Vergeet je maat, ontdek je vorm, verander jezelf

Lieve vrouwen en meisjes van Nederland. Het is januari en we kunnen geen krant of tijdschrift openslaan, geen TV programma bekijken of we moeten weer gaan afvallen! Ieder jaar opnieuw dezelfde ellende, steeds die confrontatie met je eigen lijf dat er nooit uitziet als dat prachtige model dat aankondigt dat er nog een paar pondjes af moeten en waarvan je je afvraagt waar dat bij dat model dan moet, terwijl je het bij je eigen lijf maar al te goed weet.

Gelukkig hebben we ook nog Trinny en Susannah. Hun 'Stijlgids voor ieder ieder figuur' is het resultaat van dertien jaar kledingadvies aan vrouwen in alle vormen, leeftijden en maten. Alles draait om je vorm en hoe je je kleding daar op aan kunt passen en er zo  fantastisch uit kunt ziet. Dit boek gaat niet over perfectie, maar over hoe je de mindere aspecten van je lichaam kunt verbergen en de nadruk kunt leggen op je sterke punten. Geen enkele vrouw heeft maar één minder puntje en maar één sterke kant. We hebben er allemaal een heleboel. Uiteindelijk hebben Trinny en Susannah, op basis van al die duizenden vrouwenlijven die ze de afgelopen jaren hebben zien langs komen, de gezamenlijke kenmerken omgezet in twaalf basisvormen. Buik oké, maar dubbele heupen? Prima, je bent een peer. Brede schouders, smalle heupen? Oké, je bent een wijnglas.

Dit boek laat zien welke vormen Trinny en Susannah gedefinieerd hebben en zij nodigen je uit (en geven je tips) je eigen vorm te bepalen. Als je dat hebt gedaan dan kun je verder met het hoofdstuk over deze betreffende vorm en krijg je adviezen over wat je beslist niet moet doen en wat je juist wel moet doen. Vervolgens vertalen zij dit naar vrije tijd, netjes en feestelijk. Aan de hand van beroemde 'vormen' laten ze vervolgens zien waar het fout gaat en waar het juist goed gaat. De getoonde kleding lijkt misschien een beetje gedateerd, maar vergis je niet. De basisprincipes zijn van elke tijd en altijd toepasbaar! Ik ben natuurlijk onmiddellijk mijn eigen vorm ingedoken, maar heb vervolgens met (bijna) evenveel plezier de overige hoofdstukken uitgeplozen.

De modellen in dit boek zijn vrouwen, zoals jij en ik en alleen dat is al een grote verademing. Maar bovenal is dit boek met veel humor geschreven én met respect voor elke vrouw. Dus, als je geen overgewicht hebt, accepteer dat je een zuil, een lolly, een ijshoorntje, een wijnglas, een baksteen, een appel, een vaas, een zandloper, een cello, een kegel, een peer of een bel bent en doe je voordeel met dit boek.

Reserveer in onze catalogus

Van deskundige naar trainer

Ben je van plan om een cursus of training te gaan geven over een onderwerp waar je deskundig in bent? Of ben je een ervaren trainer maar vraag je je af of de inhoud nou echt wel overkomt? In beide gevallen is Van deskundige naar trainer van Karin de Galan een perfect boek.   

Karin de Galan is een trainer met ruim vijftien jaar ervaring en heeft zich toegelegd op het trainen van trainers. In haar boek beschrijft ze een vast ontwerpmodel voor een training dat eigenlijk in 2 minuten is uit te leggen. Twee belangrijke begrippen staan in dit handige model centraal: de glijbaan en de trap.

Echt iets leren bestaat uit willen en kunnen. De glijbaan gebruik je om de deelnemers te verleiden om het nieuwe gedrag te willen. Soms is een goede introductie genoeg om deelnemers te verleiden. Dat is met name gemakkelijk als mensen een probleem hebben waar jij een oplossing voor biedt. Lastiger wordt het als deelnemers denken dat het probleem niet op te lossen is en nog lastiger wordt het als deelnemers helemaal geen probleem zien. Als mensen het nieuwe gedrag eenmaal willen dan begint het leren van nieuwe vaardigheden: het kunnen. Hiervoor gebruik Karin de Galan de trap. Nieuwe vaardigheden bestaan in haar visie uit drie treden: van weten, via snappen naar kunnen. Je begint eerst met de theorie (het weten), dan ga je aan de slag met tussenoefeningen (het snappen) en tenslotte doe je kernoefening (het kunnen). Voordat je een training gaat geven moet je eerst een praktische diagnose stellen: wat zijn de lastige situaties voor mijn deelnemers, welk gedrag vertonen de deelnemers in deze lastige situaties en welk effect levert dat gedrag op.

Het boek is opgedeeld in drie delen: het ontwerpen van een training, de uitvoering en omgaan met lastige situaties. Ik heb de theorie zelf toegepast in de opzet van een kleine training en ik moet zeggen dat het heel praktisch werkt. Een aanrader dus!

Reserveer Van deskundige naar trainer in onze catalogus.

Adriaan van Dis

Stadsliefde, scènes in Parijs is een bundeling van verhalen  over de zeven jaar die Adriaan van Dis in Parijs gewoond heeft.
Hij beschrijft de stad met subtiele humor en in prachtige bewoordingen, en is nieuwsgierig naar de historische en culturele schatten van een stad. Maar ook  naar de andere kant van de samenleving waarin hij verkeert.

