Marillion - Clutching At Straws

Hoewel de aandacht wellicht vooral uitgaat naar het nieuwe album van Marillion, sta ik vandaag even stil bij het album dat op mij de meeste indruk maakte. Clutching At Straws uit 1987 is het laatste album van de symfonische band met frontman Fish. Je mag er van vinden wat je wilt, maar na de wisseling van de leadzanger heeft Marillion mij minder kunnen boeien. Bepaald niet slecht hoor, begrijp me goed, maar Fish 'had wel wat'... Wel grappig om te zien hoe op diverse plekken op het web de fans van beiden redetwisten over wie de voorkeur heeft of hoort te krijgen.

Gaat het hier dan om een 'vergeten album'? De nummers van Misplaced Childhood komen nog regelmatig voorbij, vooral het nummer 'Kayleigh', maar hoe zit het dan met dit album?
Marillion kent als band een imposante discografie. Het feit dat ik deze plaat er uit licht, zal toch vooral te maken hebben met jeugdsentiment. Ik weet domweg nog hoe de LP in de aanbieding was bij de V&D in Almelo. Dat had ik gezien tijdens een tussenuurtje van school. Geen geld bij me natuurlijk, want dat had ik eigenlijk nooit. Eerst na school naar huis gefietst om geld op te halen, en dan weer terug naar de V&D in de hoop dat 'ie er nog stond. En jawel.
Ik heb hem enorm veel gedraaid, genoot van de drum - bas combinatie (heerlijke loopjes) en het typerende gitaargeluid. En de vocalen van Fish uiteraard.
Voor wie Marillion niet kent: gebruik de Spotify-link onderaan deze post voor een kennismaking.
Enjoy!





Reserveer in onze catalogus

De 'oudjes' doen het nog goed

Het is heerlijk om telkens verrast te worden door nieuwe schrijvers, maar het is in een aantal gevallen ook heel fijn dat er schrijvers zijn die met enige regelmaat een nieuw boek publiceren. Van die boeken waar je je op voorhand dan al helemaal op kunt verheugen. Zo heb ik net het laatste boek van Donna Leon, Dodelijke conclusies, gelezen. Wederom met commissario Brunetti in de hoofdrol, zijn liefhebbende, kritisch scherpe vrouw Paola op de achtergrond en natuurlijk de onverbeterlijke signora Elletra die op onnavolgbare wijze cyberspace afzoekt, overal haar ingangen weet te vinden en zo belangrijke informatie boven tafel krijgt. Verwacht geen bloedstollend verhaal, zinderende spanning of snelle dialogen. Sterker nog, feitelijk is er in dit verhaal niet eens een echte misdaad gepleegd, althans niet in het hier en nu. Het is wel een verhaal over klein en wellicht groot menselijk leed. Een verhaal over keuzes maken die soms anders uitpakken dan we hadden gewenst. Kortom een verhaal, zoals Donna Leon dat schrijft. En dat natuurlijk allemaal in en rondom de Venetiaanse calles, campo's en palazzi.

En nu ligt er op mijn nachtkastje de laatste van Jussi Adler-Olson, Dossier 64. Opnieuw een pageturner van de eerste orde. Opnieuw een coldcase zaak voor afdeling Q van het hoofdbureau van politie in Kopenhagen. Met Carl Morck als de immer wat mopperige 'baas', de geheimzinnig Assad, waarvan we nog steeds niet weten wat er in zijn verleden gebeurd is en de eigenaardige assistente Rose (die soms ook Yrsa is, maar Yrsa laat zich in dit verhaal niet zien).
In 'Dossier 64' gaat het om en aantal zaken die door de spitsvondige Assad en de speurhond Rose bij elkaar worden gebracht. De vermissingen vormen de aanleiding voor het onderzoek, maar de aanleiding voor de vermissingen is een stuk gruwelijker. Van een heel andere orde dan de boeken van Donna Leon. Met veel vaart geschreven, met veel humor en super spannend mede door de verschillende tijdslijnen en invalshoeken van waaruit het verhaal is geschreven.

