Rijk door 1 zin: het gouden filmidee

Door 1 zinnetje schatrijk worden? Echt waar? Echte waar! Het enige wat je moet doen is een gouden film-idee verzinnen en dat in een zin samenvatten. Voor de volgende zinnen betaalde Hollywood miljoenen dollars:

• een 12 jarige jongetje, dat gepest wordt op school, krijgt hulp van een nieuwe buurvrouw, die een vampier blijkt te zijn.
• Een gescheiden man trekt in een tehuis voor gescheiden mensen.
• Een lading illegale viagra-pillen wordt per ongeluk in de put van bejaard slaap-dorpje gedumpt, wat grote gevolgen heeft.
• Titanic: een love story

Het klinkt ongelofelijk maar volgens de schrijvers en filmmakers Paul Ruven en Marina Batavier werkt het in Hollywood echt zo. En ik moet zeggen dat het na het lezen van hun boek Rijk door 1 zin: het gouden film-idee wel plausibel klinkt. De oorzaak ligt in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Iemand schreef toen een handboek over hoe je een filmscenario moet schrijven. Dat had als gevolg dat Hollywood ineens werd overspoeld met filmscenario's. Omdat het onmogelijk was om tienduizenden scenario's per jaar te lezen kwam men op het idee van "pitchen": vat je film-idee in een zin samen. Dit pitchen is nu de standaard manier van werken geworden in Hollywood.

Het boek staat vol met tips en trucs hoe je te werk moet gaan. Want een film-idee moet wel aan een aantal voorwaarden voldoen wil je een kans maken op een miljoenendeal. Zo zijn er de 5 zichtbare voorwaarden voor een gouden film-idee: een goede titel, het juiste genre, een zich ontwikkelende hoofdpersoon, de tegenstander/een onoverwinnelijk probleem en de tijd/arena met een extra probleem. Dit kun je samenvatten in de volgende formule:

TITEL is een GENRE waarin een HOOFDPERSOON een TEGENSTANDER moet verslaan in een TIJD/ARENA.

Voorbeeld: ALIEN is een MONSTERFILM waarin de CREW VAN EEN RUIMTESCHIP een MONSTER moet verslaan IN DE RUIMTE. Of BRAVEHAERT is een OORLOGSFILM waarin een SCHOTSE REBEL de ENGELSE TIRAN moet verslaan IN DE 14E EEUW. Zo'n formule is bijna natuurkunde en dan zijn er ook nog de 5 onzichtbare voorwaarden! Dus het verzinnen van een gouden film-idee is hard werken. Heb je je gouden idee dan staan in het boek ook tips hoe je je film-idee moet beschermen en de adressen van Hollywoodkopers. Veel succes en may the force be with you!

Reserveer Rijk door 1 zin: het gouden film-idee in onze catalogus

Hongerspelen - Suzanne Collins

Zucht…….nog een half jaartje wachten en dan kan ik weer verder. Want dan verschijnt het derde deel van de trilogie De Hongerspelen, Mockingjay. Hét nadeel van een trilogie, na elk deel is het wachten op het volgende deel. Gelukkig ontdekte ik De Hongerspelen pas toen deel twee, Vlammen, ook al verschenen was. Ik las elk deel in één avond uit. Superspannend, want ieder hoofdstuk eindigt met een cliffhanger die je dwingt door te lezen.

Het idee van de Hongerspelen is eigenlijk gruwelijk want er gebeuren nogal wat dingen die je liever niet in het echt wilt zien gebeuren. Dus een eventuele verfilming hoef ik straks niet te zien.

Het boek neemt je mee in de toekomst. Noord Amerika bestaat niet meer en is nu opgedeeld in 12 districten, waarvan nummer één het rijkst is en nummer twaalf het armst. Eén keer per jaar is er een grote happening op tv: De Hongerspelen. Ieder jaar moeten 2 personen uit ieder district (1 jongen en 1 meisje) hieraan meedoen. Deze tieners worden in een arena losgelaten en moeten elkaar doden in een enorm 'speelveld' tot er één winnaar overblijft, zodat het volk steeds weer kan zien hoe machtig het Capitool is.

