Patrick O'Brian: De Sophie

Windjammers en clippers: de machtige koninginnen van de oceanen! Als ik bij  SAIL 2010 de tall ships weer zie dan krijg ik direct weer een aanval van zeilschepen-romantiek.

Iemand die prachtig kon schrijven over dit onderwerp was Patrick O'Brian. Zijn boeken spelen zich af in de tijd van de Napoleontische oorlogen (1799-1815). Napoleon was op land onverslaanbaar maar op zee was dat een ander verhaal: daar waren de Britten de baas! Het was voor O'Brian een prachtige bron van inspiratie want wat er ook in zijn boeken gebeurt op eind krijgen de Fransen of de Spanjaarden het (meestal) op hun kop. Maar O'Brian weet dit simpele thema heel knap, bijna literair, uit te werken.

De helden van zijn boeken zijn de Engelse luitenant-ter-zee Jack Aubrey en de Catalaanse arts Stephen Maturin die in het boek De Sophie elkaar voor het eerst ontmoeten en in de serie van O'Brian een onafscheidelijk duo vormen. Ze krijgen ruzie tijdens een recital van Locatelli maar worden door gezamenlijke liefde voor muziek en filosofische overdenkingen toch vrienden. Aubrey neemt Maturin aan als scheepsarts en zo beginnen hun avonturen. De karakters en de gecompliceerde vriendschap tussen die twee wordt door O'Brian prachtig omschreven. De serie van O'Brian is spannend, heeft humor en is historisch zeer accuraat.

In 2003 werd de succesvolle film Master and Commander: far side of the world uitgebracht die is gebaseerd op één van de latere boeken van O'Brian in deze serie. Dus heb je iets met zeilschepen en ben je een van die 1.5 miljoen bezoekers van SAIL dan zou ik O'Brian eens proberen!



Reserveer in onze catalogus:
Het boek De Sophie
De DVD Master and Commander: the far side of the world
 

Het surrealistische leven van Frida Kahlo

De Mexicaanse schilderes Frida Kahlo (1907-1954) leefde een kort maar bewogen leven: kinderpolio, busongeluk, jarenlange revalidatie, huwelijk-scheiding-huwelijk met schilder en rokkenjager Diego Rivera, affaires met mannen (waaronder Trotski) en vrouwen, communistisch activisme en eindigend met een vermoedelijke zelfmoord. Voldoende ingrediënten dus voor het kunnen achterlaten van een grote erfenis bijzondere en surrealistische schilderijen. En een leven dat zich leent voor een mooi filmscript.

In de jongste film over haar leven, die afgelopen weekend weer eens op tv te zien was, wordt de hoofdrol gespeeld door Salma Hayek, die niet alleen een groot bewonderaar is van Kahlo, maar met het bijwerken van haar wenkbrauwen ook nog angstig veel op haar lijkt. En ze speelt deze vurige vrouw met verve! Dat levert een mooie film op, waar ook de niet-liefhebbers van (haar) kunst van kunnen genieten.


Of het een kunstenaarstic is weet ik niet, maar sommige mensen hebben gewoon veel gevoel voor dramatisch leven. En dat is wel eens heerlijk om naar te kijken.

Kortom; Frida is een vrouw en een film vol liefde voor het leven, passie, cultuur en goede muziek. Wilt u meer over haar weten? Snuffel dan eens door alle materialen over Frida Kahlo in onze collecties.



Reserveer de film in onze catalogus

Crazy Heart

Mijn eerste gedachte: 'Crazy Heart' is een film voor mij! Niet om de bekroningen met Oscars en Golden Globes, maar om de muziek natuurlijk. Ik werd al eens gewezen op de soundtrack, die in veel recensies nadrukkelijk genoemd wordt. Wellicht is de muziek zelfs beter dan de film. Of is het boek nou beter dan de film? Weer zo'n vaak gevoerde discussie waar je nooit helemaal uit komt.
Enfin, de muziek is inderdaad geweldig, zoals bijvoorbeeld ook door MovieSense wordt opgemerkt:

De soundtrack is er eentje die een aparte vermelding waard is. Hoe oninteressant de film an sich voor bepaalde kijkers ook kan zijn, de liefhebber van het genre kan zijn hart ophalen aan de prachtige muziek die de film rijk is. T-Bone Burnett, Ryan Bingham en Stephen Bruton verzorgden de originele muziek en de eerste twee bezorgden de tweede Oscar voor Crazy Heart, die van beste originele song, met het prachtige nummer The Weary Kind. Naast origineel materiaal is Crazy Heart ook doorspekt met muziek van gevestigde country-grootheden als Waylon Jennings, Billy Joe Shaver en Townes van Zandt. Een feest dus voor de kenner van het rijke country genre.

