Op zoek naar een paar leuke DVD’s voor in de kerstvakantie, want ja....die kerstfilms gaan vast en zeker ook een keer vervelen, en toen vond ik Voor thuis van Micha Wertheim. Die naam kende ik maar wist even niet zo gauw meer waarvan. Via Google werd mijn geheugen weer opgefrist door dit artikel in de NRC. En dat maakte mij nog nieuwsgieriger….dus deze DVD ging sowieso mee. En het was absurd leuk!! In zijn show is Wertheim ervan overtuigd dat hij droomt en dat wij allemaal onderdeel uitmaken van zijn droom. Zijn conference waaiert alle kanten uit zoals dat ook in een droom gebeurt. Met absurde verhandelingen over dromen, de zin en onzin van ezelsbruggetjes, van Foster Parentskindjes via dyslexie tot de “gehandicaptenlobby”. Hard en soms ook ontroerend, ik vond het supergrappig! En natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die zijn humor maar niets vinden, maar zoals Micha zelf zegt: “Humor is het leukst, als niet iedereen er om kan lachen”. En als uitsmijter van mijn laatste blogpost van 2009…. een komische bluff your way in intellectuele kringen over….boeken en literatuur.
Ik bekende al eerder een fan van actrice Scarlett Johansson te zijn. Daarnaast hou ik van (romantische) kunst en ben ik vaak benieuwd naar het verhaal áchter de kunst. Herkenbaar? Dan is deze film een must!
Wie de details wil weten verwijs ik graag door naar deze mooie filmbespreking. Hier beperk ik me tot de inleiding:
Girl with a Pearl Earring, gebaseerd op het gelijknamige boek van Tracy Chevalier, is een op het witte doek uitgespeelde mijmering. De fantasie van iemand die zojuist Johannes Vermeers ‘Meisje met de Parel’ heeft staan bekijken in het Haagse Mauritshuis en die zich laat meevoeren door zijn gedachten over wie het meisje op het schilderij zou kunnen zijn. De film staat onder de betovering van het schilderij en ademt dezelfde breekbare sfeer van stilte en sensualiteit.
En dat is precies wat het is. Een mijmering: betoverend, breekbaar en vooral sensueel. Daarnaast geeft de film een mooi kijkje in de keuken van de 17e eeuwse Hollandse schilderkunst en natuurlijk in het leven van Vermeer. Als er iemand was die mijmerende schilderijen kon maken, van mooie, breekbare meisjes, dan was hij het wel (wikipedia). Het soort meisjes dat Scarlett met verve neerzet!
Wat ik achteraf ergens las en wat ik wel weer grappig vond: de film speelt zich af in de huizen en straatjes van het 17e eeuwse Delft, maar voor het meest authentieke stadsgezicht zocht de filmcrew haar toevlucht tot de oude binnenstad van (ik meen) Haarlem. In ieder geval volstond Delft niet meer als decor. Met excuus, meneer Vermeer.
Het is weer zover: ik ben afgereisd naar het hoge noorden en breng daar de kerstdagen door. Gisteren last van sneeuw in Nederland? Vergeleken met hier is dat toch wel een beetje schreeuwen om aandacht... Dt is nog eens winter, aankomen met min 25 graden (geen grapje). Nou zorgen ze er in Zweden voor dat alle openbare ruimtes (inclusief het vliegtuig) zo enorm verwarmd worden dat min 25 heel aantrekkelijk klinkt. Ik kom al een tijdje met enige regelmaat in Zweden, maar spreek de taal nog steeds onvoldoende. Daar moest maar eens iets aan gebeuren. Gelukkig kwam ik Lär dig svenska! tegen. Een eenvoudige taalcursus zodat je in ieder geval vis kunt bestellen in een restaurant (want gehaktballetjes bij de ikea kan iedereen wel) Zeer geschikt voor eenvoudige zinnetjes tijdens een vakantie; minder geschikt voor mensen die iets verder willen (bv. meer over grammatica en vervoegingen en dergelijke).
Ik doe dus mijn best! Mijn eerste doel: op een zeer natuurlijk manier in het Zweeds vragen waarom mensen op 12 kilometer hoogte de neiging hebben om tomatensap te bestellen...