Voor het verhaal verwijs ik (lekker makkelijk) naar de website en de hyvespagina van de Hongerspelen.

Mijn advies… wacht met het lezen tot eind 2010! Dan kun je alle drie delen achter elkaar lezen!

Reserveer De Hongerspelen in onze catalogus

Reserveer Vlammen in onze catalogus

Johnny Cash - Ain't No Grave

De genres vliegen u wel om de oren.. Vorige week een post over Bach, maar daar bleef het voor mij niet bij. Afgelopen dinsdag wilde ik eigenlijk bij een concert in Zwolle zijn. Het kwam wat minder goed uit, maar was wel leuk geweest als het gaat om de diversiteit (zoals u hier wel kunt zien). Gisteravond een concert bijgewoond van Eric Vaarzon Morel, waar ik een mengeling voorgeschoteld kreeg van flamenco en jazz.
Prachtig.
En nu zijn we weer terug, back to the roots. Want onlangs verscheen het laatste studioalbum van Johnny Cash: American VI, Ain't No Grave.


Ik moet tot mijn eerlijkheid bekennen dat ik niet erg bekend was met zijn oeuvre. De bekende nummers uiteraard wel gehoord, maar verder? Maar door een paar geweldige covers van andere artiesten werd mijn nieuwsgierigheid toch gewekt en ben ik meer gaan luisteren.
Die stem! Daar is iets mee. Het grijpt je naar de strot, je wordt er weemoedig van, zulke dingen. Prachtig door eenvoud; geen opsmuk, maar puur. Ik ben verkocht.
En wat wel verrassend was: ik werd pas echt enthousiast door niemand minder dan Waylon, die onlangs in De Wereld Draait Door een prachtige versie zong van een nummer dat op deze laatste Cash-cd staat. (geschreven door Kris Kristofferson overigens)
Ik hoop dat dit fragment u ook over de streep trekt...



Reserveer in onze catalogus

Broere: 'de jongste' vertelt

Niets is zo bepalend voor wie je wordt, hoe je in het leven staat, voor de keuzes die je maakt, als de familie waaruit je komt, waarin je opgroeit. Het voorbeeld dat je ouders je geven, de warmte, de vrijheid, het vertrouwen, de liefde. Of juist niet. Ook al kun je in je volwassen leven alle plussen en minnen benoemen, een 'plek geven', en al jouw plussen en minnen daardoor verklaren en waar nodig veranderen, die basis van vroeger, die blijft. En net zoals je ouders daarin een hoofdrol spelen, is ook jouw plek in die familie bepalend. Was je alleen of deelde je de aandacht met broers en zussen? Hoeveel dan? Was je de oudste, de middelste of de jongste? Een wereld van verschil, ongetwijfeld.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik het boek Broere las, van mijn favoriete auteur Bart Moeyaert. Een boek waarin hij in korte verhalen het leven schetst van een gezin met zeven broers, gezien door de ogen van 'de jongste', de Benjamin. Zijn eigen ogen. En die kinderogen zien heel veel mooie dingen, het zijn de ogen van een gelukkig kind. Beschreven met de hand van een volwassen schrijver.

Alle vergelijkingen tussen de familie van Bart Moeyaert en de mijne gaan mank. Op één ding na dan, dat we de jongste zijn. Iets wat je - soms tegen wil en dank - je hele leven blijft. Maar hoe ik ook tussen de regels zocht, ik kon mezelf en mijn familie echt nergens in herkennen. Voor mij maakte dat het boek extra ontroerend. Heel even kon ik uit m'n eigen verhaal stappen en deel uitmaken van een blij kinderleven met een stel grote broers om mee te stoeien, om door opgevoed te worden en om tegen op te kijken. Wat niet wegneemt dat ik het soms ook wel eens met die moeder te doen had. Zoveel kinderen en dan niet eens een dochter om mee te 'tutten'. Petje af.

Broere mag weer even in het zonnetje, omdat er een nieuwe editie is verschenen. Inclusief zeven nog niet eerder gepubliceerde verhalen. Omdat Bart er weer inspirerend over vertelde in het programma Kunststof van 28 februari jl. En omdat hij ook pas een nieuwe website heeft gelanceerd, met een lief filmpje bij het boek. Een website waarop nog veel meer moois te ontdekken valt, gelukkig. En omdat ik alweer veel te lang  niet over Moeyaert had geblogd, daarom!

