De andere helft leeft

Wat doet een titel van een boek met je? Bij mij heel veel, merk ik. Soms roept het spanning op, soms heeft een titel iets poetisch en soms maakt een titel gewoon nieuwsgierig. Dat laatste was het geval met 'De andere helft leeft'. Welke andere helft? Gaat het over een tweeling of ligt er een diepere gedachte aan ten grondslag, gaat een deel van één en dezelfde persoon dood en is het symbolisch gebruikt? Hoe dan ook, samen met de kaft en de tekst op de achterflap is het de titel die mij ertoe verleidt een boek te gaan lezen.

Ik heb al eens eerder een boek van Sophie Hannah gelezen (en er hier over geschreven) en ook dat droeg bij aan mijn keuze voor dit boek.

Evenals in 'Gevarenzone' wordt het verhaal vanuit twee perspectieven verteld. Soms is Ruth aan het woord, en wel in de ik-vorm, soms volgen we Charlie Zailer of haar vriendje SimonWaterhouse vanuit de derde vorm. Een verrassend vertelperspectief, omdat de schrijfster hierdoor in staat is vanuit verschillende invalshoeken een verhaal bloot te leggen dat steeds meer raakvlakken vertoont. De opening is origineel (wat denk je als je grote liefde je vertelt dat hij iemand vermoord heeft en jij weet dat deze persoon persoon springlevend is?), de plot is weer waanzinnig goed en je blijft dus lezen.

Het blijft echter wel een beetje worstelen met Charlie en Simon en hun onderlinge verhouding. Die had van mij wat meer op achtergrond gemogen, maar daar moet je ook weer niet teveel over zeuren als je met zo'n pageturner op de bank zit.

Reserveer in onze catalogus

Vita - Melania Mazzucco

Blijkbaar heb ik er patent op, schrijvers kiezen die de Premio Strega gewonnen hebben. Eerst met Nicolò Ammanati, toen Paolo Giordani en nu Melania Mazzucco.
Ik hou van boeken die een heel leven vertellen en liefst ook nog het leven van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. En die je de geschiedenis beter laten begrijpen. En als er dan aan het eind ook nog een sprankje hoop over is….
Vita van Melania Mazzucco heeft het allemaal.

Van de achterflap
New York, 1903. Op Ellis Island gaan twee kinderen uit een gehucht in Zuid-Italië van boord: Diamante van twaalf en Vita, pas negen jaar oud. Hij is zwijgzaam, trots en onverschrokken; zij impulsief, jaloers en begiftigd met het mysterieuze vermogen om voorwerpen te verplaatsen. In een chaotisch pension in de Italiaanse wijk downtown maken de kinderen kennis met de dood en het alfabet, verleidingen, seks, verraad en trouw. Ze groeien er op tot volwassenen, vinden elkaar en verliezen elkaar uit het oog. Ze blijven hopen op een gouden toekomst die in het land van de onbegrensde mogelijkheden immers voor iedereen is weggelegd. Maar hun kinderdromen zullen niet uitkomen, niet in New York, niet voor hen samen.

Het is geen boek om vrolijk van te worden, wel een boeiend en intrigerend verhaal over Italiaanse migranten in de VS. Mooie, maar ook droevige sfeerbeelden, waarin je de ellende, de stank, de afbraak als lezer bijna kunt voelen en ruiken. Het contrast tussen het landelijke Italië en het immense New York moet enorm zijn geweest. De (social) media zoals we die nu kennen, bestonden niet waardoor mensen zich niet echt een goede voorstelling konden maken van het 'Beloofde Land'.

Af en toe is het verhaal wat traag en langdradig, maar bij levensverhalen zoals deze heb ik daar geen moeite mee. Want het is tegelijkertijd een verslag van Mazzucco’s persoonlijke zoektocht naar haar eigen afkomst, gebaseerd op o.a. persoonlijke correspondentie van Mazzucco’s familie en oud krantenartikelen.
Het is een geschiedenis van armoede en mislukking waar Italianen, ook nu, niet graag aan terugdenken. Mazzucco’s roman maakte destijds ook nogal wat los. Veel Italianen begonnen anders te kijken naar de immigranten die in deze tijd naar Italië komen om de armoede te ontvluchten. En die, evenals een eeuw geleden, worden uitgebuit.
Opgroeien in een totaal andere cultuur, in welke tijd dan ook, blijft actueel.

