Zadelpijn

Ik blijf nog even fietsen. Het zijn niet alleen mannen die fietsen. Ook vrouwen houden er van. Onder het pseudoniem Liza van Sambeek verscheen in 2003  Zadelpijn en ander damesleed.Het boek was meteen een bestseller en dat is niet verwonderlijk. In 'Zadelpijn en ander damesleed' gaat het over de levens van zeven vrouwen van tegen de vijftig die van feministisch activisme naar carriere, relaties, echtscheiding overspel en ziekte gelopen zijn. Zeven vrouwen, zeven karakters en al jarenlang bevriend met elkaar al is de ene vriendschap wel iets hechter dan de ander. Wat elk jaar door gaat is de fietsweek in Frankrijk. Het boek zit meesterlijk in elkaar. Elk hoofdstuk beschrijft één dag door de ogen van steeds een andere vrouw. Zo volgen we de fietstocht, de (on)hebbelijkheden van deze vrouwen (en hoe herkenbaar kunnen die soms zijn!), het achterliggende verhaal en we leren natuurlijk al deze vrouwen van binnen en van buiten kennen.

In 2004 verscheen het vervolg: Het verwende nest. 'Het verwende nest' is de aam van het Utrechtse grachtenpand dat vier van de zeven vriendinnen samen kopen. Het borduurt voort op de verhalen uit 'Zadelpijn en ander damesleed', maar is goed zelfstandig te lezen. Het boek gaat het verbouwing van het pand en de bijkomende perikelen van vrouwen van rond vijftig. Hoewel nog steeds uiterst aangenaam om te lezen is het verrassende effect dat het eerste boek had wel een beetje weg.

En toen verscheen dan in 2008 'Koninginnenrit'. De vriendinnen naderen inmiddels de zestig en daarbij horen zo de eigen (leeftijds)probleempjes, maar wel op dezelfde wijze verwoord. Het blijft aangenaam leesvoer en hij deed het ook weer goed tijdens de vakantie, maar het lijkt mij dat we nu wel genoeg An, Agnes, Sonia, Yvonne, Nina, Jaqueline en Max hebben gehad.

Aardig om te vermelden is het het boek Zadelpijn: de reisgids. In deze reisgids kun je de route volgen die de vrouwen fietsen in het eerste deel. Ook geeft het nadere bijzonderheden over de bezienswaardigheden in de omgeving en zijn er wat kortere fietstochten in de omgeving aan toegevoegd.

En dan is er natuurlijk nog de film, met o.a Monique van de Ven en Gijs Scholten van Aschat, die in de filmhuizen heeft gedraaid. O ja, en er is ook nog een toneelbewerking van gemaakt.

En natuurlijk allemaal te reserveren in de bibliotheek

Ontpopt: stedeling ontdekt natuur

Casper Jansen had nooit zoveel met natuur. Hij kreeg het van huis uit ook niet echt mee: zijn vader noemde iedere vogel een mus en zijn moeder was als de dood voor koeien en paarden. Maar de laatste tien jaar is dat veranderd, hij begon de natuur te ontdekken. Eerst wat lacherig maar later enthousiast en gepassioneerd. Als journalist van de Volkskrant heeft hij de laatste vier jaar verslag gedaan van persoonlijke ontdekkingstocht. Ontpopt is een compilatie van deze columns en verhalen.

Casper Jansen gaat het hele land door en doet verslag van uniek stukjes natuur zoals "De put van Zessen" pal langs de A27. Dat zijn drie waterplassen op een gebiedje van 800 bij 300 meter in eigendom van Staatsbosbeheer. Dieren en vogels wennen aan het lawaai van de snelweg en er heeft zich daar een paradijsje ontwikkeld van wilde natuur. Er komt nooit iemand (het niet toegankelijk voor publiek) behalve af en toe een fanatieke vogelaar. Dat is trouwens geen ongevaarlijk hobby want de notaris van Meerkerk is er verdronken: weggezakt in het moeras. Ze hebben hem teruggevonden door zijn hoed die op de blubber lag.

Wat bij mij opvalt in zijn verhalen is hoe de natuur in Nederland onder druk staat: overal wegen, landbouw en heel veel mensen. En er was de afgelopen twee jaar ook nog eens een regering van VVD en CDA voor wie natuurbehoud geen prioriteit had. Er zijn weinig stukjes natuur waar geen mensen komen en zijn gang kan gaan want overal zijn wij aan het recreëren.

