Ik loop het gevaar oud nieuws te vertellen natuurlijk, maar toch wil ik graag even stilstaan bij de prachtige plaat van Solomon Burke & De Dijk: 'Hold On Tight'.
Toen Solomon Burke onlangs overleed belde mijn jongste zoon mij op om dat te vertellen. Hij was geschrokken van het nieuws op teletekst. Alleen al het feit dat een negenjarige weet wie Solomon Burke is, zegt al veel.
Mijn oudste zoon (van 10, met wie ik ergens begin dit jaar naar een concert van De Dijk ben geweest) had maar wat graag dat concert van De Dijk mét Solomon Burke bijgewoond..
Dat concert in Paradiso is uiteindelijk doorgegaan zonder de koning op zijn troon, als een fraai eerbetoon aan deze soullegende. Gelukkig hebben we wel dat prachtige album om naar te luisteren. Met nummers van De Dijk door de jaren heen, vertaald naar het Engels.
Waar ik in het begin bang voor was, blijkt niet het geval: het klinkt nergens gekunsteld. Nee, hier zijn mensen aan het werk vanuit de liefde voor muziek, voor de boodschap, voor het leven.
Luister en geniet...
Het was een bijzondere band die is ontstaan tussen Solomon Burke en De Dijk: de plaat is er de weerslag van. Verplicht luistervoer!
Bepaalde plekken in de bibliotheek zijn een soort Bermuda Driehoek voor boeken: ze gaan daar de kast in en worden daarna nooit meer gezien. Een voorbeeld van zo'n sinistere plek is SISO 828.3 met trefwoord "Letterkunde; Gidsen". Toch zijn daar pareltjes van boeken te vinden!
Zoals bijvoorbeeld Grote verwachtingen: opgroeien in de letteren in 25 schema's. Pieter Steinz (recensent en chef boeken van NRC handelsblad) heeft 25 literaire klassiekers geselecteerd over kinderen, pubers, adolescenten en kwajongens uit de hele wereldliteratuur van de afgelopen 250 jaar. Bij de selectie viel hem op dat opgroeien in de literatuur over het algemeen geen pretje is! Het is vaak kommer en kwel en er zijn maar een paar kinderen en pubers die er goed van af komen: Pippi Langkous, Woutertje Pieterse en misschien Kees de Jongen. Over het algemeen zijn de helden sader and wiser wanneer ze verder gaan met leven als volwassene.
Grote verwachtingen is erg leuk en leesbaar vorm gegeven: elk boek wordt eerst kort en aanstekelijk ingeleid en daarna ingebed in de helder vormgegeven "boekwebben". Een boekweb is een schema waarin behalve de boeken van auteur en zijn of haar literaire invloeden ook leestips worden gegeven onder het motto "Wat te lezen na...?".
Verhalen over loverboys zijn onvoorstelbaar en schokkend, elke keer weer. Als moeder hoop je dat jouw dochter dit nooit zal overkomen. En toch….jaarlijks worden veel meisjes die het slachtoffer van deze slinkse jongemannen die zich als de ideale man voordoen. Merel van Groningen (pseudoniem) besloot haar verhaal in Misleid te vertellen in de hoop er anderen mee te kunnen helpen en ze te kunnen waarschuwen voor de gevaren en gevolgen van loverboypraktijken.
Merel is vijftien jaar als ze via een vriendinnetje de 26-jarige Mike ontmoet. Vanaf het eerste moment is er een bepaalde aantrekkingskracht, en er ontstaat een bijzondere vriendschap. Als er thuis echter alleen maar ruzie is en de schoolresultaten van Merel steeds slechter worden, besluiten Merels moeder en stiefvader om haar in een internaat te plaatsen. De vriendschap tussen Mike en Merel wordt daardoor steeds hechter, en de twee worden verliefd. Merel is helemaal in de wolken door het geweldige gevoel dat Mike haar geeft. Eindelijk is er iemand die haar belangrijk vindt en van haar houdt...
Merel van Groningen weet op duidelijke en indringende wijze haar verhaal te vertellen. Je voelt haar angsten. Ontsnappen lijkt onmogelijk als je verstrikt raakt in het web van een loverboy. Lukt het je toch, dan wil je niets liever dan je normale leven oppakken. Een zeer moedig geschreven boek van een inmiddels volwassen vrouw en verder wil. Want het leven kan toch nog mooi zijn.