Overigens.... dinsdag 12 april geeft Tim Klaasse van Filmeducatie een lezing over de verfilming van De Eenzaamheid van de priemgetallen.

De film zelf wordt bij Filmliga Hengelo vertoont.

Reserveer Vita in onze catalogus
Reserveer De eenzaamheid van de priemgetallen in onze catalogus

Broederziel Alleen? - Minke Weggemans

Je moet er niet aan denken! Maar op een dag kan het je overkomen. Het verlies van een broer of zus. Minke Weggemans maakte het mee. Op de dag dat ze 21 jaar werd overleed haar broer Wim (32) plotseling. In de rouwliteratuur gaat de aandacht vooral uit naar ouders, partners en/of kinderen. Dus schreef ze 'Broederziel alleen?', met daarin de vragen en ervaringen van lotgenoten en haarzelf. Ze geeft lezingen om het rouwproces van broers en zussen bij een breed publiek onder de aandacht te brengen en om ook hulpverleners en andere professionals erop te attenderen. In Broederziel alleen? wilde ze het taboe hierover doorbreken en dat is haar gelukt.

Hoe erg het ook is om een partner te verliezen, je zou iemand anders kunnen tegenkomen. Maar een broer of zus is onvervangbaar. Die relatie is een band voor het leven, o.a. door een gemeenschappelijke jeugd, de familieband en bloedband. In normale gevallen is het ook nog eens de langstlevende relatie die je in je leven kunt hebben. Zelfs bij een verstoorde relatie lijd je verlies. Het boek zet je aan het denken over hoe je zelf verder wilt met het verlies.

Er komen twee vervolgen:
In 'Rouw in de zijlijn' vertellen zussen over hun persoonlijke verlies van een broer of zus.
In deze verhalen zoeken zussen naar een innerlijke en uiterlijke balans na het verlies van een broer of zus. Ze vragen ruimte voor hun verdriet en aandacht voor hun verhaal van liefde en verlies. Ieder verhaal is anders van toon en stijl, het zijn diep persoonlijke verhalen die ons worden toevertrouwd. Dat is des te ontroerender als je beseft dat deze zussen hun rouwverhaal durven te delen in een samenleving die daar tot nu toe niet of nauwelijks in geïnteresseerd lijkt te zijn.

'Broers rouwen ook' laat broers aan het woord over hun persoonlijke verlies.
Dit boek bevat een groot aantal langere verhalen van broers die een broer of zus hebben verloren. Deze prachtige verhalen worden voorzien van hele mooie foto’s waardoor je je nog veel beter kunt inleven in het verhaal. Daardoor is dit boek echt een aanrader voor iedere zus of broer die zich afvraagt hoe anderen dit rouwproces nou beleven en doormaken.

Zij laten ons meebeleven hoe ingrijpend zo’n verlies kan zijn. Soms zo ingrijpend dat men niet in staat is om te werken. Drie boeken die veel ogen zal openen voor dit dikwijls verborgen verdriet van broers en zussen na het verlies van een broer of zus.

Voor mij waren het bijzondere boeken omdat ik zelf ook een broer heb verloren . Ik herkende veel in de verhalen.

Joke


Reserveer “Broederziel alleen?” in onze catalogus
Reserveer “Rouw in de zijlijn” in onze catalogus
Reserveer “Broers rouwen ook” in onze catalogus

Ja-maar ... huh?!

Voor m'n verjaardag kreeg ik het boekje Ja-maar ... huh?! Kennelijk was het nodig. Het is het tweede boek van Bethold Gunster, de grondlegger van de Ja-maar filosofie. Tja, bedenk iets en je bent gelijk de grondlegger. Makkelijk.

Maar dit is een grappig boekje. Het gaat over de techniek van het 'omdenken': een (denk)techniek om problemen te transformeren in mogelijkheden. Omdenken leidt zo niet alleen tot de geboorte van een nieuwe mogelijkheid, maar het betekent ook het einde van een huidig probleem. Fijn.

Het zal de tekst op de achterflap zijn geweest die de geven deed besluiten voor mij dit boekje te kopen:
Voor de pessimist is het glas halfleeg. Voor de optimist is het halfvol. Dit boek gaat uit van een derde benadering: waar is de kraan?

Wat door de auteur in het voorwoord nog vrolijk wordt aangevuld met:
Voor de rechtgeaarde pessimist is het helemaal niet interessant hoeveel er in het glas zit. Hij zal toch kreunend verzuchten dat hij de afwas wel weer zal moeten doen.

