Kruisgang

Op de valreep nog eentje voor de maand van het spannende boek. Een Nederlandse thriller. Wie mij wat beter kent weet dat dit niet mijn favorieten zijn, al zijn er natuurlijk uitzonderingen op de regel. Ik heb Kruisgang gelezen van Theo en Marianne Hoogstraaten. Ik ken de boeken van Theo Hoogstraaten die hij voor, pak weg, 12+ geschreven heeft, omdat ik die een aantal jaren terug meenam voor mijn kinderen. Dat deed ik wel meer en als ze dan tegen me zeiden dat ik het ook moest lezen dan deed ik dat natuurlijk. Theo Hoogstraaten dus. Ik herinner me de 'Vuurmeester' van Bureau Fiofen van de tweeling Fiona en Fenno, maar ook 'de Satansketting' een spannend historisch verhaal. Boeken die, hoe is het mogelijk!, gewoon in de kast staan. Spannend als je 12 jaar bent, maar ook voor ouders zeer goed te lezen. 

De stijl van Theo Hoogstraaten vind ik vrij eenvoudig, maar in zijn ongekunsteldheid daardoor doeltreffend genoeg om een behoorlijk spannend verhaal vlot af te wikkelen. Dat geldt ook voor Kruisgang. Als volwassen veellezer moet ik dan wel wat wennen aan het taalgebruik, maar toch is het ook hier die ongekunsteldheid die het verhaal z'n charme geeft.

Kruisgang speelt in het heden, maar de aanleiding ligt in het verleden. Iris, een jonge, zelfstandige vrouw, ontvangt op een dag een dreigbrief met verwijzing naar een persoonlijk geheim. Niet lang daarna wordt een oude klasgenoot vermoord; een vriendin van Iris ontvangt eveneens een dreigbrief. Tragische gebeurtenissen uit de middelbare schooltijd blijken er ten grondslag aan te liggen: Sam, slachtoffer van pesterijen, pleegde een halfjaar voor het eindexamen zelfmoord, maar is hij wel dood?

Wat ik begrepen heb van de verschillende reacties op dit boek is dat de één het fantastsich vindt en een ander niks. Volgens mij heeft dat te maken met wat ik hiervoor al schreef. Ik moest er even inkomen, maar voor een lekker boek naast het zwembad of aan het strand is het beslist een aanrader.

Reserveer in onze catalogus

Jonathan Byrd - The Law And The Lonesome

Het is één van de mooiste hoezen die ik ooit heb gezien. De voorkant van 'The Law And The Lonesome' van Jonathan Byrd straalt uit wat er aan muziek op te vinden is. Een beetje desolaat, kaal, woest, noem het maar op.

Het album komt al uit 2008; destijds door mij niet opgemerkt, maar gelukkig niet verborgen gebleven. Ik maakt in 2008 nog geen jaarlijstjes, maar dikke kans dat deze bovenaan zou hebben gestaan...


Prachtige liedjes, voor de liefhebbers van melancholieke nummers. Dat ik er daar één van ben weet u inmiddels wel...

Ik kan uiteraard schrijven over de mooie instrument-keuze, of over de fantastische folk- en countrysfeer die deze oproept. Maar veel beter is het om de muziek voor zichzelf te laten spreken. Luister naar dit heerlijke album (zolang het weer nog niet zomers is, is dat prima te doen hoor) en je snapt waarschijnlijk wel wat ik bedoel...





Reserveer in onze catalogus

John Heymans - derde stadsdichter van Hengelo

Sinds 7 juni is John Heymans de derde stadsdichter van Hengelo, na Fred van de Ven  (2008-2010) en Reinier de Rooie (2010-2012).
John Heymans schreef voor deze verkiezing het gedicht "Voorgeschiedenis".

