Het Speechboekje: een inspirerende speech in 10 stappen

Een speech geven vinden de meeste mensen nou niet echt aangenaam. Zelfs een groot spreker als Winston Churchill kon zijn zenuwen met moeite in bedwang houden. Maar speechen is hot: denk aan de populariteit van de TED-sprekers en de toespraken van President Obama. De een zal vaker speechen dan de ander maar toch ontkomt niemand er aan: bijvoorbeeld bij een huwelijksspeech, een peptalk, een introductie, een zakelijke speech, een afscheidsrede of een begrafenisrede. Het lijkt wel een trend dat we steeds vaker in het openbaar spreken.

Maar hoe schrijf en presenteer je een goede speech? Daar was eigenlijk tot nu toe geen duidelijke methode voor: maar nu is er Het Speechboekje. Auteur Huib Huidig heeft zijn grote ervaring als politiek speechschrijver, hij schreef op het Binnenhof honderden speeches onder tijdsdruk o.a. voor Mark Rutte, omgezet in een praktisch 10 stappenplan. Per hoofdstuk schrijf je stap voor stap je speech uit met als eindresultaat een inspirerende, gloedvolle toespraak.

Huib Huidig begint direct met de drie gouden regels: speechen is entertainment (mensen hebben een korte aandachtsspanne, zij willen vermaakt worden door een boeiend verhaal dat enthousiast verteld wordt), spreek van hart tot hart (blijf dicht bij jezelf en spreek over wat jou aan het hart gaat) en KISS (keep it short en simpel, geen indruk proberen te maken met ingewikkelde uitweidingen: hoe korter en duidelijker, hoe beter!).

Moet je met een speech aan de slag, dat kan ik je Het Speechboekje echt aanraden. Alle aspecten van een goede speech komen aan de orde inclusief tips voor de presentatie, do's-and-don'ts en een handige checklist. Het boekje bevat ook voorbeeldspeeches en, wat ik erg leuk vond, een bijbehorende website met filmpjes met prachtige voorbeelden van hoe het wel en hoe het (soms tenenkrommend) niet moet.

Reserveer Het Speechboekje in onze catalogus

Het Hemelse Leven - Ramsey Nasr

Ramsey Nasr's carrière begon in het theater, maar breidde zich al gauw uit naar het literaire veld. Vanaf 200 publiceerde Nasr geregeld dichtbundels. In 2009 werd hij voor vier jaar benoemd als Dichter des Vaderlands.

Het Amsterdam Ensemble bewerkte Mahlers Vierde Symfonie tot kamermuziek en ‘dichter des vaderlands’ Ramsey Nasr schreef poëzie dat vorm en beeldtaal ontleent aan Mahlers meesterwerk. 

Het Hemelse Leven is een lang gedicht over de relatie tussen kunst en politiek. De centrale vraag luidt: hoe zuiver, hoe kinderlijk naïef kan de kunstenaar blijven wanneer alles politiek is?

Dit bijzondere concert vertelt het verhaal van de grootse, maar tragische carrière van de Utrechtse dirigent Willem Mengelberg, vijftig jaar lang de bejubelde chef van het Concertgebouworkest en na de Tweede Wereldoorlog verguisd door velen omdat hij concerten bleef  geven voor de Nazi’s. En daarbij het verbod op ‘Joodse’ muziek in acht te nemen, terwijl Mengelberg een groot vriend van de Joodse componist Gustav Mahler was.

In de slotfase van het gedicht zegt hij:

kunst is geen politiek

als ik iets gedaan had

zou ik het begrijpen

maar ik heb me nergens mee bemoeid

Maar in tijden van politieke crisis - ook nu, lijkt de boodschap - moet je positie kiezen en Nasr's werk is te lezen als een oproep tot engagement:

dat is de smet van europa

dat allen zeggen

het gaat mij niet aan

Vrijdag 23 november is Ramsey Nasr in Hengelo op uitnodiging van Stichting Kamermuziek Hengelo, Bibliotheek Hengelo en het Rabotheater.

