Het verloren symbool

Ik ben laatst een beetje dom geweest. Had een lange treinreis en een avondje uit voor de boeg en wilde niet meer dan een simpel handtasje meenemen. Wat past daar dan in voor onderweg? Dus ik pakte het kleinste nog ongelezen boekje uit m'n kast: een dwarsligger van Het verloren symbool, de nieuwste van Dan Brown. Je weet wel, die van die pageturners Het Bernini mysterie en De Da Vinci code, die je natuurlijk allang hebt gelezen. Met die leuke symbooldeskundige Robert Langdon, die tegen wil en dank in allerlei wereldbedreigende avonturen wordt gestort. En die altijd, met behulp van een schone dame, een hoofd vol kennis en een beetje mazzel, net op tijd het geheim weet te kraken en de dader weet te vinden én vangen. Die van die films, die je natuurlijk ook allang hebt gezien.

Nou, die dus.

Dat was dom. Want vervolgens vergat ik bijna uit te stappen, was ik blij dat ik weer naar huis mocht en zat ik twee avonden gevangen op de bank in m'n kleine dwarsliggertje. Ik had het kunnen weten, ook dit verhaal heeft diezelfde ingrediënten, diezelfde spanningsopbouw, hetzelfde moordende tempo, diezelfde goeden en kwaden, diezelfde wendingen en helaas dus ook datzelfde stoor-me-niet-en-slapen-kan-morgen-ook-nog-wel gehalte. Misschien bouwt Dan Brown wat flauw voort op z'n succesformule, maar ik blijf het knap vinden dat je boeken kunt schrijven die je gewoon niet kunt wegleggen. De één heeft dat met de Bouquet Reeks, ik heb dat met deze trilogie. Het is nog even wachten op de film, maar daar zal ook alles wel aan kloppen. Net als die bij andere boeken leest dit als een script, je ziet alles al voor je.

Na Rome en Parijs wordt Robert Langdon dit keer naar Washington DC geroepen. Z'n beste vriend zit een beetje in de problemen en alleen Robert kan hem helpen door een oud geheim van de vrijmetselaars, dat verborgen zou liggen in Washington, te ontrafelen. Wat volgt is een wervelwind door de wetenschap, de grote religies, de geschiedenis van Washington, oude legendes, de tradities van de vrijmetselarij en heel veel symboliek. En meneer Brown weet dat allemaal weer zo aan elkaar te verbinden dat je alles geloofd. Het getal 33 zal nooit meer hetzelfde zijn. En daar moet ik het maar bij laten. Alle andere lessen mag je er mooi zelf uithalen. Ik ben blij dat ik weer 'vrij' ben, maar eerlijk is eerlijk, het was een lekkere gevangenis.

Reserveer in onze catalogus.

Randy Newman - Bad Love

Gelijk nog maar zo'n 'vergeten album' dan maar (of ik moet me sterk vergissen natuurlijk): 'Bad Love' van Randy Newman. Over de artiest hoef ik vast niet veel te vertellen. Iedereen kent 'You can leave your hat on', maar het is de vraag of iedereen het ook van Newman zelf kent... De albums van Randy Newman volgen elkaar niet snel op: Bad Love kwam 11 jaar na de vorige studioplaat; de opvolger van Bad Love, 'Harps & Angels' weer 9 jaar daarna.
Het gaat hier echt om een 'liedjessmid': mooie composities, traditionele elementen, teksten vol humor, sarcasme en tederheid.

"Een van de beste, grappigste, intelligentse en ontroerendste songwriters van de afgelopen drie decennia. Met achteloos gemak hanteert hij pompeuze rock, New Orleans jazz, country, vaudeville en ballads van welhaast Gershwin-allure." (Oor)

En dit is dus ook weer zo'n juweeltje waar ik niemand meer over hoor. Na opnieuw beluisteren blijft deze muziek je pakken. Persoonlijke favorieten: 'Every time it rains' en 'I miss you'...
In maart dit jaar komt Randy Newman voor een tour naar Europa, en ook naar Nederland. Grijp de kans om deze man live te bewonderen!





Reserveer in onze catalogus

Mick Jagger - Goddess In The Doorway

In de rubriek 'misschien wel vergeten albums' leek dit me er wel eentje: 'Goddess In The Doorway' van Mick Jagger. Volgens mij zag ik ooit eens een documentaire over de totstandkoming van dit album op tv.

Meestal trek ik mijn wenkbrauwen op als iemand een plaat maakt met diverse vakgenoten: op dit album werkt de Stones-zanger samen met onder andere Bono, Pete Townshend, Wyclef Jean en Lenny Kravitz. Ik ga me dan altijd afvragen of zo'n plaat dan nog wat wordt, met veel van die beroemdheden...

Maar het bleek een lekkere popplaat te zijn, die mij nog steeds wel kan bekoren. Het vierde solo-album van Jagger kwam in 2001 uit, en HUMO schreef toen onder meer dit:

De machtige mokerslag 'God Gave Me Everything', gezegend met een vette Lenny Kravitz-riff, blaast daarentegen iedereen moeiteloos van de sokken: nogmaals blijkt dat een goed lied niet meer dan drie akkoorden en één goeie yell nodig heeft. 'Hide Away' lijdt wat onder Jaggers fake Amerikaanse tongval, maar al bij al is dit aanstekelijk Caraïben-country met een falsetto-refrein waar ze in Nashville alleen maar van kunnen dromen. Ook 'Don't Call Me Up' beschikt over een bluesy maar tegelijk glorieus refrein waaruit blijkt dat zelfs een bijna zestigjarige die bij zijn geboorte in een vat testosteron gevallen is nog kan overlopen van romantische gevoelens.

Ik draaide de plaat begin deze week weer eens (na lange tijd, dat wel) en was opnieuw verrast. Reden om er weer eens wat aandacht voor te vragen.
En wie weet, toch maar eens vaker van die vergeten 'parels' opduikelen....





Reserveer in onze catalogus

Een boek per dag

Stel je voor: een jaar lang elke dag een boek lezen. Dat is precies wat Nina Sankovitch heeft gedaan in Een boek per dag: een jaar vol inspiratie. De aanleiding voor dit project was het overlijden van haar lievelings zus Anne-Marie op 46-jarige leeftijd aan kanker. Nina Sankovitch is door dit overlijden kapot van verdriet en schuldgevoel. Ze probeert haar verlies te verwerken door hyperactief te worden en zich te ontfermen over haar ouders, druk te zijn met haar werk als juriste en met het runnen van haar gezin met 4 kinderen. Ze heeft het gevoel om alles uit het leven te moeten halen wat haar zus moest missen.

