B-Day!

Beste lezers van ons Bieblog,

Vandaag is het B-Day!
Wat dat betekent? We gaan op enkele digitale plekken over op onze nieuwe huisstijl, met nieuwe kleuren en een nieuw (landelijk) logo.

Later vandaag krijgt ons Bieblog een nieuw jasje...
Benieuwd? Hou ons in de gaten...

Live Aid

Bieblog Hengelo blogt Curves Voedselactie

Voor onze serie posts in het kader van de Curves Voedselactie dacht ik uiteraard gelijk aan muziek. En het eerste waar ik aan moest denken waren de memorabele 'Live Aid' concerten op 13 juli 1985.

Het ging om een benefiet voor Ethiopië, waar hongersnood heerste. Het evenement werd in veel landen rechtstreeks uitgezonden en werd daarmee een van de grootste mediaspektakels die de wereld ooit had gezien. De intensiteit waarmee een grote hoeveelheid wereldsterren optraden op deze dag was ongekend...

De opbrengst van het concert overtrof alle verwachtingen van de organisatoren. Waar gerekend was op ca. 1 miljoen Britse pond werd in 2001 in een televisieprogramma door een van de organisatoren aangegeven dat de opbrengsten waren opgelopen tot meer dan 150 miljoen pond.


De baten van de veel later verschenen uitgave op vier dvd's van de concertopnamen uit 1985 komen nu o.a. ten goede aan de vluchtelingen in Darfur. En wat de muziek betreft doen de superlatieven die op de doos zijn afgedrukt en die afkomstig zijn van recensies uit 1985 misschien wat overdreven aan, maar een kern van waarheid zit er beslist in: 'The biggest rock event in history', 'The greatest live concert of all time'.

Twintig jaar later bleek het uiteindelijk nóg groter te kunnen: 'Live 8' vond op 2 juli 2005 plaats in de G8-landen en in Zuid-Afrika.
Net als Live Aid werd Live 8 georganiseerd door Bob Geldof en Midge Ure. Anders dan Live Aid in '85 was Live 8 bedoeld om druk op de G8 uit te oefenen om handelsbelemmeringen op te heffen die in het nadeel van ontwikkelingslanden werken. Daarnaast zouden de G8 hun ontwikkelingshulp moeten vergroten tot de afgesproken 0,7% en het klimaatverdrag van Kyoto ratificeren. Meer dan 1000 muzikanten traden op, waaronder enkele acts van Live Aid. 182 televisiekanalen en 2000 radiostations zonden het concert uit. Een opsomming geven van de artiesten die optraden is ondoenlijk maar met Paul McCartney, U2, Coldplay, Stevie Wonder, R.E.M., Madonna, Sting, Björk, Neil Young en Robbie Williams kun je spreken van een line-up die Live Aid op zijn minst evenaart. De reünie van Pink Floyd was in muzikaal-historisch opzicht dé grote gebeurtenis en dat concert staat dan ook integraal op deze box van vier dvd's met alle hoogtepunten van die roemruchte dag.

Het ligt vast aan mij, maar indrukwekkender dan 1985 vond ik het niet. Heeft natuurlijk ook met leeftijd te maken; ik was toen aanmerkelijk vatbaarder voor super-idolen.. ;-) Het hoogtepunt in 1985 was volgens velen het optreden van Queen, maar ik was toch meer een U2-fan.
"Gelukkig hebben we de beelden nog..."



Reserveer 'Live Aid (1985)' in onze catalogus
Reserveer 'Live 8 (2005)' in onze catalogus

(bronnen: wikipedia, NBDBiblion)

Russian Ark

Vandaag zet ik een film in de spotlight die in de eerste plaats mooi is om te zien, maar die haar bekendheid vooral te danken heeft aan de manier waarop ze is gemaakt. De volle 93 filmminuten zijn namelijk geschoten in één ononderbroken shot. Ja, en daarmee breek je in één klap nogal wat records!

Denk nu niet dat ze zich er vanaf maken met een tweegesprek aan de keukentafel, nee hoor, er doen zelfs meer dan 2000 acteurs in mee en er is doorlopend beweging. Echt een gewaagd experiment dus, dat misschien wel mooi bezuinigt op montagekosten, maar natuurlijk wel flink wat voorbereiding vraagt!

