The Bridge

10 uren aan de TV gekluisterd zitten. Dan moet je van goede huize komen.

Op 1 juli 2000 wordt door de Zweedse koning Karel XVI Gustaaf en de Deense koningin Margaretha II de Sontbrug tussen Zweden en Denemarken geopend. De brug vormt de verbinding tussen Kopenhagen en Malmo. Het is deze brug die het decor vormt voor de spannende 10-delige serie The Bridge.

Ergens op deze brug ligt de grens tussen Zweden en Denemarken en precies op die grens wordt het lijk gevonden van een Zweedse politica: de ene helft ligt in Zweden, de andere helft in Denemarken. Als de mensen van het forensisch lab het lichaam willen meenemen blijkt het lichaam precies op de grens doormidden te zijn gesneden. Nader onderzoek toont aan dat het echter niet het lichaam is van één maar van twee vrouwen. Wie neemt de leiding in het onderzoek? De wat eigenaardige Zweedse rechercheur Saga Norén uit Malmo of de beminnelijke Deense rechercheur Martin Rohde uit Kopenhagen? Ze zijn gedwongen samen te werken, zijn allebei op hun eigen manier bijzonder goed, maar hebben te maken met een moordenaar met een boodschap. En die boodschap wordt stukje bij beetje duidelijk gemaakt door een journalist die als tussenpersoon fungeert.



In deze serie wordt niemand gespaard. Bedenk dat het geen Amerikaanse feel good movie is. Het loopt regelmatig slecht af en gelukkig ook wel eens goed  net als in het echte leven. De motieven van de dader blijken uiteindelijk heel persoonlijk uit te pakken.
Ge-wel-di-ge serie!

Reserveer in onze catalogus

365 ikjes: het beste van ik@nrc.nl

Dagelijks beschrijven de lezers van NRC Handelsblad in de rubriek ik@nrc.nl in maximaal 120 woorden een opvallende gebeurtenis uit hun leven. 365 ikjes is een selectie van de beste inzendingen. 

De Ik rubriek is zeer populair: in de tien jaar dat het bestaat ontving de krant zo`n 50.000 inzendingen. In de miniatuurtjes van de NRC lezer (blank, goed geschoold en well tot do) keren bepaalde onderwerpen regelmatig terug: vertragingen, ongegeneerd telefonerende medepassagiers, lompe conducteurs, horkerige artsen en hufterige patiënten. Ook de moeilijke omgang met allochtonen en het geworsteld met zieke en dementerenden ouders zijn favoriete items. Het is dus een bonte verzameling van klein leed, hilarische voorvallen en andere gebeurtenissen die een prachtig beeld schetsen van de Nederlandse maatschappij in het klein. Het is ook niet voor niets dat het Meertens Instituut, dat onderzoek doen naar volkscultuur, erg blij was met de 32.000 ikjes die ze in 2008 kregen van de toenmalige NRC hoofdredacteur. Want het is een goudmijn voor toekomstige historici die zich een beeld willen vormen van het vroeg eenentwintigste-eeuwse Nederland.      

De inzenders willen natuurlijk niks liever dan geplaatst worden maar dat zal de meesten niet lukken: slechts één op veertig inzendingen haalt de krant. Ward Wijndels, die als Achterpagina-redacteur jarenlang de ik-rubriek heeft beheerd, geeft de volgende tip: "Slechtlopende zinnen kan ik herschrijven. Maar als een pointe ontbreekt, sta ik machteloos. Een goed ikje heeft een sterke clou." Hieronder het ikje "Woonwagenkamp" dat terecht door de selectie is gekomen. 

In mijn spreekkamer, op de polikliniek gynaecologie, verschijnen een man en een vrouw, afkomstig uit het woonwagenkamp. Hij houdt zijn bromfietshelm vast, als was het zijn kostbaarste bezit. De reden van de komst is een uitblijvende zwangerschap. Ik kijk haar na en vraag de man of ik even de grootte van zijn testikels mag voelen. Hij laat het zonder morren toe. Vervolgens spreek ik laboratoriumonderzoek af en stel voor dat ook zijn zaad wordt nagekeken. Dan merkt hij aarzelend op: "Eh, dokter, even voor de duidelijkheid, ik ben niet haar man hoor, maar de enige in het kamp met een brommer." (Kees van Katwijk)

Reserveer 365 ikjes in onze catalogus.

De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry - Rachel Joyce

Zoals Harold Fry moest blijven doorlopen, zo kon ik niet meer stoppen met lezen in De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry door Rachel Joyce.

Van de achterflap
Wanneer Harold Fry op een doordeweekse ochtend zijn huis verlaat om een brief te posten, weet hij nog niet dat hij op het punt staat naar de andere kant van het land te lopen. Hij draagt geen wandelschoenen, heeft geen kaart en geen telefoon bij zich. Hij weet alleen dat hij moet blijven lopen. Tijdens zijn pelgrimstocht vanuit het zuidelijkste puntje van Engeland naar Berwick-upon-Tweed, de noordelijkste stad van het land, ontmoet Harold Fry allerlei mensen die begaan zijn met het doel van zijn reis en die hun verhaal aan hem vertellen. Zijn vrouw probeert er ondertussen achter te komen waarom Harold vertrok, en ze besluit hem uiteindelijk achterna te gaan. Ondanks de fysieke afstand tussen de twee komen ze steeds dichter tot elkaar. 

