Onlangs verscheen een mooie plaat van Shelby Lynne, die ik tot dan toe nog niet kende. Op Tears, Lies and Alibis staan mooie nummers, zelf gecomponeerd en geproduceerd, op een eigen label. Shelby Lynne doet kennelijk wat ze zelf wil. En da's maar goed ook. Wat een mooie stem is dit zeg. En wat een geflirt met stijlen. Heerlijk! Roots, soul, country, pop...
Reden om eens te kijken wat deze dame nog meer heeft uitgebracht. De echte verrassing bleek nog te moeten komen: op Just a Little Lovin' uit 2008 zijn covers te vinden van nummers van Dusty Springfield. Zonder twijfel is dit een album dat in elke platenkast thuis hoort. Dit is genieten, zwijmelen van het goeie soort, cd-speler op repeat: wat moet ik er nog meer van zeggen?
Kennelijk was het al meer mensen opgevallen dat dit echt iets bijzonders is van grote klasse. Ik sluit me dus aan.
Ik ben weg van Shelby Lynne...
Eigenlijk zit de crux hem in de (schijnbare) eenvoud van het geheel: weinig spelers, weinig dialoog, verstilde beelden, weinig middelen, maar veel karakter, veel ontwikkeling, veel details, veel 'tussen de regels'. Een film die de tijd de tijd durft te laten. Maar die nergens verveelt of stilstaat.
Net als in dat andere pareltje Une liaison pornographique wordt de film gemaakt door slechts twee hoofdrolspelers: een jonge (rebelse) Nederlandse vrouw en een oudere (verbitterde) Ierse weduwnaar. Beiden verkiezen de eenzaamheid boven gezelschap. Als zij in ruil voor eten voor hem gaat werken, ontstaat er langzaam toch een vriendschap en een nieuwsgierigheid naar elkaar. Voordat je denkt in een 'eind goed al goed' film terecht te komen, niks is minder waar. Het einde komt net zo onverwacht als sommige wendingen in het verhaal. En juist dat maakt de film zo anders en bijzonder.
De mooiste uitspraak komt van de Ier en speelt bij tijd en wijlen nog wel eens door m'n hoofd: Talent knows when to stop. Nu maar hopen dat deze regisseur nog even haar talenten negeert, evenals hoofdrolspeelster Lotte Verbeek. Ik wil graag nog wat vaker van hen genieten!
Ik hou wel van een beetje retro. En van roots-muziek, maar dat wist u al. Beiden gaan prima samen; vandaar dat ik altijd weer blij ben met een nieuw verschenen album dat klinkt alsof het jaren geleden al gemaakt is.
Zo'n plaat werd onlangs gemaakt door Jimmie Vaughan: 'Jimmie Vaughan Plays Blues, Ballads & Favorites'. Geen gedoe, geen vernieuwing, nee: gewoon doen waar je zin in hebt (en goed in bent!).
Wat een heerlijke plaat voor een zonnige zomermiddag, zonnebrilletje op je neus, koud biertje bij de hand... Hier en daar wat blazers, uiteraard een hammond-orgel, en dan het geweldige authentieke gitaargeluid van jaren 50 en 60 soul en blues.
In verschillende recensies her en der vraagt men zich herhaaldelijk af waarom zijn veel te vroeg overleden broer zoveel bekender is. Misschien dat deze muziek er voor zorgt dat Jimmie Vaughan de waardering en erkenning krijgt die hij verdient.
Verplicht uitproberen dus, maar niet tijdens een regenbui...
Ik werd via dit bieblog eens getipt over het boek De wetten van de tango, van Marleen de Vries. Een autobiografische 'roman' van een jonge vrouw, die o.a. in Berlijn en in Buenos Aires heeft gewoond. Haar drijfveer bij alle keuzes die ze in de jaren waarover dit boek gaat maakt, is haar liefde voor de tango en haar onvoorwaardelijke liefde voor een Argentijnse spermatoloog en tangodanser.