Maar ze merkt dat deze aanpak niet helpt haar verdriet om haar zus te verwerken en ze neemt daarom een drastisch besluit: "Ik had geprobeerd er voor weg te lopen, maar toen zou ik gaan proberen te lezen. Ik stelde mijn vertrouwen in Cyril Connolly: Woorden zijn levend en literatuur vormt een uitweg, niet uit maar naar het leven". Ze besluit een jaar lang om ieder dag één boek te lezen én er een recensies over te schrijven op haar weblog. Haar echtgenoot, kinderen, katten en de berg vuile was moeten maar even wachten.

In Een boek per dag doet ze verslag van haar leesjaar en hoe het lezen haar helpt om het leven weer vol vertrouwen op te pakken. Het boek is een mix van verhalen over zichzelf, haar kleurrijke familie en over een aantal boeken en dan vooral over de levenslessen die ze daaruit haalt. Ik vond het een heel inspirerend boek waardoor je zin krijg om (weer) te gaan lezen.



Reserveer Een boek per dag in onze catalogus

Het beroemde broer en zus boek - Ingmar Vriesema

Nog op zoek naar een leuk cadeautje voor je broer of zus? Ik heb Het beroemde broer en zus boek van Ingmar Vriesema alvast gekocht voor de verjaardagen van mijn broer en zus.

Van de achterflap
Hoe is het om door het leven te gaan als de zus van Adolf Hitler? Of om minder goed te goochelen dan je broer Houdini? En hoe ziet je zangcarrière eruit als je de zus bent van Beyoncé? In Het beroemde broer & zus boek maken we kennis met mensen als Paula Hitler, Juanita Castro, Chris Jagger, Maja Einstein, Paul Wilders, Jack Churchill en Jeffrey Sneijder.
Hun namen klinken als een slechte parodie op een bekend merk. Maar het zijn echte mensen, met echte levens. Zonder hun beroemde broer of zus waren zij nooit geweest wie zij uiteindelijk zijn geworden, en andersom geldt dat natuurlijk net zo. Juist dat maakt de levensloop van die onbekende broers en zussen zo interessant.

Het is een leuk en fascinerend boekje over onbekende broers en zussen van beroemdheden vol weetjes en bijzondere verhalen. Ze hebben dezelfde achternaam en achtergrond en toch leiden ze een volstrekt ander leven. De ene Bin Laden is terrorist, de ander parfummaker. De ene Göring zal de geschiedenis in gaan als Jodenvervolger, de ander als Jodenredder.

Het beroemde broer en zus boek bestaat uit 47 korte hoofdstukjes van twee bladzijden, waarbij de broers en zussen zijn ingedeeld in vijf categorieën: rivalen, tegenpolen, volgers, voorbeelden en vertrouwelingen. Je leest het zo uit, ook al omdat het zo grappig is geschreven. “Sta je net op het punt je eigen parfumlijn te lanceren, vernietigt je broertje de Twin Towers,” begint het hoofdstuk over Yeslam bin Laden”.
Ook leuk….er staan veel foto’s in. Maja Einstein heeft dezelfde wilde witte haardos als haar broer en zoek de 10 verschillen tussen de gebroeders Ratzinger.

In oktober 2011 was Ingmar te gast bij Kunststof TV.



Reserveer Het beroemde broer en zus boek in onze catalogus

Deadman - Take Up Your Mat & Walk

Onder het motto 'albums die net niet in het jaarlijstje kwamen' kan ik nog wel even verder met het bespreken van mooie muziek. Dit is er zo eentje: 'Take up your mat & walk' van Deadman.

Als je van The Band houdt, dan is dit echt een cd om te beluisteren. Het was voor mij nog net even zo'n ontdekking voor het einde van het jaar (net als de eveneens in 2011 verschenen live-cd, die ook de moeite waard is).

"Vind je Dawes ook zo goed? Dan kun je deze CD blind aanschaffen. Hij scheert langs de scheidslijnen van de klassieke countryrock. The Band is daarbij het voornaamste referentiepunt, vanwege de losse 'swagger', de samenzang en de rollende Hammond. The Jayhawks is de volgende vergelijking, luister maar naar "This Old World’s Not Gonna Change", waarna we bij een contemporaine band als Dawes aanbelanden. De band uit Dallas, Texas levert tien heerlijke countryrocksongs af die zijn opgetrokken uit warmbloedige orgels, twangende Telecasters en fraaie harmoniezang. Ouderwets en beslist retro is Deadmans countryrocksound: precies waar wij van smullen. Een licht swampy toets, een zweem countrysoul en bakken vol seventies countryrock." (Muziekbank)

'Warmbloedige orgels en twangende Telecasters'... Ze weten wel waar ze mij mee kunnen inpakken! Voor de liefhebbers: de band komt naar Nederland en is zelfs te bewonderen 'om de hoek' in Oldenzaal op 2 mei in de Cobblestone Club. Dat wordt ouderwets genieten...
Tot ziens daar dan maar weer!





Reserveer in onze catalogus

Het verhaal van een soldaat

De boodschap was duidelijk: dit concert zou maar één keer plaatsvinden. En het zou bijzonder zijn. Nog voordat de ernst van deze zaak bij me binnendrong had ik al een kaartje in huis. Dus ik was veilig, ik zou erbij zijn. En dat bleek geen vergissing.

De Russische componist Igor Stravinsky schreef in 1918 L' Histoire du Soldat. Een soort melodrama, om te lezen, te spelen en te zingen, voor een spreker, twee acteurs, een danseres en een klein kamerensemble van zeven instrumentalisten. Het libretto kwam van Charles-Ferdinand Ramuz. Over een soldaat die twee weken van het front mag, op weg naar huis de duivel tegen het lijf loopt, zijn viool ruilt voor een onnoemelijk groot fortuin en met wie het slecht afloopt. Sindsdien is het in vele talen vertaald en in vele bezettingen en uitvoeringen gespeeld. Met en zonder tekst, met en zonder ballet.

Violiste Janine Jansen vroeg de Antwerpse schrijver Bart Moeyaert (je weet, ik ben nogal een fan) om voor haar kamermuziekfestival een bewerking van dit libretto te maken. Hij zei ja, gelukkig. In zijn jaaroverzicht van 2011 schrijft Bart dat hij dacht dat dat geen grote problemen kon opleveren, maar dat hij zich daarin schromelijk had vergist, want hij had 'buiten Stravinsky gerekend'. Maar ik kan je verzekeren, hij slaagde met vlag en wimpel, want hij had buiten Moeyaert gerekend.

