The Pacific

Ik had de Amerikaanse oorlog serie The Pacific altijd nog op mijn lijstje staan. Maar ja, tien uur film moet je even inplannen. Het speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog en volgt vanaf december 1941 de avonturen van drie Amerikaanse mariniers die gaan vechten tegen de Japanners. Ik had hoge verwachtingen want The Pacific komt van dezelfde producers, Tom Hanks en Steven Spielberg, die ook de fantastische serie Band of brothers hebben gemaakt.

Ik moet zeggen dat het verhaal zeker indruk maakte. Wat mij opviel was dat deze oorlog voor de soldaten op bepaalde vlakken nog gruwelijker was dan de strijd in Europa. Voor zover het mogelijk is om die twee met elkaar te vergelijken. De Amerikanen snapten nog wel iets van de Duitsers maar de Japanse soldaat was voor de Amerikanen totaal onbekend en onbegrijpelijk. Na de aanvankelijk overwinningen van Japanners ontstond het patroon van zwaar verdedigde eilandjes die dan door de Amerikanen met grote overmacht werden aangevallen. Maar de Japanners groeven zich in en vochten zich dood waardoor deze gevechten verschrikkelijk wreed waren en heel veel slachtoffers eisten.

De belevenissen zijn gebaseerd op echte ervaringen van een aantal Amerikaanse mariniers en dus historisch voor een groot deel correct. De psychische druk die deze oorlog met zich meebracht bij de soldaten komt in deze verhalen ook vaak terug. Inclusief het onbegrip bij het thuisfront voor deze getraumatiseerde jongens. Een ontroerend onderdeel aan het eind van de serie is de aftiteling met foto's van de echte soldaten en een korte omschrijving van de rest van hun leven.

Reserveer The Pacific in onze catalogus

Het boek Ont - Anton Valens

Hoe ontstaat dit in je schrijversbrein.... een zelfhulpgroep voor mannen die bang zijn om hun post te openen. Eens per maand openen deze mannen elkaars brieven, want, zo menen ze, 'gedeelde post is halve post'. Anton Valens onthoudt ons gelukkig niet van deze absurditeit in zijn roman Het boek ont.

Van de achterflap
Met de overgang van de gulden naar de euro breekt voor Isebrand Schut de financiële ijstijd aan. Na oneervol ontslag als callcenter medewerker probeert hij zijn leven op de rit te krijgen door een zelfhulpgroep op te richten. De ambities van de leden van Man&Post strekken echter verder dan het saneren van hun administratie: de Limburger Jean-Luc wil van de wietplantage in zijn woonkamer af, de psychiatrisch verpleegkundige Sylvio probeert als vj naam te maken in het Groninger uitgaanscircuit en de voorman Ebel Formsma staat op de bres voor de ondergrondse toiletten op de Grote Markt. 
Wanneer de flamboyante en bemiddelde organisatieadviseur Meckering uit Nieuw-Buinen zich bij de groep meldt, wordt Isebrand uit zijn inertie getild. Meckering, met zijn fenomenaal onnavolgbare redeneerkunst, neemt hem mee op een lange reis naar de oorsprong van het voorvoegsel 'ont'.

Valens blinkt uit in absurde humor en briljante zinnen. De beginzin  ‘Het was dinsdagavond kwart voor acht en een van de laatste dagen van oktober in het roemruchte stervensjaar van de gulden, dat schitterende, harde betaalmiddel met zijn waaier van kleurige biljetten als de staart van een paradijsvogel, dat met goedvinden van de kroon door de directeur van De Nederlandsche Bank verkwanseld werd voor een grauwe eenheidsmunt waar er al zoveel van zijn en die de ‘euro’ wordt genoemd’ zet de toon voor de rest van het boek. Absurd humor en originaliteit.

De personages in Het boek ont leven in de marge. Mensen waar je makkelijk langs kijkt omdat ze altijd naar de grond turen, verlegen als ze zijn. Hun karaktertrekken zijn uitvergroot waardoor ze lichtelijk absurd worden. Dat is vooral het geval bij Cor Meckering. Hij wil een boek schrijven over woorden met ont, dat lijkt voor hem het eind van waar het voor staat. Ontdoen, ontkennen, ontstijgen.... Deze obsessie met woorden breidt zich uit naar worden die eindigen op -oep en -ip. Vrolijke nonsens voor de lezer maar zuivere ernst voor Meckering.

