Carnage

Het begon in 2006 als een Franse eenakter op toneel: Le dieu du carnage (De god van de slachting) van de Franse schrijfster Yasmina Reza. Roman Polanski maakte er in 2011 een Amerikaanse film van en noemde hem simpelweg Carnage.

De film opent met een panorama op een speeltuin in Brooklyn, waar een opstootje tussen kinderen uitmondt in een stokslag met ernstige gevolgen: het zoontje van Penelope en Michael Longstreet (huiselijke truidragers) moet twee tanden missen. Het koppel ontvangt de ouders van de dader (gekleed om te imponeren) in hun appartement om de zaak in der minne te schikken. Maar al snel blijkt dat Alan en Nancy Cowan het voorval anders opvatten. En dan bouwt zich langzaam een verbaal steekspel op, dat niet alleen beide koppels tegenover elkaar zet, maar ook tegenover zichzelf.

Carnage toont op briljante wijze het imploderende huwelijk. De voelbare pijn van gespannen relaties en personages, die zowel fysiek als geestelijk geen kant uit kunnen. Iedereen bekent kleur en de plaatsvervangende schaamte viert hoogtij. Polanski weet dit thema altijd serieus en beklemmend uit te werken, maar in Carnage mag er daarentegen ook onbekommerd gelachen worden. Want door de fantastische acteurs, het briljante script en de typerende karakters hou je er toch en blij en opgewekt gevoel aan over. En geef je je partner nog even een lekkere knuffel. Want je realiseert je ook weer dat het toch allemaal wel meevalt.




Reserveer in onze catalogus.

Kris Berry - Marbles

Ok, ik kom met mijn aandacht voor Kris Berry wel een beetje achter de troepen aan. Gisterochtend stond ze nog bij Giel in de studio voor een paar fraaie live-uitvoeringen: ik smeed het ijzer als het heet is. Dus.
Wie Kris Berry is? Dat kun je het beste lezen in de bio op haar website:

"Knikkers. Van die glanzende glazen, met prachtige kleuren. Er wordt al sinds de Oudheid mee gespeeld. Je kunt ze sparen, je kunt je nek erover breken. In het zuiden van Amerika is iemand met een ‘hole in his bag of marbles’ een beetje vreemd, afwijkend, onalledaags. Kris Berry schreef een liedje over iemand waar de knikkers uit de zak rollen: zichzelf. En ze noemde haar album naar de glinsterende stuiters. Omdat Marbles wat haar betreft ook staat voor wat er uit haar geest, haar ‘mind’, haar ‘marbles’ komt gerold. Kronkels. Bekentenissen. Ervaringen. Sensaties. 

Je zou het niet zeggen als je haar op een podium ziet en hoort, maar het was nogal een stap voor Kris Berry (1982) om te gaan zingen. Ze is opgegroeid met veel muziek, op de Antilliaanse eilanden waar ze woonde tot haar 19e en in de Europese steden waar ze heeft gestudeerd en gewerkt. Haar moedertaal is Engels, pas op haar 11e heeft ze Nederlands geleerd. Kris denkt daarom nog steeds in het Engels. Op familiefeestjes werd verwacht dat ze zong, wat ze dús koppig weigerde. Maar ze bleef luisteren. Ze zoog country, Latin, ska, Cubaanse muziek en jazz op als een spons. Tot ze genoeg zelfvertrouwen had, de schroom van zich afwierp en ging zingen bij een jazzband. Maar ze wilde meer."

Dat 'meer' is er dus gekomen met dat fraaie album 'Marbles'. Wat een heerlijke sfeer straalt er van die plaat af, een fantastische mix van stijlen, geweldige muzikanten, en wat een stem... Muziek voor in de hangmat. Of in de auto. Of gewoon op zo'n lekkere lome middag waar we er dit weekend wel wat van gaan krijgen...
In de pagina met 'upcoming shows' mis ik ons deel van het land nog... Maar dat is vast een gat waar Metropool wel in zou willen springen! Toch? Bij deze dan maar een actie: wil je Kris Berry live in Hengelo zien? Laat het dan weten in een reactie op deze post! Een soort handtekeningenactie eigenlijk...
We want Kris!





Reserveer in onze catalogus

Tweeling

De vakantie was dit jaar weer goed voor een paar ontdekkingen, een paar gouwe ouwe en een enkel juweeltje.