Ik zat 85 minuten op het spreekwoordelijke puntje van m'n stoel. Men klaagde na afloop over de hitte, ik heb het niet gevoeld. Het zal de lichtheid van z'n woorden zijn geweest, het dansende van de poëzie, het sprankelende van de muziek, het zachte van z'n vertelkunst, het plezier van de muzikanten. Het was als een warm bad dat je draagt, dat was wat het was. Mensen moeten niet zeuren. Ik hoorde nog meer na afloop. Dat de tekst in boekvorm uitgegeven gaat worden. Omdat ik dat van meneer Moeyaert zelf hoorde heb ik dat heel goed in m'n oren geknoopt. En die knoop gaat er niet uit voordat ik dat boek in handen heb.

Maar grote kans dat ik tegen die tijd de tekst al uit m'n hoofd ken, zoals de noten nog in het geheugen van m'n vioolvingers rusten. Want Radio4 heeft rekening gehouden met alle liefhebbers die er niet waren en nieuwelingen die graag kennismaken. Klik op de foto (of hier) en dompel je onder in de live-opname die via stream op internet te volgen was.

Kadootje.
Gelukkig nieuwjaar!


Voor meer uitvoeringen hieronder een paar hoogtepunten uit onze collectie.
Klik op de link voor informatie en om te reserveren.

• CD met New York solisten
• CD met suite voor viool, klarinet en piano
• CD met franse vertellers waaronder Gérard Depardieu als 'de duivel'
• DVD met ballet onder choreografie van Jiri Kylian

Black Swan

De laatste twee weken van het jaar biedt de TV ons een overdaad aan films. Soms zitten er echte toppers bij, vaak heeft het een hoog gezelli-gehalte. Ik screen de zenders wel even af voor het geval dat, maar verder val ik gewoon terug op onze collectie waar ik uiteindelijk altijd wel aan mij trekken kom als het om een mooie, goede, vrolijke, of waar-ik-maar-zin-in-heb film. Het is net als met boeken: eigenlijk moet je een gevarieerd pakketje in huis hebben, zodat je kunt kiezen en altijd iets hebt waar je op dat moment zin in hebt.

Ik had Black Swan van regisseur Darren Aronofsky en met Natalie Portman nog liggen. Natalie Portman won met deze film voor haar rol als Nina een Oscar als beste actrice. Ik was op voorhand gewaarschuwd: dit is geen gemakkelijke film, maar zo tussen de kerstdagen en Oud & Nieuw moet het kunnen.

Black Swan gaat over passie, druk, concurrentie, op kinderen geprojecteerde verlangens van ouders en nog veel meer. Black Swan gaat ook over dansen, ballet om precies te zijn en wel klassiek ballet. Nina krijgt de kans om de hoofdrol te dansen in Het Zwanenmeer van Tsjaikovski onder leiding van Thomas. De uitdaging voor Nina, een schitterende danseres die streeft naar absolute perfectie, zit in het vertolken van de witte (gevoelig en ingetogen) én de zwarte zwaan (duister en sensueel). Deze twee rollen worden in de regel door twee verschillende danseressen vertolkt, omdat ze twee zo verschillende karakters uitbeelden. Met zijn onorthodoxe methodes probeert Thomas Nina tot het uiterste te laten gaan.


Waar dit toe leidt moet je zelf gaan bekijken! Ik had in ieder geval ruim na het zien van deze film nog een knoop in mijn maag. En dat komt niet alleen door het verhaal. Het is ook de muziek, de dans, het kleurgebruik... Ik weet in ieder geval zeker dat ik nooit meer op dezelfde manier naar de muziek van de laatste zwanendans zal luisteren.

Reserveer Black Swan in onze catalogus

Hoezo, geraniums!

Tussen 2010 en 2013 zal 20% van de Nederlanders de arbeidsmarkt verlaten omdat ze met pensioen gaan. Wauw, de vergrijzing slaat toe! Dit betekent voor honderdduizenden mensen een drastische verandering in hun leven. Er wordt altijd een beetje lacherig over gedaan maar het is natuurlijk best wel heftig als je ineens niet meer hoeft te werken. Maar geen nood: Hoezo, geraniums: stoppen met werken en verder komt te hulp!

Anneke de Blok sprak met meer dan 100 mannen en vrouwen over stoppen met werken, de consequenties en de mogelijkheden. Dus het zijn echte ervaringen die zijn verwerkt in een groot aantal onderwerpen zoals afscheid nemen op je werk, sociale contacten, vrijwilligerswerk, relaties, bijbanen, reizen, financiën en gezondheid. Een conclusie van Anneke de Blok na alle interviews was dat "de senior" niet bestaat: iedereen ervaart stoppen met werken op een andere manier, met eigen bezigheden, interesses, achtergronden en leef omgeving. Maar tegelijkertijd leverde al deze gesprekken een schat aan ervaringen en ideeën op waar iedereen wat mee kan.

Dus als je zelf met binnenkort met pensioen gaat raad ik je aan dit boek eens door te nemen. Of misschien is het voor werkgevers wel een idee om het standaard bij de afscheidscadeautjes te doen. Er is trouwens voor senioren in Bibliotheek Hengelo ook plenty te doen: volg bijvoorbeeld eens een van onze computercursussen (ook gegeven door SeniorWeb Hengelo) of neem deel aan de cursussen van de HOVO (Hoger Onderwijs voor Ouderen)!     

Reserveer Hoezo, geraniums! in onze catalogus                    

Fijne feestdagen!

De redactie van Bieblog Hengelo wenst u fijne kerstdagen en een heel goed 2012!
Op naar weer een nieuw jaar lezen, luisteren, kijken en beleven...

Imaginaerum by Nightwish

Beste lezer, ik ga je mogelijk laten schrikken, dan weet je dat vast. Durf je het aan? Oké, daar gaan we.

Voor wie mij als blogger of in real life niet kent hier even mijn CV in drie kernwoorden: violist in ruste, praktiserend bibliothecaris en yoga-student for life. Een globale karakterschets laat zich ook samenvatten in drie woorden: rust, reinheid en regelmaat. Aangenaam kennis te maken.

Mijn muzikale voorkeur begon keurig met alle Top40 hits, maar de laatste 20 jaar werd m'n honger alleen nog gestild door een veelkleurig palet van klassieke meesterhits. Laat ik zeggen alles tussen Bach en Philip Glass. De volumeknop kreeg pas een zwaai bij de Symfonische dansen van Rachmaninov en het huis liet zich geweldig poetsen op het emotionele geweld van Sjostakovitsj. Dat er bij mij iets aan het veranderen is blijkt wel uit m'n jongste muzikale bijdrage op dit blog, waarin ik chantende Tibetaanse monniken in het zonnetje zette.