Reserveer hier meer boeken van Ramsey Nasr

Blue monday

Als ik dit schrijf vind ik het blue monday. De wintertijd is inmiddels  ingegaan, de wind joelt om het huis, de regen klettert tegen de ramen, de lampen moeten om 5 uur al aan en ik heb het de hele dag koud gehad.

Blauwe maandag is de letterlijke vertaling van blue monday, geschreven door Nicci French. Ik was een beetje Nicci French moe. Je kent dat vast wel, een schrijver heeft een format dat het goed doet en vervolgens bij de zoveelste jong-stel-waarvan-tenminste een-van-de-twee-een-dubieus-verleden-heeft-dat-langzaam-aan-het-licht-komt ben je er een beetje klaar mee. Spannend, dat wel, maar toch een heel klein beetje voorspelbaar.

Blauwe maandag is anders. Maak kennis met Frieda Klein. Frieda is psychoanalytica en haar werk en leven worden stevig neergezet. Geen doorsnee vrouw, maar ook geen doorsnee beroep. Ik vind Frieda helemaal oké. Frieda heeft een client die haar zijn fantasie vertelt. Deze fantasie vertoont veel raakvlakken met de verdwijning van een klein jongetje en hoewel dit een buitengewone stap is gaat Frieda naar de politie en legt haar verhaal voor. Wat zich vervolgens ontwikkelt is een verhaal waarin fantasie en waarheid door elkaar lopen. Een bijzondere bijrol is weggelegd voor een Oekrainse klusjesman die ze op een wel heel aparte manier ontmoet en die het verhaal extra smaak geeft. Dit is allemaal belangrijk, want ik heb begrepen dat Frieda terugkomt! Of misschien is ze al opnieuw verschenen, dat heb ik nog niet nagekeken (Ja, toch wel: Dinsdag is voorbij).

Met een beetje geluk zijn ook de andere delen met Frieda van die boeken waarbij je het gevoel hebt dat je bij het begin inademt en pas aan het eind weer uitademt.

Reserveer in onze catalogus

Waar gaan die mannen heen?

Kort voor een geplande dichteravond in het Enschedese theater Concordia meldt Hans Dorrestein zich ziek. Hij gaat niet komen. Iemand belt Huub van der Lubbe, of hij niet iets kan regelen, iets met liedjes of gedichten ofzo. Ach, hij treft die avond toch z'n wekelijks dichtersvrienden Bart de Ruiter en Jan Robijns, hij zal eens overleggen wat er in het vat zit. Ze besluiten wat te experimenten, liedjes bij elkaar te rapen of nog even te componeren, teksten voor te dragen. En zo reizen ze spontaan en onbevangen af naar het Verre Oosten voor een avondje kleinkunst.

Het wordt een groot succes, het smaakt naar meer. De mannen slijpen hun repertoire bij, dopen hun formatie uit eerbetoon om tot Concordia en beginnen een even succesvolle tour langs kleine en grote podia. Een nieuwe samenwerkingsvorm is geboren en draait na jaren nog steeds. Gelukkig maar.

Waar gaan die mannen heen? is een warme en ontspannen documentaire over het ontstaan van de formatie en de liedjes, over de vriendschap van deze mooie mannen - op toneel, tijdens hun dinsdagavond-dichtersavonden en op fietsvakantie - en hij toont vooral ook heel veel mooie liedjes. Deels opgenomen in Concordia, waar ze een paar jaar later weer naar terugreizen voor een hernieuwde kennismaking. Leuke beelden van Enschede dus ook. En ja, dan voelt het toch ook wel een beetje als 'onze mannen', hè. Dat schept toch een band. Ik werd er in ieder geval wel blij van, gewoon omdat ze zo puur en warm zijn. Die liedjes dan, natuurlijk...




Reserveer in onze catalogus.