‘Ik ben onderweg. Je hoeft alleen maar te wachten. Want ik ga je namelijk redden. Ik zal blijven wandelen en jij moet blijven leven.’ – Harold Fry 

Ik bleef maar doorlezen omdat ik wilde weten of Harold zijn wandeling volhoudt, en of hij op tijd komt om Queenie nog te spreken. En waar ik eerst nog dacht dat het leuk avontuurlijk reisverhaal was, bleek het later een meeslepend verhaal te zijn over een gewone sympathieke man.
Gaandeweg kom je steeds meer te weten over het leven van Harold en zijn echtgenote Maureen is en waarom hun aanvankelijk zo liefdevolle verhouding in de loop der tijd zo verkild raakte. En over de emotionele ontwikkeling die zowel Harold als Maureen doormaken. Mooi ook vond ik de beschrijvingen van het Engelse platteland, en hoe de zintuigen van Harold worden gescherpt door de kleine details uit de natuur. Steeds meer mensen sluiten zich aan en lopen mee waardoor het een compleet mediacircus wordt. Gelukkig weet Harold op tijd daaraan te ontsnappen en uiteindelijk het hospice te bereiken. Het einde vond ik ontroerend.

Kortom… een heerlijk feelgood boek om te lezen tijdens de kerstdagen.

Reserveer De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry in onze catalogus

Stadsdichter: Bij wijze van rondeel

In de week van 18 t/m 22 december geven we een heleboel verrassende kersttassen weg met materialen om te lenen én om te houden.
We zijn druk bezig geweest om verrassingstassen voor u klaar te maken. Alle collega's hebben er er een persoonlijk tintje aan gegeven.


In ruil vragen we u om een (vrije) gift voor Serious Request. Kom dus gauw langs tussen 18 en 22 december, want Op = Op!

Stadsdichter John Heymans heeft speciaal voor deze tas een gedicht geschreven.

BIJ WIJZE VAN RONDEEL

Kinderen moeten niet in bomen achterblijven,
zoals ver weg van hier, in een voorbije kolonie

wel geschiedt, waar reine baby’s, in hun eerste
levensjaar uit de tijd geraakt, worden bijgezet

in een holte van een stam die dicht zal groeien,
twijgen naar de hemel, zoet fruit naar de aarde.

Kinderen moeten niet in bomen achterblijven,

maar spelen, dat het een lieve lust is, overal,

in gaarden, onder rijpe appels, op het gevaar af
dat een tak, stokoud of niet, altijd af kan breken.

John Heymans

Vijftig tinten...

Oké, we hebben er een zware redactievergadering aan besteed, maar uiteindelijk konden we er niet omheen. We hebben tenslotte zoveel exemplaren op de plank staan en er zijn zoveel reserveringen, dan moet je toegeven dat het kennelijk 'hot' is. Dus dan moeten we er ook op dit blog maar wat aandacht aan schenken. Maar ja, wie gaat ze lezen? Oké, ik heb me dus uiteindelijk voor die klus opgeofferd. Alles voor de goede zaak, nietwaar?

De Vijftig tinten trilogie dus, waar de kranten, de bladen en alle top 10 lijsten al maanden vol van staan. Ze zijn niet aan te slepen, die mevrouw James is echt binnen. Al meer exemplaren verkocht dan Harry Potter, zo heb ik me laten vertellen. Waanzinnig, dat je dát voor elkaar krijgt. Ze schijnt dankbrieven te krijgen van mannen, die eindelijk weer een beetje pret in bed beleven. Er werd gespeculeerd over een geboortegolf, maar dat is door next-checkt als ongefundeerd verklaard. Zou toch ook te gek zijn.

En waarom dan toch, vraag ik me af na het lezen van deze hete boeken. Want eerlijk is eerlijk, verhaal- en schrijftechnisch is het echt niet veel bijzonders. Oké, die erotische scènes, ja, die zijn vooral in deel één wel even prikkelend. Dat leest lekker weg. Maar ergens in deel twee begint ze me daarbij al langzaam te verliezen en in deel drie heb ik het echt wel gezien. Vervolgens zijn de spannende scènes niet overtuigend spannend, ze werkt dat zelfs in één hoofdstuk snel af. Aan het eind van deel drie komen nog wat verrassingen uit de hoge hoed, maar zelfs die zag ik al wel aankomen. Jammer. En om eerlijk te zijn begon ik me - zeker in het tweede deel - ook behoorlijk te irriteren aan die onuitputtelijke jaloezie en onzekerheid van beiden aan elkaars liefde voor elkaar. Gossie, zelfs een blind paard ziet dat zij van elkaar houden.

