De Geheime Schrift

Daar zit je dan, 100 jaar en al 60 er van in het 'gekkenhuis', omdat de maatschappij je al ruim voor je 40ste had uitgekotst. Waarom zit Roseanne McNulty eigenlijk in die oude, vervallen psychiatrische kliniek? Aan dokter Grene de opgave om dat uit te zoeken. De inrichting gaat sluiten en niet alle bewoners kunnen mee verhuizen naar het nieuwe onderkomen. Tegelijkertijd vindt Roseanne dat de tijd is aangebroken dat haar verhaal verteld wordt. Roseanne doet dit door haar verhaal op te schrijven en de blaadjes, volgeschreven met een blauwe balpen in een heel net klein handschrift, te verstoppen onder een losse plank in de vloer van haar kamer. De Geheime schrift!

Het verslag van Roseanne is even droevig als mooi. Droevig omdat je als jong, mooi niet-katholiek meisje weinig kansen had in het Ierland van de vorige eeuw en mooi, omdat ze dit leven op zo'n prachtige, poetische manier beschrijft. Onthutsend ook als je bedenkt wat een onvoorstelbare macht de katholieke geestelijken in dat Ierland hadden: een absolute macht die niet anders dan tot absolutie corruptie kan leiden.

Wat Roseanne meemaakt is absoluut schokkend en zelfs, of misschien wel juist, tegen de achtergrond van een politiek verscheurd Ierland en die corrupte geestelijkheid meer dan voldoende om knettergek te worden, maar is Roseanne dat ook? Roseanne zegt hier zelf over:

Ik moet toegeven dat er 'herinneringen' in mijn hoofd zitten die zelfs voor mij merkwaardig zijn. Dat zou ik niet graag tegen dokter Grene zeggen. Als het geheugen verwaarloosd wordt, zal het wel veranderen in een bergruimte of een rommelkamer in een oud huis waar de spullen door elkaar op een hoop liggen, misschien niet alleen door verwaarlozing, maar ook door te veel lukraak zoeken tussen die spullen en bovendien doordat er dingen bij gegooid zijn die daar niet horen.

Dokter Grene speurt op zijn eigen wijze naar de achtergronden van Roseanne's opname. Ook hij vindt een verhaal, maar dit verhaal is op belangrijke onderdelen afwijkend van het verhaal dat we van Roseanne te lezen krijgen. Langzaam maar zeker komen de twee verhalen steeds dichter bij elkaar...

Sebastian Barry schrijft onder andere poëzie en dat is te merken. Urenlang heb ik me mee laten voeren op die prachtige zinnen en mooie beschrijvingen die een leven voor me verbeeldden waar ik met toenemend afgrijzen nota van nam. Ik waarschuw je, het is geen vrolijk verhaal dat je leest, maar mooi! mooi!....

Reserveer in onze catalogus

Marjan Berk: Zout

foto: Hester Doove

Op de Dag van de Alfabetisering was Marjan Berk op bezoek in Bibliotheek Hengelo. Wij hadden een besloten activiteit georganiseerd met NT1 en NT2 studenten van het ROC van Twente. Het was een superleuke bijeenkomst waarin Marjan (ik mag Marjan zeggen) vertelde over haar boek Een goeie truc. Dit boekje, speciaal geschreven voor volwassen met moeite met lezen met korte zinnen en gemakkelijke woorden, werd na afloop door de bibliotheek aan de deelnemers cadeau gedaan.

Maar Marjan vertelde niet alleen: we moesten ook zelf aan het werk. De opdracht was om ter plekke zelf een dagboek te beginnen: mocht in het Nederlands maar ook in de eigen taal van de deelnemers. We kregen 15 minuten om te schrijven om het daarna persoonlijk voor de groep voor te lezen. Best een heftige opdracht voor deze groep maar Marjan stelde iedereen op zijn gemak. Nou, de hele wereld kwam voorbij! China, Somalië, Polen, Canada, Libanon, Brazilië, Nederland en nog meer. En iedereen vertelde en las voor: de man uit Borne die 's morgens om 4 uur was opgestaan voor zijn krantenwijk om daarna direct door te gaan naar Nederlandse les. Of de vrouw uit Somalië die depressief werd van het Nederlandse weer: "Ik wil het winnen van het weer" zei ze.