Oké, tot zover de toon van dit boekje. Die is dus lekker leesbaar en humoristisch. De auteur legt ook nog even uit waarom we dit boekje op ons nachtkastje moeten leggen. Het bestaat namelijk uit hoofdstukken van ongeveer 3000 woorden, wat de gemiddelde lezer 10 minuten kost om te lezen. Precies de tijd die 64% van de mensen regelmatig besteedt aan het 'nog even' lezen voor het slapengaan. Aha.

Maar zonder gekheid, het is inderdaad wel een goed boek voor mij. Ik ben nog wel eens van de Ja-maar. Dus al die denkstrategieën die Gunster aandraagt om dat om te buigen naar een Ja-en houding, die zijn helemaal zo gek nog niet. Hij leert je onder andere hoe je moet wachten en accepteren in de liefde, moet doorzetten en terugdenken op je werk, elimineren en verleiden in tijden van strijd en hoe je moet rolverwisselen en ontregelen tijdens een spel. En hij leert je nog veel meer. Daarna hoe je het alleen nog maar in de praktijk te brengen.

En ik ben al aan het oefenen. Op de gever van het boekje. Dat was volgens mij niet helemaal de bedoeling. Ik hoor sindsdien opvallend vaak Ja-maar... Het ligt nu dus op een ander nachtkastje.

Reserveer in onze catalogus.

Despicable Me

Ik geloof dat er niet vaak een film is geweest waar ik zo naar heb uitgekeken op basis van alle leuke trailers. Het is helemaal fijn als je bij het zien van de film absoluut niet wordt teleurgesteld. 'Despicable Me' is een geweldige animatiefilm! Ik durf rustig te bekennen dat de tranen over mijn wangen rolden, met name om allerlei leuke geintjes en kleine half verborgen dingetjes tussendoor.

Het verhaal: Hoofdpersoon is de schurk Gru, die wedijvert met een andere slechterik om de titel allerslechtste misdadiger. Hij wordt geholpen door de 'minions', knalgele, kale wezentjes met bril. Als hij het plan opvat om de maan te stelen, adopteert hij drie weesmeisjes om zijn doel te bereiken. De meisjes zetten echter zijn wereld op z'n kop.
Kom er maar eens op...
Wat mij betreft zijn het echt de 'minions' die de film zo hilarisch maken..
Hoewel de film ook wel wat 'zoetsappigheden' bevat, is het verhaal best de moeite waard. Verwacht uiteraard niet teveel diepgang, maar daar is 't nou ook bepaald niet voor bedoeld.
Ik keek ook nooit naar Tom & Jerry voor de diepere lagen en de uitwerkingen van de karakters...
Nee, dit is gewoon lachen en je verder nergens druk om maken.
Veel plezier (en bekijk ook vooral de extra filmpjes)!





Reserveer de dvd in onze catalogus
Reserveer de blu-ray in onze catalogus

Bright Star, would I were stedfast as thou art

John Keats is één van Engelands grootste 19e eeuwse dichters uit de romantische periode. Zijn korte leven van slechts 25 jaren kenmerkt zich door de intensiviteit ervan. Er zit veel tragedie in het leven van Keats: zijn vader overlijdt als Keats 8 jaar oud is. Zowel zijn moeder als zijn broer Tom overlijden aan tuberculose en ook John wordt getroffen door deze ziekte en sterft eraan.
Bright Star is een (prachtig, lees de toelichting!) gedicht van Keats waarvan men aanneemt dat het is opgedragen aan zijn grote liefde Fanny Brawne. Het was echter een onmogelijke liefde in deze tijd van strenge mores en zeden. Met een niet geregeld inkomen was Keats geen partij voor een meisje als Fanny Brawne.

De film Bright Star van Jane Campion (bekend van o.a. The Piano) is niet een geschreven, maar gefilmd portret van de laatste levensjaren van Keats. Campion toont dit door de ogen van Fanny. Fanny Brawne is een modepopje. Druk bezig met het maken van haar eigen kleding, plezier makend met haar jongere zusje en broer gaat ze dansend door het leven met een, binnen de grenzen van die tijd, onafhankelijke geest. Poëzie is niets voor Fanny. Dit verandert als ze Keats leert kennen die, onder de hoede van zijn vriend en mededichter Charles Brown, naast haar komt wonen.