Maar goed, al met al was het vermakelijk en zelfs lachwekkend op z'n tijd. Toch had ze er meer uit kunnen halen, want het psychologische gegeven is best voer voor een goed boek. De mooie meneer is in de eerste vier jaar van z'n leven getraumatiseerd geraakt en mede daardoor uitgegroeid tot een perfectionistische, steenrijke, selfmade zakenman. Met een voorkeur voor de dominante rol in het SM-spel. De onschuldige - en ja, maagdelijke - studente weet ineens de deur naar z'n ware hart te openen. En terwijl zij wordt ingewijd in zijn seksuele voorkeur, leert hij van haar over echte liefde en verwerkt ondertussen z'n trauma's. Maar ik geef toe, als ze de nadruk meer op de psychologie en minder op de seks had gelegd, dan was ze nu niet zo binnen geweest. Slimme tante.

Dus, wie zich even wil vermaken met een niet te ingewikkeld liefdesverhaal, wie het niet erg vindt om in superlatieven over andermans seksleven te lezen en wie tegen een ouderwets happy end kan, die raad ik deze trilogie van harte aan. Wie denkt er z'n eigen relatie een beetje mee uit het sleur te kunnen trekken, die verwijs ik graag naar een aardig artikel van Bram Bakker.

Warme feestdagen allemaal!
X

Reserveer Vijftig tinten grijs in onze catalogus.
Reserveer Vijftig tinten donkerder in onze catalogus.
Reserveer Vijftig tinten vrij in onze catalogus.

Eck's Jaarlijstje 2012

Het is weer zover: mijn volkomen dubieuze en arbitraire lijstje van mooiste albums uit 2012! Ik heb weer eens mijn best gedaan om een fraaie selectie te maken uit al het fraais dat het afgelopen jaar is verschenen. Wellicht weet u het inmiddels wel: het gaat domweg om persoonlijke voorkeur, waarbij ik mij niet gehinderd voel door professionele meningen van wie of wat dan ook. De criteria: ik moet het mooi vinden en u moet het via de bibliotheek kunnen lenen! En als elk jaar is aanvullen en betwisten toegestaan. Let's go...

1. John Hiatt - Mystic Pinball
Voor mensen die mij kennen geen verrassing: John Hiatt moest wel een keer op de eerste plek komen. Maar ik kan gelukkig zonder overdrijven zeggen dat het deze keer niet moeilijk kiezen was. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
"Dat Hiatt in bloedvorm is bewees zijn vorig jaar verschenen (4 sterren) album Dirty Jeans And Mudslide Hyhms. Dat de opvolger nog beter zou zijn hadden we echter niet kunnen verwachten.
Gelijk bij de openingsklanken van We’re Alright Now weet je dat Mystic Pinball een album wordt dat rauwer en directer klinkt dan zijn voorganger. Met het daaropvolgende Bite Marks al helemaal. Waar Dirty Jeans And Muslide Hyhms in het rustiger materiaal nog wel werd opgesierd door slim/slik ingebrachte toetsenpartijen is er voor dit album een kalere koers in bandgeluid gevonden. Producer Kevin Shirley en John Hiatt hebben daarmee het ideale geluid voor Hiatt’s songs uitgevonden. De gitaarpartijen klinken lekker rauw en Hiatt’s band, met een excellerende gitarist Doug Lancio, snapt exact hoe ze de uitstekende Hiatt moeten aanpakken. Prachtig hoe het ingetogen Wood Chopper wordt opgevolgd door het lekker stevig rockende My Business. Het daarop volgende I Just Don’t Know What To Say, zo’n pracht-ballad waar Hiatt alleen patent op lijkt te hebben, geeft het bewijs van mijn eerdere verklaring aan. Geen gladstrijken met keys meer, maar oprechte instrumenten en die prachtstem van Hiatt in topvorm.
Het blijft een wonder waar Hiatt al die prachtsongs toch weer vandaan haalt. Op Mystic Pinball klinkt hij als zijn allerbeste jaren en klinkt elke song zo aanstekelijk en herkenbaar dat je er gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Luister naar You’re All The Reason I Need en je snapt wat ik bedoel. Zo simpel in opbouw, vervolgens een geweldige gitaarriff en dan die zanglijn die je gelijk tot meezingen aanzet. Ook een geweldige ballad als I Know How To Lose You is daar een prachtig bewijs van. Of een lekkere bluesrocker als One Of Them Damn Days. No Wicked Grin is dan weer een prachtige akoestisch ballad en Give It Up, de meest country georiënteerde song van het album, wederom een lekker aanstekelijke meezinger. En zo mooi als albumafsluiter Blues Can’t Even Find Me hoor je ze echt maar heel weinig. Wat een prachtsong is dat!!
Mystic Pinball is een uitstekend album van een artiest die elke keer weer optimaal bewijst een van de allergrootste songwriters en performers te zijn." (Writteninmusic.com)