Ondanks dat het een roman zonder plot is het niet ontmoedigend. Integendeel, er is geen ontkomen aan, aan dit originele en absurde verhaal.

Reserveer Het boek ont in onze catalogus

Stadsdichter: Een leven voor de kunst

Naar aanleiding van de sluiting van het kunstcentrum AkkuH in Hengelo schreef de stadsdichter John Heymans een gedicht en droeg dit voor tijdens de finissage van de allerlaatste expositie Exit.


EEN LEVEN VOOR DE KUNST

De dartele dame is dood. Na een leven vol
schone inspiratie ging ze in de late herfst

heen, de dagen nog lang niet moe, ieder
middel om haar hier te houden uitgeput,-

stekker uit de accu. In een vroege lente liet
deze dilettante, blijmoedig van geest, ooit,

haar kunsten zien, de triomf van de eerste
keer, daarna elke maand, vele jaren aaneen,

haar finale werk in een oude electra-fabriek,
vlak voor haar pensioen. Toen was het uit.


Voordracht van John Heymans te bekijken vanaf 16.16




John Heymans

Het groot werkvormen boek

Misschien ken je dit: de voorzitter opent de vergadering en begint met een kennismakingsrondje. Wie ben je, waar kom je vandaag, wat doe je. Je kijkt de kring rond en denkt "dit gaat duren..." Inderdaad, dat kan anders. Bijvoorbeeld, laat iedereen een visuele kaart uitkiezen en aan de hand daarvan iets over zichzelf vertellen. Of vertel iets op basis van je sleutelbos. Of nog spannender: leg allemaal A4'tjes op de grond met daarop een spreuk, leerdoel, persoonskenmerk, kwaliteit, dilemma of mening. Laat de groep rondlopen en op een A4'tje naar keuze gaan staan. Stel jezelf vervolgens voor aan de hand van je keuze.

Zo zijn er voor verschillende situaties even zoveel verschillende werkvormen te bedenken, die net iets meer inspiratie en energie uit de deelnemers halen dan een strakke agenda of een informatieve presentatie.

Het Groot Werkvormen Boek geeft 120 van dit soort kleine en grotere werkvormen om als voorzitter, trainer of spreker te gebruiken. Inclusief allerlei variaties op de genoemde vorm. Ik kreeg het boek van een fijne collega en heb er inmiddels m'n voordeel al mee gedaan. Echt heel handig en niet eens zo ingewikkeld om te doen. Het boek geeft werkvormen om op een leuke manier tijdens trainingen, vergaderingen of bijeenkomsten resultaat te boeken op het gebied van:

- kennismaken
- uitwisselen
- kennisoverdracht
- informeren
- discussiëren
- beslissen
- brainstormen
- energizen
- planvorming en strategie
- evaluatie en reflectie
- vaardigheden oefenen
- afspraken nakomen

Dat alleen is al handig. Maar daarnaast wordt ook kort en bondig uitgelegd hoe je een vergadering of bijeenkomst goed voorbereidt en doorloopt en hoe je de beste werkvorm kiest. Dat laatste is natuurlijk wel belangrijk, want iets leuks doen is slechts een middel om je doel te bereiken, niet een doel op zich.

En als jouw geschikte werkvorm er net niet tussen zit, kijk dan ook eens in het boek 60 werkvormen voor creatieve sessies. Net zo'n schatkist vol ideeën. Ik sta binnenkort weer voor een grote groep en heb er nu al zin in. Alleen nog even de geschikte vorm zoeken!

Reserveer in onze catalogus.

Stadsdichter: Optimisme

Dit stadsgedicht werd in opdracht van het gemeentebestuur van Hengelo geschreven voor haar nieuwjaarsreceptie op 10 januari 2013. Het is mede gebaseerd op de gelijknamige column die Bert Wagendorp op zaterdag 29 december 2012 in de Volkskrant publiceerde.


OPTIMISME

Droefgeestiger dan ooit zijn we aan het nieuwe
jaar begonnen, maar waarom toch zo somber?

