Eric Bibb, Staffan Astner en Habib Koité

Ik ben fan geworden van Eric Bibb & Staffan Astner.
Vorige week was ik in het Hoge Noorden, om familie te bezoeken én om het Umeå Jazz Festival bij te wonen. Eric Bibb bleek op zaterdagavond de mystery guest te zijn, begeleid door de Zweedse gitarist Staffan Astner.

Ik kende de muziek van Eric Bibb wel een beetje, maar na zaterdag ben ik volledig om.
Een geweldige donkere stem, fraai gitaarspel, en nog veel fraaier gitaarspel van Astner op een Telecaster...
Kippenvel op z'n best!


Bij thuiskomst uiteraard gelijk op zoek naar meer muziek, en gelukkig hebben deze twee muzikanten ook samen een cd uitgebracht met live-materiaal: 'Troubadour: Live'. Feitelijk een weergave van wat ik zelf in het weekend mocht meemaken.
Wat ook wel weer leuk was: zondag reisde ik terug naar Nederland, en bleek het vliegtuig vol te zitten met muzikanten, waaronder Bibb en Astner. Zo had ik op het vliegveld van Stockholm nog even de gelegenheid om Mr. Bibb persoonlijk te bedanken voor wat ik het hoogtepunt van het festival vond. Hij vroeg vriendelijk waar de reis verder naar toe ging, en bij het horen van 'Nederland' wees hij nog snel even op komende concerten in ons lage landje. En dat is dan ook weer mooi meegenomen, want deze en volgende week (en later in november) is Eric Bibb op een aantal podia te bewonderen. Niet met Asthner deze keer (helaas), maar met Habib Koité. En met deze man maakte Bibb ook een mooie plaat 'Brothers in Bamako'.

"Tijdens de totstandkoming van het album Putumayo Presents Mali To Memphis ontmoetten de musici Habib Koité en Eric Bibb elkaar. Beide zijn singer-songwriter en gitarist, de een geboren en getogen in Mali, de ander in de Verenigde Staten. Uit die ontmoeting groeide een vriendschap en de wens om ooit samen een ‘transatlantic blues’ album op te nemen. Met het album Brothers In Bamako is die belofte ingelost. De Afro-Amerikaan Bibb kwam voor dit project naar Bamako en voelde zich direct thuis bij Koité en zijn familie. Qua stijl passen Koité en Bibb goed bij elkaar; ze vertolken rustig voortkabbelende introverte folk- en bluesmuziek met Afrikaanse invloeden. Beide bespelen op verfijnde wijze gitaren, banjo’s en ukeleles waarbij ze begeleid worden door percussionist Mamadou Kone. Zowel afzonderlijk als samen creëren ze in hun eigen taal liederen over hun ervaringen en vaak met een sociale boodschap. Met sonore stem zingt Bibb een intieme versie van Bob Dylans Blowing in the wind. Brothers In Bamako bevat geen echte knallende uitschieters, maar ademt de genoeglijke sfeer die heerst als twee goede vrienden genieten van intiem samenspel." (Muziekweb) 

Genoeg redenen om te gaan kijken en luisteren!




Reserveer 'Troubadour: Live' in onze catalogus
Reserveer 'Brothers in Bamako' in onze catalogus

Post Mortem - Peter Terrin

De AKO Literatuurprijs gaat dit jaar naar de Vlaamse schrijver Peter Terrin voor zijn boek Post mortem. De jury sprak van een ''magistrale bespiegeling van de literatuur''.
Liefde
De jury motiveerde haar keuze als volgt: "In deze tijd waarin wij zoeken naar houvast en waarin de media steeds meer ons leven construeert, kiest de jury voor een auteur die de liefde verklaart aan de literatuur. Welk houvast kan de literatuur nog bieden als het noodlot toeslaat en de camera draait? Post Mortem beantwoordt die vraag."

De auteur zelf zei na de bekendmaking dat het boek is opgedragen aan zijn grote voorbeeld: ''Renée, een meisje van 8, die dag na dag haar vader heeft geleerd nooit op te geven.''