Russian Ark vertelt het verhaal van drie eeuwen Russische geschiedenis in en om die beroemde Hermitage. Samen met een verteller loop je door de tuinen, gangen en zalen van het oude paleis, waar zich op dat momenten waargebeurde, historische taferelen afspelen.

Een geschiedenislesje dus. Aangevuld met een flinke portie culturele en kunstzinnige vorming, want al die de schilderijen hebben ze voor het gemak maar even laten hangen. De verteller praat op geheel eigen wijze alle taferelen aan elkaar en biedt een mooi inkijkje in het Russische hofleven van toen.

Voor mij een film met veel ah- en oh-momenten, maar ook met veel respect voor de makers. Zelf wel eens geprobeerd een leuk vakantiefilmpje in één shot te draaien? En na hoeveel seconde liep dat al uit de hand? Ik bedoel maar! Laat je dus maar mooi meevoeren op de Russische klanken en het draaien van de band.





Reserveer nu in onze catalogus.

Alle dagen schuld: praktijkverhalen over armoede

Bieblog Hengelo blogt Curves Voedselactie.

Armoede in Almelo: zo had Alle dagen schuld ook kunnen heten. Want daar speelt het boek zich af. Maar het was een voor groot deel toeval dat journalist Mirjam Pool daar terecht kwam. Almelo is in het boek meer een decor: de verhalen spelen zich in variaties op talloze andere plaatsen in Nederland af.

Volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) hadden in 2009 in Nederland 531.000 huishoudens een groot risico op armoede en dan heb je het over 1.090.000 personen. Ruim 1 miljoen mensen: ik vind dat schokkend veel. In het Armoedesignalement 2010 ziet het SCP verder dat in 2009 de armoede in Nederland is gestegen, dat arme mensen aangeven vaak betalingsachterstanden hebben en zich regelmatig geen warme maaltijd of nieuwe kleren kunnen veroorloven en dat het percentage arme kinderen sinds lange tijd weer is gestegen.

Dit soort onthutsende cijfers was voor Mirjam Pool aanleiding om zich verder in armoede te verdiepen. Wie zijn die mensen achter de cijfers? In Alle dagen schuld gaat zij op bezoek en in gesprek met degenen die het niet redden in onze zogenaamde welvaartmaatschappij. Zoals de twintigers Dennis en Chantal bij wie alles een puinhoop is: hun huishouden, de opvoeding van hun 3 kinderen, hun financiën. Ze dreigen onder te gaan aan hun schulden en werken zich met impulsieve acties steeds verder in de nesten. Ze praat ook met professionele hulpverleners en vrijwilligers die soms ook geen uitweg lijken te weten. Veel bewondering heb ik voor Nolda Schepers van Stichting Boodschappenmand die concrete hulp geeft aan mensen die het echt nodig hebben.

Alle dagen schuld confronteert je met de dagelijkse praktijk van leven in armoede.

Reserveer in onze catalogus

Bieblog Hengelo blogt Curves Voedselactie

Bibliotheek Hengelo steunt de Curves Voedselactie. De actie is eenvoudig van opzet: de hele maand april kunnen mensen daar boodschappen inleveren. Vorig jaar is zo wereldwijd door de Curves vestigingen 3,1 miljoen kilo voedsel verzameld! Alle boodschappen die in Hengelo worden ingezameld gaan naar de Voedselbank Midden Twente, die heel blij is met dit initiatief. Zij ondersteunen wekelijks bijna 300 gezinnen met voedselpakketten in Hengelo en Borne.

Belangrijk werk dus doe ook mee! Er is een leuke maandkalender gemaakt om zo te stimuleren om veel verschillende producten in te zamelen. Die kalender vindt je hier, en hier zie je het overzicht van het voedsel van de dag. Print ‘m uit en plak ‘m op de koelkast! Laat weten wat je doet en waar Curves de verzameling kan ophalen of breng dit bij Curves Hengelo Noord of Zuid. Curves Hengelo Noord, Berlijnstraat 14, wijk Roershoek/Slangenbeek, 074-2770005 of Curves Hengelo Zuid, Tuindorpstraat 61, Creatieve Fabriek B04, 074-8001900. Tussen 12:00 en 16:00 uur zijn de vestigingen gesloten.

