Roel Janssen over John le Carré

Tijdens de maand van het spannende boek schrijven bekende thrillerauteurs een gastrecensie op ons Bieblog. Vandaag de tweede in de serie: Roel Janssen over 'Ons Soort Verrader' van John le Carré.

 

September 2008. In Europa en de Verenigde Staten vallen banken om als luciferhoutjes in een storm. De overheden zien zich gedwongen om voor honderden miljarden te investeren om het financiële systeem overeind te houden en er voor te zorgen dat er nog bankbiljetten uit geldautomaten komen. Ondertussen klotst het criminele geld door de wereld en dat geld moet ergens worden witgewassen.

John le Carré, de Britse veteraan van de spionageromans, knoopt die twee gegevens aan elkaar. In Ons soort verrader laat hij de Russische maffia optreden als de financier van de Britse overheid.

Het resultaat is een van Le Carré’s sterkste boeken. Zijn oude werkterrein, de Koude Oorlog, leverde briljante boeken op – 'Spion Aan De Muur' (The Spy who came in from the Cold) en veel meer – daarna zocht hij een aantal jaren naar nieuwe thema’s, met wisselend succes. Hij heeft zijn draai opnieuw gevonden. Zowel in Ons soort verrader (Our kind of traitor) als in het voorafgaande 'Aangeschoten Wild' (A most wanted man) richt hij zich op de ondoorzichtige wereld van het grote geld. Bankiers zijn de nieuwe schurken. In Ons soort verrader wordt dat prachtig verweven met de recrutering van een Brits echtpaar door de geheime dienst en met smakelijke beschrijvingen van de levensstijl van de nieuw-rijke Russische maffia. En het loopt, geheel in La Carré-stijl, natuurlijk niet goed af.

Het slot van het boek is niet het sterkste stuk, maar omwille van de spanning zal ik dat niet onthullen. Le Carré toont andermaal dat hij tot de allerbeste, allegrootste misdaadschrijvers ter wereld behoort. Het financiële terrein waarover hij schrijft, spreekt mij aan. Voor mij is hij een geweldige inspiratiebron.

Roel Janssen

Reserveer Ons soort verrader in onze catalogus

Roel Janssen in onze catalogus


Het laatstverschenen boek van Roel Janssen is 'Grof geld' over financiële schandalen en specualties in Nederland. Kijk ook op www.roeljanssen.nl/

The Road

Je hebt van die films waarbij je de wereld die getoond wordt eigenlijk niet wilt zien, omdat hij zo eng en naar en misselijkmakend is. Maar tegelijk weet je ook dat het waarschijnlijk werkelijkheid kan worden als die tijd daar is. Juist dat maakt het kijken dan zo'n beproeving. Je kunt alleen maar hopen dat die tijd niet aan zal breken, want stel je voor...


The Road is zo'n film, gebaseerd op het beroemde boek van Cormac MacCarthy. Het vertelt het verhaal van een vader en zoon die een veilig heenkomen proberen te zoeken in een verwoest Amerika. De grenzen tussen goed en kwaad zijn verdwenen, iedere ziel die je tegenkomt zit in hetzelfde schuitje. Samen optrekken is onmogelijk, het is ieder voor zich. En vooral uit de buurt blijven van de bendes die al zoekend naar voedsel over lijken gaan.


Ik ken het boek niet, maar de film is echt beklemmend. Alles is zo grauw en smerig. En het lijkt allemaal zo echt. Ja, als de natuur het overneemt en onze beschaving wegvaagt, dan hou je dit over. Zijn we eigenlijk nog wel in staat om in dit soort situaties te overleven? Ik vraag het me af. Mensen worden beesten, dat is zeker. Hoe moeilijk zal het zijn the fire inside brandend te houden en aan de goede kant van die grens te blijven. Hoe zuinig moeten we dus zijn op wat we hebben en op alle mensen om ons heen. Ondanks de hoofdrol voor een vader-zoonliefde is dát toch wel het sterkste gevoel dat ik aan deze film overhield.




Reserveer de dvd in onze catalogus.

