijft houden als zij haar balletcarrière beleeft en hij als zeeman over de wereld zwerft. De vrouw met wie hij natuurlijk een voor-eeuwig-en-altijd-samen relatie heeft als ze allebei in de bloei van hun veertiger jaren zijn. Maar die hij niet anders dan kan verlaten, want hij wil haar niet lastig vallen met een man die gaat eindigen in luiers. Tja.

Dat die laatste pakweg 15 jaar van z'n leven in een paar shots snel voorbij trekken en daarbij voor analytische geesten als ik nogal wat praktische vragen oproepen, is de schrijver (Scott Fitzgerald) vergeven. Op dat moment ga ik al zo mee in het gegeven en in de mooie parallellen van beide levens, dat ik me overgeef aan hoe het verhaal en deze liefde zich als een prachtige cirkel sluit.

Een avondje filosoferen over tijd en achterstevoren leven zal ook zeker een interessant gesprek opleveren. De film besteedt gelukkig geen energie aan de hoe en waarom vragen, iedereen accepteert het gegeven, Benjamin voorop. Maar het heeft natuurlijk wel grote gevolgen voor alles wat met binding en gehechtheid te maken heeft. Dus zie ik vooral veel eenzaamheid in de ogen van deze verliefde zielen en veel - noodgedwongen - vrijheid in het leven van Benjamin. Daar zit wel een mooie Zen-les in volgens mij. Want we gaan er zo vanuit dat we in tijd en dus in leven met elkaar optrekken, dat we delen, verbinden en dus ook hechten. Dat is best mooi, maar is het ook eerlijk en oprecht? Moet je werkelijk samen zijn om lief te hebben, en kun je nog vrij zijn in verbondenheid? Wat verandert en wat blijft?

Nou ja, zo'n film dus...




Reserveer in onze catalogus.

Robbie Robertson

Het is alweer even geleden dat ik iets schreef over een 'vergeten album'. En ik zeg er nu gelijk maar bij dat het solo-debuut van Robbie Robertson waarschijnlijk nooit helemaal vergeten is. Maar toch: het nummer 'Somewhere Down The Crazy River' komt nog regelmatig voorbij op de radio, maar wie kent die andere prachtnummers van deze plaat nog?

Het was bijzonder nieuws toen het album verscheen in 1987. Eén van de beroemde leden van 'The Band' maakt een solo-plaat, 11 jaar na het opheffen van The Band.

En dan gelijk ook nog eens met medewerking van andere grootheden. Peter Gabriel, U2: ze waren van de partij. Geproduceerd door Daniel Lanois, ook een grote naam.
Waarom het zo lang duurde voor deze solo-plaat er kwam?

“Ik had mijn kleine akker vele opeenvolgende jaren bebouwd en dat was ten koste van de vruchtbaarheid gegaan. De groenten werden alsmaar kleiner en droger. Het land moest eerst weer rijk worden. Vandaar dat mijn soloplaat zo lang op zich heeft laten wachten. Niet dat ik mij al die tijd niet met muziek heb beziggehouden, integendeel, ik hield praktisch elke dag een gitaar in handen. Daarnaast heb ik mezelf piano leren spelen. Maar ik deed het allemaal zonder enig doel, in die zin dat ik helemaal niet hoopte dat het tot een nieuw liedje zou leiden. Ik probeerde de inspiratie ook op geen enkele manier af te dwingen, sterker nog, zelfs het aardigste aanzetje bewaarde ik niet eens. Zo leefde ik geduldig naar de dag toe dat de muze zich opnieuw zou aandienen.” (...) “Na het afronden van The Last Waltz voelde ik me opgelucht. Voor het eerst in achttien jaar hoefde ik voor onbepaalde tijd geen verplichtingen aan te gaan of na te komen. Ik ervoer het als louterend om eens helemaal niets te kunnen doen. Over een soloplaat dacht ik geen seconde na, laat staan dat ik er speciaal voor ging zitten. Op zekere dag kreeg ik echter toch weer de geest. Plotseling kwam er in een vlaag van inspiratie een heus liedje uitrollen. Eerst geloofde ik nog dat het een kwestie van stom geluk was, maar met steeds kortere tussenpozen volgden er meer. Ik begon er echt serieus werk van te maken toen ik eenmaal had ontdekt dat er een rode draad door die composities liep, namelijk de ritmiek van de Indiaanse hartslag, een woest verdriet van waaruit ik de teksten heb geschreven. Die kant van mijn achtergrond had ik nooit eerder belicht, omdat ik me vroeger min of meer onbewust in dienst van The Band opstelde. Niet dat ik nou een autobiografische plaat heb gemaakt, ik blijf tenslotte, zowel van nature als uit overtuiging, een verhalenverteller, al zou ik niet durven ontkennen dat er een sterk persoonlijk element in zit. Mijn muziek wordt getypeerd door een Indiaanse ondertoon, een onmiskenbare zwaarmoedigheid. Ik dans niet op de maan, ik bid tot de zon.” (Robertson in een interview met Geert Henderickx)