Marjan stelde allerlei vragen: ben je getrouwd, heb je kinderen, wat voor werk doe je? Als Nederlander kreeg ik zo een kijkje in de levens van mensen waar ik weinig mee in aanraking kom. En ook respect voor de manier waarop zij in Nederland een nieuw bestaan opbouwen. Over dit thema heeft Marjan Berk een prachtig boek geschreven: Zout. Het gaat over een Turkse Sebahat die in de jaren zestig haar man, die als gastarbeider in Nederland ging werken, achterna reist. Marjan Berk beschrijft hoe Sebahat de overgang heeft ervaren van het middeleeuwse leven op het platteland, waar alleen jongens naar school mochten, naar onze westerse maatschappij waar ze eindelijk leerde leven en schrijven. Alles wordt besproken: geloof, gearrangeerde huwelijken en het leven in een afgelegen dorp. Tegelijkertijd schrijft Marjan ook over haar eigen leven en dat levert soms verrassende overeenkomsten op.

reserveer Zout in onze catalogus

De paardenjongen - Rupert Isaacson

Het is alweer een tijdje geleden, maar een uitzending van Netwerk (even doorschuiven" naar 15.35) zorgde ervoor dat ik De paardenjongen van Rupert Isaacson ben gaan lezen.

Rowan, zoon van Rupert Isaacson en Kristin Neff is autistisch. Hij kan niet goed praten, maakt slecht contact, trekt zich helemaal terug, schreeuwt urenlang en is dan volledig ontroostbaar.

Tot op een dag Rowan het paard van de buurman ontdekt. Blij en lachend laat hij zich op zijn rug op de grond vallen, pal voor een grote merrie. Rupert weet als paardentrainer dat de situatie levensgevaarlijk is: door één verkeerde beweging kan de merrie schrikken en Rowan vertrappen. Met dit paard krijgt Rowan echter een diepe band. Hij gaat spreken, heeft minder driftbuien en lijkt beter contact te leggen met zijn ouders.

Zij besluiten om per paard door Mongolië te gaan trekken. Het land waar het paard vandaan komt en waar sjamanen een belangrijke rol spelen. Ze ondergaan in Mongolië diverse rituelen met sjamanen. Aan het einde van de reis krijgen ze een ritueel met de beste sjamaan. Wat er dan gebeurt is even bijzonder als ongelofelijk..…



Rupert Isaacson beschrijft op een boeiende manier de wereld van zijn zoon. En waaruit ook blijkt dat we nog wel wat kunnen leren over de omgang met geestesziekten. Andere culturen kijken er heel anders tegen aan en het verhaal laat je zien dat er meer is dan alleen maar dat wat we kunnen zien en voelen.
Hoewel ik soms wel enige moeite had om de wonderen die in het boek beschreven werden te geloven. Zal mijn nuchtere aard wel zijn... Dus het was maar goed dat er cameramannen mee gingen die van deze reis een documentaire maakten. Deze docu-film is overigens heel eenvoudig opgezet, kent geen echte verhaallijn, maar geeft weer ’dat wat er is’.

Het boek eindigt met de ontroerende zin:
‘Kom op, Betsy zei Rowan, en hij schopte met zijn hakken tegen haar aan. Ze ging op een drafje terug naar de stal. Mijn zoon zat rechtop, mooi in balans. Hij reed van me weg, vrij.



Reserveer hier in onze catalogus

Ellen Heijmerikx - Blinde Wereld: winnaar van de Academica Debutantenprijs

Gisteravond was ik aanwezig bij de bekendmaking en uitreiking van de Academica Debutantenprijs. Een leuke avond, gepresenteerd door Abdelkader Benali. Na wat 'verplichte nummers', zoals weer even uiteen zetten hoe er gejureerd wordt, werden de vijf genomineerde schrijvers kort voorgesteld door middel van een filmpje en een kort gesprek.
Na de pauze werden de schrijvers kort geïnterviewd door Brigitte Raskin (ik wordt altijd een beetje kriegel van haar, maar da's persoonlijk...). En tenslotte de bekendmaking van de winnaar van de debutantenprijs 2010: Ellen Heijmerikx met het boek 'Blinde Wereld'.