Donderdag 25 november vertelt Merel van Groningen in de bibliotheek over haar ervaringen met loverboys in het kader van de landelijke Week zonder geweld.
Een boek dat al weken in de bestsellerlijsten staat in de Verenigde Staten vraagt erom gelezen te worden…
Ik werd nieuwsgierig en vroeg mij af hoe het onderwerp, een eerbetoon aan de zwarte hulp, die blanke kinderen opvoedde in het gesegregeerde Zuiden van Amerika begin jaren zestig van de vorige eeuw, zoveel lezers op haar hand kreeg. 'Een Keukenmeidenroman' van Kathryn Stockett speelt in Jackson, Mississippi, en vertelt over het leven van de zwarte hulpen die in die tijd de ruggengraat vormden van bijna alle blanke middenklasse-gezinnen in de zuidelijke Verenigde Staten. De hulpen droegen niet alleen zorg voor huishoudelijke werkzaamheden als wassen, koken en schoonmaken, maar namen ook het leeuwendeel van de opvoeding van de blanke kinderen voor hun rekening.
Tegelijk was het hen verboden gebruik te maken van hetzelfde toilet als de blanken en aten ze van aparte borden en met apart bestek, uiteraard niet aan tafel met het gezin maar ergens afgezonderd in de keuken.
We volgen vooral de verhalen van 2 zwarte hulpen, Aibileen & Minny, opgetekend door de blanke miss Eugenia, bijgenaamd Skeeter, zelf grootgebracht door een zwarte hulp, die schrijfster wil worden waarbij haar aangeraden wordt te schrijven over wat haar raakt.
Het boek bevat vele schrijnende en schokkende verhalen, maar geeft ook trots en hoop aan de zwarte gemeenschap.
Kathryn Stockett weet waar ze het over heeft: ze is geen zwarte hulp geweest, maar is wel opgegroeid in Mississippi en grootgebracht door een zwarte huishoudster.
Na 'De Negerhut van Oom Tom' van Beecher Stowe en 'De Kleur Paars' van Alice Walker opnieuw een pageturner over rassen-misstanden.
Overtuig uzelf van dit buitengewone boek en lees de belevenissen van vooral Aibileen en Minny.
Entertainment Weekly verwoordt het zo:
‘Een verslavend verhaal over drie vrouwen die de grond onder hun voeten voelen bewegen terwijl de woorden van Martin Luther King en Bob Dylan hun stadje bereiken.’
Ik weet, ik ben een verstokte fan, dus ik mag over hem blijven schrijven, zo gaat dat hier!
Begin dit jaar blogde ik al over die mooie Schepping van Bart Moeyaert. En over hoe hij samen met het Nederlands Blazers Ensemble, met de muziek van Haydn en met de tekeningen van Wolf Erlbruch het bekende scheppingsverhaal op een bijzondere manier opnieuw vertelt. Awel, dit sterke kwartet heeft de draad opgepakt van waar ze geëindigd waren: in het paradijs. Met een man en een vrouw.
En dat heeft weer een mooi boek en een mooie cd opgeleverd. En een prachtige voorstelling. Want er is echt maar één persoon die Moeyaerts teksten zo kan voordragen dat ze boven de inhoud uitgetild lijken te worden en dat is meneer Moeyaert zelf. En ja, ik was erbij, vorige week, in Enschede. Het was fijn.
Net zo fijn als het paradijs, in het begin. Want daar gaat het verhaal natuurlijk over, over een man en een vrouw, in een paradijs van overvloed, van altijd zomer en altijd middag, van overal kleuren, eten en heel veel dieren. Eén van de mooiste passages beschrijft die onvoorstelbare warmte van dat paradijselijke 'begin':
Boven ons hing de zon, als altijd. Hij klom 's ochtends boven de kruinen, zakte 's avonds achter de einder en hield daar dan alles aan het sudderen, en de volgende dag was er weer geen tegenhouden aan. Hij schurkte zich met z'n rug tegen de hemel aan en scheen voluit, hij scheen van goud, hij scheen, hij scheen, je zou het schitteren kunnen noemen, maar het was branden wat hij deed.