Peter de Zwaan over Robert B. Parker

Tijdens de maand van het spannende boek schrijven bekende thrillerauteurs een gastrecensie op ons Bieblog. Vandaag de eerste in de rij: Peter de Zwaan over de boeken van Robert B. Parker.

"In de jaren zeventig werd Robert B. Parker populair met zijn boeken over Spenser, de privé-detective in Boston die keihard en goudeerlijk is en die al snel hulp kreeg van Hawk, de gladgeschoren, onverslaanbare zwarte vechtersbaas die gaandeweg steeds menselijker werd.  Vooral de eerste boeken zijn geschreven in de traditie van Raymond Chandler aan wie Parker in 1990 eer bewees met ‘Wellicht ook dromen!’ dat gezien moet worden als het vervolg op ‘Welterusten Mr. Marlowe’. Spectrum, BZZTôH en De Fontein gaven Parkers boeken uit en ze hadden er succes mee. Ik herinner me een plattegrond in Vrij Nederland met daarop aangegeven de plaatsen in Boston waar Spenser woonde en werkte. Er was een Spenserroute en er waren Nederlanders die de moeite namen om naar Boston te reizen en die route te lopen. Begin jaren negentig was het afgelopen met de populariteit. Parker schreef nog wel, maar geen uitgeverij liet zijn boeken vertalen, kwestie van teruglopende belangstelling. En van slechte vertalingen. Dat merkte ik toen ik alle boeken van Parker ging (her)lezen. In het Engels. Mijn bewondering steeg. Wat een eenvoud, wat een helderheid, wat een economisch taalgebruik.
Na de Spenserboeken kwamen er misdaadromans over privé-detective Sunny Randall (net Spenser, maar dan vrouw) en Jesse Stone (net Spenser en Randall, maar dan politieman). Van de Jesse Stoneboeken is een serie tvfilms gemaakt met Tom Selleck (die van ‘Magnum PI’) in de hoofdrol die ook in ons land te zien was.
Goed, Parker overdrijft met zijn liefde voor honden en psychiaters, maar hij heeft een eigen stijl ontwikkeld en al schrijft hij gemiddeld drie boeken per jaar, hij blijft op
niveau.

Wie, zoals ik, groot is geworden met cowboyboeken, heeft ook een goede aan hem. Als hij even genoeg heeft van Spenser, Randall en Stone trekt Parker naar het westen dat dan opeens weer wild is. ‘Brimstone’, ‘Resolution’ en ‘Appaloosa’ zijn westerns waar erg van valt te genieten".

Peter de Zwaan

Robert B. Parker in onze catalogus
Peter de Zwaan in onze catalogus
Van Peter de Zwaan verscheen begin mei bij De Bezige Bij/Cargo
‘De vuurwerkramp van Harmen Saliger’.
Kijk ook op www.peterdezwaan.nl

Bekende thrillerauteurs schrijven gastrecensie op Bieblog Hengelo!

Het is juni: de Maand van het Spannende Boek. Sinds 1989 organiseert de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (kortweg CPNB) deze themamaand om de literaire genres als thrillers en detectives te promoten. Traditioneel wordt in deze maand de Gouden Strop uitgereikt, de prijs voor de beste Nederlandstalige spannende roman. Gisteren vond de uitreiking plaats, tijdens de Avond van het Spannende Boek in de Melkweg.
De gelukkige winnaar: Gauke Andriesse, met zijn boek De handen van Kalman Teller. De jury prees zijn lef om de losse eindjes niet aan elkaar te knopen, maar open te laten. Losse eindjes die nog ‘lang naknagen’.
De Schaduwprijs, de prijs voor het beste spannende debuut ging naar Caleidoscoop van Linda Jansma.


Elk jaar krijgt de boekenkoper in deze maand een geschenk bij aankoop van minimaal €12,50 aan Nederlandstalige boeken. Dit jaar schreef het Italiaanse duo Monaldi & Sorti het geschenkboek Versluiering.