Het is niet erg om lang te wachten op iets dat de moeite meer dan waard is. Robertson leverde een fantastische popplaat af, feitelijk zonder slechte nummers. Een album om nooit te vergeten dus.




Reserveer in onze catalogus

Tip: de website waar het interview vandaan komt is 'Popstukken', een absolute aanrader voor muziekliefhebbers. Geert Henderickx schrijft al zo'n veertig jaar over popmuziek. Popstukken verzamelt zijn beste interviews, portretten, reportages en columns uit o.a. (Muziekkrant) Oor en Heaven.

De kunst van het vakantievieren

Wij Nederlanders vinden vakantie erg belangrijk en daar hebben we dan ook wel wat voor over: vijftien miljard euro per jaar om precies te zijn. Maar dan heb je ook wat! Maar is dat wel zo? Voldoen vakanties wel altijd aan onze (hoge) verwachtingen en ideaalbeeld? Lukt het ons om los te komen van onze dagelijkse zorgen? En als het leuk was, hoe kan ik dat lekkere vakantiegevoel dan langer vasthouden? De antwoorden op deze boeiende vragen vind je in De kunst van het vakantievieren van Jessica de Bloom.

Als psycholoog viel het haar op dat er weinig wetenschappelijk onderzoek is gedaan naar vakantie. We weten tegenwoordig vrij veel over het effect van inspanning, stress en dergelijke maar over het fenomeen "vakantie" was niet veel bekend. Zij ging ermee aan de slag en legde daarmee de basis van dit boek.

De kunst van het vakantievieren is opgedeeld in drie onderdelen: voor, tijdens en na je vakantie. Het hoofdstuk "voor je vakantie" bevat negentien tips en achttien weetjes. Je kunt het beste minimaal drie weken van te voren beginnen met lezen want vakantie voorpret is erg belangrijk. Maar pas op voor deadlinestress! Veel mensen hebben de neiging om zich tot vlak voor vakantie uit te sloven. Het gevolg van een abrupte overgang tussen een drukke werkperiode en vakantie is vaak dat het begin van je vakantie tegenvalt. Veel mensen worden de eerste vakantiedagen zelfs ziek en moeten eerst bijkomen. Het hoofdstuk "tijdens de vakantie" bevat negenentwintig tips en achtentwintig weetjes. Poeh, poeh, hè, hè. Thuis en op het werk alles geregeld en eindelijk is de vakantie begonnen. De tips zullen je helpen om bewuster te genieten van je vakantie. Het laatste hoofdstuk "Na de vakantie" bevat zestien tips en vijftien weetjes. Als je dagelijks een tip leest kun je dus minimaal twee weken langer lekker nagenieten van je vakantie.