Reserveer 'Dodelijke conclusies' in onze catalogus
Reserveer 'Dossier 64' in onze catalogus

Wat je rijdt ben je zelf

Uit een onderzoek van mei 2011 van Bureau Consumenten Onderzoek blijkt dat de auto in het leven van 71 procent van de Nederlanders een "uiterst belangrijke rol" inneemt. En de Eskimo's hebben 22 woorden voor sneeuw maar Nederlanders hebben wel 49 woorden voor auto. In Wat je rijdt ben jezelf doet marketeer Erwin Wijman een boekje open over onze obsessie met het laatste stukje klassenmaatschappij in Nederland: de auto.

Wat je rijdt ben jezelf is een autogids, marketingboek, psychologieboek en verhalenboek ineen. En hij maakt gelijk gehakt van ons idee dat wij zelf onze auto uitkiezen. De meeste mensen hebben volgens Wijman niet door dat wij ons plooien naar onze omgeving, baan, buren, vrienden, opleiding, partner, kinderen, afkomst, ambitie en inkomen. Als voorbeeld geeft hij de bewoners van Steinerbos 60 tot en met 74 in de Vinex-wijk Hoofddorp West: iedereen rijdt Peugeot. In die straat staan 9 Peugeot achter elkaar!

Wat je rijdt ben jezelf zit vol met leuke en interessante feiten en weetjes over wij en onze auto en over hoe automerken aan hun imago bouwen. Een leuk item vond ik de modelnaam missers: zo betekent Fiat Uno in Finland "Fiat Sukkel" en de Ford Pinto is in het Portugees "Ford Klein Lulletje". Of de top 19 van Nederlandse autoreclame aller tijden waar ik zelf de Volkswagen advertentie "Terugroepactie. Volkswagen Golf type 1 bouwjaar 1974" hilarisch vond. Er werd gewaarschuwd voor lichte slijtage aan het mechanisme van het handschoenkastje, haha (ik rij zelf Volkswagen Golf, daarom spreekt mij dit aan natuurlijk).

In Wat je rijdt ben jezelf staan geen technische specificaties, verbruikscijfers of andere saaie autopraat, dus ook geschikt voor vrouwen! Er staat zelfs een logische verklaring in waarom auto's van vrouwen rond eind veertig en begin vijftig zoveel vaker bij auto ongelukken betrokken zijn. En laat ik in ieder geval verklappen dat het niet jullie schuld is!

Reserveer Wat je rijdt ben je zelf in onze catalogus      

De inzending - Amy Waldman

Vrijdag 30 maart begon #TwitLit, Bas Heijnes leesclub in 140 tekens.  Heijne koos als eerste boek voor De inzending van Amy Waldman, naar verluidt de beste post-9/11 roman. Wie meepraat gebruikt de hashtag #TwitLit.

Van de achterflap
Amerika is een land waar alles mogelijk is en waar iedereen gelijk is. Althans, zo was het tot 11 september 2001. Jaren na de aanslagen schrijft New York een wedstrijd uit: ontwerp een monument voor de slachtoffers, op de plek van Ground Zero. Inzending is anoniem.
Als de jury na lang beraad een ontwerp heeft gekozen blijkt de inzender een moslim te zijn. De jury, onder wie Claire Burwell, de vertegenwoordiger van alle nabestaanden, raakt verdeeld en wordt onder druk gezet door de pers, de politiek en de nabestaanden. Wat begon als een hartverwarmend initiatief mondt uit in een schrijnende strijd over de vraag wie het recht heeft op de herdenking van een nationale tragedie.




De roman speelt zich af twee jaar na een terroristische aanslag op twee gebouwen in Manhattan, hoewel de Twintowers nooit genoemd worden in dit boek. Het ontwerp van een paradijselijke tuin met muren waarin de namen van de slachtoffers zijn gegraveerd krijgt de meeste stemmen. En dan wordt de naam van de maker bekend gemaakt: Mohammad Khan. Reactie van één van de aanwezigen: 'Jezus fucking Christus! Het is een verdomde moslim!'