VOORGESCHIEDENIS
In zijn dagelijkse stukjes voor de Volkskrant
reed Martin Bril om deze stad steeds heen,

afstandelijk middelpunt van zout en metaal
ooit, in een grote bocht, snel naar naburige

grond, en ook de Reisgids van Querido gaat
aan dit oord goeddeels voorbij,- drie alinea’s

slechts, over een eerste burger van eeuwen her,
vergeten verzen en de man van de Twentse Post.

Wordt het niet de hoogste tijd voor een nieuwe 
vent die bij dit alles, al dichtend, stil blijft staan?

In zijn motivatiebrief verwijst John o.a. naar Een vierkant in de toendra van Kees Verheul. Een boekje waarin Kees Verheul over zijn Hengelose jeugd schrijft, waaronder over de verschillende Hengelose beken. 

Uit: Een vierkant in de toendra
"Het onopdringerige, haast onmerkbare van deze allure hangt denk ik samen met een speciaal verband tussen woonplaats en water. Hengelo ligt in een wirwar van beken….. 
Eens moet de stad van nu een willekeurige plek zijn geweest in de toendra tussen de IJssel en de Oeral. Een stuk subpolaire bos- en weidegrond, zich nauwelijks onderscheidend van zijn omgeving, rondom de samenvloeiing van vier stille  beken. De namen Drienerbeek, Elsbeek, Woolderbeek en Berflobeek zullen gegeven zijn in de tijd toen de primitiefste nederzettingen in dit gebied waren uitgegroeid tot woonkernen; combinaties van drie of vier boerenerven, elk met eigen  akkers  een hut of huis, veilig in de noordeuropese rimboe."

Over deze beken schreef John ook gedichten.




DRIENERBEEK
Wat herinnert nog aan dit eenvoudig
water als ondergronds het verder gaat,

buiten beeld? Kunst en andere werken
duiden op diepere stromen: een staande

golf, sierlijk in een hellend maaiveld
weggezakt, lijkt eeuwig leeg te lopen,

azuurblauwe rimpelingen in een dreef,
vastgeklonken tussen klinkers, een brugleuning

waaronder de kreek, opgedoken
na een heel stuk spoorloos, weer verdwijnt.

De gedichten over de andere beken zijn te lezen in zijn Hengelose Hymnen.
Reserveer Een vierkant in de toendra in onze catalogus

Niet lullen maar poetsen

Olympisch goud, een goede relatie, een eigen zaak... Als we aannemen dat alle mensen streven naar succes, hoe komt het dan dat zo weinigen echt succes bereiken? Deze vraag stelt Wim Stuyck op de eerste pagina van zijn boek Niet lullen maar poetsen. En áls mensen het lukt hun dromen verwezenlijken dan zeggen we dat ze geluk hebben gehad.

Maar met geluk heeft succes volgens Wim Stuyck weinig te maken: hard werken, eindeloos trainen, totale focus en doorzettingsvermogen zijn de basisingrediënten. Dus weg met alle "snel rijk of snel gelukkig" theorieën: als je succesvol wilt zijn zul je er voor moeten werken. De basis is een doel en een actieplan om dat doel te bereiken.

Maar daar zit nu het probleem: een doel en een actieplan zijn niks waard als het vervolgens niet uitgevoerd wordt. En juist over die uitvoering vindt je vaak heel weinig informatie in de succesliteratuur. En dat is nu precies waar Niet lullen maar poetsen over gaat.

De focus in het boek ligt op zelfdiscipline: want dat is de basis voor het succesvol uitvoeren van je plannen. Hij legt uit wat zelfdiscipline is, waarom je het wilt hebben, wat interne en externe hindernissen zijn en hoe je die kunt afbouwen. Het boek staat vol met praktisch tips om zelfdiscipline vol te houden en tegelijkertijd ook niet te streng te zijn voor jezelf. Zelfdiscipline is een houding die je jezelf, met vallen en opstaan, kunt aanleren.