Goed, ik heb dus een lieve vriendin, met een aandoenlijke passie voor de Finse metalgroep Nightwish. Ik ben dol op mensen met passies, dus ik luister altijd aandachtig naar haar levendige verhalen over de fantastische concerten, over de perikelen in de band bij het wisselen van zangeres en over alle plannen voor een nieuwe cd. Begin deze maand was het eindelijk zover, die nieuwste cd Imaginaerum kwam via de post binnen. Haar facebookpagina was vanaf dat moment een feest vol berichten van hilarische fans. Ze hadden het over een muzikale wereldreis: metal, jazz, celtic, ballad, poëzie en dat alles verrijkt door beroemde solisten, het Londens symfonieorkest en een groot koor en kinderkoor. Pardon?! Dus ik zeg tegen die vriendin: "oké, nu ben ik ook nieuwsgierig, kom maar op met die cd". En tot haar grote vermaak was ik nog enthousiast ook, had ze zomaar een classical metalhead van me gemaakt!

Maar zonder gekheid, dit is echt heel lekker. De bandleider, toetsenist en componist van de groep, Tuomas Holopainen, heeft zich helemaal uitgeleefd op deze muziek bij de gelijknamige film, die in 2012 uitkomt. Dit is geen liedjes schrijven, dit noemen we componeren. En dat hij z'n weg in 'mijn' muziekwereldje ook wel kent blijkt uit de parallellen die ik hoor met zoiets als de Sacre van Stravinsky (hier in een bijzondere uitvoering met een ballet van paarden, krijg je d'r gratis bij). En misschien moet Tuomas zich ooit nog eens verdedigen voor plagiaat. Luister maar naar het openingsakkoord van hun lekkere Scaretale en doe dat ook eens bij de Carmina Burana. Ik bedoel maar.

De cd laat zich luisteren als een verhaal. Niet voor niets ligt er een filmscript aan ten grondslag. Mijn classical metalhart geniet het meest van het instrumentale Arabesque en het grootse slot-epos Song of myself. Maar het openingsnummer Storytime nestelt zich ook als een heerlijke Oorwurm in je hoofd. Hieronder als bewijs een mooi filmpje bij dit nummer, waarin je gelijk wordt getrakteerd op the making of van de bijbehorende film.

Nee, ik loop nu niet headbangend al poetsend door het huis, maar m'n huis is wel in now time spik en span! En ik ga niet mee naar het volgende concert, dat is een iets te grote aanslag op m'n rust, reinheid en regelmaat. Maar vriendin en ik hebben wel een date als de film draait. Want kijk, film is dan weer mijn passie. Zo is de cirkel rond en dender ik lekker rockend de feestdagen en het nieuwe jaar in. Proostend op alle veranderingen die nog komen gaan!





Reserveer in onze catalogus.

Eck's Jaarlijstje 2011

Het lange wachten wordt weer beloond: hierbij mijn jaarlijstje met de mooiste platen van 2011. Zoals gebruikelijk volledig gebaseerd op persoonlijke voorkeur, niet rekening houdend met verkoopcijfers, populariteit of media-aandacht. Recensies zijn ook weer deskundig geselecteerd en gejat, met bronvermelding uiteraard...

Enige criterium voor opname in de lijst: te leen bij de bibliotheek (en da's op zich alweer jammer, want daardoor halen een paar geweldige albums het (nog) niet).
Excuses dus voor Rod Picott, Will Hoge, Rachel Harrington  en Steve Azar, die anders zonder meer in het rijtje zouden staan. Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk!

Het is een top 15 geworden dit jaar. En ik hoor je al denken: is dat niet gewoon omdat het anders te moeilijk kiezen was? Ja, dat is ook waar...

Ook deze keer is de lijst voorzien van een link naar Spotify, waarbij iedereen weer van harte is uitgenodigd om de titels die ik, om wat voor reden dan ook, niet heb opgenomen alsnog toe te voegen. Wel fijn om in dat geval even in een reactie onder dit bericht aan te geven welk album je hebt toegevoegd en waarom.
Listen & Enjoy!

1. Jeffrey Foucault - Horse Latitudes
Jeffrey Foucault is de absolute nummer 1 voor mij. Dit vind ik nou genieten... In mei van dit jaar live gezien met Mark Erelli (zie mijn jaarlijstje van vorig jaar); in februari 2012 weer in Nederland met band: gaat dat zien in Oldenzaal op 1 februari! En waarschijnlijk diezelfde middag bij Popeye in de winkel alhier in Hengelo...

"Neem maar van mij aan dat de nieuwe Jeffrey Foucault niet tegenvalt. Hoe kan het ook anders, zou je kunnen zeggen. De man weet – wederom - de juiste componenten vakkundig aan elkaar te smeden. Foucault weet een eigentijdse droge sound te maken, waarbij zijn gitaarspel een steeds dominantere positie inneemt. Niet dat zijn gitaar deze plaat teveel kleurt, maar dat de man gegrepen wordt door dit instrument moge duidelijk zijn. Hij geeft kleur aan zijn muze. Wordt daarbij (vanzelfsprekend!?) terzijde gestaan door echtgenote Kris Delmhorst, evenals door een stelletje gerenommeerde musici: Eric Heywood, Bill Conway en Jennifer Condos. Bovendien is niemand minder dan oudgediende Van Dyke Parks (toetsen en accordeon) van de partij op Horse Latitudes.
Eindejaarslijstjes waarbij een recensent slechts 10 titels mag noemen zijn niet meer van deze tijd. Een veelvoud aan kwalitatief sterke platen verschijnt, zowel van nieuwkomers als veteranen. Horse Latitudes zal ongetwijfeld bij velen hoog eindigen, en terecht. Foucault kent een kunstje, eentje waarop ik nog niet uitgekeken (wellicht beter: “uitgeluisterd”) ben. Zeer smaakvolle plaat. MOOI!"
johnnysgarden.nl

2. Oh Susanna - Soon The Birds
"Liefde, verlies en verlangen zijn de tijdloze thema’s die de Canadese singer-songwriter Suzie Ungerleider omzet in liedjes die eerst wat gewoontjes overkomen, maar na verloop van tijd naar de strot grijpen. Oh Susanna, haar artiestennaam, komt op Soon The Birds (Continental Song City/Munich) behoorlijk in de buurt van de opdracht die ze zichzelf heeft verstrekt, het schrijven van nummers die met verloop van tijd alleen maar beter worden. Met begeleiders die uit respect voor de teksten bijna bedeesd spelen, wordt hier iets gecreëerd dat niet alleen smaakvol is, maar ook de diepte van de emoties weet te raken. Oh Susanna heeft een folkstem met een lichte countrysnik die forceren overbodig maakt. Dat ze op enkele nummers toch net iets te scherp de hoogte inschiet is haar vergeven. Banjo, viool, steelgitaar, toetsen en blazers poetsen dat bezwaar weg."
altcountry.nl


3. John Hiatt - Dirty Jeans & Mudslide Hymns
Als er een album van Hiatt verschijnt, kan dat niet anders dan een hoge notering in mijn jaarlijstje opleveren. Het wachten is weer op een fraai concert in Nederland. De man blijft boeien!