De juryleden zijn óf voor óf tegen het monument en allemaal hebben ze de nodige argumenten om dat standpunt te onderbouwen. Daarnaast zijn ze ook nog eens heel koppig, en pas als het debat akelig uit de hand loopt, wordt er hier en daar gebogen en gebarsten.
Het is een boek dat je meesleept in alle gebeurtenissen dankzij de levendige personages, de morele dilemma’s  en de soepele schrijfstijl van Waldman.

Inmiddels zijn er verschillende romans verschenen, geïnspireerd op 9/11. Romans die met name gaan over de oorzaken en gevolgen van die dag op personen. De inzending gaat echter veel meer het effect dat een dergelijke aanslag heeft op een land en hoe de Amerikaanse samenleving er door is versplinterd.

Reserveer De inzending via onze catalogus

Simon's Cat

De filmpjes en tekeningen van Simon Tofield over zijn kat zijn enorm populair. Kattenliefhebbers (en kattenhaters wellicht ook) herkennen de dagelijkse nukken van een huisdier, snappen precies hoe het voelt... Het YouTube-kanaal kent grote aantallen abonnees, de filmpjes worden veel bekeken: je ontkomt er bijna niet aan. Naast de filmpjes zijn er ook steeds meer andere producten: mokken, notitieblokjes, bakvormpjes, t-shirts...
En gelukkig ook leuke boeken, om op je gemak de eenvoudige pentekeningen na te kijken. Leuke korte verhaaltjes, net zo aandoenlijk als de filmpjes.

Simon Tofield (1969) begon al op jonge leeftijd met het tekenen van cartoons en studeerde grafische animatie aan De Montfort University (Leicester). Hij werkt in Londen als animator bij Tandem Films. Simon’s Cat heeft een reeks prijzen gewonnen, waaronder die voor Best Comedy bij de British Animation Awards en de YouTube Blockbuster Award. Simon woont in Bedfordshire en heeft vier katten.
Hij maakt alle geluidjes in de films zelf... En hoewel de tekeningen wel getekend worden via een tekentablet voor de pc, komen de films via degelijk en traditioneel handwerk tot stand, plaatje voor plaatje. Voor een seconde film zijn 12 tot 25 tekeningen nodig...

Niet teveel praten hierover: gewoon kijken en lezen. Hieronder alvast een paar van mijn favorieten. En de boeken hebben we natuurlijk ook...
En tenslotte nog een leuke tip: volg ook het extra YouTube-kanaal, waarin je door de maker uitgelegd krijgt hoe je de karakters tekent. Zelf aan de slag dus!







Reserveer 'Simon's Cat' in onze catalogus
Reserveer 'Simon's Cat trekt er op uit' in onze catalogus
Reserveer 'Katten Chaos' in onze catalogus

Het boek van alle dingen

Guus Kuijer is een held. Een held in het schrijven van jeugdliteratuur die er toe doet. Daarom won hij deze week de Astrid Lindgren Memorial Award 2012. Een soort Nobelprijs voor kinder- en jeugdliteratuur. En Guus Kuijer is de eerste Nederlander die deze prijs wint. Hierbij dus een warme felicitatie en diepe kniebuiging voor deze held.

De jury schrijft over haar keus:

Guus Kuijer geeft met onbevooroordeelde blik en intellectuele scherpte de problematiek van de moderne samenleving en de grote levensvragen vorm. In zijn boeken is het respect voor het kind net zo vanzelfsprekend als het afstand nemen van intolerantie en onderdrukking. Kuijer verenigt diepe ernst en messcherp realisme met warmte, subtiele humor en visionaire fantasieën. Zijn eenvoudige, heldere en exacte stijl omvat filosofische diepzinnigheid evenals vederlichte poëzie.

De jury heeft gelijk.

Guus Kuijer schonk ons onder andere Madelief en Polleke. Twee bijzondere en eigenzinnige dames. Maar hij schonk ons ook de dappere Thomas, die zijn gedachten en gevoelens beschrijft in Het boek van alle dingen. En Thomas heeft veel om over te schrijven.