Van de achterflap
Adriaan van Dis woonde ruim zeven jaar in Parijs en nog steeds voelt hij zich verbonden met die stad en probeert hij de helft van zijn tijd er door te brengen. Hij huurt er een chambre de bonne, waar een deel van zijn boeken staat en van waaruit hij door de stad wandelt – week in week uit. Hij is er onzichtbaar en verkent wijken waar gewoonlijk geen toeristen komen. Voor hem is Parijs een altijd veranderende stad: gekleurd, verscheurd en vol verborgen geschiedenissen. Hij gaat mee uit boksen met de zoon van zijn werkster uit Sri Lanka, bezoekt het variété met een verlepte danseres, dwaalt met oude getuigen langs beladen adressen en kijkt achter de luiken waar de illegalen werken. Het nieuwe Europa voltrekt zich voor zijn ogen. Van Dis wandelt om het avontuur en doet daarvan verslag in dagboek en verhalen. In Een blanke koopt een paar schoenen brengt hij het beste bijeen.

Van Dis probeert zoveel mogelijk getuige te zijn van het alledaagse leven en waar mogelijk er zelf aan deel te nemen. Hij noemt zichzelf ‘figurant met een dubbelrol, die van luistervink en voyeur’. Maar zijn nieuwsgierigheid maakt hem vaker deelnemer dan toeschouwer.
Als hij ergens een verhaal vermoedt stapt hij over zijn angst waardoor menige wandeling een avontuur wordt. Zo gaat Van Dis met de zoon van zijn werkster (illegale immigranten) mee naar een gevecht. De zoon vecht op geheime plekken voor geld. Het blijkt een angstaanjagende gebeurtenis te zijn voor een nette, gecultiveerde man als Van Dis.

Mooi vond ik het lijstje dat hij maakte van alle geluiden die hij op een willekeurige dag tussen 7.00 uur ’s morgens en 00.30 uur hoorde. In Parijs is het nooit stil.

Dinsdag 22 januari is Adriaan van Dis in de bibliotheek om te vertellen over Parijs als inspiratiebron.
Hieronder alvast een klein voorproefje van zijn verhalen.



Reserveer Stadsliefde, scènes in Parijs in onze catalogus

Kim Moelands - Verdieping X

Robin Cook op z'n Hollands. Dat is het eerste dat bij me opkwam bij het lezen van 'Verdieping X' van Kim Moelands. Een zogeheten medische thriller: net als in veel verhalen van Cook is ook hier sprake van een fout commercieel bedrijfje en een amateur-speurneus-dokter als hoofdpersoon.

"Zwart voor zijn ogen. Schimmige contouren doemen op. Hij hoort een zacht gezoem op de achtergrond. Waar is hij? Voorzichtig draait hij zijn hoofd naar het geluid. Vanuit een apparaat lopen roodgekleurde slangen naar een doorzichtige zak die half gevuld is met rode vloeistof. Bloed? Zijn bloed?"  

Op deze manier begint het nieuwe boek van Kim Moelands, genaamd 'Verdieping X'. Een spannend begin dus. Maar het wordt nog beter! Als tijdens een feest in een discotheek in Utrecht zomaar ineens twaalf jonge mensen overlijden en er tientallen in een coma raken, wordt er een crisisteam opgezet. Als noodhospitaal wordt het militaire hospitaal gebruikt. Al snel komt aan het licht dat de jongeren allemaal de partydrug ELF hebben gebruikt. Floor van Schaik - een hematoloog - vecht in het ziekenhuis voor de levens van deze jongeren. Voor de bloedonderzoeken maken ze gebruik van een klein commercieel bedrijfje genaamd Future Medical Blood. (Leesfanaten.nl)

Het boek beoogt het verhaal weer te geven vanuit verschillende personen. Dat lijkt aardig te lukken, maar wordt na een aantal hoofdstukken wel wat doorzichtig. Een echte verrassing blijft eigenlijk uit. En mij stoort een aantal losse eindjes. Zo lijkt voor één van de hoofdpersonen, David, een steeds nadrukkelijker rol te zijn weggelegd, maar ergens richting het einde van het verhaal hoor je niets meer van hem terug. Da's raar. En ook is de bedreiging richting Floor kennelijk een eenmalige, terwijl het verhaal anders doet vermoeden. Tenslotte lijkt mij 'Bloedwaarde' een toepasselijker titel. Al met al is dit het allemaal 'net niet'...
Maar waarom dan wel hierover bloggen? Simpel: dit is typisch zo'n boek dat je in één keer uitleest, en dat je ook echt wilt uitlezen. Zo'n boek waarin je de missertjes voor lief neemt, en je niet stil staat bij de wat oppervlakkige karakterbeschrijvingen. Je wilt domweg weten hoe het zit en je ziet het voor je. En dat is ook een kunst. Een thriller van eigen bodem in de categorie 'leest lekker weg'.


Reserveer in onze catalogus

Ice age - de mammoet collectie

De laatste dag van het jaar, de laatste Bieblog van een vruchtbaar bibliotheekjaar. Dat moest dus maar eens een feestje worden. Zoals het nu in heel wat huishoudens feest is. Want iedereen heeft massaal vakantie, zoekt de familie maar weer eens op, proost op alle voorspoed die ze mocht ontvangen en wenst elkaar weer veel geluk en gezondheid voor het nieuwe jaar. Het is de tijd van het knusse samenzijn.

Waar blog je dan over? Een familiefilm natuurlijk! En omdat het met die knusse koude winter nog niet helemaal wil lukken, dompel ik je graag onder in de IJstijd, die we nu vrij eenvoudig de huiskamers in kunnen halen. Ik geef toe, ik ben een laatbloeier. Ik heb geen kinderen en zit zelden tot nooit in een 'kaskraker' bioscoop. Er gaat op bepaalde vlakken dus best één en ander langs me heen. Maar deze kerst hing ik heerlijk onderuit voor de korte animatiefilm Ice age - Christmas special. En dan is het eenvoudig om een warm gevoel te krijgen.