Nog niet eerder las ik iets van de Noorse schrijfster Merete Junker. In mijn vakantietas zat dit jaar 'Tweeling', ondertitel: scandinavische psychothriller. 'Tweeling' is het tweede boek van Merete Junker over Mette Minde, een journaliste bij de Noorse radiozender NRK. Drie gebeurtenissen in het plaatsje Skien lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden: een zelfmoord, een moord en een verdwijning. Mette legt verbanden en ontdekt geheimen uit het verleden die uiteiendelijk tot een verrassende ontknoping leiden. Dat het boek 'Tweeling' heet is niet zo vreemd. Maar liefst drie tweelingen maken hun opwachting en daar waar mensen zoveel op elkaar lijken ontstaat gemakkelijk verwarring.

Merete Junker debuteerde met 'Het meisje met de ballon', waarmee ze meteen de debutantenprijs voor thrillerschrijver in Noorwegen won.
'Tweeling' voldoet aan alles wat je van een scandinavische psychothriller mag verwachten. Interessante karakters, goede sfeer beschrijving en lekker spannend. Perfecte vakantie leeskost dus.

Reserveer in onze catalogus

Fotodetective - Hans Aarsman

Bij het lezen van De Fotodetective van Hans Aarsman moest ik denken aan mijn favoriete gedicht van Willem Hussem.

Wanneer je kijkt
Zie je nog niet
Wanneer je ziet
Grijpt het je aan

Want dat is precies waar dit boek over gaat, het verschil tussen zien en kijken. “Het begon ermee dat vorm vaak niet meer samenviel met inhoud, schrijft Aarsman. Smetteloze galeries die gruwelfoto’s in gave lijsten exposeren. Laat maar, dat is fraai tentoongestelde wanhoop”.
Hij is op zoek gegaan naar het verhaal achter het beeld. Op zoek naar details in een foto, details die niemand opmerkt maar die meer onthullen over het verhaal achter het beeld. Door zich te verplaatsen in een situatie, alle beschikbare gegevens te verzamelen en vervolgens weer afstand te nemen, komt hij op originele gedachten en onverwachte hypothesen. De hoofdstukken hebben intrigrerende titels: Een doodgewone foto of Wat we niet zien, of Wat twee mensen mooi vinden. Elk hoofdstuk bevat korte teksten over één of meerdere foto's. Bijvoorbeeld bij de wereldberoemde foto van Steve McCurry van het Afghaanse meisje Sharbat Gula.  

“Zo’n foto waarvan iedereen denkt: oh, wat is dat een bijzondere foto. Maar ik zie het tegenovergestelde van betrokkenheid. Posters met de naam van die man eronder. Steve McCurry! De maker, de stijl, de referentie naar schilderkunst, het stijgt allemaal boven het onderwerp uit. Dat is geen engagement, dat is kitsch. Je ziet duidelijk dat er heen en weer is geschoven met alles. Hoe de kleding is geschikt bijvoorbeeld. Het is glamour fotografie. Velen zien een sterke blik. Dat Afghaanse meisje zat in een vluchtelingenkamp in Pakistan! Kun je je een grotere hel voor een vrouw voorstellen? Dat is geen sterke blik, dat is een posttraumatisch stressyndroom”.


Sinds 2004 schrijft Hans Aarsman over foto’s van anderen in zijn wekelijkse rubriek ‘De Aarsman collectie’ in de Volkskrant. Deze columns zijn gebundeld in het boek Ik zie ik zie.
Nico Dijkshoorn schreef na het lezen van De fotodetective: “Ik heb de ziekte van Aarsman. Weg is het wilde kijken, onbekommerd om mij heen loeren”. 
En als je de presentatie van Aarsman bij TEDxAmsterdam ook nog eens hebt bekeken, ben je (vrijwel) zeker besmet met de ziekte van Aarsman. Maar of dat zo erg is …




Reserveer De fotodetective via onze catalogus

Quentins - Maeve Binchy

Een aantal jaren geleden had ik plannen om naar Ierland te gaan. En als voorbereiding lees ik graag over het land waar ik naar toe ga. Reisgidsen maar ook boeken van schrijvers uit die landen. Omdat ik denk dat je een land ook leert kennen door literatuur uit dat land te lezen.
In die tijd las ik veel boeken van Maeve Binchy,want veel van haar boeken spelen zich af in Ierland. Deze gaan weliswaar vooral over het contrast tussen het moderne leven in de stad en het traditionele leven op het Ierse platteland maar vertellen ondertussen toch ook een en ander over gewoontes en tradities van Ierland. Zo ook in Quentins.




