Dorsvloer vol confetti

Vakantie. Voor sommigen een tijd van inpakken en wegwezen, voor mij een tijd van achterstallig onderhoud wegwerken. Sinds m'n kennismaking met Franca Treur in VPRO's Boeken ligt haar debuut Dorsvloer vol confetti te wachten op rustiger tijden. Dus begon ik deze vakantie verwachtingsvol met haar boek.

Franca beschrijft in anekdotische hoofdstukken het leven van de 12-jarig Katelijne die opgroeit in een streng gelovig Zeeuws boerengezin. Een literaire bewerking van haar eigen jeugd. Ze schrijft over het leven als boer, over het leven als enige meisje tussen zes broers, over een kinderlijk verlangen naar (ouderlijke) liefde en over het geloof. Dat geloof, dat elke dag alles wat je doet en laat, alles wat je zegt en waarover je zwijgt, bepaalt. Dat geloof, dat ik uit m'n eigen opvoeding niet ken en dat ik waarschijnlijk ook nooit echt zal begrijpen. Ik dacht altijd dat het geloof toch een soort van verlichting zou brengen, maar wat ik lees gaat vooral over niet denken dat je mooi bent, niet denken dat je iets voorstelt, niet denken dat je zonder zonden bent of ooit zult zijn, niet denken dat je uitverkoren zult zijn want dat zijn er maar heel weinig dus waarom jij... Wat ik lees gaat over angst, voor de Heere, voor je ouders, voor jezelf, voor het leven. En ik dacht dat ík soms wat zwaar in het leven stond.

Typerend voor de sfeer van deze geloofsgemeenschap en voor hoe zij tegen die 'door Satan gestuurde' niet-gelovigen aankijken, vind ik het sinterklaasgedicht dat Katelijne 'op 6 december, anders lijkt het teveel op echte sinterklaas' bij haar enige kadootje krijgt:

Sinterklaas en Zwarte Piet
Bestaan niet.
Ze zijn een verzinsel,
Van mensen met een twijfelachtig beginsel.

Tijdens het lezen komen telkens twee associaties bij me naar boven. De eerste is het boek Broere van Bart Moeyaert. Ook hij verhaalt door de ogen van een kind over het opgroeien in een groot gezin. De vergelijking met het geloof of het gemis aan liefde gaan mank, maar Franca's vertelvorm en taal gaan dat niet. Ze schrijft licht, lieflijk en humoristisch, zoals Moeyaert dat ook zo mooi kan. De tweede is de film Das weisse Band van Michael Haneke. Een film over een klein Duits boerendorp aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, waarin kinderen, geloof en angst op meesterlijke wijze worden verbeeld. Zo beklemmend was het in het Zeeuwse Meliskerke misschien niet, maar ik kreeg wel het gevoel ver terug te gaan in de tijd.

Het meest bijzondere vind ik nog dat Franca, ondanks haar keuze voor een universitaire studie, een leven als schrijfster en journaliste in Amsterdam en een leven zonder het geloof, nergens afrekent met haar afkomst. Er klinken geen verwijten, er knaagt geen onderhuidse woede. Wat blijft hangen is het beeld van een dromerig meisje, met veel vragen en even zoveel verhalen in haar hoofd. Dat maakt het boek precies wat de achterflap zegt: een 'sensitieve roman' en een 'liefdevol portret'.

Reserveer in onze catalogus

JW Roy weet het zeker...

Ik schreef al eens eerder over de rake liedjes en het enthousiasme van JW Roy. Onlangs verscheen het nieuwste album 'JW Roy Weet Het Zeker...'

Opnieuw in het Nederlands, iets dat op de een of andere manier steeds beter gaat passen. Er hoeft niet meer gezocht te worden naar woorden, zo lijkt het: het klopt gewoon.