Deze keer wil ik het eens over een heel andere boeg gooien. Geen spannende thriller of filosofische bespiegelingen op papier. Dit keer wil ik het verhaal van onze aarde met je delen en dat kan als je de dvd's bekijkt van de BBC-serie Earth. 5 dvd's die dieper ingaan op de ontstaansgeschiedenis van onze planeet. Ik vind het wel mooi aansluiten bij de klimaattop die nu plaatsvindt in Kopenhagen, maar daar kom ik straks nog op terug.
Earth bestaat uit de dvd's: 'volcano'. 'Air & the atmosphere', 'Ice', 'Oceans' en 'The rare earth'. Het zijn stuk voor stuk prachtige documentaires die de oerkrachten belichten die verantwoordelijk zijn voor de geschiedenis van onze planeet en de invloed er van op het klimaat. Elk deel wordt op vakkundige en onnavolgbare wijze van commentaar voorzien door Iain Stewart en blijven boeien tot de laatste seconde.
De vijf delen samen vormen een waar epos, met de aarde als hoofdpersoon in een fascinerend verhaal over dramatische ups en downs.
Eigenlijk toch een spannende vertelling dus...
O ja, en nog even over de klimaattop. Moeten wij ons druk maken over onze aarde? Over de aarde zelf, zo lijkt het, hoeven we ons niet zoveel zorgen te maken. Want het goede nieuws dat je meekrijgt aan het einde van deze serie is dat als we de geschiedenis van de aarde overzien en we de unieke omstandigheden waarin onze planeet verkeert in ogenschouw nemen, de planeet aarde heel goed voor zichzelf kan zorgen. Wat die geschiedenis ons ook leert is dat door de verschillende catastrofes in het verleden de aarde overleeft om vervolgens aan weer geheel nieuwe levensvormen een woonplaats te bieden. Dus, ook al roeien wij onzelf en onze omgeving uit, de aarde zal het uiteindelijk wel redden.
Nu heb ik zelf geen kinderen maar ik zie genoeg vrienden worstelen met de opvoeding van hun kids. Kinderen hebben het tegenwoordig druk, druk, druk. Ze moeten naar judo, piano- of balletles. Thuis zitten ze achter de computer of kijken TV en hebben hun eigen mobieltje. En dan moeten ze ook nog dealen met ouders die het het ook razend druk hebben om gezin en werk te combineren.
Journalist Tom Hodgkinson zag het in zijn gezin zelf ook allemaal gebeuren. Door al hun drukke en verplichte bezigheden wisten zijn kinderen niet meer hoe ze zichzelf moesten bezighouden en verloren hun verbeeldingskracht. En hij en zijn vrouw werkten zich een slag in het rond om alle lidmaatschappen, speelgoed en uitjes te kunnen betalen.
Uit onvrede met zijn eigen situatie en wat hij om zich heen zag kwam hij met hij het volgende briljante idee: het luie ouderschap. Deze verrassende en simpele oplossing maakt het leven van ouders gemakkelijk en goedkoper en het leven van de kinderen leuker. De boodschap van het boek Luie ouders hebben gelijk is eenvoudig: ouders moeten hun kinderen hun gang laten gaan.
Hodgkinson gaat lekker tegendraads te keer tegen alle zaken die maken hebben met het huidige opvoeden van jonge kinderen. In hoofdstukken als "Weg met school", "Weg met televisie, leve de vrijheid", "De speelgoedleugen" en "Het belang van de natuur" vertelt hij uit eigen ervaring en komt met verrassend eenvoudige oplossingen voor de luie ouder. Hodgkin is absoluut geen fanaticus, weet te relativeren en schrijft met veel humor. Uiteindelijk levert zijn aanpak een win win situatie op voor de kinderen én de ouders. Ik kan dit boek iedere ouder aanraden die vraagtekens zet bij het moderne opvoeden. Je leven kon door dit boek wel eens een stuk leuker worden!
Ik heb een boek gelezen van bijna 600 bladzijden waarin vooral wordt gemopperd, gezeurd en geneuzeld. En toch heb ik Weg met plezier tot aan de laatste bladzijde gelezen. En dat kwam vooral door Minke Douwesz vermogen tot het oproepen van spanning, woede en wraaklust. Ik voelde het conflict bijna onder mijn huid kruipen. En het zet je ook nog eens aan het denken over je eigen relatie en of werkelijke binding wel mogelijk is.