Van de achterflap
Is het mogelijk om het verhaal van een generatie en een stad te vertellen door middel van de geschiedenis van een restaurant? Ella Brady vindt van wel. Ze wil een documentaire over Quentins maken. En Quentins kent wel honderden verhalen, over liefde, verraad, wraak, over tijden van overweldigend succes en over tijden dat het zo slecht ging dat het zijn deuren bijna moest sluiten. Quentins wordt gerund door de schijnbaar onverstoorbare Patrick en Brenda Brennan. Door hun inzet heeft het restaurant een legendarische naam gekregen bij zowel Dubliners als bezoekers van buiten de stad. Maar zelfs de Brennans hebben een achtergrond en een probleem dat voor het oog van buitenstaanders verborgen blijft.
In Maeve Binchy's nieuwe roman zal de lezer nieuwe vrienden ontmoeten en oude vrienden tegenkomen. De tweeling uit Het hart op de tong, Signora uit De avondschool en Ria uit Het huis op Tara Road komen allemaal langs, evenals vele nieuwe vrienden zoals Mon, de altijd opgewekte Australische serveerster, en Blouse Brennan, achter wiens eenvoud een scherpe geest en een hart van goud schuilgaan.

Er wordt veel lief en leed over Quentins verteld. Zodanig zelfs dat Ella zich afvraagt of het wel verstandig is om alles in een documentaire vast te leggen. Zijn sommige verhalen niet te persoonlijk en moeten een aantal geheimen niet liever geheim blijven? Maar ook Ella heeft haar eigen verhaal. Alles zit haar mee, totdat ze Don Richardson ontmoet. Een getrouwde man die zegt dat zijn huwelijk niets meer voorstelt. Ze voelt zich zo gelukkig met deze liefde, maar tegelijkertijd is alles nogal gecompliceerd. En neemt haar leven een totaal andere wending dan verwacht....
Kortom, een heerlijk ontspannend boek waarin je lekker kunt meeleven met alle personages.

De Ierse bestsellerauteur Maeve Binchy is 30 juli overleden.

Reserveer Quentins in onze catalogus

The illusionist

Een film met een leuke combinatie: romantiek, detective en illusies. In The illusionst krijg je het allemaal. En dat is best lekker, op z'n tijd!

Edward Norton speelt een mystieke goochelaar. Zeg maar gerust een illusionist. Eentje met een gebroken hart, dat dan weer wel. Als jongeman werd hij gescheiden van het meisje van z'n dromen. Want zij was van adel en hij maar van eenvoudige komaf. En toentertijd kon hij hen niet laten verdwijnen, zoals zij graag wilde. Nu hij beroemd en volwassen is, treft hij z'n liefje weer. Als verloofde van de kroonprins van Oostenrijk. Da's pech hebben. Maar de liefde is sterk - een meneer kroonprins niet bepaald een heertje - dus ze besluiten te vluchten. En dan gaat het mis, het liefje wordt vermoord.

Wat volgt is een poging van een aandoenlijke plaatselijke Sherlock Holmes om te verbergen wie de vermoedelijke dader is (ja echt) en om de illusionst te ontmaskeren als charlatan. En een poging van de illusionist om z'n verdriet te wreken. Ik vind het mooi gedaan. Ik ging er zelfs zo in op, dat ik - ondanks m'n ruime filmervaring - het plot niet zag aankomen. En geloof me, dan is hij echt het leukst. Niet teveel nadenken dus en gewoon meedrijven op de golven van de liefde!




Reserveer in onze catalogus.

Robert Goddard - Voltooid Verleden

De nieuwe van Robert Goddard ligt op mijn nachtkastje: 'Voltooid Verleden'. In alle eerlijkheid zeg ik dat ik er nog aan moet beginnen... Maar ik kan bijna niet wachten. Een nieuw boek van Goddard is meestal iets waar ik naar uitkijk. Het zijn van die boeken waar je in het begin even de sfeer en de hoofdpersonen 'te pakken moet zien te krijgen', maar daarna dender je mee met de trein, inclusief de niet voorziene bochten.