Een paar weken terug schreef ik over The Dutchess. Net als in die film gaat het in Bright Star over een onmogelijke liefde en net als in die film werd ik in Bright Star gegrepen door de zinloosheid van de normen en waarden die mensen in een keurslijf persen en nutteloze beperkingen opleggen. Ik begrijp heel goed dat dit de manier is waarop wij, in onze tijd, naar dit soort vraagstukken kijken en, jazeker, ik realiseer me ook dat over 200 jaar de mensheid wellicht met eenzelfde ongeloof naar de normen en waarden kijken die voor ons nu zo vanzelfsprekend zijn. Desondanks voel ik een soort plaatsvervangend, of misschien wel een uitgesteld medeleven met deze personages van vlees en bloed die echt geleefd hebben en dit echt hebben meegemaakt.

Jane Campion heeft een film gemaakt met prachtige beelden van een Engelse 19e eeuw, een film die ontroert en je meeneemt in een pure liefde.

Als biografisch drama weet ‘Bright Star' steeds te boeien. Nog interessanter is de film in zijn uitbeelding van het romantisch levensgevoel, als een constant verlangen naar een betere werkelijkheid. Romantiek heeft hier niets te maken met kaarslicht, kussen of verstrengelde lijven, maar met bedden en lichamen die door een houten wand zijn gescheiden. Wordt het verlangen al ingelost, dan is er dat andere verlangen, om de tijd stil te zetten en het geluk te laten voortduren tot in de eeuwigheid.

Als je van veel actie houdt en snelle beelden sla deze film dan absoluut over. Als je meer wilt weten over Keats en de romantiek, ga dan beslist kijken. Deze film werd overigens genomineerd voor een Gouden Palm.

Reserveer in onze catalogus

The Story of Stuff

Oef, ik heb het uit. The Story of Stuff is een fascinerend maar tegelijkertijd ook een confronterend boek. De ondertitel zegt genoeg: hoe onze obsessie met spullen de planeet, onze samenleving en onze gezondheid uitput - en een visie voor verandering. En tja, ik gebruik natuurlijk ook plenty spullen...

Schrijfster Annie Leonard is milieukundige en o.a. werkzaam voor Greenpeace. Zij heeft over de hele wereld onderzoek gedaan naar de verwerking van afval. Geleidelijk werd het haar duidelijk dat afval maar een deel van het probleem is. De complete levenscyclus van spul bestaat uit 5 onderdelen: winning, productie, distributie, consumptie en, als laatste, afval. Een groot nadeel van deze cyclus is dat het lineair is: we gooien onze spullen uiteindelijk weg. Waarom is dit een probleem? Omdat de aarde geen onuitputtelijk bron van grondstoffen is. Bomen, water, mineralen, etc. raken een keer op. En dan heb je nog de andere nadelen van het huidige systeem zoals vervuiling, gezondheidsproblemen, vernietiging van natuur, uitbuiting en oneerlijke verdeling van rijkdom.

En dat is het confronterende aan The Story of Stuff: wist jij dat het mineraal coltan dat wordt gebruikt in mobieltjes onder erbarmelijke omstandigheden wordt gewonnen in Kongo? Dat een gouden ring 10 ton aan restafval oplevert dat is vergiftigd met cyanide. Dat het 133 liter water kost om een kopje koffie te produceren? Ik niet. Als je wat verder kijkt heeft alles wat je koopt een verhaal en soms niet zo'n prettig verhaal. Mooi voorbeeld van hoe je meer te weten kunt komen over spullen is de Goodguide. Op deze Amerikaanse site worden 95.000 spullen beoordeeld op gezondheid, milieueffecten en sociale impact. Dit zouden ze in Nederland ook moeten doen.

Annie Leonard is geen doorgeslagen activist: ze is in principe niet tegen spullen. Maar met een goedgeschreven en gedocumenteerd verhaal maakt ze duidelijk waarom onze huidige manier van omgaan met spullen niet meer kan. Ze geeft ook voorbeelden van veelbelovende en hoopvolle ontwikkelingen en haar visie hoe we verder moeten.

The Story of Stuff is ook als briljant internetfilmpje zeer populair: het was er zelfs eerder dan het boek dat wat dieper op de materie ingaat. Dus eerst The Story of Stuff filmpje kijken (je kunt het in het Nederlands ondertitelen) en daarna het boek lezen!