In het boek staan verschillende citaten, ik vond deze van Thomas Edison leuk: Opportunity is missed by most because it comes dressed in overalls en looks like work. De beste vond ik het citaat van Master Yoda (van Star Wars): Do or do not do. There is no try.

Reserveer Niet lullen maar poetsen in onze catalogus

Spoedcursus verlichting

Tijn Touber leefde veertien jaar als een 'hardcore' yogi en deed vrijwel alles om verlicht te worden. Hij mediteerde duizenden uren, las wijze boeken, interviewde wijze mensen, reisde jaarlijks naar Azië voor een stilteretraite en zwoor alles af dat hem van verlichting af kon houden. Op een ochtend werd hij wakker en dacht: als ik nu nog niet verlicht ben, dan word ik het nooit meer. Hij 'keerde terug op aarde' en deed dat wat hem te doen stond: verlicht zijn in plaats van verlicht worden.

Dat klinkt misschien alsof die veertien jaar voor niks zijn geweest, maar dat is natuurlijk niet zo. Dat inzicht was hem namelijk nooit binnengevallen als hij niet al die dagen en maanden had besteed aan oefenen, lezen, praten en stil zijn. Maar om jou en mij een beetje op weg te helpen heeft hij over die hele periode een aardig boek geschreven: Spoedcursus verlichting.

Een boekje waarin hij in vogelvlucht alle mensen en ervaringen de revue laat passeren die hem tot de verlichte mens hebben gemaakt die hij nu is. En hij eindigt elk hoofdstuk met een handzaam overzicht - of huiswerk - voor de vlijtige cursist. Vragen om bij jezelf te checken, aha-momenten voor je inzichtbagage, meditatietips, actiepunten en mooie uitspraken van inspirerende beroemdheden.

Echt een boekje voor mij dus, want ik hou van vlot geschreven teksten, handzame lijstjes en... innerlijk avontuur. En het leuke was dat het niet alleen veel aha-momenten opleverde aan wijze inzichten, maar ook veel aha-herkenning. Want het blijkt dat mijn eigen boekenkast en actielijstje helemaal niet zo verschilt met die van Tijn. Zo vielen bij mij dus ook ineens die kwartjes als hij schrijft over:

• Familieopstellingen van Bert Hellinger (gedaan)
• De Helende reis van Brandon Bays (gemaakt)
• De zeven spirituele wetten van succes van Deepak Chopra (gelezen)
• De creatiespiraal van Marinus Knoope (besteld)
• Stilteretraites (geboekt)
• Ode; magazine voor Intelligente Optimisten (ontdekt)
• En andere inspirerende personen als Eckhart Tolle en de Benedictijner monnik Anselm Grün

Waarna ik na het laatste hoofdstuk niet anders kon dan me aansluiten bij die ene les die Tijn van vele spirituele leraren ingepeperd had gekregen: we zijn al compleet, vrij, gelukkig, goddelijk en verlicht. We vergeten het alleen steeds. Bedankt, Tijn. En bedankt dat je ook laat zien hoe we juist in deze tijd behoefte hebben aan een generatie die opstaat om deze waarden weer in ons systeem aan te wakkeren.

Mocht je nog wat sceptisch zijn en met me in discussie willen over de definitie (of het nut) van 'verlichting', dan verwijs ik daarvoor graag naar de laatste bladzijde van het boek. Die staat namelijk vol met treffende omschrijvingen, zoals Tijn ze in die veertien jaar zoeken heeft verzameld. Waaruit vooral blijkt dat dit dus niet iets is dat zich in één definitie laat vangen, maar dat het een verzameling is van dingen zijn en doen: een state-of-mind. Ik zet tot slot dat wat het vooral voor mij betekent, op dezelfde wijze als in het boek, voor je op een rij.