Wat een feest! Mooie animaties, herkenbare karakters, aanstekelijke humor, slimheid en domheid, briljante vondsten, onwaarschijnlijke avonturen, maar wetend dat alle goeds zal zegevieren en alles op z'n pootjes zal komen. Wat een heerlijke tijd. De andere delen werden me liefdevol in de handen gedrukt, daar heb ik me de rest van de vakantie mee vermaakt. En wat een genot om te zien hoe er in elk deel voor iedereen meer te genieten valt, jong én oud. De dubbele lagen worden steeds 'dikker' en de karakters steeds volwassener. Of juist niet, wat ook zo z'n charme heeft. Wat een feest om te maken, wetende dat je niets anders wilt dan een feest voor de kijker. En daarin zijn ze geslaagd.

Zie je het dus even niet meer zitten, met al die vrije dagen enzo, of met dat natte openhaardhout? Schuif gewoon Ice Age deel 1 in de tv en blijf zitten tot je ze allemaal hebt gehad. Knappe jongen die dan nog zit te sippeneuren!

Gelukkig Nieuwjaar, lieve Biebloggers



Reserveer Ice age 1
Reserveer Ice age 2 : The meltdown
Reserveer Ice age 3 : Dawn of the dinosaurs
Reserveer Ice age 4 : Continental drift
Reserveer Ice age : De mammoet collectie (1-4)
Reserveer Ice age : Christmas special

Carice van Houten - See You On The Ice

Minoes heeft een plaat gemaakt. En ik zit met een dilemma. Want waar hebben we nou mee te maken? Is dit een actrice die zo nodig ook een plaatje moet maken? Nee, eigenlijk niet. Zou dit album opvallen als het niet door Carice van Houten zou zijn gemaakt? Nee, dat dan ook weer niet. Wat is 'See You On The Ice' dan voor plaat?
In ieder geval een plaat met een eigen geluid. Je kan een boel zeggen, maar ze heeft volgens mij wel gewoon gedaan waar ze zin in had. De muziek klinkt prachtig, het geluid is mooi, de muzikanten goed. Wel bekruipt me de hele tijd het gevoel dat haar stem nooit helemaal aan de oppervlakte komt. Alsof het de hele tijd net een stukje onder water blijft, af en toe naar boven komend om adem te happen. Nou hou ik best van ingetogen muziek, maar een beetje meer volume en af en toe een schreeuw of een scheurtje er tussen zou wel fijn zijn. Daar doet de medewerking van een hele rits grote namen niets aan af. Wat vinden 'de critici' dan?

Net als Tori Amos op haar album American Doll Posse (2007) lijkt Carice van Houten op See You On The Ice ook als zangeres regelmatig een andere rol te spelen. Het album kent namelijk elf nummers die vaak behoorlijk uiteenlopen qua stijl. Dat heeft natuurlijk vooral te maken met de imposante gastenlijst die zorgt voor de ‘ muzikale slagroom op het ijs’. Om te beginnen is het album geproduceerd door JB Meyers, die eigenlijk gezien mag worden als de gangmaker en ‘aanstichter’ van dit album. EMI vroeg hem namelijk  of hij een album met Carice wilde opnemen, daar werd de basis gelegd voor See You On The Ice. Howe Gelb schreef twee songs voor het album: Particle Of Ligth, met een fraaie gastrol voor niemand minder dan Antony Hegarty, Recovery Mission en Broken Shells, waarin hij zelf naast Carice vocaal opduikt en Jon Allen de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Marc Ribot, de gitarist van onder meer Tom Waits  schreef het prachtige nummer End Of The World en is daar zelf ook op te horen. Daarnaast schreef Ken Stringfellow (The Posies) mee op Something Funny en wordt Carice verder muzikaal ondersteund door Pim Kops en Roland Brunt (De Dijk), Joost Kroon (o.a. Kane), Steve Shalley (o.a. Sonic Youth) en het Metropool Orkest onder leiding van Jules Buckley. Het levert een prima en uiterst gevarieerd album op dat meteen verrast met het spannend klinkende Siren To The Sea. Erg mooi is het rustige, vol emotie zittende zelfgeschreven Time. De poppy kant van Carice klinkt door in Emily, dat doet denken aan nummers van Blondie. Weer een andere ‘rol’ speelt ze in het sexy nummer You.Me.Bed.Now. Broken Shells, het duet met Howe Gelb ademt alles wat een Serge Gainsbourg-song zo mooi maakt. Antony (zonder Johnsons) tilt Particle Of Light naar een hoger niveau en het prachtige, rustieke, door het Metropole Orkest van strijkers voorziene I’m Here laat weer een heel ander geluid horen. Het zwoele, jazzy End of The World is zonder twijfel één van de mooiste nummers op See You On The Ice en de Beach Boys-cover Still I Dream Of It sluit het album wonderschoon af. (Writteninmusic.com)

Dat klinkt dus wel erg positief. Maar ik blijf wel een beetje met dat dilemma zitten. Een goeie plaat van een goeie actrice die haar hart volgt? Of een album dat alleen deze aandacht krijgt omdat 'ie door een goeie actrice is gemaakt?
Nou ja, luistert en oordeelt u zelf maar...


Reserveer in onze catalogus

The Bridge

10 uren aan de TV gekluisterd zitten. Dan moet je van goede huize komen.

Op 1 juli 2000 wordt door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II de Sontbrug tussen Zweden en Denemarken geopend. De brug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmo. Het is deze brug die het decor vormt voor de spannende 10-delige serie The Bridge.