Met de handige quiz in het begin kun je bij jezelf te inventariseren waar jouw mogelijke problemen liggen bij het vakantievieren. Verder veel extra informatie aan handige websites en boekentips. Een essentieel boek voor, tijdens en na je vakantie!
Reserveer De kunst van het vakantievieren in onze catalogus

Faust, de duivelskunstenaar - Pieter Steinz

Van de achterflap
Dodenbezweerder, sterrenwichelaar, alchemist- Johannes Faust (1480-1540) was van alle markten thuis. Maar het was zijn pact met de duivel dat hem tot een van de geliefdste personage in het theater en de literatuur maakte.
Een levenslange fascinatie voor de Duitse magiër zette Pieter Steinz aan tot een reis door de tijd en door Europa, op zoek naar de ziel van Faust. 
Wat weten we over zijn leven? In welke Nederlandse kastelen spookte hij rond? Waarom lieten zo veel schrijvers en kunstenaars zich door hem inspireren? Hoe werd hij misbruikt door dominees, patriotten, communisten en nazi's? En wat heeft hij ons vandaag de dag nog te zeggen?



Pieter Steinz raakte gefascineerd door Faust toen hij met zijn ouders het kasteel van Waardenburg bezocht. In dit kasteel zou Faust volgens de overlevering zijn schuld aan de duivel  moeten inlossen. In de vele, vele werken die over Faust zijn geschreven staat steeds weer het dilemma centraal van Faust die de afspraak maakt met de duivel (Mephisto) dat hij na zijn dood afstand doet van zijn ziel in ruil voor rijkdom, kennis en roem. Een thema dat nog steeds actueel is en blijft.

Zijn boek De duivelskunstenaar, de reis van Doctor Faust door 500 jaar cultuurgeschiedenis is het resultaat van deze fascinatie. Maar wie was Faust? Is hij bedacht door degene die voor het eerst over Faust schreef of ontstonden de verhalen en toneelstukken over een persoon die werkelijk geleefd had?
Steinz reist door heel Europa en bezoekt “Faustplekken” en raadpleegt overal Faust-specialisten om antwoord te zoeken deze vragen. Over de historische figuur Faust is weinig bekend, dus bezoekt Steinz ook plaatsen die met de literaire Faust van doen hebben.
En dat vond ik het interessantste hoofdstuk in zijn boek. Kleine beroepstic???
In dit hoofdstuk lees je over Christopher Marlowe, Marieke van Nieumeghen, Thomas Mann, Klaus Mann en "goodl old" Harry Mulisch. En er is een behoorlijk deel gewijd aan de Faust van Johann Wolfgang von Goethe vanwege zijn grote invloed.

Het leuke van dit boek is dat Steinz het geschreven heeft als een reisreportage en ook een kaart heeft opgenomen zodat deze Faustplekken nagereisd kunnen worden.
Ik vond het een levendig boek met weliswaar veel informatie, maar -niet onbelangrijk - ook prima te lezen voor niet-ingewijden (zoals ik).
Prachtig zijn ook de treffende slotwoorden van het boek van Hugo Claus uit zijn operalibretto: Georg Faust.

Nog steeds klotst de zee van zijn gedachten
tegen het donker strand van onze nachten

Pieter Steinz geeft dinsdag 12 februari een lezing over dit boek in de bibliotheek.
Een week later wordt de film twee keer vertoond in Filmhuis Hengelo.

Reserveer De duivelskunstenaar hier in onze catalogus

Gegroefd - Alex Roeka

Maar liefst twee van de drie genomineerden voor een Edison in de categorie kleinkunst/theater staan dit seizoen in het programma van de bibliotheek. Vorig jaar trad Theo Nijland op met zijn programma In andere handen, en vrijdag 8 februari komt Alex Roeka naar Hengelo met zijn band voor zijn programma Gegroefd.
Gegroefd is de titel van het tweede studioalbum van Alex Roeka, uitgebracht op het Excelsior-label met wederom producer Frans Hagenaars. Het cd-boekje toont prachtige donkergetinte zwart-witfoto’s van Jens van der Velde en stemmig artwork van Edd Simons.

Met intrigerende titels als De modder van mijn graf, Het hart dat jaagt en eenzaam is, Het Paradijs van het Kwaad en Als je blijft.
Of Roeka de Edison wint horen we maandagavond 11 februari. Dan is de bekendmaking in de Heineken Music Hall in Amsterdam.

