Ronald Giphart verving in 2008 regelmatig de zieke Martin Bril in zijn columns in de Volkskrant: een soort "reservebril" (grap van Giphart zelf hoor). Ik ben zelf een Volkskrantlezer en de columns van Giphart vond ik verrassend leuk. "Verrassend" omdat ik eigenlijk nog nooit iets van hem had gelezen: ik ben meer van informatieve boeken zoals mijn trouwe lezertjes wel weten. "Leuk" omdat het vaak erg herkenbaar was, zeker als hij het over zijn jeugd heeft. Geen wonder want we zijn van dezelfde generatie: we schelen maar een jaar.
Favoriete onderwerpen van Giphart zijn: voetbal, taal, zijn gezin, (trein)reizen, koken, vakantie in Normandië (altijd slecht weer), popmuziek en nog veel meer. Hilarisch is bijvoorbeeld de column "Krakend water":
"Wees blij", sms ik terug, "ik zit tegenover een ambtenaar die een appel eet."
Dat is een lichtelijke understatement: de man kraakt, smakt, maalt, snift,
lebbert, slobbert, zuigt, reutelt, prut, flupt, burpt- ik blij dat er geen
andere diersoorten in de coupé zitten, want ik schaam me voor de mensheid. Dan,
na een paar uur succulent geslurp, stopt de ambtenaar zijn op de appelmolecuul
afgekloven klokhuis eindelijk in de designbak van het eersteklasvoertuig. De
spieren in de hals ontspannen. Terug naar de symfonie van stilte. De auditieve
marteling is voorbij.
Naast humor zijn sommige columns in Mijn Vrouw en andere stukken ook onroerend zoals zijn herinneringen aan zijn overleden vader of over de tijd dat zijn jongste zoon ernstig ziek was. En ook ingrijpend: de column "Kicks voor niks" heeft mijn leven veranderd. Tegenwoordig doe ik het licht uit met mijn kin en zit ik achterstevoren op de wc!
Nog niet eens zo heel lang geleden was het Ruhrgebied een stinkend landschap waar je het liefst zo snel mogelijk doorheen reed, op weg naar je vakantiebestemming. Weg uit dat lelijke industriegebied met walmende schoorsteenpijpen waar voortdurende rookpluimen in de meest vieze kleuren uit kwamen. De Duitsers hadden natuurlijk alles plat kunnen gooien toen de fabriekspoorten definitief dichtgingen. Maar gelukkig hebben ze dat niet hebben gedaan en zijn oude fabrieken en hoogovens verbouwd tot musea, theaters, concertzalen en met veel horeca. En nu is het Ruhrgebied Culturele Hoofdstad 2010.
Dit voorjaar was ik een paar dagen in Antwerpen. Toen het een middag te regenachtig was om door die mooie straten te zwerven, doken we als vanzelf onder in het filmhuis. Daar werden we getrakteerd op twee mooie ervaringen: een ouderwets filmhuisgevoel met 6 man in de zaal en de briljante film A Serious Man van de gebroeders Coen.
De hoofdpersoon is een wat meelijwekkende anti-held. Het leven lijkt hem van de ene op de andere dag door de vingers te glippen. Zijn vrouw wil plotseling scheiden, ze bekent een affaire te hebben met zijn beste vriend, hij wordt op z'n werk achtervolgd door een student die een hoger cijfer eist, er worden roddels over hem verspreid waardoor hij geen vaste aanstelling krijgt, zijn afhankelijke en inwonende broer kan het leven niet meer aan, zijn kinderen gaan iets teveel hun eigen gang, de dokter heeft slecht nieuws, zijn buurman heerst als een dictator over de tuingrens en tot overmaat van ramp blijkt de buurvrouw iets té sexy. En hij kan maar geen ballen tonen, want hij kent maar één manier van leven: het iedereen naar het zin maken.
In de recensie van NRC staat o.a. mooi beschreven hoe het Joodse milieu een belangrijke rol speelt in deze film. Niet in de laatste plaats doordat onze arme held uiteindelijk hulp zoekt bij drie rabbijnen. "Hun wijze levenslessen komen in achtereenvolgende episoden in beeld. Daaruit spreekt een komische, nauwelijks verhulde agressie tegen de pretenties van religieuze en andere autoriteiten, dat ze de antwoorden op levensvragen in huis te hebben. Dat zijn antwoorden die volgens de Coens nergens te vinden zijn, omdat ze niet bestaan. Daarmee is A Serious Man een komedie over volmaakte zinloosheid en de onvoorspelbaarheid van het aardse bestaan."