Ergens op deze brug ligt de grens tussen Zweden en Denemarken en precies op die grens wordt het lijk gevonden van een Zweedse politica: de ene helft ligt in Zweden, de andere helft in Denemarken. Als de mensen van het forensisch lab het lichaam willen meenemen blijkt het lichaam precies op de grens doormidden te zijn gesneden. Nader onderzoek toont aan dat het echter niet het lichaam is van één maar van twee vrouwen. Wie neemt de leiding in het onderzoek? De wat eigenaardige Zweedse rechercheur Saga Norén uit Malmo of de beminnelijke Deense rechercheur Martin Rohde uit Kopenhagen? Ze zijn gedwongen samen te werken, zijn allebei op hun eigen manier bijzonder goed, maar hebben te maken met een moordenaar met een boodschap. En die boodschap wordt stukje bij beetje duidelijk gemaakt door een journalist die als tussenpersoon fungeert.



In deze serie wordt niemand gespaard. Bedenk dat het geen Amerikaanse feel good movie is. Het loopt regelmatig slecht af en gelukkig ook wel eens goed  net als in het echte leven. De motieven van de dader blijken uiteindelijk heel persoonlijk uit te pakken.
Ge-wel-di-ge serie!

Reserveer in onze catalogus

365 ikjes: het beste van ik@nrc.nl

Dagelijks beschrijven de lezers van NRC Handelsblad in de rubriek ik@nrc.nl in maximaal 120 woorden een opvallende gebeurtenis uit hun leven. 365 ikjes is een selectie van de beste inzendingen. 

De Ik rubriek is zeer populair: in de tien jaar dat het bestaat ontving de krant zo`n 50.000 inzendingen. In de miniatuurtjes van de NRC lezer (blank, goed geschoold en well tot do) keren bepaalde onderwerpen regelmatig terug: vertragingen, ongegeneerd telefonerende medepassagiers, lompe conducteurs, horkerige artsen en hufterige patiënten. Ook de moeilijke omgang met allochtonen en het geworsteld met zieke en dementerenden ouders zijn favoriete items. Het is dus een bonte verzameling van klein leed, hilarische voorvallen en andere gebeurtenissen die een prachtig beeld schetsen van de Nederlandse maatschappij in het klein. Het is ook niet voor niets dat het Meertens Instituut, dat onderzoek doen naar volkscultuur, erg blij was met de 32.000 ikjes die ze in 2008 kregen van de toenmalige NRC hoofdredacteur. Want het is een goudmijn voor toekomstige historici die zich een beeld willen vormen van het vroeg eenentwintigste-eeuwse Nederland.      

De inzenders willen natuurlijk niks liever dan geplaatst worden maar dat zal de meesten niet lukken: slechts één op veertig inzendingen haalt de krant. Ward Wijndels, die als Achterpagina-redacteur jarenlang de ik-rubriek heeft beheerd, geeft de volgende tip: "Slechtlopende zinnen kan ik herschrijven. Maar als een pointe ontbreekt, sta ik machteloos. Een goed ikje heeft een sterke clou." Hieronder het ikje "Woonwagenkamp" dat terecht door de selectie is gekomen. 

In mijn spreekkamer, op de polikliniek gynaecologie, verschijnen een man en een vrouw, afkomstig uit het woonwagenkamp. Hij houdt zijn bromfietshelm vast, als was het zijn kostbaarste bezit. De reden van de komst is een uitblijvende zwangerschap. Ik kijk haar na en vraag de man of ik even de grootte van zijn testikels mag voelen. Hij laat het zonder morren toe. Vervolgens spreek ik laboratoriumonderzoek af en stel voor dat ook zijn zaad wordt nagekeken. Dan merkt hij aarzelend op: "Eh, dokter, even voor de duidelijkheid, ik ben niet haar man hoor, maar de enige in het kamp met een brommer." (Kees van Katwijk)

Reserveer 365 ikjes in onze catalogus.

De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry - Rachel Joyce

Zoals Harold Fry moest blijven doorlopen, zo kon ik niet meer stoppen met lezen in De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry door Rachel Joyce.

Van de achterflap
Wanneer Harold Fry op een doordeweekse ochtend zijn huis verlaat om een brief te posten, weet hij nog niet dat hij op het punt staat naar de andere kant van het land te lopen. Hij draagt geen wandelschoenen, heeft geen kaart en geen telefoon bij zich. Hij weet alleen dat hij moet blijven lopen. Tijdens zijn pelgrimstocht vanuit het zuidelijkste puntje van Engeland naar Berwick-upon-Tweed, de noordelijkste stad van het land, ontmoet Harold Fry allerlei mensen die begaan zijn met het doel van zijn reis en die hun verhaal aan hem vertellen. Zijn vrouw probeert er ondertussen achter te komen waarom Harold vertrok, en ze besluit hem uiteindelijk achterna te gaan. Ondanks de fysieke afstand tussen de twee komen ze steeds dichter tot elkaar. 

‘Ik ben onderweg. Je hoeft alleen maar te wachten. Want ik ga je namelijk redden. Ik zal blijven wandelen en jij moet blijven leven.’ – Harold Fry 

Ik bleef maar doorlezen omdat ik wilde weten of Harold zijn wandeling volhoudt, en of hij op tijd komt om Queenie nog te spreken. En waar ik eerst nog dacht dat het leuk avontuurlijk reisverhaal was, bleek het later een meeslepend verhaal te zijn over een gewone sympathieke man.
Gaandeweg kom je steeds meer te weten over het leven van Harold en zijn echtgenote Maureen is en waarom hun aanvankelijk zo liefdevolle verhouding in de loop der tijd zo verkild raakte. En over de emotionele ontwikkeling die zowel Harold als Maureen doormaken. Mooi ook vond ik de beschrijvingen van het Engelse platteland, en hoe de zintuigen van Harold worden gescherpt door de kleine details uit de natuur. Steeds meer mensen sluiten zich aan en lopen mee waardoor het een compleet mediacircus wordt. Gelukkig weet Harold op tijd daaraan te ontsnappen en uiteindelijk het hospice te bereiken. Het einde vond ik ontroerend.

