Persoonlijk heb ik niet zoveel met de feestdagen. De ene oude baas is (gelukkig) weer terug naar warmere oorden: nu nog even de tijd doorkomen tot na oud en nieuw. Grootste ergernis: de uitgekauwde kerstliedjes. Hoewel?
Een kerstavond met The Brain Setzer Orchestra lijkt me dan wel weer genieten. Onlangs weer een nieuw album uitgebracht (da's dan misschien weer wat teveel van het goede), en nog genoeg repertoire om uit te putten. Ook de 'traditionals' zijn wel te pruimen, ik merk zowaar dat ik dreig te gaan genieten.
Het moet niet gekker worden natuurlijk!
Ik ga maar gewoon een poging wagen: een 'Boogie Woogie Christmas'
dit jaar...: Setzer sleept me er doorheen.
Ook al in de stemming, onder meer door het winterweer van de afgelopen weken? Met welke muziek komt u de donkere dagen door?
Ik hoor het graag...
Nu nog even werken aan mijn jaarlijstje voor volgende week (zonder kerstplaten overigens).
Alvast 'happy x-mas'!
Een Franse film maar weer eens deze keer. En speciaal voor de koude, donkere dagen een film die onder je huid kruipt, of je bij je strot grijpt. Of allebei, dat kan ook. Il y a longtemps que je t'aime is zo'n film die je hoe dan ook bijblijft.
Juliette komt na 15 jaar vrij uit de gevangenis en wordt opgevangen door haar jongere zus. Om haar leven weer op de rails te krijgen mag ze voorlopig in diens gezin logeren. Juliette heeft een misdaad begaan, dat is duidelijk, maar wat en waarom blijft lange tijd verborgen. Dat intrigeert, want je weet dat dit een intelligente vrouw is en geen koelbloedige crimineel. Deze vrouw lijdt net zo onder haar daad als haar omgeving, ook al betuigt ze nooit spijt. Alle tegenslagen tijdens het opbouwen van een nieuw leven na zoveel jaar gevangenschap lijken haar niet te raken, zij heeft alle pijn al gezien. Deze recensie geeft ook een goed beeld van de inhoud en kracht.
Geen vrolijke film dus, maar wel een heel sterk thema. Alle personages blijken op één of andere manier met zichzelf in de knoop te zitten. De vraag is hoe een ieder het probeert op te lossen. Waar halen ze de kracht vandaan om opnieuw te beginnen? Kunnen dingen worden weggestopt of is het onvermijdelijk dat de bom een keer ontploft? Waardoor het ook bijna onvermijdelijk is dat er nadien ergens in je achterhoofd zo'n zachte stemmetje zich afvraagt 'wat is míjn bom eigenlijk? en wanneer ontploft 'ie?'
In mijn HAVO-jaren was het vrij eenvoudig: je was boer, kakker of alternativo. Ik werd door de rest ingedeeld bij de laatste groep en dus ging de muzikale voorkeur uit naar U2, Simple Minds en The Cure. De boeren gingen in de lokale plattelandsdisco uit hun dak op de muziek van Normaal en Europe (Joeroooop). Kakkers hielden niet van muziek geloof ik, of waren altijd in de ban van nummer 1 in de top 40; ik weet het in ieder geval niet meer.
En zo kwam het dat ik de kans kreeg om met een paar vrienden en klasgenoten mee te gaan naar een concert van U2 in Brussel (1987). Dat was mijn eerste grote concert, en wat een indruk maakte het! Wow!
Maar ik wil het hier graag hebben over het voorprogramma: In Tua Nua. Typisch voorbeeld van een ééndagsvlieg: meeliftend op het succes van U2, met iets meer authentieke Ierse invloeden. Ik kocht na bovengenoemd concert de LP en draaide 'm grijs. Mooie jaren 80 popplaat...
Maar ik heb er nooit meer iemand over gehoord. Ik weet niet meer hoe het een tijdje terug ter sprake kwam, maar opeens borrelde het naar boven (want ik was de band eigenlijk ook vergeten). "In Tua watte?"
De onlangs tot 'muziekbank' omgedoopte cd-uitleen biedt uitkomst: diverse ééndagsvliegen gewoon te leen. Waaronder ook het album 'Vaudeville' van In Tua Nua.
Ik ben benieuwd wie bij het lezen van deze post ook een 'O ja' laat ontsnappen en weer enthousiast raakt...
Ook een alternativo?