Thomas schrijft over de pollepel van z'n vader,
die 'de Heilige Vader' voor altijd uit hem heeft weggeranseld.
Thomas schrijft over zijn engelachtige moeder,
die hij zo graag wil beschermen tegen de klappen van haar man.
Thomas schrijft over de mooie Eliza met haar krakende been,
die hem 'lieve vriend' noemt nadat hij haar een dappere liefdesbrief heeft geschreven.
Thomas schrijft over mevrouw Van Amersfoort,
die hem leert dat geluk begint met niet meer bang te zijn.
Thomas schrijft over zijn kleine moed om in opstand te komen,
door de plagen van Egypte binnenshuis te halen.
Thomas schrijft over zijn grote zus Margot,
die grote moed toont en een einde maakt aan de tiranie.
Thomas schrijft over zijn Godsvresende vader,
die zich ten doel heeft gesteld om zijn gezin 'bij de Heer' te brengen
en die uit angst en onmacht vergeet dat het leven ook gewoon fijn mag zijn.

Ik heb ergens gelezen dat Guus Kuijer zegt dat hij eigenlijk het meest trots is op Het boek van alle dingen. Dat dat het boek is dat zijn werk het best kenmerkt. Hij heeft gelijk. En ik ben dankbaar dat er schrijvers zijn die dit soort verhalen zo mooi kunnen opschrijven.

Reserveer in onze catalogus.

Onze excuses voor het ongemak

In Nederland pakken elke ochtend minstens een half miljoen mensen de trein en gaan 's avonds weer terug. Er is een naam voor deze speciale groep mensen: de treinforens. Ik behoor zelf ook tot deze groep: bijna elke dag 2 uur in de trein naar mijn werk.

Het boek Onze excuses voor het ongemak is geschreven door een doorgewinterde soortgenoot: Volkskrant-journalist Robert Giebels. Hij forenst al jaren lang elke dag met de trein van Breda naar Amsterdam: elke dag een uur of 4 in de trein. En ook nog via Station Utrecht dat vaak het nationale afvoerputje van treinproblemen is. Oh ja, hij heeft ook nog rugproblemen en lang staan is voor hem een marteling.

Hij schrijft even hilarisch als waarheidsgetrouw over de uitdagingen waar wij forenzen mee worden geconfronteerd zoals niet verstaanbare omroepberichten, microfoongeile conducteurs die zichzelf graag horen praten via de omroepinstallatie, irritante medepassagiers en treinen die wegrijden zodra er horden forenzen op afkomen. Erg herkenbaar vond ik de kenmerken van de ervaren treinforens zoals een goed doordachte instaptechniek, een strategie voor het scoren van de beste zitplaats, het snel kunnen inschatten van haalbare alternatieven als het echt mis gaat en een soort Boeddhistische berusting als toch niks meer aan te doen is.   

Zijn verhalen zijn een feest van herkenning en hij beschrijft verschillende bizarre situaties uit zijn forenzenleven. En zo heeft iedere ervaren treinforens weer zijn eigen verhalen. Onze excuses voor het ongemak is een geinig boek voor iedereen voor wie treinforenzen een substantieel deel van zijn leven is.

Reserveer Onze excuses voor het ongemak in onze catalogus.      

Tony Joe White in Hengelo: win 2 vrijkaarten!

Op 11 april staat Tony Joe White op het podium van Metropool! Een levende legende in het dorp Hengelo, waar geen moeras te vinden is, maar waar door sommigen het woord 'desolaat' toepasselijk wordt gevonden...

In iedere song klinkt de sound door van White’s geboorteplaats Louisiana met zijn broeierige moerassen. Ondanks dat hij nu in Nashville woont, ademt zijn muziek een en al southern swamprock uit. Hij brengt de nummers zoals niemand anders dat kan: levendig, beeldend en mysterieus en zijn mooie donkere en zwoele stem versterkt die elementen nog eens. Hij is een zeer goede songwriter en dat blijkt ook uit de tal van grote namen die werk van hem coverden, onder andere Elvis Presley, Roy Orbison, Dusty Springfield, Etta James en Ray Charles namen nummers van hem op. (writteninmusic)

Een bijzondere avond wordt het vast. Onlangs verscheen een prachtige 3-dubbel-cd. 'Collected', met een mooi overzicht van het imposante oeuvre van de man.

