In 2009 verscheen de film 'Precious', gebaseerd op de roman 'Drift' van Sapphire Op de een of andere manier kwam ik een aantal keren (lovende) recensies tegen over deze film en viel het mij dus ook op, tussen al het Oscars geweld, dat de film maar liefst twee Oscars in de wacht sleepte. Toen ik de dvd eenmaal in huis had duurde het even voor ik ging kijken, want wat ik ervan gelezen had stemde niet echt vrolijk.
Op het moment dat de film begint is Precious 16 jaar oud en voor de tweede keer zwanger van haar vader. Precious zit op school, maar komt nauwelijks aan bod. Bij schoolleiding en maatschappelijk werk is wel enig vermoeden dat er het een en ander aan de hand is, maar, kom op, we hebben het over zwart, heel erg dik, Harlem en dus kansloos.
We volgen Precious en zo komen we te weten dat ze geterriorisserd wordt door haar moeder die haar kleineert en uitscheldt voor van alles en nog wat. Het maakt in ieder geval duidelijk waarom Precious een zelfvertrouwen en, nog erger, een eigenwaarde van 0 heeft. De moeder van Precious zit de hele dag in de stoel TV te kijken en sigaretten te roken. Ze leeft van de bijstand van haarzelf, maar ook van Precious' dochtertje. We krijgen ook een kijkje in de droomwereld die Precious voor zichzelf heeft gecreeerd om zo de ellende die over haar uitgestort wordt de baas te kunnen blijven.
Precious krijgr een kans. We hebben het tenslotte over een echte Amerikaanse film. Ze wordt naar een 'alternative school' gestuurd en daar leert ze lezen en schrijven. En zo belanden we in het hedendaagse Assepoester verhaal, maar let op, het thema klinkt misschien afgezaagd de uitwerking is het absoluut niet!
In Amerika heeft de film veel stof doen opwaaien. Precious ontregelt én bevestigt. Ontregelend is haar herkenbare zelfhaat als zwarte kalkoen die een blonde zwaan wil zijn, de grimmige blik op de zwarte onderklasse. Bevestigend is dat de steevast pikzwarte verliezers het met hulp van lichtbruine rolmodellen wel rooien. Het maakt hoe dan ook wel duidelijk dat Precious een film is die je gezien moet hebben. Hoe ongemakkelijk dat soms ook kan zijn. Het levert een intense en ongemakkelijke kijkervaring op die je na afloop tot de gedachte brengt dat het leven dat je zelf leidt zo slecht nog niet is.
Heel Gallie bezet? Nee. Een kleine nederzetting bleef moedig weerstand bieden aan de overweldigers en maakte het leven van de Romeinen in de omliggende legerplaatsen niet gemakkelijk….
Zo begint elke Asterix en Obelix-strip. Wie kent het niet? Op de landkaart zie je dan zo'n klein dorpje in Gallië ( Frankrijk) met een vergrootglas erboven. Met daar omheen vier legerplaatsen waar de Romeinen bivakkeren, hopend dat ze ooit dit weerbarstige dorpje in kunnen nemen...
Verslonden heb ik ze, de stripboeken over de dappere krijger Asterix en zijn beslist-niet-dikke vriend Obelix. Goscinny en Uderzo schetsten op onnavolgbare wijze de wereld waarin deze helden, met hun tijdloze en geniale humor, leefden. Maar na de dood van René Goscinny in 1977 vond ik ze minder leuk en ook veel kinderachtiger.
De stripboeken van Asterix en Obelix bevatten zoveel verwijzingen naar historische feiten dat er (in 1997 al) een boek over is geschreven, Asterix en de Waarheid.
Nou vraag je je misschien af of het leuk is om een boek te lezen over de historische juistheid van de populaire Asterix en Obelix? Ja dus, zeker op de manier waarop historicus René van Royen en classica Sunnyva van der Vegt de stripverhalen tegen het licht houden.
En voor de echte liefhebbers... Donderdag 20 januari vertelt Paul Verstappen o.a over de dubbele bodems van de Asterix en Obelix verhalen.
Ik heb een nieuw boek aan mijn wensenlijstje toegevoegd: 'De Facebookmoorden' van Bart Debbaut lijkt me ontzettend spannend. Veel Belgische thrillerschrijvers ken ik nog niet, maar de recensies her en der van dit boek zorgen er in ieder geval voor dat ik het graag wil lezen. Geen eigen bevinding in deze post dus, maar meer het delen van enthousiasme. En over delen gaat het in dit boek ook: het gebruik van Facebook krijgt een prominente rol in dit verhaal.
Van 'Crimezone.nl':
"Bart Debbaut is allang niet meer onbekend. In België is zijn naam gevestigd en geniet hij van een nog steeds groeiende fanschare. In Nederland is het merk Debbaut langzaam bezig een plaatsje te verwerven tussen het rijtje bekende auteurs die door lezers van de lage landen zo gekoesterd worden. Met zijn derde De Leijssens en Van Cattendyck thriller bewijst hij de duurzaamheid van goede vaste karakters.
Beide sympathieke speurders uit Leuven doen in De Facebook moorden hun uiterste best hun imago naar ongekende hoogten te laten stijgen. En dat gaat goed komen! Zeker en vast!