Kortom… een heerlijk feelgood boek om te lezen tijdens de kerstdagen.

Reserveer De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry in onze catalogus

Stadsdichter: Bij wijze van rondeel

In de week van 18 t/m 22 december geven we een heleboel verrassende kersttassen weg met materialen om te lenen én om te houden.
We zijn druk bezig geweest om verrassingstassen voor u klaar te maken. Alle collega's hebben er er een persoonlijk tintje aan gegeven.


In ruil vragen we u om een (vrije) gift voor Serious Request. Kom dus gauw langs tussen 18 en 22 december, want Op = Op!

Stadsdichter John Heymans heeft speciaal voor deze tas een gedicht geschreven.

BIJ WIJZE VAN RONDEEL

Kinderen moeten niet in bomen achterblijven,
zoals ver weg van hier, in een voorbije kolonie

wel geschiedt, waar reine baby’s, in hun eerste
levensjaar uit de tijd geraakt, worden bijgezet

in een holte van een stam die dicht zal groeien,
twijgen naar de hemel, zoet fruit naar de aarde.

Kinderen moeten niet in bomen achterblijven,

maar spelen, dat het een lieve lust is, overal,

in gaarden, onder rijpe appels, op het gevaar af
dat een tak, stokoud of niet, altijd af kan breken.

John Heymans

Vijftig tinten...

Oké, we hebben er een zware redactievergadering aan besteed, maar uiteindelijk konden we er niet omheen. We hebben tenslotte zoveel exemplaren op de plank staan en er zijn zoveel reserveringen, dan moet je toegeven dat het kennelijk 'hot' is. Dus dan moeten we er ook op dit blog maar wat aandacht aan schenken. Maar ja, wie gaat ze lezen? Oké, ik heb me dus uiteindelijk voor die klus opgeofferd. Alles voor de goede zaak, nietwaar?

De Vijftig tinten trilogie dus, waar de kranten, de bladen en alle top 10 lijsten al maanden vol van staan. Ze zijn niet aan te slepen, die mevrouw James is echt binnen. Al meer exemplaren verkocht dan Harry Potter, zo heb ik me laten vertellen. Waanzinnig, dat je dát voor elkaar krijgt. Ze schijnt dankbrieven te krijgen van mannen, die eindelijk weer een beetje pret in bed beleven. Er werd gespeculeerd over een geboortegolf, maar dat is door next-checkt als ongefundeerd verklaard. Zou toch ook te gek zijn.

En waarom dan toch, vraag ik me af na het lezen van deze hete boeken. Want eerlijk is eerlijk, verhaal- en schrijftechnisch is het echt niet veel bijzonders. Oké, die erotische scènes, ja, die zijn vooral in deel één wel even prikkelend. Dat leest lekker weg. Maar ergens in deel twee begint ze me daarbij al langzaam te verliezen en in deel drie heb ik het echt wel gezien. Vervolgens zijn de spannende scènes niet overtuigend spannend, ze werkt dat zelfs in één hoofdstuk snel af. Aan het eind van deel drie komen nog wat verrassingen uit de hoge hoed, maar zelfs die zag ik al wel aankomen. Jammer. En om eerlijk te zijn begon ik me - zeker in het tweede deel - ook behoorlijk te irriteren aan die onuitputtelijke jaloezie en onzekerheid van beiden aan elkaars liefde voor elkaar. Gossie, zelfs een blind paard ziet dat zij van elkaar houden.

Maar goed, al met al was het vermakelijk en zelfs lachwekkend op z'n tijd. Toch had ze er meer uit kunnen halen, want het psychologische gegeven is best voer voor een goed boek. De mooie meneer is in de eerste vier jaar van z'n leven getraumatiseerd geraakt en mede daardoor uitgegroeid tot een perfectionistische, steenrijke, selfmade zakenman. Met een voorkeur voor de dominante rol in het SM-spel. De onschuldige - en ja, maagdelijke - studente weet ineens de deur naar z'n ware hart te openen. En terwijl zij wordt ingewijd in zijn seksuele voorkeur, leert hij van haar over echte liefde en verwerkt ondertussen z'n trauma's. Maar ik geef toe, als ze de nadruk meer op de psychologie en minder op de seks had gelegd, dan was ze nu niet zo binnen geweest. Slimme tante.

Dus, wie zich even wil vermaken met een niet te ingewikkeld liefdesverhaal, wie het niet erg vindt om in superlatieven over andermans seksleven te lezen en wie tegen een ouderwets happy end kan, die raad ik deze trilogie van harte aan. Wie denkt er z'n eigen relatie een beetje mee uit het sleur te kunnen trekken, die verwijs ik graag naar een aardig artikel van Bram Bakker.

Warme feestdagen allemaal!
X

Reserveer Vijftig tinten grijs in onze catalogus.
Reserveer Vijftig tinten donkerder in onze catalogus.
Reserveer Vijftig tinten vrij in onze catalogus.

Eck's Jaarlijstje 2012

Het is weer zover: mijn volkomen dubieuze en arbitraire lijstje van mooiste albums uit 2012! Ik heb weer eens mijn best gedaan om een fraaie selectie te maken uit al het fraais dat het afgelopen jaar is verschenen. Wellicht weet u het inmiddels wel: het gaat domweg om persoonlijke voorkeur, waarbij ik mij niet gehinderd voel door professionele meningen van wie of wat dan ook. De criteria: ik moet het mooi vinden en u moet het via de bibliotheek kunnen lenen! En als elk jaar is aanvullen en betwisten toegestaan. Let's go...