Reserveer in onze catalogus

Mevrouw mijn moeder - Yvonne Keuls

De laatste jaren kiezen meerdere schrijvers “oudedagsouder” als thema van hun boeken. Niet verwonderlijk aangezien geestelijke aftakeling meer dan welke ziekte ook, het schrikbeeld is van van deze eeuw. “Als we maar lang genoeg leven, verliezen we allemaal ons verstand”, schreef een Duitse onderzoeker over Alzheimer.

Ook Mevrouw Mijn Moeder van Yvonne Keuls gaat over dit thema en begint in een droom van de schrijfster. Ze droomt over haar moeder en ziet haar langzaam verdwijnen. Net als ze het gevoel krijgt dat ze een oneindige val gaat maken gaat de telefoon. Meteen weet ze dat het haar oudste broer is om te vertellen dat hun moeder is overleden.
Yvonne Keuls vertelt over haar moeder uit het standpunt van zichzelf als dochter. Haar moeder is een echte Indonesische vrouw, getrouwd met een Nederlander en vlak voor de oorlog verhuizen ze naar Nederland. Dan overlijdt de vader van Yvonne.
Met de verhalen van moeder komt de familie de oorlog door. Deze verhalen over Indonesië geven je overigens een heel mooi kijkje in de Indonesische cultuur.
Jaren later gaat Yvonne Keuls op reis naar Indonesië om te kijken hoe het er nu uitziet. Weer terug in Nederland moet alles wat ze heeft meegemaakt aan haar moeder vertellen. Dan is haar moeder nog helemaal gezond, maar ze gaat langzaam achteruit en ze raakt dement. Desondanks is zij er nog steeds van overtuigd dat zij, als Indische vrouw, alles nog zelf kan doen.
Yvonne en haar broers zetten advertenties in kranten om een verzorgster voor hun moeder te vinden, maar steeds krijgt zij het weer voor elkaar dat haar kinderen kwaad vertrekken, omdat hun moeder erg eigenwijs is en op een  respectloze manier met de verzorgsters omgaat.

Ik vond Mevrouw mijn moeder een met veel humor geschreven, persoonlijk en ontwapenend boek. Pijnlijk, en tegelijk charmant, lief en ontroerend.

Vrijdagmiddag 25 maart is Yvonne Keuls te gast in Bibliotheek Hengelo Kulturhus Hasselo.

Reserveer Mevrouw Mijn Moeder in onze catalogus

Op reis met Sofie, Theo en Julia

Vandaag drie bijzondere (jeugd)boeken over drie bijzondere kinderen,
die elk hun eigen bijzondere reis maken.

Sofie's reis door de filofosie
De eerste ken je waarschijnlijk wel, dat is Sofie. Zij maakte - alweer 20 jaar geleden! - een beroemde reis door de geschiedenis van de filosofie. Deze roman van Jostein Gaarder sloeg in als een bom, bij jong en oud. Sofie, een wijs 15-jarig meisje, wandelt aan de hand van een geheimzinnige filosofieleraar door de geschiedenis van de grote filosofen. Daarmee leerde Gaarder vele lezers op literaire wijze wat je op de gewone school tegenwoordig niet meer meekrijgt. Hulde.

Een bioscoopfilm kon natuurlijk niet uitblijven en die was net zo succesvol. Ik moet zeggen dat het einde mij toch wel wat bevreemde, ondanks alle diepere filosofische lagen. Het werd mij iets teveel hocuspocus, terwijl ik toch best wel wat vrijheid in interpretaties en het onverwachte gewend ben. Maar eerlijk is eerlijk, de vorm om via een verhaal de geschiedenis tot ons te brengen was uniek. En geslaagd.

Theo's reis door de theologie
Minder bekend is volgens mij de reis die bijna 10 jaar later daarop volgde. Dit maal gemaakt door de 14-jarige Theo die lijdt aan leukemie, geschreven door Catherine Clément. Om zijn ziekte te overwinnen neemt zijn tante hem mee op een wereldreis langs de belangrijkste godsdiensten. Ze hopen iets van kracht, wijsheid, hoop en misschien zelfs genezing te vinden in dat wat alle religies uitdragen en meegeven.

Dat levert eenzelfde soort levenslessen op als de reis die Sofie maakte. Het einde zal ik niet verklappen, maar dat er een vervolg kwam met een 26-jarige Theo, die dit keer duikt in de wereld van het milieu, wil ik nog wel meegeven!

