Italië en Jamie

Eén van de redenen waarom ik gek ben op Italië is de keuken. Ik probeer toch minstens één keer per jaar Italië te bezoeken en dan geniet ik er weer van. Ik heb in Italië nog nooit meegemaakt dat ik niet goed heb gegeten. Zelfs in Rome, als echte highlight-toerist, heb ik heerlijk gegeten. Ik kan me nog een eethuisje herinneren met geblokte tafelkleedjes op de tafel en een enigszins kantine-achtig uiterlijk, maar lekker eten...!

Als je je wat verder verdiept in de Italiaanse keuken kom je er al snel achter dat eenvoud het toverwoord is. En vers! De ingrediënten moeten van goede kwaliteit zijn, dan hoef je er verder weinig aan te doen en smaakt het altijd goed.

Ik ben niet zo van de hype's, dus 'Jamie's Italië' heb ik altijd een beetje afgehouden. Maar nu trof ik het boek zomaar in de kast aan. En nu ben ik verkocht. Ik begrijp helemaal waarom koken met Jamie zoveel mensen aanspreekt. Het is heerlijk om te lezen hoe hij de ingrediënten bij elkaar gooit en juist de nadruk legt op de kleine dingen die je zo makkelijk over het hoofd ziet, maar die een wereld van verschil kunnen maken. Italië en Jamie, dat moet een goede combinatie zijn en dat is het ook. Eenvoud en kwaliteit, heerlijk. Wat het boek, in ieder geval voor mij, extra bijzonder maakt zijn de beschrijvingen van rondzwervingen in Italië, de mensen die hij er ontmoet en de gezamenlijke passie voor lekkere smaken.

Dat smaakt naar meer. 'Jamie in 30 minuten'. Opnieuw een voltreffer. Iets breder dan de Italiaanse keuken, dus ook voor liefhebbers van bijvoorbeeld de Aziatische keuken, alhoewel ik zelf de Italiaanse recepten toch het lekkerst vind. 30 minuten vind ik hier en daar ook wel wat ver gezocht. Als jamie er 30 minutern over doet trek ik er anderhalf uur voor uit. Zelfs als ik zorg dat het werkblad leeg is, de ingrediënten klaarstaan en ik de benodigde keukenapparatuur gebruik. Overigens kun je onderdelen van één 30 minuten maaltijd ook heel goed afzonderlijk klaarmaken.

Reserveer Jamie's Italie in onze catalogus
Reserveer Jamie in 30 minuten in onze catalogus

Bureau Boelens

Een groot deel van ons leven zijn we aan het werk. Voor de één een bron van vreugde, voor de ander een dagelijkse strijd en alles daar tussenin. Feit is dat er bij iedereen wel eens wat "gebeurt" op het werk. Dat kunnen leuke dingen zijn maar ook minder prettige zaken. Bureau Boelens is een informatief vraag en antwoord boek voor iedereen die goede raad kan gebruiken bij lastige situaties op het werk.

Louise Boelens is arbeidspsycholoog en jurist en heeft brede ervaring op het terrein van organisaties en coaching en schreef daar verschillende boeken over. Onder de naam Bureau Boelens heeft ze een wekelijkse rubriek in dagblad Trouw, waarin ze vragen over "al uw problemen op de werkvloer" beantwoordt.

In dit boek kom je veel verborgen leed tegen: mensen die worstelen met het gedrag van zichzelf, leidinggevenden, collega's en de bedrijfsarts. Of die geconfronteerd worden met hun leeftijd, ziekte, reorganisaties en werkstress. Louise Boelen heeft 73 vragen en antwoorden uit haar wekelijkse rubriek in de Trouw gebundeld, ingedeeld in twaalf hoofdstukken. Het is een mix van juridische advies, over omgaan met elkaar op het werk en grip krijgen op je werk en loopbaan. Alle aspecten komen aan bod en zowel mensen in loondienst als zzp-ers, zowel leidinggevenden als mensen op de werkvloer zullen herkenbare situaties tegenkomen.