En het verhaal? Het lijkt allemaal wat voor de hand liggend, maar wat maakt het uit. Ik hoef niet altijd verrast te worden of op het verkeerde been gezet te worden: gewoon een verhaal vertellen is ook de moeite waard.
In Crazy Heart speelt Jeff Bridges (prachtige eigen website overigens!) de rol van Bad Blake, een countryzanger op middelbare leeftijd die teert op zijn vroegere succes. Jaren geleden was hij een van de succesvolste zangers van zijn generaties met een indrukwekkend repertoire, maar nu is hij nog maar een schim van zichzelf. Hij leeft in goedkope motels, op weg van kroeg naar kroeg om nog wat geld in het laatje te krijgen. Bij een van zijn optredens ontmoet hij Jean Braddock, een alleenstaande moeder die het probeert te maken als journaliste. Tussen Blake en Jean ontwikkelt zich vanzelfsprekend een romance, maar het is nog maar de vraag of Bad Blake zijn ongezonde levensstijl voorgoed achter zich kan laten.
Een sfeervolle film, met mooie beelden van het Amerikaanse landschap en, ik zeg het nog maar eens, de geweldige muziek die het geheel mooi illustreert en naar een hoger plan tilt.
"The harder the life, the sweeter the song..."



Reserveer de film in onze catalogus
Reserveer de soundtrack in onze catalogus
Reserveer het boek in onze catalogus

Lars Kepler: Hypnose

De afgelopen weken heb ik lui uitgestrekt aan het zwembad en dobberend op een luchtbedje doorgebracht. Af en toe een uitstapje naar een door de zon overgoten stadje. Uitbundig bloeiende oleanders, de zacht grijsgroene blaadjes van de olijfbomen en uitgestrekte wijngaarden die tegen de hellingen aangevleid liggen. En veel, heel veel, lezen. Bijvoorbeeld Hypnose van Lars Kepler. Achter het pseudoniem Lars Kepler schuilt het Zweedse schrijversechtpaar Alexandra Coelho Ahndoril en Alexander Ahndoril. Van beide schrijvers verscheen al eerder werk in vertaling. Nu debuteren beiden in het misdaadgenre met Hypnose als de Zweedse tegenhanger van Nicci French. Een spraakmakend debuut dat in Zweden gepaard ging met de nodige opwinding en speculaties in de media over de identiteit van de schrijver die schuilging achter het pseudoniem Lars Kepler. Zij stuurden het boek anoniem in naar een uitgeverij waarna het grote raden kon beginnen, want is was van meet aan duidelijk dat men hier niet te maken had met een beginnende schrijver.

Op de achterkant van Hypnose staat: 'Lars Kepler betovert zijn lezers zoals Stieg Larsson dat doet'. Bij dit soort uitspraken word ik altijd een beetje achterdochtig. Dat het boek vervolgens ook maandenlang op nummer 1 in de Zweedse toptienlijsten heeft gestaan maakte dat ik toch wel nieuwsgierig werd. Nou, Stieg Larsson is het niet, maar spannend is het wel. Het boek is voornamelijk in de tegenwoordige tijd geschreven waardoor ik het gevoel had er heel dicht bij betrokken te zijn. De verhaallijnen zijn bijzonder knap in elkaar gevlochten. Op kleine punten twijfelde ik wel eens aan de geloofwaardigheid. Hoe kan een zwaargewonde jongen van 15 ontsnappen uit een ziekehuis en zich verplaatsen en zichzelf onderhouden op een manier waar een gezond iemand al moeite mee zou hebben? Het heeft me er niet van weerhouden het verhaal geboeid en in één ruk uit te lezen. Een uitstekend boek dus voor naast het zwembad!

Hypnotiseur Erik Maria Bark heeft tien jaar geleden gezworen nooit meer iemand onder hypnose te brengen. Maar als inspecteur Joona Linna hem vraagt haar te assisteren bij een moordzaak waarbij de levens van een jongen en zijn zus op het spel staan, heeft Erik geen andere keuze. Hij doet wat hij heeft afgezworen en brengt de patiënt onder hypnose. Maar al snel wordt duidelijk dat Erik de prijs moet betalen voor zijn verbroken belofte. Erik wordt getroffen door een serie gewelddadige en onverklaarbare gebeurtenissen. Gebeurtenissen die ook zijn gezin meesleuren in een vreselijke nachtmerrie.