STOPPEN MET ZOEKEN ERVAREN DAT ALLES NU AL GOED IS, PRECIES ZOALS HET IS RESONEREN MET JE EIGEN VOLMAAKTHEID DANSEN MET DRAKEN IN PLAATS VAN ZE TE DODEN DANKBAAR ZIJN MINDER DOEN MEER BEREIKEN GEHECHTHEID AAN HET RESULTAAT LOSLATEN MAGISCH EN MOEITELOOS LEVEN

May the Force be with you!


Reserveer in onze catalogus.

Sherlock Holmes: a game of shadows

Het is bijna een half jaar geleden dat ik de tweede Sherlock Holmes-film 'A game of shadows' in de bioscoop zag. Wat een heerlijke film... Elementary, my dear bieblog-lezers, want ik hou nou eenmaal van een held die het tegen een schurk opneemt, hier en daar een rechtsreeks duel en vooral wat heroïsche acties. En dan ook nog in een avontuurlkjke sfeer, mooi gefilmd, humoristiche dialogen. Van dat soort dingen dus.

Niet iedereen was te spreken over Guy Ritchies interpretatie van Sherlock Holmes. De regisseur, eerder verantwoordelijk voor prettig luidruchtige actiefilms als Lock, Stock & Two Smoking Barrels en Snatch., maakte geen verfilming zoals tientallen van zijn voorgangers hadden gedaan. Sherlock was niet meer de stoffige detective met jagerspetje en ruitjesjas, maar een vechtende en rennende actieheld die zo nu en dan ook gewiekst en komisch uit de hoek kon komen. James Bond eigenlijk, maar dan eind negentiende eeuw. (...)

Vanaf de eerste minuut gaat Ritchie zijn film in met een hoog tempo, dichtgesmeerd met muziek en springend van gevecht naar achtervolging naar nieuwe onthulling. Afgezien van de korte pauzes houdt hij dat tempo de hele film vast (dat is ruim twee uur). Met die wilde energie, visueel hoogstaande actiesequenties en een onderhoudend verhaal, koppelt hij zich zo nog meer los van de klassieke boekenreeks. Dat maakt dit vervolg beter dan zijn voorganger. (filmtotaal)

Kijk, en dat vind ik nou ook. Robert Downey Jr. schittert samen met Jude Law in deze fantastische film... Onlangs verschenen op dvd en dus ook toegevoegd aan onze collectie. Lenen, kijken en genieten dus!


Reserveer in onze catalogus

Bonita Avenue

Het kon natuurlijk niet uitblijven. Hét boek van het jaar kan hier niet ontbreken. Of moet ik zeggen het debuut van het jaar. Ik heb Bonita Avenue gelezen en dat was om meerdere redenen een feestje. Het was een feestje der herkenning. Laten we wel wezen. Als Peter Buwalda schrijft dat Aaron op zijn fietsje naar de Pijpenstraat fietst om een bezoek te brengen aan de openbare bibliotheek dan verschijnt direct de bibliotheek van Enschede op mijn netvlies. Of als hij het heeft over boekhandel Broekhuis! Wie kent in onze contreien boekhandel Broekhuis niet. Het was ook een feestje vanwege de verrukkelijke stijl waarin het boek geschreven is en het prachtige taalgebruik.

Uit het juryrapport van de Libris Literatuurprijs:

Zelfmoord, porno, moord en doodslag. Van deze weinig verheffende ingrediënten heeft Peter Buwalda een zeldzaam levendige en lijvige debuutroman gebrouwen, die van stilistisch vuurwerk aan elkaar hangt.

Het begon allemaal met de vuurwerkramp (en dat weten we in Hengelo en omstreken nog allemaal! Dat is er één in de categorie: ik weet nog precies wat ik deed toen ik het hoorde).