Reserveer Bureau Boelens in onze catalogus.    

Je hebt het niet van mij, maar.... - Joris Luyendijk

Joris Luyendijk kennen de meesten van ons vooral van zijn boek Het zijn net mensen: beelden uit het Midden-Oosten waarin hij zijn visie op het Midden-Oosten beschrijft, na een verblijf van 5 jaar in het Midden-Oosten als correspondent voor diverse media. Hij ondervond aan den lijve bezetting, dictatuur, terreur en oorlog. Hoe meer hij meemaakte, hoe verbaasder hij werd over de kloof tussen wat hij als correspondent ter plekke zag en wat hij daarvan terugzag in de media.

Met Het zijn net mensen zorgde hij voor de nodige commotie.  Als antwoord op dit boek verscheen Het maakbare nieuws waarin achttien journalisten aan de hand van hun eigen ervaringen in gaan op deze vragen en laten zien dat er op Luyendijk wel degelijk wat valt af te dingen.
Luyendijk kreeg van Nieuwspoort de mogelijkheid een maand lang aan het Binnenhof door te brengen. Je hebt het niet van mij, maar... is zijn verslag over de spelletjes die worden gespeeld in Den Haag, over de verstrengeling tussen politiek en journalistiek. En ook met dit boek zorgde hij opnieuw voor de nodige discussie in journalistenland. Hij citeert bijvoorbeeld een anonieme communicatieadviseur die in typische communicatie taalgebruik stelt: 'ik geef een stukje communicatieadvies naar de klant toe hoe die zich in het mediatraject proactief in de markt zet.'

Luyendijk schrijft toegankelijk en voor een breed publiek. Beide boekjes zijn leuk om te lezen en uiteindelijk minder onthullend dan het lijkt. Want die verwondering is deels ook gespeeld, Luyendijk weet natuurlijk ook hoe het spel wordt gespeeld. Het eerlijkst is hij dan ook in zijn nawoord. Hij wijst er op dat zijn rapportage, die vooral gericht is op de sociëteit (bar en restaurant), gezien moet worden als een “schets van een sneltekenaar”.

Woensdag 26 september is Joris Luyendijk te gast als favoriete schrijver van burgemeester Frank Kerckhaert. Het gesprek zal zeker ook over deze onderwerpen gaan. De gespreksleiding is in handen van Nicolet Steemers.

Reserveer Het zijn net mensen in onze catalogus
Reserveer Je hebt het niet van mij in onze catalogus
Reserveer Het maakbare nieuws in onze catalogus

Misfits

Vlak voor mijn vakantie deed ik nog snel even een greep in de dvd-collectie om een alternatief te hebben voor eventueel regenachtige dagen.

Nou was het gedurende mijn zomerreces eigenlijk steeds goed weer, maar toch kwam ik wel toe aan het kijken van een tv-serie die ik impulsief had meegenomen.



De serie 'Misfits' is in Nederland niet op tv geweest; wel bij onze zuiderburen.
Het is een 'British science fiction comedy-drama television show'. Zo. Da's een mond vol. Maar het dekt de lading wel.

Vijf jonge delinquenten die tot gemeenschapsdienst zijn veroordeeld worden tijdens een storm getroffen door de bliksem. Achteraf blijken ze over superkrachten blijken te beschikken. Kelly kan gedachten lezen, Curtis kan de tijd terugdraaien, Simon kan onzichtbaar worden en Alisha doet het libido van al wie haar aanraakt in overdrive gaan. Alleen wat het nieuwe kunstje van Nathan is, is niet meteen duidelijk. En wat is er plots met hun reclasseringsambtenaar Tony aan de hand?