Vaste prik op de donderdagavond: House. Gelukkig nu weer met nieuwe afleveringen. Er zijn vrijwel geen programma's waar ik voor thuis blijf, maar om deze serie laat ik wel eens wat schieten...
Op tv zijn we toe aan het zesde seizoen. En voor wie de serie nog niet kent: de voorafgaande seizoenen zijn te leen. Hoewel ik verder eigenlijk niet zo van ziekenhuis-series hou (Grey's Anatomy is wel aardig, E.R. kan me niet echt boeien; alleen De Co-assistent vond ik wel grappig), blijft Dr. Gregory House mij intrigeren.
Hugh Laurie speelt de cynische dokter Gregory House, die erg op zichzelf is en het liefst alle contact met zijn patiënten zou vermijden. Desondanks staat hij in hoog aanzien vanwege zijn feilloze instinct. Dit en zijn voorliefde voor medische puzzels maken van hem de laatste hoop voor ‘onbehandelbare’ patiënten met ongewone en mysterieuze ziektes.
Hugh Laurie tilt deze serie wel naar een hoger niveau; je moet er niet aan denken hoe het zou zijn met een andere acteur. Persoonlijk geniet ik het meest van het cynisme en de scherpe dialogen; de medische puzzel vind ik vaak van ondergeschikt belang.
Een leuk kijkje achter de schermen is hier te bekijken. Maar ga vooral de serie volgen...
Vooruit, nog één van van mijn vakantiethrillers. Dit keer een Amerikaanse, en dat is toch weer iets heel anders dan een Scandinavische. Ik ben niet altijd even gecharmeerd van Amerikaanse thrillers. Ze zijn vaak rauwer en minder subtiel dan de Europese. Hoewel 'Duisternis' zeker het rauwe Amerikaanse heeft, heeft het ook iets subtiels en dat subtiele zit diep weggestopt, waardoor het weer extra mooi wordt.
Wat gebeurt er met je als je op jonge leeftijd ontsnapt aan je broer die je moeder en zusjes vermoordt? Wat als je een vader hebt die weliswaar nog leeft, maar als dronkenlap en zwerver weinig voorstelt? Libby is op een moment van haar leven aangekomen dat ze de gruwelen uit haar verleden opnieuw onder ogen moet zien, nadat ze er jarenlang niet over nagedacht heeft of in ieder geval niet anders dan dat ze er vanaf haar zevende jaar over gedacht heeft. Nu ze opnieuw naar de gebeurtenissen kijkt begint ze te begrijpen dat er zich wellicht iets heel anders heeft afgespeeld. Iets waar zij zich als zevenjarige geen weet of voorstelling van kon maken.
Gillian Flynn laat ons in 'Duisternis' afwisselend vanuit de drie hoofdrolspelers zien wat er daadwerkelijk is gebeurd. Moeder Patty en broer Ben maken we mee op die afschuwelijke dag, 15 jaar terug, en Libby in het hier en nu. Lanzaam maar zeker komt de waarheid naar boven ...
Windjammers en clippers: de machtige koninginnen van de oceanen! Als ik bij SAIL 2010 de tall ships weer zie dan krijg ik direct weer een aanval van zeilschepen-romantiek.
Iemand die prachtig kon schrijven over dit onderwerp was Patrick O'Brian. Zijn boeken spelen zich af in de tijd van de Napoleontische oorlogen (1799-1815). Napoleon was op land onverslaanbaar maar op zee was dat een ander verhaal: daar waren de Britten de baas! Het was voor O'Brian een prachtige bron van inspiratie want wat er ook in zijn boeken gebeurt op eind krijgen de Fransen of de Spanjaarden het (meestal) op hun kop. Maar O'Brian weet dit simpele thema heel knap, bijna literair, uit te werken.
De helden van zijn boeken zijn de Engelse luitenant-ter-zee Jack Aubrey en de Catalaanse arts Stephen Maturin die in het boek De Sophie elkaar voor het eerst ontmoeten en in de serie van O'Brian een onafscheidelijk duo vormen. Ze krijgen ruzie tijdens een recital van Locatelli maar worden door gezamenlijke liefde voor muziek en filosofische overdenkingen toch vrienden. Aubrey neemt Maturin aan als scheepsarts en zo beginnen hun avonturen. De karakters en de gecompliceerde vriendschap tussen die twee wordt door O'Brian prachtig omschreven. De serie van O'Brian is spannend, heeft humor en is historisch zeer accuraat.