1. John Hiatt - Mystic Pinball
Voor mensen die mij kennen geen verrassing: John Hiatt moest wel een keer op de eerste plek komen. Maar ik kan gelukkig zonder overdrijven zeggen dat het deze keer niet moeilijk kiezen was. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
"Dat Hiatt in bloedvorm is bewees zijn vorig jaar verschenen (4 sterren) album Dirty Jeans And Mudslide Hyhms. Dat de opvolger nog beter zou zijn hadden we echter niet kunnen verwachten.
Gelijk bij de openingsklanken van We’re Alright Now weet je dat Mystic Pinball een album wordt dat rauwer en directer klinkt dan zijn voorganger. Met het daaropvolgende Bite Marks al helemaal. Waar Dirty Jeans And Muslide Hyhms in het rustiger materiaal nog wel werd opgesierd door slim/slik ingebrachte toetsenpartijen is er voor dit album een kalere koers in bandgeluid gevonden. Producer Kevin Shirley en John Hiatt hebben daarmee het ideale geluid voor Hiatt’s songs uitgevonden. De gitaarpartijen klinken lekker rauw en Hiatt’s band, met een excellerende gitarist Doug Lancio, snapt exact hoe ze de uitstekende Hiatt moeten aanpakken. Prachtig hoe het ingetogen Wood Chopper wordt opgevolgd door het lekker stevig rockende My Business. Het daarop volgende I Just Don’t Know What To Say, zo’n pracht-ballad waar Hiatt alleen patent op lijkt te hebben, geeft het bewijs van mijn eerdere verklaring aan. Geen gladstrijken met keys meer, maar oprechte instrumenten en die prachtstem van Hiatt in topvorm.
Het blijft een wonder waar Hiatt al die prachtsongs toch weer vandaan haalt. Op Mystic Pinball klinkt hij als zijn allerbeste jaren en klinkt elke song zo aanstekelijk en herkenbaar dat je er gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Luister naar You’re All The Reason I Need en je snapt wat ik bedoel. Zo simpel in opbouw, vervolgens een geweldige gitaarriff en dan die zanglijn die je gelijk tot meezingen aanzet. Ook een geweldige ballad als I Know How To Lose You is daar een prachtig bewijs van. Of een lekkere bluesrocker als One Of Them Damn Days. No Wicked Grin is dan weer een prachtige akoestisch ballad en Give It Up, de meest country georiënteerde song van het album, wederom een lekker aanstekelijke meezinger. En zo mooi als albumafsluiter Blues Can’t Even Find Me hoor je ze echt maar heel weinig. Wat een prachtsong is dat!!
Mystic Pinball is een uitstekend album van een artiest die elke keer weer optimaal bewijst een van de allergrootste songwriters en performers te zijn." (Writteninmusic.com)

2. Matt Harlan - Bow And Be Simple
Ook dit is niet zo verwonderlijk: Matt Harlan was al eerder voor een live optreden in Hengelo, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Een prachtig album en opnieuw een mooi sfeervol concert in Hengelo in oktober van dit jaar. Dat was genieten... Met gepaste trots de video onderaan deze titel!
"Acht van de negen nummers van 'Bow And Be Simple' werden door Matt Harlan samen met de Deense band The Sentimentals in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit die stad die zich ophouden ergens tussen folk en country. Denk aan Eric Taylor of Robert Ellis. Simple, dat woord komt niet alleen voor in de titelsong, maar ook in het zeer fraaie Simple Song. Simpel gezegd houdt Harlan het bij voorkeur simpel. Dat blijkt ook wel uit Too Much Going On: I know, I know, It sounds better in a song / Aw, but these days it seems, there’s too much going on. En wat te denken van een titel als Darker Shade Of Grey? Cause real life hangs in shadows and the darker shade of grey, aldus de songschrijver. Het gaat Harlan en zijn Deense band niet om spetterend kabaal, ze hebben die ene nacht hard gewerkt aan een collectie lome songs waarvan het droge geluid vooral raakvlakken vertoont met het werk van Boris McCutcheon. Heeft vast ook te maken met de klappen van drummer Jacob Chano." (AltCountry.nl)

3. The Band Of Heathens - The Double Down - Live in Denver, Vol. 1 en Vol. 2
The Band Of Heathens is vooral live enorm genieten: gelukkig met enige regelmaat te vinden op Nederlandse podia (ook komende week!). Inmiddels is de bandbezetting wel gewijzigd; het is even afwachten of het slidewerk van Colin Brooks gemist gaat worden, of dat de band er in geslaagd is om het geluid en de sfeer vast te houden... In ieder geval is dat een geweldige registratie van een band in topvorm!
"The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder heb ik al eens aangegeven dat de drie zingende frontmannen de coherentie naar mijn smaak niet bevorderen – en dat ik een sterke voorkeur heb voor de soulvolle zang van Gordy Quist. Aan de andere kant genereren diezelfde frontmannen vele gitaarsolo’s, wat een gevarieerd palet oplevert. Hoewel zeker laidback, heeft The Band Of Heathens een lekkere, logge sound die nodig is voor de classic southern rootsrock die elementen in zich heeft van The Allman Brothers Band en de funky Little Feat. Zo is de opener van het bal, You’re Gonna Miss Me, al meer dan tien minuten lang en wordt daarin heerlijk gesoleerd. Al met al is deze live-dubbelaar een klassieke live-dubbelaar met volop ruimte voor Hammond, slidegitaar en lome gitaarsolo’s". (AltCountry.nl)