Henrik Freischlader in Hengelo

Gelijk mijn tweede bluestip van deze week: op 16 november staat Henrik Freischlader op het podium van Metropool.
Een absolute aanrader, want bluesrock van hoog niveau!

Freischlader stond vorig jaar al in mijn jaarlijstje (nog even geduld voor die van 2012, mensen...) en dat was niet voor niets.
Hij is een geweldige gitarist, en de band staat als een huis. Onlangs verscheen 'House In The Woods', opnieuw een heerlijke bluesplaat.



Het maakt alleen nog maar nieuwsgieriger naar de live-ervaring. Persoonlijk word ik ook erg blij als er een orgel op de buhne staat, en dat is hier gelukkig ook het geval!
Ongeveer tegelijk met de nieuwe cd verscheen ook de dubbel live-dvd 'Show No. 47': dat geeft aardig weer wat ons te wachten staat en waar je je op kan verheugen...

Op de site van Metropool is te lezen waarom je als bluesliefhebber hier absoluut bij moet zijn: "Zijn talent wordt in blueskringen alom erkend. Niet voor niets speelde hij supports voor grootheden als B.B. King, Gary Moore,Joe Bonamassa, Johnny Winter en andere blueslegendes. Maar ondertussen trekt hij moeiteloos zelf zalen over de hele wereld vol. Dat wordt dus een mooi avondje blues!
Zeker weten! Als je cd's van Stevie Ray Vaughan, Rory Gallagher of van een van voornoemde artiesten in je kast hebt staan mag je dit eigenlijk gewoon niet missen!"
Ik zie jullie dus graag over twee weken...


Reserveer 'House In The Woods' in onze catalogus
Reserveer 'Show No. 47' in onze catalogus

Ook nog in Metropool deze maand: Alain Clark 10/11, Tindersticks 14/11, Tower Of Power 15/11, The Scene 17/11, Go Back To The Zoo 25/11

Eric Bibb, Staffan Astner en Habib Koité

Ik ben fan geworden van Eric Bibb & Staffan Astner.
Vorige week was ik in het Hoge Noorden, om familie te bezoeken én om het Umeå Jazz Festival bij te wonen. Eric Bibb bleek op zaterdagavond de mystery guest te zijn, begeleid door de Zweedse gitarist Staffan Astner.

Ik kende de muziek van Eric Bibb wel een beetje, maar na zaterdag ben ik volledig om.
Een geweldige donkere stem, fraai gitaarspel, en nog veel fraaier gitaarspel van Astner op een Telecaster...
Kippenvel op z'n best!


Bij thuiskomst uiteraard gelijk op zoek naar meer muziek, en gelukkig hebben deze twee muzikanten ook samen een cd uitgebracht met live-materiaal: 'Troubadour: Live'. Feitelijk een weergave van wat ik zelf in het weekend mocht meemaken.
Wat ook wel weer leuk was: zondag reisde ik terug naar Nederland, en bleek het vliegtuig vol te zitten met muzikanten, waaronder Bibb en Astner. Zo had ik op het vliegveld van Stockholm nog even de gelegenheid om Mr. Bibb persoonlijk te bedanken voor wat ik het hoogtepunt van het festival vond. Hij vroeg vriendelijk waar de reis verder naar toe ging, en bij het horen van 'Nederland' wees hij nog snel even op komende concerten in ons lage landje. En dat is dan ook weer mooi meegenomen, want deze en volgende week (en later in november) is Eric Bibb op een aantal podia te bewonderen. Niet met Asthner deze keer (helaas), maar met Habib Koité. En met deze man maakte Bibb ook een mooie plaat 'Brothers in Bamako'.

