Stadsdichter: Engelbewaarder

Zaterdagmiddag 29 september kon de bevolking van Hengelo in de stadhuishal afscheid nemen van haar burgemeester Frank Kerckhaert. Voordien had een besloten afscheidsreceptie in de Burgerzaal plaatsgevonden. Bij die gelegenheid mocht ook John Heymans de burgemeester kort toespreken.  De stadsdichter  stond daarbij op het balkon, zoals in vroegere tijden wel vaker gebeurde.

Het aan het afscheid van de burgemeester gewijde gedicht gaat als volgt:

ENGELBEWAARDER

Dit meisje belichaamt de kunst van het overleven
als geen ander in de gemeente, de eerste burger

incluis, een blonde engel, uit de vergetelheid getild
staat ze in haar mooiste jurk  op doek, maagdelijk

wit, een rode mantel, op haar hand een vink, maar
zonder naam, de schilder die haar maakte, al even

anoniem. Sinds haar portret in het raadhuis hangt, vlak-
bij de burgervader, zijn bureau, waakte ze over hem en

toen hij die kamer verliet, voor de laatste keer, wilde ze
niet langer toezien in stilte: ‘Dag man van stad en mensen’.


John Heymans

Tao van Poeh

Wie is er nu niet opgegroeid met de verhalen van Winnie de Poeh en zijn dierenvrienden. Heerlijk toch, als boekfiguren generatie op generatie meegaan. Ook al best wel oud, en hopelijk ook al best wel bekend, zijn de boeken waarin Beer Poeh als metafoor wordt gebruikt om iets anders - iets uit de grote mensen wereld - aan te leren. Zoals het Taoïsme.

In Tao van Poeh laat Benjamin Hoff zien dat Poeh eigenlijk een Taoïst pur sang is. Hij neemt je aan de hand door een paar gebeurtenissen uit de verhalen van Poeh en legt uit wat daar zo Taoïstisch aan is. En waarom juist Poeh 'zo'n soort van beer is', en niet Schrandere Konijn, Geleerde Uil, Paniekerige Knorretje of Beterweter Iejoor. Je leert over loslaten, zien wat er werkelijk is, niet te moeilijk doen en vooral over het Grote Niets.

Laten we eens stilstaan bij Leegte in het algemeen. Hoe komt het dat een landschap van een Taoïstische schilder voor de meest uiteenlopende mensen zoiets verfrissends heeft? Door de Leegte, de ruimte die niet is opgevuld. En waarom hebben pasgevallen sneeuw, zuivere lucht, helder water dat ook? En goede muziek? Zoals Claude Debussy het uitdrukte: "Muziek is de ruimte tussen de noten."
[...]
Leegte haalt de bezem door een geest vol troep en laadt de batterijen van de spirituele energie weer op. Toch zijn veel mensen bang voor Leegte, omdat het ze doet denken aan Eenzaamheid. Alles moet worden in- en opgevuld, lijkt het wel - agenda's, mooie plekjes, onbebouwde terreinen - maar als al die ruimte is opgevuld, begint de Eenzaamheid pas écht. Dan gaat er in een Groep gezeten worden, gaat er ingeschreven worden voor Cursussen en gaan er Gun-Jezelf-Een-Beetje-Luxe-spullen worden aangeschaft. Als de Eenzaamheid het huis binnensluipt, wordt de Televisie aangezet om te zorgen dat hij weggaat. Maar hij gaat niet. Dus doen sommigen van óns dat maar, en nadat we de leegte van de Grote Overladen Troep achter ons hebben gelaten, ontdekken we de volheid van het Niets.

En daarom hou ik van Poeh. En steeds meer van het Niets. Omdat er namelijk - ondanks de leegte - altijd wel wat te (glim)lachen valt.

Reserveer nu in onze catalogus.