Casper Jansen geeft in Ontpopt een mooi beeld van zijn persoonlijke ontwikkeling tot natuurkenner en natuurliefhebber. En ook van zijn woede om het regeringsbeleid dat natuurbehoud ziet als iets elitairs en jagers die op grote schaal roofdieren vergiftigen, om meer uitgezette tamme fazanten te kunnen schieten.

Reserveer Ontpopt in onze catalogus

Bergmankronieken - Hjorth Rosenfeld

Wachtend bij de kassa van de plaatselijke boekhandel Broekhuis las ik op de achterflap van een boek dat op de balie lag: “Stieg Larsson creëerde Mikael Blomkvist, Henning Mankell maakte Kurt Wallander onsterfelijk. Maak nu kennis met Sebastian Bergman.” Tsja, zo'n boek vraagt toch gewoon om meegenomen te worden??!

Wat verborgen is is het debuut van het Zweedse schrijversduo Hjorth Rosenfeld gevormd door Michael Hjorth en Hans Rosenfeld, met in de hoofdrol de onsympathieke psycholoog en profielschetser Sebastian Bergman.

Van de achterflap
Het lichaam van de zestienjarige Roger wordt gevonden in een moerassig gebied. Hij lijkt omgebracht met messteken, maar nader onderzoek toont aan dat de kogel die hem doodde is weggesneden. Het spoor leidt naar de elitaire Palmöv-school, een school die eigenlijk veel te duur is voor de jongen.
Een oude vriend vraagt psycholoog Sebastian Bergman om hulp bij het onderzoek, maar Bergman heeft zelf al genoeg zorgen. Hij moet de erfenis van zin moeder afwikkelen en stuit daarbij op brieven die hij nooit had mogen lezen.


Het was weer ouderwets genieten. Vooral vanwege Sebastian Bergman, een gouden vondst om hem als hoofdpersoon te hebben. Hij is psycholoog en profiler en nogal met zichzelf ingenomen. Grof en gemeen in de omgang met mensen, soms heel grappig en af en toe ook kwetsbaar. Maar hij is geweldig goed in zijn werk. Wat een schitterende man! Gelukkig kon ik zo door met het tweede deel, De discipel. 

Van de achterflap
Vijftien jaar nadat seriemoordenaar Edward Hinde door toedoen van psycholoog Sebastian Bergman achter de tralies belandde, worden in de omgeving van Stockholm de lichamen van enkele vrouwen gevonden. Ze zijn vermoord op een gewelddadige wijze, die tot in detail overeenkomt met de werkwijze van Hinde, maar hij zit nog steeds in de gevangenis.
Sebastian Bergman grijpt de gelegenheid om bij het onderzoek te worden betrokken met beide handen aan. Zijn kennis van de oude zaak is voor het politieteam meer dan bruikbaar, en het onderzoek biedt hem bovendien de mogelijkheid om bij zijn dochter in de buurt te zijn. Al snel blijken de moorden inderdaad met elkaar te maken te hebben – en met Bergman zelf, op een manier die hij zich nooit had kunnen voorstellen.


En weer was het genieten. Beide boeken lezen als een trein. Bij het tweede deel is de laatste zin een ware cliffhanger. Net als je denkt dat alles goed afloopt, weet je pas na het lezen van de allerlaatste zin dat dit dus niet het geval is. Op naar deel drie! Hopelijk schrijven de Hjorth en Rosenfeld snel…. Maar Bergman is het wachten waard. 

Reserveer Wat verborgen is in onze catalogus
Reserveer De discipel in onze catalogus

Een (heel) kleine geschiedenis van bijna alles

Bill Bryson kennen we van z'n fantastische verhalen. Hij schrijft met vaart, met humor en heel toegankelijk. Het stoorde hem dan ook dat wetenschappelijke werken altijd zo ontoegankelijk geschreven zijn. Zo zei hij ooit over een boek: "het leek wel of de auteur de leuke dingen geheim wilde houden door het in een onbegrijpelijke onleesbare vorm te gieten". Als niet-wetenschapper vond hij het dus tijd worden voor een boek over wetenschap dat zelfs voor totale leken - zoals hijzelf - interessant was. En dat is hem gelukt!