Ik las met veel plezier de beschrijvingen van de mensen en het leven in die twee wereldsteden. Ondanks veel verschillen, zijn er ook veel overeenkomsten en ze heeft een scherp oog en gevoel voor hoe een samenleving in elkaar steekt. Ook trekt ze verrassende vergelijkingen tussen de wetten van het leven en de liefde en de wetten bij het dansen van de tango. De boventoon wordt echter gevoerd door alle ins en outs over die Grote Liefde. Een relatie waarin alles zo heftig is, zo gepassioneerd en vooral zo lichamelijk. Ik vond het grappig om te merken dat ik daar geen enkel punt mee zou hebben gehad als het een 'gewone' roman was geweest, maar nu... Autobiografisch betekent dat de schrijfster - die vrouw van dat fotootje op de achterflap - alles zelf heeft meegemaakt. En dan denk ik 'dit wil ik helemaal niet weten'. Waarom aan de hele wereld vertellen hoe perfect en hoe vaak en met wie allemaal?
Het boek voelt vooral als een soort afrekening met haar rol als minnares. Want ondanks alle passie kan of wil die goddelijke, maar getrouwde Argentijn zijn vrouw niet voor haar verlaten. Ik hou waarschijnlijk gewoon meer van suggereren en het dan aan de kijker of lezer overlaten om het zelf in te vullen. Gelukkig maakten haar schrijfstijl vol humor en zelfspot en de mooie beschrijvingen van die twee grote wereldsteden veel goed.
Tijdens het lezen moest ik vaak denken aan een prachtige animatie die ik eens zag. Een kort verhaal, dat de wereld van de tango en die van de suggestie mooi samenbrengt. Waarmee dit boek een mooie aanleiding geeft om dat filmpje nog eens op te zoeken. Bij deze dus.
Ik ben net weer terug van vakantie in Engeland en als echte anglofiel weer een fantastische tijd gehad! Links rijden, in pubs eten, over het WK voetbal ouwehoeren, kastelen en landhuizen bekijken, etc. etc. Om een beetje af te kicken hebben we The young Victoria gekeken: een historisch kostuumdrama uit 2009 over het leven van koningin Victoria vanaf 1837, kort voor troonbestijging op haar 17e, tot 1840, kort na haar huwelijk met haar neef prins Albert van Saxen-Coburg.
Victoria is de enige overgebleven troonopvolgster en wordt door haar moeder nogal beschermd opgevoed: ze mag bijvoorbeeld alleen een trap af als iemand haar hand vasthoud. Ook wordt ze door haar moeder en haar sinistere zaakwaarnemer onder druk gezet om een regentschap te ondertekenen zodat ze pas op haar 25e koningin kan worden. Maar Victoria is een eigenwijze tante en geeft niet toe. De oude koning sterft als ze net 18 jaar is en Victoria wordt koningin van het machtige Groot-Brittannië. Mooi moment in de film is dat ze dan even orde op zaken stelt want nu is zij de baas! Vervolgens begint het gekonkel om invloed op haar door zowel de politiek als haar (buitenlandse) familie. Haar Duitse neef Albert wordt door haar oom, koning Leopold van België, naar voren geschoven om haar het hof te maken... Als je niet vies bent van een historisch kostuumdrama en een beetje romantiek dan is The young Victoria is een hele leuke film!
Bestaat toeval? Annemarie begon haar blogpost ook al met deze woorden. Een paar weken geleden las ik Nu ik dood zal gaan van Randy Pausch. En nu blijkt dat de publicatiedatum van deze post exact twee jaar na zijn overlijden is. Bestaat toeval?
Randy Pausch (1960-2008), getrouwd, kinderen van één, twee en vijf jaar oud, Amerikaans hoogleraar informatica en pionier op het gebied van de virtual reality, kreeg in 2006 te horen dat hij nog maar enkele maanden te leven heeft: hij heeft terminale alvleesklierkanker.
Bij de Carnegie Mellon Universiteit van Randy Pausch worden lezingen gehouden onder de noemer “Last Lecture”, waarbij professoren wordend uitgenodigd te vertellen welke wijsheid ze de wereld zouden meegeven als ze nog kort te leven hebben. Ook Pausch wordt gevraagd zo'n lezing te geven. In zijn laatste lezing “Really Achieving Your Childhood Dreams” vertelt hij hoe zijn kinderdromen waarmaakte en hoe je andere mensen daarbij kunt helpen.