Reserveer in onze catalogus

Bill Bryson: een huis vol

Jippie: de nieuwe Bill Bryson is uit! Dit is al de derde keer dat ik over hem blog (kijk hier en hier). Als Bryson fan heb ik Een huis vol: een klein geschiedenis van het dagelijks leven dan ook direct gekocht.

Bill Bryson werd op een dag getroffen door de gedachte dat we eigenlijk heel weinig weten over de geschiedenis van het dagelijkse leven. We maken ons drukker over veldslagen en andere belangrijke historische gebeurtenissen dan dat we nadenken over mensen die eeuwenlang rustig hun normale dingen doen zoals eten, slapen en zoeken naar meer comfort. En Bill Bryson realiseerde zich dat je nergens zoveel terugvindt over de geschiedenis van het dagelijkse leven dan in je eigen huis. Die gedachte inspireerde hem om een ontdekkingstocht te maken door zijn eigen woning: een in 1851 gebouwde pastorie in Norfolk waar hij met zijn gezin woont.

Hij gaat letterlijk van kamer tot kamer en zich onderweg afvragend hoe onze spullen eigenlijk zijn ontstaan. Waarom gebruiken we voornamelijk zout en peper, hoe is de vork aan zijn 4 tanden gekomen en hoe is de trap ontstaan? A lá Bill Bryson krijg je op deze manier een grote hoeveelheid interessante informatie voorgeschoteld. Hij gaat in op de grootste ontdekkingen (door soms zeer excentrieke uitvinders) die wij tegenwoordig voor vanzelfsprekend nemen zoals elektriciteit, verf en het doortrek toilet. Soms springt Bill Bryson wel heel erg van de hak op tak maar dat vergeef ik hem graag. Het is voor mij het ideale vakantieboek: grappig, je steekt er iets van op en het is lekker dik.

Reserveer Een huis vol in onze catalogus

Erling Jepsen

Gelukkig ontdekte ik Erlin Jepsen pas toen er al drie boeken van hem in het Nederlands vertaald waren. Kon ik lekker doorlezen… heerlijk! Zijn boeken spelen zich meestal af op het Deense platteland, in de zestiger jaren, waar eigen normen en wetten gelden. Roddel en leedvermaak van achter kanten gordijntjes lijkt de voornaamste bestaansreden van de dorpsbewoners, tragiek met zwarte humor.

Prachtige beelden in De kunst om in koor te huilen: van de vader, kruidenier, die spreekt op begrafenissen (Allan, het zoontje van 11 met treurige ogen er naast), en zo de mensen zo tot tranen beroert, wat weer goed voor de klandizie is. De 'zwakke zenuwen' van zijn vader en Allan’s zus die vanaf haar veertiende bij papa op de sofa moest slapen. Of als Allan zijn zus ontvoert uit een psychiatrisch ziekenhuis en haar vervoert in een kruiwagen.

Hilarische scènes en groteske personages in Vreselijk gelukkig: de gehandicapte maar seksueel overactieve moeder van Hansen, het mythische moeras waarin de dorpsbewoners alles wat hen niet zint laten verdwijnen, de kruidenier die kans ziet kinderarbeid en barmhartigheid onder één noemer te brengen.

Eenvoudig qua taal en verhaal in Met oprechte deelneming. Maar zo knap hoe Jepsen in simpele zinnen een ontspoorde familierelatie beschrijft. Soms wel pijnlijk, je bent geneigd je af te wenden. Ik voelde sympathie én aversie voor deze familie. Aan het eind werd het soms gênant, maar ook banaal en absurd waar ik dan weer om moest lachen.

Bij alle boeken leek het af en toe net iets teveel van het goede, maar door de steeds verrassende wendingen wordt het nooit te plat of te gewoontjes. In het interview in de NRC vertelde hij dat hij gaat voor het brok in de keel, daar waar iets niet lekker zit. En maakt er dan een grap over. Wat mij betreft is dat prima gelukt!
De flapteksten van zijn drie boeken kun je hier lezen.
 