2. Matt Harlan - Bow And Be Simple
Ook dit is niet zo verwonderlijk: Matt Harlan was al eerder voor een live optreden in Hengelo, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Een prachtig album en opnieuw een mooi sfeervol concert in Hengelo in oktober van dit jaar. Dat was genieten... Met gepaste trots de video onderaan deze titel!
"Acht van de negen nummers van 'Bow And Be Simple' werden door Matt Harlan samen met de Deense band The Sentimentals in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit die stad die zich ophouden ergens tussen folk en country. Denk aan Eric Taylor of Robert Ellis. Simple, dat woord komt niet alleen voor in de titelsong, maar ook in het zeer fraaie Simple Song. Simpel gezegd houdt Harlan het bij voorkeur simpel. Dat blijkt ook wel uit Too Much Going On: I know, I know, It sounds better in a song / Aw, but these days it seems, there’s too much going on. En wat te denken van een titel als Darker Shade Of Grey? Cause real life hangs in shadows and the darker shade of grey, aldus de songschrijver. Het gaat Harlan en zijn Deense band niet om spetterend kabaal, ze hebben die ene nacht hard gewerkt aan een collectie lome songs waarvan het droge geluid vooral raakvlakken vertoont met het werk van Boris McCutcheon. Heeft vast ook te maken met de klappen van drummer Jacob Chano." (AltCountry.nl)

3. The Band Of Heathens - The Double Down - Live in Denver, Vol. 1 en Vol. 2
The Band Of Heathens is vooral live enorm genieten: gelukkig met enige regelmaat te vinden op Nederlandse podia (ook komende week!). Inmiddels is de bandbezetting wel gewijzigd; het is even afwachten of het slidewerk van Colin Brooks gemist gaat worden, of dat de band er in geslaagd is om het geluid en de sfeer vast te houden... In ieder geval is dat een geweldige registratie van een band in topvorm!
"The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder heb ik al eens aangegeven dat de drie zingende frontmannen de coherentie naar mijn smaak niet bevorderen – en dat ik een sterke voorkeur heb voor de soulvolle zang van Gordy Quist. Aan de andere kant genereren diezelfde frontmannen vele gitaarsolo’s, wat een gevarieerd palet oplevert. Hoewel zeker laidback, heeft The Band Of Heathens een lekkere, logge sound die nodig is voor de classic southern rootsrock die elementen in zich heeft van The Allman Brothers Band en de funky Little Feat. Zo is de opener van het bal, You’re Gonna Miss Me, al meer dan tien minuten lang en wordt daarin heerlijk gesoleerd. Al met al is deze live-dubbelaar een klassieke live-dubbelaar met volop ruimte voor Hammond, slidegitaar en lome gitaarsolo’s". (AltCountry.nl)

4. Tift Merritt - Traveling Alone
Veel hoef ik hier niet over te zeggen: gewoon zo mooi... Lees onderstaande recensie maar eens: puur, zonder theatraliteit, een stem die bijna breekt... Da's voer voor mij, zonder twijfel!
"Traveling Alone heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar een spoortje theatraliteit te bespeuren. Op het titelnummer lijkt haar stem bijna wat te breken, alsof een spoortje verkoudheid haar parten speelt. Wat juist heel mooi is. Op het langzame Feeling Of Beauty heeft ze beslist wat van Emmylou Harris, die overigens over haar al eens heeft gezegd dat ze tussen al die anderen opvalt als ”a diamond in a coal patch”. Zoekend naar wat nu precies de betekenis daarvan is kwam ik op deze interessante site terecht. Heeft niets met muziek te maken, maar alles met americana. Afijn, over Traveling Alone ook nog even melden dat er in de vorm van Drifted Apart ook een heel fraai duet opstaat met Andrew Bird. En dat multi-instrumentalist Rob Burger enkele bijdragen levert op accordeon, piano, Wurlitzer en mellotron en dat dit album werd geproduceerd door Tucker Martine". (AltCountry.nl)

5. Kris Berry - Marbles
Onlangs zag ik Kris Berry live in Deventer (want een concert nog verder naar het oosten is nog niet gelukt...). Heerlijke sfeer, als een soort nachtclub. En wát een stem.. Luister naar dit album, en ga haar zien natuurlijk!
"Kris Berry is een nieuw licht aan de inheemse zanghemel dat nu ruim een jaar straalt. Het is een smeuïge stem dieper in de keel met aangenaam timbre, een stem die ritmisch soepel en vonkelend door de nodige bochten gaat en direct de aandacht trekt. Stem en stukken hebben een duidelijk herkenbare signatuur, een lekker in het gehoor liggende herkenbare stijl die door radio en tv gretig opgepakt is. Het is een persoonlijke stijl met allemaal bekende elementen die in deze éne jonge stem op nieuwe wijze verzameld zijn. Tot nieuw leven gebracht ontstaan daaruit klanken van vertrouwelijke verleidelijkheid." (Writteninmusic.com)

6. Nels Andrews - Scrimshaw
Een prachtige ingetogen plaat, die je elke keer weer verrast. Typisch zo'n album dat je heel eventjes terzijde legt om vervolgens weer eens te draaien. En dan gegrepen te worden door de melancholische stem van Nels Andrews. Prachtig.
"De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw. Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en Small Victories. Met melancholieke stem zingt deze rondreizende bard (nu neergestreken in Californië) zijn melodieuze en toegankelijke, meestal langzame, liedjes. Jammer is wel dat Andrews en producer Todd Sickafoose er voor gekozen hebben om regelmatig de op zich sterke nummers aan te kleden met extra accenten. Voor mij hadden ze zich op dat punt iets meer mogen inhouden en wat vaker de pedal steel en/of extra gitaar- of toetsenlaag kunnen weglaten. Ik denk dat sommige nummers dan nog meer zeggingskracht zouden hebben. Ondanks dat is Scrimshaw een prima plaat geworden. Het niveau van het debuut Sunday Shoes wordt weliswaar niet niet gehaald maar Nels Andrews is er de man niet naar slechte platen te maken".(AltCountry.nl)