De wereld is blind volgens de Noorse Broeders (ook bekend als de Christelijke Gemeente), de streng religieuze groepering waartoe de familie van het meisje Kieke, de hoofdpersoon van het boek, behoort. Alleen de Noorse Broeders hebben het ware geloof en kunnen Jezus' volmaaktheid evenaren, mits ze volgens de letter van de bijbel en offervaardig hun levensweg volgen. Daar hoort dus bij: wie zijn kinderen liefheeft, tuchtigt hen; de vrouw is uit een rib van Adam ontstaan, dus onderdanig aan de man en de leidende broeders hebben het licht gezien en daardoor het inzicht. Wat een dergelijke levenshouding met kinderen doet, laat de schrijfster indringend zien in deze debuutroman. Het verhaal van Kieke is gebaseerd op de eigen ervaringen van de schrijfster. Toch is het allerminst een slachtofferverhaal. In de ik-vorm geschreven, springt het beurtelings van het verhaalheden (jaren 80) waarin Kieke begin twintig is, naar haar kinder- en meisjesjaren waarin ze steeds meer gaat twijfelen aan de goedheid van God. Beeldend beschreven vanuit een fantasierijk kind dat zich steeds minder wil laten dwarsbomen.

 Mijn sympathie ging vooral uit naar de twee Vlaamse mannen onder de genomineerden, maar ik zeg er gelijk bij: alle vijf de boeken lijken zonder meer de moeite van het lezen waard!

Ellen Heijmerikx - 'Blinde Wereld' (reserveer in onze catalogus)
Stine Jensen - 'Dokter Jazz' (reserveer in onze catalogus)
Paul Baeten Gronda - 'Nemen wij dan samen afscheid van de liefde' (reserveer in onze catalogus)
Michiel Klein Nulent - 'De tram van half zeven' (reserveer in onze catalogus)
Joost Vandecasteele - 'Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij' (reserveer in onze catalogus)

Zuivering - Sofi Oksanen

Een collega attendeerde me op het boek Zuivering van de Sofi Oksanen. Hij wilde graag mijn mening over deze nieuwe jonge Finse schrijfster. Bij deze dus.

Het boek begint en eindigt met een brief van Hans. Tijdens het lezen blijft de vraag door je hoofd spoken wat de brief toch te betekenen heeft en wie Hans is.

De oude, wantrouwende Aliide neemt in 1992 een onbekende jonge vrouw, Zara in haar huis op. Zij is op de vlucht voor twee vrouwenhandelaars. Gaandeweg het verhaal wordt duidelijk wie Aliide, Hans en Zara zijn en wat er zich heeft afgespeeld in hun levens.

Het is een verhaal over liefde en oorlog, onderdrukking en verzet, overleven en verraad, heden en verleden. Zowel de oorlog als de liefde is verwoestend. De liefde van Aliide is een benauwende liefde die familierelaties beschadigt. Een mensenleven telt niet gedurende de bezetting van Estland door de Duitsers en later door de Russen, zelfs niet in de liefde. Ook in de vrouwenhandel telt een mensenleven niet. De vrouw is bezit en wanneer het versleten is gooi je het weg. Sommige passages zijn schokkend en roepen een gewelddadige sfeer op. Het boek blijft spannend tot het eind toe.

Een recensent van De Standaard omschrijft het boek als volgt:

Net als het werk van Aleksandr Solzjenitsyn, de man die de wereld attent maakte op het bestaan van de goelags, gaat Zuivering over de prijs die mensen betalen om te overleven in een repressief systeem. Waarden als eerlijkheid en integriteit zijn waardeloos of zelfs contraproductief als het erop aankomt je eigen hachje te redden. Een roman met deze ingrediënten loopt algauw het risico drammerig of schematisch te worden, maar dat is met Zuivering allerminst het geval. De paranoia is voelbaar tussen de regels van deze bijzonder spannende, filmische en rijk gedocumenteerde tragedie.