Edith kan niet buiten haar werk, de stad en het culturele leven. Zij woont samen op het platteland met een dominante geliefde, Norma, die haar in alles belemmert. Als Edith aan haar proefschrift werkt, klaagt Norma dat ze nooit tijd heeft voor háár, als Edith familie bezoekt, pleegt ze verraad, als ze vriendschap sluit met een bibliothecaresse wordt ze van overspel beschuldigd. Edith beëindigt de relatie en wil dat Norma vertrekt. De sfeer wordt steeds grimmiger en dreigender als Norma zich met hand en tand verzet met pesterijen en sabotage. Edith en haar hond worden bedreigd, hoofdstukken van haar proefschrift worden gewist, cd’s worden doormidden geknipt, de bibliothecaresse krijgt nachtelijke dreigtelefoontjes, zelfs Ediths computer verdwijnt.
Wat mij betreft hadden de passages over het proefschrift rond anorexia korter gemogen. Deze vond ik alleen maar storend en leiden af van waar het eigenlijk om gaat in dit boek: "Verliefd worden is vrij eenvoudig; de liefde onderhouden kost veel tijd en energie; maar uit elkaar gaan is het moeilijkste wat er is".
Nu de Sint weer aan z'n terugreis is begonnen, komt bij mij het kerstgevoel langzaam maar zeker op gang. Het is alleen het natte, warme weer dat nog een beetje tegenwerkt. Dus, om die kerststemming wat aan te sterken, is een lekkere luie kerstfilm een prima alternatief. Bij deze, voor alle liefhebbers van Engelse humor.
Ik liep een beetje achter met het ontdekken van The office; die pijnlijk grappige quasi-documentaire over een doorsnee kantoor ergens in een grauwe stad in Engeland. Alle typetjes worden briljant neergezet, het is zo herkenbaar. En ondanks de soms plaatsvervangende schaamte als De Baas weer iets raars zegt of doet, je gaat toch van hem houden. Net als van de rest van de crew. Met al hun mooie en minder mooie trekjes, je voelt gewoon dat er een verhaal achter zit, dat het typetje niet alleen zo zwart of wit is als hij wordt neergezet. Het is soms net het echte leven!
Ik heb de dvd's van beide tv-seizoenen achter elkaar bekeken. Een aanrader! Even helemaal onderdompelen in alle verhaallijnen, in korte tijd meegroeien met alle ontwikkelingen binnen het bedrijf en met de personages. En toen moest ik heel lang - veel te lang - wachten op de kerstspecial. Het Office-team kwam twee jaar na hun enorme succes weer bij elkaar om één lange slotfilm te maken. En oh, wat was dat weer smullen. Zou chef David nu eindelijk een vriendin krijgen? Wordt Dawn gelukkig met haar verloofde in Amerika? Of geven zij en Tim eindelijk toe aan hun onderdrukte liefde voor elkaar? En hoe vergaat het onze omhoogklimmende Gareth? Het wordt allemaal heel mooi afgerond. Zoveel wil ik nog wel verklappen.
Natuurlijk zijn er veel meer 'echte' speelfilms voor de komende donkere dagen. Ik ben wel benieuwd: welke kerstfilm is jouw favoriet?
Ah! December... Tijd voor alerlei jaarlijstjes. Heeft u er al een gemaakt? Het 'woord van het jaar' zal ook wel in aantocht zijn. Als regelmatig treingebruiker stel ik graag 'perronjogger' voor (zeker sinds de laatste wijziging in de dienstregeling waardoor mijn dagelijkes routine ernstig werd aangetast). Maar dat terzijde.
Laten we het maar over muziek hebben, zoals u dat van mij gewend bent. De 10 mooiste platen van 2009 volgens Eck... (met dank aan alle recensenten). Doe er mee wat u wilt; betwisten en aanvullen mag altijd!
