O Brother, Where Art Thou?

De muziek van de film 'O Brother Where Art Thou?' kende ik al veel langer, maar onlangs bedacht ik me dat ik de film nog nooit gezien had. Dat krijg je als je altijd wat meer aan geluid denkt dan aan beeld... Maar goed, de film geleend en op één van die druilerige dagen eens lekker voor gaan zitten.
Dit is een prachtige film. Echt waar. En als je je nog iets meer verdiept in de achtergronden, wordt het nog mooier.

"De door Homerus vastgelegde omzwervingen van Odysseus worden nog eens overgedaan in Mississippi, USA anno 1920. Drie ontsnapte gevangenen gaan op zoek naar een vermeende schat en vinden alle obstakels en verleidingen op hun weg die ook in de Odyssee een rol spelen. Er wordt vrij geciteerd uit deze klassieker door Ulysses Everett McGill (George Clooney), Delmar (Tim Blake Nelson) en Pete (John Turturro) op hun weg te laten kennismaken met: een blinde voorspeller, de zuivering van de zonde (doop door Baptisten), de bedreiging van kwaad in vele gedaanten (bankrover George 'Babyface' Nelson, 'cycloop' Big Dan Teague, boevenjagende sheriff als 'de duivel', Ku Klux Klan, etc), de verleiding door de Sirenen en uiteindelijk, na een allesvernietigend natuurverschijnsel (een soort zondvloed) is daar de verlossing in de goede afloop."

De hele film straalt een soort warmte uit, door het fraaie kleurgebruik, en door de 'loomheid' van sommige scenes. Wat ik persoonlijk een erg leuke verhaallijn vind, is dat de drie ontsnapte gevangenen bij een lokaal radiostation even snel een lied opnemen om snel wat cash te verdienen. Ze noemen zichzelf impulsief de 'Soggy Bottom Boys'. Het lied, "I'm a man of constant sorrow", wordt ongekend populair zonder dat de mannen daar erg in hebben. Op een gegeven moment staan ze 'per ongeluk' op een podium en zingen ze het nummer dat wordt herkend door het enthousiaste publiek.

Het is de combinatie van sfeer, humor, de voortdurende verwijzingen naar Homerus' klassieker én de prachtige muziek die deze film zo bijzonder maakt. Nog nooit gezien? Kijken dan!





Reserveer de dvd in onze catalogus
Reserveer de soundtrack in onze catalogus
Reserveer 'De reizen van Odysseus' in onze catalogus

El secreto de sus ojos

Het is altijd fascinerend om over het Argentinië van de zeventiger jaren van de vorige eeuw te horen. Veel van wat er gebeurd is kan het daglicht niet verdragen. Hoe leven mensen in een totalitair systeem? Hoe ga je met elkaar om? Wie is er nog te vertrouwen? Maar vooral ook, wat is uiteindelijk je eigen rol?

'El secreto de sus ojos' won in 2010 de Oscar voor de beste niet Engelstalige film. De film is gebaseerd op het boek van de Argentijnse schrijver Eduardo Sacheri, die in het Nederlands de titel 'De zaak Morales' heeft gekregen. De film speelt zich voor een belangrijk deel af in het Argentinië van 1974. De film begint 25 jaar later als Espósito met pensioen gaat en besluit een boek te gaan schrijven over een zaak die hem nooit helemaal heeft losgelaten. Hij gaat hiervoor terug naar zijn oude werkplek en ontmoet daar niet alleen oud-collega Pablo, een zeer innemende en inventieve alcoholicus, maar ook Irene, destijds zijn meerdere en de vrouw die hij altijd heimelijk heeft bemind.
Benjamin Espósito werkt als strafrechtelijk onderzoeker en in 1974 onderzoekt hij de zaak van een jonge vrouw die in haar eigen huis wordt verkracht en vermoord. In flashbacks volgen we de loop van het onderzoek en krijgen we een beeld van de politieke machtsspelletjes die er werden gespeeld. En, veel erger natuurlijk, de consequenties die dat uiteindelijk heeft voor het rechtsgevoel en de genoegdoening van de 'gewone' man. Espósito doorloopt opnieuw alle facetten van het onderzoek en ook nu laat het hem niet los. Uiteindelijk komt hij achter de waarheid, die zowel verrassend als volkomen logisch is.