Ellen Maenhout wordt gewurgd en verminkt gevonden nadat op een site van Facebook eigenaardige berichten verschijnen die een moord enigszins hebben voorspeld. John Leyssens en zijn partner Mieke Van Cattendyck starten een onderzoek en volgen de ontwikkelingen op Facebook uiterst nauwgezet. Wanneer een suggestief bericht verschijnt, wordt kort daarop het lichaam gevonden van Thomas, de broer van Ellen Maenhout. Ook zijn lichaam is op een zodanige wijze verminkt dat het door kan gaan als een boodschap van de moordenaar. Een moordenaar die anoniem wenst te blijven maar wel worstelt met een ervaring uit het verleden en daar definitief mee af wil rekenen".
Dit soort berichten, samen met de bloederige trailer op YouTube (moet je tegen kunnen), maken mij als spannende-boeken-wurm erg nieuwsgierig...
Heeft iemand dit boek al gelezen? Wat is jullie mening? Daar ben ik ook benieuwd naar. En wellicht een leuk idee om die meningen te ventileren op onze Facebookpagina? Het liefst wel zonder doodsbedreiging natuurlijk...
Ik dacht: laten we dit nieuwe bieblogjaar beginnen met een feestje! Wel eens naar het circus geweest? Vast wel. Met van die beesten en clowns, een goochelaar misschien en wat acrobatische kunstjes enzo. Nou, dat kennen we wel. Hele andere koek is het Circus van de Zon (mooie website, maar wel een beetje zwaar). Dit wereldwijd optredend samenwerkingsverband van groepen artiesten overstijgt voor mij elke vorm van theater. Volgens de één een mix van circus en straat-entertainment, voor mij een ultieme vorm van lichaamskunst. En alle muziek live gespeeld en gezongen. Aan de andere kant van dit show-spectrum ligt naar mijn idee de subtiele Chinese circuskunst, waar het niet gaat om het grootste decor of het blootste pakje, maar om balans, kracht en beheersing. Ook wonderlijk schoon.
Maar als je eenmaal een show van Cirque du Soleil hebt gezien, dan ben je wel verkocht hoor. Elke voorstelling wordt als één groot verhaal in elkaar gezet, met één of meer terugkerende personages die de acts aan elkaar spelen, maar verder stuiter je van de ene in de andere indrukwekkende wereld. Soms klein en intiem, dan weer groots en spectaculair. Zoals de slotact van La Nouba.
La Nouba vertelt het verhaal van twee groepen mensen: de Cirques (de circusmensen) en de Urbains (de stedelingen). The Green Bird, een rare vogel die wanhopig graag wil vliegen, speelt de hoofdrol. Ze kan het echter niet en blijft vastzitten in de wereld van de stedelingen.
Dit album hoort absoluut nog in mijn jaarlijstje. Bij het maken van mijn lijstje was deze titel nog niet bij de bibliotheek te leen (en da's een voorwaarde voor bespreking alhier...), maar hierbij op de valreep alsnog!
Robyn Ludwick heeft met 'Out Of These Blues' echt een juweeltje afgeleverd. O, wat hou ik hiervan! Geproduceerd door Gurf Morlix (die bijvoorbeeld vorig jaar het album van Romi Mayes produceerde, die ook hoog eindigde in mijn jaarlijstje van 2009). Waar bij Romi Mayes vooral de blues-invloeden te horen zijn, klinkt bij Ludwick vooral de country door. Sfeervol opgenomen, met een degelijke begeleidingsband.
Vooral het vierde nummer, 'New Orleans' vind ik geweldig. Maar wat zeg ik nou eigenlijk: de hele plaat is top! Luisteren en genieten dus. En een gedeelte uit de recensie van Altcountry.nl spreekt ook voor zich:
Ze kan niet alleen prachtig beeldend schrijven, haar countryfolk is onontkoombaar door die stem van haar. Een stem als de splinters van een houten veranda. Die bibber is als de siddering die door het lijf jaagt – tot in de tenen – tijdens de bekroning van de liefde. Maar diezelfde bibber draagt ook de sporen van al het leed dat hoort bij alles wat daar zoal aan vooraf kan gaan. Het leven, niets minder dan dat. Robyn Ludwick heeft met Out Of These Blues een album gemaakt dat in dezelfde hors categorie valt als het werk van Sam Baker, ook al een Texaan. Het beheerste spel van producer Gurf Morlix (allerlei snaren- en toetsenspul), Ian McLagan (B3, piano), Gene Elders (fiddle) Eddie Cantu (drums) en echtgenoot John Ludwick (bas) is ook al uitmuntend. Plaat van het jaar?
En we zijn in Nederland ook nog bevoorrecht: in Amerika komt het album pas in maart 2011 uit...
Tot slot: een klein prijsvraagje... Via platenzaak Popeye werd ik gewezen op de fraaie albumhoes (zie hierboven), die overduidelijk geïnspireerd is door een ander mooi album.. Welk album van wie? Laat het weten in een reactie en eeuwige roem (op dit blog althans) is je deel!
Ik ben in een familie getrouwd die gek is op taal. Mijn zwager krijgt geen zin over de lippen of er zit wel een woordspeling of een woordgrap in. Mijn echtgenoot spreekt hier ook een aardig woordje in mee en van de weeromstuit beginnen mijn zonen nu ook al. Heel af en toe schiet er bij mij een klein woordgrapje uit. Dat heb ik overigens meestal pas door als mijn mannen beginnen te lachen en zeggen, zie je wel jij kan het ook!