"Niet alleen is Tony Joe White Collected een mooie aanvulling voor de fans, het is tevens een mooi begin voor iemand die (nog) niet of nauwelijks bekend is met White’s werk. Het digipack geeft een goed en compleet overzicht van één van de grootste singer-songwriters die de muziekwereld rijk is."

Nieuw album
Sinds 10 januari is de uit Nashville afkomstige singer-songwriter alweer bezig met zijn nieuwe plaat. “Ik ben nu halverwege. Er komen twaalf nummers op te staan en het heeft een ‘swampy’ smaak: het is snel, hard, wild, ruig en luid. Het wordt echt een dansalbum met rock en blues, koele woorden en heel veel gitaar! Ik ben er echt heel enthousiast over!”, vertelt een uitzinnige White. “Ik heb het album vernoemd naar een moerasdier dat in Louisiana leeft. Het is een katachtige, een beetje zoals een panter maar dan nog groter. Het is een Wampus cat, een kruising tussen een panter en een sabretooth, een mysterieus dier, net zoals het album gaat zijn. De woorden zijn angstaanjagend, de sound is hard, gedreven en ‘rockin’. Mijn vrouw zegt weleens wanneer ik een nummer speel van dit nieuwe album, dat ze er de rillingen van krijgt. Net zoals een Wampus cat je dat zou geven dus”, lacht White. Dat belooft wat! (writteninmusic)


Win 2 vrijkaarten!
In samenwerking met Metropool geeft Bieblog Hengelo 2 vrijkaarten aan degene die het eerst het goede antwoord weet op de volgende vraag:

"Elvis Presley nam 'Polk Sallad Annie' op; maar welke 2 nummers van Tony Joe White werden ook door 'The King' vertolkt?"

Mail je antwoord naar Bieblog Hengelo; de eerste goede inzending wint de kaarten! Vermeld wel even je naam en adres in de mail... Over de uitslag corresponderen we niet, medewerkers van Bibliotheek Hengelo en Metropool zijn uitgesloten van deelname, enzovoort, je kent dat wel.. De winnaar krijgt uiteraard bericht!

Tot ziens in Metropool op 11 april!


Tony Joe White in onze catalogus

Metronome

De Nederlandse ondertitel van Metronome is In het ritme van de metro door de geschiedenis van Parijs. En dat is precies wat Lorànt Deutsch doet: hij vertelt over het fascinerende verleden van Parijs aan de hand van metrostations en elk station staat voor een eeuw. In deze vorm reis je door de tijd; van het prille begin van de stad op Île de la Cité rond vijftig voor Christus tot de wijk La Défense die nog maar vijftig jaar bestaat.

Als vijftienjarig jongetje uit de provincie kwam Lorànt Deutsch in Parijs wonen. De metro gaf hem de gebruiksaanwijzing om wegwijs te worden in de grote stad en bij elke station vroeg hij zich af: "Waarom Invalides? Châtelet, wat is dat? Welke République? Wie was Étienne Marcel?". Door zich in de verhalen achter de stations te verdiepen legde hij de basis voor Metronome en in het boek passeren via 21 metrostations evenzoveel eeuwen Franse geschiedenis.

En Loránt dook niet alleen in de archieven en de geschiedenisboeken; hij ging ook op zoek naar fysieke sporen van het verleden die nog steeds, als weet waar je moet kijken, te vinden zijn in Parijs. Al zwervend door de stad weet hij restanten te vinden van oude bouwwerken en historische locaties ondanks de grote verbouwing van Parijs door Baron Haussman in de negentiende eeuw.

Metronome is met vaart geschreven en zit vol met historische ontdekkingen en anekdotes. En de Fransen zijn er gek op. De Franse uitgever liet eerst maar achtduizend exemplaren van het boek drukken, intussen zijn er in Frankrijk 1,2 miljoen exemplaren verkocht! Er is ook een Métronome illustré op koffietafelformaat en de auteur werkt nu aan een vierdelige tv-serie, die de vorm van een docu-fiction moet krijgen. Ik hoop dat de geïllustreerde versie ook in Nederland uitkomt want het gebrek aan kaartjes en afbeeldingen vond ik wel een gemis. Voor Parijs liefhebbers is Metronome een absolute aanrader!
    