Reserveer De kunst van huilen in een koor in onze catalogus
Reserveer Vreselijk gelukkig in onze catalogus
Reserveer Met oprechte deelneming in onze catalogus

Shelby Lynne

Onlangs verscheen een mooie plaat van Shelby Lynne, die ik tot dan toe nog niet kende. Op Tears, Lies and Alibis staan mooie nummers, zelf gecomponeerd en geproduceerd, op een eigen label. Shelby Lynne doet kennelijk wat ze zelf wil. En da's maar goed ook. Wat een mooie stem is dit zeg. En wat een geflirt met stijlen. Heerlijk! Roots, soul, country, pop...
Reden om eens te kijken wat deze dame nog meer heeft uitgebracht. De echte verrassing bleek nog te moeten komen: op Just a Little Lovin' uit 2008 zijn covers te vinden van nummers van Dusty Springfield. Zonder twijfel is dit een album dat in elke platenkast thuis hoort. Dit is genieten, zwijmelen van het goeie soort, cd-speler op repeat: wat moet ik er nog meer van zeggen?
Kennelijk was het al meer mensen opgevallen dat dit echt iets bijzonders is van grote klasse. Ik sluit me dus aan.
Ik ben weg van Shelby Lynne...




Reserveer Just a Little Lovin' in onze catalogus
Reserveer Tears, Lies and Alibis in onze catalogus

Nothing Personal

De film Nothing Personal (officiële website) raakt bij mij weer zo'n snaar die maar weinig films raken. En hoe leg ik dat nu uit...

Eigenlijk zit de crux hem in de (schijnbare) eenvoud van het geheel: weinig spelers, weinig dialoog, verstilde beelden, weinig middelen, maar veel karakter, veel ontwikkeling, veel details, veel 'tussen de regels'. Een film die de tijd de tijd durft te laten. Maar die nergens verveelt of stilstaat.

Net als in dat andere pareltje Une liaison pornographique wordt de film gemaakt door slechts twee hoofdrolspelers: een jonge (rebelse) Nederlandse vrouw en een oudere (verbitterde) Ierse weduwnaar. Beiden verkiezen de eenzaamheid boven gezelschap. Als zij in ruil voor eten voor hem gaat werken, ontstaat er langzaam toch een vriendschap en een nieuwsgierigheid naar elkaar. Voordat je denkt in een 'eind goed al goed' film terecht te komen, niks is minder waar. Het einde komt net zo onverwacht als sommige wendingen in het verhaal. En juist dat maakt de film zo anders en bijzonder.

De mooiste uitspraak komt van de Ier en speelt bij tijd en wijlen nog wel eens door m'n hoofd: Talent knows when to stop. Nu maar hopen dat deze regisseur nog even haar talenten negeert, evenals hoofdrolspeelster Lotte Verbeek. Ik wil graag nog wat vaker van hen genieten!



Reserveer nu in onze catalogus

Jimmie Vaughan Plays Blues, Ballads & Favorites

Ik hou wel van een beetje retro. En van roots-muziek, maar dat wist u al. Beiden gaan prima samen; vandaar dat ik altijd weer blij ben met een nieuw verschenen album dat klinkt alsof het jaren geleden al gemaakt is.

Zo'n plaat werd onlangs gemaakt door Jimmie Vaughan: 'Jimmie Vaughan Plays Blues, Ballads & Favorites'. Geen gedoe, geen vernieuwing, nee: gewoon doen waar je zin in hebt (en goed in bent!).
Wat een heerlijke plaat voor een zonnige zomermiddag, zonnebrilletje op je neus, koud biertje bij de hand... Hier en daar wat blazers, uiteraard een hammond-orgel, en dan het geweldige authentieke gitaargeluid van jaren 50 en 60 soul en blues.



In verschillende recensies her en der vraagt men zich herhaaldelijk af waarom zijn veel te vroeg overleden broer zoveel bekender is. Misschien dat deze muziek er voor zorgt dat Jimmie Vaughan de waardering en erkenning krijgt die hij verdient.
Verplicht uitproberen dus, maar niet tijdens een regenbui...

Luister via Spotify naar dit album:


Reserveer in onze catalogus

De wetten van de tango

Ik werd via dit bieblog eens getipt over het boek De wetten van de tango, van Marleen de Vries. Een autobiografische 'roman' van een jonge vrouw, die o.a. in Berlijn en in Buenos Aires heeft gewoond. Haar drijfveer bij alle keuzes die ze in de jaren waarover dit boek gaat maakt, is haar liefde voor de tango en haar onvoorwaardelijke liefde voor een Argentijnse spermatoloog en tangodanser.