Een kleine geschiedenis van bijna alles verhaalt inderdaad over 'bijna alles' waar de wetenschap zich mee bezig houdt. Zo passeren niet alleen de kwantumtheorie en de zwarte gaten de revue. Hij belicht echt de leukste dingen uit de geologie, scheikunde, paleontologie, astronomie en aanverwante wetenschap van de laatste vier eeuwen. Wat het ook bijzonder maakt is dat hij de personen die belangrijke ontdekkingen hebben gedaan in het zonnetje zet. Inclusief hun excentrieke eigenschappen en wat sappige anekdotes. Dat maakt het echt een typische Bryson, de humor is nooit ver weg.

Voor mij was er nog een ander aspect dat dit boek zo bijzonder maakt. In de wetenschap wordt je al snel geconfronteerd met van die onvoorstelbare cijfers. Iets is mega groot, of minuscuul klein, of mijlen ver weg, of oneindig lang geleden. Bryson weet al die onvoorstelbare cijfers in proportie terug te brengen tot iets dat je kunt bevatten. Gebruikmakend van dingen die je kent: luciferstokjes, zandkorrels, een piepersnijder of een theelepeltje. Dan snap je ineens hoe groot het toeval is dat we nog bestaan, bijvoorbeeld.

Ondanks de soms duizelingwekkende voorbeelden (en toekomstbeelden) is het toch een boek waar je heel blij en hoopvol van wordt. Want wat leven we toch op een bijzondere planeet.

Nog mooier is het dus dat Bryson ook een jeugdversie van dit boek heeft gemaakt: Een heel kleine geschiedenis van bijna alles. Een boek vol feiten die kinderen snappen, dat leest als een leesboek, maar dat zich evengoed als een encyclopedie laat behandelen.

Volgens mij mogen beide boeken in geen enkele boekenkast ontbreken!




Reserveer Een kleine geschiedenis... in onze catalogus.
Reserveer Een heel kleine geschiedenis... in onze catalogus.

Hoed u voor mensen die iets zeker weten - Jan Terlouw

Ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag in 2011 stelde Jan Terlouw het boek Hoed u voor mensen die iets zeker weten samen, waarin hij in niet eerder gepubliceerde of bewerkte lezingen, essays, gedichten, sprookjes en toneelteksten terugblikt op zijn zijn rijk en vooral geëngageerd leven als schrijver, fysicus en politicus. Hij stelt  in dit boek wezenlijke vragen over duurzaamheid, democratie, mensenrechten, welvaartsverdeling, wetenschap en geloof. En maakt zich er bepaald niet vanaf met gemakkelijke antwoorden.

Jan Terlouw  is bekend als politicus maar zeker net zo bekend als schrijver van Oorlogswinter en Koning van Katoren. Boeken die na veertig jaar nog steeds veel gelezen worden. En toch schrijft hij in zijn voorwoord:  ‘Het meest onvoorziene wat me is overkomen, is dat ik schrijver ben geworden’.  

Als hij nu moet kiezen tot welk werkveld hij zich het meest aangetrokken voelt, dan kiest hij voor de wetenschap. Terlouw: “Dat is omdat ik dat deed in mijn jeugd, dat zit het diepst. En dat is ook omdat mijn wetenschappelijke instelling, die ik heb verworven in die tijd, wel zijn invloed heeft gehad hoe ik politiek handelde en hoe ik schrijf en niet omgekeerd.”

Uit alles blijkt dat Terlouw meer geïnteresseerd is in vragen dan in oplossingen. “Met mensen die het zeker weten is geen dialoog meer mogelijk. Het leven is zoveel mooier, vrijer en vriendelijker als mensen dingen niét zeker weten.”

Henk Nijhof interviewt Jan Terlouw donderdag 6 september over dit boek, waarin Terlouw ook in gaat op de actuele Nederlandse politiek. En aangezien we vlak voor de verkiezingen zitten is te verwachten dat ook dit een belangrijk gespreksonderwerp zal zijn.

Reserveer Hoed u voor mensen die iets zeker weten in onze catalogus

Wilfried de Jong 'Kop in de wind'

Ik ben dol op Wilfried de Jong. Wilfried de Jong maakt mooie TV programma's, zoals 'Holland Sport' en '24 uur met ...' Bijzonder aan zijn programma's vind ik de vaak prachtige sfeerbeelden die hij maakt van sporters en de manier waarop hij mensen interviewt. Dat doet hij op een originele, ontwapende manier, waardoor je een verrassend beeld krijgt van iemand. Helaas is 'Holland sport' afgelopen. Een gemis voor de Nederlandse televisie.