Een fatale primeur

Enige tijd terug luisterde ik naar het radio1 programma Kunststof. Tijdens deze aflevering werd Marjolijn Uitzinger geïnterviewd naar aanleiding van een thriller die zij geschreven heeft: Een fatale primeur.
Wie kent nog Marjolijn Uitzinger? Ik wist het meteen weer. Presentratrice van verschillende radio- en TV programma's met een journalistieke inslag. Op de achterflap van het boek lees ik dat zij nu werkt en woont in Berlijn. Dit bewuste interview was dusdanig interessant dat het mij een goed idee leek om het boek te gaan lezen.

Daar zijn overigens nog meer redenen voor. Berlijn is momenteel heel erg een place-to-be. Laten we wel wezen in het hedendaagse Berlijn gebeurt het allemaal. Jong, bruisend en alles kan. Dat is wel eens anders geweest. En hoewel 1989 aan de ene kant nog maar pas geleden lijkt te zijn, is het ook al lang terug. De val van de muur is nog steeds een onvergetelijke gebeurtenis voor velen, maar maakte ook veel leed zichtbaar. Duitsland is een land dat heel erg met z'n verleden moet leren leven.

'Een fatale primeur' speelt zich af rond 2008. Sam is een journaliste die voor de kunstredactie van haar krant naar Berlijn is gestuurd. Ze raakt goed bevriend met de vaste redacteur voor Berlijn die voor dezelfde krant in de metropool is neergestreken. Als deze vriend en journalist onder verdachte omstandigheden om het leven komt begint Sam te zoeken naar informatie over de grote primeur waaraan hij werkte.
De zoektocht van Sam leidt ons door het hedendaagse Berlijn met de opgeknapte (oost) wijken, de vele restaurantjes en de typische Berlijn plekjes, maar vooral ook door het recente Stasi verleden. Natuurlijk, na de val van de muur kwamen veel verhalen naar boven over deze communistische staatsdienst, maar ik vond het het heel beklemmend om te lezen hoe de hele bevolking, de hele staat geïnfiltreerd was met spionnen. Niemand, maar dan ook echt niemand, kon je vertrouwen. Niet je leraar, niet je buurman of je vriend of vriendin, zelfs niet je eigen vader en moeder of boers en zussen. Wat een afschuwelijke situatie en wat een eenzaamheid moet dat gegeven hebben.
Nog steeds duiken er verhalen op en komen er zaken aan het licht die mensen liever willen vergeten. Maar als je voor je leven getekend bent dan vergeet je niet zo snel.

Een interssant thema dus, een interessante omgeving waar het verhaal zich afspeelt en wat het verhaal zeker ook boeiend maakt en waar in het interview de nodige aandacht aan geschonken werd, de mores van een land en zijn bewoners. Zo vertelt ze bijvoorbeeld over de formele houding van de Duitsers en hoe zij het een bijzonder moment vinden als ze je gaan tutoyeren. Als je dit wilt weten moet je het boek gaan lezen. Het kent nog meer aardigheden. Wellicht vind je, net als ik, de ontknoping niet zo sterk, het boek was wel een feestje om te lezen.

Reserveer in onze catalogus

De Grijze Jager serie

De Grijze Jager serie van de Australische schrijver John Flanagan is wereldwijd een enorm succes. Ook in Nederland is de spannende historische jeugdboekenserie met ridders, kastelen en monsters erg populair. Ik zeg jeugdboeken, maar ik heb ze zelf ook verslonden!

John Flanagan begon zijn carrière in de reclamewereld en is nu een van productiefste televisieprogramma schrijvers in Australië. Hij begon de De Grijze Jager serie om zijn 12 jarige zoon Michael aan het lezen te krijgen. Hij wilde hem laten zien dat lezen niet saai is en dat helden niet altijd groot en gespierd hoeven te zijn. De serie speelt zich af in een middeleeuwse fantasywereld. De hoofdpersoon Will is een kleine maar slimme jongen van 15 jaar, die als weeskind opgroeit in Kasteel Redmont. Hij wordt als leerling opgenomen in het korps van de Grijze Jagers, een groep van hoog getrainde geheimagenten en boogschutters. Will gaat in training bij Halt, een ervaren Grijze Jager, die hem de kneepjes van het vak leert. De boeken (deel 12 is in voorbereiding) zijn met vaart geschreven, erg spannend en soms ook nog erg grappig. Wat ik knap vind aan de fantasywereld van Flanagan is de linken die hij legt met echte geschiedenis; zo komen in de boeken de Noormannen voor en geeft het een goed beeld van het middeleeuwse leven.