Bij het bekijken van de eerste serie is het even zoeken naar wat je er nou eigenlijk van vindt. Is het een spannende serie? Of gaat het om de zwarte humor? Maar na zo'n anderhalve aflevering had het me wel te pakken. Mooi gefilmd, een catchy centraal verhaal, met zijweggetjes die ook de moeite waard zijn. Inmiddels heb ik de tweede serie in huis...
Er zijn meer afleveringen gemaakt, dus het is te hopen dat ook deze dvd's binnenkort te vinden zijn in de bieb. Eén fan zit er in ieder geval op te wachten...


Reserveer 'series 1' in onze catalogus
Reserveer 'series 2' in onze catalogus

The Artist

De overgang van de stomme film naar de geluidsfilm is een leuk thema om een film over te maken. Het beroemdste voorbeeld is volgens mij Singin' in the Rain, je weet wel, van die titelsong die de hele dag door je hoofd zoomt. Met Gene Kelly in de hoofdrol werd het natuurlijk een lekkere zing-en-dans film, maar het thema was hetzelfde: de hilarische en soms pijnlijke taferelen achter de schermen, als je als acteur ineens ook moet gaan praten.

En dan verschijnt er een Franse regisseur (Michel Hazanavicius), die het net even anders wil aanpakken met dat thema. Hij maakt er gewoon een stomme film over. Gewaagde keus, in deze tijd van groot-groter-grootst. En hij heeft het heel gedegen aangepakt. Het beeld is misschien net iets te scherp voor de jaren 30, maar voor de rest ga je echt terug in de tijd. Kleur, beweging, snelheid, muziek, maar misschien vooral nog wel het eenvoudige verloop van het romantische verhaal: beroemde acteur ontmoet onbekend meisje - acteur zorgt dat meisje actrice wordt - ontluikende liefde mag/kan/wil niet bloeien - acteur weigert te geloven in de geluidsfilm en raakt aan lager wal - meisje wordt beroemde filmster en redt de gevallen held - the end.

The Artist was begin dit jaar een hit. De film won talloze prominente filmprijzen en trok volle zalen. En om heel eerlijk te zijn snap ik dat niet zo goed. Het is een lieve film, het is mooi gedaan, het is een bijzondere ode aan een bijzondere tijd, het is een feestje voor de zaterdagavond met je lief op de bank. Het is ook vakwerk, het resultaat van zorgvuldige research en vasthouden aan je idealen. Dat is absoluut prijzenswaardig. Maar dan nog. Misschien moet ik hem gewoon een keer zien in een echte grote zwarte bioscoopzaal, misschien zit daarin de kracht. Wat niet wegneemt dat ik me ook op de bank uitstekend heb vermaakt!




Reserveer nu in onze catalogus.

Stadsdichter: Watereiland

Vandaag is het Open Monumentendag met in Hengelo onder meer de opening van het Watereiland en de onthulling van een glasplaat die het Huys zichtbaar maakt.
De stadsdichter John Heymans droeg een gedicht voor dat hij voor deze gelegenheid geschreven heeft.





WATEREILAND

De beken, van heinde en verre stromen ze toe
naar de plek waar het verhaal van deze stad

begon, het kleine eiland, de laatste resten
van een havezate, door water omgeven, waar

ze zich onderdompelen, een samenscholing
die fraaie bespiegelingen wijdt aan wat er is

gebeurd rond dat huis, ze gaan daar zo in op
dat ze de fundamenten overspoelen met vragen,

antwoorden in lege kamers, en vloeien ze weg
van tijd tot tijd, ze komen erop terug, de beken.

John Heymans

Stadsdichter: Summersquare en Even bij Popeye langs

Afgelopen weekend trad John Heymans op bij Summersquare op met 3 gedichten over muziek. Summersquare, Even bij Popeye langs en Herinnering. Het laatste gedicht is gepubliceerd in de vorige post.