In 2003 werd de succesvolle film Master and Commander: far side of the world uitgebracht die is gebaseerd op één van de latere boeken van O'Brian in deze serie. Dus heb je iets met zeilschepen en ben je een van die 1.5 miljoen bezoekers van SAIL dan zou ik O'Brian eens proberen!
De Mexicaanse schilderes Frida Kahlo (1907-1954) leefde een kort maar bewogen leven: kinderpolio, busongeluk, jarenlange revalidatie, huwelijk-scheiding-huwelijk met schilder en rokkenjager Diego Rivera, affaires met mannen (waaronder Trotski) en vrouwen, communistisch activisme en eindigend met een vermoedelijke zelfmoord. Voldoende ingrediënten dus voor het kunnen achterlaten van een grote erfenis bijzondere en surrealistische schilderijen. En een leven dat zich leent voor een mooi filmscript.
In de jongste film over haar leven, die afgelopen weekend weer eens op tv te zien was, wordt de hoofdrol gespeeld door Salma Hayek, die niet alleen een groot bewonderaar is van Kahlo, maar met het bijwerken van haar wenkbrauwen ook nog angstig veel op haar lijkt. En ze speelt deze vurige vrouw met verve! Dat levert een mooie film op, waar ook de niet-liefhebbers van (haar) kunst van kunnen genieten.
Of het een kunstenaarstic is weet ik niet, maar sommige mensen hebben gewoon veel gevoel voor dramatisch leven. En dat is wel eens heerlijk om naar te kijken.
Kortom; Frida is een vrouw en een film vol liefde voor het leven, passie, cultuur en goede muziek. Wilt u meer over haar weten? Snuffel dan eens door alle materialen over Frida Kahlo in onze collecties.
Mijn eerste gedachte: 'Crazy Heart' is een film voor mij! Niet om de bekroningen met Oscars en Golden Globes, maar om de muziek natuurlijk. Ik werd al eens gewezen op de soundtrack, die in veel recensies nadrukkelijk genoemd wordt. Wellicht is de muziek zelfs beter dan de film. Of is het boek nou beter dan de film? Weer zo'n vaak gevoerde discussie waar je nooit helemaal uit komt.
Enfin, de muziek is inderdaad geweldig, zoals bijvoorbeeld ook door MovieSense wordt opgemerkt:
De soundtrack is er eentje die een aparte vermelding waard is. Hoe oninteressant de film an sich voor bepaalde kijkers ook kan zijn, de liefhebber van het genre kan zijn hart ophalen aan de prachtige muziek die de film rijk is. T-Bone Burnett, Ryan Bingham en Stephen Bruton verzorgden de originele muziek en de eerste twee bezorgden de tweede Oscar voor Crazy Heart, die van beste originele song, met het prachtige nummer The Weary Kind. Naast origineel materiaal is Crazy Heart ook doorspekt met muziek van gevestigde country-grootheden als Waylon Jennings, Billy Joe Shaver en Townes van Zandt. Een feest dus voor de kenner van het rijke country genre.
En het verhaal? Het lijkt allemaal wat voor de hand liggend, maar wat maakt het uit. Ik hoef niet altijd verrast te worden of op het verkeerde been gezet te worden: gewoon een verhaal vertellen is ook de moeite waard.
In Crazy Heart speelt Jeff Bridges (prachtige eigen website overigens!) de rol van Bad Blake, een countryzanger op middelbare leeftijd die teert op zijn vroegere succes. Jaren geleden was hij een van de succesvolste zangers van zijn generaties met een indrukwekkend repertoire, maar nu is hij nog maar een schim van zichzelf. Hij leeft in goedkope motels, op weg van kroeg naar kroeg om nog wat geld in het laatje te krijgen. Bij een van zijn optredens ontmoet hij Jean Braddock, een alleenstaande moeder die het probeert te maken als journaliste. Tussen Blake en Jean ontwikkelt zich vanzelfsprekend een romance, maar het is nog maar de vraag of Bad Blake zijn ongezonde levensstijl voorgoed achter zich kan laten.
Een sfeervolle film, met mooie beelden van het Amerikaanse landschap en, ik zeg het nog maar eens, de geweldige muziek die het geheel mooi illustreert en naar een hoger plan tilt.
"The harder the life, the sweeter the song..."