"Het wordt bijna een saai verhaal maar de Amerikaanse singer/songwriter John Hiatt lijkt, in de herfst van zijn carrière, geen matige plaat meer te kunnen maken. Zijn in de countryrock gewortelde songs zijn altijd van betekenis en weten immer de juiste snaar te raken. Op zijn twintigste studioalbum werkte Hiatt samen met producer Kevin Shirley die vooral thuis is in de hardrock en werkte met groepen als Aerosmith en Led Zeppelin. Wellicht zorgde Shirley ervoor dat de singer/songwriter en zijn drie begeleiders klinken als een hechte no-nonsense band. Ieder nummer lijkt in een paar takes op de band gezet, uitgevoerd zonder tierelantijnen en in dienst van de met doorleefde stem gezongen songs van Hiatt. De plaat opent lekker stevig met Damn This Town terwijl Hiatt met Don't Wanna Leave You Now laat horen dat hij ook het schrijven van een soulvolle ballad niet is verleerd. Liefhebbers van de man kunnen zich opnieuw laven aan een uitstekend album."
Muziekweb

4. Gillian Welch - The Harrow And The Harvest
Gillian Welch is wat mij betreft verantwoordelijk voor het hoogtepunt dit jaar als het gaat om concerten. Wat was het imponerend in Paradiso begin november... Vandaar een opname van dat optreden hieronder.

"The Harrow And The Harvest is een uiterst sobere plaat waarop een akoestische gitaar en de stemmen van Gillian Welch en David Rawlings de belangrijkste en vaak ook de enige ingrediënten zijn. Gillian Welch en David Rawlings zijn nog altijd meesters in sorteren van maximaal effect met minimale middelen, waardoor ook The Harrow And The Harvest uiterst sober maar toch vol klinkt. De stemmen van Welch en Rawlings kleuren zo mooi bij elkaar dat eigenlijk iedere instrumentatie overbodig is. Ook op The Harrow And The Harvest citeert Gillian Welch weer nadrukkelijk uit de archieven van de stokoude folk uit de Appalachen, maar een aantal andere songs is hoorbaar geïnspireerd door de muzikale tradities uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. The Harrow And The Harvest bevat 10 tracks en ze zijn allemaal even mooi. Bij beluistering van de vijfde plaat van Gillian Welch valt op dat ze er dit keer ook in slaagt om de aandacht vast te houden in langere tracks, wat gezien het uiterst sobere karakter van haar muziek een knappe prestatie is. Ik had maar één luisterbeurt nodig om betoverd en ontroerd te worden door de nieuwe plaat van Gillian Welch en sindsdien is The Harrow And The Harvest alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Gillian Welch en David Rawlings doen op de zo langverwachte nieuwe plaat eigenlijk niets nieuws, maar doen hetgeen dat ze doen nog een stuk beter dan in het verleden. Of Gillian Welch inderdaad is getroffen door een jarenlange writer’s block zullen we waarschijnlijk nooit zeker weten, maar dat ze deze writer’s block inmiddels overwonnen heeft staat na beluistering van The Harrow And The Harvest als een paal boven water. Gillian Welch is niet alleen terug, maar levert als je het mij vraagt ook direct de mooiste rootsplaat van het jaar af. Bijzonder indrukwekkend."
dekrentenuitdepop.blogspot.com


5. Eilen Jewell - Queen Of The Minor Key
"Het zingen gaat Eilen Jewell zo makkelijk af, dat ze moeiteloos van de ene stijl naar de andere kan switchen. Op Queen Of The Minor Key (Signature Sounds/Continental Record Services/Munich) beweegt ze zich van een jazzy salonsfeer naar krolse rockabilly en ouderwetse country. Zo makkelijk als ze zingt ging het schrijven van de nummers deze keer niet. De artieste uit het Amerikaanse Boston had te kampen met een writers block, dat ze overwon door zich af te zonderen in een kleine hut ergens in de wildernis van Idaho. Inmiddels is haar zelfvertrouwen weer helemaal terug, getuige de albumtitel. Dat ze de koningin van het mineurakkoord kan zijn, is in belangrijke mate ook het werk van haar uitstekende begeleiders. Slepend spel en dan opeens weer stuiterend. Het is vooral gitarist Jerry Miller die met losse lusjes de coole jaren vijftig om de hippe sixties (denk aan de sfeer van een tv-serie als Mad Men) legt. Surfgitaren die cocktailglazen laten omvallen. En dan die stem van Eilen Jewell: vol hunkering, maar toch ook altijd op afstand."
altcountry.nl

6. Stephen Simmons - The Big Show
"The Big Show" is weer een erg overtuigende plaat geworden. Een plaat waarop Stephen Simmons wederom overtuigt met de ene na de andere prachtsong. Muziek die wel wat heeft van Steve Earle en Townes van Zandt, heeft Simmons toch ook een duidelijk eigen geluid, al is het maar dankzij zijn rauwe doorleefde strot en zuiderlijke tongval. Een geluid dat op "The Big Show" omwille van de sobere instrumentatie een stuk beter klinkt dan op zijn voorgangers en dat komt de kwaliteit van "The Big Show" zeer ten goede. Iedereen die bij de vorige platen van Stephen Simmons nog twijfelde, zal na beluistering concluderen dat Simmons definitief moet worden geschaard onder de betere singer-songwriters van het moment.(..) Het wachten op dit nieuwe album wordt wel degelijk beloond met een prachtplaat vol mooie sterke maar toch eenvoudige pure liedjes waarvoor Stephen nu al een zevental jaren bekend staat. Teksten vrijwel allen van Stephen's hand variëren in onderwerp, maar gaan veelal over allerdaagse dingen. Maar "The Big Show" is vooral een conceptenalbum over het leven van een clown met zijn rondtrekkende circus. Het behandelt het onderzoek naar liefde, de betekenis van het leven, de droom van erkenning en het sterke verlangen om rond te zwerven zover van huis alsook alle grote thema's van het kleine stadsleven tussen het gelach van het publiek en de eenzame nacht. Aldus, verwijst "The Big Show" niet alleen naar de korte tijd onder de spot lights maar dient zijn visie als metafoor voor het leven zelf. Wederom verplichte kost voor de americana liefhebber!"
rootstime.be

7. Henrik Freischlader - Still Frame Replay
Mijn bluestip van dit jaar: verrassend goeie plaat van topgitarist Henrik Freischlader. Doet bij een paar nummers ook wel wat aan John Mayer denken. Vooral ook fijne muziek voor in de auto (maar wel letten op je rechtervoetje...).