Flanagan is er uitermate goed in geslaagd om jeugdboeken te schrijven die ook aanslaan bij kinderen die lezen niet zo leuk vinden. Dus als je je zoon of dochter aan het lezen wilt krijgen zou ik de Grijze Jager serie eens proberen! De literair criticus Kees Fens had de theorie van "het beslissende boek". Daarmee bedoelde hij het boek dat zo`n indruk maakt in je jeugd dat je daardoor de rest van je leven een lezer blijft. Ik denk dat de grijze jager serie voor veel kinderen zo'n boek kan zijn.

Reserveer deel 1 van de Grijze Jager serie in onze catalogus

In andere handen

“Het best bewaarde geheim van kleinkunstland” werd hij eens genoemd door het Parool.  Nou, ook wij blijven ons best doen om mee te helpen dit geheim uit te laten lekken…. 
In 2006 trad hij met Rosita Steenbeek op in de bibliotheek met hun programma De kus, waarin zij gepassioneerd vertelde over haar reizen, liefdes en leven en  hij daarover vol vuur zong. In 2008 gaf hij een Masterclass optreden met een vrolijke analyse van andermans teksten. Zijn CD ‘Masterclass’ werd genomineerd voor de Edison Award in de categorie Kleinkunst.


Al enig idee over wie ik het heb? Theo Nijland natuurlijk! 
Trouw noemt hem “een begenadigd zanger, liedjesschrijver en componist”. ''Zijn teksten zijn subliem, prikkelend en poëtisch. Daarbij vormen al die teksten een voorbeeldige eenheid met de muziek.'' 
En daar ben ik het helemaal mee eens. Zijn cd Jij raakt mij steeds weer met zijn mooie poëtische teksten. En elke keer hoor ik weer iets anders in zijn teksten. En ook zijn muzikale composities zitten bij deze cd geramd in elkaar.

Beide optredens  gemist?  Erg jammer natuurlijk, maar gelukkig komt Theo weer naar Bibliotheek Hengelo met zijn nieuwe programma  In ander handen, op 2 november 2012. 
En met zijn uitspraak: “Nee hoor, diep in mijn hart ben ik eigenlijk altijd al cabaretbeest geweest. En dat wil eruit”  maakt hij mij wel heeeel nieuwsgierig naar deze avond. Ik ben er (weer) bij, jij ook?


En hier alvast leuk liedje om alvast in de stemming te komen.



Reserveer hier één van de cd's van Theo Nijland  in onze catalogus

Michael Kiwanuka - Home Again

Nieuw in onze collectie: de cd 'Home Again' van Michael Kiwanuka. Ik zag deze artiest voor het eerst in een uitzending over North Sea Jazz van dit jaar; een interview en een paar fragmentjes waren genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Intrigerend, warm, soul: zomaar een paar termen die me te binnen schoten bij het kijken en luisteren naar deze man.

"De Brits-Oegandese Michael Kiwanuka was in 2011 een van de verrassingen op het festival Into The Great White Open. Hij maakte een paar singles met liedjes op het breukvlak van folk en soul zoals die sinds de jaren zestig door zangers als Terry Callier en Richie Havens is gemaakt, en verrast uiteindelijk toch met dit albumdebuut. Tien vooral beeldschoon gearrangeerde liedjes bevat de plaat waarin de klaaglijke, soms tegen het huilen aan schurkende, stem knap tot uiting komt. Voor de productie tekende Paul Butler, die met zijn eigen band The Bees al heeft bewezen een muzikaal omnivoor te zijn, en hier de liedjes meerwaarde geeft met afroblazers, strijkers en koortjes. Nooit wordt het te vol, altijd is het de warme stem van Kiwanuka die de meeste aandacht afdwingt. Kiwanuka's liedjes klinken fris, en schuwen ieder effectbejag. Het is de droefheid in zijn stem, in combinatie met de kleurrijke arrangementen, die dit debuut zo knap maakt." (Robert van Gijssel, Volkskrant)

Het optreden tijden North Sea Jazz beviel kennelijk veel mensen. Ik was te laat, maar hoop er ooit eens live bij te zijn. Misschien eind deze maand in Utrecht of Rotterdam? Het luisteren meer dan waard!