Van de achterflap
De nog onbekende schrijver Emiel Steegman staat onder de douche als hem plots het ultieme excuus te binnen schiet om op het laatste moment te ontsnappen aan een opgelegd diner met een delegatie Estse collega's. ‘Wegens nogal moeilijke tijden in de familie.’ Het is een banaal zinnetje, vaag en tegelijk dringend. De vraag hoe deze fictieve ‘moeilijke tijden’ ingekleurd zullen worden door een ambitieuze biograaf die ergens in de toekomst zijn mailverkeer uitpluist, laat hem niet meer los, en bezorgt hem een briljant idee voor een nieuwe roman. Manmoedig besluit Steegman dat de tijd gekomen is om voor het eerst zijn persoonlijk leven in de literaire strijd te werpen.

Tot Renée, zijn dochtertje van bijna vier, wordt getroffen door het noodlot… 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het boek en de schrijver niet kende, maar ben nu wel van plan het te gaan lezen. Eerst maar eens reserveren want het boek is uitgeleend.



Reserveer Post mortem in onze catalogus

Oscar - Jan Siebelink

Voor velen is Jan Siebelink de schrijver van zijn roman Knielen op een bed violen (2005). Tezamen met zijn oudere werk De overkant van de rivier en Engelen van het duister vormen deze boeken een trilogie waarin Siebelink een beeld geeft van de decennia die hem hebben gevormd en de personages die hem na aan het hart liggen.

Heel eerlijk gezegd sprak mij Knielen op een bed violen niet aan, ik vond het een benauwende roman. 
Zijn (kleine) roman Oscar, waarin het draait om vriendschap en liefde in tijden van oorlog, heb ik wel met plezier gelezen. Hij schrijft hierin meesterlijk over de onderlinge verhoudingen van de drie hoofdpersonen en menselijke gevoelens in oorlogstijd.   



Van de achterflap
Vlak na de Tweede Wereldoorlog reist Oscar op verzoek van Esmée, de weduwe van zijn vriend Id, samen met haar naar Duinkerken. het voert hem onherroepelijk terug naar het begin van de oorlog, naar het moment dat hij en Id, jonge leraren nog, werden gemobiliseerd en uitgekozen voor een geheime missie naar Londen. De reis begint in Zeeuws-Vlaanderen, dat zich medio mei 1940 nog niet had overgegeven, maar Oscar en Id komen niet verder dan Duinkerken, waar ze belanden in Duits spervuur.
Tijdens de reis met Esmée wordt Oscar gekweld door de vraag of zij vermoedens heeft over de afschuwelijke gebeurtenis die in Duinkerken heeft plaatsgevonden en die zijn leven sindsdien heeft getekend. En hoe zijn haar gevoelens voor hem, nu Id er niet meer is?

Jan Siebelink noemt het zelf “een miniatuurschilderij waarin vele componenten een belangrijke rol spelen”. En het wonderlijke is dat hij voor zo’n relatief dun boek net zoveel research doet als voor het grote werk. Hij heeft jaren aan het verhaal geschaafd. 

Jan Siebelink blijkt de favoriete schrijver te zijn van een Hengelose en Enschede politicus.
Dinsdagavond 6 november is Jan Siebelink te gast in Bibliotheek Hengelo op uitnodiging van Henk Nijhof voor de serie Dat spreekt boekdelen.

Zondag 18 november is hij in Bibliotheek Enschede te gast op uitnodiging van Dick Buursink in het kader van dezelfde serie.