In alle media wordt Alex Roeka als volgt aangekondigd: “Als geen ander vertaalt hij de schaduwzijde van onze tijd in prachtige beelden. Alex Roeka zingt, praat, roept en fluistert over het leven. Door zijn manier van zingen en zijn doorleefde songs wordt hij vaak omschreven als de Nederlandstalige Leonard Cohen. Eerlijk, kritisch, maar boordevol ironie en humor neemt hij het publiek, samen met zijn fenomenale muzikanten, mee naar de verborgen kant van onze tijd. Zingend en pratend vanuit het hart. Kwetsbaar en rauw”.

Het leven vanuit het hart bezingen in prachtig beeldende taal, dát is het handelsmerk van Alex Roeka. Wat dacht je hiervan...

Leven is gloeien, een dierlijke huivering
Voel de bassen je eer verbrassen in de duizeling

Je valt, je valt, je valt en je verweert je niet
Je valt, je valt, je valt in de schoot van de nacht
En het verloren lied
Zingend vanuit de tenen

Prachtig toch. Als Roeka zingt, móet je wel luisteren. We gaan het weer beleven, vrijdag 8 februari. Ik heb er ontzettend veel zin in.

Reserveer Gegroefd in onze catalogus

NB.

Het optreden staat gepland om 20.30 uur maar vanwege de verlichte carnavalsoptocht die tussen 20.00 en 20.30 uur door de Beursstraat gaat,  is het mogelijk dat het optreden iets later begint.

Nederland Leest Erik of het klein insectenboek - Godfried Bomans

Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans (1940, uitgeverij De Boekerij) is het boek dat centraal staat tijdens Nederland Leest 2013, van vrijdag 1 november t/m zaterdag 30 november. Het boek wordt gratis door de openbare bibliotheken aan hun leden verstrekt.

Erik of het klein insectenboek
Het boek, dat leest als een sprookje, vertelt het verhaal van Erik Pinksterblom die op een nacht het schilderij Wolleweiboven zijn bed in stapt en in de wereld van de insecten terechtkomt. Daar merkt hij dat het verschil tussen insecten en mensen niet zo groot is. Door de belevenissen van Erik leren we de mens kennen, en diens eigenschappen van bekrompenheid en hang naar materialisme. Erik of het klein insectenboek stelt vragen over de plek van de mensheid in het grotere geheel, en toont gulle gevers naast grote graaiers.

Godfried Bomans
Op 2 maart a.s. is het precies honderd jaar geleden dat Godfried Bomans (1913-1971) in Den Haag werd geboren. Het gezin Bomans, waarin Godfried een strenge opvoeding kreeg, verhuisde een half jaar na zijn geboorte naar Haarlem. Al in zijn schooltijd schreef Bomans het kolderdrama Bloed en liefde, dat zou worden uitgegeven in 1937. Tijdens zijn rechtenstudie in Amsterdam publiceerde hij zijn literaire debuut, De memoires of gedenkschriften van Mr. Pieter Bas (1936). In 1939 besloot hij Amsterdam te verruilen voor Nijmegen, waar hij psychologie ging studeren. Hij schreef er Erik of het klein insectenboek, dat zou uitgroeien tot zijn meest succesvolle boek. In het eerste jaar kwamen al tien drukken uit. Nadat zijn studie was mislukt, keerde hij terug naar Haarlem.

Nederland hield van Bomans. Hij werd een van de meest geliefde naoorlogse schrijvers, wellicht mede doordat hij met zijn relativerende observaties vrolijkheid bracht in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Humor is dan ook een van de opvallendste kenmerken in zijn werk. Als columnist schreef hij voor Elseviers Weekblad en de Volkskrant en was daarmee een pionier van het genre. Tot zijn populariteit hebben ook zijn veelvuldige optredens op radio en televisie bijgedragen. Ze maakten hem tot een ‘bekende Nederlander’, maar wel een met een grote kennis van mensen en vooral van Nederlanders.
Bron: Literatuurplein

Trailer van de verfilming van het boek

Gretchen Peters - Hello Cruel World

Gretchen Peters kwam met het album 'Hello Cruel World' net niet in mijn jaarlijstje terecht. Waarom? Niet echt een goede reden te noemen... Want waarom hou ik mij eigenlijk aan lijstjes van 10 albums? Waarom geen 12 van 2012? Had gekund, maar goed: alsnog aandacht voor deze prachtige plaat.