The Band Of Heathens komt op het juiste moment met het uiterst soulvolle countryrock-album 'One Foot In The Ether', pas de tweede studioplaat overigens. Het kwintet uit Austin, Texas heeft een geduchte live-reputatie en bracht dan ook al twee live-platen uit. Het geheim van de Texaanse heidenen is de line-up van drie songschrijvende, zingende en gitaarspelende frontmannen die zorgen voor variatie terwijl een homogene sound bewaard wordt. We horen van alles langskomen: Bottle Rockets, Jayhawks, Black Crowes, maar ook de swingende sound van Little Feat en het landelijke rootsgeluid van The Band. Daarbij heeft The Band Of Heathens beslist iets eigens; een laidback groove die in de countrysoul-nummers intrigeert en in de countryrock-’n-rollende liedjes meesleept. One Foot In The Ether is met zijn orgels, akoestische gitaren en luie slidegitaren eerlijke eenvoud, uitermate geschikt voor een uur en nog wat live-plezier. (altcountry.nl)
Dit is het vierde studio album van de viervoudig Grammy winnaar John Mayer. Het album is geco-produceerd door John Mayer en Steve Jordan en volgt drie jaar na het volprezen "Continuum". De eerste single "Who Says" ging in première op zijn website www.johnmayer.com en is reeds opgepikt door Radio 3FM. "Battle Studies" werd opgenomen in het huis van John Mayer in Californië waar hij leefde en werkte gedurende zes maanden en is afgewerkt in de beroemde Capitol Studio’s in Los Angeles. Mayer raakte geïnspireerd door de Californische rock/pop uit de jaren '70 en '80, waarvan de invloeden goed zijn terug te horen. "I approach music like a director doing a period piece," vertelt Mayer. "Where "Continuum" was R&B and soul, "Battle Studies" was written with the timelessness of Tom Petty, Fleetwood Mac and Neil Young in mind. The melodies and message are concise and from-the-gut with the efficiency of simplicity."
Achin in Yer Bones is werkelijk een schoonheid van een plaat. Deze plaat is niet alleen 10 nummers rijk, maar bovendien tref je geen enkele zwakke broeder aan in de samenstelling. De nummers gaan over drank, sex, drugs en alles wat Romi op haar rondtrekkend circus voor de voeten komt. Qua zang is een vergelijking met Janis Joplin allerminst geplaatst, maar het zou me niet verbazen wanneer hun levensstijl de nodige parallellen vertonen. Romi is rauw, ruw en grof als het moet, maar kan even zo goed liefdevol en zacht zijn.Evenals de laatste cd van Buddy & Jullie Miller wordt werkelijk het beste uit de kast getrokken binnen dit genre. Het moet wel absurd verlopen wil deze plaat evenmin opduiken in je collectie. Authentieke Rock’n Roll, blues geïnjecteerd werk en intense balladen wisselen elkaar in een uitgebalanceerd tempo af. Als je het mij vraagt wordt 2009 een monumentaal muziekjaar. (plato.nl)
TIP: Romi Mayes speelt a.s. zondagmiddag 6 december in ,De Cactus in Hengelo!
"Dit zou eigenlijk een soloplaat van Buddy Miller worden, maar omdat het vanwege al zijn productionele werk en gezondheidsklachten maar niet wilde vlotten, nam Julie het heft in handen. Het levert uiteindelijk een plaat op die moet worden gerekend tot één van de hoogtepunten in het oeuvre van beiden. De uitstekende songs werden grotendeels door Julie geschreven en sluiten aan bij haar solowerk. Het zijn vooral ingetogen, fraai verzorgde en emotievolle songs die vrijwel niemand onberoerd zullen laten. In vocaal opzicht is het smullen geblazen, want naast de doorleefde stem van Julie en de hiermee prachtig contrasterende gruizige vocalen van Buddy, horen we vocale bijdragen van Robert Plant, Patty Griffin en Emmylou Harris. En dan werkte er nog een imposante lijst muzikanten mee, zoals Brady Blade, Larry Campbell en Gurf Morlix. Het album verenigt invloeden uit country, blues, jazz en rock in muziek die aldoor kwaliteit ademt. Een plaat die je raakt door zijn puurheid." (Erwin Zijleman)
