Shelby Lynne - Revelation Road

Een album dat mijn jaarlijstje net niet haalde is Revelation Road van Shelby Lynne. Waarom niet? Tsja, eigenlijk lastig om daar een antwoord op te geven.. Omdat kiezen altijd lastig is? Nou ja, in ieder geval grijp ik de gelegenheid maar aan om alsnog aandacht te vragen voor deze mooie plaat.

"Het is een zeer persoonlijke cd geworden waarop ze voor het eerst over de dramatische gebeurtenis zingt die haar leven ingrijpend heeft veranderd. Toen Lynne zeventien was schoot haar aan alcohol verslaafde vader haar moeder voor de ogen van Lynne en haar jongere zus Allison Moorer dood en sloeg daarna de hand aan zichzelf. De zussen werden opgevangen door familieleden, maar het moge duidelijk zijn dat dit een levenslang trauma heeft opgeleverd. In "I'll Hold Your Head" zingt ze over de ruzies tussen haar ouders en hoe zij als oudste zus haar zusje Allison opvangt en troost. In "Heaven's Only Days Down The Road" zingt Lynne op schrijnende wijze over de moord op haar moeder en zelfmoord van haar vader. 'Can't blame the whiskey or my mammy's ways, two little girls are better of this way, oh yeah'. Het nummer eindigt met twee knallen, de twee schoten die een einde maakten aan het leven van haar ouders. Huiveringwekkend, maar intens en prachtig, en dat geldt voor alle nummers. Tezamen vormen ze een afrekening met demonen uit het verleden. Shelby Lynne bewandelde haar Revelation Road helemaal alleen, ze schreef alle nummers zelf, speelde alle instrumenten op de cd en produceerde de plaat voor haar eigen label Everso Records. Het resultaat is een emotionele en ontroerende cd die louterend werkt op mij als luisteraar en dat effect hopelijk ook heeft op Lynne zelf." (fileunder.nl)

Ik blijf altijd haar album 'Just a little loving' draaien, met nummers geïnspireerd door Dusty Springfield. Da's nou met recht een klassieker die in geen enkele platenkast (hebben mensen die nog?) mag ontbreken.

Maar deze laatste cd mag er ook zijn. Die stem, die stem... Zo mooi!
Op dinsdag 28 februari staat Shelby Lynne in Paradiso: solo zonder opsmuk. Ook dat wordt vast indrukwekkend. Tot die tijd draaien we dit album grijs.





Reserveer in onze catalogus

Liefde voor gevorderden

Voor iedereen die niet op zoek is naar tips over hoe we onze liefde fris houden, die niet hoeft te weten hoe je een vurige minnaar kan zijn en die het wel best vindt dat mannen kennelijk niet kunnen luisteren. Voor al die mensen schreef de Duitse filosoof en publicist Richard David Precht het charmante boek Liefde voor gevorderden.

Hierin combineert hij filosofie met neurologie, biologie en psychologie om de liefde te ontwarren. In een leuk soort zoektocht langs die eeuwenoude vragen: Waarom worden we verliefd? Waarom juist op die ene persoon? En waarom komt aan liefde vaak een eind? Hij test verschillende gangbare theorieën en gaat dan net een stapje verder. Waarom kun je niet kiezen van wie je houdt? Waarom jagen zoveel mensen een ideaalbeeld na dat in realiteit nauwelijks haalbaar blijkt te zijn? En heeft de liefde nog wel toekomst?

Het belangrijkste - haast onoverkomelijke - thema is dat van de verschillen tussen man en vrouw, met name wat betreft relatievorming en seksualiteit. Hij verklaart hoe deze verschillen weliswaar te maken hebben met chemie, maar vooral ook samenhangen met de zelfbeelden die partners hebben, naast de uitwerking van jeugdervaringen. Een centrale stelling is dat we vaak tegenstrijdige verwachtingen hebben omtrent onze partner en relatie. Het verlangen naar liefde bestaat immers niet alleen uit de behoefte aan nabijheid en 'binding', maar ook uit verlangen naar avontuur, opwinding, afwisseling en soms zelfs naar afstand jegens de ander. Dit maakt 'de liefde' tot een spel met verwachtingen en met een onzeker verloop.