Reserveer in onze catalogus

Hoe angst klinkt

Ik kende Hans Hagen eerlijk gezegd alleen van z'n heerlijke kindergedichten en de mooie verhaaltjes. En ik kende hem als de man van Monique, die ook zulke mooie boekjes en versjes schrijft. Maar met Hoe angst klinkt - een 'dichtbundel voor jongeren' - verrast hij me. Een aangename verrassing. Op hun website wordt het boekje beschreven als...

Een bundel krachtige gedichten. Over alleen zijn, iemand aan willen raken, verliefd zijn, de dood van een leeftijdgenoot, de lichtheid van een sneeuwvlok, en over het weten hoe angst klinkt. Gevoelig, speels, en vaak ook grappig.

En daarmee is alles wel gezegd. Hans neemt me mee langs herkenbare momenten, van eenzaamheid op de middelbare school, van de liefde, van het dierenrijk, van afscheid nemen.

Maar vooral neemt hij me mee op het ritme en de schoonheid van onze taal.
Tja, en dan ben ik verkocht. Bedankt, Hans.


vers

bloemen zijn aardig
woorden zeggen meer
die blijven vers
bij elke oogopslag
geen water elke keer
geen vaas afwassen
geen afval meer
een bosje goeie zinnen
woorden om te minnen
taal verbindt ons zeer


Reserveer nu in onze catalogus.

Happy Birthday, 007!

Het is vandaag 'Global Bond Day': 50 jaar geleden kwam de eerste James Bond-film uit. Reden voor een feestje dus, met de verschijning van een fraai boek (binnenkort in de bieb) "50 jaar James Bond: van Dr. No tot Skyfall" van Raymond Rombout, en uiteraard met de première van de nieuwste Bond-film op 26 oktober 'Skyfall'.

Verkeerde feestje?
Al eerder gaf ik op dit blog aan dat ik wel een zwak heb voor 007 (en andere elementaire helden eigenlijk). Dus kan ik dit niet ongemerkt voorbij laten gaan. Vanochtend las ik een interessant artikel van de hierboven genoemde auteur op Crimezone.nl: hij pleit eigenlijk voor een feestje in maart volgend jaar, omdat het dan 60 jaar geleden is dat het eerste Bond-boek van Ian Fleming verscheen. Daar zit natuurlijk wat in. Zonder de boeken over verschillende helden, inspecteurs en speurders, waren er niet de films geweest. Rombout haalt in zijn artikel verschillende voorbeelden aan: Inspector Morse, Wallander, Hercule Poirot, noem maar op. Daar waar deze hoofdpersonen nog steeds gezien worden als verfilmde boekfiguren, lijkt dat voor 007 niet meer te gelden. Het grote publiek zal vooral de films kennen en zich niet of nauwelijks bewust zijn van het feit dat de rolprenten over de beste geheim agent ter wereld gebaseerd zijn op eerder verschenen boeken.
Enfin: lees het artikel voor een mooi inzicht in de wereld van James Bond.

Mijn eigen feestje
En nu toch maar even terug naar vandaag. Want wat gaan we dan eigenlijk doen op 'Global Bond Day'?
Er is uiteraard media-aandacht, maar ik hou het toch bij wat activiteiten op kleinere schaal. Tijd voor een filmavondje op de bank, met een paar favorieten: 'From Russia With Love' vind ik nog steeds één van de mooiste, en 'Goldeneye' kan me ook nog steeds boeien. En toch maar weer eens mijmeren met anderen over de immer terugkerende vraag: wie is de beste Bond? Mijn filmkeuze hierboven laat zien welke vertolkers mijn voorkeur genieten. Sommigen zweren bij Roger Moore.. En u? Ik hoor het graag!