Ik heb al eens eerder gemeld dat ik niet zo'n liefhebber ben van Amerikaanse thrillers. De reden kan ik niet goed benoemen of het moet zijn dat de omgeving waarbinnen deze thrillers zich afspelen minder herkenbaar is voor mij als Nederlandse Europeaan. Ik vind Amerikaanse thrillers vaak een beetje schreeuwerig en oppervlakkig. Je ziet de cowboylaarzen en de trailerparken bij wijze van spreken van de bladzijden afspringen. Lees de columns van Sylvia Witteman uit haar VS-tijd en je begrijpt welke sfeer ik bedoel. Dat wil niet zeggen dat ik er nooit één lees, want als veel mensen lovend zijn over een boek wie ben ik dan om het niks te vinden.
Een auteur die door velen wordt bewonderd, onzettend veel succes heeft met zijn boeken en er de nodige prijzen mee heeft gewonnen is Harlan Coben. Ooit was ik al eens in een boek van hem begonnen (ik weet echt niet meer welke titel) en nu heb ik dan 'Verzoeking' gelezen. Meteen (de eerste pagina's) werd ik weer getroffen door het ik-houd-niet-van-Amerikaanse-thrillers gevoel, maar ik heb doorgelezen en het was spannend en verrassend! Wat ik direct heel kenmerkend vond in dit boek waren de dialogen. Het boek bestaat uit bladzijden lange dialogen en misschien is dat wel kenmerkend voor de
Amerikaanse thrillers. Ik heb het nog niet nader onderzocht.
'Verzoeking' speelt zich af in New Jersey en kent twee verhaal verhaallijnen die in de loop van het verhaal bij elkaar komen. Het eerste verhaal gaat over een man die als pedofiel publiekelijk aan de schandpaal wordt genageld en het tweede verhaal gaat over een 17-jarig meisje dat spoorloos verdwijnt. Het verhaal kent een proloog en een epiloog en daarin zit de verrassing. De plot is erg interessant al ben ik een te vluchtige lezer om me er voldoende in te verdiepen of alles wat me voorgeschoteld wordt ook waar kan zijn. En,en dit geheel in tegenspraak met de vorige zin, tóch houd ik meer van 'onze' Europese thrillers waarin diepgang en bschouwing mij meer aanspreken dan de snelle dialogen in deze thriller. Maar vel vooral je eigen oordeel!
Zo maar een gedichtje en een tekstje en uit het schitterende boek Hou van Mij van Ted van Lieshout. Hij maakt eigenlijk niet eens boeken speciaal voor kinderen, maar hij kijkt als volwassen schrijver, dichter en kunstenaar door de ogen van een kind naar de wereld.
Een onwijs mooi, vindingrijk en lekker lijvig boek, met ernstige en lichte, grappige en zware gedichten. Achterin staan nog niet eerder gepubliceerde beeldsonnetten. Gedichten waarbij de woorden en het rijm zijn vervangen door afbeeldingen: dropjes, schelpen, luciferhoutjes, dobbelstenen, kurken, appels en ballonnen. Een boek om steeds weer opnieuw te pakken, naar te kijken, in te bladeren en te genieten. Een boek waar ik blij van wordt en dus een boek om te hebben.
Gisteren zat ik in de stadsschouwburg van Enschede, bij een voorstelling van Jeroen van Merwijk. Nou kwam ik 'm wel eens tegen op tv, of op de radio, maar live had ik het nog niet eerder meegemaakt. Op dit moment toert hij door het land met 'Le Big Bazar': een programma met liedjes en columns, begeleid door Wouter Planteijdt en René van Barneveld. De twee laatstgenoemden zijn overigens geweldige gitaristen!
Ik heb genoten. Van de zwartgalligheid, van de ironie, van de poëzie en de af en toe eigenlijk aandoenlijke teksten. Je wordt heen en weer geslingerd tussen breekbaarheid en robuustheid, tussen recht voor z'n raap en overpeinzen.
"In alle bescheidenheid kan Jeroen van Merwijk (1955) zich de - misschien wel - allerbeste en meest veelzijdige cabaretier uit de vaderlandse geschiedenis noemen. Van Merwijk zelf doet dat echter allerminst. Hij laat loftuitingen graag aan anderen over. En lof wordt hem nu al jarenlang van alle kanten toegezwaaid. Naast zijn humor en ironie roemen de kenners Van Merwijk om de helderheid en schijnbare eenvoud waarmee hij de problemen schetst van een samenleving in verval. Ook in zijn nieuwe programma gaat hij vol vuur en met open vizier de strijd met de tijdgeest aan. Want als iemand iets nodig moet zeggen, dan is dat toch zeker Jeroen van Merwijk?"