Op deze cd opnieuw mooie liedjes, imponerend door eenvoud, begeleid door een topband. Mooie gitaarpartijen en op een aantal nummers vette blazers. Ik kan mij vinden in de recensie uit Nieuwe Revu:

Ooit, toen we JW Roy nog dienden uit te spreken als Jay Double-U Wroy, maakte hij mooie Americana. Op zijn best was hij in nummers waar de hoofdpersoon aan een keukentafel zijn verdriet wegdronk. Vervolgens werd JW via Brabantrocker een Nederpopper. Het bleef mooi, maar het best toen hij zong dat hij niet dood wilde omdat hij wilde blijven leven. In 2010 zingt JW Roy in het Nederlands, maar klinkt zijn muziek weer naar Americana. Mooi? Nog steeds. Kan ook bijna niet anders met zo'n stem. En op zijn best wanneer hij een liefde vraagt te blijven: Weggaan is zo simpel. Liefde en dood: laat dat maar aan JW Roy over.

Natuurlijk moet je JW Roy een keer live gezien hebben. En dat kan natuurlijk!
Donderdag 20 mei in Bibliotheek Hengelo, tijdens de verkiezing van de nieuwe stadsdichter, is JW Roy (net als 2 jaar geleden overigens) weer van de partij.
Aanvang 20.00 uur, toegang gratis... Wat wil je nog meer?

We zien elkaar daar!



Reserveer in onze catalogus

Haar naam was Sarah - Tatiana de Rosnay

In de week van herdenken en vieren een boek over een gebeurtenis die nooit in de vergetelheid had mogen geraken. Ik wist niets over de razzia rond Vel d’Hiv’ en waarschijnlijk ben ik niet de enige. Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay is geromantiseerd, maar gebaseerd op deze gebeurtenis.

De tienjarige Sarah wordt in de nacht van 16 juli 1942 samen met haar ouders opgepakt en naar de Velodrome d'Hiver in Parijs gebracht, waar duizenden joden worden verzameld voor deportatie. Zij heeft ongezien haar kleine broertje Michel in een kast verstopt en belooft hem later te bevrijden, maar Sarah wordt weggevoerd en ziet hem nooit meer terug. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia. Ze gaat op zoek in archieven, en via het dossier van Sarah ontdekt ze een geheim van haar schoonfamilie. Haar man probeert haar ervan te weerhouden zich met deze geschiedenis te bemoeien, maar Julia besluit het spoor van Sarah te volgen.

Het lezen van twee parallelle verhaallijnen was even wennen omdat ze heel verschillend zijn qua sfeer. Na het lezen van dit boek voelde ik mij wel enigszins op het verkeerde been gezet door het thema. Ik denk omdat het verhaal meer draaide om het luxe leventje van de journaliste Julia Garmond, met haar af en toe wat kortzichtige opvattingen, dan over de hoofdpersoon Sarah. Jammer. Het einde was mij ook te zoetsappig door de geromantiseerde de ontmoeting van de nazaten in Italië en New York.
Desondanks vind ik het wel een aanrader omdat dit boek een verschrikkelijke gebeurtenis beschrijft die niet vergeten mag worden.

Reserveer in onze catalogus

Een kleine geschiedenis van de wereld

Ik ben net terug van een paar daagjes Parijs en het eerste wat we daar doen is naar de Engelse boekhandel aan de Rue de Rivoli. Je moet tenslotte wat te lezen hebben als je in Jardin du Luxembourg lekker in de zon in je stoeltje hangt. In de WHSmith zijn ze helemaal van de retail en hebben ze onder andere een top10 non-fictie en dat is helemaal mijn afdeling. Op nummer 1 stond een kleine geschiedenis van de wereld door E.H. Gombrich. Nooit van gehoord en tot mijn verbazing is het boek al in 1935 geschreven, in 25 talen beschikbaar en zijn er miljoenen exemplaren van verkocht. Een onbekende bestseller dus!