De eerste dichtregel in het boek van de Estse dichter Paul-Eerik Rummo roept al de sfeer van het verhaal op: "De muren hebben oren en de oren mooie oorbellen".

Ik vind het terecht dat het boek meerdere prijzen heeft gewonnen. The Finlandia Award (2008) en the Nordic Council Literature Award (2010). Deze laatste prijs wordt in november uitgereikt. Het boek is geschikt voor leeskringen. Er zijn genoeg thema’s aanwezig om te bespreken.

Joke

Reserveer Zuivering in onze catalogus

United 93

Dit weekend stond de wereld op allerlei manieren weer even stil bij die aanslag op de Twin Towers in New York. De dag die sindsdien wordt aangeduid als kortweg 9/11. Een dag waarvan we nog dagelijks met de gevolgen te maken hebben. En waarover we wel nooit uitgesproken zullen raken. Niet in de laatste plaats omdat er nog altijd (en misschien wel steeds meer) mensen zijn die overtuigd zijn van een complot; een in scène gezette aanslag om een oorlog te rechtvaardigen.

Het Pentagon zou nooit geraakt kunnen zijn door een Boeing, maar eerder door zoiets kleins als een Skud-raket. Een derde gebouw in de buurt van de Towers zou door explosieven zijn ingestort en helemaal niet ten gevolge van die vliegtuigen. En ook bij de Towers zelf zouden explosies te zien zijn die niets met die vliegtuigen te maken zouden hebben, want die gebouwen hadden zo'n inslag gewoon moeten kunnen doorstaan. Op de site Waarheid9/11 worden zelfs alle feiten en mysteries gepubliceerd en her en der verzamelen zich groepen 'deskundigen' die meevechten voor een groot en onafhankelijk onderzoek naar wat er werkelijk gebeurde op die dramatische dag.

Ik weet het niet. Het idee van een complot is te bizar, eigenlijk kán ik dat gewoon niet geloven. Maar oh oh, wat zou dát een fantastische film opleveren. We wachten af...

Tot die tijd moeten we het doen met de films die inmiddels gemaakt zijn over de ramp zoals we hem kennen. De eerste regisseur die zich eraan waagde stortte zich op dat bijzondere 'vierde vliegtuig'. Dat gekaapt werd om zich in het Witte Huis te boren, maar dat door toedoen van de heldhaftige passagiers uiteindelijk niet verder kwam dan een eenvoudig weiland.

United 93 vertelt het verhaal van de bemanning, de passagiers, de kapers en de vlucht. Op basis van opgenomen vluchtgegevens en telefoongesprekken en op basis van interviews met de nabestaanden. Wie waren die mensen, die de moed hadden om in te grijpen toen ze eenmaal wisten wat er aan de hand was en wat er met hen zou gaan gebeuren als ze niets zouden doen. De meeste personages van de vluchtleiding spelen zichzelf en een enkele passagier wordt zelfs door een familielid gespeeld. Dat is toch wel een mooie manier om het zelf te verwerken of om je dierbare te eren, niet dan?

Ik vond het vooral mooi om te zien hoe het verhaal zich als één groot crescendo toewerkt naar die laatste fatale klap. Dat wordt heel goed en natuurlijk opgebouwd. Eigenlijk nog intrigerender vond ik het om te ervaren wat de film met me deed als kijker. Want ondanks dat ik wist hoe het af zou lopen, betrapte ik mezelf erop dat ik nog hoop had. Misschien zou het nu wél lukken om de kapers te overmeesteren of zouden ze er een gewone noodlanding van kunnen maken. Volgens mij ben je dan geslaagd met het 'pakken' van je publiek.