Ik geef toe dat het in het begin een beetje taai is, maar al snel neemt Precht je mee op de golven van je eigen herkenning, zowel waar het de mooie als de pijnlijke kanten van de liefde betreft. Dan leg je het niet meer weg. En verhip, je gaat er sommige dingen ook echt beter van snappen of anders bezien. Mooi toch!

Als kadootje citeer ik een voor mij treffend gedicht uit het hoofdstuk Kan ik liefhebben wie ik wil?

Je armen houden vast wat ik ben

liggen, bij jou
ik lig bij jou, je armen
houden me vast, je armen
houden meer vast dan ik ben.
je armen houden vast wat ik ben
als ik bij je lig en
je armen me vasthouden

- Ernst Jandl


En in het slotwoord schijnt gelukkig de zon,

"want zoals iedereen inmiddels uit de zelfhulpboeken weet, is liefhebben in feite heel simpel: geef je partner meer aandacht, vertel hem vaak dat je van hem houdt, ga bij ruzies niet onder de gordel, experimenteer af en toe met wat standjes, hoed je de persoon in z'n geheel onderuit te halen, vermijd de woorden 'altijd' en 'iedere keer', doe af en toe iets spannends met elkaar en - ach ja, breng af en toe een bloemetje mee voor je vrouw... En waarover je niet kunt praten in de liefde - daarover moet je zwijgen."

Reserveer in onze catalogus.

De Wereld Draait Door Recordings

Het TV-programma De Wereld Draait Door kent het muziekonderdeel DWDD Recordings. Naar voorbeeld van Johnny Cash spelen muzikanten liedjes van artiesten die zij bewonderen. Dat levert prachtige interpretaties op van klassieke popsongs. Deze covers worden akoestisch en uitgekleed gespeeld.
Speciaal voor een dubbel-cd werden de covers nog een keer opgenomen in de Melkweg.
Een bijzondere verzamelaar werd het!
Verrassend vond ik de versie van 'Into the mystic' van twee van de '3 J's'. En ook een prachtige versie van 'Simple Twist Of Fate' door Stevie Ann. Al met al een lekker album: bekende artiesten die soms gewoon doen waar ze goed in zijn, of doen wat je nooit achter ze had gezocht.
En het leuke van zo'n verzamelaar: er zit altijd wel wat bij waar je opeens door getroffen wordt... Waag de gok dus, leen 'm even en leun achterover. Enjoy!

Hieronder een paar 'originele' fragmenten; op de dubbel-cd vind je de complete nummers zoals die later zijn opgenomen.







Reserveer in onze catalogus

Novecento

Enige tijd terug was Guy Verhofstadt te gast als zomergast bij de VPRO televisie. Als film had hij uitgekozen: Novecento van Bernardo Bertolucci. Wij hadden 'm opgenomen en bedachten dat we onze kamer wel als huisbioscoop konden inrichten om zo met belangstellenden uit de familie de zit van ruim 5 uur vol te houden. Zo gezegd, zo gedaan en vorige week was het dan zo ver. Daags tevoren flink wat pasta gedraaid in m'n pastamachine voor een passend intermezzo, de flesjes wijn op temperatuur en daar gingen we.

De meesten van ons hadden de film al eens gezien, of een deel ervan, want 5 uur achter elkaar dat zag je niet zo vaak. Maar vooruit, 1976 dat is toch een aardige tijd geleden. Grappig was wel dat de meest indrukwekkende scenes uit de film bij de meesten van ons wel waren beklijfd. Nou bestaat deze film voornamelijk uit indrukwekkende scenes, maar een aantal springt er uit!