SUMMERSQUARE

Ach, konden de muren van deze school maar vertellen
over de voorbije gesprekken en wat de jeugd bewoog,-

hoe ze, geslaakt als zachte verzuchting, onder algebra
en levenslessen, overgingen in gefluister, luidruchtiger

dan het klaslokalen uit, de opgeschoten praatjes die
het plein bevolkten, druk gebarend over, zeg, Santana,

Jingo Lo Ba Ba... Lo Ba Ba... en zo voort, de tamtam, de
stampij, oude helden en nieuwe namen, zoals Chef' Special,

al die gesprekken, opgeroepen door dit gebouw, hun terugkeer
geheel overstemd: de muziek waar ze eerder over waren begonnen. 

EVEN BIJ POPEYE LANGS

Wie het geluk heeft een email van Popeye te ontvangen
weet zich als een stripheld aangesproken: ‘Binnnennn!!!’

met de klemtoon op de uitroeptekens, en inderdaad,
op gezette tijden staat de deur van deze verzamelplek

open voor het publiek, de nodige koffieleut en straffe
muziek, ingekleurd met gitaarsolo in houthakkershemd,

doorgangshuis voor cd en lp, de bestelde titels opgetast
voor elke Brutus die, z’n gewilde Olijfje afgehaald, monter

weer naar buiten stapt, in de traditie van keep on trucking,
begeleid door de akkoorden van een volgende, trage blues.


John Heymans

Zadelpijn

Ik blijf nog even fietsen. Het zijn niet alleen mannen die fietsen. Ook vrouwen houden er van. Onder het pseudoniem Liza van Sambeek verscheen in 2003  Zadelpijn en ander damesleed.Het boek was meteen een bestseller en dat is niet verwonderlijk. In 'Zadelpijn en ander damesleed' gaat het over de levens van zeven vrouwen van tegen de vijftig die van feministisch activisme naar carriere, relaties, echtscheiding overspel en ziekte gelopen zijn. Zeven vrouwen, zeven karakters en al jarenlang bevriend met elkaar al is de ene vriendschap wel iets hechter dan de ander. Wat elk jaar door gaat is de fietsweek in Frankrijk. Het boek zit meesterlijk in elkaar. Elk hoofdstuk beschrijft één dag door de ogen van steeds een andere vrouw. Zo volgen we de fietstocht, de (on)hebbelijkheden van deze vrouwen (en hoe herkenbaar kunnen die soms zijn!), het achterliggende verhaal en we leren natuurlijk al deze vrouwen van binnen en van buiten kennen.

In 2004 verscheen het vervolg: Het verwende nest. 'Het verwende nest' is de aam van het Utrechtse grachtenpand dat vier van de zeven vriendinnen samen kopen. Het borduurt voort op de verhalen uit 'Zadelpijn en ander damesleed', maar is goed zelfstandig te lezen. Het boek gaat het verbouwing van het pand en de bijkomende perikelen van vrouwen van rond vijftig. Hoewel nog steeds uiterst aangenaam om te lezen is het verrassende effect dat het eerste boek had wel een beetje weg.

En toen verscheen dan in 2008 'Koninginnenrit'. De vriendinnen naderen inmiddels de zestig en daarbij horen zo de eigen (leeftijds)probleempjes, maar wel op dezelfde wijze verwoord. Het blijft aangenaam leesvoer en hij deed het ook weer goed tijdens de vakantie, maar het lijkt mij dat we nu wel genoeg An, Agnes, Sonia, Yvonne, Nina, Jaqueline en Max hebben gehad.

Aardig om te vermelden is het het boek Zadelpijn: de reisgids. In deze reisgids kun je de route volgen die de vrouwen fietsen in het eerste deel. Ook geeft het nadere bijzonderheden over de bezienswaardigheden in de omgeving en zijn er wat kortere fietstochten in de omgeving aan toegevoegd.

En dan is er natuurlijk nog de film, met o.a Monique van de Ven en Gijs Scholten van Aschat, die in de filmhuizen heeft gedraaid. O ja, en er is ook nog een toneelbewerking van gemaakt.