Op Shoot the Moon Right Between the Eyes vertolkt Jeffrey Foucault de songs van zijn muzikale held met hart en ziel en geeft hij deze songs bovendien een persoonlijk tintje. Shoot the Moon Right Between the Eyes werd gemaakt met betrekkelijk eenvoudige middelen, waardoor deze plaat in technisch opzicht aan alle kanten rammelt. Op een of andere manier komt dit de kwaliteit van deze plaat echter alleen maar ten goede. Shoot the Moon Right Between the Eyes is een intiem, gepassioneerd en overtuigend eerbetoon aan het werk van John Prine. Foucault zingt prachtig, heeft gekozen voor een fraaie mix van bekende en minder bekende parels uit het rijke oeuvre van John Prine en vertolkt alle songs even smaakvol. Een aantal songs heeft genoeg aan de akoestische gitaar van Jeffrey Foucault en zijn warme stem; een aantal andere songs is fraai aangekleed met onder andere pedal steel bijdragen van Eric Heywood , gitaarwerk van Mark Erelli en achtergrondzang van Kris Delmhorst. Shoot the Moon Right Between the Eyes is uiteindelijk niet alleen een fraai eerbetoon aan John Prine, maar ook een waardig opvolger van de twee prachtige platen die Jeffrey Foucault de afgelopen jaren heeft gemaakt. Zeer warm aanbevolen derhalve aan een ieder die pure en intieme singer-songwriter muziek een warm hart toedraagt. (Erwin Zijleman)
Cotton is het laatste deel van een in 2004 met Mercy begonnen trilogie, waarmee Sam Baker zijn leven op orde hoopt te krijgen. En we mogen blij zijn dat hij dat en plein public doet. Met zijn 55 jaar is hij nog steeds een groot talent als singer-songwriter: prachtige bedachtzaamheid in zijn stem, alle geduld van de wereld in zijn composities, smaakvolle terughoudendheid in de arrangementen. En bij dat alles heel veel te vertellen. Over de aanslag op de trein in Peru in 1986 die hij ternauwernood overleefde, en hoe zijn leven daarna nooit meer hetzelfde zou worden. (Volkskrant)
"Met Townes lost Steve Earle een ereschuld in aan de man die ongetwijfeld zijn grootste zielsverwant is geweest. Townes van Zandt, de bij vlagen geniale, maar ook autodestructieve singer-songwriter, ging door waar Earle net op tijd inhield. Toen Van Zandt op nieuwjaarsdag 1997 de geest gaf, kapot van de drugs en de drank, liet hij een berg liedjes na, waarvan er velen nooit de uitvoering hadden gekregen die ze verdienden. Dat wordt met dit album goedgemaakt. De intimiteit is te danken aan de thuisopnamen, in Earle’s woning in New York. Elders toegevoegde instrumenten zorgen dat de ramen worden opengezet. Earle voegt discipline toe aan de poëzie en verbetenheid in de teksten van Van Zandt." (Ariejan Korteweg, Volkskrant)
“So Dark You See” staat barstensvol met een gerevitaliseerde John Gorka, die overigens weinig opzienbarend anders klinkt als zijn eerste albums, maar wel verrassend sterk. Afsluiter Diminishing Winds dankt tenslotte voornamelijk zijn klasse aan het uitzondelijke mandolinespel van Peter Ostroushko. Een eindconclusie is dan ook simpel: Gorka heeft zichzelf weer gerangschikt waar hij thuis hoort, tussen de besten!(altcountryforum.nl)
"Delbert McClinton leeft al z'n leven lang op een mix van R&B, soul, blues en country. Het is op voorhand uitgesloten dat deze man ooit nog eens nieuwe wegen zal bewandelen. Maar dat hoeft ook niet, want met elke nieuwe plaat lijkt zijn muziek aan verdieping te winnen. Onder productionele leiding van Don Was is McClinton er ook met "Acquired Taste" in geslaagd een klein meesterwerkje uit zijn hoed te toveren. Zijn stem raakt inmiddels aardig versleten, maar dat komt Sam Cooke-achtige soulballads als "Starting A Rumour" alleen maar ten goede. Dat geldt ook voor de rechttoe-rechtaan countrysong "Can't Nobody Say I Didn't Try", die klinkt alsof hij tegen sluitingstijd in een kroeg barstensvol notoire zuipschuiten is opgenomen. Dit doorleefde liedje krijgt trouwens een extra lading doordat de onlangs aan keelkanker overleden gitarist Stephen Bruton er nog in te horen is." (Harry de Jong, Revolver)
Guy Clark, de man die ons klassieke songs als 'L.A. Freeway', 'Desperados Waiting For A Train' en 'That Old Time Feeling' gaf, is zuinig met zijn albums maar ze zijn altijd het wachten meer dan waard. Op dit elfde studio album evolueert hij zijn zijn meesterschap in songschrijven. Maar weinigen creëren hun songs met zulke resonerende schoonheid en dat deelt hij graag. Alle songs op dit album zijn namelijk geschreven samen met anderen. Niet alleen met oude vrienden als Rodney Crowell en Shawn Camp, maar met Patrick Davis, Jedd Hughes en Ashley Monroe wordt ook een brug geslagen naar een jongere generatie. Verhalend, ingetogen, indrukwekkend. Guy wordt bijgetaan door een aantal erg fijne muzikanten (alle op akoestisch instrumentarium), waaronder vooral gitarist Verlon Thompson excelleert. Hij is een van de meest gerespecteerde singer/songwriters van de afgelopen decennia en weet als geen ander een portret te schetsen van de zelfkant van de Amerikaanse maatschappij. (Revolver Magazine)
Een indruk krijgen van bovengenoemde artiesten? Natuurlijk kan dat:
Ik wens u nu alvast fijne feestdagen en op naar een wederom prachtig muzikaal nieuw jaar!