Een film kijken is niet verplicht hoor; gezien het weertype van vandaag is op tijd in bed kruipen met een Fleming-boek ook een optie... Een fijne 'Global Bond Day' gewenst!



De films van James Bond in onze catalogus
De boeken van Ian Fleming in onze catalogus

Jaap Scholten

Vrijdag 12 oktober komt Jaap Scholten naar de bibliotheek vertellen over zijn boek Kameraad Baron. Dus ik was van plan om hier te schrijven over dit boek en zie vervolgens dat  mijn collega Peter mij al voor is geweest. OK, een ander boek dan van Jaap. De Wet van Spengler vond ik ook prachtig. Toch maar even kijken of ook hier een collega mij al voor is geweest. Ik zelf nota bene, tsja.... 
Om vervolgens op zoek naar iets heel anders twee boekjes van hem te vinden, te weten Van Oldenzaal tot Ouagudougou en Van Tanger tot Horizon City. Zij vormen 2 delen uit de serie De avonturen van Jaap Scholten, en bevatten het verzamelde werk van Scholtens korte verhalen.  




Van de achterflap
Behalve een verzameling opmerkelijke en sprankelend geschreven verhalen, is dit boek een persoonlijke mythologie van Jaap Scholten, waarin schrijvers, excentriekelingen en dictators zij aan zij worden opgevoerd. In Sint-Petersburg was hij getuige van de zwaarbewaakte begrafenis van de laatste tsaar aller Russen; in Transsylvanië zocht hij naar beren en wolven en naar de sporen van zijn mysterieuze oudoom Chuck; aan de Amerikaanse oostkust huurde hij een pooierbak om op de thee te gaan bij schrijver J.D. Salinger.

Maar hij schreef ook over zijn zoektocht naar de Hongaarse bloedgravin Erszébet Bathory, een bezoek aan Paul Bowles in Tanger kort voor diens dood, Pepín Bello en de Residencia de Estudiantes in Madrid en een bedevaartstocht naar J.D. Salinger in Cornish, New Hampshire.  
Iets minder vind ik dat alle verhalen in de ik-vorm zijn geschreven. Maar desondanks blijven het prachtige, vaak gedetailleerde, verhalen over kleine en grote avonturen die boeien tot het eind. De verhalen worden afgewisseld met met zwart-witfoto's en oude prenten. Een juweeltje!

Reserveer Van Oldenzaal tot Ouagudougou in onze catalogus
Reserveer Van Tanger tot Horizon City in onze catalogus

Boeddhisme voor drukbezette ouders

Boeddhisme heeft het imago van rustige kloosters waar monniken de hele dag mediteren en dat veraf staat van het dagelijks leven. Je denkt niet direct aan drukbezette ouders met kinderen. Maar waarom zouden boeddhistische leefregels alleen voorbehouden zijn aan mensen die alle tijd van de wereld hebben?

Dat hoeft ook niet volgens Sarah Napthali: je kunt prima oefenen met boeddhistische basisprincipes terwijl je je kinderen naar school brengt, in de file zit en tijdens het boodschappen doen. Het helpt je om de stress van alledag het hoofd te bieden en om mindful in het leven te staan.