En natuurlijk allemaal te reserveren in de bibliotheek

Ontpopt: stedeling ontdekt natuur

Casper Jansen had nooit zoveel met natuur. Hij kreeg het van huis uit ook niet echt mee: zijn vader noemde iedere vogel een mus en zijn moeder was als de dood voor koeien en paarden. Maar de laatste tien jaar is dat veranderd, hij begon de natuur te ontdekken. Eerst wat lacherig maar later enthousiast en gepassioneerd. Als journalist van de Volkskrant heeft hij de laatste vier jaar verslag gedaan van persoonlijke ontdekkingstocht. Ontpopt is een compilatie van deze columns en verhalen.

Casper Jansen gaat het hele land door en doet verslag van uniek stukjes natuur zoals "De put van Zessen" pal langs de A27. Dat zijn drie waterplassen op een gebiedje van 800 bij 300 meter in eigendom van Staatsbosbeheer. Dieren en vogels wennen aan het lawaai van de snelweg en er heeft zich daar een paradijsje ontwikkeld van wilde natuur. Er komt nooit iemand (het niet toegankelijk voor publiek) behalve af en toe een fanatieke vogelaar. Dat is trouwens geen ongevaarlijk hobby want de notaris van Meerkerk is er verdronken: weggezakt in het moeras. Ze hebben hem teruggevonden door zijn hoed die op de blubber lag.

Wat bij mij opvalt in zijn verhalen is hoe de natuur in Nederland onder druk staat: overal wegen, landbouw en heel veel mensen. En er was de afgelopen twee jaar ook nog eens een regering van VVD en CDA voor wie natuurbehoud geen prioriteit had. Er zijn weinig stukjes natuur waar geen mensen komen en zijn gang kan gaan want overal zijn wij aan het recreëren.

Casper Jansen geeft in Ontpopt een mooi beeld van zijn persoonlijke ontwikkeling tot natuurkenner en natuurliefhebber. En ook van zijn woede om het regeringsbeleid dat natuurbehoud ziet als iets elitairs en jagers die op grote schaal roofdieren vergiftigen, om meer uitgezette tamme fazanten te kunnen schieten.

Reserveer Ontpopt in onze catalogus

Bergmankronieken - Hjorth Rosenfeld

Wachtend bij de kassa van de plaatselijke boekhandel Broekhuis las ik op de achterflap van een boek dat op de balie lag: “Stieg Larsson creëerde Mikael Blomkvist, Henning Mankell maakte Kurt Wallander onsterfelijk. Maak nu kennis met Sebastian Bergman.” Tsja, zo'n boek vraagt toch gewoon om meegenomen te worden??!

Wat verborgen is is het debuut van het Zweedse schrijversduo Hjorth Rosenfeld gevormd door Michael Hjorth en Hans Rosenfeld, met in de hoofdrol de onsympathieke psycholoog en profielschetser Sebastian Bergman.

Van de achterflap
Het lichaam van de zestienjarige Roger wordt gevonden in een moerassig gebied. Hij lijkt omgebracht met messteken, maar nader onderzoek toont aan dat de kogel die hem doodde is weggesneden. Het spoor leidt naar de elitaire Palmöv-school, een school die eigenlijk veel te duur is voor de jongen.
Een oude vriend vraagt psycholoog Sebastian Bergman om hulp bij het onderzoek, maar Bergman heeft zelf al genoeg zorgen. Hij moet de erfenis van zin moeder afwikkelen en stuit daarbij op brieven die hij nooit had mogen lezen.


Het was weer ouderwets genieten. Vooral vanwege Sebastian Bergman, een gouden vondst om hem als hoofdpersoon te hebben. Hij is psycholoog en profiler en nogal met zichzelf ingenomen. Grof en gemeen in de omgang met mensen, soms heel grappig en af en toe ook kwetsbaar. Maar hij is geweldig goed in zijn werk. Wat een schitterende man! Gelukkig kon ik zo door met het tweede deel, De discipel. 