Novecento gaat over twee jongens/mannen die op dezelfde dag geboren worden. De één is de zoon van de padrone de ander de (bastaard?) zoon van de landarbeider op het land van deze padrone. We schrijven 1900. Landarbeider in die tijd, in wat later Italië zal heten, staat zo'n beetje gelijk aan een lijfeigene uit Middeleeuwen. 1900, een interessante tijd volgt: op politiek en sociaal vlak staat er vanalles te gebeuren en dat volgen wij in de levens van deze twee mannen die ondanks hun o zo verschillende afkomst vrienden worden voor het leven. We volgen ze in de Eerste Wereldoorlog, we volgen ze in de Tweede Oorlog. We volgen ze in de opkomst van het fascisme, we volgen ze in de opkomst van het communisme. Kortom we krijgen op een geweldige manier een tijdsbeeld voorgeschoteld.

Dat over het verhaal. Maar er is meer. Want we zien een heel jonge Gerard Dépardieu (geweldig!) als zoon van de landarbeider, Robert de Niro als de zoon van de Padrone en Donald Sutherland, magnifiek gespeeld, als Attila, de fascistische voorman van de baas.

We moesten met elkaar een beetje op gang komen en af en toe was een plas-pauze nodig, maar verder hebben we ademloos gekeken. En nou is het mogelijk er een vervolg aan te geven, want er bestaat nog een prachtig epos over het Italië van ná de oorlog tot nu: La meglio gioventù, maar daarover later meer.

Een paar weken geleden schreef ik over 'Het ijzig hart' van Almudena Grandes. Dit boek speelt in Spanje en beschrijft hetzelfde tijdsbeeld. En dan zie je hoe de geschiedenis in Zuid-Europa parallel loopt, want ook 'Het  ijzig hart' schetst de 20e eeuw maar dan in Spanje met de opkomst van de falangisten en de communisten en hoe dit het verloop van de geschiedenis heeft bepaald.

Misschien denk je, oude meuk, wat moet ik hiermee. Fout! Deze film gaat (onder nadere) over polarisatie en dat is juist uiterst actueel...

Reserveer Novecento in onze catalogus

Groen doen

Milieubewust leven is geen makkie. Ik probeer het zelf ook een beetje: minder vlees eten (en dan alleen biologisch), bewust boodschappen doen (biologische schoonmaak spullen en eco eieren) en afval scheiden. Kost wat meer moeite, wat meer geld en soms moet je jezelf iets ontzeggen. Nu ben ik absoluut niet fanatiek maar ik schrik soms van mensen voor wie het milieu totaal geen issue is. Een beetje meer milieubewustzijn zou geen kwaad kunnen en het heeft vaak (denk ik) te maken met een gebrek aan informatie.

Daarom sprak mij het boek Groen doen van Marie-Claire van den Berg erg aan. Als journalist en jonge moeder van twee kinderen onderzocht ze de mogelijkheden voor haar en haar gezin om duurzaam en milieubewuster te leven. Ze verdiepte zich in allerlei zaken: groen autorijden, groene stroom, groene cosmetica, groen boodschappen, groen op vakantie, groene kleding, etc. Wat ik erg leuk vond is dat ze ook echt onderzoek doet: ze gaat naar een varkensfokker, een slachterij, een afvalverwerkingsinstallatie, koopt een aardgas auto en doet zelfs mee aan een actie van Greenpeace. Ze laat zich informeren maar blijft kritisch en vormt haar eigen mening. En het lukt om de ecologische voetafdruk van haar gezin rigoureus te verminderen.
    
Misschien zie je jezelf niet als 'groen' (dat geldt ook voor mij) maar wil je toch eens weten wat er mogelijk is om iets meer milieubewuster te leven dan is dit het perfecte boek. Alle aspecten komen langs, de do's en don'ts zijn al uitgezocht en het staat boordevol tips. Nog een tip: Bibliotheek Hengelo doet mee aan '1.000.000 druppels'. Dit is een nieuw landelijk project dat tot doel heeft een miljoen mensen duurzamer te laten leven. Kijk voor meer informatie op www.eenmiljoendruppels.nl. 