Ik las met veel plezier de beschrijvingen van de mensen en het leven in die twee wereldsteden. Ondanks veel verschillen, zijn er ook veel overeenkomsten en ze heeft een scherp oog en gevoel voor hoe een samenleving in elkaar steekt. Ook trekt ze verrassende vergelijkingen tussen de wetten van het leven en de liefde en de wetten bij het dansen van de tango. De boventoon wordt echter gevoerd door alle ins en outs over die Grote Liefde. Een relatie waarin alles zo heftig is, zo gepassioneerd en vooral zo lichamelijk. Ik vond het grappig om te merken dat ik daar geen enkel punt mee zou hebben gehad als het een 'gewone' roman was geweest, maar nu... Autobiografisch betekent dat de schrijfster - die vrouw van dat fotootje op de achterflap - alles zelf heeft meegemaakt. En dan denk ik 'dit wil ik helemaal niet weten'. Waarom aan de hele wereld vertellen hoe perfect en hoe vaak en met wie allemaal?

Het boek voelt vooral als een soort afrekening met haar rol als minnares. Want ondanks alle passie kan of wil die goddelijke, maar getrouwde Argentijn zijn vrouw niet voor haar verlaten. Ik hou waarschijnlijk gewoon meer van suggereren en het dan aan de kijker of lezer overlaten om het zelf in te vullen. Gelukkig maakten haar schrijfstijl vol humor en zelfspot en de mooie beschrijvingen van die twee grote wereldsteden veel goed.

Tijdens het lezen moest ik vaak denken aan een prachtige animatie die ik eens zag. Een kort verhaal, dat de wereld van de tango en die van de suggestie mooi samenbrengt. Waarmee dit boek een mooie aanleiding geeft om dat filmpje nog eens op te zoeken. Bij deze dus.



Reserveer nu in onze catalogus

The young Victoria

Ik ben net weer terug van vakantie in Engeland en als echte anglofiel weer een fantastische tijd gehad! Links rijden, in pubs eten, over het WK voetbal ouwehoeren, kastelen en landhuizen bekijken, etc. etc. Om een beetje af te kicken hebben we The young Victoria gekeken: een historisch kostuumdrama uit 2009 over het leven van koningin Victoria vanaf 1837, kort voor troonbestijging op haar 17e, tot 1840, kort na haar huwelijk met haar neef prins Albert van Saxen-Coburg.

Victoria is de enige overgebleven troonopvolgster en wordt door haar moeder nogal beschermd opgevoed: ze mag bijvoorbeeld alleen een trap af als iemand haar hand vasthoud. Ook wordt ze door haar moeder en haar sinistere zaakwaarnemer onder druk gezet om een regentschap te ondertekenen zodat ze pas op haar 25e koningin kan worden. Maar Victoria is een eigenwijze tante en geeft niet toe. De oude koning sterft als ze net 18 jaar is en Victoria wordt koningin van het machtige Groot-Brittannië. Mooi moment in de film is dat ze dan even orde op zaken stelt want nu is zij de baas! Vervolgens begint het gekonkel om invloed op haar door zowel de politiek als haar (buitenlandse) familie. Haar Duitse neef Albert wordt door haar oom, koning Leopold van België, naar voren geschoven om haar het hof te maken... Als je niet vies bent van een historisch kostuumdrama en een beetje romantiek dan is The young Victoria is een hele leuke film!



Reserveer The Young Victoria in onze catalogus

Nu ik dood zal gaan - Randy Pausch

Bestaat toeval? Annemarie begon haar blogpost ook al met deze woorden. Een paar weken geleden las ik Nu ik dood zal gaan van Randy Pausch. En nu blijkt dat de publicatiedatum van deze post exact twee jaar na zijn overlijden is. Bestaat toeval?

Randy Pausch (1960-2008), getrouwd, kinderen van één, twee en vijf jaar oud, Amerikaans hoogleraar informatica en pionier op het gebied van de virtual reality, kreeg in 2006 te horen dat hij nog maar enkele maanden te leven heeft: hij heeft terminale alvleesklierkanker.