"Heeft Oliver Foster werkelijk zelfmoord gepleegd of werd hij in koelen bloede vermoord? Die vraag heeft Jonathan Kellaway zijn hele leven beziggehouden. Veertig jaar geleden vond zijn vriend in een oude opgraving op het platteland van Cornwall de dood, en alles leek destijds op zelfdoding te wijzen. Maar Oliver had een geheim, dat hij weigerde met iemand te delen. Ook niet met Jonathan, ofschoon die wel tot op zekere hoogte medeplichtig mocht zijn. Maar aan wat? Dat is tot de dag van vandaag onduidelijk gebleven. Waarschijnlijk had het iets te maken met de overname van Walter Wren & Co Ltd, een prominent porseleinaardebedrijf, door het veel grotere Cornish China Clays. Vooral in de familie Wren waren de gemoederen hoog opgelopen en mogelijk was de fusie ook de belangrijkste reden van de zelfmoord van Olivers vader Kenneth, die het bedrijf leidde. Veertig jaar na dato krijgt Jonathan echter alsnog de kans om op zoek te gaan naar de ware toedracht van Olivers dood. Tijdens haar onderzoek heeft de biografe die de geschiedenis van Cornish China Clays moet schrijven namelijk een merkwaardige ontdekking gedaan: in het archief ontbreekt ieder document over de overname van Walter Wren & Co. De familie vraagt Jonathan of hij haar wil helpen de ontbrekende gegevens op papier te zetten. En dat doet hij maar wat graag. (...) Voltooid verleden is voor Goddard-fans ongetwijfeld weer een feest van herkenning. Voor wie nog niet eerder iets van hem las, een mooie gelegenheid om kennis te maken met een auteur die uitstekend in staat is spanning op te bouwen zonder dat daarbij bloed vloeit of op de meest sinistere plaatsen afgehakte lichaamsdelen worden ontdekt." (Crimezone.nl)

Het oeuvre van Goddard blijft me boeien, ook al lijkt het soms wat weg te hebben van een 'kunstje'. Maar als je dat kunstje beheerst als geen ander, maakt dat feitelijk niet zo veel uit. Het is heerlijk genieten van de ontrafeling van een geheim... Mijn weekend wordt goed!

Reserveer in onze catalogus

The ugly truth

Op het moment dat ik dit schrijf wil het nog niet echt zomeren in Nederland. Terwijl ik eigenlijk onder een zachte avondhemel buiten had moeten zitten zat ik in plaats daarvan met m'n benen onder me getrokken op de bank naar een lekker filmpje te kijken. Zo'n filmpje waar je echt niet bij na hoeft te denken en waar je lekker bij weg kunt dromen. Zo'n filmpje is 'The ugly truth'.

'The ugly truth' gaat over een zelfstandige vrouw,  producer van een televisie ochtendshow(dat klinkt nog goed) die alles in haar leven graag goed onder controle houdt. Zo ook haar liefdesleven en, je begrijpt het al, dat lukt natuurlijk niet. Ze begrijpt maar niet waarom al haar dates op niets uitlopen, totdat ze geconfronteerd wordt met Mike. Mike is een seksistische macho die in het programma 'The ugly truth' de 'waarheid' over het verschil tussen mannen en vrouwen op botte wijze verkondigt.

Ik hoef, denk ik, niet te vertellen hoe dit afloopt. Een allerminst originele film, maar door zijn absurde onzin wel lekker tijdverdrijf.

Reserveer in onze catalogus

Ik ga op vakantie en neem mee....een boek!

Als jullie dit lezen ben ik al ruim over de helft van mijn eigen kleine Tour de France. Alleen zonder volgploeg of verzorgers want bij ons gaat alles, maar dan ook alles mee op de fiets; tent, kookgerei, slaapspullen, kleding, fietsgereedschap etc.etc. En daarom helaas weinig ruimte voor vakantieboeken. En dat terwijl vakantie het moment is voor achterstallig leeswerk, dus dat werd even puzzelen. Want de boeken moeten gezien de beperkte ruimte wel uitwisselbaar zijn tussen manlief en mij. 

Leven & lot van Vasili Grossman mocht in ieder geval mee omdat het een lekker dik boek is én manlief en ik beiden geïnteresseerd zijn in de Russische geschiedenis. Niet persé in deze volgorde.
Voor degenen die nog geen lijstje met ‘te lezen vakantie' boeken hebben is de site Why I love this book, een geweldige site om ideeën en inspiratie op te doen over (vakantie) boeken. 
Marc Barteling is vanuit zijn liefde voor boeken begonnen met deze website. Bekende en onbekende Nederlanders vraagt hij naar het boek waarvan zij vinden dat iedereen het zou moeten lezen. De ondervraagde krijgt daarvoor precies 1 minuut de tijd.
Je hoeft je in ieder geval niet meer af te vragen welke boeken lezenswaardig zijn en welke niet in je koffer mogen ontbreken.
En natuurlijk ben ik heel benieuwd naar jullie tips. Welke boeken kun jij iedereen aanraden? Dan heb ik na deze vakantie weer mooi een lijstje voor de volgende vakantie.