Van de achterflap
Vijftien jaar nadat seriemoordenaar Edward Hinde door toedoen van psycholoog Sebastian Bergman achter de tralies belandde, worden in de omgeving van Stockholm de lichamen van enkele vrouwen gevonden. Ze zijn vermoord op een gewelddadige wijze, die tot in detail overeenkomt met de werkwijze van Hinde, maar hij zit nog steeds in de gevangenis.
Sebastian Bergman grijpt de gelegenheid om bij het onderzoek te worden betrokken met beide handen aan. Zijn kennis van de oude zaak is voor het politieteam meer dan bruikbaar, en het onderzoek biedt hem bovendien de mogelijkheid om bij zijn dochter in de buurt te zijn. Al snel blijken de moorden inderdaad met elkaar te maken te hebben – en met Bergman zelf, op een manier die hij zich nooit had kunnen voorstellen.


En weer was het genieten. Beide boeken lezen als een trein. Bij het tweede deel is de laatste zin een ware cliffhanger. Net als je denkt dat alles goed afloopt, weet je pas na het lezen van de allerlaatste zin dat dit dus niet het geval is. Op naar deel drie! Hopelijk schrijven de Hjorth en Rosenfeld snel…. Maar Bergman is het wachten waard. 

Reserveer Wat verborgen is in onze catalogus
Reserveer De discipel in onze catalogus

Een (heel) kleine geschiedenis van bijna alles

Bill Bryson kennen we van z'n fantastische verhalen. Hij schrijft met vaart, met humor en heel toegankelijk. Het stoorde hem dan ook dat wetenschappelijke werken altijd zo ontoegankelijk geschreven zijn. Zo zei hij ooit over een boek: "het leek wel of de auteur de leuke dingen geheim wilde houden door het in een onbegrijpelijke onleesbare vorm te gieten". Als niet-wetenschapper vond hij het dus tijd worden voor een boek over wetenschap dat zelfs voor totale leken - zoals hijzelf - interessant was. En dat is hem gelukt!

Een kleine geschiedenis van bijna alles verhaalt inderdaad over 'bijna alles' waar de wetenschap zich mee bezig houdt. Zo passeren niet alleen de kwantumtheorie en de zwarte gaten de revue. Hij belicht echt de leukste dingen uit de geologie, scheikunde, paleontologie, astronomie en aanverwante wetenschap van de laatste vier eeuwen. Wat het ook bijzonder maakt is dat hij de personen die belangrijke ontdekkingen hebben gedaan in het zonnetje zet. Inclusief hun excentrieke eigenschappen en wat sappige anekdotes. Dat maakt het echt een typische Bryson, de humor is nooit ver weg.

Voor mij was er nog een ander aspect dat dit boek zo bijzonder maakt. In de wetenschap wordt je al snel geconfronteerd met van die onvoorstelbare cijfers. Iets is mega groot, of minuscuul klein, of mijlen ver weg, of oneindig lang geleden. Bryson weet al die onvoorstelbare cijfers in proportie terug te brengen tot iets dat je kunt bevatten. Gebruikmakend van dingen die je kent: luciferstokjes, zandkorrels, een piepersnijder of een theelepeltje. Dan snap je ineens hoe groot het toeval is dat we nog bestaan, bijvoorbeeld.

Ondanks de soms duizelingwekkende voorbeelden (en toekomstbeelden) is het toch een boek waar je heel blij en hoopvol van wordt. Want wat leven we toch op een bijzondere planeet.

Nog mooier is het dus dat Bryson ook een jeugdversie van dit boek heeft gemaakt: Een heel kleine geschiedenis van bijna alles. Een boek vol feiten die kinderen snappen, dat leest als een leesboek, maar dat zich evengoed als een encyclopedie laat behandelen.