Zoals Wilfried de Jong programma's maakt zo schrijft hij ook. Eerder schreef hij al 'De man en zijn fiets' (de Jong is een fanatiek wielrenner) en onlangs verscheen 'Kop in de wind'. Fantastische verhalen over alledaagse en niet alledaagse ontmoetingen met mensen en dieren. Zo gauw je begint te lezen ben je verkocht. Je ziet en voelt wat hij meemaakt in zijn verhalen en onmiddelijk voel je die sfeer weer die zo kenmerkend was in sommige van zijn TV items. Als je zijn programma's kent weet je wat ik bedoel. Zelfs de cover van zijn boek spreekt voor zich: een geweldige foto, waarin de Jong nadrukkelijk niet de hoofdrol speelt (precies als in zijn verhalen dus, hij is er wel maar hij is de bijrijder niet de bestuurder... en let ook op het achterwile van het fietsje!).

En hou je niet van fietsen? Maakt niks uit, zelfs de grootste fietsenhater houdt van Wilfried.

Reserveer in onze catalogus

Besparen maar!

Besparen heeft een beetje een vervelend imago: je moet er leuke dingen voor laten, het kost veel moeite en het levert vaak maar weinig op. Maar dat is volgens journalist/publicist Marieke Henselmans grote onzin: besparen is juist heel leuk om te doen, het levert snel geld op en het is ook nog eens goed voor het milieu! In haar boek Besparen maar! geeft ze tips, adviezen en inspirerende ideeën voor elk seizoen. Want elk seizoen biedt unieke kansen voor een voordelig voorjaar, zuinige zomer, goedkope herfst en een besparende winter.

De winter is ook meteen de duurste tijd van het jaar met al die feestdagen zoals sinterklaas/kerst/nieuwjaar en natuurlijk de dure goede voornemens zoals stoppen met roken en afvallen. Want dan gaan we aan de nicotinepleisters, kopen we de nieuwste dieetboeken en dure dieetproducten en sluiten we een duur sportschoolabonnement af. Maar stoppen met roken is wel een prima bespaartip: want wie een pakje per dag rookt bespaart zo’n 10.000 euro in vijf jaar. Nog een goeie tip voor de winter: als je de diepvries en/of de koelkast wilt ontdooien (een ijsvrije koelkast kost minder energie) dan is het handig dat te doen bij vriesweer. Je zet de bevroren spullen dan gewoon in een kratje buiten. Deze moet ik onthouden want anders zit ik weer midden in de zomer te hannesen met half ontdooide pizza!

Een tip voor de zomer: koop geen dure frisdrank maar gebruik limonadesiroop. Vind je dat niet zo lekker: doe in een 1,5 literfles 200 ml limonadesiroop en 200 ml vruchtensap en vul aan met water (de sterkte aanpassen aan je smaak). Vijf tot tienmaal goedkoper dan gewone frisdrank!

En zo gaat Marieke Henselmans alle seizoenen door met een grote hoeveelheid tips, recepten, ideeën voor voordelige of gratis uitstapjes en boeken-, tuin- en cadeautips. Er is een tip uit Besparen maar! die ik moet noemen: lid worden van de bibliotheek! Want zo heb je "1000 boeken voor de prijs van 1". Met een standaard abonnement leen je bij Bibliotheek Hengelo al voor 35 euro een jaar lang onbeperkt en online lid worden kun je hier. Als dat geen slimme besparing is!

Reserveer Besparen maar! in onze catalogus 

Stadsdichter: Berenlust, Herinnering en Vogelvlucht

Foto: Irma Bruggeman

De derde stadsdichter van Hengelo John Heymans kon niet bij de opening van het Berenkunstwerk zijn maar heeft er wel een gedicht Berenlust over gemaakt.

Het tweede gedicht Herinnering bevat ‘lyrics’ uit een roemrucht concert dat de Canadese rockgroep The Tragically Hip op 23 mei 1991 gaf in poptempel Metropool te Hengelo. Het het nummer At the Hundredth Meridian werd mede geschreven naar aanleiding van herinneringen van Johan Dollekamp en Tom Kuipers aan dat optreden van Gordon Downie en zijn mannen. 