Maar ja, de schepper had gekozen voor een man en een vrouw, dus tja, dat gaat een keer schuren. Die vrouw toont na een tijdje namelijk wat tekenen van vermoeidheid, door de relatie, door het leven. Het is een vrouw van 'ik mist het één en ander'. Toen dacht ik nog heel even: maar meneer Moeyaert, wat doet u nu, is het dan allemaal ónze schuld? Gelukkig maakte het horen van zijn voordracht alles duidelijk, en de toelichting in het programmaboekje deed me glimlachen.
Eva is niet alleen de pienterste van de twee, maar ook de dapperste. Zij doet haar oogkleppen af, ziet daardoor meer, voelt meer. Zij heeft geen slang en geen appel nodig om te zien wat er ontbreekt. En zij verleidt Adam niet tot het kwade, zoals de Bijbel ons dat altijd heeft willen doen geloven, maar ze verleidt hem om de natuur zijn eigen gang te laten gaan.
Dank u wel, meneer Moeyaert.
AANVULLING: een luisterfragment tijdens Viertakt Podium van 9 november (start 25m40).
Zelf beleven? Dat kan nog vanavond in het Amsterdams Concertgebouw!
Ik heb een zwak voor elementaire helden. Ik ben dan ook blij met het verschijnen van 'het meest complete bond-boek ter wereld' 'James Bond All In'.
Waarom?
Ik hou er gewoon van: een beetje spannend verhaal, humor, een schurk en een held, een afsluitend duel waarbij the good guy uiteraard aan het langste eind trekt. Zo hoort dat.
Je kunt natuurlijk lang discussiëren over welke bond-acteur het beste is (Sean Connery), of welke film ('From Russia With Love'), maar het is misschien nog wel leuker om te lezen over de schepper van 007, Ian Fleming, en over de merchandising die gepaard gaat met het verschijnen van een nieuwe film. Om van de parodieën nog maar te zwijgen!
Dit boek van Raymond Rombout is geweldig voer voor de liefhebbers: enthousiast geschreven, actueel en wetenswaardig. En ook leuk voor de liefhebbers is dat dit weekend een beetje Bond-getint is.
Om 20.30 op rtl5 Johnny English, een leuke parodie met Rowan Atkinson, en voor de nachtbrakers om 00.25 uur op SBS6 Dr. No, de eerste Bond-film.
Beter kan je weekend niet beginnen! Shaken, not stirred...
Al eerder schreef ik over een boek van Marcelo Figueras, namelijk over 'Kamtsjatka'. Daarin schreef ik over die dikke pil die me lag aan te grijnzen in de boekhandel en die we inmiddels ook in de bibliotheek hadden. Nu zit ik doorgaans niet verlegen om boeken, maar ik loop wel eens langs al die schappen in de bieb en telkens zag ik dat, mijns inziens, aantrekkelijke boek in de kast staan. Gewoon, rug aan rug, tussen al die andere boeken. Waarom staat zo'n boek dat bijna staat te schreeuwen: neem me mee, neem me mee voortdurend in de kast? Ben ik dan de enige die er de aantrekkelijkheid in ziet? Je begrijpt natuurlijk dat ik dit boek inmiddels onder mijn hoede heb genomen en, dat kan ik je ook vertellen, het voorlopig nog niet los laat.
In diezelfde tijd als 'Kamtsjatka' gaf ik een vriendin 'Het lied van leven en dood' cadeau. Het toeval wilde dat wij onze zomervakantie met onze gezinnen samen doorbrachten en deze vriendin zich op tijd en plaats stilletjes terugtrok met dit boek. Natuurlijk brandde ik van nieuwsgierigheid of ze het mooi vond. Dat ging ongeveer als volgt. Eerst merkte ik op dat ze het aan het lezen was, toen vroeg ik hoe ze het vond en kreeg ik een wat terughoudend antwoord. Ongeveer op een derde van het boek vroeg ik het nogmaals en toen kreeg ik als antwoord dat het echt een boek voor mij was. Vind ik persoonlijk een antwoord in de diplomatieke sfeer. Daarna ging het hard en kwam ze uiteindelijk nauwelijks meer los van haar boek.