Een prachtige film met meerdere lagen: een spannende thriller, een politiek statement, een romantisch verhaal. Met prachtige dialogen en een paar zeldzaam mooie, spannende scenes. Heel veel om lang van te genieten.

Reserveer 'El secreto de sus ojos' in onze catalogus
Reserveer 'De zaak Morales' in onze catalogus

Grow your own Drugs

Euhh.. nee, dit is dus geen handleiding om je eigen wietplantage aan te leggen. Grow your own Drugs van de jonge en hippe etnobotanist James Wong gaat over de fascinerende chemische eigenschappen van bloemen en planten en hoe je die zelf in werkzame recepten kunt omzetten.

Want het is verbazend wat je allemaal met planten kunt doen tegen bijvoorbeeld slapeloosheid, eczeem, slechte adem, opvliegers, migraine en te hoog cholesterol. Maar ook voor de lichamelijke verzorging, bijvoorbeeld als deodorant, gezichtsmaskers en handcrème. En in Grow your own drugs niks geen oude kruidenvrouwtjes gedoe maar wetenschappelijk onderbouwde goedwerkende recepten die je zelf kunt maken van planten die je waarschijnlijk al in je tuin hebt staan of die je in het wild kunt plukken.

Eigenlijk is het nu voor het eerst in de menselijke geschiedenis dat we planten en bloemen zien als iets voornamelijk decoratiefs. Vroeger waren planten voor de mensen een supermarkt, apotheek, bouwmarkt en slijterij ineen. Maar planten zijn nog steeds erg belangrijk: zo heeft bijvoorbeeld 50 % van alle medicijnen een natuurlijke oorsprong.

In Grow your own drugs geeft James Wong aan welke basis ingrediënten je nodig hebt om de recepten thuis te maken. Plantenrecepten maken lijkt veel op koken en veel van wat je nodig hebt staat waarschijnlijk al in je keukenkastje: olijfolie, zeezout, honing en wijnazijn. Maar er zijn een paar extra zaken die je nodig hebt. Dan komen er een hele serie aan recepten langs die je kunnen helpen bij maagproblemen, huidproblemen, pijntjes, vrouwenprobleempjes, je niet lekker voelen en nog veel meer. En als afsluiting nog een top 100 van medicinale planten.

De recepten zijn niet moeilijk en leuk om te maken. En wie weet, misschien is het de oplossing van je kwaaltje waar je al lang naar op zoek was!    

Reserveer Grown your own drugs in onze catalogus

Nederland Leest: Het leven is vurrukkulluk - Remco Campert

Mieters man… de kampanje Nederland Leest heeft een helemaal te frieking wauw kado voor biepleden, Het leven is vurrukkulluk van Remco Campert. Ooit heb ik dit boek gelezen voor “de lijst” maar gotsalmetruttebolle waar ging dit mindblowing seksjuweel geestvurreikend boekje ook alweer over…..
Van de achterflap
Twee vrienden, de pianist Mees en de dichter Boeli, wandelen in het Vondelpark en komen daar het zestienjarige meisje Panda tegen. Ze zijn op slag verliefd, maar Mees is de meest doortastende en lokt haar in zijn bed. Intussen heeft Panda tweehonderd gulden gestolen van een grijsaard. Van het gestolen geld wordt een groot feest aangericht.
'Mees draaide zich om, overzag het feest en begon te lachen. Een gevoel van geluk. Zo hevig als hij het nog nooit had gekend, stroomde door hem heen en verzoende hem met bijna alles.'

Voor de toen 31-jarige Remco Campert was Het leven is vurrukkulluk de echte doorbraak. "Zelden heb ik daarna zo licht geschreven over de liefde", schrijft Campert op de achterflap van het jubilerende boek.

In de jaren zestig was dit een spraakmakend boek, waarin openlijk werd gesproken over seks, drank, “rokkenrol” en marihuana. Vele lezers zullen heerlijke dromen hebben gehad over de bijna 16 jaar oude’ Panda. Maar als je dit boek nu vergelijkt met bijvoorbeeld Oh oh Cherso dan is Het leven is vurrukkulluk welbeschaafd en ingetogen.