"Tijdens de totstandkoming van het album Putumayo Presents Mali To Memphis ontmoetten de musici Habib Koité en Eric Bibb elkaar. Beide zijn singer-songwriter en gitarist, de een geboren en getogen in Mali, de ander in de Verenigde Staten. Uit die ontmoeting groeide een vriendschap en de wens om ooit samen een ‘transatlantic blues’ album op te nemen. Met het album Brothers In Bamako is die belofte ingelost. De Afro-Amerikaan Bibb kwam voor dit project naar Bamako en voelde zich direct thuis bij Koité en zijn familie. Qua stijl passen Koité en Bibb goed bij elkaar; ze vertolken rustig voortkabbelende introverte folk- en bluesmuziek met Afrikaanse invloeden. Beide bespelen op verfijnde wijze gitaren, banjo’s en ukeleles waarbij ze begeleid worden door percussionist Mamadou Kone. Zowel afzonderlijk als samen creëren ze in hun eigen taal liederen over hun ervaringen en vaak met een sociale boodschap. Met sonore stem zingt Bibb een intieme versie van Bob Dylans Blowing in the wind. Brothers In Bamako bevat geen echte knallende uitschieters, maar ademt de genoeglijke sfeer die heerst als twee goede vrienden genieten van intiem samenspel." (Muziekweb) 

Genoeg redenen om te gaan kijken en luisteren!




Reserveer 'Troubadour: Live' in onze catalogus
Reserveer 'Brothers in Bamako' in onze catalogus

Post Mortem - Peter Terrin

De AKO Literatuurprijs gaat dit jaar naar de Vlaamse schrijver Peter Terrin voor zijn boek Post mortem. De jury sprak van een ''magistrale bespiegeling van de literatuur''.
Liefde
De jury motiveerde haar keuze als volgt: "In deze tijd waarin wij zoeken naar houvast en waarin de media steeds meer ons leven construeert, kiest de jury voor een auteur die de liefde verklaart aan de literatuur. Welk houvast kan de literatuur nog bieden als het noodlot toeslaat en de camera draait? Post Mortem beantwoordt die vraag."

De auteur zelf zei na de bekendmaking dat het boek is opgedragen aan zijn grote voorbeeld: ''Renée, een meisje van 8, die dag na dag haar vader heeft geleerd nooit op te geven.''

Van de achterflap
De nog onbekende schrijver Emiel Steegman staat onder de douche als hem plots het ultieme excuus te binnen schiet om op het laatste moment te ontsnappen aan een opgelegd diner met een delegatie Estse collega's. ‘Wegens nogal moeilijke tijden in de familie.’ Het is een banaal zinnetje, vaag en tegelijk dringend. De vraag hoe deze fictieve ‘moeilijke tijden’ ingekleurd zullen worden door een ambitieuze biograaf die ergens in de toekomst zijn mailverkeer uitpluist, laat hem niet meer los, en bezorgt hem een briljant idee voor een nieuwe roman. Manmoedig besluit Steegman dat de tijd gekomen is om voor het eerst zijn persoonlijk leven in de literaire strijd te werpen.

Tot Renée, zijn dochtertje van bijna vier, wordt getroffen door het noodlot… 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het boek en de schrijver niet kende, maar ben nu wel van plan het te gaan lezen. Eerst maar eens reserveren want het boek is uitgeleend.



Reserveer Post mortem in onze catalogus

Oscar - Jan Siebelink

Voor velen is Jan Siebelink de schrijver van zijn roman Knielen op een bed violen (2005). Tezamen met zijn oudere werk De overkant van de rivier en Engelen van het duister vormen deze boeken een trilogie waarin Siebelink een beeld geeft van de decennia die hem hebben gevormd en de personages die hem na aan het hart liggen.

Heel eerlijk gezegd sprak mij Knielen op een bed violen niet aan, ik vond het een benauwende roman. 
Zijn (kleine) roman Oscar, waarin het draait om vriendschap en liefde in tijden van oorlog, heb ik wel met plezier gelezen. Hij schrijft hierin meesterlijk over de onderlinge verhoudingen van de drie hoofdpersonen en menselijke gevoelens in oorlogstijd.   