En dat is precies hoe ik dit boek ervaren heb. Ik moest een beetje op gang komen, want het boek is geschreven in de derde persoon, met een zogenaamde alwetende verteller die zich op tijd en plaats ook rechtstreeks tot jou als lezer richt en die daardoor in staat is wat meer algemene beschouwingen over de lezer uit te storten. Figueras is een echte verteller, een verhalenverteller, dus vervelen doet het me niet gauw, maar het verhaal schort er soms wel door op. Maar wees gerust al deze kleine 'sprookjes' dienen altijd een doel.
Het verhaal speelt in de uithoeken van Argentinie. De dictatuur is voorbij, maar zit nog in het geheugen van de mensen gegrift. Daar in het verre Patagonië trekt een bonte stoet aan personages aan je voorbij. Geweldige karakters die je meeslepen in het verhaal van de 'reus'Teo' (hij is wel 2.25 m!) en de getraumatiseerde Pat en haar dochtertje Miranda. Je voelt, en eigenlijk weet je ook, al die bladzijden lang, dat het leven waar Pat voor gekozen heeft moeilijk vol te houden kan zijn. Een belangrijk thema in Figueras’ boek is dat de handeling van de ene altijd consequenties heeft voor de ander, hoe intens je ook probeert jezelf van de buitenwereld te isoleren, en dat je het verleden niet kunt negeren. En dan in die prachtige zinnen, fantasievol, licht, humoristisch en treurig, beklemmend en tragisch. Het is een wonder dat Figueras zoveel schoonheid weet te creëren uit zo’n duistere periode in de Argentijnse geschiedenis.
Dit boek is een echte! aanrader. En twijfel je in het begin nog... dóórlezen. Je inspanning wordt, meer dan je kunt bedenken, beloond.
Rudyard Kipling (1865-1936) was in het begin van de twintigste eeuw een gevierd schrijver en dichter. In 1907 ontving hij als eerste Brit de nobelprijs van de literatuur. Kipling is tegenwoordig nog vooral bekend van de The Jungle Book over het jongetje Mowgli dat door wilde dieren wordt opgevoed.
Ik heb nooit wat gelezen van Kipling maar op vakantie in England heb ik zijn landhuis Batesman bezocht in East Sussex. Batesman is een prachtig 17e eeuws landgoed nu in bezit van the National Trust. Het interieur en de tuin is nog helemaal uit de tijd dat Kipling er woonde: zelfs zijn Rolls-Royce staat nog in de garage.
Vorige week kwam ik toevallig de film My boy Jack tegen. Het gaat over Kiplings enige zoon en is opgenomen op Batesman: dat kon ik dus niet laten liggen! Het is een indrukwekkende film met Daniel Radcliffe (Harry Potter) in de rol van John Kipling. John (bijnaam Jack) is 17 jaar als in 1914 de oorlog uitbreekt met Duitsland. Jack is vastbesloten om zich als vrijwilliger aan te sluiten bij het leger maar wordt vanwege zijn slechte ogen afgekeurd. Zijn vader gebruik al zijn invloed en het lukt hem om Jack bij de Irish Gards te krijgen. Jack vertrekt naar Frankrijk om daar in de loopgraven te vechten. Een paar dagen na zijn 18e verjaardag raakt Jack vermist tijdens de slag bij Loos. De pijn en het leed van de familie en het enorme schuldgevoel van Kipling wordt in de film goed weergegeven. Ook is het contrast tussen de idyllische wereld van Batesman en de verschrikking van de loopgravenoorlog indrukwekkend. Het is geen vrolijke film maar wel goed!
Niet bepaald een boek om op je nachtkastje te hebben liggen want aan slapen kom je niet meer toe. De tweede dochter van Jodi Picoult is een boek waarin een groot dilemma ter sprake komt.
Het verhaal De dertienjarige Anna is haar hele leven lang al donor voor haar iets oudere zusje Kate. Bij Kate werd op driejarige leeftijd acute promyeloïde leukemie geconstateerd. Haar ouders besloten toen de perfecte donor voor haar te vinden door nog een baby te nemen die aan precies de juiste genetische eisen zou voldoen. Dat werd Anna. Nu zal Anna een nier moeten afstaan aan Kate. Ze wil dit niet en stapt naar een advocaat, een rechtszaak volgt. Anna's beslissing verscheurt haar familie en kan fatale gevolgen hebben voor Kate.