Reserveer Groen doen in onze catalogus!

Chris Chameleon

Chris Chameleon was de zanger van Boo!, een Zuid-Afrikaanse band die in Nederland veel vrienden heeft gemaakt. Nadat deze band is gestopt staat hij in z’n eentje op het podium.
Hij zingt en en vertelt verhalen in het Nederlands, Engels en Zuid-Afrikaans.
Zijn eerste soloplaat Ek Vir Jou gaat over de ontwikkeling van een liefdesrelatie, prachtige teksten ook.
Overigens hebben al zijn cd’s mooie, bijna literaire teksten in Engels of Zuidafrikaans, en deels op basis van gedichten van de Zuidafrikaanse dichteres Ingrid Jonker.
Zijn muziek is in heel uiteenlopende stijlen; ballads, ingetogen, vrolijk, wat serieuzer maar ook up tempo.

Dussss....als je van mooie liedjes en van taal houdt, gebracht door een innemende verteller met een onwaarschijnlijk soepele stem, kom dan naar zijn optreden op 10 februari in Bibliotheek Hengelo. En als je een cd koopt krijg je de herinnering aan een mooie avond er gratis bij.

De catalogus was helaas niet online tijdens het schrijven van deze blogpost. De linkjes naar de catalogus volgen daarom later.

Oost-Berlijns Dagboek- De laatste maanden van de DDR - Egbert Jacobs

Egbert Jacobs was ambassadeur in Oost-Berlijn op het moment dat in 1989 de Berlijnse Muur viel. Jacobs volgde de ontwikkelingen met grote belangstelling en hield tussen maart 1989 en oktober 1990 een dagboek bij; Oost-Berlijns Dagboek-De laatste maanden van de DDR. Voor Jacobs brak een interessante tijd aan. Een paar maanden lang bevond Egbert Jacobs zich in Oost-Duitsland in het centrum van het wereldgebeuren. De West-Duitse bondskanselier Helmut Kohl werd juichend onthaald. De oostelijke CDU haalde in maart 1990 een „knetterende overwinning”, wat de weg plaveide voor de hereniging van Oost en West. „De socialisten waren er niet in geslaagd de mensen bang te maken voor de komende ellebogenmaatschappij.”
Het bleek een ware revolutie waarbij het leven van de bewoners van niet alleen de beide Duitslanden, maar zelfs Oost- en West-Europa radicaal is veranderde. Zelfs zodanig dat velen denken dat Das Leben der Anderen fictie is.
Jacobs bleef echter niet lang. In oktober 1990, na de hereniging met West-Duitsland, hield de DDR op te bestaan en was zijn stoel ineens overbodig en mocht hij het licht uitdoen op de Nederlandse ambassade.

Meer dan twintig jaar later heeft Jacobs zijn dagboek gepubliceerd. Jacobs schrijft over 'Bürgerinitiative', onderhandelingen tussen de grootmachten van toen, de slagvaardigheid van Helmut Kohl, de rol van Michaïl Gorbatsjov en nog veel meer. Enige voorkennis over deze historische tijd is wel handig bij het lezen van dit boek. Hij heeft de tekst letterlijk uit zijn dagboek overgenomen, zonder enige redactie. Dat maakt het af en toe wel lastig lezen vanwege de vreemde en soms onbegrijpelijke afkortingen. Maar als je geïnteresseerd bent in de ontmanteling van de DDR en het leven van een diplomaat (want hoe zien de dagen van een ambassadeur eruit?), is het zeker de moeite waard om te lezen.

Egbert Jacobs is inmiddels gepensioneerd maar kan er nog kleurrijk over vertellen. En dat gaat hij donderdagavond 2 februari zeker doen. Hij wordt geinterviewd door Remko Meddeler.

Egbert Jacobs was 9 november 2011 te gast bij Tijd voor Max. In de eerste 5 minuten is hij aan het woord.