Julia's reis door de kunsten
De laatste reis, weer 10 jaar later, heb ik pas kortgeleden ontdekt en zelf nog niet eens gelezen. Finn Zetterholm schenkt ons Julia, een 12-jarig meisje dat tijdens een bezoek aan een museum verdwijnt in een schilderij en daardoor een reis door de tijd maakt langs een paar van de grootste kunstenaars. En volgens de recensent is het boek 'niet alleen een must voor jonge kunstliefhebbers, maar ook voor kinderen die houden van historische verhalen of geheimzinnige avonturen'.

Ik ben in ieder geval getriggerd en pak het binnenkort van de plank. En als het net zo bevalt als die vorige twee, dan lees ik gelijk het vervolg er achteraan!


Voor wie al deze reizen nog niet gemaakt heeft, een paspoort is niet nodig, een reis- en annulerings-verzekering ook niet en de koffer kan thuisblijven. Lekker makkelijk. Just fasten your seatbelts and enjoy the ride!


Reserveer De wereld van Sofie
Reserveer De reis van Theo
Reserveer Julia's reis

Nederlandse singer-songwriters!

Na het Scandinavische uitstapje wordt het hoog tijd om eens aandacht te besteden aan talent van eigen bodem. Vandaar deze keer een bericht over 3 singer-songwriters uit Nederland die het beluisteren meer dan de moeite waard zijn.

Edo Donkers - A Sense Of Home
Tijdens een lange reis door het zuiden van de US deed singersongwriter Edo Donkers inspiratie op voor 13 nieuwe Americana songs. Met de beelden van Texas, Nevade en Arizona nog vers in het geheugen nam hij zijn tweede album op: 'A Sense Of Home' werd geproduceerd door Gabriël Peeters. Niet vast te pinnen op één muzikale stijl. Country, rock, folk, bluegrass met prachtige close harmony vokalen stromen als klaterende riviertjes door het album'.(bol.com)
Universele zielsroerselen bevolken de songteksten. Spoken uit het verleden worden als tijdelijke lifters langs de Highway achtergelaten. Een plaat voor ‘onderweg’. Een persoonlijke, en toch universele zoektocht.
Voor wie meegenomen wil worden op een soortgelijke reis is er het programma 'A Song Journey'. Tijdens 'A Song Journey' maakt de bezoeker een reis door de Verenigde Staten in verhalen, beeld en muziek. In deze voorstelling reis je in een denkbeeldige Greyhound bus, met achter het stuur de alom geprezen VPRO dj/schrijver/journalist Jan Donkers. Edo – toevallige achternaamgenoot van Jan – en snarenvirtuoos/zanger Abel de Lange reizen mee op de achterbank en zorgen voor de soundtrack.
Wellicht iets voor in Bibliotheek Hengelo?

Johan Borger - Sometimes
"Op het fraai verpakte en prachtig klinkende 'Sometimes' overtuigt Johan Borger op alle fronten. Sometimes bevat authentiek klinkende singer-songwriter muziek, die net zo makkelijk aan de klassieke singer-songwriter platen uit de vroege jaren 70 als aan klassiekers van meer recente datum herinnert. Wat direct bij eerste beluistering van Sometimes opvalt, is dat alles tot in de puntjes is verzorgd. De plaat klinkt prachtig, de muzikanten die zijn te horen zijn van hoog niveau en ook aan de vocalen en de songs is hoorbaar heel veel aandacht besteed. Nu gaat veel aandacht voor de details in dit genre wel eens ten koste van de ruwe emotie, maar hier heeft Sometimes gelukkig geen last van. Het debuut van Johan Borger is een warme en sfeervolle plaat die puur en oprecht klinkt. Het tempo op Sometimes ligt over het algemeen zeer laag en de instrumentatie is over het algemeen sober, maar Sometimes is zeker geen saaie plaat. Vrijwel alle songs zijn voorzien van werkelijk prachtig gitaarspel en behoorlijk trefzekere accenten van drums, dobro, pedal steel, mandoline en piano. Waar het gitaarspel over het algemeen rustig voortkabbelt, geven de muzikale accenten de songs van Johan Borger dynamiek en onderhuidse spanning."
(dekrentenuitdepop.blogspot.com)