Het is geschreven door de Oostenrijker E.H. Gombrich toen hij als 26 jarige broekie net van de universiteit Wenen kwam. Hij was werkloos en een bevriende uitgever vroeg hem een Engels geschiedenisboek voor kinderen te vertalen in het Duits. Gombrich vond het een waardeloos boek en zei dat hij het beter kon. Oké, zei de uitgever maar dan moet het wel in 6 weken af. Gombrich vond het wel een uitdaging: hij deed overdag onderzoek en schreef elke avond een hoofdstuk. Het boek was een onmiddellijk succes tot het door de Nazi's werd verboden omdat het te pacifistisch was.

De oorspronkelijke subtitel "voor jonge lezers" is komen te vervallen maar dat is wel de stijl waarin het is geschreven. Heel toegankelijk dus met weinig jaartallen/data en met compacte zinnen. Gombrich zegt dan ook: "Ik wil dat mijn lezers zich ontspannen. Ik beloof dat ik ze niet zal overhoren".

Een kleine geschiedenis van de wereld is een heerlijk boek. Het beslaat de periode van de prehistorie tot de 2e wereldoorlog en alle grote gebeurtenissen komen voorbij. De titel zegt wel "wereld" maar de nadruk ligt natuurlijk wel op Europa met hier en daar wat uitstapjes. Het gaat over het ontstaan van de grote godsdiensten, belangrijke uitvindingen en oorlogen. Gombich weet te boeien en op een speelse manier verbanden te leggen tussen gebeurtenissen. Eigenlijk is hij de geschiedenisleraar die je altijd gehad wilde hebben.

Vraag een kleine geschiedenis van de wereld aan met Zoek & Boek

Bob&Youp

Zaterdagavond 24 april was Youp van het Hek met zijn voorstelling Omdat de nacht... in het Rabotheater. ‘s Middags was hij een uur te gast bij het Cultureel Café van Bibliotheek Hengelo. John Heymans interviewde hem o.a over zijn laatste zijn boek Bob en Youp en Omdat jij mijn beste vriend bent.

Tien jaar geleden begonnen fotograaf Bob Bronshoff en Youp van ‘t Hek met het vullen van de laatste pagina van de Varagids. Bob maakte een foto, Youp schreef er vervolgens een stukje bij. Zij vullen inmiddels al tien jaar lang de voorlaatste pagina van de televisiegids. In het boek Bob&Youp zijn de mooiste fragmenten bij elkaar gevoegd. Deze zijn gekozen op gevoel, karakteristiek voor het hele boek.




Heerlijk om tussen de bedrijven door een halfuurtje in deze boeken van Youp van 't Hek te lezen. Even weer lezen hoe lekker kneuterig ons landje is en vooral zoals Youp je daar dan humor van laat inzien!
Maar nog liever laat ik Youp zelf aan het woord over zijn boek, in Bibliotheek Hengelo.



Reserveer via onze catalogus

Central do Brasil

Om geraakt te worden door een film heb ik niet zoveel ingrediënten nodig, maar wel een paar essentiële: menselijkheid, eenzaamheid, vriendschap (of liefde, wat je wilt) en natuurlijk een mooie zoektocht. De film Central do Brasil heeft dat allemaal. En nog een beetje meer: de onschuld van het kind.

Dora was ooit onderwijzeres, maar zet zich nu in voor de grote groep analfabeten in Rio de Janeiro. Ze heeft een vast plekje op het centraal station en schrijft daar brieven - tegen slechts een kleine vergoeding - voor iedereen die dat zelf niet kan. Zo geeft ze hen wat hoop waar dat nodig is. Dat ze een mindere 'Amélie' blijkt te zijn dan ze zich voordoet, is toch wel even slikken. Maar ze krijgt de kans het goed te maken en opent haar hart voor een jongen die vlak voor haar neus z'n moeder verliest en niet weet wie of waar z'n vader is. Ze gaat met hem op pad om die vader te zoeken. Het wordt een lange reis, waarbij alle eerder genoemde emoties lekker in het koffertje meegaan.