Mocht u nog in de gelegenheid zijn, aarzel dan niet om hier nog naartoe te gaan: het is zeker de moeite waard.
Last van informatiestress? Wordt je overspoeld met informatie en raak je het overzicht een beetje kwijt? Dan is het boek '150 Lifehackingtips' een oplossing! Lifehacking betekent het vormgeven van je informatiegedrag naar je eigen behoeften, of dat nu gaat om e-mail, telefoon, of het organiseren van je leven. Zodat het leuker en beter wordt! Lifehacking is een mix van timemanagement, kennismanagement en persoonlijke ontwikkeling.
De 150 tips zijn onderverdeeld in 6 hoofdstukken: algemene tips, kantoortips, Windows & Outlook, persoonlijke ontwikkeling, Web 2.0 en Mac-tips. Een brede range en er zit dus altijd wel iets bij dat van toepassing is op jouw situatie en waarvan je zegt "handig!". En het is ook gewoon een leuk boekje om te lezen: alle items zijn lekker kort en krachtig waardoor je lekker snel kunt scannen wat je interessant vindt.
Een leuk item vond ik de "Hoe vragen". Hoe-vragen zijn vragen als: hoeveel geld kost dat?, hoeveel tijd kost dat?, werkt dat bij ons? Het zijn praktische vragen die beperkingen opwerpen en die, als ze te vroeg worden gesteld, eigenlijk alleen maar weerstand betekenen. Hoe pak je dat aan? Andere interessante items: "de zeven gewoontes van ineffectieve mensen", "Multitasken bestaat niet" en "Hoe kun je je concentreren als iedereen je lastig valt?". Er komen ook heel wat handige e-mail tips langs die je zo kunt gebruiken. Kortom: de tijd die je besteed om 150 lifehackingtips door te lezen heb je zo weer terugverdiend. Om de laatste ""hacks" te volgen kijk dan op de website lifehacking.nl.
In 150 lifehackingtips komen veel nieuwe media voorbij en er is zelfs een heel hoofdstuk gewijd aan Web 2.0. Wil je daar meer over weten dan komt dat toevallig mooi uit! Op woensdag 24 november begint in de openbare bibliotheken de Week van de Mediawijsheid. Tijdens deze week kunt je in de bieb terecht voor allerlei vragen rond mediawijsheid en nieuwe media. Ook is er een activiteitenprogramma van gratis cursussen en workshops. Kijk voor meer info op onze website www.bibliotheekhengelo.nl
Ik loop het gevaar oud nieuws te vertellen natuurlijk, maar toch wil ik graag even stilstaan bij de prachtige plaat van Solomon Burke & De Dijk: 'Hold On Tight'.
Toen Solomon Burke onlangs overleed belde mijn jongste zoon mij op om dat te vertellen. Hij was geschrokken van het nieuws op teletekst. Alleen al het feit dat een negenjarige weet wie Solomon Burke is, zegt al veel.
Mijn oudste zoon (van 10, met wie ik ergens begin dit jaar naar een concert van De Dijk ben geweest) had maar wat graag dat concert van De Dijk mét Solomon Burke bijgewoond..
Dat concert in Paradiso is uiteindelijk doorgegaan zonder de koning op zijn troon, als een fraai eerbetoon aan deze soullegende. Gelukkig hebben we wel dat prachtige album om naar te luisteren. Met nummers van De Dijk door de jaren heen, vertaald naar het Engels.
Waar ik in het begin bang voor was, blijkt niet het geval: het klinkt nergens gekunsteld. Nee, hier zijn mensen aan het werk vanuit de liefde voor muziek, voor de boodschap, voor het leven.
Luister en geniet...
Het was een bijzondere band die is ontstaan tussen Solomon Burke en De Dijk: de plaat is er de weerslag van. Verplicht luistervoer!
Bepaalde plekken in de bibliotheek zijn een soort Bermuda Driehoek voor boeken: ze gaan daar de kast in en worden daarna nooit meer gezien. Een voorbeeld van zo'n sinistere plek is SISO 828.3 met trefwoord "Letterkunde; Gidsen". Toch zijn daar pareltjes van boeken te vinden!