Reserveer Leven & lot in onze catalogus

Ray Bonneville

Ik heb weer eens iets nieuws ontdekt. Uit de luidsprekers van mijn pc klinkt nu de gruizige stem van Ray Bonneville. Ik stuitte hier toevallig op door het gebruik maken van Spotify: je krijgt tips voorgeschoteld op basis van de artiesten die je leuk vindt.
De stem en de muziek van Bonneville sprong er uit: een beetje bluesy, ergens doet het denken aan Robbie Robertson. Basale klanken en akkoorden op gitaren, minimale bezettingen, maar de puurheid blijft onaangetast.

Ray Bonneville is a Canadian born, Austin based singer, songwriter, guitarist and harmonica player, who is known for his “loose, darkly funky vibe” (All Music Guide).

Weten we dat ook weer. Regio-genoot Van Eck Blues (nee, dat ben ik niet!) is het met me eens, getuige zijn recensie van het laatste album van Ray Bonneville, 'Bad Man's Blood':

"Op zijn site schrijft hij dat hij voor inspiratie de Mississippi Delta was afgezakt in een poging iets van de geest van John Lee Hooker op te pikken. Een zeer geslaagd ondernemen, waarbij hij eveneens de diensten van Gurf Morlix mocht omarmen. Bad Man’s Blood laat horen uit welk hout een volhardend muzikant gesneden is. Vakmanschap staat buiten discussie. Hetgeen primair afdruipt van deze muziek is de liefde voor het genre. Er is raffinement toegepast zonder de rauwe ingrediënten weg te poetsen. Behalve blues wordt ook cajun niet verwaarloosd. Productie-technisch is het ook helemaal voor elkaar. De muziek is weliswaar traditioneel, maar het geheel is zuiver en eigentijds. (..) Ik kan dan ook geen misser ontdekken op dit zeer fraaie album. (Van Eck Blues)

Bij deze dus een absolute aanrader voor liefhebbers van blues, folk en alles wat daar wat van weg heeft..



Reserveer 'Bad Man's Blood' in onze catalogus
Meer van Ray Bonneville in onze catalogus

Janine

De wereld kent slechts een handjevol top-violisten. 'Onze' Janine Jansen is er één van. Ze beheerst alle muziekstijlen, staat op de grootste concertpodia, werkt samen met de beroemdste dirigenten en orkesten en gooit al haar ziel en zaligheid in elke noot die ze speelt. Kortom, een viooldier.

Over haar leven als solo-muzikant is in 2010 een documentaire verschenen. In die periode kwam ook haar eigen eenmalige glossy uit. En ze nam een cd op met solowerken van Bach. Tussendoor speelde ze zo'n 200 concerten. Van Bach tot Britten, van Melbourne tot San Francisco. Oh ja, en ze moest natuurlijk haar net verschenen cd met twee vioolconcerten promoten.

De documentaire Janine toont niet in de eerste plaats het drukke bestaan van een muzikant 'on tour', van hotelkamer naar hotelkamer. Ik ben vooral geïntrigeerd door het cirsus daaromheen. De onpersoonlijke managers, die praten in termen van 'vermarkten'. De slechte interviewer, die klaagt over dat muzikanten en acteurs vaak niks te vertellen hebben en het dus best lastig is daar een goed verhaal van te maken. Het vermoeiende handjesschudden en glimlachen, want ja, je moet jezelf natuurlijk wel 'verkopen'.

Dat Janine na deze documentaire in een burnout gleed en maanden geen viool meer kon spelen - of eigenlijk geen emotie meer kon geven - zie je als kijker van mijlenver aankomen. Dat je dat zelf niet op tijd herkent en maar doorgaat en doorgaat, dat snap ik dan ook wel weer. Heel jammer dat de buitenwereld niet eerder ingreep en stopte met dat 'vermarkten'. Maar ja, it's all part of the game, zullen ze wel gedacht hebben. En ze wilde het zelf ook graag, zo zegt ze aan het eind. "Ik geef alleen maar, er is geen andere manier, en ik wil dat ook. Maar eh... soms zou ik gewoon wel eens wat terug willen krijgen." Tja...