Hebben we de volksverhalen met al dat geweld
niet overleefd, de komst van Karel de Grote,

de slag met de Saksen, het rampjaar, de brand
in de havezathe, hart van deze stad, de oude

poort verpatst, de laatste resten rook, de dag
dat de Duitsers de Dinkel overstaken en daarna

nog die finale, voor altijd verloren! Waarom niet
iets vrolijker dan als de dood voor de toekomst?


John Heymans

Vergeet je maat, ontdek je vorm, verander jezelf

Lieve vrouwen en meisjes van Nederland. Het is januari en we kunnen geen krant of tijdschrift openslaan, geen TV programma bekijken of we moeten weer gaan afvallen! Ieder jaar opnieuw dezelfde ellende, steeds die confrontatie met je eigen lijf dat er nooit uitziet als dat prachtige model dat aankondigt dat er nog een paar pondjes af moeten en waarvan je je afvraagt waar dat bij dat model dan moet, terwijl je het bij je eigen lijf maar al te goed weet.

Gelukkig hebben we ook nog Trinny en Susannah. Hun 'Stijlgids voor ieder ieder figuur' is het resultaat van dertien jaar kledingadvies aan vrouwen in alle vormen, leeftijden en maten. Alles draait om je vorm en hoe je je kleding daar op aan kunt passen en er zo  fantastisch uit kunt ziet. Dit boek gaat niet over perfectie, maar over hoe je de mindere aspecten van je lichaam kunt verbergen en de nadruk kunt leggen op je sterke punten. Geen enkele vrouw heeft maar één minder puntje en maar één sterke kant. We hebben er allemaal een heleboel. Uiteindelijk hebben Trinny en Susannah, op basis van al die duizenden vrouwenlijven die ze de afgelopen jaren hebben zien langs komen, de gezamenlijke kenmerken omgezet in twaalf basisvormen. Buik oké, maar dubbele heupen? Prima, je bent een peer. Brede schouders, smalle heupen? Oké, je bent een wijnglas.

Dit boek laat zien welke vormen Trinny en Susannah gedefinieerd hebben en zij nodigen je uit (en geven je tips) je eigen vorm te bepalen. Als je dat hebt gedaan dan kun je verder met het hoofdstuk over deze betreffende vorm en krijg je adviezen over wat je beslist niet moet doen en wat je juist wel moet doen. Vervolgens vertalen zij dit naar vrije tijd, netjes en feestelijk. Aan de hand van beroemde 'vormen' laten ze vervolgens zien waar het fout gaat en waar het juist goed gaat. De getoonde kleding lijkt misschien een beetje gedateerd, maar vergis je niet. De basisprincipes zijn van elke tijd en altijd toepasbaar! Ik ben natuurlijk onmiddellijk mijn eigen vorm ingedoken, maar heb vervolgens met (bijna) evenveel plezier de overige hoofdstukken uitgeplozen.

De modellen in dit boek zijn vrouwen, zoals jij en ik en alleen dat is al een grote verademing. Maar bovenal is dit boek met veel humor geschreven én met respect voor elke vrouw. Dus, als je geen overgewicht hebt, accepteer dat je een zuil, een lolly, een ijshoorntje, een wijnglas, een baksteen, een appel, een vaas, een zandloper, een cello, een kegel, een peer of een bel bent en doe je voordeel met dit boek.

Reserveer in onze catalogus

Van deskundige naar trainer

Ben je van plan om een cursus of training te gaan geven over een onderwerp waar je deskundig in bent? Of ben je een ervaren trainer maar vraag je je af of de inhoud nou echt wel overkomt? In beide gevallen is Van deskundige naar trainer van Karin de Galan een perfect boek.   

Karin de Galan is een trainer met ruim vijftien jaar ervaring en heeft zich toegelegd op het trainen van trainers. In haar boek beschrijft ze een vast ontwerpmodel voor een training dat eigenlijk in 2 minuten is uit te leggen. Twee belangrijke begrippen staan in dit handige model centraal: de glijbaan en de trap.