Of het 'goed' afloopt doet er eigenlijk niet toe. Net zo min als de vraag wie goed of slecht is. Uiteindelijk gaat het om mensen en hun zoektocht naar het eigen hart. Dan is kippenvel of een brok in je keel onvermijdelijk. Zo werkt dat bij mij tenminste...



Reserveer in onze catalogus

Peter Gabriel - Scratch My Back

Alom bekende songs afbreken en opnieuw opbouwen met als resultaat iets dat toch een duidelijke herinnering oproept, ondanks dat het volstrekt anders klinkt.
Zo begint de recensie op File Under van het nieuwe album van Peter Gabriel: Scratch My Back.

Eerlijk is eerlijk, ik was vooraf een beetje huiverig. Ik heb het normaal gesproken niet zo op cover-platen. Maar Gabriel zou Gabriel niet zijn als 'ie er niet iets heel bijzonders van maakt.
Versies van Bowie's 'Heroes' en 'The Boy In The Bubble' van Paul Simon zorgen er voor dat het even duurt voor de herkenning begint.
Spannend dus.



Rest nog wel de vraag die in de eerder genoemde recensie ook al wordt gesteld: wat is de beweegreden van Peter Gabriel om dit te doen?
'Dat heeft zo'n jongen toch niet nodig?' is een strofe die onbedoeld binnendringt in mijn gedachten over dit album. Maar toch..bijzonder is het.
Of het op mij net zo'n onuitwisbare indruk achterlaat als het album 'So', één van de mooiste popplaten van de jaren tachtig? Nee, dat kan ik toch niet zeggen.
De man blijft boeien. Laten we het daar maar op houden.

Reserveer in onze catalogus

Kwade wil - Karin Fossum

Schreef ik eerder al over Karin Altvegen, nu is het de beurt aan Karin Fossum. Steeds als er nieuw boek van Karin Fossum uitkomt sta ik vooraan om het te lezen. Nee, je wordt er niet vrolijk van en dat kan ook niet van boeken waar moord en doodslag het hoofdthema zijn. Je wordt er wel wijzer van, of in ieder geval stemmen ze altijd tot nadenken.
Zo ook Kwade wil. Kwade wil gaat over fatsoen.

Ze moest aan iets denken dat ze in Jons dagboek had gelezen. 'Hij schaamde zich zo vreselijk', zei ze. 'Hij ging gebukt onder schuld en schaamte. Hij schreef alsof hij het recht niet had om te leven'. [...] 'We hebben fatsoen nodig. Zonder fatsoen kunnen we geen goede levens leiden. En dat was Jon verloren, zijn fatsoen'

Kwade wil gaat ook over het maken van keuzes en de gevolgen die dit kan hebben.

Karin Fossum schreef meerdere psychologische thrillers met Konrad Sejer als inspecteur en Jacob Skarre als zijn assistent. Twee wat melancholische mannen die mondjesmaat hun levenswijsheid prijsgeven. Het knappe in de boeken van Fossum is de eenvoud waarmee ze zulke treffende uitspraken kan doen en die het lezen van haar boeken zo waardevol maken en die je het gevoel geven dat je na het lezen van een boek van 200 pagina's een boek van 400 pagina's uit hebt en er dan nog niet genoeg van hebt.

Reserveer in onze catalogus

De huismus

Wat is er nou vanzelfsprekender dan de mus: de "streetwise" overlever, altijd aanwezig maar nooit opvallend. Dat laatste is misschien ook wel de reden dat er nooit veel wetenschappelijke aandacht is besteed aan de mus. In de jaren tachtig schreef Minouk van der Plas-Haarsma de tot nu enige monografie over de mus in het Nederlandse taalgebied. Daar is vorige jaar een vernieuwde en volledige herziene uitgave van verschenen: de Huismus.