4. Tift Merritt - Traveling Alone
Veel hoef ik hier niet over te zeggen: gewoon zo mooi... Lees onderstaande recensie maar eens: puur, zonder theatraliteit, een stem die bijna breekt... Da's voer voor mij, zonder twijfel!
"Traveling Alone heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar een spoortje theatraliteit te bespeuren. Op het titelnummer lijkt haar stem bijna wat te breken, alsof een spoortje verkoudheid haar parten speelt. Wat juist heel mooi is. Op het langzame Feeling Of Beauty heeft ze beslist wat van Emmylou Harris, die overigens over haar al eens heeft gezegd dat ze tussen al die anderen opvalt als ”a diamond in a coal patch”. Zoekend naar wat nu precies de betekenis daarvan is kwam ik op deze interessante site terecht. Heeft niets met muziek te maken, maar alles met americana. Afijn, over Traveling Alone ook nog even melden dat er in de vorm van Drifted Apart ook een heel fraai duet opstaat met Andrew Bird. En dat multi-instrumentalist Rob Burger enkele bijdragen levert op accordeon, piano, Wurlitzer en mellotron en dat dit album werd geproduceerd door Tucker Martine". (AltCountry.nl)

5. Kris Berry - Marbles
Onlangs zag ik Kris Berry live in Deventer (want een concert nog verder naar het oosten is nog niet gelukt...). Heerlijke sfeer, als een soort nachtclub. En wát een stem.. Luister naar dit album, en ga haar zien natuurlijk!
"Kris Berry is een nieuw licht aan de inheemse zanghemel dat nu ruim een jaar straalt. Het is een smeuïge stem dieper in de keel met aangenaam timbre, een stem die ritmisch soepel en vonkelend door de nodige bochten gaat en direct de aandacht trekt. Stem en stukken hebben een duidelijk herkenbare signatuur, een lekker in het gehoor liggende herkenbare stijl die door radio en tv gretig opgepakt is. Het is een persoonlijke stijl met allemaal bekende elementen die in deze éne jonge stem op nieuwe wijze verzameld zijn. Tot nieuw leven gebracht ontstaan daaruit klanken van vertrouwelijke verleidelijkheid." (Writteninmusic.com)

6. Nels Andrews - Scrimshaw
Een prachtige ingetogen plaat, die je elke keer weer verrast. Typisch zo'n album dat je heel eventjes terzijde legt om vervolgens weer eens te draaien. En dan gegrepen te worden door de melancholische stem van Nels Andrews. Prachtig.
"De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw. Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en Small Victories. Met melancholieke stem zingt deze rondreizende bard (nu neergestreken in Californië) zijn melodieuze en toegankelijke, meestal langzame, liedjes. Jammer is wel dat Andrews en producer Todd Sickafoose er voor gekozen hebben om regelmatig de op zich sterke nummers aan te kleden met extra accenten. Voor mij hadden ze zich op dat punt iets meer mogen inhouden en wat vaker de pedal steel en/of extra gitaar- of toetsenlaag kunnen weglaten. Ik denk dat sommige nummers dan nog meer zeggingskracht zouden hebben. Ondanks dat is Scrimshaw een prima plaat geworden. Het niveau van het debuut Sunday Shoes wordt weliswaar niet niet gehaald maar Nels Andrews is er de man niet naar slechte platen te maken".(AltCountry.nl)

7. Jimmy LaFave – Depending On The Distance
De recensie hieronder vat wel zo'n beetje mijn gevoel samen: veel van hetzelfde, maar als je 't mooi vindt, betekent dat dus domweg 'nog meer moois'.
"Je zou kunnen zeggen dat singer-songwriter Jimmy LaFave al een jaar of dertig dezelfde plaat maakt. Vaste ingrediënten: een smaakvolle mix van folk, country en blues met covers van zijn muzikale goden Bob Dylan en Woody Guthrie en eigen songs, gezongen met een stem die gruizig smacht en smekend breekt, die bol staan van de tedere, net niet té zoete romantiek.Zijn twaalfde album is hierop geen uitzondering. En wat zou het, als die plaat telkens zo mooi uitpakt? Vijf jaar na het wat wisselvallige Cimarron manifesto is Depending on the distance misschien wel de mooiste versie die LaFave van zijn plaat maakte. Opener Clear blue sky is één van de acht zelfgeschreven tracks, en meteen vintage LaFave. Een liefdesliedje om bij weg te dromen, met een tekst die tegelijk ontwapend direct én poëtisch is. Dat vertrouwde pad bewandelt hij vaker, maar hij schudt, bijgestaan door topmuzikanten als Chip Dolan en Eliza Gilkyson, even makkelijk ook hoopvol gestemde protestsongs uit zijn mouw. Zelfs van de gladde jarentachtigkraker Missing you maakt hij meeslepende Americana. En tussendoor bewijst LaFave zich opnieuw als een fantastische Dylaninterpreet, onder meer met een adembenemende uitvoering van Red River shore. Voorspelbaar prachtig." (Parool.nl)

8. Henrik Freischlader - House In The Woods
Vorige maand nog in Metropool. Geen jaarlijstje zonder minstens één stevige bluesplaat. Die hoort er wat mij betreft in thuis. En na het concert in Hengelo ben ik dit album van Henrik Freischlader weer wat vaker gaan draaien. En dat kan ik iedereen van harte aanbevelen...
"Was voorganger "Still Frame Replay" te omschrijven als 'een bluesalbum met meer rock', "House In The Woods" is eerder een 'meer bluesy album met rock'. Echter ook nu bevat het album meerdere muziekstijlen: van het rockende titelnummer en het bluesrockende "Sisters" tot rustige bluesnummers als "Breaking My Heart Again", "Two Young Lovers" en "Won’t You Help Me". Dat laatste nummer is de afsluiter en tevens het langste nummer van de CD. Freischlader gaat zó op in deze song dat het niet anders kan of hij moet zelf beleefd hebben waar hij over zingt. "Nowhere To Go" valt op door het mooie Hammondorgelspel. In "1999" laat Henrik het vette gitaarwerk de boventoon voeren. Gitaarspel staat bij Henrik tegenwoordig in dienst van het nummer: tekst, compositie, melodie en zang dragen de songs. Paul Rodgers (The Free) is daarin een groot voorbeeld." (Bluesmagazine.nl)