Het boek is helaas nog niet gerecenseerd door NBD/Biblion en dus ook nog niet beschikbaar voor openbare bibliotheken.

Het verloren symbool

Ik ben laatst een beetje dom geweest. Had een lange treinreis en een avondje uit voor de boeg en wilde niet meer dan een simpel handtasje meenemen. Wat past daar dan in voor onderweg? Dus ik pakte het kleinste nog ongelezen boekje uit m'n kast: een dwarsligger van Het verloren symbool, de nieuwste van Dan Brown. Je weet wel, die van die pageturners Het Bernini mysterie en De Da Vinci code, die je natuurlijk allang hebt gelezen. Met die leuke symbooldeskundige Robert Langdon, die tegen wil en dank in allerlei wereldbedreigende avonturen wordt gestort. En die altijd, met behulp van een schone dame, een hoofd vol kennis en een beetje mazzel, net op tijd het geheim weet te kraken en de dader weet te vinden én vangen. Die van die films, die je natuurlijk ook allang hebt gezien.

Nou, die dus.

Dat was dom. Want vervolgens vergat ik bijna uit te stappen, was ik blij dat ik weer naar huis mocht en zat ik twee avonden gevangen op de bank in m'n kleine dwarsliggertje. Ik had het kunnen weten, ook dit verhaal heeft diezelfde ingrediënten, diezelfde spanningsopbouw, hetzelfde moordende tempo, diezelfde goeden en kwaden, diezelfde wendingen en helaas dus ook datzelfde stoor-me-niet-en-slapen-kan-morgen-ook-nog-wel gehalte. Misschien bouwt Dan Brown wat flauw voort op z'n succesformule, maar ik blijf het knap vinden dat je boeken kunt schrijven die je gewoon niet kunt wegleggen. De één heeft dat met de Bouquet Reeks, ik heb dat met deze trilogie. Het is nog even wachten op de film, maar daar zal ook alles wel aan kloppen. Net als die bij andere boeken leest dit als een script, je ziet alles al voor je.

Na Rome en Parijs wordt Robert Langdon dit keer naar Washington DC geroepen. Z'n beste vriend zit een beetje in de problemen en alleen Robert kan hem helpen door een oud geheim van de vrijmetselaars, dat verborgen zou liggen in Washington, te ontrafelen. Wat volgt is een wervelwind door de wetenschap, de grote religies, de geschiedenis van Washington, oude legendes, de tradities van de vrijmetselarij en heel veel symboliek. En meneer Brown weet dat allemaal weer zo aan elkaar te verbinden dat je alles geloofd. Het getal 33 zal nooit meer hetzelfde zijn. En daar moet ik het maar bij laten. Alle andere lessen mag je er mooi zelf uithalen. Ik ben blij dat ik weer 'vrij' ben, maar eerlijk is eerlijk, het was een lekkere gevangenis.

Reserveer in onze catalogus.

Randy Newman - Bad Love

Gelijk nog maar zo'n 'vergeten album' dan maar (of ik moet me sterk vergissen natuurlijk): 'Bad Love' van Randy Newman. Over de artiest hoef ik vast niet veel te vertellen. Iedereen kent 'You can leave your hat on', maar het is de vraag of iedereen het ook van Newman zelf kent... De albums van Randy Newman volgen elkaar niet snel op: Bad Love kwam 11 jaar na de vorige studioplaat; de opvolger van Bad Love, 'Harps & Angels' weer 9 jaar daarna.
Het gaat hier echt om een 'liedjessmid': mooie composities, traditionele elementen, teksten vol humor, sarcasme en tederheid.

"Een van de beste, grappigste, intelligentse en ontroerendste songwriters van de afgelopen drie decennia. Met achteloos gemak hanteert hij pompeuze rock, New Orleans jazz, country, vaudeville en ballads van welhaast Gershwin-allure." (Oor)

En dit is dus ook weer zo'n juweeltje waar ik niemand meer over hoor. Na opnieuw beluisteren blijft deze muziek je pakken. Persoonlijke favorieten: 'Every time it rains' en 'I miss you'...
In maart dit jaar komt Randy Newman voor een tour naar Europa, en ook naar Nederland. Grijp de kans om deze man live te bewonderen!