Reserveer Knielen op een bed violen in onze catalogus
Reserveer Oscar in onze catalogus

Stadsdichter: Elsbeek

Op dinsdag 2 oktober vond een avond plaats in de grote zaal van ’t Swafert waarbij de Elsbeek aan de wijk Groot Driene werd teruggegeven. Bij deze gelegenheid trad ook de stadsdichter John Heymans op. Hij vertelde dat hij, woonachtig in de Kasbah, aanvankelijk niet zo’n grote voorstander van het project was, omdat daarvoor nogal wat bomen hadden moeten sneuvelen. Gelukkig was de Japanse kers gespaard gebleven. Na verloop van tijd evenwel groeide bij hem het inzicht dat de terugkeer van de Elsbeek in Groot Driene een verrijking voor de buurt is. Hij besloot zijn korte optreden met het voorlezen van het volgende gedicht:


ELSBEEK

Geen mooier voorbeeld van aangelegde natuur
dan het volgende: hoe de loop van dit water, ooit

verzonken, aan de oppervlakte werd gebracht,
zoals vroeger, maar in de vorm van een verse

bedding waar geen vis zich al waagde, geen golf
te gronde ging, een vreemde groeve, openlijk

slingerend door de serene ruimte van een grasveld,
een gaarde met stille bomen, en verder nog, een lege

beek die lag te wachten op de vervulling van eeuwig
stromen,- alsof het daarna nooit anders was geweest.

John Heymans

Stadsdichter: Engelbewaarder

Zaterdagmiddag 29 september kon de bevolking van Hengelo in de stadhuishal afscheid nemen van haar burgemeester Frank Kerckhaert. Voordien had een besloten afscheidsreceptie in de Burgerzaal plaatsgevonden. Bij die gelegenheid mocht ook John Heymans de burgemeester kort toespreken.  De stadsdichter  stond daarbij op het balkon, zoals in vroegere tijden wel vaker gebeurde.

Het aan het afscheid van de burgemeester gewijde gedicht gaat als volgt:

ENGELBEWAARDER

Dit meisje belichaamt de kunst van het overleven
als geen ander in de gemeente, de eerste burger

incluis, een blonde engel, uit de vergetelheid getild
staat ze in haar mooiste jurk  op doek, maagdelijk

wit, een rode mantel, op haar hand een vink, maar
zonder naam, de schilder die haar maakte, al even

anoniem. Sinds haar portret in het raadhuis hangt, vlak-
bij de burgervader, zijn bureau, waakte ze over hem en

toen hij die kamer verliet, voor de laatste keer, wilde ze
niet langer toezien in stilte: ‘Dag man van stad en mensen’.


John Heymans

Tao van Poeh

Wie is er nu niet opgegroeid met de verhalen van Winnie de Poeh en zijn dierenvrienden. Heerlijk toch, als boekfiguren generatie op generatie meegaan. Ook al best wel oud, en hopelijk ook al best wel bekend, zijn de boeken waarin Beer Poeh als metafoor wordt gebruikt om iets anders - iets uit de grote mensen wereld - aan te leren. Zoals het Taoïsme.

In Tao van Poeh laat Benjamin Hoff zien dat Poeh eigenlijk een Taoïst pur sang is. Hij neemt je aan de hand door een paar gebeurtenissen uit de verhalen van Poeh en legt uit wat daar zo Taoïstisch aan is. En waarom juist Poeh 'zo'n soort van beer is', en niet Schrandere Konijn, Geleerde Uil, Paniekerige Knorretje of Beterweter Iejoor. Je leert over loslaten, zien wat er werkelijk is, niet te moeilijk doen en vooral over het Grote Niets.

Laten we eens stilstaan bij Leegte in het algemeen. Hoe komt het dat een landschap van een Taoïstische schilder voor de meest uiteenlopende mensen zoiets verfrissends heeft? Door de Leegte, de ruimte die niet is opgevuld. En waarom hebben pasgevallen sneeuw, zuivere lucht, helder water dat ook? En goede muziek? Zoals Claude Debussy het uitdrukte: "Muziek is de ruimte tussen de noten."
[...]
Leegte haalt de bezem door een geest vol troep en laadt de batterijen van de spirituele energie weer op. Toch zijn veel mensen bang voor Leegte, omdat het ze doet denken aan Eenzaamheid. Alles moet worden in- en opgevuld, lijkt het wel - agenda's, mooie plekjes, onbebouwde terreinen - maar als al die ruimte is opgevuld, begint de Eenzaamheid pas écht. Dan gaat er in een Groep gezeten worden, gaat er ingeschreven worden voor Cursussen en gaan er Gun-Jezelf-Een-Beetje-Luxe-spullen worden aangeschaft. Als de Eenzaamheid het huis binnensluipt, wordt de Televisie aangezet om te zorgen dat hij weggaat. Maar hij gaat niet. Dus doen sommigen van óns dat maar, en nadat we de leegte van de Grote Overladen Troep achter ons hebben gelaten, ontdekken we de volheid van het Niets.