Paulien Cornelisse heeft een erg leuk boekje geschreven over taal. Die oude man met witte baard die rond 5 december (bij sommigen komt hij rond 25 december, maar dan heet hij anders) cadeautjes komt brengen heeft een exemplaar bij ons achtergelaten, tot grote hilariteit van de heren. Taal is een prachtig fenomeen en daar begint 'Taal is zeg maar echt mijn ding' dan ook meteen mee:
Mensen denken dat taal is uitgevonden om elkaar beter te begrijpen. [...]Hoe meer ik erop let, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat mensen bijna altijd iets anders zeggen dan ze bedoelen. Zelfs een zin als 'wil jij nog koffie?' kan vanalles betekenen:
'Wil jij nog koffie? Mooi, ik ook, dus als jij even zet...'
'Wil jij nog koffie> Ik vraag het maar, want dan hoeven we het verder niet meer te hebben over die oersaaie problemen op je werk'.
'Wil jij nog koffie? Als je nee zegt betekent dat dat de sfeer verpest is en ik het op korte termijn ga uitmaken'.
Of zoals op de achterflap vermeld staat: TAAL IS ZEG MAAR ECHT MIJN DING gaat over taal. Niet over hoe mensen met elkaar zouden moeten praten, maar over hoe ze dat per ongeluk doen. Erg geestig! Denk bijvoorbeeld maar eens aan het Voetballiaans!
Paulien Cornelisse schrijft in een directe stijl. Een stijl die geheel past bij haar andere activiteiten, want naast schrijfster is zij ook theatermaakster en stond ze in 2007 in de finale van het Leids Cabaret Festival. Wil je weten waarom 'focking' niet hetzelfde betekent als 'fucking' en 'oké' het nieuwe 'ja' is?
In het boek Elegant als een egel van Muriel Barbery is Renée de conciërge van een luxe appartementengebouw op de linker Seine oever van Parijs. Naar buiten toe speelt ze de stereotype rol van chagrijnige, slonzige en dommige conciërge. Maar Renée heeft een geheim: achter haar ongecultiveerde façade schuilt een zeer intelligente en belezen vrouw die meer weet over cultuur dan de snobistische en rijke bewoners in hun dure appartementen.
Enkele verdiepingen hoger in het gebouw woont de 12 jaar oude Paloma. Zij is een hyperintelligent meisje met een zeer sombere kijk op de samenleving: "ze denken de sterren na te jagen, maar eindigen als vissen in een kom". Zij heeft geen zin in een voorspelbare burgerlijke toekomst en is van plan om op haar dertiende verjaardag op een spectaculaire manier zelfmoord te plegen. In de laatste maanden voor haar einde wil ze nog wel checken of het leven misschien toch nog de moeite waard is.
De komst van een nieuwe bewoner, de oude Japanner Ozu, heeft grote invloed op zowel het leven van Renée als van Paloma.
In het boek komen afwisselen Renée en Paloma aan het woord en het verhaal is een leuke mix van humor en diepzinnigheid. Elegant als een egel was een groot succes: er werden wereldwijd 2,5 miljoen exemplaren van verkocht. In 2009 is het boek verfilmd met titel Le Hérisson ("de Egel" in het Frans).
Na een verdacht sterfgeval bezoekt literatuurliefhebber en politie-inspecteur Dejan Lukić de Papyrus Boekhandel. Hij ontmoet de aantrekkelijke eigenaresse, Vera Gavrilovic, en ontdekt na een tweede verdachte dood wat de slachtoffers gemeen hadden: allen lazen vlak voor hun dood een ongrijpbaar werk,Het laatste boek.
Hanteert een literaire moordenaar de methode uit De naam van de roos? In een race tegen de klok moet Lukić het geheim van Het laatste boek ontdekken en achterhalen waarom hij steeds sterker het gevoel krijgt dat hij dit alles al eens gelezen heeft.
Het laatste boek van Zoran Zivkovic begint als een gewone detective en verandert dan langzaam in een surrealistisch verhaal.
Prettig....ondanks dat er slachtoffers vallen is er nauwelijks sprake van wreedheid.
Grappig...hoe op subtiele wijze de draak gestoken wordt met het "standenverschil" tussen literatuur en lectuur.
En hoewel sommige ontwikkelingen vergezocht zijn komen alle verhaallijnen prachtig bij elkaar bij de ontknoping, die zowel onverwacht als aansprekend is voor een boekenliefhebber.
Meer schrijf ik er niet over: ga dit boek lezen en geniet!
Drink er een lekkere mok thee bij, maar hou je aan de instructie van de eigenaar van het theehuis: drink de thee niet te heet!
Door de tv-documentaire “The Endurance Shackleton’s legendary Antarctic expedition” pakte ik het boek 'De Endurance: Shackletons legendarische expeditie naar de Zuidpool' van Caroline Alexander uit de kast. Het boek is een verslag van Shackletons reis naar Antarctica en is gebaseerd op de verschillende dagboeken van de expeditieleden en de foto’s van hoge kwaliteit van de officiële fotograaf Frank Hurley. Na de eerste lezing van het boek, jaren geleden, wilde ik graag de filmopnames en de foto’s van Hurley op tv zien. Natuurlijk kun je de filmpjes en foto’s op internet bekijken, maar op een breedbeeld tv zijn de foto’s haarscherp.