Reserveer in onze catalogus

Mick Jagger - Goddess In The Doorway

In de rubriek 'misschien wel vergeten albums' leek dit me er wel eentje: 'Goddess In The Doorway' van Mick Jagger. Volgens mij zag ik ooit eens een documentaire over de totstandkoming van dit album op tv.

Meestal trek ik mijn wenkbrauwen op als iemand een plaat maakt met diverse vakgenoten: op dit album werkt de Stones-zanger samen met onder andere Bono, Pete Townshend, Wyclef Jean en Lenny Kravitz. Ik ga me dan altijd afvragen of zo'n plaat dan nog wat wordt, met veel van die beroemdheden...

Maar het bleek een lekkere popplaat te zijn, die mij nog steeds wel kan bekoren. Het vierde solo-album van Jagger kwam in 2001 uit, en HUMO schreef toen onder meer dit:

De machtige mokerslag 'God Gave Me Everything', gezegend met een vette Lenny Kravitz-riff, blaast daarentegen iedereen moeiteloos van de sokken: nogmaals blijkt dat een goed lied niet meer dan drie akkoorden en één goeie yell nodig heeft. 'Hide Away' lijdt wat onder Jaggers fake Amerikaanse tongval, maar al bij al is dit aanstekelijk Caraïben-country met een falsetto-refrein waar ze in Nashville alleen maar van kunnen dromen. Ook 'Don't Call Me Up' beschikt over een bluesy maar tegelijk glorieus refrein waaruit blijkt dat zelfs een bijna zestigjarige die bij zijn geboorte in een vat testosteron gevallen is nog kan overlopen van romantische gevoelens.

Ik draaide de plaat begin deze week weer eens (na lange tijd, dat wel) en was opnieuw verrast. Reden om er weer eens wat aandacht voor te vragen.
En wie weet, toch maar eens vaker van die vergeten 'parels' opduikelen....





Reserveer in onze catalogus

Een boek per dag

Stel je voor: een jaar lang elke dag een boek lezen. Dat is precies wat Nina Sankovitch heeft gedaan in Een boek per dag: een jaar vol inspiratie. De aanleiding voor dit project was het overlijden van haar lievelings zus Anne-Marie op 46-jarige leeftijd aan kanker. Nina Sankovitch is door dit overlijden kapot van verdriet en schuldgevoel. Ze probeert haar verlies te verwerken door hyperactief te worden en zich te ontfermen over haar ouders, druk te zijn met haar werk als juriste en met het runnen van haar gezin met 4 kinderen. Ze heeft het gevoel om alles uit het leven te moeten halen wat haar zus moest missen.

Maar ze merkt dat deze aanpak niet helpt haar verdriet om haar zus te verwerken en ze neemt daarom een drastisch besluit: "Ik had geprobeerd er voor weg te lopen, maar toen zou ik gaan proberen te lezen. Ik stelde mijn vertrouwen in Cyril Connolly: Woorden zijn levend en literatuur vormt een uitweg, niet uit maar naar het leven". Ze besluit een jaar lang om ieder dag één boek te lezen én er een recensies over te schrijven op haar weblog. Haar echtgenoot, kinderen, katten en de berg vuile was moeten maar even wachten.

In Een boek per dag doet ze verslag van haar leesjaar en hoe het lezen haar helpt om het leven weer vol vertrouwen op te pakken. Het boek is een mix van verhalen over zichzelf, haar kleurrijke familie en over een aantal boeken en dan vooral over de levenslessen die ze daaruit haalt. Ik vond het een heel inspirerend boek waardoor je zin krijg om (weer) te gaan lezen.