Maar ook de bibliotheekleden worden in de watten gelegd. Speciaal voor hen is namelijk het geschenkboekje Stille getuigen geschreven, met 25 spannende verhalen van vooraanstaande thrillerauteurs van eigen bodem. De verhalen in Stille getuigen nemen allemaal een forensische techniek als uitgangspunt en geven zo een uitzonderlijk inkijkje in de laboratoria en expertise van het NFI, de grootste organisatie voor forensisch technisch onderzoek in ons land.
Het boekje vind je vanaf vandaag (op = op!) in Bibliotheek Hengelo Beursplein op de 2e verdieping, waar tegenwoordig alle genres van spannende romans bij elkaar staan. The place to be deze maand!

Om met het Bieblog een extra draai te geven aan deze spannende maand, hebben wij thrillerauteurs uitgenodigd om voor ons te bloggen. Zes van de 25 thrillerauteurs die hebben meegewerkt aan Stille getuigen schrijven deze maand een recensie. Zij reageerden vol enthousiasme op onze vraag en willen jullie graag inspireren. Schrijvers zijn natuurlijk behoorlijk kritisch, dus als je zin hebt in een goed boek, dan ben je deze maand hier aan het goede adres.

Hou het Bieblog dus goed in de gaten! Wíe deze maand langskomen houden we nog even voor ons. Al kunnen we al wel een tipje van de sluier geven: we sluiten af met de auteur die het eerste promotieboek voor de Maand van het Spannende Boek schreef…

 

Reserveer 'De Handen Van Kalman Teller' in onze catalogus
Reserveer 'Caleidoscoop' in onze catalogus

Duizend dagen in China - Bettine Vriesekoop

Bettine Vriesekoop kon, dankzij haar sportcarrière en haar bekendheid met het land en de taal, voor het NRC Handelsblad schrijven in China. In haar boek Duizend dagen in China gunt zij ons een blik in haar leven als journaliste in China, zonder dat zij de werkelijkheid mooier maakt dan het is.

Het boek begint bij het moment dat Bettine hoort dat ze de baan in Beijing heeft gekregen en eindigt bij het afscheid op een Chinees vliegveld, drie jaar later. Ze beschrijft heel openhartig hoe zij zich als alleenstaande moeder met haar 8-jarige zoontje Tymo en beginnend journaliste staande houdt in Peking. In de aanloop naar de Olympische Spelen doet ze verslag historische gebeurtenissen; de etnische rellen in Xinjiang, de onlusten in het westen tussen Han-Chinezen en Oeigoeren, de opstand in Tibet, de aardbeving in Sichuan en de stormachtige ontwikkeling van de Chinese economie omdat buitenlandse investeerders in China de goedkope arbeiderskrachten vinden. Waaronder een aantal Nederlanders die een rozenkwekerij hebben opgezet en voorspellen dat dè bloemenexport zich vanuit Nederland verplaatst naar China.

Vooral de hoofdstukken waarin Vriesekoop een kijkje geeft in de levens van de gewone Chinezen vond ik boeiend. Zoals die van taxichauffeur Miles, ayi Wang, de ontmoeting met haar tolk uit 1980, meneer Qiu en haar “rechterhand” Colin. Tijdens de laatste trip met hem naar het terracotta-leger wordt duidelijk hoe zij over elkaar denken en waarom.

En die onsmakelijke eetgewoonten van de gemiddelde Chinees om zijn noedels in de trein naar binnen te slurpen? Ik zal het vanzelf wel merken tijdens mijn treinreizen door China in juni. Ik slurp gewoon mee.

Reserveer in onze catalogus

Stella

Stella is een elfjarig meisje dat opgroeit in het café van haar ouders, aan de rand van de Parijse samenleving. Het café is haar wereld, de stamgasten zijn haar opvoeders. Haar ouders hebben meer oog voor hun gasten en hun instabiele relatie, dan voor hun dochter die langzaam de volwassenheid in groeit. Stella begrijpt feilloos het gedrag en de motieven van volwassenen, maar heeft moeite met leren lezen, schrijven en rekenen. Tot zover het ingrediënt eenzaamheid.