Reserveer de nieuwe editie via onze catalogus

Over een andere boeg

Het moet maar eens anders! Ik heb zo mijn muzikale voorkeuren, en vaste lezers van dit blog weten dan wel zo'n beetje hoe de vlag er bij hangt. Is ook niet zo erg hoor, daar doe ik het voor natuurlijk. Maar mijn smaak is echt wel wat breder dan de meeste mensen weten.

Zo moest ik onlangs denken aan de periode dat ik naar mijn opleiding fietste met een walkman (ja, zo'n groot ding met een cassettebandje erin - Ik heb 'm nog...). Een buitensporig formaat hoofdtelefoon (inmiddels ook weer helemaal hip) op m'n hoofd, flink doortrappen en luisteren naar... Bach! Jazeker, Bach.


Ik werd destijds gegrepen door de vioolconcerten van J.S. Bach. Prachtig, meeslepend, gevoelig. En uitermate geschikt voor het breken van een snelheidsrecord op de fiets naar school.
Ik ving onlangs weer een flard op van deze muziek: toch maar weer eens lenen dus. Het bandje heb ik nog, maar de kwaliteit ervan laat te wensen over..
En aangezien we binnenkort weer overgaan op de zomertijd en het betere weer zich aan zou moeten dienen, lijkt de tijd ook weer rijp voor een nóg snellere etappe richting bieb..

Reserveer in onze catalogus

Jongens waren we, maar aardige jongens

Vandaag begint de 75e boekenweek met het motto'Titaantjes waren we, opgroeien in de letteren'. Automatisch denk ik aan mijn eerste schreden op het literaire pad. Hoe ontstaat de liefde voor het boek en de literatuur. Ik kom niet uit een gezin met een zogenaamde leestraditie. Er werd wel gelezen, maar ik kan me van mijzelf herinneren dat ik, samen met een vriendinnetje, de hele jeugdbibliotheek leeg heb gelezen. Ik las elk moment van de dag als er niet iets anders moest. Uren heb ik doorgebracht met lezen tot diep in de nacht. Mijn ouders hadden de gewoonte om voordat ze zelf naar bed gingen bij de kinderen te kijken en ik kende elke geluidje dat aankondigde dat mijn ouders aanstalten maakten om te gaan slapen. Ik deed dan snel het licht uit en hield me slapende, mijn vader trapte er altijd in, en als ze één keer in bed lagen gauw het licht weer aan en lezen. Zo gek was bij ons thuis niemand.

Veel jongeren haken af als lezen 'verplicht' wordt op de middelbare school. Ik hoorde Joost Zwagerman (schrijver van het Boekenweekgeschenk) zeggen dat veel te maken heeft met de leraar Nederlands die je hebt. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar het zijn bij mij toch niet de leraren geweest die mij aan het lezen hebben gehouden. Ik weet dat er veel moois is verschenen, maar in mijn middelbare schooltijd las ik alleen (of het liefst, want ja we 'moesten'die oudjes natuurlijk wel lezen) wat nieuw verscheen. En wij moesten echt lezen, 25 boeken alleen al voor Nederlands en ik had ook nog eens alle vreemde talen!

Ik kan je vertellen, er zaten fantastische boeken bij. Ik was gek op Jan Wolkers, maar je mocht maar één boek van een schrijver op de 'lijst' zetten. Ik kan me de 'Huilende libertijn' herinneren van Andreas Burnier en 'De kat achterna' van Doeschka Meijsing. 'Een vlucht regenwulpen' van Maarten 't Hart. 'Slechte mensen' van Maarten Biesheuvel, een geweldig boek en nog beter als je vervolgens een interview met hem zag, ondersteund door zijn rots in de branding Eva. 'Mijn tante Coleta' van R.J. Peskens en natuurlijk 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch, weer helemaal actueel, nadat het twee jaar geleden het boek was dat 'Nederland leest'.