Bij herlezing moest ik een aantal woorden hardop lezen om de betekenis weer te herkennen, want wat denk je van seksjuwelen, nijslollie, dzjojrijden, sunnyle en vélezoveerde. En een gevoel van weemoed vanwege de eenvoud van het leven, het jong zijn in de jaren 50. Dat echt prachtig beschreven wordt zonder grote en ingewikkelde gebeurtenissen.
Maar vooral ook.... hoe vurrukkulluk lezen is.

Van 21 oktober tot en met 18 november kunnen trouwe lezers van de biep dit helemaal te frieking wauw kado afhalen bij de biep. Maar OP=OP!
En natuurlijk een mooi programma rondom Nederland Leest in de bibliotheek, samen met Bibliotheek Enschede en Bibliotheek Almelo.
De integrale voorlezing van Het leven is vuurrukkulluk door Remco Campert.

John Hiatt - Dirty Jeans And Mudslide Hymns

Is dit dan het album van het jaar? Als echte fan van John Hiatt ben ik al snel geneigd tot die conclusie... Maar ok, ik hou een slag om de arm.

John Hiatt is terug. Van nooit weggeweest naar mijn idee. Met 'Dirty Jeans And Mudslide Hymns' heeft hij weer een ouderwets goede Hiatt-plaat afgeleverd. Waar de meeste recensenten van mening zijn dat het voor het eerst sinds lange tijd weer kwaliteit heeft, ben ik wat milder gestemd. Ik vond de voorganger echt niet slecht. Maar deze is wel beter!


Hij lijkt beter bij stem, en de productie van het album zorgt voor een sound met meer diepgang. Liedjes schrijven en zingen als ambacht, dat is wat het is.

Vanaf zijn eerste album in 1974 heeft Hiatt een grootse carrière opgebouwd. Net als elk ander artiest die zo lang meedraait, met heel wat ups and downs, maar met de herinnering aan heel erg veel mooie songs. Albums als Riding With The King, Bring The Family en opvolger Slow Turning zijn daarnaast echte meesterwerken. Met het met Ry Cooder, Nick Lowe en Jim Keltner gemaakte Bring The Family, en vooral de single Have A Little Faith In Me, als de klassieker die Hiatt echt een grote naam binnen de muziek maakte.(..) Slimme zet was het aantrekken van producer Kevin “Caveman” Shirley, die eerder met producties voor Black Crowes, Aerosmith en Joe Bonamassa bewezen heeft een fijne vette productie neer te kunnen zetten. Dit resulteert in een wat rijker geluid dan de pure producties die Hiatt’s laatste albums waren. Het past de rock-meets-country songs van Hiatt uitstekend, juist omdat hij voor dit album een wat ambitieuzere koers dan op zijn vorige albums vaart. Luister naar het prachtige Don’t Wanna Leave You Now en je begrijpt wat ik bedoel. (writteninmusic.com)

Herinneringen
Hiatt had 'Slow Turning' net uitgebracht toen ik hem voor het eerst live zag in het ook al net nieuwe Muziekcentrum in Enschede. "I understand this is a new facility here. I think it's just fine!" Vaak moet ik bij het beluisteren van John Hiatt nog terugdenken aan dat concert. Dat komt ook omdat ik de vriendin met wie ik naar het concert was nog net niet in haar nek durfde te kussen en om verkering durfde te vragen, maar dat terzijde. Eind vorig jaar was Hiatt in Paradiso, op de kop af 22 jaar na dat voor mij zo memorabele optreden: ook dat was weer genieten. Deze nieuwe plaat doet verlangen naar weer zo'n live-ervaring. En aangezien Hiatt zijn vaste schare fans in ons land heeft, komt ook dat vast wel goed...
In de tussentijd valt er genoeg moois te beluisteren!





Reserveer in onze catalogus

Mediteren kun je leren

Ik ben dus best wel een druk baasje. Trappen neem ik eigenlijk altijd rennend, naar beneden dan. Treinen haal ik met gemak, maar ik vlieg wel eerst naar het station. Ik ben iemand van snel nog even dit, snel nog even dat en altijd 1001 ronddwalende gedachten in m'n hoofd. Terwijl ik weet dat dat nodeloos veel energie kost, dat ik in dezelfde tijd met minder moeite maar meer efficiëntie hetzelfde gedaan krijg. Of meer. En ik weet dat het echt veel beter is om zo nu en dan even helemaal Niks te doen, Niks te hoeven, Niks te denken. Omdat je alleen dan echt kunt luisteren naar wat er eigenlijk van binnen gebeurt.