Ja, ik word vaak aan haar herinnerd en in een van mijn vele, vele zakken, draag ik haar verhaal met me mee om steeds opnieuw te vertellen. Het is er één van de vele die ik bij me draag en ieder op hun eigen manier zijn ze stuk voor stuk heel bijzonder. Elk verhaal is een poging - een bovenmenselijke poging - om mij te bewijzen dat jullie, en jullie menselijke bestaan, het waard zijn. Hier is het. Een van de vele. De boekendief.
De Tweede Wereldoorlog staat nog steeds volop in de belangstelling en dat mag wat mij betreft zo blijven ook, want de afschuwelijke werkelijkheid kunnen we beter niet vergeten. Nog deze week stonden de kranten vol van het onlangs opgedoken dagboek van Klaartje de Zwarte. Dit dagboek verhaalt over de deportatiemachine die door één gek in gang werd gezet en waarvan we de omvang in al zijn nauwkeurige uitvoering nog steeds niet kunnen begrijpen en zeker niet mogen vergeten. De TV serie De Oorlog gepresenteerd door Rob Trip die de NPS nu uitzendt is eveneens een voorbeeld hiervan.
'De boekendief' van Markus Zusak is geen dagboek. Het is een verhaal van Liesel Meminger die negen jaar is als de oorlog begint en in de jaren die volgen de macht en de kracht van de woorden leert kennen. Het is het verhaal over slachtoffers, of je nu aan de 'goede' of aan de 'verkeerde' kant staat, een oorlog kent alleen maar slachtoffers.
Het is ook het verhaal van Hans Hubermann die door zijn weigering om lid te worden van de partij geen opdrachten meer krijgt en nog mondjesmaat wat geld binnenbrengt door met zijn accordeon in cafés te spelen.
Het is ook het verhaal van Rosa Hubermann, die kleerkast van een vrouw, die al scheldend haar o zo grote hart openstelt voor degenen die het het hardst nodig hebben.
Het is het verhaal van Rudy Steiner die zijn leven lang, wat uiteindelijk een veel te kort leven blijkt te zijn, hunkert naar een kus van Liesel, maar deze pas krijgt als hij stoffig en levenloos tussen het puin ligt.
En het is natuurlijk het verhaal van Max Vandenburg, die een kans kreeg te ontsnappen, maar daarna gekweld wordt door schuldgevoel, groter dan een mens kan bevatten, als hij terugdenkt aan de laatste blik die hij wierp op zijn familie die hij hierbij achterliet.
Het is het ook het verhaal van Ilsa Hermann, de vrouw van de burgemeester, die Liesel op haar eigen ondoorgrondelijke manier de Boekendief laat zijn en die, dat zul je merken als je dit boek leest, uiteindelijk de redster is van Liesel.
Tot slot is het natuurlijk een verhaal van de Dood. Sterker nog, het is de Dood die het ons laat meebeleven.
Markus Zusak heeft met 'de Boekendief' een prachtige roman geschreven, een verhaal dat je niet meer loslaat...