7. Jimmy LaFave – Depending On The Distance
De recensie hieronder vat wel zo'n beetje mijn gevoel samen: veel van hetzelfde, maar als je 't mooi vindt, betekent dat dus domweg 'nog meer moois'.
"Je zou kunnen zeggen dat singer-songwriter Jimmy LaFave al een jaar of dertig dezelfde plaat maakt. Vaste ingrediënten: een smaakvolle mix van folk, country en blues met covers van zijn muzikale goden Bob Dylan en Woody Guthrie en eigen songs, gezongen met een stem die gruizig smacht en smekend breekt, die bol staan van de tedere, net niet té zoete romantiek.Zijn twaalfde album is hierop geen uitzondering. En wat zou het, als die plaat telkens zo mooi uitpakt? Vijf jaar na het wat wisselvallige Cimarron manifesto is Depending on the distance misschien wel de mooiste versie die LaFave van zijn plaat maakte. Opener Clear blue sky is één van de acht zelfgeschreven tracks, en meteen vintage LaFave. Een liefdesliedje om bij weg te dromen, met een tekst die tegelijk ontwapend direct én poëtisch is. Dat vertrouwde pad bewandelt hij vaker, maar hij schudt, bijgestaan door topmuzikanten als Chip Dolan en Eliza Gilkyson, even makkelijk ook hoopvol gestemde protestsongs uit zijn mouw. Zelfs van de gladde jarentachtigkraker Missing you maakt hij meeslepende Americana. En tussendoor bewijst LaFave zich opnieuw als een fantastische Dylaninterpreet, onder meer met een adembenemende uitvoering van Red River shore. Voorspelbaar prachtig." (Parool.nl)

8. Henrik Freischlader - House In The Woods
Vorige maand nog in Metropool. Geen jaarlijstje zonder minstens één stevige bluesplaat. Die hoort er wat mij betreft in thuis. En na het concert in Hengelo ben ik dit album van Henrik Freischlader weer wat vaker gaan draaien. En dat kan ik iedereen van harte aanbevelen...
"Was voorganger "Still Frame Replay" te omschrijven als 'een bluesalbum met meer rock', "House In The Woods" is eerder een 'meer bluesy album met rock'. Echter ook nu bevat het album meerdere muziekstijlen: van het rockende titelnummer en het bluesrockende "Sisters" tot rustige bluesnummers als "Breaking My Heart Again", "Two Young Lovers" en "Won’t You Help Me". Dat laatste nummer is de afsluiter en tevens het langste nummer van de CD. Freischlader gaat zó op in deze song dat het niet anders kan of hij moet zelf beleefd hebben waar hij over zingt. "Nowhere To Go" valt op door het mooie Hammondorgelspel. In "1999" laat Henrik het vette gitaarwerk de boventoon voeren. Gitaarspel staat bij Henrik tegenwoordig in dienst van het nummer: tekst, compositie, melodie en zang dragen de songs. Paul Rodgers (The Free) is daarin een groot voorbeeld." (Bluesmagazine.nl)

9. Michael Kiwanuka - Home Again
De 'jazzy' noot in mijn jaarlijstje. Michael Kiwanuka kom ik inmiddels al vaker tegen op verschillende jaarlijsten, en ook hier mag 'ie niet ontbreken. Een  indrukwekkend debuut!
"Na het uitbrengen van enkele fraaie EP’s en de verkiezing tot winnaar van de BBC Sound of 2012 waren de verwachtingen voor het debuutalbum van Michael Kiwanuka terecht hoog gespannen. Gelukkig worden die ook volledig ingelost op Home Again, een puur en tijdloos klinkend soul-folkalbum dat zelfs na vele draaibeurten blijft boeien en steeds dieper onder de huid kruipt.(...) Want Home Again luistert  namelijk als een zeer constante conceptplaat die zowel vanwege het ontspannen karakter als de emotionele diepgang indruk blijft maken.  Of het nu het vrolijk klinkende I’ll Get Along is, het jazzy, met subtiele koortjes ondersteunde Bones, de meeslepende titeltrack of het emotionele Always Waiting, bijna alles wat Michael Kiwanuka ‘aanraakt’ veranderd in goud, of in ieder geval in zilver. I Won’t Lie luidt de laatste trits in van dit geweldig mooie album en is ook al weer zo’n intense song. Any Day Will Do Fine en Rest zijn voorbeelden van het bedoelde zilverwerk maar slotstuk Worry Walks Beside Me is weer het toonbeeld van een 24 karaat gouden soulfolk-song, waar hij patent op schijnt te hebben"..(Writteninmusic.com)