Bonita Avenue kent 3 hoofdpersonen: Simon Sigerius, rector magnificus van Tubantia Universiteit, zijn (stief)dochter Joni en haar vriend Aaron Bever. Het is vanuit deze drie personages dat het verhaal verteld wordt. In de directe nabijheid van deze drie mensen spelen met name Tineke, de vrouw van Siem en moeder van Joni en Wilbert, de zoon van Siem, een niet onbelangrijke rol. Zonder veel over het verhaal los te laten is er uiteindelijk maar één winnaar in dit boek en zelfs die overwinning is nog twijfelachtig. Duidelijk is wel dat er een aantal mensen volledig onderuit gaat. En interessant is ook dat jij als lezer uiteindelijk de enige bent die het volledige verhaal kent.

Het verhaal springt heen en weer van heden naar verleden en eindigt, dat moet gezegd, met veel open einden. Mijn thuisfront, inmiddels allemaal door de ruim 500 pagina's heen, merkte hierover op dat er nog minstens twee dikke pillen op kunnen volgen.

Hoewel niet echt een thriller (ik vind dit Literatuur met een hoofdletter L) vind ik het spannend genoeg om mee te kunnen doen in de maand van het spannende boek. Ik wilde er ook steeds achter komen hoe het afliep door stukjes aan het eind te lezen, maar daar kwam ik bedrogen mee uit. Doorlezen dus, van begin tot eind! En dan is het weer jammer dat je het uit hebt...

Reserveer in onze catalogus

Moordverhalen

Ik vroeg me altijd af waar thrillerschrijvers de ideeën voor hun plots vandaan halen. Nu weet ik het: ze lezen de krant! Want wat er allemaal in werkelijkheid aan misdaden gebeurt is al inspiratie genoeg. Dat blijkt wel uit het boek Moordverhalen: een verzameling reconstructies van enkele bekende en minder bekende moordzaken in Nederland.

Misdaadverslaggever Gerlof Leistra publiceerde afgelopen jaren tientallen moordreconstructies in Elsevier. Moordverhalen bevat een selectie van de 22 beste verhalen waarbij alle gruwelijke categorieën zijn vertegenwoordigd zoals partnermoord, roofmoord, liquidaties en oudermoord. Bij een goede moordreconstructie gaat het volgens hem niet zozeer om de bloederige of gewelddadige details. Schieten, wurgen, steken, schoppen: deze feiten zijn snel genoeg verteld. Het gaat hem om het drama achter de moord. Hoe kwam de moordenaar tot zijn daad? Waarom koos hij voor dit specifieke slachtoffer of was het puur toeval? Is de zaak opgelost of niet?

Het maken van een moordreconstructie is tijdrovend werk. Metersdikke dossier doorlezen, het plaats van delict bezoeken en vooral veel praten met o.a. rechercheurs, advocaten, officieren van justitie, criminelen, vrienden en bekenden van het slachtoffer en de dader zelf. Vooral het vertrouwen winnen van nabestaanden kost volgens Gerlof Leistra veel tijd, maar het geeft het drama een extra dimensie als het lukt. En het is hem zeker gelukt: de verhalen zijn boeiend om te lezen met name door die extra dimensie die hij weet toe te voegen. Een aanrader dus en dat geldt voor meer van onze "true crime" boeken. Probeer ze eens uit, het is tenslotte de Maand van het Spannende Boek!

Reserveer Moordverhalen in onze catalogus.  

Een zomer zonder slaap - Bram Dehouck

Bram Dehouck won dit jaar voor de tweede keer de Gouden Strop. Vorig jaar met De minzame moordenaar en dit jaar met Een zomer zonder slaap. Een thriller waarin windmolens centraal staan. Bram Dehouck kwam op het idee om windmolens voor zijn boek te gebruiken toen er bij zijn dorp 7 windmolens geplaatst werden.

Van de achterflap
De nieuwe windmolens in het dorpje Blaashoek zijn een zegen voor de een en een vloek voor de ander. Slager Herman Bracke is een perfectionist die in de wijde omtrek wordt geroemd om zijn paté. Hij kan alleen niet slapen door het irritante geluid dat de molens maken. Geleidelijk raakt Herman dodelijk vermoeid en verliest hij de controle over zijn werk. Daarmee zet hij een serie bloedstollende gebeurtenissen in gang. Het leven in Blaashoek zal nooit meer hetzelfde zijn.