Stella gaat gelukkig wel naar een wat burgerlijke, elitaire middelbare school. Daar valt ze uit de toom wat betreft haar achtergrond, maar kan ze zich ook optrekken aan andere kinderen en die andere wereld. In Gladys vindt ze een slimme en goed opgevoede vriendin, die haar onder andere in aanraking brengt met literatuur. Dus het volgende moment staat ze onwennig in een boekhandel en rent ze met haar eerste zelfgekochte boek naar huis. Daarmee komt er een snufje hoop om de hoek kijken.

Stella is een film over een meisje dat langzaam haar milieu ontstijgt en dat de angst voor alles wat er met haar en om haar heen gebeurt ombuigt in het vinden van haar bestemming in het leven.

Iedereen zal zo z'n eigen kinderemoties uit deze film halen. Of misschien wel meer meevoelen met de volwassenen uit het café of in de school. Voor mij was het vooral die eenzaamheid die wel een snaar raakte. Stella kan niet anders dan haar eigen overlevingsmechanisme in gang zetten. Saillant detail is dat het hele verhaal gebaseerd is op een autobiografisch gegeven van de regisseur Sylvie Verheyde. Toch voelt alles niet als een koelbloedige afrekening met het verleden, maar eerder als een afrekening met de angst voor de toekomst. En dat geeft je zelfs als volwassene wel weer hoop.



Reserveer nu in onze catalogus.

Raimundo Amador

Vorige week was ik een paar dagen in Madrid. En waar veel mensen van zo'n toeristisch stedentripje thuiskomen met een leuke koelkastmagneet in de vorm van een waaier of stier, neem ik vaak muziek mee uit het land waar ik op bezoek ben.
Daarbij laat ik mij overigens niet leiden door enige kennis hoor; ik kijk vooral in de bakken met 'local music' en beoordeel het cd-hoesje in kwestie.

Dat je daardoor het risico loopt om de plank finaal mis te slaan, neem ik op de koop toe.
Zo kwam ik ooit eens terug uit Noorwegen met een cd die er op het oog interessant uitzag, maar de muziek die er op stond leek meer weg te hebben van een serieuze gooi naar de finale van het songfestival...
Maar dat terzijde.

In de bakken van de overigens bijzonder grote muziek-afdeling van het warenhuis El Corte Inglés stuitte ik op aanbiedingen in de categorie 'contemporary flamengo'. Dat maakt nieuwsgierig..

Raimundo Amador blijkt een gitarist te zijn die Flamengo combineert met rock en blues. Op een verzamelalbum zie ik ook de namen van BB King en Björk. Da's apart. Blind gekocht voor €6,-: dat bleek bij het beluisteren thuis echt geen geld voor deze 'Flamengo-Fusion'. Inderdaad een bonte afwisseling van authentieke flamengo, bluesrock, jazz en pop. Niet allemaal even mooi, maar dat mag de pret niet drukken.
En bovendien erg verrassend voor mijzelf: het nummer met Björk maakt indruk:



Dus nog even nagenieten thuis..
Meegenieten mag! Er is gelukkig ook een cd via de bibliotheek te leen.
Saludos...

Eck



Reserveer in onze catalogus

Mijn eerste herinnering aan Annie M.G. Schmidt

Wat jammer, bij het afscheuren van mijn scheurkalender Jeugdpoëzie, waarop ik elke dag een gedicht vind, vandaag geen gedicht van Annie M G Schmidt. De samenstellers van de kalender waren zeker vergeten dat het vandaag, 20 mei 2011, Annie’s 100ste geboortedag is. Annie en jeugdpoëzie horen voor mij toch echt bij elkaar. Annie M G Schmidt: een grote favoriet van mij. Zij heeft mijn boekenliefde aangewakkerd, zonder Annie was ik vast niet in het boekenvak terecht gekomen. Als kind heb ik genóten van haar verhalen en gedichten.
Eén van mijn herinneringen gaat terug naar begin jaren ’60. Ik was een meisje van een jaar of vier,vijf. Wij hadden thuis een ‘pick-up’ (oftewel: platenspeler).