En daarom hou ik van Poeh. En steeds meer van het Niets. Omdat er namelijk - ondanks de leegte - altijd wel wat te (glim)lachen valt.

Reserveer nu in onze catalogus.

Een fatale primeur

Enige tijd terug luisterde ik naar het radio1 programma Kunststof. Tijdens deze aflevering werd Marjolijn Uitzinger geïnterviewd naar aanleiding van een thriller die zij geschreven heeft: Een fatale primeur.
Wie kent nog Marjolijn Uitzinger? Ik wist het meteen weer. Presentratrice van verschillende radio- en TV programma's met een journalistieke inslag. Op de achterflap van het boek lees ik dat zij nu werkt en woont in Berlijn. Dit bewuste interview was dusdanig interessant dat het mij een goed idee leek om het boek te gaan lezen.

Daar zijn overigens nog meer redenen voor. Berlijn is momenteel heel erg een place-to-be. Laten we wel wezen in het hedendaagse Berlijn gebeurt het allemaal. Jong, bruisend en alles kan. Dat is wel eens anders geweest. En hoewel 1989 aan de ene kant nog maar pas geleden lijkt te zijn, is het ook al lang terug. De val van de muur is nog steeds een onvergetelijke gebeurtenis voor velen, maar maakte ook veel leed zichtbaar. Duitsland is een land dat heel erg met z'n verleden moet leren leven.

'Een fatale primeur' speelt zich af rond 2008. Sam is een journaliste die voor de kunstredactie van haar krant naar Berlijn is gestuurd. Ze raakt goed bevriend met de vaste redacteur voor Berlijn die voor dezelfde krant in de metropool is neergestreken. Als deze vriend en journalist onder verdachte omstandigheden om het leven komt begint Sam te zoeken naar informatie over de grote primeur waaraan hij werkte.
De zoektocht van Sam leidt ons door het hedendaagse Berlijn met de opgeknapte (oost) wijken, de vele restaurantjes en de typische Berlijn plekjes, maar vooral ook door het recente Stasi verleden. Natuurlijk, na de val van de muur kwamen veel verhalen naar boven over deze communistische staatsdienst, maar ik vond het het heel beklemmend om te lezen hoe de hele bevolking, de hele staat geïnfiltreerd was met spionnen. Niemand, maar dan ook echt niemand, kon je vertrouwen. Niet je leraar, niet je buurman of je vriend of vriendin, zelfs niet je eigen vader en moeder of boers en zussen. Wat een afschuwelijke situatie en wat een eenzaamheid moet dat gegeven hebben.
Nog steeds duiken er verhalen op en komen er zaken aan het licht die mensen liever willen vergeten. Maar als je voor je leven getekend bent dan vergeet je niet zo snel.

Een interssant thema dus, een interessante omgeving waar het verhaal zich afspeelt en wat het verhaal zeker ook boeiend maakt en waar in het interview de nodige aandacht aan geschonken werd, de mores van een land en zijn bewoners. Zo vertelt ze bijvoorbeeld over de formele houding van de Duitsers en hoe zij het een bijzonder moment vinden als ze je gaan tutoyeren. Als je dit wilt weten moet je het boek gaan lezen. Het kent nog meer aardigheden. Wellicht vind je, net als ik, de ontknoping niet zo sterk, het boek was wel een feestje om te lezen.