Het begint zo lekker onschuldig allemaal…. Dehouck laat je eerst kennis maken met de bewoners en hun besognes. Maar al heel snel merk je aan alles dat het helemaal de verkeerde kant op gaat met Blaashoek.
Vooral slager Herman Bracke heeft last van de windmolens omdat het gebrom hem uit zijn slaap houdt. Hij maakt overheerlijke paté maar door die slapeloosheid lukt dat niet meer. De inwoners van Blaashoek worden ziek van zijn paté en raken aan de diarree. De postbode moet daarom plotseling zijn behoefte doen aan het kanaal. Een vader met een dochtertje van 6 jaar in een bootje in het kanaal ziet dat en klaagt de postbode aan omdat deze zijn geslachtsdelen laat zien aan zijn dochtertje….... en zo gaat het maar door. Soms wat ver gezocht, maar je blijft doorlezen dankzij de humor, beeldende beschrijvingen en de spannende gebeurtenissen  
Ondanks de hoeveelheid personages blijven de windmolens centraal staan en worden steeds weer in het verhaal opgenomen.
Ik ben benieuwd wat de verfilming van zijn boek oplevert.

Voor De Gouden Strop waren nog vier andere boeken genomineerd: 
Volmaakte verdwijning van Derwent Christmas, 
Blauwe sneeuw van Nellie Mandel, 
De vriend van Charles den Tex, 
De vuurwerkramp van Harmen Saliger van Peter de Zwaan.

Reserveer Een zomer zonder slaap in onze catalogus

1988: Wij hielden van Oranje

Morgen start het Europees Kampioenschap voetbal. Voor de één een gruwel, voor de ander het hoogtepunt van het jaar. Persoonlijk vind ik het best leuk hoor; ik ben geen voetbalfanaat, maar zo'n groot toernooi brengt wel enige spanning met zich mee. Maar ik moet ook zeggen dat ik deze keer wat minder merk van de collectieve verwachting: wat gaat het Nederlands elftal doen? Ligt het aan mij, of zijn we er met z'n allen nog niet helemaal uit?

Menigeen denkt uiteraard weer terug aan 1988. Daar waar we bijzonder begaafd zijn in het verliezen van WK-finales, is het op het EK natuurlijk wel een keer gelukt.


Het boek '1988: Wij hielden van Oranje' van Auke Kok is feitelijk een soort reconstructie van dat kampioenschap. Een kampioenschap waaraan we liever refereren dan een 'dé verloren finale van 1974'...

Kok interviewde vele betrokkenen: spelers, journalisten en bondsofficials. Nauwgezet beschrijft hij de voorbereiding, de verloren openingswedstrijd tegen de Sovjets en de fortuinlijk gewonnen groepswedstrijden tegen Engeland en Ierland. Centraal in het verhaal is uiteraard zege op Duitsland in de halve finale, aanleiding voor het grootste volksfeest in Nederland sinds de bevrijding. De tweede wereldoorlog en de finale van 1974 leken in een wedstrijd gewroken. De gewonnen finale tegen de Sovjet-Unie met het memorabele doelpunt van Marco van Basten vormde de bekroning.

Een mooie manier dus om die herinnering levend te houden (niet dat we daar zo'n moeite mee hebben, maar goed). Veel mensen weten nog exact waar ze waren op die dag in juni, met wie en onder welke omstandigheden. Ik had bijvoorbeeld een familiefeestje, dus we keken met veel mensen naar de finale. Naderhand hebben we mijn destijds kleine nichtje geleerd om haar vinger naar haar oog te bewegen als je haar vroeg "Wat doet Hans van Breukelen?" Van die dingen...