10. John Fullbright - From The Ground Up
Van John Fullbright zag ik al eens wat materiaal voorbij komen op YouTube, en nadat Matt Harlan (zie nr.2) een nummer van hem live speelde ben ik wat meer gaan luisteren. En da's maar goed ook, want anders had het maar zo kunnen gebeuren dat deze plaat onopgemerkt was gebleven...
"Eerste echte volwaardige studio-album van de 21-jarige singer/songwriter uit Okemah, Oklahoma (waar ook ene Woody Guthrie vandaan komt). Hij ziet er uit als een gewone plattelandsjongen, maar schrijft hele goeie liedjes, speelt behoorlijk goed gitaar, piano, mondharmonica en heeft een mooie doorleefde stem. Het album bevat een collectie afwisselende prachtsongs, soms rustig en mooi gespeeld op piano maar veelal bluesy en rauw zoals in het ronkende "Gawd Above" dat klinkt alsof het wordt voortgestuwd door een monster uit de swamps van Louisiana. Ook het bloedstollende "Satan & St Paul" klinkt alsof het een klassieker van iemand als Townes Van Zandt betreft. In de bluesy songs doet hij soms denken aan Little Feat of een hedendaagse band als Band Of Heathens". (Muziekbank) 

Ik switch

Het einde van het jaar nadert en dan komt ook weer de tijd om na te denken over goede voornemens.
Misschien voel je in jezelf een verlangen het roer eens echt helemaal om te gooien. Misschien heb je inmiddels in het arbeidsproces je sporen verdiend, maar heb je toch last gekregen van onvrede binnen je werk. Nadenken over de zin en onzin van je werk is van alle leeftijden, maar vrouwen van de rond veertig zijn vaak nog net iets meer met de richting van hun loopbaan bezig dan anderen. Zo stellen Karin Alfenaar en Marijke Heezen in hun boek 'Ik switch!' met als ondertitel: Gids om van carrière te veranderen. In dit boek leggen zij onder andere  uit waarom dit juist bij deze vrouwen zo is.

Vervolgens nemen zij je aan de hand mee om vorm te geven aan het onbehagen en hoe je op een systematische wijze kunt analyseren wat je wilt en wat je kunt.
Is de keus eenmaal gemaakt dan beschrijven ze de verdere aanpak. Van het maken tot een plan, het formuleren van je doelen op de korte en op de lange termijn, de financiële consequenties, eventuele opleidingen tot tips bij stagnatie, het solliciteren anno 2012 en hoe je er voor kunt zorgen dat je droombaan  je droombaan blijft. Een hoofdstuk over netwerken en een hoofdstuk over voor jezelf beginnen maken dit boek compleet. Verdeeld over het boek vind je de ervaringen van 13 vrouwen die om verschillende redenen het roer omgegooid hebben. Het boekje sluit af met een zeer uitgebreide literatuur en bronnenlijst inclusief veel handige, ter zake doende websites.

Het is een realistisch boek waarin eerst goed gekeken wordt of je echt wel wilt switchen of dat er andere oorzaken aan je onbehagen ten grondslag liggen. Daarna benoemen de schrijfsters duidelijk welke tegenslagen je kunt verwachten, maar vooral ook hoe je met voldoende doorzettingsvermogen toe kunt werken naar een nieuwe droombaan.

Mocht je je dus voornemen om in 2013 serieus te gaan werken aan een echte carrière switch dan heb je met dit boekje een inspirerende, complete aanpak in handen.

Reserveer in onze catalogus

Charles Dickens

Kerst komt er aan! De eerste kerstbomen zijn verkocht en de kerstversieringen komen van zolder. In Deventer zijn ze al weer volop bezig met de voorbereidingen van het Dickens Festijn op 15 en 16 december. Allemaal gebaseerd op de gezellige Victoriaanse tijd in het Engeland van 1830 tot 1900 en natuurlijk het wereldberoemde verhaal A Chrismast Carol geschreven door Charles Dickens. Je kent het verhaal wel: de verbitterde vrek Ebenezer Scrooge die bezocht wordt door de 3 geesten van kerstmis en uiteindelijk verandert in een royale en zachtaardige man.

Maar in werkelijkheid was de Victoriaanse tijd voor heel veel mensen helemaal niet zo “gezellig” en schreef Charles Dickens A Christmas Carol uit woede over de erbarmelijke omstandigheden waarin de armen in Engeland aan hun lot werden overgelaten. Want het Engeland van die tijd was echt bikkelhard. In de biografie Charles Dickens gaat André Roes in op de donkere kanten van het Victoriaanse Engeland en geeft hij een verrassend beeld van Charles Dickens als activist en sociaal hervormer.

Dickens heeft in zijn jeugd zelf de hardheid van de Victoriaanse maatschappij ervaren: hij kwam uit een redelijk gegoed gezin maar zijn vader leefde boven zijn stand en langzaam gleed het gezin af in armoede. En dat was in die tijd letterlijk levensgevaarlijk: als gezinnen zich niet meer konden redden werden de mannen, vrouwen en kinderen apart opgesloten in zogenaamde armenhuizen. Daar heerste een streng regime met weinig eten en moesten de mensen de hele dag zinloos werk doen. In Dickens geval ging zijn vader naar de schuldgevangenis en ging de rest van gezin mee. Dickens bleef als klein jongetje alleen achter en werkte 12 uur per dag in een schoensmeerfabriekje.