The Endurance Shackleton's Legendary Antartic Expedition:
Voor zijn reis naar de Zuidpool plaatste Shackleton de volgende advertentie.
Karig loon, bittere kou,
lange maanden van totale duisternis.
Constant gevaar,
Veilige terugkeer onzeker.
Eer en erkenning in geval van succes.
Ernest Shackleton
Er reageerden 5000 mannen waaruit er 27 werden geselecteerd.
Op de ochtend van 5 december 1914 vertrokken ze van South Georgia naar Antartica. Het doel was om als eerste een voettocht dwars over het continent van Antarctica te maken. Van die voettocht kwam niets terecht, maar hun reis was onvergetelijk.
Nog maar een dag varen van hun bestemming vroren ze vast in het pakijs. De temperatuur daalde plotseling van min 6 naar min 27 graden Celsius. Helaas dreven ze op een ijsschol steeds verder van hun reisdoel af. Maandenlang zaten ze vast in het pakijs waarvan vier maanden in het donker. Ze vermaakten zich o.a. met voetballen, variétéavonden en wekelijkse grammofoonconcerten. Het pakijs liet het schip niet meer los. Het werd door het ijs in elkaar gedrukt waardoor het uiteindelijk op 15 november 1915 zonk. Shackleton zag zich genoodzaakt zijn doel bij te stellen: iedereen heelhuids thuis krijgen.
Hurley selecteerde 120 fotonegatieven en bewaarde ze in waterdichte blikken. De overige 400 negatieven werden door hem vernietigd in opdracht van Shackleton. Hij zou ze dan later niet meer gaan zoeken. Een fotocamera en drie filmpjes mochten mee. Met drie reddingssloepen, beladen met proviand en spullen, gingen ze op stap.
Ze overleefden op zeehonden en pinguïns. Na een barre tocht bereikten ze de rand van het pakijs. Ze stapten in de sloepen en vertrokken naar Elephant’s Island. Daar aangekomen waren ze nog niet gered. Het eiland lag niet bij een vaarroute.
Op 22 april 1916 vertrok Shackleton met vijf mannen in een zeven meter lange sloep. Een tocht van 1300 km over een uiterste gevaarlijke oceaan lag voor hen. Eigenlijk hing alles af van kapitein Frank Worsley, hij had leren navigeren in de Pacific met de sextant. Helaas kon hij maar vier metingen verrichtten, de rest was giswerk. Ze hadden maar een speling van 16 km. Toch bereikten ze South Georgia, maar helaas aan de verkeerde kant. Drie mannen, waaronder Shackleton, trokken dwars over het eiland. Ze liepen met eigengemaakte klimschoenen over gletsjers en bergtoppen. Een barre tocht van 36 uur volgde en op 21 mei 1916 om 15.00 uur arriveerden ze in Stromness, het walvisstation.
Shackleton ondernam daarna verscheidene pogingen om zijn mannen van het Elephants Island te redden. De vierde poging slaagde. Op 30 augustus 1916 lukte het om het eiland te bereiken. Tot zijn grote opluchting was iedereen in leven. Aan zijn vrouw schreef hij: “Het is me gelukt. Geen man verloren en het is een hel geweest.”
Shackleton heeft zijn mannen door een van de grootste en heldhaftigste overlevingstochten uit de geschiedenis van de ontdekkingstochten geleid. Het was een uitzonderlijke prestatie.
Voor wie nog meer wil lezen! Shackleton schreef over deze expeditie het boek 'Zuid: het verhaal van Shackletons laatste expeditie 1914-1917'.
Je bent 16 jaar jong, je bent intelligent, je hebt lieve maar ietwat 'ingedutte' ouders, je houdt van kunst, muziek en Franse films - wat niet iedereen om je heen begrijpt of waardeert, de toekomst ligt aan je voeten - beginnend bij de Oxford University, maar je hebt ook een wat onbestendig 'verveeld' gevoel. Dan komt er een man je leven binnenrijden, langzaam en voorzichtig. Hij verovert eerst je hart, dan je ouders, hij neemt je mee naar een wereld vol kunst, muziek, avontuur en liefde, hij neemt je mee naar Parijs. Ben je dan als jonge vrouw opgewassen tegen de keuzes die je moet maken? Of tegen de pijn van een gebroken hart?
An Education lijkt in z'n thematiek een clichéfilm, maar dat is hij zeker niet. Het is ook lastig om in een paar zinnen te zeggen waar de film over gaat zonder de kwaliteit tekort te doen. De ontluikende liefde ontroert, de leegte, teleurstelling, worsteling en pijn ontroeren evenzeer. Het Oxford-Engeland, dat met name door Jenny's ouders wordt neergezet, is weer ontroerend grappig. En het Parijse savoir vivre van Jenny's nieuwe vrienden biedt een mooi tegenwicht, zowel in ontroering als in humor. De acteurs doen vervolgens de rest, want elk personage wordt echt ontroerend subliem gespeeld.
De vraag is eigenlijk waar we het meest leren: op school - in de boeken of op straat - in het leven. Een eenduidig antwoord is er niet, maar zeker is dat sommige ervaringen meer opleveren dan welk diploma dan ook. Ik ben in ieder geval blij dat ik deze film heb gezien, die ervaring had ik niet willen missen!
