Gisteren was ik in Paradiso. Jeffrey Foucault en Kris Delmhorst traden daar op in de kleine zaal. Bij aankomst stonden er drommen mensen voor de deur, een enorme rij slingerde over het Max Euwe-plein... Die komen toch niet allemaal voor...? Nee, inderdaad, die bleken voor op de stoep te hebben gelegen om '30 seconds to Mars' te zien (iets wat deze ouwe lul -qua muzieksmaak dan- weer eens niet kende).
Wij vervoegden ons dus braaf bij het handjevol mensen dat voor 'dat andere concert' kwam.
En fraai was het. Twee geweldige stemmen, ingetogen sfeervolle songs over het land, het leven en de liefde... Het leidt slechts tot de ultieme retorische vraag: "Wat wil je nog meer?"
Zo'n concert kan mij niet snel te lang duren. Vaak treden ze los van elkaar op, maar nu staat het echtpaar voor een aantal concerten samen op het podium.
Voor wie kennis wil maken met deze muziek zijn er nog een paar mogelijkheden: vanavond in Bemmel, morgen in Leiden en overmorgen in Ottersum. En lukt dat niet, dan blijven er uiteraard wat prachtige cd's over. Aanbevelingen van mij zijn 'Stripping Cane' van Jeffrey Foucault en 'Five Stories' van Kris Delmhorst. Beide niet de meest recente albums, maar de zeggingskracht van deze muziek is geweldig.
Gaat dat zien en luisteren!
Houd je van geschiedenis, en dan vooral van onze eigen vaderlandse geschiedenis, dan zijn twee boeken van Jörg Kastner (een Duitser, jawel) een aanrader. Schreef hij eerder al het boek 'Het blauw van Rembrandt', in 'De tulp van het kwaad' neemt hij ons opnieuw mee naar de Gouden Eeuw in Amsterdam. Hij doet dit door ons mee te laten kijken met Jeremias Katoen, gerechtsinspecteur van de stad Amsterdam. Het boek heeft ook een eigentijds tintje, want in het begin van de 17e eeuw waren de Nederlanders in de ban van de tulp. De handel in tulpenbollen maakte een ongekende bloeitijd door. Voor een tulpenbol van een zeldzame soort werd al snel tot wel tienduizend gulden betaald. Voor dat geld kon je in die tijd een prachtig huis aan de beste grachtengordel van Amsterdam krijgen. Totdat het aanbod op een bepaald moment de vraag overschreed en speculanten met tulpenbollen bleven zitten die ze voor ongehoord hoge prijzen gekocht hadden. Het bracht vele handelaars tot de bedelstaf en daarmee had Nederland de wereldprimeur van de eerste beurscrash. We leren het nooit...
'De tulp van het kwaad' speelt in de periode na de tulpenhype. De echte liefhebbers van de tulp zijn er nog en de notabelen van de stad die zich verwant voelen met de bijzondere bloem komen nog steeds bij elkaar in een besloten club. Dan worden kort na elkaar twee gewaardeerde leden van deze club en eerzame burgers van de stad Amsterdam vermoord. Jeremias Katoen wordt op de zaak gezet en wordt zowel verleid als onder druk gezet. Op de achtergrond speelt de politieke situatie van die tijd waarbij de Franse Zonnekoning op het punt staat dat kleine, maar o zo lucratieve stukje Nederland aan te vallen en in te nemen. Jeremias ontdekt een complot dat zijn weerga niet kent. Het zijn de geschiedkundige details en wetenswaardigheden die dit verhaal vooral zo interessant en heerlijk om te lezen maken. Kastner is in staat de Gouden Eeuw op een heel natuurlijke en vanzelfsprekende wijze tot leven te brengen.
Briljant bedacht: een reisgids in de stijl van Lonely Planet over het Athene van de 5e eeuw voor christus. In Het oude Athene voor vijf obelen per dag van Philip Matyszak wordt geschiedenis op een grappige en informatieve manier toegankelijk gemaakt. Met uit de de Lonely Planet serie herkenbare hoofdstukken als "wat valt er te beleven", "wat je zeker moet gaan zien" en "nuttige zinnetjes" wordt Athene en de Griekse maatschappij van die tijd op een speelse manier toegelicht.
Zo wordt in het onderdeel "je weg vinden" uitgelegd dat Atheners geen straatnamen gebruiken, dus een adres gaat altijd samen met een uitleg hoe je er moet komen. Bijvoorbeeld: in Melite, aan het zuidelijk deel van de weg naast de Tempel van Herakles. Maar let op! Athene is bezaaid met tempels dus vraag na welke van de tientallen tempels van Herakles wordt bedoeld.