"Na zijn laatste studio CD  -Recorded By Martin Meinschaefer- , die vooral zeer bluesy en puur was, dan nu de opvolger Still Frame Replay. Zoals Henrik al zei in de vooraankondiging, is deze steviger en rockt meer. Het accent ligt meer op steviger gitaarwerk en een meer op de voorgrond tredende ritmesectie. Zijn markante stem blijft ook hier  imponeren, vooral in de rustiger nummers. Het is een CD geworden waarin verschillende muziekstijlen zoals  rock, jazz, funk, soul  en balladeblues aan elkaar gesmeed worden door die ene muziekstijl waaraan  Bluesmagazine haar naam ontleent: de blues (en beyond dus). Dit levert een CD op die erg divers is.
Martin Meinschaefer  was  weer verantwoordelijk voor de  analoge opnames, wat een vol en warm geluid  geeft. De CD begint met de rockende titeltrack Still Frame Replay waarin vriend en collega Joe Bonamassa met een  geweldige  solo de toon zet. De beukende drums, de scheurende gitaren en die karakteristieke stem maken het rock puur. Longer Days heeft een heerlijke groove met een strak ritme. Een jazzyswing kenmerkt Come On My Love en kan zo uit een donkere jazzclub uit vroeger tijden stammen. In What’s My Name komt de soulvolle zangstem van Henrik vol tot uiting op weer die lekkere groove. Dan zijn we bij , voor mij een van de absolute hoogtepunten: de schitterende slowblues  In Memory of Your Love. Weergaloos mooi gitaarspel, diep, gevoelig. Dit nummer raakt me enorm: ja, muziek blijft emotie. Gentlemen heeft wat funk, wat Carribisch, wat Cubaans in zich, weer helemaal anders. Dan naar de volgende rocker If I Could Only Be Myself: mooi  scheurend gitaarwerk overgaand in de  slow ballade  I’ve Got It Good  en die is groovend en relaxt met een puntige solo. Het volgende nummer Growing Old is voor mij de minste van de CD, heel erg rustig en wat eentonig. De laatste 2 nummers maken het weer helemaal goed: Do Did Done heeft een geweldig heavy intro waarbij die unieke combinatie van Henrik’s stem en gitaarspel in elkaar vloeien. De afsluiter Look At That Fool is een waardige. Een heel afwisselende mix van rustig en hard met mooie zang en koortjes. Ik raad een ieder dan ook aan deze CD te gaan beluisteren en oordeel zelf. De man blijft uniek."
bluesmagazine.nl

8. Joe Henry - Reverie
Voor mij de ultieme zondagochtend-muziek. Ochtendzonnetje door het raam, geurend kopje koffie, niks hoeft. Heerlijke plaat!

"Reverie is de opvolger van het met louter superlatieven ontvangen Blood From Stars uit 2009. Op Blood From Stars verruilde Joe Henry zijn jazzy geluid voor een bij vlagen stevig bluesgeluid dat door het formeren van een uit de kluiten gewassen band behoorlijk vol klonk. Hoewel op Reverie vrijwel dezelfde muzikanten zijn te horen als op Blood From Stars (alleen de blazers ontbreken dit keer), klinken beide platen totaal anders. Reverie is een akoestische plaat waarop Joe Henry de gedrevenheid van zijn voorganger heeft verruild voor totale ontspanning. Op Reverie wordt losjes gemusiceerd en lijkt nauwelijks aandacht besteed aan de productie. Schijn bedriegt, want zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je uit hoeveel lagen de muziek van Joe Henry bestaat en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Het is nog altijd muziek die haar geheimen maar mondjesmaat prijs geeft; waarschijnlijk de belangrijkste reden voor het bescheiden succes dat Joe Henry met zijn platen weet te oogsten. Ook Reverie is weer een plaat die je moet ondergaan en die je op je in moet laten werken, waarna de ene na de andere prachtsong zich openbaart. Op Reverie bestrijkt Joe Henry de Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord, waarmee de plaat zich bijna laat beluisteren als een retrospectief op zijn imposante oeuvre. Het is wederom geen makkelijke plaat, maar een ieder die er de tijd voor neemt zal getuige zijn van het tot volle wasdom komen van het zoveelste meesterwerk van Joe Henry."
dekrentenuitdepop.blogspot.com


9. Amos Lee - Mission Bell
"Zes jaar geleden was het de uit Philadelphia afkomstige Amos Lee die iedereen overrompelde met zijn gelijknamige debuutalbum op Blue Note. In de slipstream van het succes van Norah Jones op hetzelfde label kregen andere jonge singer-songwriters ook kansen hun talent te laten horen. De mix van folk, soul en jazz die Lee liet horen bleek al snel onweerstaanbaar. Zijn fijn rasperige stem en zijn rijke songs bleken tijdloos en met de 2 albums die hij na zijn markante debuut uitbracht, werd zijn talent alleen maar meer bevestigd.
Dat Lee nog veel meer in petto had was al snel duidelijk. Met de hulp van de mannen van Calexico, de band die als geen ander country, folk en mariachi op een bijzonder sfeervolle manier weet samen te smelten, komt Lee nu op Mission Bell tot grote hoogten. Calexico’s Joey Burns zat voor het album achter de knoppen en speelt mee op, net als zijn maatje John Convertino. Daarnaast zijn er fijne gasten, zoals Lucinda Williams, Priscila Ahn, Sam Beam (Iron & Wine) en Willie Nelson uitgenodigd om de songs van Lee te verfraaien. Maar het gaat natuurlijk om de songs van Lee en die worden over de jaren alleen maar beter en rijker.
Het album begint nog ingetogen met El Camino maar juist met songs als Windows Rolled Down, Violin en vooral Flower komen de grote kwaliteiten van Lee goed uit de verf. De instrumentatie in de songs klinkt rijk en vloeiend, zijn stem als een soulbaken daartussen in. En gedurende het album worden de songs alleen maar mooier. Het zuidelijke karakter wat de songs van Calexico zo goed past, heeft producer Burns op een geweldige manier naar de songs van Lee weten te vertalen. De folk, soul en jazz die we van Lee kenden is met country elementen verrijkt en het past Lee uitstekend. Met een lekkere soulkraker als Jesus en een popsong als Hello Again, compleet met mariachi style blazers, laat Lee zijn klasse horen. En ook het duet Clear Blue Eyes met Lucinda Williams is een emotievolle aangelegenheid.
Met Mission Bell overtreft Lee zich op alle fronten en maakt hij zijn meest fascinerende album tot nu toe."
writteninmusic.com

10. Romi Mayes - Lucky Tonight
'Wat een wijf!' zegt John Gjaltema over Romi Mayes op altcountry.nl, en daar sluit ik me bij aan... Wel erg jammer dat ze onlangs concerten in ons land moest afzeggen in verband met ziekte. Maar ze komt het goed maken. Gelukkig maar! Kijk ook eens op YouTube naar de serie 'on the road-films' onder de titel 'The Adventures Of Mayes And Nowicki'. Als je dan niet in de stemming komt...