Als ik het rijtje nu terug zie zijn het veel vrouwen en toch ook veel boeken die modern waren voor die tijd en nu voor een deel toch ook bij de klassiekers horen. En zo gaat het nog steeds. Als je jong bent is het toch geweldig om een boek te lezen als 'Joe Speedboot' van Tommy Wieringa of 'De passievrucht' van Karel Glastra van Loon? En natuurlijk Joost Zwagerman, Ronald Giphart of Robert Vuijsje (hé, waar zijn de vrouwen gebleven? Daar moet ik toch eens induiken).

Opgroeien in de letteren dus. Als je van verhalen houdt valt er altijd een juiste snaar te raken en is lezen een boeiende bezigheid die je meer leert en laat zien dan je voor mogelijk houdt.

O ja, en alles is gewoon te leen in de bibliotheek! En als je nog geen lid bent: nu lid worden met 50% korting!

The Last King of Scotland

In de film The Last King of Scotland wordt begin jaren zeventig de jonge Schotse dokter Nicholas Garrigan door toeval de lijfarts van de beruchte Oegandese dictator Idi Amin. Amin heeft dan net zijn coup gepleegd en Oeganda lijkt onder zijn leiding een betere toekomst tegemoet te gaan. Ook Garrigan laat zich aanvankelijk meeslepen door deze charismatische en charmante grappenmaker. Maar naarmate de jaren verstrijken wordt Amin steeds paranoïder en wreder. Hij slacht politieke vijanden genadeloos af, zet alle Aziaten het land uit en gaan er geruchten dat hij mensenvlees eet. Uiteindelijk vallen er onder zijn regime 300.000 slachtoffers. Garrigan probeert in eerste instantie zijn ogen te sluiten voor het wrede gedrag van Amin. Maar als zijn eigen leven ook gevaar begint te lopen komt hij toch in actie.

The Last King of Scotland is gebaseerd op het gelijknamig boek van Giles Foden. Om aan materiaal voor zijn boek te komen heeft hij 31 mensen geïnterviewd die tijdens Amins regeringsperiode in Oeganda woonden en soms direct betrokken waren bij zijn regime. Hij sprak ook met 4 Britse artsen en uit hun ervaringen en karaktertrekken creëerde hij zijn hoofdpersoon.

Idi Amin wordt in deze film fenomenaal gespeeld door de acteur Forrest Whitaker. Hij kwam voor zijn rol 25 kilo aan, leerde accordeon spelen en kreeg Oost-Afrikaanse accent van Amin onder de knie. Whitaker speelt zo goed dat tijdens de opnamens in Oeganda bewoners van een dorp dachten dat Idi Amin was teruggekeerd. In 2007 won Whitaker met zijn rol de Oscar voor Beste Acteur.

Reserveer The last King of Scotland in onze catalogus

Hersenschimmen - Bernlef

Zo af en toe vergeet ik iets. Dan loop ik de trap op en eenmaal boven aangekomen weet ik niet meer wat ik daar wilde doen. Of dat ik maar niet op een naam kan komen, van een schrijver, een oud-collega of politicus. En dan begint het malen, tot ik het opgeef omdat het niet lukt.  Of omdat ik hoop dat het mij vanzelf wel weer te binnen schiet. En ga vervolgens maar over tot de orde van de dag. Het zal wel normaal zijn dat je af en toe iets vergeet, toch?? Of heb ik gewoon last van verstrooidheid.

Maar nu ik Hersenschimmen van Bernlef opnieuw heb gelezen begin ik bijna te twijfelen. In dit boek vertelt Bernlef op aangrijpende wijze het proces van een dementerende man, van het begin tot het bijna einde. Misschien moet ik mijn hersenen toch maar  eens gaan trainen met de Nintendo Hersentrainer.

Het mooist vind ik het einde, als de zinnen van Maarten steeds korter, simpeler en onbegrijpelijker worden. Zoals aan het einde van het verhaal, als Maarten het contact met de werkelijkheid al volledig kwijt is en zich in de zaal van het verpleeghuis bevindt:

"Helemaal los in de ruimte... meisje met roodbruin krullend haar vlakbij nu... de zon glanst in de randhaartjes van haar kapsel... ruimte... meteen zakken... grond voelen... ze begrijpen niet waarom een mens die zo leeg is wel moet gaan liggen hier... ze begrijpen niets van wat ik zeg... op het idee van een tolk komen ze niet... ik ben van mijn eigen taal nog de enige overlevende."