Echt iets leren bestaat uit willen en kunnen. De glijbaan gebruik je om de deelnemers te verleiden om het nieuwe gedrag te willen. Soms is een goede introductie genoeg om deelnemers te verleiden. Dat is met name gemakkelijk als mensen een probleem hebben waar jij een oplossing voor biedt. Lastiger wordt het als deelnemers denken dat het probleem niet op te lossen is en nog lastiger wordt het als deelnemers helemaal geen probleem zien. Als mensen het nieuwe gedrag eenmaal willen dan begint het leren van nieuwe vaardigheden: het kunnen. Hiervoor gebruik Karin de Galan de trap. Nieuwe vaardigheden bestaan in haar visie uit drie treden: van weten, via snappen naar kunnen. Je begint eerst met de theorie (het weten), dan ga je aan de slag met tussenoefeningen (het snappen) en tenslotte doe je kernoefening (het kunnen). Voordat je een training gaat geven moet je eerst een praktische diagnose stellen: wat zijn de lastige situaties voor mijn deelnemers, welk gedrag vertonen de deelnemers in deze lastige situaties en welk effect levert dat gedrag op.

Het boek is opgedeeld in drie delen: het ontwerpen van een training, de uitvoering en omgaan met lastige situaties. Ik heb de theorie zelf toegepast in de opzet van een kleine training en ik moet zeggen dat het heel praktisch werkt. Een aanrader dus!

Reserveer Van deskundige naar trainer in onze catalogus.

Adriaan van Dis

Stadsliefde, scènes in Parijs is een bundeling van verhalen  over de zeven jaar die Adriaan van Dis in Parijs gewoond heeft.
Hij beschrijft de stad met subtiele humor en in prachtige bewoordingen, en is nieuwsgierig naar de historische en culturele schatten van een stad. Maar ook  naar de andere kant van de samenleving waarin hij verkeert.

Van de achterflap
Adriaan van Dis woonde ruim zeven jaar in Parijs en nog steeds voelt hij zich verbonden met die stad en probeert hij de helft van zijn tijd er door te brengen. Hij huurt er een chambre de bonne, waar een deel van zijn boeken staat en van waaruit hij door de stad wandelt – week in week uit. Hij is er onzichtbaar en verkent wijken waar gewoonlijk geen toeristen komen. Voor hem is Parijs een altijd veranderende stad: gekleurd, verscheurd en vol verborgen geschiedenissen. Hij gaat mee uit boksen met de zoon van zijn werkster uit Sri Lanka, bezoekt het variété met een verlepte danseres, dwaalt met oude getuigen langs beladen adressen en kijkt achter de luiken waar de illegalen werken. Het nieuwe Europa voltrekt zich voor zijn ogen. Van Dis wandelt om het avontuur en doet daarvan verslag in dagboek en verhalen. In Een blanke koopt een paar schoenen brengt hij het beste bijeen.

Van Dis probeert zoveel mogelijk getuige te zijn van het alledaagse leven en waar mogelijk er zelf aan deel te nemen. Hij noemt zichzelf ‘figurant met een dubbelrol, die van luistervink en voyeur’. Maar zijn nieuwsgierigheid maakt hem vaker deelnemer dan toeschouwer.
Als hij ergens een verhaal vermoedt stapt hij over zijn angst waardoor menige wandeling een avontuur wordt. Zo gaat Van Dis met de zoon van zijn werkster (illegale immigranten) mee naar een gevecht. De zoon vecht op geheime plekken voor geld. Het blijkt een angstaanjagende gebeurtenis te zijn voor een nette, gecultiveerde man als Van Dis.

Mooi vond ik het lijstje dat hij maakte van alle geluiden die hij op een willekeurige dag tussen 7.00 uur ’s morgens en 00.30 uur hoorde. In Parijs is het nooit stil.

Dinsdag 22 januari is Adriaan van Dis in de bibliotheek om te vertellen over Parijs als inspiratiebron.
Hieronder alvast een klein voorproefje van zijn verhalen.



Reserveer Stadsliefde, scènes in Parijs in onze catalogus

Kim Moelands - Verdieping X

Robin Cook op z'n Hollands. Dat is het eerste dat bij me opkwam bij het lezen van 'Verdieping X' van Kim Moelands. Een zogeheten medische thriller: net als in veel verhalen van Cook is ook hier sprake van een fout commercieel bedrijfje en een amateur-speurneus-dokter als hoofdpersoon.