Via Venz-hagelslag (spaarzegeltjes?) kreeg ik Ibbeltje, een muzikaal hoorspel op grammofoonplaat. Ibbeltje was een meisje dat altijd smerig was. Haar moeder was vroeger een poes geweest en kon daardoor met katten praten. Handig, vooral als boze buurman Pinkepank de familie dwars zat. Al luisterend op de bank, met mijn kat op schoot, verplaatste ik me in Ibbeltje, het smerige, ondeugende meisje. De avonturen die ze beleefde, zo vol humor, zo vrolijk, zo spannend, zo absurd. Gelukkig mocht ik zelf de pick-up bedienen, want grijsgedraaid heb ik de singeltjes. Alle tekst en liedjes kende ik uit mijn hoofd.
Jaren later, jaren ’90, werd Ibbeltje eindelijk in boekvorm uitgegeven. Samen met mijn twee kinderen heb ik Ibbeltjes avonturen herbeleefd. Elke avond kropen we vroeg in het grote bed van pappa en mamma en las ik ze voor. De verhalen speelden zich af in de jaren ‘50, maar mijn jaren ’90 jongens luisterden ademloos en ik voelde me weer Ibbeltje.
Wat kan een boek, een verhaal, een fantasie een mens gelukkig maken.
Dank je wel Annie!

Annemarie

Reserveer het boek in onze catalogus
Reserveer het luisterboek in onze catalogus
Reserveer de film in onze catalogus
Download het e-Audio Book via Netlibrary

Schuld

Karin Alvtegen is een Zweedse misdaadschrijfster met inmiddels een vijftal boeken op haar naam die in het Nederlands vertaald zijn. In Zweden is zij erg populair. Schuld is haar eerste roman. Zij schreef het boek na een diepe depressie die ontstond na de dood van haar broer. Het boek is opgedragen aan deze broer.

Van de achterflap:

Peter Brolin staat voor een faillissement en kan wel wat geld gebruiken. Het is daarom niet verwonderlijk dat hij van een wildvreemde vrouw de opdracht aanneemt een pakketje bij haar man Olov te bezorgen. Als Peter zich bij Olov meldt, is deze zeer verbaasd én verontrust. Olov Lundberg is namelijk al jaren weduwnaar. In het pakje vinden ze een roodfluwelen doosje met daarin een bleekwitte afgesneden teen. Olov zegt al enige tijd het mikpunt van terreur te zijn. Peter verklaart zich bereid om tegen vorstelijke betaling de identiteit van de mysterieuze vrouwelijke stalker te achterhalen. Al snel richt de terreur zich op hem.

Dat Peter Brolin een product van zijn verleden is wordt, naarmate het boek vordert, steeds meer duidelijk. Zijn vader overlijdt op jonge leeftijd. Zijn moeder kan dit niet verwerken. Jaren later dekt zij nog steeds de tafel voor vier personen. Peter lijdt aan een angststoornis waardoor hij steeds meer in een isolement raakt. Alvtegen beschrijft dit als volgt:

Hij kon ieder moment getroffen worden door een plotseling gevoel van onbehagen dat zo sterk was dat het meteen fysiek werd. [...] Het was alsof hij plotseling en zonder voorafgaande waarschuwing van alle huid ontdaan raakte, waardoor alle prikkels vrij zijn lichaam konden binnengaan. Alsof hij plotseling werd blootgesteld aan een verschrikkelijke dreiging, waarvan hij niet kon vaststellen van welke kant die kwam. [...] Het begon altijd met hartkloppingen. Die waren zo sterk dat zijn borst pijn deed van de inspanning. Naarmate die erger werden, werd het steeds moelijker om zijn ademhaling onder controle te houden. Het lichaam leek te geloven dat er geen lucht meer voorbij het strottenhoofd kwam, hoewel hij tweemaal zo snel ademde als normaal en met diepe teugen. Het zette hem ertoe aan nog sneller te ademen en toch had hij het gevoel dat hij ging stikken. [...] Daarna kwamen de tintelingen. Ze begonnen in zijn handen en voeten en zochten zich een weg omhoog door armen en benen. Bewegen werd steeds moeilijker. [...]