Maar even terug naar nu.
Wat wordt het voor toernooi? Een verrassende outsider? Of toch 'onze jongens'? Ik weet het niet goed hoor... De koorts heeft me nog niet te pakken. Hoe staat het met u?
In ieder geval een mooie sportzomer gewenst!



Reserveer in onze catalogus

Gruppo Sportivo in Hengelo: win 2 vrijkaarten!

Over 2 weken, op vrijdag 15 juni, staat Gruppo Sportivo op het podium van Metropool. Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken toen ik dat voor het eerst las... Deze band ken ik eigenlijk alleen maar omdat ik oudere zussen heb: ik kende dan ook nummers van Gruppo Sportivo toen klasgenootjes zich met heel andere muziek bezig hielden. Of überhaupt niet met muziek.


Bij het fluitje aan het begin van 'Hey Girl' moet ik dan ook altijd steevast denken aan 'vroeger'. Ahum. Ik mag dat zeggen; toen Gruppo Sportivo begon was ik zes jaar.

Gruppo Sportivo is een Haagse popband, opgericht in 1976. Eind jaren zeventig behaalde de band op de eerste golven van de new wave een nationale populariteit. Creatieve kracht is Hans Vandenburg (gitaar en zang). Naast hem bestond de oerbezetting uit Max Mollinger (drums), Peter Calicher (toetsen), Eric Wehrmeyer (bas) en de gruppettes Josée van Iersel en Meike Touw (zang). De vaste formule van de band bestond uit popsongs, met veel aandacht voor relativering van personen en situaties, humor (knipogen naar), muziek-citaten en slapstick in de performance; vaak gingen de songs over een 'antiheld'. (Wikipedia)

Maar goed, wat doet de band op dit moment eigenlijk? Want eerlijk is eerlijk: ik wist niet dat ze nog bestonden én actief waren. Nou, gewoon muziek blijven maken, optreden en ongein uithalen. Zoals op de site van Metropool is te lezen: "De band is inmiddels 35 jaar bezig. Na de eerste 2 platen bleef singlesucces voor de band uit, maar het albumwerk bleef onverdroten hoog van niveau, en muziekliefhebbers uit binnen- en buitenland bleven de band volgen. Vele optredens op podia, festivals en theaters zijn het gevolg, en anno 2012 is Gruppo Sportivo een live band bij uitstek. Het gaat een avond zorgeloos genieten worden de 15e, de dansschoenen kunnen uit de kast en gepoetst worden. Swingen jullie vast even mee?"

Win 2 vrijkaarten!
En meeswingen wordt nóg leuker als je met z'n 2-en gratis naar binnen mag. Dit is je kans! Mail het goede antwoord op onderstaande vraag naar de Bieblog-redactie:

"Noem 3 singles van Gruppo Sportivo waarin de naam van een plaats/stad of land voorkomt"

 Ach ja, ook deze keer maken we het echt niet zo moeilijk. Het gaat hier om de knikkers, niet dan? De eerste die het juiste antwoord mailt, wint de kaarten. En diegene hoort dat dan weer vanzelf...
Succes, en tot op de 15e!

Gruppo Sportivo in onze catalogus

Het sociale brein van de puber

Ongeveer twee jaar geleden vertelde ik op dit blog over 'Het puberende brein' van Eveline Crone. Daar is nu een vervolg op verschenen: 'Het sociale brein van de puber'.
In dit boek legt Crone uit hoe de puberhersenen werken bij het zien, voelen en begrijpen van emoties en intenties van anderen, en hoe dit bijdraagt aan het vormen van nieuwe relaties en vriendschappen. Want, zo legt ze uit, dat is waar in de adolescentie primair de aandacht op is gefocust. Jongeren denken zelf na over emoties en relaties, maar ondervinden daarbij ook dat anderen hun op een andere manier waarnemen en benaderen.