Reserveer in onze catalogus

De Grijze Jager serie

De Grijze Jager serie van de Australische schrijver John Flanagan is wereldwijd een enorm succes. Ook in Nederland is de spannende historische jeugdboekenserie met ridders, kastelen en monsters erg populair. Ik zeg jeugdboeken, maar ik heb ze zelf ook verslonden!

John Flanagan begon zijn carrière in de reclamewereld en is nu een van productiefste televisieprogramma schrijvers in Australië. Hij begon de De Grijze Jager serie om zijn 12 jarige zoon Michael aan het lezen te krijgen. Hij wilde hem laten zien dat lezen niet saai is en dat helden niet altijd groot en gespierd hoeven te zijn. De serie speelt zich af in een middeleeuwse fantasywereld. De hoofdpersoon Will is een kleine maar slimme jongen van 15 jaar, die als weeskind opgroeit in Kasteel Redmont. Hij wordt als leerling opgenomen in het korps van de Grijze Jagers, een groep van hoog getrainde geheimagenten en boogschutters. Will gaat in training bij Halt, een ervaren Grijze Jager, die hem de kneepjes van het vak leert. De boeken (deel 12 is in voorbereiding) zijn met vaart geschreven, erg spannend en soms ook nog erg grappig. Wat ik knap vind aan de fantasywereld van Flanagan is de linken die hij legt met echte geschiedenis; zo komen in de boeken de Noormannen voor en geeft het een goed beeld van het middeleeuwse leven.

Flanagan is er uitermate goed in geslaagd om jeugdboeken te schrijven die ook aanslaan bij kinderen die lezen niet zo leuk vinden. Dus als je je zoon of dochter aan het lezen wilt krijgen zou ik de Grijze Jager serie eens proberen! De literair criticus Kees Fens had de theorie van "het beslissende boek". Daarmee bedoelde hij het boek dat zo`n indruk maakt in je jeugd dat je daardoor de rest van je leven een lezer blijft. Ik denk dat de grijze jager serie voor veel kinderen zo'n boek kan zijn.

Reserveer deel 1 van de Grijze Jager serie in onze catalogus

In andere handen

“Het best bewaarde geheim van kleinkunstland” werd hij eens genoemd door het Parool.  Nou, ook wij blijven ons best doen om mee te helpen dit geheim uit te laten lekken…. 
In 2006 trad hij met Rosita Steenbeek op in de bibliotheek met hun programma De kus, waarin zij gepassioneerd vertelde over haar reizen, liefdes en leven en  hij daarover vol vuur zong. In 2008 gaf hij een Masterclass optreden met een vrolijke analyse van andermans teksten. Zijn CD ‘Masterclass’ werd genomineerd voor de Edison Award in de categorie Kleinkunst.


Al enig idee over wie ik het heb? Theo Nijland natuurlijk! 
Trouw noemt hem “een begenadigd zanger, liedjesschrijver en componist”. ''Zijn teksten zijn subliem, prikkelend en poëtisch. Daarbij vormen al die teksten een voorbeeldige eenheid met de muziek.'' 
En daar ben ik het helemaal mee eens. Zijn cd Jij raakt mij steeds weer met zijn mooie poëtische teksten. En elke keer hoor ik weer iets anders in zijn teksten. En ook zijn muzikale composities zitten bij deze cd geramd in elkaar.

Beide optredens  gemist?  Erg jammer natuurlijk, maar gelukkig komt Theo weer naar Bibliotheek Hengelo met zijn nieuwe programma  In ander handen, op 2 november 2012. 
En met zijn uitspraak: “Nee hoor, diep in mijn hart ben ik eigenlijk altijd al cabaretbeest geweest. En dat wil eruit”  maakt hij mij wel heeeel nieuwsgierig naar deze avond. Ik ben er (weer) bij, jij ook?


En hier alvast leuk liedje om alvast in de stemming te komen.