Peter ontdekt dat hij lijdt aan paniekaanvallen. Hij schaamt zich zo voor alleen al het woord paniekaanval en voor zijn totale gebrek aan zelfbeheersing dat hij niet in staat is hiervoor hulp te zoeken. Wat dit alles met schuld te maken heeft, wordt allengs duidelijker.

Een jaar of 2 geleden las ik Schaduw van deze schrijfster en ik kan me herinneren dat ik het toen een prachtig boek vond. Nu dus 'Schuld'. Wat mij in dit boek opviel is het eenvoudige taalgebruik, met korte zinnen, waarin Altvegen haar verhaal vertelt. En dat staat in schril contrast met de inhoud, want die is zeer gecompliceerd. Voor mij was het deze schijnbare tegenstelling die me zo boeide in dit boek.

Reserveer in onze catalogus

Pretpark Nederland

Nederlanders doen vreemde dingen in hun vrije tijd! Dat is de conclusie van het kijken van Pretpark Nederland van Michiel van Erp. Deze documentairefilm geeft een vermakelijk, verbazende en ontroerende kijk op hoe Nederlanders hun dagje uit invullen.

Van gezellig een dagje homo's kijken op de Gay Pride, een potje knokken met Orks op de Elf Fantasy Fair tot de jacht op aanbiedingen op de Libelle Zomerweek. De verbindende factor in de film is een touringcar met rondreizende Chinezen aan wie de gids uitleg geeft wat die rare Nederlanders allemaal aan het doen zijn.

Je krijgt in de film ook een kijkje achter de schermen van de Nederlandse vermaakindustrie. Zoals de hele organisatie van het Chocoladefestival in Zutphen of de verkoopacties in het outlet-winkelcentrum Batavia Stad. Michiel van Erp heeft een perfect keuze gemaakt in de soms wat knullige personen die hij in de film volgt. Het zijn mannen die hun werk uiterst serieus nemen maar tegelijkertijd heeft dat werk enorm lullige aspecten. In het begin moest ik vooral erg om ze lachen maar je krijgt ook respect voor de inzet en passie waarmee ze hun werk doen. Probeer maar eens de juiste kleur Renault Clio voor je actie te regelen of kinderen weg te houden bij een echt chocoladebed. Pretpark Nederland moet je gezien hebben!



Reserveer in onze catalogus

De lach en de dood - Pieter Webeling

The secret source of humor itself is not joy but sorrow. There is no humor in heaven. Met dit motto, ontleend aan de Amerikaanse schrijver en humorist Mark Twain, begint Pieter Webeling zijn boek De lach en de dood.

Van de achterflap
Zonder Ernst geen humor. Dat is de lijfspreuk van de legendarische joodse komiek Ernst Hofman. Als hij in februari 1944 naar een kamp in Polen wordt gedeporteerd, is zijn humor niet alleen een buffer tegen de barbarij, maar ook een waardevol ruilmiddel. Zijn geliefde Helena zit opgesloten in het vrouwenkamp. Als wederdienst voor het smokkelen van briefjes vertelt hij elke dag na het avondappèl grappen aan medegevangenen. Dit blijft niet onopgemerkt. De kampcommandant wil dat hij gaat optreden voor de SS. Humor is overleven. Maar hoe ver is Ernst bereid te gaan?

In een interview met Webeling werd hem de vraag gesteld of dit boek nog iets toevoegt aan wat er al over de Holocaust is geschreven.
"Die vraag is eigenlijk onterecht", zegt Webeling. "Het gaat er niet om wát, maar hóe je het opschrijft. Als je een nieuw popliedje hoort, denk je ook niet: al wéér een tekst over de liefde? De Holocaust is in mijn roman het decor voor de vraag: wat gebeurt er met de humor in de zwaarst denkbare levensomstandigheden? Zou ik de beulen laten lachen als ik daarmee mijn geliefde kon redden? Dat is de essentie......"