De sociale ontwikkeling kent vele uitdagingen. In onze maatschappij ligt de nadruk vooral op cognitieve competenties, vinden we het belangrijk dat onze kinderen het goed doen op school en vragen we ons af waar die zesjes-cultuur vandaan komt. Dit heeft alles te maken met motivatie: waar wil je je voor inzetten? En dan zijn die relaties en vriendschappen voor onze pubers vele malen belangrijker. En daar hoort bijvoorbeeld ook het nemen van risico's bij. Je kent het wel van die jongeren die bijvoorbeeld met z’n allen naast elkaar fietsen.

Verwacht geen psychologische of sociologische weerslag in dit boek (al heeft het natuurlijk directe raakvlakken), want we hebben het hier over klinisch, wetenschappelijk hersenonderzoek. Zo toont Crone aan dat buitengesloten worden door de groep daadwerkelijk fysieke pijn oplevert. Bij sociale buitensluiting zijn dezelfde hersengebieden betrokken als bij pijn.
Betekent dit alles nu dat wij als ouders, of als volwassenen die nauw betrokken zijn bij jongeren zoals leerkrachten, hier niets aan kunnen doen? Zeker wel. Crone zegt hierover in een interview met metronieuws:

Indirect kun je wel invloed uitoefenen. De grootste uitdaging ligt in de rol van de jongere binnen de vriendengroep. Een puber neemt afstand van de ouders en probeert steeds meer om de identiteit te vinden binnen een groep van leeftijdsgenoten. Daarin speelt sociale status een hele belangrijke rol, die is voor een adolescent soms belangrijker dan het goed doen op school of het nakomen van afspraken. Als je beter begrijpt dat het zo werkt, kun je het beter sturen.

 Reserveer in onze catalogus

Game of Thrones

Nu moet ik bekennen dat ik niet zo'n fan ben van fantasy. Het begint vaak wel leuk maar de enorme hoeveelheden karakters, de verschillende verhaallijnen en de lengte van het verhaal maken dat ik meestal halverwege afhaak. Maar dit zijn juist elementen die fantasy heel geschikt maken om te verfilmen en dat is precies wat ze bij de Amerikaanse betaalzender HBO hebben gedaan met Game of Thrones.

Game of Thrones is vorig jaar uitgezonden op de Amerikaanse TV en  was gelijk een grote hit. Direct na het uitzenden van de eerste aflevering werd door HBO besloten een tweede seizoen te produceren. De serie is gebaseerd op de serie Het lied van IJs en Vuur van de schrijver George R.R. Martin. Het eerste seizoen van 10 afleveringen is gebaseerd op deel 1 in de serie, Het Spel der Tronen. Grappig is dat de cast met o.a. Sean Bean grotendeels Brits of Iers is en dat ook de opnames in Europa plaatsvinden, o.a. in Noord Ierland, Malta, IJsland en Kroatië. Nederland doet ook een beetje mee: in het tweede seizoen zal Carice van Houten een rol spelen als priesteres Melisandre.

Het verhaal van Game of Thrones speelt zich af in een mythische wereld, in de Zeven Koninkrijken op het continent Westeros. Maar ook in het uiterste noorden van Westeros en op het oostelijke continent Essos. De Zeven Koninkrijken vormden ooit zeven aparte staten maar werden verenigd door de Targaryens. Zij regeerden 200 jaar over de Zeven Koninkrijken totdat Aerys II Targaryen "de gekke koning" door een verbond van Baratheons, Starks, Arryns, Tullings en Lannisters werd afgezet en gedood. De Zeven Koninkrijken worden van het verre noorden gescheiden door de grote ijsmuur. De muur wordt bemand door de Nachtwacht, die het rijk beschermen tegen de gevaren van achter de muur.

Het is een vrij heftige serie met behoorlijk veel geweld en dus niet geschikt voor tere zieltjes. Maar het acteerwerk en de opnames zijn fantastisch. Ga kijken en de 10 uur aan DVD's vliegen voorbij en ik kan niet wachten tot seizoen 2!



Reserveer Game of Thrones in onze catalogus.