Kijk, en dat is dus iets dat ik echt heel graag wil leren. Want daar binnen daar huist iets wat je Inspiratie zou kunnen noemen: een zacht subtiel signaal dat alleen tot je doordringt als je je er onbewust voor openstelt. En die gerichte aandacht voor je innerlijke creativiteit wordt ook wel meditatief luisteren genoemd.

Ik leerde deze manier van luisteren van Hans Kunneman in zijn boekje Vind je bron. Voor mij echt een eye-opener. Lekker praktisch, goed geschreven, met simpele maar effectieve oefeningen, die ook zijn ingesproken op cd. Hij legt heel herkenbaar uit waarom onze Westerse leefwijze ons zo snel afsnijdt van die innerlijke bron, hoe je dat kunt verschuiven en wat je onderweg tegen gaat komen. De oefeningen helpen je op die weg.

Natuurlijk zijn er heel veel meer boeken in onze collectie die je leren om te mediteren. Helaas blijft het best lastig en heb je er gewoon wat domme discipline voor nodig. Daarom ben ik ook zo blij dat er via de Libelle Academy nu een workshop Kennismaking mediteren wordt aangeboden. Op 25 oktober en 22 november in Bibliotheek Beursplein. En ja, ik heb me al ingeschreven. Niet alleen omdat ik de docente ken en weet dat ze goed is, maar ook omdat ik er als druk baasje gewoon nog niet toe ben gekomen om alles uir dit mooie boekje onder de knie te krijgen. Iemand zal me echt eerst vast moeten binden en de tijd even stil moeten zetten.

Reserveer in onze catalogus.

Kate Morton (2) De vergeten tuin

Enige tijd terug schreef ik over 'Het geheim van de zusters' van Kate Morton. Het lezen van dit boek was voor mij aanleiding nogmaals iets van Morton te lezen. En ik ben niet teleurgesteld. Integendeel. Ook dit boek had me bijna vanaf het begin in z'n greep.

Net als in 'Het geheim van de zusters' speelt 'De vergeten tuin' zich af in verschillende tijden en over meerdere generaties. Dat maakt dat je soms even moet schakelen. Ook nu speelt een landgoed een belangrijke rol en zijn het de verstikkende zeden van het begin van de vorige eeuw die er toe leiden dat generaties later waarheden aan het licht komen die indertijd voor de buitenwereld werden weggemoffeld.
De grote tegenstelling tussen de upper class en het personeel op het landgoed en de slechte werk- en leef omstandigheden voor de 'gewone' mensen in de stad Londen krijgen veel aandacht.

Het is toch ook vooral de manier waarop Morton het verhaal vertelt over een klein meisje dat zonder een begeleiding, aan het begin van de twintigste eeuw, alleen op een boot de grote oversteek naar Australië maakt. Hoe komt een klein meisje daar allleen terecht? Wat was de aanleiding en wie zijn haar ouders? waarom gaat er niemand op zoek naar zo'n klein meisje waaraan je duidelijk kunt merken dat ze van goede komaf is? Bijna honderd jaar later komt de waarheid eindelijk aan het licht.

Dit boek vond ik op een afdeling waar ik eigenlijk nooit kom, bij de familie- en streekromans. Toch een eye opener.

Reserveer De vergeten tuin in onze catalogus

Steve Earle in Hengelo: win 2 vrijkaarten!

In april van dit jaar bracht Steve Earle een mooi album uit: 'I'll Never Get Out Of This World Alive'. Ik schreef al eens eerder over deze bijzondere artiest, en ook kwam hij al eens terecht in één van mijn jaarlijstjes. Ook dit album maakt een kans om daarin opgenomen te worden.