Bibliotheek Hengelo draagt graag een steentje bij aan deze actie: zo gaan van onze recent afgeschreven boeken zo'n 300 mooie exemplaren als schenking naar de Voedselbank. Onze directeur Marion Mertens benadrukt het belang van lezen voor iedereen: "lezen moet altijd bereikbaar blijven, want wie leest ontwikkelt zich en dat moet voor ieder mens binnen de mogelijkheden liggen". Bij de opening van de actie overhandigde ze een symbolische boodschappentas met boeken als "geestelijk voedsel" aan Curves. Lees meer over de actie op onze website.

Als Bieblog Hengelo kunnen we natuurlijk niet achterblijven! Deze maand schrijven de redacteuren elk een speciale blog waarbij ze zich door deze actie laten inspireren. 

De andere helft leeft

Wat doet een titel van een boek met je? Bij mij heel veel, merk ik. Soms roept het spanning op, soms heeft een titel iets poetisch en soms maakt een titel gewoon nieuwsgierig. Dat laatste was het geval met 'De andere helft leeft'. Welke andere helft? Gaat het over een tweeling of ligt er een diepere gedachte aan ten grondslag, gaat een deel van één en dezelfde persoon dood en is het symbolisch gebruikt? Hoe dan ook, samen met de kaft en de tekst op de achterflap is het de titel die mij ertoe verleidt een boek te gaan lezen.

Ik heb al eens eerder een boek van Sophie Hannah gelezen (en er hier over geschreven) en ook dat droeg bij aan mijn keuze voor dit boek.

Evenals in 'Gevarenzone' wordt het verhaal vanuit twee perspectieven verteld. Soms is Ruth aan het woord, en wel in de ik-vorm, soms volgen we Charlie Zailer of haar vriendje SimonWaterhouse vanuit de derde vorm. Een verrassend vertelperspectief, omdat de schrijfster hierdoor in staat is vanuit verschillende invalshoeken een verhaal bloot te leggen dat steeds meer raakvlakken vertoont. De opening is origineel (wat denk je als je grote liefde je vertelt dat hij iemand vermoord heeft en jij weet dat deze persoon persoon springlevend is?), de plot is weer waanzinnig goed en je blijft dus lezen.

Het blijft echter wel een beetje worstelen met Charlie en Simon en hun onderlinge verhouding. Die had van mij wat meer op achtergrond gemogen, maar daar moet je ook weer niet teveel over zeuren als je met zo'n pageturner op de bank zit.

Reserveer in onze catalogus

Vita - Melania Mazzucco

Blijkbaar heb ik er patent op, schrijvers kiezen die de Premio Strega gewonnen hebben. Eerst met Nicolò Ammanati, toen Paolo Giordani en nu Melania Mazzucco.
Ik hou van boeken die een heel leven vertellen en liefst ook nog het leven van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. En die je de geschiedenis beter laten begrijpen. En als er dan aan het eind ook nog een sprankje hoop over is….
Vita van Melania Mazzucco heeft het allemaal.

Van de achterflap
New York, 1903. Op Ellis Island gaan twee kinderen uit een gehucht in Zuid-Italië van boord: Diamante van twaalf en Vita, pas negen jaar oud. Hij is zwijgzaam, trots en onverschrokken; zij impulsief, jaloers en begiftigd met het mysterieuze vermogen om voorwerpen te verplaatsen. In een chaotisch pension in de Italiaanse wijk downtown maken de kinderen kennis met de dood en het alfabet, verleidingen, seks, verraad en trouw. Ze groeien er op tot volwassenen, vinden elkaar en verliezen elkaar uit het oog. Ze blijven hopen op een gouden toekomst die in het land van de onbegrensde mogelijkheden immers voor iedereen is weggelegd. Maar hun kinderdromen zullen niet uitkomen, niet in New York, niet voor hen samen.