Van de achterflap
Vlak na de Tweede Wereldoorlog reist Oscar op verzoek van Esmée, de weduwe van zijn vriend Id, samen met haar naar Duinkerken. het voert hem onherroepelijk terug naar het begin van de oorlog, naar het moment dat hij en Id, jonge leraren nog, werden gemobiliseerd en uitgekozen voor een geheime missie naar Londen. De reis begint in Zeeuws-Vlaanderen, dat zich medio mei 1940 nog niet had overgegeven, maar Oscar en Id komen niet verder dan Duinkerken, waar ze belanden in Duits spervuur.
Tijdens de reis met Esmée wordt Oscar gekweld door de vraag of zij vermoedens heeft over de afschuwelijke gebeurtenis die in Duinkerken heeft plaatsgevonden en die zijn leven sindsdien heeft getekend. En hoe zijn haar gevoelens voor hem, nu Id er niet meer is?

Jan Siebelink noemt het zelf “een miniatuurschilderij waarin vele componenten een belangrijke rol spelen”. En het wonderlijke is dat hij voor zo’n relatief dun boek net zoveel research doet als voor het grote werk. Hij heeft jaren aan het verhaal geschaafd. 

Jan Siebelink blijkt de favoriete schrijver te zijn van een Hengelose en Enschede politicus.
Dinsdagavond 6 november is Jan Siebelink te gast in Bibliotheek Hengelo op uitnodiging van Henk Nijhof voor de serie Dat spreekt boekdelen.

Zondag 18 november is hij in Bibliotheek Enschede te gast op uitnodiging van Dick Buursink in het kader van dezelfde serie.

Reserveer Knielen op een bed violen in onze catalogus
Reserveer Oscar in onze catalogus

Stadsdichter: Elsbeek

Op dinsdag 2 oktober vond een avond plaats in de grote zaal van ’t Swafert waarbij de Elsbeek aan de wijk Groot Driene werd teruggegeven. Bij deze gelegenheid trad ook de stadsdichter John Heymans op. Hij vertelde dat hij, woonachtig in de Kasbah, aanvankelijk niet zo’n grote voorstander van het project was, omdat daarvoor nogal wat bomen hadden moeten sneuvelen. Gelukkig was de Japanse kers gespaard gebleven. Na verloop van tijd evenwel groeide bij hem het inzicht dat de terugkeer van de Elsbeek in Groot Driene een verrijking voor de buurt is. Hij besloot zijn korte optreden met het voorlezen van het volgende gedicht:


ELSBEEK

Geen mooier voorbeeld van aangelegde natuur
dan het volgende: hoe de loop van dit water, ooit

verzonken, aan de oppervlakte werd gebracht,
zoals vroeger, maar in de vorm van een verse

bedding waar geen vis zich al waagde, geen golf
te gronde ging, een vreemde groeve, openlijk

slingerend door de serene ruimte van een grasveld,
een gaarde met stille bomen, en verder nog, een lege

beek die lag te wachten op de vervulling van eeuwig
stromen,- alsof het daarna nooit anders was geweest.

John Heymans

Stadsdichter: Engelbewaarder

Zaterdagmiddag 29 september kon de bevolking van Hengelo in de stadhuishal afscheid nemen van haar burgemeester Frank Kerckhaert. Voordien had een besloten afscheidsreceptie in de Burgerzaal plaatsgevonden. Bij die gelegenheid mocht ook John Heymans de burgemeester kort toespreken.  De stadsdichter  stond daarbij op het balkon, zoals in vroegere tijden wel vaker gebeurde.

Het aan het afscheid van de burgemeester gewijde gedicht gaat als volgt:

ENGELBEWAARDER

Dit meisje belichaamt de kunst van het overleven
als geen ander in de gemeente, de eerste burger

incluis, een blonde engel, uit de vergetelheid getild
staat ze in haar mooiste jurk  op doek, maagdelijk

wit, een rode mantel, op haar hand een vink, maar
zonder naam, de schilder die haar maakte, al even

anoniem. Sinds haar portret in het raadhuis hangt, vlak-
bij de burgervader, zijn bureau, waakte ze over hem en

toen hij die kamer verliet, voor de laatste keer, wilde ze
niet langer toezien in stilte: ‘Dag man van stad en mensen’.