Uiteindelijk kwam het goed met hem en werd hij zelfs een van de beroemdste auteurs van zijn periode. Maar zijn jeugdervaringen zorgden ervoor dat hij zijn hele leven ageerde tegen alle misstanden van zijn tijd. En dat waren er nogal wat! In Charles Dickens beschrijft André Roes de kunstenaar Dickens, die nog steeds wordt gelezen, maar ook de wat minder bekende activist Dickens die veel van boeken schreef om misstanden aan de kaak te stellen. En daar was moed voor nodig want deze kritiek werd hem niet in dank afgenomen. Ik moet zeggen dat ik het boek mateloos interessant vond en ook oprecht bewondering heb gekregen voor de persoon Charles Dickens.

Reserveer Charles Dickens in onze catalogus.

Britannia Road 22 - Amanda Hodgkinson

Boeken als Haar naam was Sarah, Het Literaire Aardappelschiltaart Genootschap van Guernsey, Het familieportret van Jenna Blum en Donderdagskind van Alison Pick, lees ik graag. Vooral omdat het geen heldenverhalen over de oorlog zijn, maar verhalen over gewone mensen die geconfronteerd worden met oorlogsleed. 
Britannia Road 22 van Amanda Hodgkinson speelt zich af na de oorlog, maar grijpt wel terug op gebeurtenissen die plaats vonden tijdens de oorlogsjaren.

Van de achterflap
De Poolse Silvana en haar man Janusz worden door de oorlog van elkaar gescheiden: hij moet in dienst en zij probeert vergeefs naar haar familie terug te keren. Zes jaar lang overleeft zij met haar zoontje onder erbarmelijke omstandigheden in de bossen.
Na de oorlog wordt het gezin in Engeland herenigd. In hun huis aan Britannia Road 22 proberen ze een nieuw bestaan op te bouwen, maar zowel Silvana als Janusz wordt achtervolgd door geheimen uit hun verleden.

Het verhaal wordt deels vanuit het perspectief van Silvana en deels vanuit het perspectief van haar man Janusz beschreven. Hodgkinson weet ontroerend mooi te beschrijven welke krachten een traumatische situatie kan losmaken bij gewone mensen. Waarbij het vooral gaat over de vraag of een relatie bestand is tegen het jarenlang van elkaar afgezonderd zijn en het hebben van geheimen voor elkaar. Beiden hebben een geheim maar Silvana verbergt iets echt gruwelijks. Wat dat is, wordt pas later in het boek duidelijk. 

Reserveer Britannia Road 22 in onze catalogus

Een heel ander verhaal - Håkan Nesser

.... Nu komt het er op aan. Het kerkhof, de koeien, het koolzaad, het bos. Over drie tellen weet ik het."

Heb ik weer…. Een heerlijk boek waar je bij de laatste zin wéér niet weet of het goed of slecht afloopt…. Maar gelukkig verschijnen in 2013 Het tweede leven van meneer Roos en De eenzamen.  Evenals Bergman is ook Barbarotti het wachten waard.

Van de achterflap
Tijdens een vakantie in Frankrijk vindt er een bijzondere ontmoeting plaats tussen zes Zweedse toeristen: twee stellen en twee singles, zes vrienden in spe. De onderlinge relaties komen onder druk te staan en al snel worden het gevaarlijke verhoudingen. Wat na de vakantie overblijft zijn slechts kleine fragmenten van herinneringen, waaronder een enkele groepsfoto en een anoniem dagboek. Vijf jaar later wordt een van de zes vermoord. Niet lang daarna, nog een. Inspecteur Barbarotti wordt meegesleurd in een kat-en-muisspel, wanneer hij brieven begint te ontvangen met de namen van de slachtoffers nog vóór ze vermoord zijn. 

Een heel ander verhaal van Håkan Nesser bestaat uit twee verhaallijnen, die van inspecteur Barbarotti en het ijzersterke verhaal van de verwaande moordenaar. Door deze dagboekaantekeningen van de moordenaar weet je steeds net iets meer dan Barbarotti. Hij blijft steeds achter de feiten aan blijft en het duurt heel lang voordat Barbarotti en zijn team de samenhang ziet van de zes Zweden tijdens een vakantie in Bretagne, precies vijf jaar geleden. Het blijft daarom ook tot het eind spannend wie er door wie wordt vermoord en waarom.

Reserveer Een heel ander verhaal in onze catalogus

Simeon ten Holt

Op 25 november jl. overleed de Nederlandse componist Simeon ten Holt. Misschien is het je ontgaan, maar dit was echt een componist van wereldformaat. Hij werd voor het grotere publiek vooral beroemd met z'n Canto Ostinato: een marathonstuk voor vier piano's. Sindsdien is het in alle mogelijke bezettingen gespeeld, soms ingekort tot een uur, maar vier uur was zeker geen uitzondering. Er was zelfs ergens een uitvoering een etmaal. Briljant. Dat is mogelijk doordat z'n muziek bestaat uit een heleboel sets repeterende passages. Dus als je vroeg naar huis wilt, herhaal je ze gewoon wat minder vaak...