"Een live-album met nieuwe nummers: het is niet heel gebruikelijk. Het enthousiasme in The West End Cultural Centre in het Canadese Winnipeg is er niet minder om. Terecht, want het derde album van de Canadese singer-songwriter Romi Mayes, Lucky Tonight, overtuigt vanaf de broeierige opening 'Easy on You' tot aan het ingetogen slotwoord 'I Will'.
Samen met de uitstekende sologitarist Jason Nowicki trakteert Mayes de zaal op tien kakelverse nummers. Af en toe trommelt Ken McMahon mee of is er de tweede stem van Jaxon Haldane. Mayes begeleidt zichzelf op gitaar en bespeelt in 'I Will' – voor het eerst in haar leven live – de piano. Sterkste troef blijft haar doorleefde, licht krakende stem die goed gedijt bij de stoere blues en country.
Romi Mayes is een vrijgevochten dame die niet met zich laat sollen: over haar gevaarlijke inborst verhaalt ze in 'Don't You Mess with Me' en in 'After the Show' en 'Lucky Tonight' bezingt ze vrijpostig de vleselijke liefde. Haar gevoelige kant toont ze in 'Heavy Heart' en in het prijsnummer 'Ball and Chain'. Lucky Tonight is een prima album dat liefhebbers van Lucinda Williams en Mary Gauthier zeker zal bekoren."
kindamuzik.net

11. Ryan Adams - Ashes & Fire
Prachtig album dat niet mag ontbreken. Wat ik me wel afvraag is waarom Ryan Adams zo enorm populair is, en bijvoorbeeld bij Giel op radio 3 komt. Het is toch niet bepaald de muzieksoort die je vaak voorbij hoort komen. Waarom dan Foucault niet? Nou ja, zal wel aan mij liggen... ;-)

"Op verschillende plaatsen op het internet kun je lezen over de Ryan Adams-moeiheid die langzamerhand in de fans en volgers is geslopen. In combinatie met zijn bandeloosheid en drugs- en drankgebruik, was het de afgelopen jaren niet eenvoudig Adams te volgen in zijn productiedrang; niet alles was even evenwichtig. Ryan Adams leek min of meer de weg kwijt; leek zijn immense talenten te vergooien. Maar Ryan Adams kwam tot inkeer. Hij huwde actrice Mandy Moore in 2009 en herpakte zich. Dit heeft nu geresulteerd in zijn meest aansprekende werk sinds vele jaren: Ashes & Fire, verschenen op zijn eigen Pax-Am-label. Adams keert in songs, sfeer en sound terug naar de start van zijn solocarrière. Mede verantwoordelijk hiervoor is Glyn Johns, legendarisch producer van klassiekers van The Rolling Stones. The Who en The Eagles. Hij zorgt voor een ouderwets countryrockgeluid waarin opvallend veel piano en zoemende Hammond de boventoon voeren. Een schitterend geluid. Adams klinkt gevoelig, empathisch en oprecht in de elf hartverwarmende singer-songwritersliedjes die alle een fraai klankkleurenpalet kennen. Akoestische gitaren, pedal-steel, piano, Hammond, strijkers en een enkel prachtig gedoseerde gitaarsolo zijn het decor waarin Adams ten volle tot zijn recht komt. Melancholie, ziel en schoonheid zijn weer helemaal terug in het werk van degene die een decennium geleden bestempeld werd als de meest talentvolle singer-songwriter van zijn generatie. Gek genoeg en wellicht onverwacht bewijst dit Ashes & Fire elf jaar na dato deze stelling ten volle. Een grandioze terugkeer derhalve."
altcountry.nl

12. The Band Of Heathens - Top Hat Crown & The Clapmaster's Son
Ok, ok, niet zo overweldigend als de vorige (zie jaarlijstje 2009), maar nog steeds een puike band, die je vooral ook live moet zien.

"Afgaande op de diverse meningen van Altcountry.nl-volgers op One Foot In The Ether, het vorige album van The Band Of Heathens, roept de rootsrockband uit Austin, Texas nogal tegenstrijdige reacties op. Een recensie van het nieuwe album, Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son (Blue Rose/Sonic Rendezvous), lijkt dan ook wat weg te hebben van balanceren op het slappe koord. Al is een mening maar een mening, en is ieders oordeel valide. Enfin, ik heb sterk het gevoel dat de uiteenlopende meningen wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat er maar liefst drie zingende, gitaarspelende songschrijvers in The Heathens zitten: Gordy Quist, Ed Jurdi en Colin Brooks. Dat kan bijna geen coherent album met een eenduidige identiteit opleveren. Daartegenover staat echter afwisseling en variatie – een andere zanger, een ander geluid. Ikzelf heb een voorkeur voor zang en compositie van Gordy Quist, al laat dat allemaal onverlet dat ik het derde studioalbum van The Band Of Heathens nog maar, een sterke plaat vind die vooral teruggrijpt op de sound van Little Feat. De Texanen weten het slidegitaar-geluid van Lowell George en de stompende groove van de uitgebreide Little Feat-bezetting dicht te benaderen. Het moet ook gezegd dat er op Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son best wel wat easy going liedjes te vinden zijn. Anderzijds zijn tracks als Medicine Man, The Other Broadway en Hurricane ronduit voortreffelijk. En dus ga ik gewoon weer voor de bijl voor de swingende rootsrock van dit toch wel bijzondere kwintet."
altcountry.nl