"Na het Grammy-winnende album "Townes", Steve’s ode aan zijn grote voorbeeld, verwijst Earle nu naar een andere muzikale held: Hank Williams. De titel is namelijk ontleend aan de allerlaatste single van Williams. Het is de voorloper op Earle’s eerste roman met dezelfde titel, over het getroubleerde leven van Doc Ebersole (persoonlijke arts en vriend van Williams). Dit is Steve’s 14e studio album, dat weer lekker rootsy klinkt en diverse muzikale invloeden laat horen. Opener "Waiting On The Sky" heeft een texmexsausje, "The Gulf Of Mexico" doet juist wat meer Iers aan. "God Is God" ligt in de John Prine-traditie en "Meet Me In The Alleyway" is bluesy en broeierig als een Tom Waits song. Op "Heaven Or Hell" is hij te horen in duet met zijn vrouw Allison Moorer maar het grootste prijsnummer op dit album is wat ons betreft de ontroerende afsluiter "This City" over New Orleans. Het heeft een prachtige blazersarrangement van Allen Toussaint." (Sandra Zuidema, LuckyDice)

Tijdens zijn vorige tour hier in Nederland was ik er helaas niet bij. Maar dat ga ik goedmaken!
Volgende week woensdag 12 oktober staat deze 'hardcore troubadour' op het podium van ons eigen Metropool hier in Hengelo.
En wat nog mooier is: daar kun jij ook bij zijn! Want Bieblog Hengelo en Metropool stellen 2 vrijkaarten ter beschikking. Maar daar moet je natuurlijk wel even iets voor doen...

Win kaarten!
We maken het niet al te moeilijk hoor. Het enige wat je hoeft te doen, is het juiste antwoord geven op onderstaande vraag:

Door wie werd het laatste album van Steve Earle geproduceerd?

Mail het antwoord naar bieblog@bibliotheekhengelo.nl. De eerste die het juiste antwoord stuurt, wint de kaarten! De winnaar krijgt bericht, de rest niet... Enfin, je weet hoe dat gaat. Succes!
En tot ziens op de 12e natuurlijk.

Nog meer voordeel
En lukt het allemaal niet op de 12e, dan is er nog een mooi alternatief: Mary Gauthier op 14 oktober in Metropool. Op vertoon van je ledenpas van Bibliotheek Hengelo krijg je €5,- korting op de toegangsprijs!





Reserveer in onze catalogus
Steve Earle in onze catalogus

James Herriot: All creatures great and small

Het is weer James Herriot tijd! Zo eens per jaar (meestal in de herfst) krijg ik zware behoefte aan de serie Alle creatures great and small. Waarom? Tja, meerdere redenen: het is een echte feel good serie, het is voor mij jeugdsentiment (voor het eerst uitgezonden eind jaren zeventig) en het speelt zich af in de prachtige Yorkshire Dales, een van de mooiste streken van Engeland. We hadden deze klassieker nog niet in onze collectie maar nu heeft Bibliotheek Hengelo de serie (eindelijk) op dvd. Het zijn de series 1 en 2 met in totaal 24 afleveringen: dat is 22,5 uur James Herriot. Goed tegen elke herfst- of winterdepressie!

Voor de mensen die James Herriot nog niet kennen: De jonge, onervaren Schot James Herriot krijgt eind jaren dertig na zijn afstuderen een baan als dierenarts in het plaatje Darrowby in Yorkshire. Al snel ontdekt hij dat hij nog veel moet leren wil hij met evenveel respect behandeld worden als de oprichter van de praktijk, Siegfried Farnon. Terwijl hij worstelt met het plaatselijke dialect, achterdochtige klanten en een diep geworteld bijgeloof krijgt hij ook nog te maken met de ruzies tussen Siegfried en zijn jongere broer Tristran. Al gauw wordt James verliefd op de boerendochter Helen maar deze romance verloopt niet echt soepeltjes. Alles is losjes gebaseerd op de echte ervaringen van dierenarts James Alfred Wright die onder pseudoniem van James Herriot een aantal boeken schreef. 

Dus al je James Herriot nog niet kent dan kijken en als je James Herriot wel kent dan weer opnieuw kijken! Hieronder nog even het lekkere intro muziekje: taaa ta ta...



Reserveer de DVD James Herriot in onze catalogus

In memoriam: Hella Haasse - Ik besta in wat ik schrijf

In 2006, bij de allereerste aftrap van Nederland leest in heb ik Hella Haasse persoonlijk ontmoet en even met haar gesproken. Ik was onder de indruk van haar bijzonder vriendelijke en ook charmante uitstraling. En nog meer haar schaterende lach die ik helemaal niet verwachtte bij haar.
In 2009 werd haar romandebuut uit 1948, Oeroeg gekozen voor Nederland Leest.
Donderdag is ze overleden op 93 jarige leeftijd. Ter gelegenheid van haar negentigste verjaardag verscheen het gevarieerde fotoboek Ik besta in wat ik schrijf.