Pittig onderwerp voor een boek. Met morele vragen zoals “kan een dertienjarig meisje meer te zeggen krijgen over haar eigen organen, ook als dat betekent dat haar zus daardoor zal overlijden?” maar ook “hoe kun je goed zijn voor je beide kinderen als je het leven van de een riskeert om de ander in leven te houden?”
Het verhaal begint met "In mijn vroegste herinnering ben ik drie jaar en probeer ik mijn zus te vermoorden." Gezien het onderwerp had ik vrijwel meteen medelijden met de tweede dochter, Anna. Maar dan blijkt dat alle hoofdstukken vanuit een ander gezinslid worden vertelt. Iedereen heeft zo zijn of haar twijfels over de situatie.
En probeer dan maar eens met slechts één persoon mee te leven! Dat lukte dus niet….want met wie moet je het nu eens zijn, er is voor alle partijen iets te zeggen. Je blijft nadenken over dit verhaal en de onmogelijke keuze die ouders of een rechter in zo'n geval moeten maken.
Ik had mij al voorbereid op een triest einde. En dat bleek ook zo te zijn, hoewel heel anders ik had gedacht.
Dit boek was mijn eerste boek van Jodi Picoult maar het zal zeker niet het laatste zijn.
Ik lees zelden gedichten, maar de twee uitgaven van stichting Plint trokken me over de streep. Niet de grijze buitenkant, maar de kleurrijke beeldende kunst met de gedichten op elke pagina. Dat is ook het doel van Plint. Mensen verlokken om poëzie te lezen. En dat is ze gelukt. Ik bleef al die gedichten maar lezen en de beeldende kunst bekijken.
Er is een gevarieerd aanbod van dichters met beeldende kunstenaars. Bekende en onbekende, jong en oud. Volgens mij staat er voor iedereen wel een gedicht in. Er zijn korte, lange, diepzinnige, vrolijke of treurige gedichten opgenomen. Van alledaagse dingen tot een wonderbaarlijk weten. Taal en beeld vormen een geheel of vullen elkaar aan. De beide uitgaven zijn aantrekkelijk voor een eerste kennismaking met poëzie.
De dichter verwoordt de essentie van het thema kernachtig. Is de kern tot je doorgedrongen, sla de bladzijde om en er begint alweer een volgend verhaal.
Een grappig, kernachtig gedicht over de zee van Judith Herzberg:
De zee kun je horen
met je handen voor je oren
in een kokkel
in een mosterdpotje
of aan zee
Tot mijn verbazing heb ik al een poster van Plint thuis hangen. Ik heb dus meer met gedichten dan ik dacht. Ik heb een paar combinaties in de bundels gezien die ik ook mooi vind. Hangt er binnenkort eens een ander gedicht thuis.
Heb je ook de smaak te pakken gekregen van poëzie? Smaakt het naar meer?
In onze bibliotheek staan nog meer gedichtenbundels.
En ieder jaar is er de Gedichtendag, hét poëziefeest van Nederland en Vlaanderen. In 2011 is dat op donderdag 27 januari. Vier het mee!
Als je deze bieblog leest geniet ik van een korte vakantie in eigen land. De traditionele herfstreis naar Zuid-Limburg is in ere gehouden, maar de wandelheuvels moesten dit jaar plaatsmaken voor de mooiste stad van Nederland: Maastricht. Zo vrij als een vogel in een eigen apartementje, zo rijk als een God in Frankrijk met die prachtige binnenstad om me heen.
Nou ken ik de mooiste plekjes van Maastricht al wel zo'n beetje door alle 1-dags bezoekjes die ik er de laatste 11 jaar bracht, maar dit jaar ben ik gewapend met de beste stadsreeks uit onze collectie: 100% Maastricht. Want als je een stad net even anders wilt leren kennen dan als een gemiddelde toerist, mag deze handzame 100% niet ontbreken in je bagage. Zes bijzondere routes door verschillende wijken, met allerhande winkel-, eet- en bezoektips, en vol met interessante weetjes. De achtergrond van een onopvallend klein pandje, een saillant detail over een voormalige bewoonsters, verhalen bij bijzondere uithangborden of steentjes of gewoon hoe het komt dat iets heet zoals het heet. Zo zat ik al menigmaal als enige toerist te genieten van een heerlijk stukje huisgebak of andere huisspecialiteit, op aanraden van m'n huisgids. Voor mij de ultieme manier van ontdekken.