Zoals bijvoorbeeld Grote verwachtingen: opgroeien in de letteren in 25 schema's. Pieter Steinz (recensent en chef boeken van NRC handelsblad) heeft 25 literaire klassiekers geselecteerd over kinderen, pubers, adolescenten en kwajongens uit de hele wereldliteratuur van de afgelopen 250 jaar. Bij de selectie viel hem op dat opgroeien in de literatuur over het algemeen geen pretje is! Het is vaak kommer en kwel en er zijn maar een paar kinderen en pubers die er goed van af komen: Pippi Langkous, Woutertje Pieterse en misschien Kees de Jongen. Over het algemeen zijn de helden sader and wiser wanneer ze verder gaan met leven als volwassene.
Grote verwachtingen is erg leuk en leesbaar vorm gegeven: elk boek wordt eerst kort en aanstekelijk ingeleid en daarna ingebed in de helder vormgegeven "boekwebben". Een boekweb is een schema waarin behalve de boeken van auteur en zijn of haar literaire invloeden ook leestips worden gegeven onder het motto "Wat te lezen na...?".
Verhalen over loverboys zijn onvoorstelbaar en schokkend, elke keer weer. Als moeder hoop je dat jouw dochter dit nooit zal overkomen. En toch….jaarlijks worden veel meisjes die het slachtoffer van deze slinkse jongemannen die zich als de ideale man voordoen. Merel van Groningen (pseudoniem) besloot haar verhaal in Misleid te vertellen in de hoop er anderen mee te kunnen helpen en ze te kunnen waarschuwen voor de gevaren en gevolgen van loverboypraktijken.
Merel is vijftien jaar als ze via een vriendinnetje de 26-jarige Mike ontmoet. Vanaf het eerste moment is er een bepaalde aantrekkingskracht, en er ontstaat een bijzondere vriendschap. Als er thuis echter alleen maar ruzie is en de schoolresultaten van Merel steeds slechter worden, besluiten Merels moeder en stiefvader om haar in een internaat te plaatsen. De vriendschap tussen Mike en Merel wordt daardoor steeds hechter, en de twee worden verliefd. Merel is helemaal in de wolken door het geweldige gevoel dat Mike haar geeft. Eindelijk is er iemand die haar belangrijk vindt en van haar houdt...
Merel van Groningen weet op duidelijke en indringende wijze haar verhaal te vertellen. Je voelt haar angsten. Ontsnappen lijkt onmogelijk als je verstrikt raakt in het web van een loverboy. Lukt het je toch, dan wil je niets liever dan je normale leven oppakken. Een zeer moedig geschreven boek van een inmiddels volwassen vrouw en verder wil. Want het leven kan toch nog mooi zijn.
Donderdag 25 november vertelt Merel van Groningen in de bibliotheek over haar ervaringen met loverboys in het kader van de landelijke Week zonder geweld.
Een boek dat al weken in de bestsellerlijsten staat in de Verenigde Staten vraagt erom gelezen te worden…
Ik werd nieuwsgierig en vroeg mij af hoe het onderwerp, een eerbetoon aan de zwarte hulp, die blanke kinderen opvoedde in het gesegregeerde Zuiden van Amerika begin jaren zestig van de vorige eeuw, zoveel lezers op haar hand kreeg. 'Een Keukenmeidenroman' van Kathryn Stockett speelt in Jackson, Mississippi, en vertelt over het leven van de zwarte hulpen die in die tijd de ruggengraat vormden van bijna alle blanke middenklasse-gezinnen in de zuidelijke Verenigde Staten. De hulpen droegen niet alleen zorg voor huishoudelijke werkzaamheden als wassen, koken en schoonmaken, maar namen ook het leeuwendeel van de opvoeding van de blanke kinderen voor hun rekening.
Tegelijk was het hen verboden gebruik te maken van hetzelfde toilet als de blanken en aten ze van aparte borden en met apart bestek, uiteraard niet aan tafel met het gezin maar ergens afgezonderd in de keuken.
We volgen vooral de verhalen van 2 zwarte hulpen, Aibileen & Minny, opgetekend door de blanke miss Eugenia, bijgenaamd Skeeter, zelf grootgebracht door een zwarte hulp, die schrijfster wil worden waarbij haar aangeraden wordt te schrijven over wat haar raakt.
Het boek bevat vele schrijnende en schokkende verhalen, maar geeft ook trots en hoop aan de zwarte gemeenschap.
Kathryn Stockett weet waar ze het over heeft: ze is geen zwarte hulp geweest, maar is wel opgegroeid in Mississippi en grootgebracht door een zwarte huishoudster.
Na 'De Negerhut van Oom Tom' van Beecher Stowe en 'De Kleur Paars' van Alice Walker opnieuw een pageturner over rassen-misstanden.