Het gedicht Vogelvlucht is geschreven op verzoek van Ricardo Liong-A-Kong, de initiatiefnemer van MHHK. Hengelose kunstenaars zijn uitgenodigd om een kunstwerk te maken geïnspireerd op Vogelvlucht. In november 2012 wordt de tentoonstelling met deze kunstwerken in het MHHK geopend.




BERENLUST

In de verre oudheid, toen de Grieken al schreven
over hun avonturen en hoe de dieren in de hemel

kwamen, verschenen de beren op het toneel van
de toendra waar ze, zoals Aristoteles beweerde,

hun kroost in vorm likten. In de Middeleeuwen
zwierven hun nazaten uit, rondom metropolen,

vlaggen veroverd. En nog een paar eeuwen later
bereikten ze ook deze stad, de rand van het lege

marktplein, om doodleuk te wachten op de verse
vis, de kraam, twee maal weeks, voor hen neergezet.

Foto: Albert Boling

HERINNERING

Hengelo, Hengelo, Hengelo… still hurt my back
when I sing it slow, zo heugt zich de zanger nog

van dit optreden de stad, een mondvol klanken
die bij hem, verkondiger van de esdoorn rock,

was blijven hangen, een woord dat teruggaat
tot een stukje bos, dansend in stemmig land,

in zijn hoofd reisde het mee, de wereld rond:
I like that name, it trips off my tongue… vertolkt

op elke meridiaan, tot en met Ontario, en steeds
weer dat souvenir: Hengelo, Hengelo, Hengelo...




VOGELVLUCHT

Was daar een duif opgevlogen, z’n buitenpost verlaten,
hij werkte zich omhoog, uit alle macht, op vleugelslag

naar hoger perspectief, het verlangen naar overzicht,
het ondermaanse en al die grijze daken, het gedoe

ter plaatse - van daaruit begon hij gaandeweg te dalen
in de richting van de binnenstad, steeds lager, zwevend

rond drie torens, de kerk en het stadhuis, het baken op
de brink - nog een knipoog: dag verre verwant in koper -

om dan als vanzelf te landen op het plein, nieuwsgierig
naar de voeten van wie de hele vlucht gevolgd had,- tot hier.

John Heymans

Carnage

Het begon in 2006 als een Franse eenakter op toneel: Le dieu du carnage (De god van de slachting) van de Franse schrijfster Yasmina Reza. Roman Polanski maakte er in 2011 een Amerikaanse film van en noemde hem simpelweg Carnage.

De film opent met een panorama op een speeltuin in Brooklyn, waar een opstootje tussen kinderen uitmondt in een stokslag met ernstige gevolgen: het zoontje van Penelope en Michael Longstreet (huiselijke truidragers) moet twee tanden missen. Het koppel ontvangt de ouders van de dader (gekleed om te imponeren) in hun appartement om de zaak in der minne te schikken. Maar al snel blijkt dat Alan en Nancy Cowan het voorval anders opvatten. En dan bouwt zich langzaam een verbaal steekspel op, dat niet alleen beide koppels tegenover elkaar zet, maar ook tegenover zichzelf.

Carnage toont op briljante wijze het imploderende huwelijk. De voelbare pijn van gespannen relaties en personages, die zowel fysiek als geestelijk geen kant uit kunnen. Iedereen bekent kleur en de plaatsvervangende schaamte viert hoogtij. Polanski weet dit thema altijd serieus en beklemmend uit te werken, maar in Carnage mag er daarentegen ook onbekommerd gelachen worden. Want door de fantastische acteurs, het briljante script en de typerende karakters hou je er toch en blij en opgewekt gevoel aan over. En geef je je partner nog even een lekkere knuffel. Want je realiseert je ook weer dat het toch allemaal wel meevalt.




Reserveer in onze catalogus.

Kris Berry - Marbles

Ok, ik kom met mijn aandacht voor Kris Berry wel een beetje achter de troepen aan. Gisterochtend stond ze nog bij Giel in de studio voor een paar fraaie live-uitvoeringen: ik smeed het ijzer als het heet is. Dus.
Wie Kris Berry is? Dat kun je het beste lezen in de bio op haar website:

"Knikkers. Van die glanzende glazen, met prachtige kleuren. Er wordt al sinds de Oudheid mee gespeeld. Je kunt ze sparen, je kunt je nek erover breken. In het zuiden van Amerika is iemand met een ‘hole in his bag of marbles’ een beetje vreemd, afwijkend, onalledaags. Kris Berry schreef een liedje over iemand waar de knikkers uit de zak rollen: zichzelf. En ze noemde haar album naar de glinsterende stuiters. Omdat Marbles wat haar betreft ook staat voor wat er uit haar geest, haar ‘mind’, haar ‘marbles’ komt gerold. Kronkels. Bekentenissen. Ervaringen. Sensaties. 