13. Lucinda Williams - Blessed
"Maak je jarenlang liedjes over ellende en depressies en dan opeens heb je de liefde van je leven gevonden. Het overkwam countryzangeres Lucinda Williams. Op haar nieuwe album Blessed geeft ze daar blijk van en durft ze gewoon te zingen dat ze geboren is voor de liefde. Maar dat doet gelukkig niets af aan haar kwaliteit voor het componeren van fijnmazige songs vol perceptie, rauwheid en compassie. Williams is zo’n natuurtalent dat zonder problemen een handvol rake melodieën op elke van haar albums weet te creëren. De diepgang in haar werk is navenant al wordt daar door buitenstaanders weleens gemakzuchtig aan voorbij gegaan. Blessed werd geproduceerd door Don Was en het is opvallend dat hij minder nadrukkelijk aanwezig is dan in zijn andere producties. Wellicht is zijn waardering voor Williams zo groot dat zijn productie-ego de liedjes geen moment in de weg zit. Ook gastspeler Elvis Costello stelt zich bescheiden maar dienstbaar op. Eerst als gitarist in Seeing Black en later als vocalist in het prachtige Kiss Like Your Kiss. Jarenlang moest zij opboksen tegen haar eigen meesterwerk Car Wheels on a Gravel Road dat in 1998 uitkwam. Het was het meesterwerk van de moderne country. Nog altijd overigens. In de jaren daarop kwam ze vaak in de buurt van dit album maar te vaak ook plagieerde zij zichzelf. Waar haar laatste albums West (2007) en Little Honey  (2008) nog vooral een stijlmatige transitie liet horen, durft ze nu ook muzikaal afstand te nemen van haar verleden. De kracht van Blessed is de volwassenheid van het materiaal. Als ze nu leed bezingt zoals bijvoorbeeld in Buttercup, dan hoor je de pijn in haar stem maar je realiseer je ook dat Williams niet zoals in het verleden ook persoonlijk zal wegzakken. De nostalgie is verdwenen. Daarvoor teruggekomen is een sterke vrouw die nog steeds als geen ander de donkere kanten van het leven kan bezingen maar in dat proces haar rug kaarsrecht houdt. Een klein meesterwerk durf ik hier wel te beamen."
http://www.muziek.nl/page/home/

14. Israel Nash Gripka - 2011 Barn Doors Spring Tour, Live In Holland
Er was even sprake van dat op dit speciale album ook opnames zouden komen die gemaakt zijn tijdens het in-store-optreden bij PopEye (of eigenlijk 'out-store'). Helaas staan die er niet op, wat van mij wel had gemogen. Het fragment hieronder maakt duidelijk waarom!

"Met zijn fraaie debuutalbum New York uit 2009 kwam, zag en overwon Israel Nash Gripka. Zijn rauwe, doch pakkende stem wordt regelmatig vergeleken met Neil Young en John Fogerty, daar waar zijn songmateriaal ook bij vlagen doet denken aan The Band en Ryan Adams. Zijn zeer geslaagde tweede album Barn Doors And Concrete Floors zorgt dit jaar voor nog meer lovende recensies en wordt regelmatig getipt als ‘dé Americana-plaat van 2011.
Dankzij de opnamen van Ankie Keultjes en het mixen/masteren van Peer Rave is er nu een uitstekend live-abum van zijn jongste tour, opgenomen in Mr. Frits te Eindhoven. Bijgestaan door de New Yorkse punk rockers van The Fieros zet Israel een evenwichtige set neer, waarin hij put uit zijn eerste twee albums. Van New York worden Evening en Pray For Rain gespeeld. Het leeuwendeel van de live-set bestaat uit materiaal van Barn Doors And Concrete Floors. Israel klinkt zeer geïnspireerd, vooral in de krachtige en prachtige start met het trio Fool’s Gold, Antebellum en het mooie Goodbye Ghost en het gedreven gezongen Baltimore. Als slagroom op de muzikale taart sluit het album af met een mooi eerbetoon aan Neil Young, getuige de cover van Revolution Blues."
writteninmusic.com

15. The Shiner Twins - Four Souls, One Heart
Tenslotte nog kwaliteit van eigen bodem: The Shiner Twins maakten onlangs opnieuw indruk tijdens een optreden in De Cactus op een zondagmiddag. Dat was genieten!

"Songtitels als 'See You in My Dreams', 'Nobody but You' en 'Find Your Way Home' komen in een wat wrang daglicht te staan als je de voorgeschiedenis kent van Four Souls, One Heart, het derde album van Shiner Twins. Bassist Dick Wagensveld overleed in de periode tussen de opnames en het uitbrengen van deze plaat op het podium aan een hartstilstand. Gelukkig heeft hij nog een mooie bijdrage kunnen leveren aan dit prima rootsalbum van eigen bodem.
Four Souls, One Heart is een puik werkje met gloedvolle soul, zompige blues, aanstekelijke honky-tonk en tranentrekkende mexicana. JW Roy en Roel Spanjers schuiven aan als gast bij het eminent musicerende kwartet. Van de beide zangers van de band, Richard van Bergen en Jack Hustinx, overtuigt de eerste iets meer. De Texaan Malford Milligan drukt met zijn doorleefde stemgeluid een stempel op het broeierige 'Hold on'. Een fijne slide hier, een zuigend hammondorgeltje daar en sporadisch een jammerende accordeon vormen de pijlers van een dertiental merendeels knappe liedjes. Minder sterk zijn 'Someone like You' en 'Ain't Got Wings to Fly'. Nummers als 'My Father's Eyes' en 'See You in My Dreams' doen denken aan Ry Cooder en in 'The Last Time' toont de formatie haar religieuze inborst. Shiner Twins bewijzen met dit - deels in Utrecht en deels in de studio van Willie Nelson opgenomen - album wederom dat ze tot de vaandeldragers van de Nederlandse americana behoren."
kindamuzik.net

Montalbano

Tijdens de donkere decembermaand, terwijl de wind om het huis joelt en de regen tegen de ramen klettert probeer ik minimaal 1x per week weg te dromen bij de beelden van een (meestal) zonovergoten Sicilie. Momenteel worden op de Belgische zender Eén de afleveringen uitgezonden van Montalbano. Ik heb al eens eerder over Salvo Montalbano geschreven. Hij is de creatie van de Italiaanse schrijver Andrea Camilleri. De boeken zijn met zeer veel humor geschreven en geven een goed beeld van Sicilie.

Van de verfilmingen van de boeken geniet ik zo mogelijk nog meer. En niet alleen vanwege het mooie Sicilie. Nee, ik ben ook dol op Salvo (mooie man!), en op zijn prachtige huis aan de kust, en op zijn voorkeur voor lekker eten, en op zijn medewerkers met hun eigen (on)hebbelijkheden, en op de beschrijvingen van de Sicilianen met hun onderliggende voor-wat-hoort-wat mentaliteit waardoor je bijna kunt begrijpen hoe de maffia kan opereren in een toch geciviliceerd land (en waarom het dus mogelijk is dat een man als Berlusconi steeds opnieuw herkozen werd; iets waar wij nuchtere Nederlanders helemaal niets van begrijpen), en, vooruit, op Livia (mooie vrouw), zijn vriendin uit Genua (het noorden, dus echt heel anders!), en op de ...



Eigenlijk snap ik niet waarom deze serie nooit op de Nederlandse TV is uitgezonden, maar gelukkig hebben we ook nog de bieb. En als je een dvd leent krijg je meteen vier afleveringen. Goed voor een weekendje genieten dus!

Reserveer bijvoorbeeld deel 1 in onze catalogus