Het is geen boek om vrolijk van te worden, wel een boeiend en intrigerend verhaal over Italiaanse migranten in de VS. Mooie, maar ook droevige sfeerbeelden, waarin je de ellende, de stank, de afbraak als lezer bijna kunt voelen en ruiken. Het contrast tussen het landelijke Italië en het immense New York moet enorm zijn geweest. De (social) media zoals we die nu kennen, bestonden niet waardoor mensen zich niet echt een goede voorstelling konden maken van het 'Beloofde Land'.

Af en toe is het verhaal wat traag en langdradig, maar bij levensverhalen zoals deze heb ik daar geen moeite mee. Want het is tegelijkertijd een verslag van Mazzucco’s persoonlijke zoektocht naar haar eigen afkomst, gebaseerd op o.a. persoonlijke correspondentie van Mazzucco’s familie en oud krantenartikelen.
Het is een geschiedenis van armoede en mislukking waar Italianen, ook nu, niet graag aan terugdenken. Mazzucco’s roman maakte destijds ook nogal wat los. Veel Italianen begonnen anders te kijken naar de immigranten die in deze tijd naar Italië komen om de armoede te ontvluchten. En die, evenals een eeuw geleden, worden uitgebuit.
Opgroeien in een totaal andere cultuur, in welke tijd dan ook, blijft actueel.

Overigens.... dinsdag 12 april geeft Tim Klaasse van Filmeducatie een lezing over de verfilming van De Eenzaamheid van de priemgetallen.

De film zelf wordt bij Filmliga Hengelo vertoont.

Reserveer Vita in onze catalogus
Reserveer De eenzaamheid van de priemgetallen in onze catalogus

Broederziel Alleen? - Minke Weggemans

Je moet er niet aan denken! Maar op een dag kan het je overkomen. Het verlies van een broer of zus. Minke Weggemans maakte het mee. Op de dag dat ze 21 jaar werd overleed haar broer Wim (32) plotseling. In de rouwliteratuur gaat de aandacht vooral uit naar ouders, partners en/of kinderen. Dus schreef ze 'Broederziel alleen?', met daarin de vragen en ervaringen van lotgenoten en haarzelf. Ze geeft lezingen om het rouwproces van broers en zussen bij een breed publiek onder de aandacht te brengen en om ook hulpverleners en andere professionals erop te attenderen. In Broederziel alleen? wilde ze het taboe hierover doorbreken en dat is haar gelukt.

Hoe erg het ook is om een partner te verliezen, je zou iemand anders kunnen tegenkomen. Maar een broer of zus is onvervangbaar. Die relatie is een band voor het leven, o.a. door een gemeenschappelijke jeugd, de familieband en bloedband. In normale gevallen is het ook nog eens de langstlevende relatie die je in je leven kunt hebben. Zelfs bij een verstoorde relatie lijd je verlies. Het boek zet je aan het denken over hoe je zelf verder wilt met het verlies.

Er komen twee vervolgen:
In 'Rouw in de zijlijn' vertellen zussen over hun persoonlijke verlies van een broer of zus.
In deze verhalen zoeken zussen naar een innerlijke en uiterlijke balans na het verlies van een broer of zus. Ze vragen ruimte voor hun verdriet en aandacht voor hun verhaal van liefde en verlies. Ieder verhaal is anders van toon en stijl, het zijn diep persoonlijke verhalen die ons worden toevertrouwd. Dat is des te ontroerender als je beseft dat deze zussen hun rouwverhaal durven te delen in een samenleving die daar tot nu toe niet of nauwelijks in geïnteresseerd lijkt te zijn.

'Broers rouwen ook' laat broers aan het woord over hun persoonlijke verlies.
Dit boek bevat een groot aantal langere verhalen van broers die een broer of zus hebben verloren. Deze prachtige verhalen worden voorzien van hele mooie foto’s waardoor je je nog veel beter kunt inleven in het verhaal. Daardoor is dit boek echt een aanrader voor iedere zus of broer die zich afvraagt hoe anderen dit rouwproces nou beleven en doormaken.

Zij laten ons meebeleven hoe ingrijpend zo’n verlies kan zijn. Soms zo ingrijpend dat men niet in staat is om te werken. Drie boeken die veel ogen zal openen voor dit dikwijls verborgen verdriet van broers en zussen na het verlies van een broer of zus.