Niet vergeten! Bernlef komt donderdag 11 maart naar Bibliotheek Hengelo!

Reserveer in onze catalogus

Nieuwe ideeën?

Op dit moment  debatteren lokale politici in onze bibliotheek naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen. Ben benieuwd of er weer goede ideeën van wethouders komen...
En dat doet me dan weer denken aan die ene wethouder uit Juinen. Mist u Van Kooten en De Bie ook zo? Er zijn een boel leuke programma's op tv, maar toch...
Gelukkig zijn er nog genoeg manieren om de vele legendarische typetjes terug te zien. Geef het toe, u had ook vast wel een favoriet! Ik ben benieuwd!



Van Kooten en De Bie in onze catalogus

Lost In Translation

Het is er weer tijd voor: zo'n mooie, dromerige film met die mooie, dromerige Scarlett Johansson. Dit keer schittert ze samen met een in het leven verdwaalde Bill Murray. Hij een afgeschreven acteur, op een is-dit-nu-alles punt in z'n bestaan. Zij het vriendinnetje van een succesvolle, stressvolle fotograaf, op zoek naar wat háár rol in dit leven nu eigenlijk is.

Ze ontmoeten elkaar in de dolle nachten van Tokyo, vechtend tegen hun slapeloosheid, de eenzaamheid, de liefde, het leven. Beiden verloren in een wereld waar ze de taal niet spreken en de cultuur niet snappen, beiden verloren op een punt in hun leven waarbij vriendschap het enige lijkt dat nog echte waarde heeft. Want de taal van vriendschap verstaat iedereen.

Wat mij vooral raakte in Lost In Translation is de melancholie en de subtiele humor. Een tragikomedie van formaat. Traag en komisch. Een gevoel dat onder je huid kruipt en dat door het open einde maar niet weg wil gaan. Je gunt beiden de liefde, je gunt ze de vriendschap, maar soms gaat dat gewoon niet samen, of vallen plaats en tijd niet op hun plek.

Wat dan overblijft is wijsheid. En net die alleslaatste wijze woorden blijven voor de kijken geheim. Jammer, maar mooi gevonden van de regisseur!




Reserveer in onze catalogus

Scandinavische thrillers

Ik ben een liefhebber van Scandinavische thrillers. En ik ben niet de enige, ik weet het. Maar wat zorgt er nou voor dat we met z'n allen die spanning uit het hoge noorden zo weten te waarderen?
Voor mij zit het 'm in een paar dingen.

Allereerst kom ik zelf vrij regelmatig in Zweden, waardoor ik bij het lezen veel plaatsen en streken die beschreven worden herken. En vaak is het zo dat herkenning zorgt voor prettige gevoelens. Vooropgesteld dat je iets prettigs herkent natuurlijk; ik ben blij dat de plaats delict mij bekend voorkomt en niet de moord in kwestie...

Ten tweede merk ik dat veel Scandinavische schrijvers veel aandacht besteden aan de karakters: je leert ze kennen, je vindt ze aardig of juist helemaal niet, je weet wat er in hun hoofd omgaat. Dat vind ik prettig: ik ben niet op zoek naar een oppervlakkige superheld die van zich af weet te praten cq. schieten en op het eind wint. Hoewel, dat laatste vind ik dan ook wel weer essentieel; open eindes zijn wat dat betreft niet zo aan mij besteed.

Tenslotte zijn de verhalen op de een of andere manier wel realistisch te noemen: je zou er zelf deel van uit kunnen maken. Da's een gevoel dat ik niet vaak heb bij het lezen van typisch Amerikaanse boeken (Amerikanen zijn gek) of Nederlandse thrillers. Nee, echt niet! Ik weet niet wat voor research Saskia Noort doet ten behoeve van haar boeken, maar ik krijg nooit het gevoel dat er ook maar iets van waar had kunnen zijn.