Je zou het niet zeggen als je haar op een podium ziet en hoort, maar het was nogal een stap voor Kris Berry (1982) om te gaan zingen. Ze is opgegroeid met veel muziek, op de Antilliaanse eilanden waar ze woonde tot haar 19e en in de Europese steden waar ze heeft gestudeerd en gewerkt. Haar moedertaal is Engels, pas op haar 11e heeft ze Nederlands geleerd. Kris denkt daarom nog steeds in het Engels. Op familiefeestjes werd verwacht dat ze zong, wat ze dús koppig weigerde. Maar ze bleef luisteren. Ze zoog country, Latin, ska, Cubaanse muziek en jazz op als een spons. Tot ze genoeg zelfvertrouwen had, de schroom van zich afwierp en ging zingen bij een jazzband. Maar ze wilde meer."

Dat 'meer' is er dus gekomen met dat fraaie album 'Marbles'. Wat een heerlijke sfeer straalt er van die plaat af, een fantastische mix van stijlen, geweldige muzikanten, en wat een stem... Muziek voor in de hangmat. Of in de auto. Of gewoon op zo'n lekkere lome middag waar we er dit weekend wel wat van gaan krijgen...
In de pagina met 'upcoming shows' mis ik ons deel van het land nog... Maar dat is vast een gat waar Metropool wel in zou willen springen! Toch? Bij deze dan maar een actie: wil je Kris Berry live in Hengelo zien? Laat het dan weten in een reactie op deze post! Een soort handtekeningenactie eigenlijk...
We want Kris!





Reserveer in onze catalogus

Tweeling

De vakantie was dit jaar weer goed voor een paar ontdekkingen, een paar gouwe ouwe en een enkel juweeltje.

Nog niet eerder las ik iets van de Noorse schrijfster Merete Junker. In mijn vakantietas zat dit jaar 'Tweeling', ondertitel: scandinavische psychothriller. 'Tweeling' is het tweede boek van Merete Junker over Mette Minde, een journaliste bij de Noorse radiozender NRK. Drie gebeurtenissen in het plaatsje Skien lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden: een zelfmoord, een moord en een verdwijning. Mette legt verbanden en ontdekt geheimen uit het verleden die uiteiendelijk tot een verrassende ontknoping leiden. Dat het boek 'Tweeling' heet is niet zo vreemd. Maar liefst drie tweelingen maken hun opwachting en daar waar mensen zoveel op elkaar lijken ontstaat gemakkelijk verwarring.

Merete Junker debuteerde met 'Het meisje met de ballon', waarmee ze meteen de debutantenprijs voor thrillerschrijver in Noorwegen won.
'Tweeling' voldoet aan alles wat je van een scandinavische psychothriller mag verwachten. Interessante karakters, goede sfeer beschrijving en lekker spannend. Perfecte vakantie leeskost dus.

Reserveer in onze catalogus

Fotodetective - Hans Aarsman

Bij het lezen van De Fotodetective van Hans Aarsman moest ik denken aan mijn favoriete gedicht van Willem Hussem.

Wanneer je kijkt
Zie je nog niet
Wanneer je ziet
Grijpt het je aan

Want dat is precies waar dit boek over gaat, het verschil tussen zien en kijken. “Het begon ermee dat vorm vaak niet meer samenviel met inhoud, schrijft Aarsman. Smetteloze galeries die gruwelfoto’s in gave lijsten exposeren. Laat maar, dat is fraai tentoongestelde wanhoop”.
Hij is op zoek gegaan naar het verhaal achter het beeld. Op zoek naar details in een foto, details die niemand opmerkt maar die meer onthullen over het verhaal achter het beeld. Door zich te verplaatsen in een situatie, alle beschikbare gegevens te verzamelen en vervolgens weer afstand te nemen, komt hij op originele gedachten en onverwachte hypothesen. De hoofdstukken hebben intrigrerende titels: Een doodgewone foto of Wat we niet zien, of Wat twee mensen mooi vinden. Elk hoofdstuk bevat korte teksten over één of meerdere foto's. Bijvoorbeeld bij de wereldberoemde foto van Steve McCurry van het Afghaanse meisje Sharbat Gula.  