Voor mij waren het bijzondere boeken omdat ik zelf ook een broer heb verloren . Ik herkende veel in de verhalen.

Joke


Reserveer “Broederziel alleen?” in onze catalogus
Reserveer “Rouw in de zijlijn” in onze catalogus
Reserveer “Broers rouwen ook” in onze catalogus

Ja-maar ... huh?!

Voor m'n verjaardag kreeg ik het boekje Ja-maar ... huh?! Kennelijk was het nodig. Het is het tweede boek van Bethold Gunster, de grondlegger van de Ja-maar filosofie. Tja, bedenk iets en je bent gelijk de grondlegger. Makkelijk.

Maar dit is een grappig boekje. Het gaat over de techniek van het 'omdenken': een (denk)techniek om problemen te transformeren in mogelijkheden. Omdenken leidt zo niet alleen tot de geboorte van een nieuwe mogelijkheid, maar het betekent ook het einde van een huidig probleem. Fijn.

Het zal de tekst op de achterflap zijn geweest die de geven deed besluiten voor mij dit boekje te kopen:
Voor de pessimist is het glas halfleeg. Voor de optimist is het halfvol. Dit boek gaat uit van een derde benadering: waar is de kraan?

Wat door de auteur in het voorwoord nog vrolijk wordt aangevuld met:
Voor de rechtgeaarde pessimist is het helemaal niet interessant hoeveel er in het glas zit. Hij zal toch kreunend verzuchten dat hij de afwas wel weer zal moeten doen.

Oké, tot zover de toon van dit boekje. Die is dus lekker leesbaar en humoristisch. De auteur legt ook nog even uit waarom we dit boekje op ons nachtkastje moeten leggen. Het bestaat namelijk uit hoofdstukken van ongeveer 3000 woorden, wat de gemiddelde lezer 10 minuten kost om te lezen. Precies de tijd die 64% van de mensen regelmatig besteedt aan het 'nog even' lezen voor het slapengaan. Aha.

Maar zonder gekheid, het is inderdaad wel een goed boek voor mij. Ik ben nog wel eens van de Ja-maar. Dus al die denkstrategieën die Gunster aandraagt om dat om te buigen naar een Ja-en houding, die zijn helemaal zo gek nog niet. Hij leert je onder andere hoe je moet wachten en accepteren in de liefde, moet doorzetten en terugdenken op je werk, elimineren en verleiden in tijden van strijd en hoe je moet rolverwisselen en ontregelen tijdens een spel. En hij leert je nog veel meer. Daarna hoe je het alleen nog maar in de praktijk te brengen.

En ik ben al aan het oefenen. Op de gever van het boekje. Dat was volgens mij niet helemaal de bedoeling. Ik hoor sindsdien opvallend vaak Ja-maar... Het ligt nu dus op een ander nachtkastje.

Reserveer in onze catalogus.

Despicable Me

Ik geloof dat er niet vaak een film is geweest waar ik zo naar heb uitgekeken op basis van alle leuke trailers. Het is helemaal fijn als je bij het zien van de film absoluut niet wordt teleurgesteld. 'Despicable Me' is een geweldige animatiefilm! Ik durf rustig te bekennen dat de tranen over mijn wangen rolden, met name om allerlei leuke geintjes en kleine half verborgen dingetjes tussendoor.

Het verhaal: Hoofdpersoon is de schurk Gru, die wedijvert met een andere slechterik om de titel allerslechtste misdadiger. Hij wordt geholpen door de 'minions', knalgele, kale wezentjes met bril. Als hij het plan opvat om de maan te stelen, adopteert hij drie weesmeisjes om zijn doel te bereiken. De meisjes zetten echter zijn wereld op z'n kop.
Kom er maar eens op...
Wat mij betreft zijn het echt de 'minions' die de film zo hilarisch maken..
Hoewel de film ook wel wat 'zoetsappigheden' bevat, is het verhaal best de moeite waard. Verwacht uiteraard niet teveel diepgang, maar daar is 't nou ook bepaald niet voor bedoeld.
Ik keek ook nooit naar Tom & Jerry voor de diepere lagen en de uitwerkingen van de karakters...
Nee, dit is gewoon lachen en je verder nergens druk om maken.
Veel plezier (en bekijk ook vooral de extra filmpjes)!