Goed, ik verheug me dus op de maand van het spannende boek (duurt nog even; ik kom er dan wel op terug)!
Ook liefhebber? Kijk even in onze catalogus naar een flink aantal tips van onze collega's! Want Henning Mankell en Stieg Larsson kennen we natuurlijk allemaal al...

De Alchemist van Venetië

In het genre detectives en thrillers doet de historische thriller het sinds de Da Vinci code erg goed. Dat wil zeggen dat er veel boeken verschijnen die een geschiedkundige periode of een tot de verbeelding sprekend onderwerp uit de geschiedenis als thema hebben. In mijn posts heb ik er verschillende besproken, maar ik heb er nog veel meer onder handen gehad en ik kan je vertellen dat daar veel titels tussen zitten die mij persoonlijk niet konden bekoren en die ik dus ook snel weer heb teruggebracht. Toch loont het de moeite om te blijven proberen, want zo nu en dan zitten er uitschieters tussen, zoals De Alchemist van Venetië van Elle Newmark. Dit boek is in de bibliotheek ingedeeld bij de historische romans en dat is denk ik wel terecht. Het heeft echter genoeg spanning om op dat onderdeel ook voldoende aan je trekken te komen.

De Alchemist van Venetië speelt, hoe kan het anders, in Venetië. Elle Newmark schetst in haar roman een zeer levendig beeld van het Venetië in de 15e eeuw, met haar vele gebouwen, kanalen, straten, stegen en voedselmarkten. In Dit vijftiende-eeuws Venetië is in de ban van een mysterieus boek dat macht zou geven over leven en dood.

De Alchemist van Venetië gaat over Luciano, die leerjongen wordt in de keuken van het paleis van de Doge. Zijn leermeester is Meester Ferrero de vermaarde meesterkok van de Doge. Maar Meester Ferrero is meer. Hij is ook één van de bewakers, een groep van koks, verspreid over Europa, die via gecodeerde recepten eeuwenoude kennis doorgeven.

Het boek gaat zeer nadrukkelijk ook over eten, op culinair gebied dampen de geuren van de gerechten en kruiden van de pagina’s af.

De Alchemist van Venetië is zeer bevredigend op culinair gebied en qua sfeertekening van de couleur locale. Verwacht geen diepgravende religieuze of levensbeschouwelijke 'ontdekkingen' (alhoewel Newmark wel een aardige theorie aankaart over kruisiging en opstanding van Jezus), maar geniet!

Reserveer in onze catalogus

Vox populi: over gepeupel en zakkenvullers

Het kabinet is eergisteren gevallen en volgende week zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Maak je borst maar nat: de komende tijd krijgen we een overdosis aan politiek te verwerken!

Om te zorgen dat je het een beetje aan kunt raad ik je aan om Vox populi van Eddy Terstal te kijken. Deze lekkere zwarte komedie geeft een prachtig beeld van ijdele politici, volkse opvattingen en het gekonkel achter de schermen. Als je deze film hebt gezien kun je de hele verkiezingsshow wat beter relativeren.

Vox populi (stem van het volk) gaat over de doorgewinterde politicus Jos, de leider van de keurige partij Rood-Groen. De partij staat er in de peilingen niet zo florissant voor. Zijn dochter krijg een relatie met de jonge marechaussee Sjef en zo komt Jos in aanraking met de volkse logica zijn schoonfamilie. Hij begint steeds vaker de standpunten van Sjef's vader (een prachtige rol van Ton Kas die daarvoor een Gouden kalf kreeg) te gebruiken in zijn politieke optreden. Met als gevolg dat zijn populariteit spectaculair stijgt en Rood-Groen zelfs de nieuwrechtse "Hup Holland Hup" partij voorbijstreeft. Dit alles heeft ingrijpende gevolgen voor zijn politieke optreden en zijn privéleven.

Wil je na het kijken van de film nog wat Hengelose politici in actie zien? Dat kan! Op woensdag 24 februari om 20.00 uur is er een groot verkiezingsdebat in Bibliotheek Hengelo met alle 9 lijsttrekkers.



Reserveer Vox populi in de catalogus