Het boek komt op een moment dat het niet zo goed gaat met de mus. Eigenlijk gaat het dramatisch slecht met de mus want de populatie is de laatste jaren met 50% afgenomen en is het ineens een Rode Lijst soort geworden. Wat is er aan de hand? Dat blijkt een lastige vraag: het heeft o.a. te maken met het feit dat steeds minder mensen kippen en duiven houden (mussen zijn gek op hun voer) en dat boeren steeds minder graan verbouwen. Op bepaalde plekken weten mussen zich nog wel te handhaven: met name in kleine steden en dorpen in het oosten van het land. Maar voor een deel is het domweg nog niet duidelijk waarom het zo hard achteruit gaat met de mus.

In het eerste gedeelte van de Huismus wordt de mus als soort behandelt. Het blijkt dat de mus en de mens al sinds duizenden jaren met elkaar optrekken en dat de mus vermoedelijk ook uit Afrika komt. Het tweede gedeelte gaat over het dagelijks leven van de mus zoals het nest, voedsel, het sociale leven, doodsoorzaken en levensverwachting. Het leven van een mus is vol gevaren maar ze kunnen 12 jaar worden. Het derde deel van het boek gaat over de verhouding mussen-mensen: met o.a. "de mus in de literatuur", "de mus als huisdier" en "de mus als lastpost". In dat laatste hoofdstuk mag natuurlijk de beroemde "Dominomus" niet ontbreken. In 2005 wist deze mus een hal in Leeuwarden binnen te komen waarin 4 miljoen dominostenen stonden opgesteld. Er werd een jager ingeschakeld om de mus neer te schieten wat vervolgens een nationale rel veroorzaakte: een musje doodschieten voor een stomme dominostenen recordpoging, dat ging te ver!

De Huismus is een erg leuk boekje met ook nog eens prachtige tekeningen van Peter Vos: lezen dus! De mus kan dus wel wat hulp gebruiken: ga naar de website van Stichting Witte Mus of De Mussen Toevlucht voor informatie over wat je zelf kunt doen.

Reserveer de Huismus in onze catalogus.

Huishouden - Jenny Erpenbeck

Wie een boek wil lezen dat op een hele bijzondere en indringende manier een beeld van Duitsland in de vorige eeuw geeft, moet beslist Huishouden van Jenny Erpenbeck lezen.

Jenny Erpenbecks "Heimsuchung" is in het Nederlands verschenen onder de titel Huishouden. "Heimsuchung" betekent niet Huishouden", maar huiszoeking, plaag of heimwee. Al deze elementen komen terug in haar roman.
Aan een meer boven Berlijn zijn een aantal huizen gebouwd. In één van die huizen hebben zich sinds het begin van de twintigste eeuw twaalf levens afgespeeld. De herenboer en zijn dochters, de architect en zijn vrouw, de soldaat, de schrijfster, de bezoekster. Hun levens raken verweven met deze plek en daarom ook met elkaar. De tuinman die zwijgt en alles voor iedereen doet, vormt de rode draad in deze 12 verhalen.

Jenny Erpenbeck weet de individuele lotgevallen van de twaalf bewoners, op een mooie en rustige wijze, te verbinden met de grote geschiedenis; het keizerrijk, de Republiek van Weimar, het Derde Rijk, de DDR en het weer verenigde Duitsland. De geschiedenis wordt in etappes aangereikt maar de onderlinge verbanden moet je zelf uitpuzzelen. Dat er nergens wordt geoordeeld maakt het boek heel erg sterk.

De quote op de omslag "Een wonder van een leeservaring!" klopt wat mij betreft helemaal. Hoewel dit boek niet echt geschikt is voor de gemakzuchtige lezer.
In de NRC stond overigens een interessant interview met Jenny Erpenbeck.

Reserveer dit boek in onze catalogus

Winnaars Jonge Jury 2010 bekend

Jongeren tussen 12 en 16 jaar lezen van augustus t/m februari boeken van dat jaar ervoor en stemmen op hun favoriete titels. De vijf titels die de meeste stemmen krijgen worden genomineerd.