Hij doet dit overigens zonder daarbij sentimenteel of triest te worden. Hij is grappig, enthousiast en inspirerend.
Hij besluit zijn levenslessen in te spreken en uit te laten werken door een journalist van de Wall Street Journal, geen kostbare tijd met schrijven verloren te laten gaan. Zijn boek is hiermee een persoonlijke uitwerking geworden van de vraag wat de schrijver zijn drie hele jonge kinderen én de wereld wil meegeven, wetend dat hij binnen een half jaar zal sterven.
Het is absoluut geen triest verhaal, ik heb geen moment het idee gehad dat ik een verhaal van een stervende of verbitterde man las. Integendeel, hij vertelt inspirerend over zijn levenslust en -filosofie. Een veelgebruikt citaat van hem "De muren die je in je leven tegenkomt, zijn er voor een reden. Zij geven ons de kans om te bewijzen hoe graag we echt iets willen". Interessant vond ik ook "Schrijf geen mensen af, geef hen tijd en zij zullen je verrassen".
Het verhaal van Randy Pausch is (helaas) niet uniek, maar bijzonder vond ik wel dat hij op deze manier een testament in woorden heeft nagelaten voor zijn kinderen.
Hieronder kun je 'The last lecture' van Randy Pausch bekijken.De totale duur van de presentatie is 1,5 uur, maar ik vond het de moeite waard!
Bestaat toeval? Mijn bedoeling was een post te schrijven over een boek van Joke van Leeuwen, één van mijn favoriete auteurs. Ik had al een boek in gedachten.
Als ik zaterdag de Volkskrant inkijk, zie ik een interview met Joke van Leeuwen in het magazine. Da’s leuk, maar vooral toevallig!
Dan krijg ik bericht: een klein meisje in mijn vriendenkring is een engeltje geworden. Een echt engeltje in de hemel. De papa, mama en zusjes van het meisje houden erg veel van haar. Ze willen haar nog lang bij hen houden. Maar ze moeten haar laten gaan.
Steeds als ik aan dat kleine meisje denk, verschijnt Viegeltje op mijn netvlies. Viegeltje is de hoofdpersoon uit het boek Iep! van Joke van Leeuwen. Opeens begrijp ik: de titel die ik in mijn gedachten had, moet ik even laten rusten. Het verhaal Iep! wil verteld worden!
Ik noem Viegeltje de hoofdpersoon. Maar is ze wel een persoon? Ze is een vogeltje en een meisje tegelijk.
Vogelliefhebber Warre vindt haar onder een struik: “ …. Dit was een vogel in de vorm van een meisje. Of een meisje in de vorm van een vogel. Of iets daartussenin.”..
Warre en zijn vrouw Tine verzorgen het vogelmeisje en geven haar de naam Viegeltje. Ze willen haar houden als hun eigen kindje. Maar Viegeltje vliegt weg. Dit bezorgt Warre en Tine een ware zoektocht…
Viegeltje is eigenlijk ook een soort engeltje. Het boek Iep! ontroert. Het leert mij afscheid nemen, loslaten en er vrede mee hebben.
Ik doe het boek te kort als ik je de indruk geef dat het droevig is. Dat is het echt niet. Het is juist een boek vol humor. Het is een boek om van te houden. De titel Iep! slaat op een geluidje dat Viegeltje maakt. Je vindt het boek op de jeugdafdeling, maar ik vind het een boek voor jong en oud. De taal van Joke van Leeuwen is zo bijzonder. Zo eenvoudig, zo droog, zo vol humor, zo waar. En dan haar geweldige illustraties die het verhaal versterken en je doen grinniken.
Onlangs werd dit veelvuldig bekroonde boek Iep! verfilmd. Ik heb de film nog niet gezien. Hij is vast mooi, maar het spelen met taal en de illustraties zal ik er niet in vinden.