Het is weer zover: jaarlijstjes! Voor de een een gruwel, voor de ander een mooie terugblik. Ik hoor bij de laatste groep, maar dat had u al begrepen. Hieronder de mooiste platen van 2010 volgens Eck. Volkomen subjectief, naar eigen smaak en niet gehinderd door enige kennis van zaken. Bij de albums staan verschillende recensies van diverse personen en sites, her en der voorzien van een persoonlijke toevoeging. Ik zeg 'top 10', maar dek me gelijk al in door aan te geven dat de volgorde wel een beetje arbitrair is. Ik kom er ook niet altijd uit, zullen we maar zeggen. Tenslotte uiteraard een spotify-playlist (helaas zijn niet alle platen daar te vinden). Voor deze gelegenheid heb ik er een zogeheten 'collaboratieve' playlist van gemaakt, wat betekent dat u naar hartelust albums kunt toevoegen waarvan u vindt dat ik ze vergeten ben. Ik nodig iedereen van harte uit om hier gebruik van te maken! Veel luisterplezier en op naar weer een nieuw prachtig muzikaal jaar!
1. 'Ray Lamontagne & The Pariah Dogs - God Willin'& The Creek Don't Rise'
"Het oeuvre van de Amerikaanse troubadour Ray LaMontagne neemt per album een stevigere positie in binnen het popaanbod. Dat hij prachtig kan zingen, met een raspende stem die zowel de jonge Joe Cocker als Otis Redding in herinnering roept, weten we al sinds zijn debuut "Trouble" (2004). De platen die er op volgden, maken steeds meer duidelijk dat hij ook muzikaal zichzelf steeds verder ontwikkelt. Behalve slepende ballads maakte hij zich ook de wat meer uitbundige soulmuziek eigen. Op zijn vierde album komt alles mooi samen. De plaat heeft een aangenaam spontaan live-gevoel, dat past bij het gegeven dat het album in 5 dagen thuis werd opgenomen, met zijn vaste live band. Het geluid is opnieuw traditioneel maar eenduidiger. De songs klinken broeierig met een slepende southern rock inslag. Maar het belangrijkste is dat LaMontagnes stem alle ruimte krijgt om te betoveren. Resultaat is een prachtige blanke soulplaat en LaMontagnes beste sinds 'Trouble'." (Gijsbert Kamer, Volkskrant)
Voor mij was dit dé plaat van het jaar: zo een die je 's avonds op repeat zet. Heerlijk!
2. 'Matt Harlan - Tips & Compliments'
"Luister naar de eerste paar liedjes op dit debuut van de Texaanse singer/songwriter en je bent verkocht. Je wordt vanaf de eerste luisterbeurt zo meegesleept door Harlans verhalen dat ze direct gaan leven en iets betekenen. Harlans verhalende liedjes zijn zo mooi opgebouwd, met zulke slinkse melodieën, dat je al gauw alleen nog maar meer wilt horen, temeer omdat producer Rich Brotherton ze ook heel subtiel en gevarieerd instrumentaal heeft vormgegeven. De eerste helft van de plaat is het sterkst omdat Harlan daar het meest een echt eigen stijl laat horen, ergens tussen folk en country in. Naarmate de CD vordert wordt de (alt.)country-component sterker en beginnen Harlans muziek (en stem) overeenkomsten te vertonen met Robert Earl Keen op zijn best. Harlan bezit ook een ander, veel eigener en nog interessanter gezicht, dus het zal u niet verbazen dat dit album een aanrader is - een van de grote singer/songwriter-debuten van 2010." (Pieter Wijnstekers, Heaven)
Matt Harlan moest wel hoog eindigen in mijn lijstje: prachtige plaat, indrukwekkend. En bovendien heb ik goeie persoonlijke herinneringen aan het concert in De Cactus (11 oktober) waar ik het voorprogramma mocht verzorgen.
3. 'John Hiatt - The Open Road'
Goedmoedig klinkende americana, met invloeden uit zowel country als rock 'n' roll, dat is waar Hiatt ook nu weer voor staat. "Terug kijken naar mijn leven door een achteruitkijkspiegel" was naar eigen zeggen de inspiratie voor John Hiatts 2010-album "The Open Road". Een klassiek Hiatt-album, met de typische Hiatt-sound. Hiatt en zijn touring band (Kenny Blevins op drums, Patrick O'Hearn op bas en Doug Lancio op gitaar) maakte een sound die de term 'garage rock' een nieuwe betekenis geeft. "In voorgaande jaren gingen mijn nummers over thuiskomen", zegt Hiatt. Maar bij deze 11 nummers, waaronder "Haulin'" en het titelnummer "The Open Road" is thuis nooit de bestemming. "Het lyrische gitaarspel van de van Patty Griffin gestolen Doug Lancio geeft samen met het opmerkelijk transparante geluid een zekere meerwaarde aan dit fris van de lever gespeelde album, dat soms aardig dicht in de buurt komt van zijn klassieker "Slow Turning". (Geert Henderickx, Oor)
Hiatt is mijn 'all-time-favorite': met dit album komt hij inderdaad weer dicht in de buurt van zijn beste platen. Zijn concert van vorige maand in Paradiso was daar een bevestiging van. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
4. 'John Mellencamp - No Better Than This'
Hoewel rond 1980 niemand méér platen in Amerika verkocht dan John (Cougar) Mellencamp staat hij sindsdien (zeker in Europa) in de schaduw van die andere ‘working class hero’, Bruce Springsteen. Een vergelijking die nog steeds op gaat. Net als zijn evenknie uit New Jersey raakte Mellencamp op zijn oude dag gefascineerd door de geschiedenis van de Amerikaanse muziek. Voor No Better Than This zocht Mellencamp plekken op die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Amerikaanse muziekgeschiedenis, zoals de Sun-studio in Memphis en de hotelkamer in San Antonio waar blueslegende Robert Johnson zijn opnamen maakte. Op die bijna heilige plekken nam Mellencamp dertien nieuwe liedjes op. Achter de knoppen van de (analoge) opnameapparatuur zat T-Bone Burnette, de man achter talloze klassieke rootsplaten. De opzet slaagde. Op een sfeervolle plaat horen we een zanger met een vanzelfsprekende autoriteit, bij wie de levenservaring mooie barsten op zijn stem heeft achtergelaten. (MS, Muziekweb)
Dit is mooi... Ingetogen muziek, voor het zwelgen in zwaarmoedigheid. En daar hou ik nou eenmaal van!