Reserveer Een boek per dag in onze catalogus

Het beroemde broer en zus boek - Ingmar Vriesema

Nog op zoek naar een leuk cadeautje voor je broer of zus? Ik heb Het beroemde broer en zus boek van Ingmar Vriesema alvast gekocht voor de verjaardagen van mijn broer en zus.

Van de achterflap
Hoe is het om door het leven te gaan als de zus van Adolf Hitler? Of om minder goed te goochelen dan je broer Houdini? En hoe ziet je zangcarrière eruit als je de zus bent van Beyoncé? In Het beroemde broer & zus boek maken we kennis met mensen als Paula Hitler, Juanita Castro, Chris Jagger, Maja Einstein, Paul Wilders, Jack Churchill en Jeffrey Sneijder.
Hun namen klinken als een slechte parodie op een bekend merk. Maar het zijn echte mensen, met echte levens. Zonder hun beroemde broer of zus waren zij nooit geweest wie zij uiteindelijk zijn geworden, en andersom geldt dat natuurlijk net zo. Juist dat maakt de levensloop van die onbekende broers en zussen zo interessant.

Het is een leuk en fascinerend boekje over onbekende broers en zussen van beroemdheden vol weetjes en bijzondere verhalen. Ze hebben dezelfde achternaam en achtergrond en toch leiden ze een volstrekt ander leven. De ene Bin Laden is terrorist, de ander parfummaker. De ene Göring zal de geschiedenis in gaan als Jodenvervolger, de ander als Jodenredder.

Het beroemde broer en zus boek bestaat uit 47 korte hoofdstukjes van twee bladzijden, waarbij de broers en zussen zijn ingedeeld in vijf categorieën: rivalen, tegenpolen, volgers, voorbeelden en vertrouwelingen. Je leest het zo uit, ook al omdat het zo grappig is geschreven. “Sta je net op het punt je eigen parfumlijn te lanceren, vernietigt je broertje de Twin Towers,” begint het hoofdstuk over Yeslam bin Laden”.
Ook leuk….er staan veel foto’s in. Maja Einstein heeft dezelfde wilde witte haardos als haar broer en zoek de 10 verschillen tussen de gebroeders Ratzinger.

In oktober 2011 was Ingmar te gast bij Kunststof TV.



Reserveer Het beroemde broer en zus boek in onze catalogus

Deadman - Take Up Your Mat & Walk

Onder het motto 'albums die net niet in het jaarlijstje kwamen' kan ik nog wel even verder met het bespreken van mooie muziek. Dit is er zo eentje: 'Take up your mat & walk' van Deadman.

Als je van The Band houdt, dan is dit echt een cd om te beluisteren. Het was voor mij nog net even zo'n ontdekking voor het einde van het jaar (net als de eveneens in 2011 verschenen live-cd, die ook de moeite waard is).

"Vind je Dawes ook zo goed? Dan kun je deze CD blind aanschaffen. Hij scheert langs de scheidslijnen van de klassieke countryrock. The Band is daarbij het voornaamste referentiepunt, vanwege de losse 'swagger', de samenzang en de rollende Hammond. The Jayhawks is de volgende vergelijking, luister maar naar "This Old World’s Not Gonna Change", waarna we bij een contemporaine band als Dawes aanbelanden. De band uit Dallas, Texas levert tien heerlijke countryrocksongs af die zijn opgetrokken uit warmbloedige orgels, twangende Telecasters en fraaie harmoniezang. Ouderwets en beslist retro is Deadmans countryrocksound: precies waar wij van smullen. Een licht swampy toets, een zweem countrysoul en bakken vol seventies countryrock." (Muziekbank)

'Warmbloedige orgels en twangende Telecasters'... Ze weten wel waar ze mij mee kunnen inpakken! Voor de liefhebbers: de band komt naar Nederland en is zelfs te bewonderen 'om de hoek' in Oldenzaal op 2 mei in de Cobblestone Club. Dat wordt ouderwets genieten...
Tot ziens daar dan maar weer!





Reserveer in onze catalogus