Reserveer de dvd in onze catalogus
Reserveer de blu-ray in onze catalogus

Bright Star, would I were stedfast as thou art

John Keats is één van Engelands grootste 19e eeuwse dichters uit de romantische periode. Zijn korte leven van slechts 25 jaren kenmerkt zich door de intensiviteit ervan. Er zit veel tragedie in het leven van Keats: zijn vader overlijdt als Keats 8 jaar oud is. Zowel zijn moeder als zijn broer Tom overlijden aan tuberculose en ook John wordt getroffen door deze ziekte en sterft eraan.
Bright Star is een (prachtig, lees de toelichting!) gedicht van Keats waarvan men aanneemt dat het is opgedragen aan zijn grote liefde Fanny Brawne. Het was echter een onmogelijke liefde in deze tijd van strenge mores en zeden. Met een niet geregeld inkomen was Keats geen partij voor een meisje als Fanny Brawne.

De film Bright Star van Jane Campion (bekend van o.a. The Piano) is niet een geschreven, maar gefilmd portret van de laatste levensjaren van Keats. Campion toont dit door de ogen van Fanny. Fanny Brawne is een modepopje. Druk bezig met het maken van haar eigen kleding, plezier makend met haar jongere zusje en broer gaat ze dansend door het leven met een, binnen de grenzen van die tijd, onafhankelijke geest. Poëzie is niets voor Fanny. Dit verandert als ze Keats leert kennen die, onder de hoede van zijn vriend en mededichter Charles Brown, naast haar komt wonen.



Een paar weken terug schreef ik over The Dutchess. Net als in die film gaat het in Bright Star over een onmogelijke liefde en net als in die film werd ik in Bright Star gegrepen door de zinloosheid van de normen en waarden die mensen in een keurslijf persen en nutteloze beperkingen opleggen. Ik begrijp heel goed dat dit de manier is waarop wij, in onze tijd, naar dit soort vraagstukken kijken en, jazeker, ik realiseer me ook dat over 200 jaar de mensheid wellicht met eenzelfde ongeloof naar de normen en waarden kijken die voor ons nu zo vanzelfsprekend zijn. Desondanks voel ik een soort plaatsvervangend, of misschien wel een uitgesteld medeleven met deze personages van vlees en bloed die echt geleefd hebben en dit echt hebben meegemaakt.

Jane Campion heeft een film gemaakt met prachtige beelden van een Engelse 19e eeuw, een film die ontroert en je meeneemt in een pure liefde.

Als biografisch drama weet ‘Bright Star' steeds te boeien. Nog interessanter is de film in zijn uitbeelding van het romantisch levensgevoel, als een constant verlangen naar een betere werkelijkheid. Romantiek heeft hier niets te maken met kaarslicht, kussen of verstrengelde lijven, maar met bedden en lichamen die door een houten wand zijn gescheiden. Wordt het verlangen al ingelost, dan is er dat andere verlangen, om de tijd stil te zetten en het geluk te laten voortduren tot in de eeuwigheid.

Als je van veel actie houdt en snelle beelden sla deze film dan absoluut over. Als je meer wilt weten over Keats en de romantiek, ga dan beslist kijken. Deze film werd overigens genomineerd voor een Gouden Palm.

Reserveer in onze catalogus

The Story of Stuff

Oef, ik heb het uit. The Story of Stuff is een fascinerend maar tegelijkertijd ook een confronterend boek. De ondertitel zegt genoeg: hoe onze obsessie met spullen de planeet, onze samenleving en onze gezondheid uitput - en een visie voor verandering. En tja, ik gebruik natuurlijk ook plenty spullen...

Schrijfster Annie Leonard is milieukundige en o.a. werkzaam voor Greenpeace. Zij heeft over de hele wereld onderzoek gedaan naar de verwerking van afval. Geleidelijk werd het haar duidelijk dat afval maar een deel van het probleem is. De complete levenscyclus van spul bestaat uit 5 onderdelen: winning, productie, distributie, consumptie en, als laatste, afval. Een groot nadeel van deze cyclus is dat het lineair is: we gooien onze spullen uiteindelijk weg. Waarom is dit een probleem? Omdat de aarde geen onuitputtelijk bron van grondstoffen is. Bomen, water, mineralen, etc. raken een keer op. En dan heb je nog de andere nadelen van het huidige systeem zoals vervuiling, gezondheidsproblemen, vernietiging van natuur, uitbuiting en oneerlijke verdeling van rijkdom.