5. 'Hayward Williams - Cotton Bell'
"Wat ons betreft nu al een gedoodverfde favoriet voor de titel van “plaat van het jaar”." (Cntraltcountry.be) "Vanaf de Marc Ribot-achtige gitaarintro van de titelsong (wat een buitengewoon sfeervolle song is dit zeg, ongelooflijk) tot en met de pure broosheid van de slotakkoorden van "Just Like Us" tovert de warme tenor van Hayward Williams een muzikale wereld tevoorschijn die pijn aan hoop paart, maar waar vroeg of laat plaats is voor troost. Wat verder opvalt is dat Williams zijn eindpunt doorgaans bereikt met weinig middelen. Een akoestische gitaar, hier en daar een viool en een spaarzame elektrische gitaar, een subtiele drum of dobro, een nooit opdringerige bas, een ingetogen orgel, fraaie maar sobere achtergrondstemmen. En telkens weer die weergaloze en uit alles herkenbare stem. Een plaat van alle tijden. Aangrijpend. Ontroerend. Imponerend. Maar vooral getuigend van welhaast onaardse schoonheid…" (altcountryforum.nl) "Echt waanzinnig mooi opgenomen." (Sandra Zuidema, Luckydice)
Aan zulke recensies kan ik weinig toevoegen... Volledig mee eens!
6. 'Darrell Scott - A Crooked Road'
"Eindelijk weer een nieuw album van een man waar we fan van zijn. Waarom zult u zich afvragen? Omdat Darrell Scott fantastische liedjes schrijft, een fenomenaal muzikant is die zeer virtuoos is op allerhande snaren en meer en daarnaast is hij ook nog eens gezegend met een juweel van een stem. Een die warm en soulvol is en een aardige ijsberg kan smelten, daarom dus. Voor dit nieuwe album verzamelde hij 20 tracks die hij helemaal in zijn eentje schreef, opnam en alle instrumenten bespeelde. Juist omdat Darrell zo’n veel gevraagde sessiemuzikant is heeft hij nooit veel tijd gehad voor zijn eigen projecten en dus dit is eigenlijk pas zijn achtste album. Deze 20 tracks op "A Crooked Road" bieden wederom een hoop muzikaal genot en zullen een ieder die Darrell Scott, maar ook bijvoorbeeld andere klasbakken als John Gorka, Slaid Cleaves, Guy Clark, Greg Trooper een warm hart toedragen, zeer kunnen bekoren." (Sandra Zuidema, Lucky Dice)
Eén van de ontdekkingen van afgelopen jaar. Ik kende Darrell Scott niet en was aangenaam verrast. Prachtig:
7. 'Shelby Lynne - Tears, Lies And Alibis'
"Ondanks klassieke albums als "Suit Yourself" (2005) en het fraaie Dusty Springfield-eerbetoon "Just A Little Lovin'" (2008) werd Shelby Lynne, door uitblijven van commercieel succes, gedumpt door haar platenmaatschappij. Nu is ze aangewezen op haar eigen label en tekende ze ook maar direct voor alle songs en de productie. Ze doet nu precies waar ze zin in heeft en lijkt bevrijd van een loden last, maar wordt nog wel geholpen door haar vaste band en grootheden als Spooner Oldham. Het levert een plaat op die zich met gemak kan meten met haar beste werk. In muzikaal opzicht put ze nog altijd vnl. uit Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin. We horen songs met invloeden uit country, blues, soul, folk, jazz, pop en rock en zowel rauwe en stevige momenten als ingetogen ballads. In muzikaal opzicht klinkt het als een klok, maar de ware kracht van Shelby Lynne zit in haar prachtige vocalen, die hier ontspannen en gelukkig klinken. Dit geeft haar muziek extra kracht en warmte." (Erwin Zijleman, Krenten Uit De Pop)
Nog zo'n ontdekking, waardoor ik ook de hierboven al genoemde cd 'Just a little loving' leerde kennen. Ik was gelijk verkocht... En om in de stemming te komen, is er op de valreep ook nog een kerstcd uitgebracht.