Reisdocumentaires zijn er in vele soorten en maten. Meestal worden ze gemaakt voor tv om ons in hapklare afleveringen weken of maanden te vermaken. Vooral de BBC is daar erg goed in, maar wij hebben nu natuurlijk onze eigen Jelle Brandt Corstius, die ons de wonderlijke hoeken en gaten van Rusland laat zien. Gelukkig liggen deze series niet veel later in de bibliotheek, zodat je jezelf kunt verwennen op een lange avond 'gluren bij de buren'.
Mijn persoonlijke reisrecord staat op een regenachtige zaterdagmiddag waarop m'n lief en ik besloten even naar een aflevering van Michael Palins Reis om de wereld in 80 dagen te kijken. Het werden er twee, drie, vier, er werd even tussendoor gekookt, afgewassen, waarna we uit goed fatsoen die laatste twee afleveringen er ook nog uitpersten, al wisten we tegen die tijd eigenlijk niet meer hoe we nog op de bank moesten zitten of liggen. Rond 2 uur 's nachts doken we moe maar zeer voldaan ons eigen veilige bedje in.
Een andere reisheld is Stephen Fry: Brits acteur en komiek, die zelfs zijn worstelingen met depressiviteit niet onder stoelen of banken schuift. Tja, Humor is overwonnen droefheid, om maar met de woorden van Godfried Bomans te spreken. Stephen is altijd gefascineerd geweest door het land van de onbegrensde mogelijkheden en besluit om dat immense continent kriskras door te steken. Als vervoermiddel kiest hij natuurlijk voor een vertrouwde London Cap, briljant! Hij ontmoet onbekende en beroemde Amerikanen, hij beleeft kleine en grote avonturen en hij overwint meerdere angsten. Ja, je moet er wat voor over hebben, maar dan levert het ook wel een heel vermakelijke reisverslag op.
Stephen Fry in America is een aanrader voor zowel avontuurlijke vakantiegangers als voor de meer berustende thuisblijver. Gevoel voor Engelse humor is wel een voorwaarde!
Eergisteren werd ik veertig. Veertig! Ai, dat klinkt niet best...
Ik kan nu natuurlijk met gemak schrijven dat ik mij nog precies hetzelfde voel als de dag ervoor, of dat het me allemaal niks doet. Maar je gaat toch nadenken.
Waar sta ik nu? Wat heb ik achter de rug? Wat komt er nog?
En wat me dan opvalt, is dat er wel erg veel boeken en programma's zijn die een periode van veertig jaar kennelijk het moment vinden om terug te blikken. Veertig jaar ruimtevaart, veertig jaar Rolling Stones, wat al niet meer. En waarom is de top 40 eigenlijk een top 40?
In ieder geval reden om eens te kijken of er wat voor mij bij zit als 'beginnende veertiger'.
Het eerst stuit ik op een boekje van Saskia Noort, '40'. 'Beginnende veertiger' zelfs in de ondertitel, maar dit is kennelijk bedoeld voor vrouwen. Wel enige herkenbaarheid, maar ik zoek bovenal lotgenoten.
Het boek 'Veertig Jaar Jong' klinkt veelbelovender: verhalen en ontboezemingen van bekende en minder bekende Nederlanders over 40 worden en zijn en alles wat daarmee samenhangt.
Daar kan ik mee aan de slag lijkt me. U begrijpt het al: dit is geen recensie. Ik moet het nog gaan lezen, maar ik twijfel.
Ben ik er klaar voor? Wil ik iets herkenbaars tegenkomen, of juist het tegenovergestelde (zie je wel, bij mij is het nog niet zover)?
Het is overduidelijk: ik wil er nog niet aan, mensen...
Laura is een jonge vrouw die op een dag begint met het opschrijven van haar herinneringen, want haar hoofd begint vol te raken en ze is bang dat ze dingen begint te vergeten. Laura heeft negen vingers, ze mist haar linkerpink.
Laura en haar zusje Moira hebben geen foto's van hun jeugd. Hun ouders wilden geen foto's maken maar leerden de meisjes in plaats hiervan gedachtenfoto's te maken. Hoe je dat doet staat uitgebreid beschreven in het boek. Een gedachtenfoto is een totaalbeeld van een indruk inclusief reuk, geluiden en tastbaarheden. Een gedachtenfoto maken kost tijd en het opslaan op de 'harde schijf' neemt nogal wat ruimte in beslag.