Reserveer Metronome in onze catalogus.

Moss - Ornaments

Eens even wat anders dan je van mij gewend bent. De Nederlandse band Moss is genomineerd voor een 3FM-Award. Dat betekent dat je kunt stemmen: in de categorie 'alternative' en 'beste band'. Reden om het laatste album van  deze band, Ornaments, te beluisteren. Gisteravond zat frontman Marien Dorleijn nog aan tafel in De Wereld Draait Door, ook mooi.
En hoewel het bepaald niet een genre is waar ik in thuis ben, ben ik wel enthousiast. Klinkt goed, energiek, sfeervol, gevarieerd.

"Hier neemt Moss verder afstand van de gitaarband die ze ooit was en hoe into-the-gitaarbandjes ik ook ben: ik vind het prima. De ritmische kant wordt verder uitgebouwd en ook de synthesizers gaan tekeer alsof er nooit seventies (Eno) en eighties (Talk Talk/O.M.D) geweest zijn. Ik durf wel te stellen dat dit hun beste album tot op heden is. Waren er op de vorige nog wat mindere songs, hier kan ik ze niet ontdekken. De gevoelige snaar wordt geraakt in een liedje als "Tiny Love" , het dansbare in "Ornament", het opzwepende in "Spellbound" en het vrolijke in "The Hunter". Knap om ondanks de diverse invalshoeken toch de sfeer vast te houden. Ornament is zo´n versiering die het leven prettig maakt en wat mij betreft wel de definitieve doorbraak mag worden van een band die zichzelf wederom opnieuw uitgevonden heeft." (Fileunder)

Misschien wordt het nog wel eens wat met mij, en kom ik eindelijk af en toe uit die traditionele hoek. Nou ja, je weet maar nooit!
Ben je ook fan van Moss, dan kun je dus op ze stemmen voor die 3FM-Award. Bekendmaking op 12 april...





Reserveer in onze catalogus

Everything is illuminated

De schrijver Jonathan Safran Foer verrijkte m'n boekenkast met z'n roman Extreem luid & ongelooflijk dichtbij. Pas daarna las ik z'n debuut Alles is verlicht. Een wonderlijk verhaal. Vooral doordat het zo wonderlijk is opgeschreven. Drie verhaallijnen, die elkaar afwisselen, doorkruisen en uiteindelijk samenkomen. Onderweg word je ontroerd, moet je soms gniffelen, maar bekruipt je ook een soort unheimisch gevoel. Want dit gaat toch over hele wezenlijke en vreselijke dingen uit de Tweede Wereldoorlog? Zich afspelend in de Oekraïne, wat we door alle verhalen over Polen en Rusland soms even lijken te vergeten?

Ja, dat klopt. Maar het lukt de schrijver dus toch om daar een soort van bijzondere lichtheid aan te geven. Hoe verfilm je zoiets? Daar was ik wel benieuwd naar. Net zoals ik benieuwd ben naar de verfilming van Extreem luid, die op dit moment in de bioscopen draait (gratis tip!).

Everything is illuminated heeft voor mij nog meer van dat wonderlijke dan ik bij het boek al had ervaren. Dat komt door allerlei filmische keuzes van de regisseur. In kleur, decor, details, perspectief, casting. Maar niet in de laatste plaats door de taal en het script in z'n geheel. De ondertitel luidt met recht: Leave normal behind. Want dat is wat je doet zodra je deze film instapt. Bekijk de trailer en je snapt vast wat ik bedoel. Je kunt niet anders dan je eraan overgeven en je laten meedrijven op dat wat voorbij komt. Zo'n film dus.

Oh ja, waar het over gaat? Over een jonge man, die met een vergeelde foto van z'n opa en een vrouw op zoek gaat naar die vrouw. Zij zou z'n opa uit de handen van de Nazi's hebben gered. Hij krijgt hulp van een bijzondere tolk, diens warrige opa en hun hond. Genoeg ingrediënten voor veel 'lichtheid'.