8. 'Jeffrey Foucault / Mark Erelli - Seven Curses'
"In de wereld van de pop- en rockmuziek lopen er flink wat figuren rond die meewarig doen over lui die op tijd en stond andermans werk opnemen. Ze strooien met termen als bloedarmoede, geen originaliteit, gemakzucht en ga maar door. Ik heb die aversie tegen covers altijd heel vreemd gevonden. Klassieke, blues- en jazzmuzikanten ontlenen in talloos veel gevallen hun naam én faam aan hun interpretaties van bestaande songs en muziek. In die muzieksector vindt bijna iedereen het de normaalste zaak van de wereld om elkaars werk te coveren, een houding die intussen voor minstens twintig pakkende versies van songs als Darn That Dream of Body And Soul heeft gezorgd.
Twee muzikanten die zich geen snars aantrekken van de eigenaardige kortzichtigheid die er op dit vlak rondwaart, zijn zelf overigens gewaardeerde singer-songwriters: Jeffrey Foucault en Mark Erelli. Op hun eerste duo-cd Seven Curses coveren ze elf zogeheten murder ballads van grote songsmeden als Woody Guthrie, Bruce Springteen, Richard Buckner, Paul Siebel en Steve Earle en ze doen dat met een minimum aan middelen en tijd (twee nachten), maar een maximum aan inleving en oprechtheid.
Vanaf Guthries Philadelphia Lawyer tot en met Neil Youngs Powderfinger hoor je het diepe respect van beiden voor de songs en hun auteurs in elke noot en in elke harmonie. Zo wordt bijvoorbeeld Paul Siebels Louise vertolkt zoals een kostbaar kunstwerk wordt ingepakt voor verscheping: met de grootste omzichtigheid om de schittering van het werk niet te verstoren. Diezelfde aanpak werkt ook overtuigend in Tom Merritt (Richard Buckner), Sonora’s Death Row (Blackie Farrell), The First Mrs. Jones (Porter Wagoner) en het al eerder genoemde Powderfinger. En soms lukt het, ondanks de eerlijkheid en eenvoud, ook niet, zoals in Springsteens Johnny 99 of Earles Ellis Unit 1 omdat Foucault en Erelli daar te dicht op de originele uitvoeringen zitten. Waarmee ik overigens niet gezegd wil hebben dat hun interpretaties minderwaardig zouden zijn; iets minder ontzag had waarschijnlijk een rakere interpretatie opgeleverd
Seven Curses sluit af met de enige original op dit album: Wyoming Wind, geschreven en gezongen door Mark Erelli, die hiermee laat horen dat hij misschien wel een van de meest onderschatte songschrijvers van zijn generatie is. Deze zeven zonden zijn absoluut een zegen." (Altcountryforum.nl)
Voor liefhebbers van Jeffrey Foucault 'en vrienden' is 2010 een mooi jaar. Dit album verscheen, en op de valreep nóg 2 platen die het vermelden waard zijn: 'Cold Satellite', waarop Foucault de poëzie van Lisa Olstein zingt en een live-cd van 'Redbird', Live At The Cafe Carpe. En in 2011 staat de release van zijn 'gewone' solo-plaat op de agenda. Dat wordt wederom genieten! Zondag 8 mei zijn Foucault en Erelli in Nederland; misschien ook nog wat dichter in de buurt...?
9. 'Johnny Cash - American VI: Ain't No Grave'
"Een sticker op de hoes van American V kondigde dat album al aan als ‘the final recordings’. Een verrassing dus, dat er dus nog een zesde deel uitkomt van Johnny Cash’ American Recordings-serie. Dit is écht het laatste deel volgens Rick Rubin, de producer met wie de overleden zanger deze serie albums opnam. Cash zong de nummers van Ain’t No Grave drie maanden voor zijn dood in. Hij klinkt oud en breekbaar en zijn stem trilt door de ziekte van Parkinson. Cash weet dat zijn dood aanstaande is en dat maakt I Corinthians 15:15, de laatste song die hij schreef, tot een bijzonder nummer. ‘O Death, where is thy sting?’ zingt hij in het nummer. Hij neemt een hoopvol voorschot op de aanstaande ontmoeting met zijn God. Hij besluit het album met Aloha Oe. Het is een grijsgedraaide evergreen uit Hawaï, maar wanneer Johnny Cash voor de laatste keer ‘until we meet again’ zingt zoals alleen hij dat kan, dan laat dat geen enkele Cash-fan onberoerd." (PdK, Muziekweb)
En het liet mij dus ook niet onberoerd. Dit album zorgde er in ieder geval ook voor dat ik mij wat meer ga verdiepen in het werk van Cash. Absolute klassieker in dit jaarlijstje.