9. Michael Kiwanuka - Home Again
De 'jazzy' noot in mijn jaarlijstje. Michael Kiwanuka kom ik inmiddels al vaker tegen op verschillende jaarlijsten, en ook hier mag 'ie niet ontbreken. Een  indrukwekkend debuut!
"Na het uitbrengen van enkele fraaie EP’s en de verkiezing tot winnaar van de BBC Sound of 2012 waren de verwachtingen voor het debuutalbum van Michael Kiwanuka terecht hoog gespannen. Gelukkig worden die ook volledig ingelost op Home Again, een puur en tijdloos klinkend soul-folkalbum dat zelfs na vele draaibeurten blijft boeien en steeds dieper onder de huid kruipt.(...) Want Home Again luistert  namelijk als een zeer constante conceptplaat die zowel vanwege het ontspannen karakter als de emotionele diepgang indruk blijft maken.  Of het nu het vrolijk klinkende I’ll Get Along is, het jazzy, met subtiele koortjes ondersteunde Bones, de meeslepende titeltrack of het emotionele Always Waiting, bijna alles wat Michael Kiwanuka ‘aanraakt’ veranderd in goud, of in ieder geval in zilver. I Won’t Lie luidt de laatste trits in van dit geweldig mooie album en is ook al weer zo’n intense song. Any Day Will Do Fine en Rest zijn voorbeelden van het bedoelde zilverwerk maar slotstuk Worry Walks Beside Me is weer het toonbeeld van een 24 karaat gouden soulfolk-song, waar hij patent op schijnt te hebben"..(Writteninmusic.com)

10. John Fullbright - From The Ground Up
Van John Fullbright zag ik al eens wat materiaal voorbij komen op YouTube, en nadat Matt Harlan (zie nr.2) een nummer van hem live speelde ben ik wat meer gaan luisteren. En da's maar goed ook, want anders had het maar zo kunnen gebeuren dat deze plaat onopgemerkt was gebleven...
"Eerste echte volwaardige studio-album van de 21-jarige singer/songwriter uit Okemah, Oklahoma (waar ook ene Woody Guthrie vandaan komt). Hij ziet er uit als een gewone plattelandsjongen, maar schrijft hele goeie liedjes, speelt behoorlijk goed gitaar, piano, mondharmonica en heeft een mooie doorleefde stem. Het album bevat een collectie afwisselende prachtsongs, soms rustig en mooi gespeeld op piano maar veelal bluesy en rauw zoals in het ronkende "Gawd Above" dat klinkt alsof het wordt voortgestuwd door een monster uit de swamps van Louisiana. Ook het bloedstollende "Satan & St Paul" klinkt alsof het een klassieker van iemand als Townes Van Zandt betreft. In de bluesy songs doet hij soms denken aan Little Feat of een hedendaagse band als Band Of Heathens". (Muziekbank) 

Ik switch

Het einde van het jaar nadert en dan komt ook weer de tijd om na te denken over goede voornemens.
Misschien voel je in jezelf een verlangen het roer eens echt helemaal om te gooien. Misschien heb je inmiddels in het arbeidsproces je sporen verdiend, maar heb je toch last gekregen van onvrede binnen je werk. Nadenken over de zin en onzin van je werk is van alle leeftijden, maar vrouwen van de rond veertig zijn vaak nog net iets meer met de richting van hun loopbaan bezig dan anderen. Zo stellen Karin Alfenaar en Marijke Heezen in hun boek 'Ik switch!' met als ondertitel: Gids om van carrière te veranderen. In dit boek leggen zij onder andere  uit waarom dit juist bij deze vrouwen zo is.

Vervolgens nemen zij je aan de hand mee om vorm te geven aan het onbehagen en hoe je op een systematische wijze kunt analyseren wat je wilt en wat je kunt.
Is de keus eenmaal gemaakt dan beschrijven ze de verdere aanpak. Van het maken tot een plan, het formuleren van je doelen op de korte en op de lange termijn, de financiële consequenties, eventuele opleidingen tot tips bij stagnatie, het solliciteren anno 2012 en hoe je er voor kunt zorgen dat je droombaan  je droombaan blijft. Een hoofdstuk over netwerken en een hoofdstuk over voor jezelf beginnen maken dit boek compleet. Verdeeld over het boek vind je de ervaringen van 13 vrouwen die om verschillende redenen het roer omgegooid hebben. Het boekje sluit af met een zeer uitgebreide literatuur en bronnenlijst inclusief veel handige, ter zake doende websites.

Het is een realistisch boek waarin eerst goed gekeken wordt of je echt wel wilt switchen of dat er andere oorzaken aan je onbehagen ten grondslag liggen. Daarna benoemen de schrijfsters duidelijk welke tegenslagen je kunt verwachten, maar vooral ook hoe je met voldoende doorzettingsvermogen toe kunt werken naar een nieuwe droombaan.

Mocht je je dus voornemen om in 2013 serieus te gaan werken aan een echte carrière switch dan heb je met dit boekje een inspirerende, complete aanpak in handen.

Reserveer in onze catalogus