Van de achterflap
Ik besta in wat ik schrijf is een uniek album dat het leven en het werk van Hella S. Haasse in beeld brengt. In haar autobiografische boeken laat Hella S. Haasse veel van zichzelf zien niet omdat ze iedereen een blik in haar privé-leven gunt, maar omdat ze wil tonen welke kernelementen in haar verbeelding, en dus in haar werk, altijd weer een rol spelen. Om die reden is ook Ik besta in wat ik schrijf gemaakt. Het volgt de schrijfster in beeld en in tekstcitaten vanaf haar vroegste jeugd in Nederlands-Indië tot aan de viering van haar negentigste verjaardag in 2008. We zien foto s van haar familie en gezin, van haar optreden als schrijfster bij lezingen en bij de prijzen die ze in ontvangst nam, maar ook: afbeeldingen van manuscripten, historische bronnen en omslagen van eerste drukken. Patricia de Groot, redacteur van Hella S. Haasse, selecteerde de foto s en citaten, en schreef er begeleidende teksten bij.

De titel van dit boek is gebaseerd op het feit dat Hella Haasse waarnemen, ervaringen die ze met zich meedraagt onder woorden brengen, samenhang aanbrengen in haar observaties, als de voornaamste taak van een schrijver beschouwde.
Het is een uitspraak van haar die dan ook steeds terugkomt in interviews: 'Ik besta pas als ik iets heb gedaan met wat ik waarneem'. Ze ging daarmee door zolang haar gezondheid het toeliet. Haar oeuvre was nooit 'af'. Schrijven was haar manier van leven; schrijvend verstond zij zich met de wereld.

Haar overlijden wordt door Karel Nooitgedacht op poëtische wijze verwoordt: "Helaas Heengegaan. Het allitereert wel mooi, maar stemt tot verdriet".



Reserveer Ik besta in wat ik schrijf in onze catalogus

In Memoriam: Harry Muskee

foto: ANP

Deze week is Cuby overleden. Tragisch nieuws voor bluesminnend Nederland. Harry Muskee was natuurlijk meer dan Cuby alleen; maar zal altijd vooral in één adem genoemd worden met de eerste echte Nederlandse bluesband: Cuby & The Blizzards.

Nou ben ik zelf te jong om mee te kunnen praten over het begin van deze band, over de hoogtijdagen en over de impact op de Nederlandse muziek. Maar ik werd er wel door gegrepen.
Op de radio hoorde ik vrij toevallig een keer 'Window Of My Eyes'. Prachtig was dat... Herman Brood op piano, en een 'drijvende' gitaarsolo van Eelco Gelling. Daar wilde ik dus meer van weten en vooral meer van horen.

John Lee Hooker’s Hobo Blues zou op het repertoire komen van de band waarmee Harry Muskee legendarisch ging worden. Als jonge corrector bij de Drentsche en Asser Courant leerde hij een leerling fotograaf kennen die goed gitaar kon spelen: Eelco Gelling. In de Rocking Strings speelden ze het werk van Elvis Presley, de Shadows en de jonge Rolling Stones na, maar dat zinde Muskee niet. Muskee wilde eigen Drentse blues gaan maken. Bij Gelling stroomde die stijl zo uit de vingers. Ze hadden een opvallende naam nodig. Voor zichzelf verengelste Harry de naam van de hond van de buren: Koebie. In het Engelse woordenboek prikten ze de naam voor een hevige winterstorm met felle kou. Het was 1965, het beginjaar van Cuby + Blizzards. (NOS.nl)

Nooit geweten dat de bandnaam afgeleid werd van de hond van de buren..
Ik ging 2e-hands LP's kopen: 'Desolation' (het debuut uit 1966) en een album vol ballads. En die draaide ik dan, destijds op mijn studentenkamer in Leeuwarden. In een straat, of steeg eigenlijk, die wat mij betreft helemaal paste bij de muziek: verlaten, grijs en melancholisch.
Later zag ik Cuby pas voor het eerst live. En, hoe vervelend het ook is om te melden, de 'betovering' werd een beetje verbroken. Ik zag niet de man die achterna gezeten werd door de duivel, of die de klaagzang tot vak wist te verheffen. Ik miste eigenlijk de bezieling die ik verwacht had, het leek zo ongeïnspireerd, zo plichtmatig.
Maar ondanks dat bleef ik bewondering houden voor de vasthoudendheid aan de blues, aan het eigen geluid.
Een geluid dat we helaas niet meer horen.
Cuby is dood, lang leve Cuby...