10. 'Eilen Jewell presents Butcher Holler - A Tribute To Loretta Lynn'
"Project, vernoemd naar de thuishaven van countrygrootheid Loretta Lynn. Jewell coverde op “Sea Of Tears” reeds haar “Darkest Day” en waagt zich nu aan een heel album met Lynn-songs. En Jewell klinkt hier beter dan ooit. Bezield is het woord! Ontzettend sterk komt ze uit de hoek. Je merkt hier aan werkelijk alles, dat Jewell ongemeen veel respect heeft voor Lynn. Voor de zangeres, maar vooral ook voor de vrouw daarachter. De vrouw, die het al in de late sixties en de vroege seventies aandurfde om in haar liedjes erg controversiële thema’'s aan te snijden, waar anderen destijds nog in een liefst zo wijd mogelijke boog omheen liepen. We hebben het dan over zo goed als dood gezwegen items als huiselijk geweld, drankmisbruik en overspel. Op de keper beschouwd is dit gewoon een collectie oertraditionele, lekker twangende countryliedjes, maar dan wel gebracht met zoveel verve, met zoveel finesse, dat het bijzonder moeilijk wordt om er niet meteen als een blok voor te vallen." (Cntraltcountry.be)
Dit vind ik heerlijk! Persoonlijke favoriet: 'Don't Come Home A-Drinkin' (With Lovin' On Your Mind)'... Maar deze is ook mooi:
En tot slot nog een paar opmerkelijke vermeldingen.
Het album dat nét buiten de top 10 viel is 'Marc Cohn's 'Listening Booth: 1970'': mooie covers van nummers uit dat jaar (en laat ik dat nou persoonlijk ook een bijzonder bouwjaar vinden...).
Meest teleurstellende release (gezien de ophef van tevoren): 'Le Noise' van Neil Young... Ik heb grote bewondering voor de man, maar dit vond ik echt 3x niks, sorry!
Nogmaals: vul de spotify-playlist aan naar eigen voorkeur en het wordt een nóg mooier lijstje! Enige regel: alleen albums die in 2010 zijn uitgebracht.. Succes!
Happy Holidays!
Een paar weken geleden zat ik me al te verheugen op de nieuwe Jussi Adler-Olsen. Zou deze net zo boeiend zijn als de vorige? Ik heb het boek natuurlijk meteen gereserveerd. Zo'n boek ligt dan een paar dagen bij ons in huis mij aan te kijken. Dat is een deel van de voorpret. Je kent vast wel dat gevoel dat je in een boek bezig bent en maar niet kunt stoppen met lezen. Maar als het dan uit is dan is de koek ook zomaar ineens op. Daarom rek ik de pret altijd een beetje door niet meteen te beginnen, maar eerst alleen maar te kijken en voor te genieten. Nu is 'De Fazantenmoordenaars' dus uit.
De hoofdrol wordt opnieuw opgeeist door Carl Mørk en in niet mindere mate door Assad. Het kleine team van afdeling Q wordt in dit deel uitgebreid met Rose, net als Carl en Assad een type op zich. Echt, een groot deel van de pret zit in de beschrijving van deze drie karakters. Het verhaal is wederom spannend tot de laatste bladzijde, maar wel wat extremer als verhaal dan zijn voorganger. Dat neemt niet weg dat Adler-Olsen op treffende en ook schrijnende wijze verhaalt van eenzaamheid en liefdeloosheid. Van de macht van geld en de onovertroffen leegheid die ontstaat als alles, maar dan ook echt alles te koop is en er geen grenzen meer zijn.
Zoals ik al zei, extreem, en ik heb me tijdens het lezen wel eens afgevraagd of het echt zo zou kunnen gaan als beschreven. Ik denk het wel. In onze 'beschermde' maatschappij lijkt de mens een redelijk beschaafd wezen, maar we weten natuurlijk dat in grote delen van de wereld van die beschaafdheid weinig is terug te vinden. Het lijkt dus aannemelijk dat die wreedheid overal latent aanwezig is. Ik snap daar alleen helemaal niets van!
Toch maar lezen dus, en het goede nieuws: er ligt al weer een nieuwe aflevering te wachten. Heerlijk!
"Dieren leven minder en minder in de context van de natuur, meer en meer in de context van onze maatschappij". Als je er over nadenkt zie je hoe waar deze opmerking van Koos van Zomeren is en zeker waar voor Nederland. In zijn boek De levende have is het thema kort samengevat: hoe dieren leven in een land vol mensen. Het is een bundeling van 104 bijdragen die hij in de periode 2001- 2003 schreef voor NRC Handelsblad.
Elk stukje begint meestal met een ontmoeting met mensen die iets met dieren te maken hebben. En dat kun je heel ruim interpreteren: het echtpaar in de achterhoek dat voor 60.000 gulden een kikkerpoel laat graven, de PR functionaris van een slachterij, de milieubewuste boer die in de clinch ligt met de overheid, een medewerker van Eekhoornopvang Nederland en nog veel, veel meer.
Er zitten ontroerende verhalen tussen zoals de man die een kip die uit de berm van de snelweg meeneemt. Het is waarschijnlijk een legbatterijkip op weg naar het slachthuis is ontsnapt uit een vrachtwagen. De kip is er slecht aan toe en wordt in een doos in het schuurtje gezet om rustig dood te gaan. Maar de kip knapt op, krijgt weer veren en zijn bijnaam is nu "de dikke kip"!
De levende have geeft een goed beeld van hoe het ervoor staat met de dieren in Nederland en dan ook álle dieren. Achterin zit een register op diersoort en dat gaat van de kip, het varken en de koe naar vleermuizen, de kerkuil en de kanoet. Over het algemeen wordt je er niet echt vrolijk van hoe we met dieren omgaan maar Koos van Zomeren blijft behoorlijk objectief. Als afsluiting nog een mooi citaat: "dieren zijn rechteloos, dieren zijn machteloos en dáárom moeten we goed voor ze zijn". En zo is het.