In de openingstrack smijt ze er direct flink wat violen tegenaan, maar verder is Hello Cruel World van Gretchen Peters een behoorlijk sobere rootsplaat met invloeden uit de country en de folk. Dat Gretchen Peters de 50 inmiddels is gepasseerd hoor je in haar stem, die is voorzien van een mooi rauw en doorleefd randje, maar zie je ook terug in haar persoonlijke teksten. Iedereen krijgt zijn of haar portie vervelende ervaringen te verwerken, maar Gretchen Peters is afgaande op haar teksten wel erg ruim bedeeld wanneer het gaat om tegenslag en misère. Het komt de kracht van haar muziek alleen maar ten goede, want de van flink wat melancholie voorziene songs raken je stuk voor stuk in het hart. Hello Cruel World valt niet alleen op door de persoonlijke songs van Gretchen Peters en de emotievolle wijze waarop ze deze vertolkt, maar spreekt ook in muzikaal opzicht aan, wat op het conto van ervaren muzikanten als Will Kimbrough, Vicktor Krauss, John Gardner en Barry Walsh kan worden geschreven, waarvan vooral de eerste opvalt door prachtig gitaarspel. Hiernaast zorgt Kim Richey voor achtergrondvocalen en komt niemand minder dan Rodney Crowell opdraven voor een indringend duet. Met Hello Cruel World heeft Gretchen Peters een plaat gemaakt die beter is dan de laatste platen van grootheden als Emmylou Harris en Lucinda Williams en ook de competitie met de jonkies best aandurft. Alle reden dus om deze plaat op te pikken en Gretchen Peters te erkennen als een van de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman

Als ik bovenstaande recensie lees, vraag ik me toch weer opnieuw af of ze geen plekje had verdiend bij al dat moois van vorig jaar.  Want dit is toch wel voer voor mij als liefhebber van americana en roots. Heerlijke stem, opnieuw dat kraakje, en fantastische begeleiding.
Een warm aanbevolen luistertip dus! En daarbij ook nog de mogelijkheid om haar live te bewonderen, want eind maart staat ze op een paar Nederlandse podia.
Het belooft nu alweer een mooi muzikaal jaar te worden...


Reserveer in onze catalogus

Vuurmoord

Dit keer weer eens een Scandinavische thriller. Ze kunnen er wat van, onze noorderburen. Ik las Vuurmoord van Jorun Thorring. 'Vuurmoord' is al de derde thriller van deze schrijfster, na 'Schaduwsporen', 'Poppenspel' en 'Tarantula', maar ik heb nog niet eerder wat van haar gelezen.

'Vuurmoord' speelt zich af in het noorden van Noorwegen, in Tromso. Het is oktober 2007 en er breekt brand uit in het centrum van de stad. Tussen de resten van de brand vindt de politie het stoffelijk overschot van een man, die bekend staat bij de politie als alcoholist. Deze man speelde eerder, in 1969 ook een rol bij een grote brand in de stad. Bij deze brand kwamen twee personen om het leven. En net nu (oktober 2007) verschijnt er een man die beweert één van de personen te zijn die in 1969 bij de brand omkwam. Wat is de relatie tussen deze twee branden en, vooral ook, wat is de relatie tussen alle betrokkenen toen en nu? Politie inspecteur Aslak Eira, afkomstig uit Lapland, gaat op onderzoek uit en komt er al gauw achter dat er inderdaad een relatie moet bestaan als er meer doden vallen die in verband gebracht kunnen worden met de brand uit 1969.

Spannend boek om te lezen. Vanwege de intrigerende plot, maar zeker ook vanwege de sfeer van het Noorse land in oktober, wanneer de dagen steeds korter worden en de kou steeds venijniger. En wat natuurlijk ook niet onbelangrijk is: de beschrijving van de verschillende personages die in het boek voorkomen en die zeer geloofwaardig en aansprekend zijn beschreven. Dat geldt niet in de laatste plaats voor Aslak Eira, die als alleenstaande vader, naast het onderzoek, ook nog te maken heeft met een puberende 17-jarige zoon. Prima thriller, uitstekend tijdvijdverdrijf!

Reserveer in onze catalogus