Laura en Moira groeien op in de nadagen van het dictatoriale regime van generaal Franco. Hun ouders zitten, als communisten, in het verzet en willen hun kinderen alleen met waarheden laten opgroeien. De meisjes horen dus pas voor het eerst sprookjes op school en de kabouter die je uitgevallen melktandje onder je kussen verruilt voor een cadeautje blijkt inderdaad niet te bestaan, want Laura vindt haar tandje terug in bed en er is geen cadeautje.
Maar wat is waarheid en wat is leugen? Daar gaat dit boek over. Als lezer raak je steeds meer in de war, totdat je je uiteindelijk afvraagt of niet alles een leugen is. Mooie voorbeelden zijn de verhalen die als een aftelrijmpje beschrijven hoe Laura telkens opnieuw een vinger verliest. Grotesk in hun beschrijving en daarnaast zo eenvoudig neergeschreven.
Er gaan tegenwoordig meer mensen op reis dan ooit. Maar het is zeer de vraag of zij wel weten hoe ze moeten reizen. Wat gebeurt er als je uit je dagelijkse werkelijkheid in een totaal andere wereld wordt gezet ? Wat als de verveling toeslaat? Als je liever in bed blijft dan naar de door de reisgids aanbevolen monumenten te gaan kijken? Kun je leren genieten? Kun je leren beter naar een landschap te kijken? Deze en tientallen andere vragen beantwoordt De Botton, met hulp van gidsen als Flaubert, Ruskin, Humboldt en Van Gogh.
De kunst van het reizen is het ultieme vakantieboek. Steeds meer mensen gaan op reis en ze gaan ook nog eens steeds verder. En dan wil uiteraard het vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden. Maar hoe doe je dat?
Misschien dat ik daarom het hoofdstuk over het vastleggen van herinneringen en details zo interessant vond. Want hoe leg je herinneringen het best vast? Heel eenvoudig eigenlijk..... door te tekenen. Op deze manier leer je om op een heel andere manier naar de wereld te kijken. Probeer maar eens een treurbeuk te tekenen door voor de boom te gaan staan. Hierna zul je voor altijd weten hoe een treurbeuk eruit zien.
Eigenlijk is het hele boek een pleidooi voor ruimte voor aandacht! Voor Alain de Botton is reizen heel iets anders dan naar het buitenland trekken. Wie reist zal de wereld en zichzelf ten slotte anders gaan zien. Uiteindelijk is het een manier van praktisch filosoferen en een vorm van een levenskunst.
Ik durf te wedden dat je na het lezen van dit boek jouw vakantie heel anders beleeft!
Natuurlijk krijg ik ook graag tips over vakantieboeken. Welk boek zou ik volgens jou mee moeten nemen met vakantie?
In het Nationale Park De Hoge Veluwe ligt het wereldberoemde Kröller-Müller Museum met de Beeldentuin. Bezoekers komen er vanuit de hele wereld om een van de grootste beeldentuinen van Europa te ervaren.
Vanaf Hengelo is het een uur rijden naar het museum. Ik kom er regelmatig om te genieten van de natuur, de ruimte, rust en de kunst. Bij de ingang van het park stap ik op de gratis witte fiets en rij ontspannen naar het museum. Aangekomen in de beeldentuin dwaal ik langs de beeldende kunst midden in de natuur.
Het boek 'Beeldentuin Kröller-Muller Museum' vertelt gedetailleerd over de collectie, ontstaansgeschiedenis en de ontwikkeling van de beeldentuin.
En na een bezoek is het heerlijk bladeren in de kleurrijke foto’s. Het is fascinerend om door de ogen van de fotograaf de beelden opnieuw te bekijken. Je kijkt vanuit het gezichtspunt van een ander en ziet dan toch allerlei nieuwe aspecten. Ook het informatieve beschrijvende beeldenoverzicht laat je de dingen weer anders zien.