Overtuig uzelf van dit buitengewone boek en lees de belevenissen van vooral Aibileen en Minny.
Entertainment Weekly verwoordt het zo:
‘Een verslavend verhaal over drie vrouwen die de grond onder hun voeten voelen bewegen terwijl de woorden van Martin Luther King en Bob Dylan hun stadje bereiken.’
Ik weet, ik ben een verstokte fan, dus ik mag over hem blijven schrijven, zo gaat dat hier!
Begin dit jaar blogde ik al over die mooie Schepping van Bart Moeyaert. En over hoe hij samen met het Nederlands Blazers Ensemble, met de muziek van Haydn en met de tekeningen van Wolf Erlbruch het bekende scheppingsverhaal op een bijzondere manier opnieuw vertelt. Awel, dit sterke kwartet heeft de draad opgepakt van waar ze geëindigd waren: in het paradijs. Met een man en een vrouw.
En dat heeft weer een mooi boek en een mooie cd opgeleverd. En een prachtige voorstelling. Want er is echt maar één persoon die Moeyaerts teksten zo kan voordragen dat ze boven de inhoud uitgetild lijken te worden en dat is meneer Moeyaert zelf. En ja, ik was erbij, vorige week, in Enschede. Het was fijn.
Net zo fijn als het paradijs, in het begin. Want daar gaat het verhaal natuurlijk over, over een man en een vrouw, in een paradijs van overvloed, van altijd zomer en altijd middag, van overal kleuren, eten en heel veel dieren. Eén van de mooiste passages beschrijft die onvoorstelbare warmte van dat paradijselijke 'begin':
Boven ons hing de zon, als altijd. Hij klom 's ochtends boven de kruinen, zakte 's avonds achter de einder en hield daar dan alles aan het sudderen, en de volgende dag was er weer geen tegenhouden aan. Hij schurkte zich met z'n rug tegen de hemel aan en scheen voluit, hij scheen van goud, hij scheen, hij scheen, je zou het schitteren kunnen noemen, maar het was branden wat hij deed.
Maar ja, de schepper had gekozen voor een man en een vrouw, dus tja, dat gaat een keer schuren. Die vrouw toont na een tijdje namelijk wat tekenen van vermoeidheid, door de relatie, door het leven. Het is een vrouw van 'ik mist het één en ander'. Toen dacht ik nog heel even: maar meneer Moeyaert, wat doet u nu, is het dan allemaal ónze schuld? Gelukkig maakte het horen van zijn voordracht alles duidelijk, en de toelichting in het programmaboekje deed me glimlachen.
Eva is niet alleen de pienterste van de twee, maar ook de dapperste. Zij doet haar oogkleppen af, ziet daardoor meer, voelt meer. Zij heeft geen slang en geen appel nodig om te zien wat er ontbreekt. En zij verleidt Adam niet tot het kwade, zoals de Bijbel ons dat altijd heeft willen doen geloven, maar ze verleidt hem om de natuur zijn eigen gang te laten gaan.
Dank u wel, meneer Moeyaert.
AANVULLING: een luisterfragment tijdens Viertakt Podium van 9 november (start 25m40).
Zelf beleven? Dat kan nog vanavond in het Amsterdams Concertgebouw!
Ik heb een zwak voor elementaire helden. Ik ben dan ook blij met het verschijnen van 'het meest complete bond-boek ter wereld' 'James Bond All In'.
Waarom?
Ik hou er gewoon van: een beetje spannend verhaal, humor, een schurk en een held, een afsluitend duel waarbij the good guy uiteraard aan het langste eind trekt. Zo hoort dat.
Je kunt natuurlijk lang discussiëren over welke bond-acteur het beste is (Sean Connery), of welke film ('From Russia With Love'), maar het is misschien nog wel leuker om te lezen over de schepper van 007, Ian Fleming, en over de merchandising die gepaard gaat met het verschijnen van een nieuwe film. Om van de parodieën nog maar te zwijgen!
Dit boek van Raymond Rombout is geweldig voer voor de liefhebbers: enthousiast geschreven, actueel en wetenswaardig. En ook leuk voor de liefhebbers is dat dit weekend een beetje Bond-getint is.
Om 20.30 op rtl5 Johnny English, een leuke parodie met Rowan Atkinson, en voor de nachtbrakers om 00.25 uur op SBS6 Dr. No, de eerste Bond-film.
Beter kan je weekend niet beginnen! Shaken, not stirred...