En dat is het confronterende aan The Story of Stuff: wist jij dat het mineraal coltan dat wordt gebruikt in mobieltjes onder erbarmelijke omstandigheden wordt gewonnen in Kongo? Dat een gouden ring 10 ton aan restafval oplevert dat is vergiftigd met cyanide. Dat het 133 liter water kost om een kopje koffie te produceren? Ik niet. Als je wat verder kijkt heeft alles wat je koopt een verhaal en soms niet zo'n prettig verhaal. Mooi voorbeeld van hoe je meer te weten kunt komen over spullen is de Goodguide. Op deze Amerikaanse site worden 95.000 spullen beoordeeld op gezondheid, milieueffecten en sociale impact. Dit zouden ze in Nederland ook moeten doen.

Annie Leonard is geen doorgeslagen activist: ze is in principe niet tegen spullen. Maar met een goedgeschreven en gedocumenteerd verhaal maakt ze duidelijk waarom onze huidige manier van omgaan met spullen niet meer kan. Ze geeft ook voorbeelden van veelbelovende en hoopvolle ontwikkelingen en haar visie hoe we verder moeten.

The Story of Stuff is ook als briljant internetfilmpje zeer populair: het was er zelfs eerder dan het boek dat wat dieper op de materie ingaat. Dus eerst The Story of Stuff filmpje kijken (je kunt het in het Nederlands ondertitelen) en daarna het boek lezen!

Reserveer in onze catalogus

Mevrouw mijn moeder - Yvonne Keuls

De laatste jaren kiezen meerdere schrijvers “oudedagsouder” als thema van hun boeken. Niet verwonderlijk aangezien geestelijke aftakeling meer dan welke ziekte ook, het schrikbeeld is van van deze eeuw. “Als we maar lang genoeg leven, verliezen we allemaal ons verstand”, schreef een Duitse onderzoeker over Alzheimer.

Ook Mevrouw Mijn Moeder van Yvonne Keuls gaat over dit thema en begint in een droom van de schrijfster. Ze droomt over haar moeder en ziet haar langzaam verdwijnen. Net als ze het gevoel krijgt dat ze een oneindige val gaat maken gaat de telefoon. Meteen weet ze dat het haar oudste broer is om te vertellen dat hun moeder is overleden.
Yvonne Keuls vertelt over haar moeder uit het standpunt van zichzelf als dochter. Haar moeder is een echte Indonesische vrouw, getrouwd met een Nederlander en vlak voor de oorlog verhuizen ze naar Nederland. Dan overlijdt de vader van Yvonne.
Met de verhalen van moeder komt de familie de oorlog door. Deze verhalen over Indonesië geven je overigens een heel mooi kijkje in de Indonesische cultuur.
Jaren later gaat Yvonne Keuls op reis naar Indonesië om te kijken hoe het er nu uitziet. Weer terug in Nederland moet alles wat ze heeft meegemaakt aan haar moeder vertellen. Dan is haar moeder nog helemaal gezond, maar ze gaat langzaam achteruit en ze raakt dement. Desondanks is zij er nog steeds van overtuigd dat zij, als Indische vrouw, alles nog zelf kan doen.
Yvonne en haar broers zetten advertenties in kranten om een verzorgster voor hun moeder te vinden, maar steeds krijgt zij het weer voor elkaar dat haar kinderen kwaad vertrekken, omdat hun moeder erg eigenwijs is en op een  respectloze manier met de verzorgsters omgaat.

Ik vond Mevrouw mijn moeder een met veel humor geschreven, persoonlijk en ontwapenend boek. Pijnlijk, en tegelijk charmant, lief en ontroerend.

Vrijdagmiddag 25 maart is Yvonne Keuls te gast in Bibliotheek Hengelo Kulturhus Hasselo.

Reserveer Mevrouw Mijn Moeder in onze catalogus