Volgens mij mogen beide boeken in geen enkele boekenkast ontbreken!




Reserveer Een kleine geschiedenis... in onze catalogus.
Reserveer Een heel kleine geschiedenis... in onze catalogus.

Hoed u voor mensen die iets zeker weten - Jan Terlouw

Ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag in 2011 stelde Jan Terlouw het boek Hoed u voor mensen die iets zeker weten samen, waarin hij in niet eerder gepubliceerde of bewerkte lezingen, essays, gedichten, sprookjes en toneelteksten terugblikt op zijn zijn rijk en vooral geëngageerd leven als schrijver, fysicus en politicus. Hij stelt  in dit boek wezenlijke vragen over duurzaamheid, democratie, mensenrechten, welvaartsverdeling, wetenschap en geloof. En maakt zich er bepaald niet vanaf met gemakkelijke antwoorden.

Jan Terlouw  is bekend als politicus maar zeker net zo bekend als schrijver van Oorlogswinter en Koning van Katoren. Boeken die na veertig jaar nog steeds veel gelezen worden. En toch schrijft hij in zijn voorwoord:  ‘Het meest onvoorziene wat me is overkomen, is dat ik schrijver ben geworden’.  

Als hij nu moet kiezen tot welk werkveld hij zich het meest aangetrokken voelt, dan kiest hij voor de wetenschap. Terlouw: “Dat is omdat ik dat deed in mijn jeugd, dat zit het diepst. En dat is ook omdat mijn wetenschappelijke instelling, die ik heb verworven in die tijd, wel zijn invloed heeft gehad hoe ik politiek handelde en hoe ik schrijf en niet omgekeerd.”

Uit alles blijkt dat Terlouw meer geïnteresseerd is in vragen dan in oplossingen. “Met mensen die het zeker weten is geen dialoog meer mogelijk. Het leven is zoveel mooier, vrijer en vriendelijker als mensen dingen niét zeker weten.”

Henk Nijhof interviewt Jan Terlouw donderdag 6 september over dit boek, waarin Terlouw ook in gaat op de actuele Nederlandse politiek. En aangezien we vlak voor de verkiezingen zitten is te verwachten dat ook dit een belangrijk gespreksonderwerp zal zijn.

Reserveer Hoed u voor mensen die iets zeker weten in onze catalogus

Wilfried de Jong 'Kop in de wind'

Ik ben dol op Wilfried de Jong. Wilfried de Jong maakt mooie TV programma's, zoals 'Holland Sport' en '24 uur met ...' Bijzonder aan zijn programma's vind ik de vaak prachtige sfeerbeelden die hij maakt van sporters en de manier waarop hij mensen interviewt. Dat doet hij op een originele, ontwapende manier, waardoor je een verrassend beeld krijgt van iemand. Helaas is 'Holland sport' afgelopen. Een gemis voor de Nederlandse televisie.

Zoals Wilfried de Jong programma's maakt zo schrijft hij ook. Eerder schreef hij al 'De man en zijn fiets' (de Jong is een fanatiek wielrenner) en onlangs verscheen 'Kop in de wind'. Fantastische verhalen over alledaagse en niet alledaagse ontmoetingen met mensen en dieren. Zo gauw je begint te lezen ben je verkocht. Je ziet en voelt wat hij meemaakt in zijn verhalen en onmiddelijk voel je die sfeer weer die zo kenmerkend was in sommige van zijn TV items. Als je zijn programma's kent weet je wat ik bedoel. Zelfs de cover van zijn boek spreekt voor zich: een geweldige foto, waarin de Jong nadrukkelijk niet de hoofdrol speelt (precies als in zijn verhalen dus, hij is er wel maar hij is de bijrijder niet de bestuurder... en let ook op het achterwile van het fietsje!).

En hou je niet van fietsen? Maakt niks uit, zelfs de grootste fietsenhater houdt van Wilfried.

Reserveer in onze catalogus