Hij schreef meerdere van dit soort composities. Dat lijkt misschien saai, maar ik vind dat juist heerlijk. Ik kan me echt laten meevoeren op de golven van die herhalende cadans. Perfect om bij te werken of een boek te lezen. Maar het is wel waar dat het wat stemmingsgevoelig is. Ik kan me één keer herinneren dat ik er helemaal kriebelig van werd en de cd er bijna uitgetrokken heb. Ik geloof dat ik toen al van binnen wat onrustig was, dat gaat kennelijk niet zo goed samen.

Ik blogde hier al eens eerder over de trilogie van Philip Glass. Nou, de muziek van Simeon ten Holt past wel een beetje in dit straatje. Maar dan anders. Natuurlijk. De Canto Ostinato hebben we gelukkig zelf in de collectie, die mag ook zeker niet ontbreken. Maar als je die al kent of je bagage eens wilt uitbreiden, dan kan ik zeker Lemniscaat en Incantatie aanbevelen. Allemaal te vinden in deze mooie verzamelbox. En natuurlijk gewoon te reserveren.

En voor nog meer variatie hier een kort muziekfragment van die beroemde Canto Ostinato door de Amsterdam Percussion Group. Een multifunctionele componist is ons ontvallen. Gelukkig hebben we z'n memoires nog en is z'n muziek onsterfbaar.




Reserveer Canto Ostinato in onze collectie.
Reserveer de Complete Multiple Piano Works in onze collectie.
Reserveer de memoires van Simeon ten Holt in onze collectie.

Peter Gabriel - So

Het is naar mijn bescheiden mening één van de beste popplaten uit de jaren 80: 'So' van Peter Gabriel. Zal ook wel een beetje jeugdsentiment zijn, maar ik was (en ben nog steeds) onder de indruk van deze plaat. Destijds bij het verschijnen van het album in 1986 was het vooral de videoclip van Sledgehammer waar iedereen het over had, maar ik werd ook vooral gegrepen door de invloeden vanuit de wereldmuziek.

Anno 1985 kenden velen de naam Peter Gabriel wel. Als de eerste zanger van Genesis, of als maker van vier zeer bijzondere titelloze albums. Maar hij bleef toch vooral een cultfiguur. In het hoogste echelon - dat dan weer wel. Blijkbaar vonden Gabriel en betrokkenen dat het tijd werd voor de 'big break'. Met de hard aan een topproducersstatus werkende Daniel Lanois (die vlak ervoor aan U2's "The Unforgettable Fire" had gewerkt) dook Gabriel een vol jaar de studio in. Het resultaat is een album dat heel poppy en toegankelijk klinkt, maar waaraan tot in de kleinste details aan geboetseerd is en waar je jaren later nog nieuwe elementen in blijft ontdekken. En de opzet lukte: het werd een enorm hit-album, met o.a. "Sledgehammer" en "Don't Give Up" (duet met Kate Bush) en "Big Time". Gabriel neemt voor alles de tijd, zélfs voor deze jubileumeditie, die eigenlijk een jaar te laat verschijnt. CD1 bevat de geremasterde versie van het hit-album, CD2 en CD3 bevatten een integraal concert, opgenomen in Athene in 1987. (Muziekbank)

De geremasterde cd is dus inmiddels uit: ik blijf geboeid. Voor de echte fans is uiteraard het volledige concert uit 1987 ook prachtig. Erg fijn vind ik dat daar een live versie op te vinden is van 'Mercy Street', dat toch mijn favoriet blijft... Na 25 jaar staat dit album nog steeds als een huis!
Eens?


Luister hier het hele album
Reserveer in onze catalogus

Stadsdichter: Moderniteit

Donderdag 22 november was de kick-off van de culturele kaart van Hengelo, een nieuwe frisse website die een overzichtelijk beeld geeft van wat Hengelo allemaal te bieden heeft op cultureel gebied, waaronder culturele organisaties, verenigingen, educatieve instellingen, podia, ateliers en galerieën.
De Hengelose stadsdichter John Heymans staat er (nog) niet op met een eigen website. Die volgt binnenkort. Tot zolang kun je zijn gedichten hier lezen.







MODERNITEIT

Ze staat gelukkig op de stoep, weggelopen
uit een wereld van tegels aan de wand, Delfts

blauw ingekleurd,- vrijmoedig het melkmeisje
dat de knecht van haar kinderjaren ten afscheid

had gekust, het ouderwetse glazuur achter zich
gelaten, op de nieuwste tijd af,  een  fiere deerne

van het land in de wildernis van de stad, verleid tot
shoppen bij de Apple Store , meegaan in het moderne

sprookje van E.T., ‘nu in 3-D’, en dan, op een hoek
van de straat, even een telefoontje,- naar huis.  Of niet.

John Heymans