Is je bureau rommelig, staan al je boeken nauwkeurig op alfabet (of op kleur) in je boekenkast of heb je vaak donkere kleding aan? Rare vragen misschien, maar de antwoorden zeggen meer over je persoonlijkheid dan je zou verwachten. Psycholoog San Gosling deed meer dan tien jaar onderzoek naar hoe mensen hun innerlijk projecteren op hun omgeving. Hij onderzocht slaapkamers, bureaus, kleding, auto's en ontdekte dat onze spullen en hoe we die neerzetten meer kan zeggen over iemands persoonlijkheid dan de intiemste gesprekken.
Het boek De geheime taal van dingen: hoe spullen verraden wie je bent is eigenlijk een handboek voor de snoopoloog (snooping: Engels voor snuffelen). Je leert over de psychologische achtergrond van snoopologie en dat alles is gebaseerd op grondig onderzoek. Snoopologie is een kunst die je niet zomaar onder de knie hebt. Je hebt wel wat psychologische kennis nodig zoals bijvoorbeeld over de 5 meest voorkomende karaktertrekken of te wel de "Big Five". De Big Five zijn openheid, zorgvuldigheid, extraversie, inschikkelijkheid en neuroticisme. Je kunt in het boek ook meteen zelf een Big Five testje doen om te kijken hoe jezelf scoort. Deze karaktertrekken zijn handig als raamwerk voor de resultaten van het snooping.
Het is echt niet zo dat je na het lezen van het boek ineens over analytische superpowers beschikt. Snoopologie is een kunst die je echt moet leren. Gosling gaat ook in op de vele valkuilen die snooping met zich meebrengt. Soms staan spullen (bijvoorbeeld een waterpijp) stom toevallig in een woonkamer (een vriend heeft die achtergelaten). Maar het risico bestaat dan wel dat je iemand volkomen verkeerd beoordeeld. Zo zijn er nog andere valkuilen waardoor je moet oppassen voor snelle conclusies. Maar als ervaren snoopoloog geeft Gosling staaltjes van analyse die erg knap zijn. Dus wil je jezelf en anderen beter leren kennen dan is De geheime taal van dingen: hoe spullen verraden wie je bent een erg leuk en leerzaam boek.
Het verhaal
Voor de kust van Frankrijk, op het Engelse eiland Guernsey, heeft een groepje bewoners de oorlog doorstaan door geregeld samen te komen en onder het genot van een eenvoudige aardappelschiltaart te praten over Hamlet, Jane Eyre en andere grote werken uit de wereldliteratuur. Wanneer zij per toeval in contact komen met Juliet, een schrijfster uit Londen die op zoek is naar een onderwerp voor haar nieuwe boek, ontspint er zich een uiterst levendige correspondentie. Middelpunt van de eilanders is een jonge vrouw die is afgevoerd door de Duitsers. De grote onbekende heeft een ongelooflijke aantrekkingskracht op Juliet en ze besluit haar boek over deze mysterieuze vrouw te schrijven.
Het literaire Aardappelschiltaart Genootschap van Guernsey bestaat voor het grootste gedeelte uit brieven en dat was wel even wennen bij het lezen er van. Eenmaal aan deze vorm gewend leverde het juist variërende perspectieven op.
De Kanaaleilanden werden door de Duitsers bezet op weg naar Engeland. De eilanden waren helemaal afgesloten van de buitenwereld en wisten dus niet wat er in de rest van de wereld gebeurde.
Er wordt verteld hoe de eilandbewoners de WO II hebben meegemaakt waardoor je een aardig beeld krijgt van hoe het leven tijdens de bezetting op Guernsey moet zijn geweest. Ook als de wederopbouw is begonnen, is de pijn en het verdriet om de strijd met de Duitsers nog lang niet vergeven en vergeten.
Een mooi verhaal zonder dramatisch of sentimenteel te worden.
Als je Eten, bidden en beminnen van Elizabeth Gilbert met plezier hebt gelezen dan is dit boek ook iets voor jou!
Op zoek naar een paar leuke DVD’s voor in de kerstvakantie, want ja....die kerstfilms gaan vast en zeker ook een keer vervelen, en toen vond ik Voor thuis van Micha Wertheim.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.png)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