Reserveer hier één van de cd's van Theo Nijland  in onze catalogus

Michael Kiwanuka - Home Again

Nieuw in onze collectie: de cd 'Home Again' van Michael Kiwanuka. Ik zag deze artiest voor het eerst in een uitzending over North Sea Jazz van dit jaar; een interview en een paar fragmentjes waren genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Intrigerend, warm, soul: zomaar een paar termen die me te binnen schoten bij het kijken en luisteren naar deze man.

"De Brits-Oegandese Michael Kiwanuka was in 2011 een van de verrassingen op het festival Into The Great White Open. Hij maakte een paar singles met liedjes op het breukvlak van folk en soul zoals die sinds de jaren zestig door zangers als Terry Callier en Richie Havens is gemaakt, en verrast uiteindelijk toch met dit albumdebuut. Tien vooral beeldschoon gearrangeerde liedjes bevat de plaat waarin de klaaglijke, soms tegen het huilen aan schurkende, stem knap tot uiting komt. Voor de productie tekende Paul Butler, die met zijn eigen band The Bees al heeft bewezen een muzikaal omnivoor te zijn, en hier de liedjes meerwaarde geeft met afroblazers, strijkers en koortjes. Nooit wordt het te vol, altijd is het de warme stem van Kiwanuka die de meeste aandacht afdwingt. Kiwanuka's liedjes klinken fris, en schuwen ieder effectbejag. Het is de droefheid in zijn stem, in combinatie met de kleurrijke arrangementen, die dit debuut zo knap maakt." (Robert van Gijssel, Volkskrant)

Het optreden tijden North Sea Jazz beviel kennelijk veel mensen. Ik was te laat, maar hoop er ooit eens live bij te zijn. Misschien eind deze maand in Utrecht of Rotterdam? Het luisteren meer dan waard!



Reserveer in onze catalogus

Hoe angst klinkt

Ik kende Hans Hagen eerlijk gezegd alleen van z'n heerlijke kindergedichten en de mooie verhaaltjes. En ik kende hem als de man van Monique, die ook zulke mooie boekjes en versjes schrijft. Maar met Hoe angst klinkt - een 'dichtbundel voor jongeren' - verrast hij me. Een aangename verrassing. Op hun website wordt het boekje beschreven als...

Een bundel krachtige gedichten. Over alleen zijn, iemand aan willen raken, verliefd zijn, de dood van een leeftijdgenoot, de lichtheid van een sneeuwvlok, en over het weten hoe angst klinkt. Gevoelig, speels, en vaak ook grappig.

En daarmee is alles wel gezegd. Hans neemt me mee langs herkenbare momenten, van eenzaamheid op de middelbare school, van de liefde, van het dierenrijk, van afscheid nemen.

Maar vooral neemt hij me mee op het ritme en de schoonheid van onze taal.
Tja, en dan ben ik verkocht. Bedankt, Hans.


vers

bloemen zijn aardig
woorden zeggen meer
die blijven vers
bij elke oogopslag
geen water elke keer
geen vaas afwassen
geen afval meer
een bosje goeie zinnen
woorden om te minnen
taal verbindt ons zeer


Reserveer nu in onze catalogus.

Happy Birthday, 007!

Het is vandaag 'Global Bond Day': 50 jaar geleden kwam de eerste James Bond-film uit. Reden voor een feestje dus, met de verschijning van een fraai boek (binnenkort in de bieb) "50 jaar James Bond: van Dr. No tot Skyfall" van Raymond Rombout, en uiteraard met de première van de nieuwste Bond-film op 26 oktober 'Skyfall'.