De afgelopen weken heb ik lui uitgestrekt aan het zwembad en dobberend op een luchtbedje doorgebracht. Af en toe een uitstapje naar een door de zon overgoten stadje. Uitbundig bloeiende oleanders, de zacht grijsgroene blaadjes van de olijfbomen en uitgestrekte wijngaarden die tegen de hellingen aangevleid liggen. En veel, heel veel, lezen. Bijvoorbeeld Hypnose van Lars Kepler. Achter het pseudoniem Lars Kepler schuilt het Zweedse schrijversechtpaar Alexandra Coelho Ahndoril en Alexander Ahndoril. Van beide schrijvers verscheen al eerder werk in vertaling. Nu debuteren beiden in het misdaadgenre met Hypnose als de Zweedse tegenhanger van Nicci French. Een spraakmakend debuut dat in Zweden gepaard ging met de nodige opwinding en speculaties in de media over de identiteit van de schrijver die schuilging achter het pseudoniem Lars Kepler. Zij stuurden het boek anoniem in naar een uitgeverij waarna het grote raden kon beginnen, want is was van meet aan duidelijk dat men hier niet te maken had met een beginnende schrijver.
Op de achterkant van Hypnose staat: 'Lars Kepler betovert zijn lezers zoals Stieg Larsson dat doet'. Bij dit soort uitspraken word ik altijd een beetje achterdochtig. Dat het boek vervolgens ook maandenlang op nummer 1 in de Zweedse toptienlijsten heeft gestaan maakte dat ik toch wel nieuwsgierig werd. Nou, Stieg Larsson is het niet, maar spannend is het wel. Het boek is voornamelijk in de tegenwoordige tijd geschreven waardoor ik het gevoel had er heel dicht bij betrokken te zijn. De verhaallijnen zijn bijzonder knap in elkaar gevlochten. Op kleine punten twijfelde ik wel eens aan de geloofwaardigheid. Hoe kan een zwaargewonde jongen van 15 ontsnappen uit een ziekehuis en zich verplaatsen en zichzelf onderhouden op een manier waar een gezond iemand al moeite mee zou hebben? Het heeft me er niet van weerhouden het verhaal geboeid en in één ruk uit te lezen. Een uitstekend boek dus voor naast het zwembad!
Hypnotiseur Erik Maria Bark heeft tien jaar geleden gezworen nooit meer iemand onder hypnose te brengen. Maar als inspecteur Joona Linna hem vraagt haar te assisteren bij een moordzaak waarbij de levens van een jongen en zijn zus op het spel staan, heeft Erik geen andere keuze. Hij doet wat hij heeft afgezworen en brengt de patiënt onder hypnose. Maar al snel wordt duidelijk dat Erik de prijs moet betalen voor zijn verbroken belofte. Erik wordt getroffen door een serie gewelddadige en onverklaarbare gebeurtenissen. Gebeurtenissen die ook zijn gezin meesleuren in een vreselijke nachtmerrie.
Bill Bryson werd op een dag getroffen door de gedachte dat we eigenlijk heel weinig weten over de geschiedenis van het dagelijkse leven. We maken ons drukker over veldslagen en andere belangrijke historische gebeurtenissen dan dat we nadenken over mensen die eeuwenlang rustig hun normale dingen doen zoals eten, slapen en zoeken naar meer comfort. En Bill Bryson realiseerde zich dat je nergens zoveel terugvindt over de geschiedenis van het dagelijkse leven dan in je eigen huis. Die gedachte inspireerde hem om een ontdekkingstocht te maken door zijn eigen woning: een in 1851 gebouwde pastorie in Norfolk waar hij met zijn gezin woont.
Hij gaat letterlijk van kamer tot kamer en zich onderweg afvragend hoe onze spullen eigenlijk zijn ontstaan. Waarom gebruiken we voornamelijk zout en peper, hoe is de vork aan zijn 4 tanden gekomen en hoe is de trap ontstaan? A lá Bill Bryson krijg je op deze manier een grote hoeveelheid interessante informatie voorgeschoteld. Hij gaat in op de grootste ontdekkingen (door soms zeer excentrieke uitvinders) die wij tegenwoordig voor vanzelfsprekend nemen zoals elektriciteit, verf en het doortrek toilet. Soms springt Bill Bryson wel heel erg van de hak op tak maar dat vergeef ik hem graag. Het is voor mij het ideale vakantieboek: grappig, je steekt er iets van op en het is lekker dik.