"Zwart voor zijn ogen. Schimmige contouren doemen op. Hij hoort een zacht gezoem op de achtergrond. Waar is hij? Voorzichtig draait hij zijn hoofd naar het geluid. Vanuit een apparaat lopen roodgekleurde slangen naar een doorzichtige zak die half gevuld is met rode vloeistof. Bloed? Zijn bloed?"  

Op deze manier begint het nieuwe boek van Kim Moelands, genaamd 'Verdieping X'. Een spannend begin dus. Maar het wordt nog beter! Als tijdens een feest in een discotheek in Utrecht zomaar ineens twaalf jonge mensen overlijden en er tientallen in een coma raken, wordt er een crisisteam opgezet. Als noodhospitaal wordt het militaire hospitaal gebruikt. Al snel komt aan het licht dat de jongeren allemaal de partydrug ELF hebben gebruikt. Floor van Schaik - een hematoloog - vecht in het ziekenhuis voor de levens van deze jongeren. Voor de bloedonderzoeken maken ze gebruik van een klein commercieel bedrijfje genaamd Future Medical Blood. (Leesfanaten.nl)

Het boek beoogt het verhaal weer te geven vanuit verschillende personen. Dat lijkt aardig te lukken, maar wordt na een aantal hoofdstukken wel wat doorzichtig. Een echte verrassing blijft eigenlijk uit. En mij stoort een aantal losse eindjes. Zo lijkt voor één van de hoofdpersonen, David, een steeds nadrukkelijker rol te zijn weggelegd, maar ergens richting het einde van het verhaal hoor je niets meer van hem terug. Da's raar. En ook is de bedreiging richting Floor kennelijk een eenmalige, terwijl het verhaal anders doet vermoeden. Tenslotte lijkt mij 'Bloedwaarde' een toepasselijker titel. Al met al is dit het allemaal 'net niet'...
Maar waarom dan wel hierover bloggen? Simpel: dit is typisch zo'n boek dat je in één keer uitleest, en dat je ook echt wilt uitlezen. Zo'n boek waarin je de missertjes voor lief neemt, en je niet stil staat bij de wat oppervlakkige karakterbeschrijvingen. Je wilt domweg weten hoe het zit en je ziet het voor je. En dat is ook een kunst. Een thriller van eigen bodem in de categorie 'leest lekker weg'.


Reserveer in onze catalogus

Ice age - de mammoet collectie

De laatste dag van het jaar, de laatste Bieblog van een vruchtbaar bibliotheekjaar. Dat moest dus maar eens een feestje worden. Zoals het nu in heel wat huishoudens feest is. Want iedereen heeft massaal vakantie, zoekt de familie maar weer eens op, proost op alle voorspoed die ze mocht ontvangen en wenst elkaar weer veel geluk en gezondheid voor het nieuwe jaar. Het is de tijd van het knusse samenzijn.

Waar blog je dan over? Een familiefilm natuurlijk! En omdat het met die knusse koude winter nog niet helemaal wil lukken, dompel ik je graag onder in de IJstijd, die we nu vrij eenvoudig de huiskamers in kunnen halen. Ik geef toe, ik ben een laatbloeier. Ik heb geen kinderen en zit zelden tot nooit in een 'kaskraker' bioscoop. Er gaat op bepaalde vlakken dus best één en ander langs me heen. Maar deze kerst hing ik heerlijk onderuit voor de korte animatiefilm Ice age - Christmas special. En dan is het eenvoudig om een warm gevoel te krijgen.

Wat een feest! Mooie animaties, herkenbare karakters, aanstekelijke humor, slimheid en domheid, briljante vondsten, onwaarschijnlijke avonturen, maar wetend dat alle goeds zal zegevieren en alles op z'n pootjes zal komen. Wat een heerlijke tijd. De andere delen werden me liefdevol in de handen gedrukt, daar heb ik me de rest van de vakantie mee vermaakt. En wat een genot om te zien hoe er in elk deel voor iedereen meer te genieten valt, jong én oud. De dubbele lagen worden steeds 'dikker' en de karakters steeds volwassener. Of juist niet, wat ook zo z'n charme heeft. Wat een feest om te maken, wetende dat je niets anders wilt dan een feest voor de kijker. En daarin zijn ze geslaagd.

Zie je het dus even niet meer zitten, met al die vrije dagen enzo, of met dat natte openhaardhout? Schuif gewoon Ice Age deel 1 in de tv en blijf zitten tot je ze allemaal hebt gehad. Knappe jongen die dan nog zit te sippeneuren!