Tommy Ebben & The Small Town Villains - Dreamless Slumbers
Van Tommy Ebben verscheen onlangs 'Dreamless Slumbers'. Met zijn band stond Ebben al eens als support act in Metropool (en in platenzaaak PopEye) en ook als voorprogramma van Tony Joe White.
"Hij schrijft al zijn materiaal zelf. Ook het schitterende A Violet Goodbye: ‘Been listening to Mr. Townes van Zandt – Sure gets me down but I feel he understands – To live a rambling life without a home – Is to be around people but still be alone’. Ebben’s stem klinkt alsof hij inderdaad al een leven lang onderweg is, maar alleen hoeft hij zich bepaald niet te voelen, met die doortastende dorpsboeven als lijfwacht; Maarten Risschen (piano, orgel), Sebastiaan Herber (bas, achtergrondzang) en Thomas van den Bergh (drums, percussie) excelleren in een stampende honky tonk als Forever Sunday en het onbetwiste prijsnummer Praise of Boredom. Speciale aandacht nog voor de wonderlijk mooie pedal steel van Jan Peter Hoekstra, onder meer op The Leaving. Opmerkelijk is de rol van de monumentale, maar inmiddels danig vervallen Utrechtse art deco villa die op de cover staat afgebeeld. Tommy Ebben kreeg de kans hier na zijn emigratie uit Groningen een half jaar antikraak te wonen, en vond in de luid galmende vertrekken de inspiratie voor een aantal prachtige nummers, zoals She Won’t Tell, dat je misschien al gehoord hebt in een tv-commercial van Vodafone. Intussen woont Ebben alweer ergens anders, maar wat maakt het uit voor een aanstormend talent dat de komende maanden waarschijnlijk tóch amper thuis zal zijn."
(altcountry.nl)

Reserveer 'A Sense Of Home' in onze catalogus
Reserveer 'Sometimes' in onze catalogus
Reserveer 'Dreamless Slumbers' in onze catalogus

Lezen en luisteren op z'n Zweeds!

Ik geef het gelijk toe: de aanleiding voor dit dubbelportret is het fotowerk op de omslag van het boek en de cd. Typisch Scandinavisch plaatje. Beetje somber, dat wel. Maar ik vond de gelijkenis treffend. Vandaar in dit bericht een Zweedse thriller van twee schrijvende zussen en een melancholisch album van een Zweedse singer-songwriter (Scandicana dus eigenlijk).

Het boek 'Vredig' van Grebe en Träff is een geweldig spannend boek, dat in ieder geval de verwachtingen ten aanzien van nieuw verschenen thrillers uit het hoge noorden meer dan waarmaakt.
psychologe Siri Bergman heeft een praktijk in het centrum van Stockholm, waar ze met een aantal collega's werkt. Siri woont in een zomerhuisje in een verlaten gebied bij Stockholm. Daar probeert ze de dood van haar man Stefan, omgekomen bij een duikongeluk, te verwerken. Siri's cliënten spelen een grote rol in het verhaal: een man met gruwelijke dwanggedachten, een vrouw met eetstoornissen en de jonge Sara, die zichzelf snijdt en een lang psychiatrisch verleden heeft. Het verhaal is in de 'ik vorm' geschreven en wordt afgewisseld door de gesprekken die Siri met haar cliënten heeft. Siri krijgt het gevoel dat iemand haar volgt en altijd in de gaten houdt. De dood van Sara, die op Siri's terrein wordt gevonden, is voor de politie reden tot een onderzoek. Meer en meer blijkt dat iemand Siri niet alleen de stuipen op het lijf wil jagen, maar haar wil ombrengen. Maar wie? (NBD|Biblion)

Het vorig jaar verschenen 'The Rough and Rynge' van Christian Kjellvander was aanvankelijk in de rest van Europa nauwelijks te krijgen, maar dat is inmiddels gelukkig anders. Een album dat feitelijk ook in mijn jaarlijstje van 2010 thuishoort.

Voor dit nieuwe album leefde Kjellvander een tijdje teruggetrokken in een huis ergens op het platteland. De nummers werden daarna, met band, live opgenomen. Dat gebeurde in vijf dagen tijd, in Rynge Castle. Dat klinkt zeer prestigieus, maar in feite is dit niets meer dan een schuur bij een huis, ergens in een plattelandsdorp. Zie daar: geschreven in de rough, opgenomen in de Rynge.
Het zijn tien nummers. Wat die vooral brengen is een erg melancholische sfeer. Dat komt door het akoestische, dat komt door de instrumentkeuze en sfeergeluiden en dat komt zeker ook door Kjellvanders bijzondere stem: donker, indringend, met een bijna structurele countrysnik erin.
De muziek op The Rough And Rynge komt misschien wel het beste tot zijn recht als je zelf ook ergens in een verlaten schuur zit, diep in de Zweedse bossen, je leven overpeinzend (writteninmusic.com).