Ik blogde al eerder over 100% Berlijn en ook Antwerpen heb ik laatst op deze manier herontdekt. Amsterdam en Brussel liggen nog op de plank. Maar laat je vooral zelf inspireren tot het uitstippelen van je eigen stadsvakantie. Er is echt keus genoeg!
Dus terwijl jij je volgende reis boekt, zit ik waarschijnlijk aan m'n zoveelste verse hotchoco bij de Chocolate Company aan dat prachtige Onze Lieve Vrouweplein. En die had ik lekker helemaal zelf ontdekt, voordat 100% op de markt verscheen. Proost!
Bijna te mooi om waar te zijn: alweer kan ik een muziek-tip geven waarbij iedereen de mogelijkheid heeft om de artiest in kwestie live mee te maken. Morgen staat Stevie Ann in Metropool in Hengelo. Ze trekt op dit moment met haar 'Light Up-clubtour' door Nederland. 'Light Up' is het derde album van Stevie Ann. Eerder verschenen 'Away From Here' in 2005 en 'Closer To The Heart' in 2007. Voor de opname van haar nieuwe album ging Stevie Ann naar Los Angeles waar ze samenwerkte met de Amerikaanse producer Mitchell Froom, die eerder in de studio zat met Crowded House, Randy Newman en Sheryl Crow.
“De opnameperiode met Mitchel Froom was fantastisch”, zo zegt Stevie Ann. “Het was een geweldige ervaring om met hem te mogen samenwerken en ik heb veel van hem geleerd. Ik was helemaal op mijn gemak in de studio en dat hoor je als je naar de liedjes op het album luistert.”
Net zoals de voorgangers is dit een lekkere roots-pop-plaat van eigen bodem. Mooie liedjes die wat mij betreft geen moment gaan vervelen. Het blijft een aangename stem om naar te luisteren. Muzikaal zit het ook wel goed op deze plaat: fraaie arrangementen, niks te veel. Kortom: het beluisteren waard, thuis én in de lokale poptempel!
Linda (Land van Dromen) wordt op haar wenken bediend, want onlangs kreeg ik het boek in mijn handen van een Scandinavische thrillerauteur die ik niet kende. Het betrof 'De vrouw in de kooi' van de Deen Jussi Adler-Olsen. Zoals bekend houd ik wel van die Scandinavische thrillers en ik ben opnieuw niet bedrogen uitgekomen.
Hoofdpersoon is de Deense rechercheur Carl Morck. Morck is een nogal uitzonderlijk persoon. Eigenlijk is hij een vervelende, mopperende man die liever lui dan moe is. Na een dramatische zaak waarbij een collega om het leven komt en een ander zwaargewond raakt ziet zijn baas z'n kans schoon en promoveert hij Morck weg naar de afdeling Q waar hij als hoofd te maken krijgt met bijzondere, onopgeloste moordzaken. Op zeer humoristische wijze wordt dit uit de doeken gedaan. Het komt er op neer dat Morck zijn eigen winkeltje op zijn eigen wijze runt, bij voorkeur met de voeten op tafel en vooral niet te hard werken. O ja, hij eist bij zijn baas één assistent die hem kan helpen met schoonmaken, koffiezetten en kopieren. Dit wordt geregeld, en zo maken we kennis met Assad. Opnieuw een schitterd karakter en op zijn geheel eigen wijze de aanjager van het lugubere onderzoek dat volgt.
Het verhaal gaat over de jonge, linkse politica Merete Lynggaard die op een dag spoorloos verdwijnt en niet wordt teruggevonden. We volgen afwisselend het onderzoek van Morck en de gebeurtenissen die Merete overkomen vanaf het moment dat ze verdwijnt. Een lugubere geschiedenis ontrolt zich waarbij wraak een cruciale rol speelt en de spanning hoog wordt opgevoerd in een uiteindelijke ultieme race tegen de klok.
Een echte pageturner. Als je eraan begint doe dat dan als je tijd hebt, want je rust niet voor je dit boek uit hebt. Gelukkig heb ik gezien dat er meer boeken in de serie Q zullen verschijnen en één daarvan heb ik inmmiddels ook al in de bibliotheek gespot: De Fazantenmoordernaars.