De Australische auteur en moeder van 2 kinderen Sarah Napthali heeft meerder succesvolle boeken geschreven over boeddhisme en ouderschap. In het ABC boekje Boeddhisme voor drukbezette ouders behandelt ze niet minder dan 136 thema's waar ouders vroeg of laat mee te maken krijgen. Het varieert van angst, bezorgdheid, lastige eters, ongeduld, perfectionisme, tot slapeloosheid, schuldgevoel en verveling. Bij ieder thema schrijft ze een korte observatie vaak gebaseerd op haar eigen ervaringen gecombineerd met boeddhistische inzichten of verhalen. Hierna een voorbeeld van mooi boeddhistisch verhaal dat ze verwerkt in het item over "Klagen":

Er waren twee kippenboeren. Een van hen stapte zijn kippenren in en vulde een mand met kippenstront. Toen hij die mee naar binnen bracht in zijn huis, vroegen de andere gezinsleden; "Waarom neem je die stinkende rotzooi mee naar binnen? Dat moet je buiten laten en er een mesthoop van maken!" De tweede kippenboer ging zijn kippenren in en vulde een mand met eieren. Zijn familie zie; "heerlijk, daar kunnen we een omelet van maken, en de rest kunnen we verkopen." Wat neem jij mee naar huis? Of, zoals Ajahn Brahm (een Boeddhistische leraar) het uitdrukt; "Ben je een strontverzamelaar?"

Wil je als ouder in je drukke leven wat ruimte inbouwen voor mindfulness dan is dit een prima boekje.

 Reserveer Boeddhisme voor drukbezette ouders in onze catalogus  

Kikker gaat fietsen - Maarten van Buuren

Herken je dat? Steeds maar hoekjes vouwen aan een bladzijde omdat een zin of passage  je zo treft? De bovenkant van Kikker gaat fietsen door Maarten van Buuren heeft nu allemaal ezelsoren aan de bovenkant.

Van de achterflap
In een vroeg voorjaar valt Maarten van Buuren - veelgeprezen hoogleraar, vertaler en essayist - ten prooi aan een depressieve crisis. Bewegen, doen en denken vertragen en komen uiteindelijk tot stilstand. Alle levenslust verdwijnt in een grauwe mist en lost daarin op. Gelukkig weet hij dankzij een combinatie van pillen, praten en fietsen na verloop van tijd weer op te krabbelen. Het schrijven van dit boek hielp hem zijn wereld, zijn identiteit, zijn toekomst te heroveren.


Op de achterkant van zijn boek staat ook “Kan iemand een boek schrijven over zijn depressie en dat Kikker gaat fietsen noemen? Er is er één die dat kan. Maarten van Buuren neemt je als lezer helemaal mee in zijn verhaal, want hij schrijft prachtig en is in staat tot een weldadige zelfironie”.

Ik kan niet anders dan het beamen, wat een prachtige schrijfstijl heeft hij. 
Over zijn verwoede pogingen om te achterhalen hoe het kan dat hij getroffen werd door een depressie. Het niet kunnen en willen geloven dat hij depressief zou zijn. Overwerkt ok, er wordt immers veel van hem geëist als hoogleraar Franse taal- en letterkunde. Maar een strandvakantie zou toch voldoende moeten zijn om te herstellen? Over de acceptatie van de uiteindelijke diagnose die hem behoorlijk veel moeite kostte en hoe Van Buuren diepgaand op zoek gaat naar de oorzaken van zijn lijden.

Een mooi moment vond ik toen hij zich weer in staat voelde om te lezen. Maar hij beseft dat hij met iets gemakkelijks moet beginnen.

“Wat zal ik eens van de plank halen? Misschien nog geen Proust, Mann of Musil, want die hebben de omvang en complexiteit van Mahler-symfonieën en daar heb ik de kracht nog niet voor. Nee, eerst een stukje literaire kamermuziek, la Rochefoucauld of La Bruyère. Ik loop naar de plank met de Pléiade-uitgaven, blader de deeltjes door, ruik er even genotzuchtig aan, laat de bladzijden van Bijbelpapier knisperen tussen mijn vingers, zet ze dan weer terug. Ten slotte blijf ik staan bij Ciroan”.

En toch is het boek niet een en al somberheid, er zit voldoende humor en luchtigheid in; het boek heeft niet voor niets een gele kaft. En het plaatje op de kaft beeldt uit hoe hij zich voelt: als een kikker in een glazen stolp.