Bij de Carnegie Mellon Universiteit van Randy Pausch worden lezingen gehouden onder de noemer “Last Lecture”, waarbij professoren wordend uitgenodigd te vertellen welke wijsheid ze de wereld zouden meegeven als ze nog kort te leven hebben. Ook Pausch wordt gevraagd zo'n lezing te geven. In zijn laatste lezing “Really Achieving Your Childhood Dreams” vertelt hij hoe zijn kinderdromen waarmaakte en hoe je andere mensen daarbij kunt helpen.
Hij doet dit overigens zonder daarbij sentimenteel of triest te worden. Hij is grappig, enthousiast en inspirerend.
Hij besluit zijn levenslessen in te spreken en uit te laten werken door een journalist van de Wall Street Journal, geen kostbare tijd met schrijven verloren te laten gaan. Zijn boek is hiermee een persoonlijke uitwerking geworden van de vraag wat de schrijver zijn drie hele jonge kinderen én de wereld wil meegeven, wetend dat hij binnen een half jaar zal sterven.
Het is absoluut geen triest verhaal, ik heb geen moment het idee gehad dat ik een verhaal van een stervende of verbitterde man las. Integendeel, hij vertelt inspirerend over zijn levenslust en -filosofie. Een veelgebruikt citaat van hem "De muren die je in je leven tegenkomt, zijn er voor een reden. Zij geven ons de kans om te bewijzen hoe graag we echt iets willen". Interessant vond ik ook "Schrijf geen mensen af, geef hen tijd en zij zullen je verrassen".
Het verhaal van Randy Pausch is (helaas) niet uniek, maar bijzonder vond ik wel dat hij op deze manier een testament in woorden heeft nagelaten voor zijn kinderen.

Hieronder kun je 'The last lecture' van Randy Pausch bekijken.De totale duur van de presentatie is 1,5 uur, maar ik vond het de moeite waard!



Reserveer in onze catalogus

Iep! - Joke van Leeuwen

Bestaat toeval? Mijn bedoeling was een post te schrijven over een boek van Joke van Leeuwen, één van mijn favoriete auteurs. Ik had al een boek in gedachten.
Als ik zaterdag de Volkskrant inkijk, zie ik een interview met Joke van Leeuwen in het magazine. Da’s leuk, maar vooral toevallig!

Dan krijg ik bericht: een klein meisje in mijn vriendenkring is een engeltje geworden. Een echt engeltje in de hemel. De papa, mama en zusjes van het meisje houden erg veel van haar. Ze willen haar nog lang bij hen houden. Maar ze moeten haar laten gaan.
Steeds als ik aan dat kleine meisje denk, verschijnt Viegeltje op mijn netvlies. Viegeltje is de hoofdpersoon uit het boek Iep! van Joke van Leeuwen. Opeens begrijp ik: de titel die ik in mijn gedachten had, moet ik even laten rusten. Het verhaal Iep! wil verteld worden!

Ik noem Viegeltje de hoofdpersoon. Maar is ze wel een persoon? Ze is een vogeltje en een meisje tegelijk.
Vogelliefhebber Warre vindt haar onder een struik:
“ …. Dit was een vogel in de vorm van een meisje. Of een meisje in de vorm van een vogel. Of iets daartussenin.”..

Warre en zijn vrouw Tine verzorgen het vogelmeisje en geven haar de naam Viegeltje. Ze willen haar houden als hun eigen kindje. Maar Viegeltje vliegt weg. Dit bezorgt Warre en Tine een ware zoektocht…

Viegeltje is eigenlijk ook een soort engeltje. Het boek Iep! ontroert. Het leert mij afscheid nemen, loslaten en er vrede mee hebben.

Ik doe het boek te kort als ik je de indruk geef dat het droevig is. Dat is het echt niet. Het is juist een boek vol humor. Het is een boek om van te houden. De titel Iep! slaat op een geluidje dat Viegeltje maakt. Je vindt het boek op de jeugdafdeling, maar ik vind het een boek voor jong en oud. De taal van Joke van Leeuwen is zo bijzonder. Zo eenvoudig, zo droog, zo vol humor, zo waar. En dan haar geweldige illustraties die het verhaal versterken en je doen grinniken.
Onlangs werd dit veelvuldig bekroonde boek Iep! verfilmd. Ik heb de film nog niet gezien. Hij is vast mooi, maar het spelen met taal en de illustraties zal ik er niet in vinden.

Annemarie

Reserveer in onze catalogus Iep! het boek
Reserveer in onze catalogus Iep! het luisterboek
Reserveer in onze catalogus Iep! de film