John Heymans

Tao van Poeh

Wie is er nu niet opgegroeid met de verhalen van Winnie de Poeh en zijn dierenvrienden. Heerlijk toch, als boekfiguren generatie op generatie meegaan. Ook al best wel oud, en hopelijk ook al best wel bekend, zijn de boeken waarin Beer Poeh als metafoor wordt gebruikt om iets anders - iets uit de grote mensen wereld - aan te leren. Zoals het Taoïsme.

In Tao van Poeh laat Benjamin Hoff zien dat Poeh eigenlijk een Taoïst pur sang is. Hij neemt je aan de hand door een paar gebeurtenissen uit de verhalen van Poeh en legt uit wat daar zo Taoïstisch aan is. En waarom juist Poeh 'zo'n soort van beer is', en niet Schrandere Konijn, Geleerde Uil, Paniekerige Knorretje of Beterweter Iejoor. Je leert over loslaten, zien wat er werkelijk is, niet te moeilijk doen en vooral over het Grote Niets.

Laten we eens stilstaan bij Leegte in het algemeen. Hoe komt het dat een landschap van een Taoïstische schilder voor de meest uiteenlopende mensen zoiets verfrissends heeft? Door de Leegte, de ruimte die niet is opgevuld. En waarom hebben pasgevallen sneeuw, zuivere lucht, helder water dat ook? En goede muziek? Zoals Claude Debussy het uitdrukte: "Muziek is de ruimte tussen de noten."
[...]
Leegte haalt de bezem door een geest vol troep en laadt de batterijen van de spirituele energie weer op. Toch zijn veel mensen bang voor Leegte, omdat het ze doet denken aan Eenzaamheid. Alles moet worden in- en opgevuld, lijkt het wel - agenda's, mooie plekjes, onbebouwde terreinen - maar als al die ruimte is opgevuld, begint de Eenzaamheid pas écht. Dan gaat er in een Groep gezeten worden, gaat er ingeschreven worden voor Cursussen en gaan er Gun-Jezelf-Een-Beetje-Luxe-spullen worden aangeschaft. Als de Eenzaamheid het huis binnensluipt, wordt de Televisie aangezet om te zorgen dat hij weggaat. Maar hij gaat niet. Dus doen sommigen van óns dat maar, en nadat we de leegte van de Grote Overladen Troep achter ons hebben gelaten, ontdekken we de volheid van het Niets.

En daarom hou ik van Poeh. En steeds meer van het Niets. Omdat er namelijk - ondanks de leegte - altijd wel wat te (glim)lachen valt.

Reserveer nu in onze catalogus.

Een fatale primeur

Enige tijd terug luisterde ik naar het radio1 programma Kunststof. Tijdens deze aflevering werd Marjolijn Uitzinger geïnterviewd naar aanleiding van een thriller die zij geschreven heeft: Een fatale primeur.
Wie kent nog Marjolijn Uitzinger? Ik wist het meteen weer. Presentratrice van verschillende radio- en TV programma's met een journalistieke inslag. Op de achterflap van het boek lees ik dat zij nu werkt en woont in Berlijn. Dit bewuste interview was dusdanig interessant dat het mij een goed idee leek om het boek te gaan lezen.

Daar zijn overigens nog meer redenen voor. Berlijn is momenteel heel erg een place-to-be. Laten we wel wezen in het hedendaagse Berlijn gebeurt het allemaal. Jong, bruisend en alles kan. Dat is wel eens anders geweest. En hoewel 1989 aan de ene kant nog maar pas geleden lijkt te zijn, is het ook al lang terug. De val van de muur is nog steeds een onvergetelijke gebeurtenis voor velen, maar maakte ook veel leed zichtbaar. Duitsland is een land dat heel erg met z'n verleden moet leren leven.