Het beroemde lied Ich liebe dich, dat Ernst Hofman zachtjes zingt in De lach en de dood is ook te horen in de documentaire Westerbork girl, vanaf 16.50

Stil werd ik van dit boek, heel stil. Webeling vond ik op zijn sterkst in de beschrijvingen van de verschrikkingen van het kamp.
De zin “Tellen, altijd maar tellen, terwijl een mensenleven niet telde... dekte voor mij de gehele lading van de werkelijk onvoorstelbare waanzin die in de concentratiekampen heeft plaatsgevonden.


Reserveer in onze catalogus

Lucinda Williams - Blessed

Het album is alweer eventjes uit, maar was wel één van de eerste albums dit jaar die een enorme kans maakt om hoog in mijn jaarlijstje te komen. Het album 'Blessed' van Lucinda Williams is echt prachtig.
Dit is wat mij betreft waar rootsrock om draait: mooie verhalen, een rauw stemgeluid met een snik, gitaarpartijen die zorgen voor kippenvel... De hese stem van Williams zou bij anderen wellicht ook wat irritatie op kunnen wekken, maar goed.. De liefhebbers zijn wel blij!

Jarenlang gold de Amerikaanse singer/songwriter Lucinda Williams als de koningin van het gebroken hart. Onopgesmukt, ruig en met haar rauwe, gebroken stem wist zij dit als geen ander te bezingen op albums als Essence (2001) en World Without Tears (2003). Het wisselvallige Little Honey (2008) stond in het teken van de ware liefde die zij, als gevorderde vijftiger eindelijk had gevonden. Inmiddels is Williams getrouwd met Tom Overby (ook haar manager) en leidt ze een harmonieus leven in Los Angeles. De albumtitel Blessed is dus niet cynisch bedoeld. In felle countryrocksongs, afgewisseld met breekbare ballads, observeert Williams nu vooral op betrokken wijze het leven om zich heen. Zij ziet de schoonheid hiervan maar ook nog steeds ongeluk en verlies. Het ontbreken van stergitarist Doug Pettibone wordt opgevangen door de twee, stevig en los om elkaar heen spelende gitaristen Val McCallum en Greg Leisz. Dit draagt bij aan de ongedwongen sfeer van dit album waarop de gezegende Williams zich weer een betekenisvolle songwriter toont. (Muziekweb)

En dat is geen woord teveel gezegd..
Er is nog het een en ander uitgekomen dit jaar, en er volgen ook nog een stuk of wat fraaie releases... Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke notering eind dit jaar: ik durf er nog geen uitspraak over te doen. Een aanrader!



Reserveer in onze catalogus

Verzamel de liefde

Net als jeugdliteratuur is er nog te weinig poëzie op ons bieblog. Tja, een mooie dichtbundel leest misschien niet als een pageturner, maar kan je wel met heel weinig woorden heel diep raken. En dan leg je hem gewoon weer even weg, voor een volgende prik in je ziel.

De dichter die dat altijd weer bij mij voor elkaar krijgt is Bart Moeyaert. Daarmee verval ik misschien in herhaling wat betreft mijn liefde voor zijn woorden, maar ja, moet 'ie maar niet zo mooi schrijven!

Zijn bundel Verzamel de liefde bevat kleine pareltjes over liefde, verliefdheid, verlaten en verlaten worden. Als je ooit een gedicht zoekt voor je geliefde, moet je echt daar eens in snuffelen. Dat wat jij zo graag wilt zeggen, maar waar je de woorden niet voor vindt, staat er zeker tussen. Voor die momenten waarop de liefde mooi en jong is, waarop de vlam langzaam dooft of er ineens geslagen wordt met deuren, en voor die momenten waarop de gedachte aan de ander te verliezen je bij je strot grijpt.


Kwijt
Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op,
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang
gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.

Voor de liefhebber: hier hoor je hoe Moeyaert dit gedicht voordraagt.


Reserveer nu in onze catalogus.