Hij kan er ook prachtig over vertellen. 
Maarten van Buuren is donderdag 11 oktober te gast in Bibliotheek Hengelo op verzoek van Mediant in het kader van de campagne Heel je Hoofd van Fonds Psychische Gezondheid 

Reserveer Kikker gaat fietsen in onze catalogus

Stadsdichter: Creatieve Fabriek

Op vrijdagmiddag 21 september sloot de stadsdichter John Heymans de openingsmanifestatie van Seats2Meet af, een vestiging van het Nieuwe Werken op de Creatieve Fabriek. Bij deze gelegenheid las hij drie gedichten voor waarin het maken van een creatief product een rol speelt: de eerder al op dit bieblog gepubliceerde gedichten Herinnering en Berenlust, gevolgd door het nieuwe gedicht Creatieve Fabriek.

Het is de bedoeling dat dit laatste gedicht op een later tijdstip een definitieve bestemming op het terrein van de Creatieve Fabriek krijgt.


CREATIEVE FABRIEK

Achter deze gevels maakten handen vele jaren
de dienst uit, eentonige gebaren van overalls

die de machines aanzetten tot lawaai, begeleid
door Arbeidsvitaminen, bijbehorende hoofden

droomden weg onderwijl, gedachten doolden
op een rustiger bestemming, maar hier heersen

zulke tijden niet meer: hoofden en handen werken
samen nu, in zacht gonzende stiltes, overhemden

bij elkaar, de vingers aan notebooks, tastenderwijs
naar virtuele vergezichten,- hoe snel die ook sterven.


John Heymans

Matt Harlan in Hengelo 2

Bijna twee jaar geleden stond hij ook op het kleine podium van De Cactus in Hengelo: Matt Harlan. Het café zat vol met liefhebbers van americana, folk en troubadours. Vrijwel allemaal mensen die in platenzaak PopEye gegrepen waren door het debuutalbum van deze Texaan 'Tips & Compliments'. Gezien die verkoopresultaten was het niet gek dat in ieder geval Hengelo aangedaan moest worden op de eerste tour in Nederland.
Inmiddels is het tweede album van Harlan verkrijgbaar: 'Bow And Be Simple'. Een plaat die weer iets anders klinkt dan de voorganger, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De Deense band 'The Sentimentals' zorgt voor de begeleiding en dat resulteert in een mooie 'droge' opname en een heerlijke rootsy sfeer.

"Een ontelbaar aantal draaibeurten later weten we het pertinent: Bow And Be Simple zal hoge ogen gooien in ons meedogenloze lijstje van topplaatjes uit 2012. Hoewel Harlan ons op slechts negen nummers onthaalt, staat de kwaliteit van elke song op een zodanig hoog niveau dat we moeten oppassen om niet al te lyrisch te worden zodat we onze geloofwaardigheid niet in het gedrang brengen. Hoewel? Iemand die in staat is om een schrijnende song als The Ring te schrijven, een nummer over huiselijk geweld en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat (‘She married up a mean one, he don’t take no direction / His temper leads him where he needs to go / He has a funny way of showing his affection / And by now you might think that she might know’), heeft recht op minstens de eerste trede van de overtreffende trap. 'Too Much Going On' is ook zo’n voorbeeld van ingetogen schoonheid. Twee stemmen die perfect samen kleuren, even weidse als delicate gitaarloopjes en precies voldoende percussie, soms heb je niet meer nodig om te ontroeren. Een vergelijkbare aanpak maakt van Elevator Ride, een song waarin Harlan de inhoudsloosheid van de rat race met enig erbarmen op de snijtafel legt, een sierlijk maar tegelijk ontluisterend portret. Waarna afsluiter Long Ride Home, met een wederom eminente MC Hansen op elektrische gitaar, veel te snel het einde van Bow And Be Simple inluidt. Droegen wij een hoed, we zouden hem na het luisteren naar dit plaatje maar al te gaarne afnemen voor Harlan en de zijnen." (Altcountryforum.nl)

Genieten dus, en in het bijzonder live genieten volgende week maandag in De Cactus (en ook op andere plekken in Nederland). Breng uw hoed...




Reserveer in onze catalogus