Cuby & The Blizzards in onze catalogus

Teken het condoleanceregister

De woorden van Wilders

Wees niet bang, dit wordt geen politiek betoog. Maar we proberen met dit bieblog ook de actualiteit wat te volgen en het is gek, dan schiet me plotseling dit leuke boekje van Jan Kuitenbrouwer te binnen: De woorden van Wilders & hoe ze werken. Ik heb het weer eens van de plank gepakt en doorgebladerd. Zo actueel.

Kuitenbrouwer is een taalkundige. Hij luistert naar wat mensen zeggen en kan uitleggen waarom dat met andere mensen doet wat het doet. En we weten uit de geschiedenis: een succesvol politicus is een succesvol taalgebruiker. Nou kun je van de heer Wilders vinden wat je wilt, je kunt hem niet beschuldigen van zwijgend aan de kantlijn staan. Dit is iemand met een verdraaid 'slim' taalgebruik.

Kuitenbrouwer beschrijft kort maar krachtig de retorische technieken die Geert Wilders in zijn betogen toepast. Metaforen, anaforen, herhaling, de overtreffendste trap en nog veel meer. Met allemaal bekende voorbeelden uit de laatste jaren toont hij aan hoe Wilders die emoties in de onderbuik weet te raken of een debat weet te 'framen'. En dat maakt pijnlijk duidelijk hoe hij met z'n eigen vocabulaire z'n eigen werkelijkheid weet te creëren.

Achterin staat een prachtig lexicon van Wilders' bijzondere woorden. Dit boekje is al meer dan een jaar oud. Sommige woorden hoor je nauwelijks meer, maar wat zouden we er alweer veel aan toe kunnen voegen. En eerlijk is eerlijk, ik vind het allemaal ook nog wel verdomd knap. Als het niet zoveel schade zou aanrichten zou je hem er bijna een soort van pluim voor geven. Maar nee, dan denk ik gelijk: doe effe normaal man.

Reserveer nu in onze catalogus.

R.E.M.

R.E.M. stopt er mee. Het nieuws kwam deze week en hield behoorlijk wat mensen en media bezig. Het duurde bij mij even voor ik er achter kwam wat het met me deed. Ik ben, eerlijk gezegd, nooit een echte fan geweest. Maar op de een of andere manier zijn er nummers die direct herinneringen oproepen. Aan een tijdsbeeld bijvoorbeeld. Of aan schoonmaakwerk.
Dat laatste komt omdat ik ten tijde van 'Losing my religion' tijdelijk schoonmaakwerk deed en het nummer dagelijks wel een keer of vijf voorbij hoorde komen.
O ja, nog zo'n herinnering: er was een comedyserie waarbij een nummer van R.E.M. als titelsong werd gebruikt: 'It's the end of the world as we know it'. Maar hoe heette die serie ook alweer?
Dus toch, fan of niet, lijkt het er op dat iedereen er wel iets van kent of herkent. Onlangs verscheen nog een nieuw album, 'Collapse Into Now'. Fraaie popplaat, veelzijzig en niks mis mee. Maar ik merk wel dat vrijwel iedereen het nu heeft over de oudere platen. Kennelijk hebben die een diepere indruk achtergelaten.
Waar ik wel benieuwd naar ben, is hoe dit nieuws ervaren wordt door onze bloglezers. Zijn er verstokte fans die huilend thuiszitten? Aan welk nummer kleven de beste herinneringen?
Laat het weten in een reactie op dit bericht!
En natuurlijk ook als je weet welke comedyserie ik bedoel... ;-)
En laat ik maar eindigen met het nummer waar ik het singeltje nog van heb:



(Hoewel de versie met de muppets ook erg leuk is...)



Reserveer 'Collapse Into Now' in onze catalogus
Reserveer een verzamelalbum in onze catalogus