Gisteren werd bekend dat de jaarlijkse prijs van de Jonge Jury naar Francine Oomen gaat. Ze won de prijs met het boek Hoe Overleef Ik Mijn Vriendje (en hij mij!). Het is het elfde deel uit haar populaire serie Hoe overleef ik….  Deze serie gaat over het meisje Rosa dat in elk volgend deel wat ouder is. In dit elfde deel zit Rosa in de eindexamenklas en woont haar vriendje Neuz al op kamers. Het is de vierde keer dat Francine Oomen de prijs van de Jonge Jury wint. In 2004, 2005 en 2006 won ze met delen uit dezelfde serie.

Manon Sikkel won met haar boek Is Liefde Besmettelijk? Door Izzy Love de debutantenprijs van de Jonge Jury. De debutantenprijs wordt uitgereikt aan een schrijver die voor het eerst een jeugdboek schrijft. In het boek Is liefde besmettelijk? Door Izzy Love wordt de elfjarige Isa (Izzy of Izzy Love) verliefd op haar nieuwe klasgenoot Tristan. Op haar weblog legt Izzy uit wat liefde is. Manon Sikkel is van plan een Izzy Love-reeks te schrijven. Inmiddels verschenen ook:  Is vriendschap 4effer? Door Izzy Love en Hoe lang zijn geheimen houdbaar? Door Izzy Love.

Reserveer 'Hoe Overleef Ik Mijn Vriendje' in onze catalogus.
Reserveer "Is Liefde Besmettelijk?' in onze catalogus.

Annemarie

Rachel getting married

Voor wie de kunstfilm niet schuwt, voor liefhebbers van filmmakers als Lars von Trier en Susanne Bier: bekijk Rachel getting married. Waarom? Lees de perfecte recensie van Filmtotaal. Daarom.

In een Villa Kakelbont aan culturen, kleuren, emoties, verbaal geweld en heel veel muziek zie je hoe dicht liefde, afgunst, vrolijkheid en wanhoop bij elkaar kunnen liggen. De personages zijn levensecht, verre van perfect, soms vrij onsympathiek maar tegelijk ook liefdevol en beminnelijk. Het zijn mensen.

De regisseur (van Silence of the Lambs) sleurt je als kijker mee het moeras in, diep in de emotionele blubber van liefde, haat, jaloezie en onmacht. En liet mij met een och-zo-slecht-heb-ik-het-toch-ook-weer-niet-getroffen-gevoel achter.




Reserveer nu in onze catalogus.

Huil mij een rivier...

Opeens viel het me op: er zijn veel nummers geschreven over rivieren. Van een 'reisje langs de rijn' tot heftige vergelijkingen met tranendalen. Maar wat ik me wel afvraag: zijn er ook Nederlandstalige nummers die gaan over het mee laten voeren door de stroom? En hoe vertaal je in hemelsnaam 'cry me a river'? Tot zo'n gezellig deuntje over een pleziertochtje zijn we wel in staat, maar heeft iemand al eens een ballade geschreven over een rivier als metafoor voor je gevoelsleven?
Misschien zit ik er wel helemaal naast hoor, en ken ik gewoon de goeie muziek niet. Bij het zoeken in onze catalogus stuit ik al wel vrij snel op crematie-, uitvaart- en begrafenismuziek.. Dat zegt natuurlijk wel wat. Maar hebben we echte klassiekers? Ik weet het niet.
Dus roep ik graag uw hulp in! Want u kent ze natuurlijk wel, toch? Ik streef naar een Nederlandstalige top 10 van nummers over rivieren (waarbij het bovengenoemde 'reisje' uitgesloten wordt van deelname, dat snapt u  wel).
Gaat het ons lukken? Ik wacht in spanning af..
Om alvast een beetje in de sfeer te komen een willekeurige greep uit Engelstalig repertoire:



Zoek op 'rivier' in onze catalogus (en klik eens verder in de rechterkolom, je komt leuke dingen tegen...)