Briljant vind ik hoe de muziek die voorbij komt de beelden van wat er gebeurt ondersteunt. De hectiek, de rustmomenten, het reizen, het worstelen tijdens een opname. Echt heel goed gedaan. En met Janine is het gelukkig weer goed gekomen. Die geeft weer vol overgave, alleen met een iets minder volle agenda. Hulde!



Reserveer de dvd in onze catalogus.

Alison Krauss & Union Station

Afgelopen woensdag stonden ze in Carré: Alison Krauss & Union Station. Wat mij betreft nu al één van de muzikale hoogtepunten van dit jaar.
Als je kippenvel krijgt op plekken waarvan je nog niet wist dat dat mogelijk was, dan gebeurt er iets bijzonders. Vanaf het eerste nummer werd ik gegrepen door de bluegrass-klanken en de heerlijke ballads. "We like to play sad songs everywhere we are", en da's een motto naar mijn hart...


Waar ik bij het beluisteren van studio-albums sommige uitvoeringen wat te zoet vind, kreeg ik dat gevoel geen enkele keer tijdens het concert. Lees hier een van de recensies.
Het laatste album dat verscheen is 'Paper Airplane', dat ook weer een mooie mengeling bevat van snellere bluegrass en gedragen ballads.

De totstandkoming van het album Paper Airplane verliep wat moeizaam; de songselectie en überhaupt het bijeen krijgen van de uitstekende muzikanten met hun succesvolle solocarrières. De titelsong van ‘huisliedschrijver’ Robert Lee Castleman betekende de positieve omslag. Dit lied, gebaseerd op de moeilijke tijd die Krauss toen doormaakte, wordt ontroerend vertolkt door de zangeres met haar lichte, kwetsbare stem. Beproevingen en melancholie zijn dan ook de songthema’s, afwisselend vertolkt door Krauss en gitarist Dan Timynski (George Clooney’s ‘zangstem’ in de film O Brother, Where Art Thou). Grofweg zorgt Krauss voor de reflectieve noot en gaat de band lekker los bij Timynski, wat goed werkt. Na enkele zeer sterke nummers in het begin beklijft de tweede helft van het album minder. Paper Airplane zal dan misschien geen klassieker worden, toch blijft het een aangename en degelijk gemaakte plaat vol organische en authentieke bluegrass. (Muziekweb)

Voor de authentieke bluegrass is bovengenoemde film overigens een absolute aanrader; voor de rest zijn er nog een paar fraaie cd's van deze groep. Fantastische muzikanten, heerlijk genieten...


Reserveer in onze catalogus

Met gesloten ogen

Ik weet niet meer hoe dit boek onder mijn aandacht is gekomen, maar het is weer een ge-wel-di-ge Italiaanse thriller. Gianrico Carofiglio is een antimaffiamagistraat in Zuid-Italië. Zijn boeken spelen in Bari en dat is écht Zuid-Italië!

Hoofdpersoon in 'Met gesloten ogen' is de advocaat Guido Guerrieri  met liefde voor zijn stad en een zwak voor vrouwelijk schoon. Al na een paar bladzijden heb ik Guido Guerrieri in mijn hart gesloten. Carofiglio beschrijft met veel humor een uiterst menselijke advocaat. Het verhaal is echter helemaal niet humoristisch. 'Met gesloten ogen' gaat over een vrouw die gestalkt wordt en mishandeld is. Geen advocaat wil haar verdedigen en al snel wordt duidelijk waarom niet: haar belager is de zoon van een machtig rechter en in het zuiden van Italië gelden dan vaak andere wetten. Guerrieri neemt de verdediging op zich en vraagt zich vertwijfeld af waarom hij dit eigenlijk doet. Heeft dit te maken met zuster Claudia, de non die zijn cliënte begeleidt, maar helemaal niet als een non oogt, of is het toch zijn gevoel voor rechtvaardigheid dat hem doet besluiten een welhaast onmogelijke strijd aan te gaan? Een boek dat op zeer indringende wijze verhaalt over geweld tegen vrouwen en dat op het eind een zeer verrassende wending neemt.

Gelukkig heeft Carfiglio nog meer thrillers met Guido Guerrieri geschreven. Ik neem er fijn eentje mee in de vakantiekoffer!

Reserveer in onze catalogus