De boodschap van dit alles? Die wordt mooi beschreven in één van de recensies: No matter who we are or where we live, we are all connected. En dat haalt voor mij dat unheimische gevoel uit dit sterke verhaal.




Reserveer in onze catalogus.

Lars Kepler - Getuige

Dit is een boek dat je naar de strot grijpt. Heel direct geschreven, met vaart, en zo indringend dat sommige plotwendingen aanvoelen als een klap in je gezicht.
Getuige is het derde boek van het Zweedse schrijversechtpaar dat schuil gaat achter de naam Lars Kepler. Ter gelegenheid van het verschijnen van deze titel waren de schrijvers deze week in Nederland. Ondergetekende kon aanwezig zijn bij een meet & greet in Amsterdam, ware het niet dat ik nogal aan het snotteren was met traanogen. Dat wilde ik de overige thrillerliefhebbers van de crimezone buzz-club toch niet aandoen. Ik heb dus wat gemist, maar maak het met deze blogpost misschien een beetje goed.
Alexander Ahndoril en Alexandra Coelho schrijven letterlijk samen aan hun boeken: ze praten voortdurend over het verhaal. Een plot wordt aan de keukentafel bedacht, stukken tekst worden heen en weer gemaild. De hoofdpersoon uit hun boeken is Joona Linna, een Fin. Waarom? In Zweedse thrillers is de hoofdpersoon vaak een alcoholische, sombere en gescheiden politieman. De schrijvers wilden iets anders. een heel ander type, met een verleden dat in de acht boeken (!) langzaam zal worden uitgerold...
We schreven op dit blog al over het debuut van Lars Kepler, Hypnose, en stipten daar ook al de commotie aan over de zoektocht naar de ware identiteit achter Lars Kepler:

Het manuscript zonden ze naar hun uitgever, maar zonder hun ware identiteit te onthullen. Alexander: ‘We hadden een speciaal emailadres aangemaakt en de brief ondertekende we met Lars Kepler. We wilden dat Hypnose zou worden beoordeeld op het verhaal, de plot, en niet op de auteurs die we al waren. Het klinkt ineens een beetje gek, maar wij vonden het echt een goed idee.’ De uitgever, waar Alexander en Alexandra beiden al eerder publiceerden, was direct enthousiast. Maar hij weigerde verder te lezen voordat hij wist wie Lars Kepler was. Alexandra: ‘Hij zei later, het verhaal was zo heftig. Wie bedenkt er nu zo iets. Het had wel een gevaarlijke gek kunnen zijn die het schreef. Achteraf deed de wijze van groeten in de brief de uitgever vermoeden dat het Alexander zou kunnen zijn. Zo zie je maar.’ Ze besloten hun identiteit bekend te maken, maar alleen als ze op voorhand zouden horen dat het boek zou worden uitgegeven. Die belofte kwam er. De uitgever betaalde negen miljoen kronen voor het debuut, omgerekend 1 miljoen euro.Daarna kwam alles in een stroomversnelling, vertelde Alexandra. ‘Er werden direct al enkele hoofdstukken vertaald en meegenomen naar de London Book Fair.’ Uitgevers rolden over elkaar heen om de rechten binnen te slepen. De vertaalrechten werden voor astronomische bedragen verkocht. Inmiddels staat de teller op 38 landen. Het megasucces, ruim voor de verschijning van het boek, was het startpunt van een nieuwe Zweedse hype. ‘Het werd een ware heksenjacht,’ vertelt Alexandra. Aftonbladet, de grootste Zweedse tabloid, moest en zou erachter komen wie de geheimzinnige Lars Kepler was. Ze begonnen te spitten. Ze openden zelfs een hotlijn om tips te verzamelen.’ (crimezone.nl)

Maar even weer terug naar het boek.