Verkeerde feestje?
Al eerder gaf ik op dit blog aan dat ik wel een zwak heb voor 007 (en andere elementaire helden eigenlijk). Dus kan ik dit niet ongemerkt voorbij laten gaan. Vanochtend las ik een interessant artikel van de hierboven genoemde auteur op Crimezone.nl: hij pleit eigenlijk voor een feestje in maart volgend jaar, omdat het dan 60 jaar geleden is dat het eerste Bond-boek van Ian Fleming verscheen. Daar zit natuurlijk wat in. Zonder de boeken over verschillende helden, inspecteurs en speurders, waren er niet de films geweest. Rombout haalt in zijn artikel verschillende voorbeelden aan: Inspector Morse, Wallander, Hercule Poirot, noem maar op. Daar waar deze hoofdpersonen nog steeds gezien worden als verfilmde boekfiguren, lijkt dat voor 007 niet meer te gelden. Het grote publiek zal vooral de films kennen en zich niet of nauwelijks bewust zijn van het feit dat de rolprenten over de beste geheim agent ter wereld gebaseerd zijn op eerder verschenen boeken.
Enfin: lees het artikel voor een mooi inzicht in de wereld van James Bond.

Mijn eigen feestje
En nu toch maar even terug naar vandaag. Want wat gaan we dan eigenlijk doen op 'Global Bond Day'?
Er is uiteraard media-aandacht, maar ik hou het toch bij wat activiteiten op kleinere schaal. Tijd voor een filmavondje op de bank, met een paar favorieten: 'From Russia With Love' vind ik nog steeds één van de mooiste, en 'Goldeneye' kan me ook nog steeds boeien. En toch maar weer eens mijmeren met anderen over de immer terugkerende vraag: wie is de beste Bond? Mijn filmkeuze hierboven laat zien welke vertolkers mijn voorkeur genieten. Sommigen zweren bij Roger Moore.. En u? Ik hoor het graag!

Een film kijken is niet verplicht hoor; gezien het weertype van vandaag is op tijd in bed kruipen met een Fleming-boek ook een optie... Een fijne 'Global Bond Day' gewenst!



De films van James Bond in onze catalogus
De boeken van Ian Fleming in onze catalogus

Jaap Scholten

Vrijdag 12 oktober komt Jaap Scholten naar de bibliotheek vertellen over zijn boek Kameraad Baron. Dus ik was van plan om hier te schrijven over dit boek en zie vervolgens dat  mijn collega Peter mij al voor is geweest. OK, een ander boek dan van Jaap. De Wet van Spengler vond ik ook prachtig. Toch maar even kijken of ook hier een collega mij al voor is geweest. Ik zelf nota bene, tsja.... 
Om vervolgens op zoek naar iets heel anders twee boekjes van hem te vinden, te weten Van Oldenzaal tot Ouagudougou en Van Tanger tot Horizon City. Zij vormen 2 delen uit de serie De avonturen van Jaap Scholten, en bevatten het verzamelde werk van Scholtens korte verhalen.  




Van de achterflap
Behalve een verzameling opmerkelijke en sprankelend geschreven verhalen, is dit boek een persoonlijke mythologie van Jaap Scholten, waarin schrijvers, excentriekelingen en dictators zij aan zij worden opgevoerd. In Sint-Petersburg was hij getuige van de zwaarbewaakte begrafenis van de laatste tsaar aller Russen; in Transsylvanië zocht hij naar beren en wolven en naar de sporen van zijn mysterieuze oudoom Chuck; aan de Amerikaanse oostkust huurde hij een pooierbak om op de thee te gaan bij schrijver J.D. Salinger.

Maar hij schreef ook over zijn zoektocht naar de Hongaarse bloedgravin Erszébet Bathory, een bezoek aan Paul Bowles in Tanger kort voor diens dood, Pepín Bello en de Residencia de Estudiantes in Madrid en een bedevaartstocht naar J.D. Salinger in Cornish, New Hampshire.  
Iets minder vind ik dat alle verhalen in de ik-vorm zijn geschreven. Maar desondanks blijven het prachtige, vaak gedetailleerde, verhalen over kleine en grote avonturen die boeien tot het eind. De verhalen worden afgewisseld met met zwart-witfoto's en oude prenten. Een juweeltje!

Reserveer Van Oldenzaal tot Ouagudougou in onze catalogus
Reserveer Van Tanger tot Horizon City in onze catalogus