Natuurlijk zijn de bekende beelden in het boek opgenomen:
De Needle Tower van Kenneth Snelson is een echte publiekstrekker. Probleemloos trotseert hij storm en tegenwind, maar van een beetje rijp valt hij in no time om. Uit voorzorg legt het museum hem ‘s winters neer.
Je klautert op het kunstwerk Rocky Lumps van Tom Claassen. Een leuke bezigheid voor kinderen. Of je loopt door de kunstmatige tuin het Jardin dÉmail van Jean Dubuffet.
En staande in het middelpunt van het Amphithéâtre van Marta Pan wacht je een verrassing.
Helaas is het kunstwerk "Kijk uit/Attention" van Krijn Giezen niet meer voor publiek toegankelijk vanwege een ongeval. Maar ik heb dit kunstwerk al beklommen om te genieten van het uitzicht boven de boomtoppen.
Het zijn onvergetelijke ervaringen om onderdeel van een kunstwerk te zijn.
Het kunstwerk The Library van Arno van der Mark kan ik als bibliothecaresse niet overslaan.
In The Library is het in eerste instantie al de titel die niet strookt met de verwachting. Een bibliotheek is open. The Library is een kooi, iets dat vasthoudt, conserveert wellicht, als een museum. Het (rode) gaas geeft de illusie van openheid, maar het is gesloten en verandert bovendien de blik van de kijker.
De huidige museumdirecteur Evert van Straaten schrijft over de Beeldentuin:
Een paradijs, een toonbeeld van harmonie tussen kunst, natuur en mens, waar de geest verheven en op zijn minst verzet wordt.
Bladeren door dit boek is echt 'kijken, genieten en beleven'!
Goed nieuws voor alle Potterfans: er is een nieuwe serie over toverkinderen, die net zo vlot leest en volgens mij even spannend is. Schrijver Michael Scott (Engels) stort zich in zes delen op De geheimen van de onsterfelijke Nicolas Flamel (Engels).
In deel 1 De alchemist maken we kennis met de jonge tweeling Sophie en Josh, hun vriend Nick en zijn vrouw Perry die een eigen boekwinkel hebben, diens aartsvijand Dr. Dee en een paar bijzondere tovenaars. En natuurlijk de hoofdrolspeler: een boek (de Codex) waarin de magische formule van het Elixer van het Eeuwige Leven verborgen zit. Nick beschermt dat boek met z'n leven, Dr. Dee wil het boek hebben, de tweeling blijkt de enigen te zijn die het boek nog kan redden.
Maar ja, dan moeten zij wel eerst bijzondere toverkrachten krijgen om Dr. Dee aan te kunnen. Het gaat vast goed aflopen, maar daar heeft Scott wel zes delen voor nodig. Geeft niks, ik heb gesmuld van deel 1. Voor de vakantie stop ik deel 2 De magiër en deel 3 De tovenares ook gelijk maar in m'n koffertje. Ik loop een beetje achter, dom.
Eigenlijk vind ik deze serie nog leuker dan Harry Potter. De kinderen zijn 'gewone' kinderen, die min of meer toevallig door het lot zijn uitgekozen om deze legende te redden. De toverkrachten die ze gebruiken komen niet uit een toverstokje of via toverspreuken, maar komen uit hun eigen lichaam. Door een combinatie van concentratie en visualisatie kunnen ze krachten naar boven roepen die bovennatuurlijk zijn, maar die bovenal gebruik maken van de bestaande elementaire krachten vuur, wind, aarde en water. En ook leuk, alle historische figuren die Scott in zijn boeken ten tonele spreidt hebben echt geleefd. Nicolas Flamel voorop (die zelfs al een rol kreeg in de boeken van onze vriend Potter), maar ook zijn vrouw Perenelle, Dr. Dee en alle mythologische figuren die Sophie en Josh een handje gaan helpen. Tot slot speelt alles zich heel duidelijk af in de wereld van nu. De kinderen hebben mobieltjes en gebruiken (in ieder geval in deel 1) nog een laptop om via internet wat informatie op te zoeken. Kortom, alle elementen zijn aanwezig om mij en vast vele lezers met mij te raken!