“Zo’n foto waarvan iedereen denkt: oh, wat is dat een bijzondere foto. Maar ik zie het tegenovergestelde van betrokkenheid. Posters met de naam van die man eronder. Steve McCurry! De maker, de stijl, de referentie naar schilderkunst, het stijgt allemaal boven het onderwerp uit. Dat is geen engagement, dat is kitsch. Je ziet duidelijk dat er heen en weer is geschoven met alles. Hoe de kleding is geschikt bijvoorbeeld. Het is glamour fotografie. Velen zien een sterke blik. Dat Afghaanse meisje zat in een vluchtelingenkamp in Pakistan! Kun je je een grotere hel voor een vrouw voorstellen? Dat is geen sterke blik, dat is een posttraumatisch stressyndroom”.


Sinds 2004 schrijft Hans Aarsman over foto’s van anderen in zijn wekelijkse rubriek ‘De Aarsman collectie’ in de Volkskrant. Deze columns zijn gebundeld in het boek Ik zie ik zie.
Nico Dijkshoorn schreef na het lezen van De fotodetective: “Ik heb de ziekte van Aarsman. Weg is het wilde kijken, onbekommerd om mij heen loeren”. 
En als je de presentatie van Aarsman bij TEDxAmsterdam ook nog eens hebt bekeken, ben je (vrijwel) zeker besmet met de ziekte van Aarsman. Maar of dat zo erg is …




Reserveer De fotodetective via onze catalogus

Quentins - Maeve Binchy

Een aantal jaren geleden had ik plannen om naar Ierland te gaan. En als voorbereiding lees ik graag over het land waar ik naar toe ga. Reisgidsen maar ook boeken van schrijvers uit die landen. Omdat ik denk dat je een land ook leert kennen door literatuur uit dat land te lezen.
In die tijd las ik veel boeken van Maeve Binchy,want veel van haar boeken spelen zich af in Ierland. Deze gaan weliswaar vooral over het contrast tussen het moderne leven in de stad en het traditionele leven op het Ierse platteland maar vertellen ondertussen toch ook een en ander over gewoontes en tradities van Ierland. Zo ook in Quentins.




Van de achterflap
Is het mogelijk om het verhaal van een generatie en een stad te vertellen door middel van de geschiedenis van een restaurant? Ella Brady vindt van wel. Ze wil een documentaire over Quentins maken. En Quentins kent wel honderden verhalen, over liefde, verraad, wraak, over tijden van overweldigend succes en over tijden dat het zo slecht ging dat het zijn deuren bijna moest sluiten. Quentins wordt gerund door de schijnbaar onverstoorbare Patrick en Brenda Brennan. Door hun inzet heeft het restaurant een legendarische naam gekregen bij zowel Dubliners als bezoekers van buiten de stad. Maar zelfs de Brennans hebben een achtergrond en een probleem dat voor het oog van buitenstaanders verborgen blijft.
In Maeve Binchy's nieuwe roman zal de lezer nieuwe vrienden ontmoeten en oude vrienden tegenkomen. De tweeling uit Het hart op de tong, Signora uit De avondschool en Ria uit Het huis op Tara Road komen allemaal langs, evenals vele nieuwe vrienden zoals Mon, de altijd opgewekte Australische serveerster, en Blouse Brennan, achter wiens eenvoud een scherpe geest en een hart van goud schuilgaan.

Er wordt veel lief en leed over Quentins verteld. Zodanig zelfs dat Ella zich afvraagt of het wel verstandig is om alles in een documentaire vast te leggen. Zijn sommige verhalen niet te persoonlijk en moeten een aantal geheimen niet liever geheim blijven? Maar ook Ella heeft haar eigen verhaal. Alles zit haar mee, totdat ze Don Richardson ontmoet. Een getrouwde man die zegt dat zijn huwelijk niets meer voorstelt. Ze voelt zich zo gelukkig met deze liefde, maar tegelijkertijd is alles nogal gecompliceerd. En neemt haar leven een totaal andere wending dan verwacht....
Kortom, een heerlijk ontspannend boek waarin je lekker kunt meeleven met alle personages.

De Ierse bestsellerauteur Maeve Binchy is 30 juli overleden.

Reserveer Quentins in onze catalogus