Nou, aan jullie de keuze: het boek of de muziek? Of wellicht gewoon allebei?
Genieten wordt het sowieso...



Reserveer 'Vredig' in onze catalogus
Reserveer 'The Rough and Rynge' in onze catalogus

Pimp je brein: 92 tips om slimmer te worden

Je wordt slim geboren en als je pech hebt ga je wat minder snugger door het leven. Zo eenvoudig is het volgens Thijs Hannaart nou ook weer niet. In zijn boekje Pimp je brein legt hij uit dat een genetische aanleg natuurlijk niet te verwaarlozen is. Maar tegelijkertijd is de invloed van je omgeving op je mentale prestaties groter dan je denkt. Alles wat je doet, drinkt, ziet, eet, voelt en ruikt kan er voor zorgen dat je slimmer wordt. Hannaart ploegde zich door een hele hoop wetenschappelijk onderzoek en zette zijn bevindingen op een rij.

En daar zitten opvallende zaken bij: dat je van het luisteren naar klassieke muziek slimmer wordt had ik al eens gehoord. Maar dat het alleen met muziek van Mozart werkt wist ik niet. Sterker nog: je wordt alleen slimmer van de sonate voor twee piano's in D majeur (kv448) van Mozart. Andere muziek van Mozart helpt niks en ook muziek van andere componisten heeft geen invloed op je brein. Wetenschappelijk onderzocht en er is geen verklaring voor.

In Pimp je brein staan nog veel meer opvallende voorbeelden. Slimmer wordt je van tennis kijken, kauwgom kauwen, games spelen, mediteren, vader worden, drop eten en groene thee drinken. Wat je beter niet kunt doen is roken, zwanger worden, op vakantie gaan en thuis de muren rood verven. Interessant feitje om te weten is dat Belgen echt dommer zijn dan Nederlanders (Sorry, Belgen!). De Belgen hebben een IQ van 99, Nederlanders van 107. Hiermee zijn we, samen met de Duitsers, die een ook een gemiddelde IQ van 107 hebben, de slimste Europeanen.

Als afsluiter een prachtig filmpje met op de achtergrond Mozart kv448. Goed luisteren en je wordt steeds slimmer!



Reserveer in onze catalogus

De man die werk vond - Herman Brusselmans

Dit keer een boek dat ik al eerder met heel veel plezier las. En aangezien Herman Brusselmans op 18 maart naar Hengelo komt, heb ik het opnieuw gelezen. In een interview, maart 2009 in de Humo zegt hij: “Een boek moet de lezer in de eerste plaats amuseren. Dat kan van alles betekenen: dat hij ermee moet lachen, huilen, erdoor gepakt wordt en noem maar op. Hij mag tijdens het lezen aan niks anders denken dan dit: doorlezen!”

Zijn doorbraakroman De man die werk vond voldoet voor mij helemaal aan deze eisen. Het gaat over een bibliothecaris, Louis Tinner, die zich te pletter verveelt en zijn dagen vult met het rotzooien met boeken (rondstampen, pagina’s uitscheuren, onderzeiken), het zuipen van sloten slechte koffie (en geilen op het koffiemeisje), het negeren van telefonische oproepen, het in de zeik zetten van collega’s/klanten en het zich vermeien met kakken, kettingroken, pinten pakken en bloedfluimen spuwen.

Het gaat over verveling, maar ik heb mij werkelijk geen seconde verveeld! Zo’n 25 jaar later, de eerste druk is van 1985, is het nog steeds een indrukwekkend gestileerd boekje, met geen woord teveel.
Puur genieten was het weer dankzij de kenmerkende absurde en sarcastische humor van Brusselmans. En die prachtige Vlaamse begrippen als 'ontlenen' (voor uitlenen), pointeren' (stempelen van een prikklok) en 'leeggoed' (vuile kopjes) .

Dus komt allen….Dansen met Herman Brusselmans in Metropool. Met de man die zelf over zijn boeken zegt: “Er zit een beat in mijn boeken. Prachtige Ogen [1984] is een punkroman. Het is wel een roman op drie akkoorden genoemd. En dat klopt. Laten we zeggen dat mijn boeken een combinatie zijn van hardrock en swing.”



Reserveer De man die werk vond hier in onze catalogus