Reserveer in onze catalogus

Chris Bergson Band - Fall Changes

Onlangs was ik bij een concert in de NiX BBBluesclub in Enschede, waar de Chris Bergson Band optrad. Ik had nog niet eerder gehoord van deze bluesman, maar was bijzonder aangenaam verrast. Ik had een topavond: heerlijk vette blues, verschillende stijlen door elkaar, af en toe het geluid van Blood, Sweat & Tears er doorheen... Mmmm! En dan ook nog eens een geweldige toetsenist die z'n Hammond gelukkig mee had genomen.
Bergson is kennelijk geen kleintje: zijn laatste cd 'Fall Changes' werd door het toonaangevende Engelse muziekblad MOJO tot blues-cd van het jaar 2008 gekozen. Hij liet daarmee Buddy Guy en BB King achter zich.

De muziek van de Chris Bergson Band is een mix van blues, country, folk, funk, soul en jazz. De kenners zijn het er inmiddels over eens: Chris Bergson is ontegenzeglijk een aanwinst voor de muziekscène! “These guys could strip down the engine of a soulbluesmobile and put it back together blindfold." – MOJO

Bij deze dus mijn bluestip voor deze maand: lenen, luisteren en genieten!




Reserveer in onze catalogus

Renate Dorrestein: De leesclub

Zo in de aanloop naar het nieuwe schooljaar is het tijd voor 'De leesclub' van Renate Dorrestein. Let wel: met leesdossier en reistips! Als je een fan bent van Renate Dorrestein dan kom je in 'de leesclub' weer helemaal aan je trekken. Vlot en vol humor geschreven, zoals we dat van Dorrestein gewend zijn.

Zeven montere vriendinnen vormen een hechte leesclub die een literaire cruise in de Schotse wateren gaan maken met hun allerfavorietste auteur, Gideon de Wit. Donderwolken in IJmuiden werpen hun schaduw al ver vooruit en het loopt dan ook niet goed af ...

Voor bibliothecarissen en medewerkers van boekhandels is dit boek een feest der herkenning. Een voorbeeld:

Van debutanten krijgt Annabel het ook regelmatig op haar heupen. [..] Dus af en toe nodigen we zo'n bengel uit, de auteur van het nieuwste spraakmakende debuut. Daar geeft de afdeling Cultuur van de gemeente graag subsidie voor, en de plaatselijke pers wil wel een fotootje komen maken.
Het zijn wel vaak zenuwpezen. Wist u dat? Het eerste wat ze vragen als ze binnenkomen, is of de zaal is uitverkocht. Gelukkig is dat altijd het geval. Kwestie van het juiste aantal stoelen neerzetten. Met een publiek van twaalf kun je ook een geweldige avond hebben. Dat kan een heel intieme ervaring zijn. [...]
Dus zo'n jongen is nergens op voorbereid. Hij gaat zitten en slaat zijn ogen naar ons op. Inmiddels kennen we alle symptomen. Eerst is er ongeloof. Daarna schrik. Soms zelfs klinkklare paniek. De blik wordt glazig, met witte knokkels wordt de rand van het tefelttje omklemd. [...] We zien een panische denkbel boven het jonge schrijvershoofd omhooghuiveren: 'Mijn god! Alleen maar middelbare mutsen!'

Voor alle middelbare mutsen is het weer een geweldige opsteker, want waar komt een mens tenslotte zonder de nodige levenservaring?
O ja, en laten we niet het leuke extraatje vergeten!

En wil je je eigen kennis over boeken en auteurs testen vergeet dan niet op 27 september bij RTV Oost mee te doen met het BOEKENwoogieSPEL

Reserveer in onze catalogus

Ronald Giphart: Mijn vrouw en anderen stukken

Ronald Giphart verving in 2008 regelmatig de zieke Martin Bril in zijn columns in de Volkskrant: een soort "reservebril" (grap van Giphart zelf hoor). Ik ben zelf een Volkskrantlezer en de columns van Giphart vond ik verrassend leuk. "Verrassend" omdat ik eigenlijk nog nooit iets van hem had gelezen: ik ben meer van informatieve boeken zoals mijn trouwe lezertjes wel weten. "Leuk" omdat het vaak erg herkenbaar was, zeker als hij het over zijn jeugd heeft. Geen wonder want we zijn van dezelfde generatie: we schelen maar een jaar.