'Een fatale primeur' speelt zich af rond 2008. Sam is een journaliste die voor de kunstredactie van haar krant naar Berlijn is gestuurd. Ze raakt goed bevriend met de vaste redacteur voor Berlijn die voor dezelfde krant in de metropool is neergestreken. Als deze vriend en journalist onder verdachte omstandigheden om het leven komt begint Sam te zoeken naar informatie over de grote primeur waaraan hij werkte.
De zoektocht van Sam leidt ons door het hedendaagse Berlijn met de opgeknapte (oost) wijken, de vele restaurantjes en de typische Berlijn plekjes, maar vooral ook door het recente Stasi verleden. Natuurlijk, na de val van de muur kwamen veel verhalen naar boven over deze communistische staatsdienst, maar ik vond het het heel beklemmend om te lezen hoe de hele bevolking, de hele staat geïnfiltreerd was met spionnen. Niemand, maar dan ook echt niemand, kon je vertrouwen. Niet je leraar, niet je buurman of je vriend of vriendin, zelfs niet je eigen vader en moeder of boers en zussen. Wat een afschuwelijke situatie en wat een eenzaamheid moet dat gegeven hebben.
Nog steeds duiken er verhalen op en komen er zaken aan het licht die mensen liever willen vergeten. Maar als je voor je leven getekend bent dan vergeet je niet zo snel.

Een interssant thema dus, een interessante omgeving waar het verhaal zich afspeelt en wat het verhaal zeker ook boeiend maakt en waar in het interview de nodige aandacht aan geschonken werd, de mores van een land en zijn bewoners. Zo vertelt ze bijvoorbeeld over de formele houding van de Duitsers en hoe zij het een bijzonder moment vinden als ze je gaan tutoyeren. Als je dit wilt weten moet je het boek gaan lezen. Het kent nog meer aardigheden. Wellicht vind je, net als ik, de ontknoping niet zo sterk, het boek was wel een feestje om te lezen.

Reserveer in onze catalogus

De Grijze Jager serie

De Grijze Jager serie van de Australische schrijver John Flanagan is wereldwijd een enorm succes. Ook in Nederland is de spannende historische jeugdboekenserie met ridders, kastelen en monsters erg populair. Ik zeg jeugdboeken, maar ik heb ze zelf ook verslonden!

John Flanagan begon zijn carrière in de reclamewereld en is nu een van productiefste televisieprogramma schrijvers in Australië. Hij begon de De Grijze Jager serie om zijn 12 jarige zoon Michael aan het lezen te krijgen. Hij wilde hem laten zien dat lezen niet saai is en dat helden niet altijd groot en gespierd hoeven te zijn. De serie speelt zich af in een middeleeuwse fantasywereld. De hoofdpersoon Will is een kleine maar slimme jongen van 15 jaar, die als weeskind opgroeit in Kasteel Redmont. Hij wordt als leerling opgenomen in het korps van de Grijze Jagers, een groep van hoog getrainde geheimagenten en boogschutters. Will gaat in training bij Halt, een ervaren Grijze Jager, die hem de kneepjes van het vak leert. De boeken (deel 12 is in voorbereiding) zijn met vaart geschreven, erg spannend en soms ook nog erg grappig. Wat ik knap vind aan de fantasywereld van Flanagan is de linken die hij legt met echte geschiedenis; zo komen in de boeken de Noormannen voor en geeft het een goed beeld van het middeleeuwse leven.

Flanagan is er uitermate goed in geslaagd om jeugdboeken te schrijven die ook aanslaan bij kinderen die lezen niet zo leuk vinden. Dus als je je zoon of dochter aan het lezen wilt krijgen zou ik de Grijze Jager serie eens proberen! De literair criticus Kees Fens had de theorie van "het beslissende boek". Daarmee bedoelde hij het boek dat zo`n indruk maakt in je jeugd dat je daardoor de rest van je leven een lezer blijft. Ik denk dat de grijze jager serie voor veel kinderen zo'n boek kan zijn.

Reserveer deel 1 van de Grijze Jager serie in onze catalogus