De Birgittagården is een internaat voor jonge vrouwen met destructief gedrag. Op een donkere herfstnacht wordt een van de opgenomen meisjes vermoord in de separeerkamer van het internaat. Ze wordt met beide handen voor haar gezicht gevonden op het bed. Niemand heeft iets gezien en een van de meisjes is spoorloos verdwenen. Inspecteur Joona Linna reist af naar de Birgittagården en bevindt zich al snel midden in de meest raadselachtige moordzaak waarop hij ooit is gestuit. Als hij op zoek gaat naar de oplossing, worden er verwoestende krachten in werking gezet. Er zijn geen getuigen, maar kort na de gewelddadige moord begint een vrouw in Stockholm de tiplijn van de politie te bellen met informatie. Eerst vraagt ze geld voor haar inlichtingen, maar later verzoekt ze hen alleen maar te luisteren, steeds wanhopiger.

Het is echt wel weer even geleden dat ik een boek las dat ik echt niet aan de kant wilde leggen. Verslavend is het, zonder overdrijven. De schrijfstijl van Lars Kepler zorgt er voor dat je in no time deelgenoot bent van het verhaal, Of, om maar een nog toepasselijker term te gebruiken, je bent getuige. Je bent er bij, zo dichtbij dat het bijna verlammend gaat werken en je bang bent dat je ontdekt wordt. Naast het spannende verhaal zelf leer je ook Joona Linna beter kennen. En als je uiteindelijk het boek dichtklapt, weet je het: het volgende boek wordt zo mogelijk nog spannender...
De filmrechten zijn bij het verschijnen van Hypnose al verkocht. De eerste film, Hypnotist verschijnt nog dit jaar in de bioscoop. De Nederlandse première is waarschijnlijk tijdens het tweede Lumiere filmfestival, eind van dit jaar. Film twee en drie zijn al in de maak, allemaal met een andere regisseur.
Ik kan bijna niet wachten...

Reserveer in onze catalogus

Waarom we kopen wat we kopen

Vorig jaar is de bibliotheek getransformeerd van een ruimte met rijen boekenkasten naar een ruimte die ons als lezer meer moet verrassen en verleiden. Dat hebben we afgekeken van de retail. Hét boek dat ons iets leert over consumentengedrag is 'Waarom we kopen wat we kopen' van Paco Underhilll.

Het bedrijf van Paco Underhill, Envirosell, adviseert winkels, fabrikanten, banken, verzekeringsbedrijven en fast-foodketens over hoe ze hun omzet kunnen maximaliseren. Toch gaat zijn boek 'Waarom we kopen wat we kopen' niet zozeer over geld, maar vooral over mensen en dus over ons. Over wat en waar we kopen en waarom we dat doen. Zijn onderzoek bestaat vooral uit observeren en tellen. Hoeveel mensen bevinden zich voor in een winkel en hoeveel achterin. En waarom zit hier verschil in. Wat trekt mensen naar binnen en waarom blijven ze ergens steken. Waarom blijven mensen soms lang en waarom zijn ze soms bijzonder snel weer verdwenen? Wat vinden klanten prettig en waar hebben klanten een hekel aan? Het observeren gebeurt door obeservanten en door video opnames die later minutieus bestueerd worden.

In het boek legt Underhill uit:
- waarom producten die er in de marketingvergadering perfect uitzien, in de winkel soms onverkoopbaar blijken;
- waarom vrouwen niets kopen in te smalle winkelpaden;
- waarom het Internet nooit de rol van het winkelcentrum zal kunnen overnemen;
- hoe ijzerhandels zich leren aanpassen aan vrouwen;
- hoe mannen ongemerkt leren te winkelen als vrouwen;
- waarom kattensnoepjes laag op het schap moeten staan maar de grote maten herenondergoed daar juist niet moeten liggen;
- hoe werkende vrouwen de indeling van supermarkten hebben veranderd;
- waarom de filiaalhouder van de bank het verst van de deur zit;
- en nog veel meer.

Een nadeel van dit boek is misschien dat het enigszins gedateerd is. Dat wil zeggen dat het uit een tijd stamt waarin internetwinkelen nog niet de vorm had aangenomen die het nu heeft en er dus relatief weinig tijd aan besteed wordt.
Maar toch: bijzonder interessant voor marketeers en retailers, maar voor mij als hobby-shopper minstens zo interessant, bijvoorbeeld om te lezen waarom ik toch telkens weer die impuls aankopen doe!


Reserveer in onze catalogus