Favoriete onderwerpen van Giphart zijn: voetbal, taal, zijn gezin, (trein)reizen, koken, vakantie in Normandië (altijd slecht weer), popmuziek en nog veel meer. Hilarisch is bijvoorbeeld de column "Krakend water":

"Wees blij", sms ik terug, "ik zit tegenover een ambtenaar die een appel eet."
Dat is een lichtelijke understatement: de man kraakt, smakt, maalt, snift,
lebbert, slobbert, zuigt, reutelt, prut, flupt, burpt- ik blij dat er geen
andere diersoorten in de coupé zitten, want ik schaam me voor de mensheid. Dan,
na een paar uur succulent geslurp, stopt de ambtenaar zijn op de appelmolecuul
afgekloven klokhuis eindelijk in de designbak van het eersteklasvoertuig. De
spieren in de hals ontspannen. Terug naar de symfonie van stilte. De auditieve
marteling is voorbij.

Naast humor zijn sommige columns in Mijn Vrouw en andere stukken ook onroerend zoals zijn herinneringen aan zijn overleden vader of over de tijd dat zijn jongste zoon ernstig ziek was. En ook ingrijpend: de column "Kicks voor niks" heeft mijn leven veranderd. Tegenwoordig doe ik het licht uit met mijn kin en zit ik achterstevoren op de wc!

Reserveer Mijn vrouw en andere stukken in onze catalogus

Het Ruhrgebied voor romantici - Gert Jan Hospers

Nog niet eens zo heel lang geleden was het Ruhrgebied een stinkend landschap waar je het liefst zo snel mogelijk doorheen reed, op weg naar je vakantiebestemming. Weg uit dat lelijke industriegebied met walmende schoorsteenpijpen waar voortdurende rookpluimen in de meest vieze kleuren uit kwamen. De Duitsers hadden natuurlijk alles plat kunnen gooien toen de fabriekspoorten definitief dichtgingen. Maar gelukkig hebben ze dat niet hebben gedaan en zijn oude fabrieken en hoogovens verbouwd tot musea, theaters, concertzalen en met veel horeca. En nu is het Ruhrgebied Culturele Hoofdstad 2010.

En eerlijk gezegd stond een weekendje naar het Ruhrgebied niet hoog op mijn lijstje van een romantische weekendjes weg. Maar naar het lezen van Het Ruhrgebied voor romantici van Gert Jan Hospers en Peter Timmerman begin ik er al iets anders over te denken. En wie weet, na de lezing van Gert Jan Hospers op 21 september in de bibliotheek, boek ik nog so schnell wie möglich een hotelletje in Duisburg of Essen.

Want voor elk seizoen is een uitgebreid pakket aan tentoonstellingen en excursies. Dus dit najaar is er ook nog genoeg te doen.

Reserveer hier Het Ruhrgebied voor romantici in onze catalogus

A Serious Man

Dit voorjaar was ik een paar dagen in Antwerpen. Toen het een middag te regenachtig was om door die mooie straten te zwerven, doken we als vanzelf onder in het filmhuis. Daar werden we getrakteerd op twee mooie ervaringen: een ouderwets filmhuisgevoel met 6 man in de zaal en de briljante film A Serious Man van de gebroeders Coen.

De hoofdpersoon is een wat meelijwekkende anti-held. Het leven lijkt hem van de ene op de andere dag door de vingers te glippen. Zijn vrouw wil plotseling scheiden, ze bekent een affaire te hebben met zijn beste vriend, hij wordt op z'n werk achtervolgd door een student die een hoger cijfer eist, er worden roddels over hem verspreid waardoor hij geen vaste aanstelling krijgt, zijn afhankelijke en inwonende broer kan het leven niet meer aan, zijn kinderen gaan iets teveel hun eigen gang, de dokter heeft slecht nieuws, zijn buurman heerst als een dictator over de tuingrens en tot overmaat van ramp blijkt de buurvrouw iets té sexy. En hij kan maar geen ballen tonen, want hij kent maar één manier van leven: het iedereen naar het zin maken.