Gelukkig ontdekte ik Erlin Jepsen pas toen er al drie boeken van hem in het Nederlands vertaald waren. Kon ik lekker doorlezen… heerlijk! Zijn boeken spelen zich meestal af op het Deense platteland, in de zestiger jaren, waar eigen normen en wetten gelden. Roddel en leedvermaak van achter kanten gordijntjes lijkt de voornaamste bestaansreden van de dorpsbewoners, tragiek met zwarte humor.
Prachtige beelden in De kunst om in koor te huilen: van de vader, kruidenier, die spreekt op begrafenissen (Allan, het zoontje van 11 met treurige ogen er naast), en zo de mensen zo tot tranen beroert, wat weer goed voor de klandizie is. De 'zwakke zenuwen' van zijn vader en Allan’s zus die vanaf haar veertiende bij papa op de sofa moest slapen. Of als Allan zijn zus ontvoert uit een psychiatrisch ziekenhuis en haar vervoert in een kruiwagen.
Hilarische scènes en groteske personages in Vreselijk gelukkig: de gehandicapte maar seksueel overactieve moeder van Hansen, het mythische moeras waarin de dorpsbewoners alles wat hen niet zint laten verdwijnen, de kruidenier die kans ziet kinderarbeid en barmhartigheid onder één noemer te brengen.
Eenvoudig qua taal en verhaal in Met oprechte deelneming. Maar zo knap hoe Jepsen in simpele zinnen een ontspoorde familierelatie beschrijft. Soms wel pijnlijk, je bent geneigd je af te wenden. Ik voelde sympathie én aversie voor deze familie. Aan het eind werd het soms gênant, maar ook banaal en absurd waar ik dan weer om moest lachen.
Bij alle boeken leek het af en toe net iets teveel van het goede, maar door de steeds verrassende wendingen wordt het nooit te plat of te gewoontjes. In het interview in de NRC vertelde hij dat hij gaat voor het brok in de keel, daar waar iets niet lekker zit. En maakt er dan een grap over. Wat mij betreft is dat prima gelukt!
De flapteksten van zijn drie boeken kun je hier lezen.
Onlangs verscheen een mooie plaat van Shelby Lynne, die ik tot dan toe nog niet kende. Op Tears, Lies and Alibis staan mooie nummers, zelf gecomponeerd en geproduceerd, op een eigen label. Shelby Lynne doet kennelijk wat ze zelf wil. En da's maar goed ook. Wat een mooie stem is dit zeg. En wat een geflirt met stijlen. Heerlijk! Roots, soul, country, pop...
Reden om eens te kijken wat deze dame nog meer heeft uitgebracht. De echte verrassing bleek nog te moeten komen: op Just a Little Lovin' uit 2008 zijn covers te vinden van nummers van Dusty Springfield. Zonder twijfel is dit een album dat in elke platenkast thuis hoort. Dit is genieten, zwijmelen van het goeie soort, cd-speler op repeat: wat moet ik er nog meer van zeggen?
Kennelijk was het al meer mensen opgevallen dat dit echt iets bijzonders is van grote klasse. Ik sluit me dus aan.
Ik ben weg van Shelby Lynne...
Eigenlijk zit de crux hem in de (schijnbare) eenvoud van het geheel: weinig spelers, weinig dialoog, verstilde beelden, weinig middelen, maar veel karakter, veel ontwikkeling, veel details, veel 'tussen de regels'. Een film die de tijd de tijd durft te laten. Maar die nergens verveelt of stilstaat.
Net als in dat andere pareltje Une liaison pornographique wordt de film gemaakt door slechts twee hoofdrolspelers: een jonge (rebelse) Nederlandse vrouw en een oudere (verbitterde) Ierse weduwnaar. Beiden verkiezen de eenzaamheid boven gezelschap. Als zij in ruil voor eten voor hem gaat werken, ontstaat er langzaam toch een vriendschap en een nieuwsgierigheid naar elkaar. Voordat je denkt in een 'eind goed al goed' film terecht te komen, niks is minder waar. Het einde komt net zo onverwacht als sommige wendingen in het verhaal. En juist dat maakt de film zo anders en bijzonder.
De mooiste uitspraak komt van de Ier en speelt bij tijd en wijlen nog wel eens door m'n hoofd: Talent knows when to stop. Nu maar hopen dat deze regisseur nog even haar talenten negeert, evenals hoofdrolspeelster Lotte Verbeek. Ik wil graag nog wat vaker van hen genieten!