Gelukkig Nieuwjaar, lieve Biebloggers



Reserveer Ice age 1
Reserveer Ice age 2 : The meltdown
Reserveer Ice age 3 : Dawn of the dinosaurs
Reserveer Ice age 4 : Continental drift
Reserveer Ice age : De mammoet collectie (1-4)
Reserveer Ice age : Christmas special

Carice van Houten - See You On The Ice

Minoes heeft een plaat gemaakt. En ik zit met een dilemma. Want waar hebben we nou mee te maken? Is dit een actrice die zo nodig ook een plaatje moet maken? Nee, eigenlijk niet. Zou dit album opvallen als het niet door Carice van Houten zou zijn gemaakt? Nee, dat dan ook weer niet. Wat is 'See You On The Ice' dan voor plaat?
In ieder geval een plaat met een eigen geluid. Je kan een boel zeggen, maar ze heeft volgens mij wel gewoon gedaan waar ze zin in had. De muziek klinkt prachtig, het geluid is mooi, de muzikanten goed. Wel bekruipt me de hele tijd het gevoel dat haar stem nooit helemaal aan de oppervlakte komt. Alsof het de hele tijd net een stukje onder water blijft, af en toe naar boven komend om adem te happen. Nou hou ik best van ingetogen muziek, maar een beetje meer volume en af en toe een schreeuw of een scheurtje er tussen zou wel fijn zijn. Daar doet de medewerking van een hele rits grote namen niets aan af. Wat vinden 'de critici' dan?

Net als Tori Amos op haar album American Doll Posse (2007) lijkt Carice van Houten op See You On The Ice ook als zangeres regelmatig een andere rol te spelen. Het album kent namelijk elf nummers die vaak behoorlijk uiteenlopen qua stijl. Dat heeft natuurlijk vooral te maken met de imposante gastenlijst die zorgt voor de ‘ muzikale slagroom op het ijs’. Om te beginnen is het album geproduceerd door JB Meyers, die eigenlijk gezien mag worden als de gangmaker en ‘aanstichter’ van dit album. EMI vroeg hem namelijk  of hij een album met Carice wilde opnemen, daar werd de basis gelegd voor See You On The Ice. Howe Gelb schreef twee songs voor het album: Particle Of Ligth, met een fraaie gastrol voor niemand minder dan Antony Hegarty, Recovery Mission en Broken Shells, waarin hij zelf naast Carice vocaal opduikt en Jon Allen de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Marc Ribot, de gitarist van onder meer Tom Waits  schreef het prachtige nummer End Of The World en is daar zelf ook op te horen. Daarnaast schreef Ken Stringfellow (The Posies) mee op Something Funny en wordt Carice verder muzikaal ondersteund door Pim Kops en Roland Brunt (De Dijk), Joost Kroon (o.a. Kane), Steve Shalley (o.a. Sonic Youth) en het Metropool Orkest onder leiding van Jules Buckley. Het levert een prima en uiterst gevarieerd album op dat meteen verrast met het spannend klinkende Siren To The Sea. Erg mooi is het rustige, vol emotie zittende zelfgeschreven Time. De poppy kant van Carice klinkt door in Emily, dat doet denken aan nummers van Blondie. Weer een andere ‘rol’ speelt ze in het sexy nummer You.Me.Bed.Now. Broken Shells, het duet met Howe Gelb ademt alles wat een Serge Gainsbourg-song zo mooi maakt. Antony (zonder Johnsons) tilt Particle Of Light naar een hoger niveau en het prachtige, rustieke, door het Metropole Orkest van strijkers voorziene I’m Here laat weer een heel ander geluid horen. Het zwoele, jazzy End of The World is zonder twijfel één van de mooiste nummers op See You On The Ice en de Beach Boys-cover Still I Dream Of It sluit het album wonderschoon af. (Writteninmusic.com)

Dat klinkt dus wel erg positief. Maar ik blijf wel een beetje met dat dilemma zitten. Een goeie plaat van een goeie actrice die haar hart volgt? Of een album dat alleen deze aandacht krijgt omdat 'ie door een goeie actrice is gemaakt?
Nou ja, luistert en oordeelt u zelf maar...