In de recensie van NRC staat o.a. mooi beschreven hoe het Joodse milieu een belangrijke rol speelt in deze film. Niet in de laatste plaats doordat onze arme held uiteindelijk hulp zoekt bij drie rabbijnen. "Hun wijze levenslessen komen in achtereenvolgende episoden in beeld. Daaruit spreekt een komische, nauwelijks verhulde agressie tegen de pretenties van religieuze en andere autoriteiten, dat ze de antwoorden op levensvragen in huis te hebben. Dat zijn antwoorden die volgens de Coens nergens te vinden zijn, omdat ze niet bestaan. Daarmee is A Serious Man een komedie over volmaakte zinloosheid en de onvoorspelbaarheid van het aardse bestaan."

Het was een geweldige middag.



Reserveer in onze catalogus

House M.D.

Vaste prik op de donderdagavond: House. Gelukkig nu weer met nieuwe afleveringen. Er zijn vrijwel geen programma's waar ik voor thuis blijf, maar om deze serie laat ik wel eens wat schieten...
Op tv zijn we toe aan het zesde seizoen. En voor wie de serie nog niet kent: de voorafgaande seizoenen zijn te leen. Hoewel ik verder eigenlijk niet zo van ziekenhuis-series hou (Grey's Anatomy is wel aardig, E.R. kan me niet echt boeien; alleen De Co-assistent vond ik wel grappig), blijft Dr. Gregory House mij intrigeren.

Hugh Laurie speelt de cynische dokter Gregory House, die erg op zichzelf is en het liefst alle contact met zijn patiënten zou vermijden. Desondanks staat hij in hoog aanzien vanwege zijn feilloze instinct. Dit en zijn voorliefde voor medische puzzels maken van hem de laatste hoop voor ‘onbehandelbare’ patiënten met ongewone en mysterieuze ziektes.

Hugh Laurie tilt deze serie wel naar een hoger niveau; je moet er niet aan denken hoe het zou zijn met een andere acteur. Persoonlijk geniet ik het meest van het cynisme en de scherpe dialogen; de medische puzzel vind ik vaak van ondergeschikt belang.
Een leuk kijkje achter de schermen is hier te bekijken. Maar ga vooral de serie volgen...

Reserveer House M.D. in onze catalogus:
Seizoen 1
Seizoen 2
Seizoen 3
Seizoen 4
Seizoen 5

Gillian Flynn: Duisternis

Vooruit, nog één van van mijn vakantiethrillers. Dit keer een Amerikaanse, en dat is toch weer iets heel anders dan een Scandinavische. Ik ben niet altijd even gecharmeerd van Amerikaanse thrillers. Ze zijn vaak rauwer en minder subtiel dan de Europese. Hoewel 'Duisternis' zeker het rauwe Amerikaanse heeft, heeft het ook iets subtiels en dat subtiele zit diep weggestopt, waardoor het weer extra mooi wordt.

Wat gebeurt er met je als je op jonge leeftijd ontsnapt aan je broer die je moeder en zusjes vermoordt? Wat als je een vader hebt die weliswaar nog leeft, maar als dronkenlap en zwerver weinig voorstelt? Libby is op een moment van haar leven aangekomen dat ze de gruwelen uit haar verleden opnieuw onder ogen moet zien, nadat ze er jarenlang niet over nagedacht heeft of in ieder geval niet anders dan dat ze er vanaf haar zevende jaar over gedacht heeft. Nu ze opnieuw naar de gebeurtenissen kijkt begint ze te begrijpen dat er zich wellicht iets heel anders heeft afgespeeld. Iets waar zij zich als zevenjarige geen weet of voorstelling van kon maken.

Gillian Flynn laat ons in 'Duisternis' afwisselend vanuit de drie hoofdrolspelers zien wat er daadwerkelijk is gebeurd. Moeder Patty en broer Ben maken we mee op die afschuwelijke dag, 15 jaar terug, en Libby in het hier en nu. Lanzaam maar zeker komt de waarheid naar boven ...

Reserveer in onze catalogus