Reserveer in onze catalogus

The Bridge

10 uren aan de TV gekluisterd zitten. Dan moet je van goede huize komen.

Op 1 juli 2000 wordt door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II de Sontbrug tussen Zweden en Denemarken geopend. De brug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmo. Het is deze brug die het decor vormt voor de spannende 10-delige serie The Bridge.

Ergens op deze brug ligt de grens tussen Zweden en Denemarken en precies op die grens wordt het lijk gevonden van een Zweedse politica: de ene helft ligt in Zweden, de andere helft in Denemarken. Als de mensen van het forensisch lab het lichaam willen meenemen blijkt het lichaam precies op de grens doormidden te zijn gesneden. Nader onderzoek toont aan dat het echter niet het lichaam is van één maar van twee vrouwen. Wie neemt de leiding in het onderzoek? De wat eigenaardige Zweedse rechercheur Saga Norén uit Malmo of de beminnelijke Deense rechercheur Martin Rohde uit Kopenhagen? Ze zijn gedwongen samen te werken, zijn allebei op hun eigen manier bijzonder goed, maar hebben te maken met een moordenaar met een boodschap. En die boodschap wordt stukje bij beetje duidelijk gemaakt door een journalist die als tussenpersoon fungeert.



In deze serie wordt niemand gespaard. Bedenk dat het geen Amerikaanse feel good movie is. Het loopt regelmatig slecht af en gelukkig ook wel eens goed  net als in het echte leven. De motieven van de dader blijken uiteindelijk heel persoonlijk uit te pakken.
Ge-wel-di-ge serie!

Reserveer in onze catalogus

365 ikjes: het beste van ik@nrc.nl

Dagelijks beschrijven de lezers van NRC Handelsblad in de rubriek ik@nrc.nl in maximaal 120 woorden een opvallende gebeurtenis uit hun leven. 365 ikjes is een selectie van de beste inzendingen. 

De Ik rubriek is zeer populair: in de tien jaar dat het bestaat ontving de krant zo`n 50.000 inzendingen. In de miniatuurtjes van de NRC lezer (blank, goed geschoold en well tot do) keren bepaalde onderwerpen regelmatig terug: vertragingen, ongegeneerd telefonerende medepassagiers, lompe conducteurs, horkerige artsen en hufterige patiënten. Ook de moeilijke omgang met allochtonen en het geworsteld met zieke en dementerenden ouders zijn favoriete items. Het is dus een bonte verzameling van klein leed, hilarische voorvallen en andere gebeurtenissen die een prachtig beeld schetsen van de Nederlandse maatschappij in het klein. Het is ook niet voor niets dat het Meertens Instituut, dat onderzoek doen naar volkscultuur, erg blij was met de 32.000 ikjes die ze in 2008 kregen van de toenmalige NRC hoofdredacteur. Want het is een goudmijn voor toekomstige historici die zich een beeld willen vormen van het vroeg eenentwintigste-eeuwse Nederland.      

De inzenders willen natuurlijk niks liever dan geplaatst worden maar dat zal de meesten niet lukken: slechts één op veertig inzendingen haalt de krant. Ward Wijndels, die als Achterpagina-redacteur jarenlang de ik-rubriek heeft beheerd, geeft de volgende tip: "Slechtlopende zinnen kan ik herschrijven. Maar als een pointe ontbreekt, sta ik machteloos. Een goed ikje heeft een sterke clou." Hieronder het ikje "Woonwagenkamp" dat terecht door de selectie is gekomen. 

In mijn spreekkamer, op de polikliniek gynaecologie, verschijnen een man en een vrouw, afkomstig uit het woonwagenkamp. Hij houdt zijn bromfietshelm vast, als was het zijn kostbaarste bezit. De reden van de komst is een uitblijvende zwangerschap. Ik kijk haar na en vraag de man of ik even de grootte van zijn testikels mag voelen. Hij laat het zonder morren toe. Vervolgens spreek ik laboratoriumonderzoek af en stel voor dat ook zijn zaad wordt nagekeken. Dan merkt hij aarzelend op: "Eh, dokter, even voor de duidelijkheid, ik ben niet haar man hoor, maar de enige in het kamp met een brommer." (Kees van Katwijk)

Reserveer 365 ikjes in onze catalogus.