Als attractie van Athene worden ook de mannen met "brains" aangeprezen. Ga eens filosoferen met Sokrates, je vindt hem over het algemeen op de Agora. Hij is gemakkelijk te herkennen omdat hij in gezelschap altijd de lelijkste is: kijk uit naar een kalend, schriel mannetje met een bierbuik, kikkerogen en dikke vlezige lippen. Ga trouwens 's avonds nooit alleen of zonder fakkel op stap, want de dieven zijn overal.
Zo staat het Het oude Athene voor vijf obolen per dag vol met tips en interessante wetenswaardigheden voor de bezoeker. Voor wie meer wil weten over echte leven in Athene die tijd, zonder droge feitjes en jaartallen, is dit het ideale geschiedenisboek.
In het kader van Afrika Mon Amour was Arita Baaijensdinsdag jl.in Bibliotheek Hengelo om te vertellen over haar woestijnreizen en ontmoetingen met mensen uit andere culturen. Haar laatste boek, Desert Songs, gaat over haar trektochten door de woestijnen van Egypte en Soedan. Darfur, een deelstaat in West-Soedan, was jarenlang een felbegeerd reisdoel voor haar. Ook in haar boeken Regen van eeuwig vuur en Woestijnnomaden schrijft zij beeldend over haar reizen in Afrika. Dinsdagavond vertelde Arita hoe zij zich voorbereidt, hoe zij op de kamelenmarkt de dieren kiest om mee te gaan trekken. Over de problemen die ze had met de drie nomaden met wie ze reisde. Deze waren het vaak niet eens met haar plannen: ze vertrouwden haar kaart en kompas niet, de ruïnesteden bestonden volgens hen niet en de prehistorische rotstekeningen lagen te ver uit de route. Haar reizen verliepen daarom bepaald niet zonder problemen. Desondanks ontstond onderweg een hechte band tussen de schrijfster en haar begeleiders.
Ze nam ons mee naar de woestijnnomaden en liet aan de hand van foto’s ook zien hoe deze overleven in de extreme omstandigheden van de woestijn. Het waren verhalen van mensen die tegen wil en dank betrokken raken in een complex conflict en iedere dag levensbepalende keuzes maken. Over hoe het leven doorgaat in een uitzichtloze situatie. Aan het eind van de avond vertelde zij dat we aan iets heel anders toe was en binnenkort een literaire reis te paard door de Siberische Altai maakt. Hou je van (Russische) literatuur, Siberië en je kunt paardrijden.... grijp nu je kans! Ik vond het in ieder geval een fascinerende avond en ook de bezoekers van de lezing waren na afloop erg enthousiast.
Dit boek kreeg ik jaren geleden op mijn verjaardag van een vriend die dacht dat ik wel van avontuurlijke jongensboeken zou houden. Ik wist het niet van mijzelf, maar het bleek te kloppen. Tenminste, als je dit boek als zodanig kan beschouwen.
Ik las De Quincunx van Charles Palliser tijdens een vakantie op het Griekse eiland Kos. We gingen voor de zon, maar het grootste gedeelte van de week regende het. Hard. Het had een niet al te positieve invloed op het vakantiegevoel, maar droeg wel bij aan het lettervreten. Het is een dikke pil, maar echt zo'n boek dat je niet aan de kant kunt leggen.
"Kom nou ook even het water in", hoorde ik tijdens de enige twee zonnige dagen. "Ja, zometeen..." mompelde ik, een beetje verstoord opkijkend vanachter mijn geliefde boek.
Ik heb het zelfs even weggelegd en om me heen gekeken, om het vervolgens met hetzelfde gemak weer op te pakken en verder te lezen. Eerlijk is eerlijk: er zijn weinig boeken waarbij dat gebeurt.
Heerlijk: je kwaad kunnen maken op hoofdpersonen (Hoe kan die moeder nou zo stom zijn!), nadenken over de haast filosofische passages in het boek, en gegrepen worden door de spanning, door die wervelwind van gebeurtenissen.
Waar het over gaat?
In de 19de eeuw leidt een Engelse jongetje met zijn moeder een rustig bestaan op het platteland. Over zijn vader weet hij niets en zijn moeder wil hem pas later over het geheim van zijn afkomst vertellen. Als zij bedreigd worden door vijanden uit het verleden vluchten zij naar Londen, maar ook daar kunnen zij niet aan hun belagers ontsnappen. Nadat zijn moeder volkomen berooid is overleden, wordt de jongen het vuur na aan de schenen gelegd, maar hij weet uiteindelijk het raadsel van zijn afkomst op te lossen. Charles Palliser doceert literatuurgeschiedenis aan een Schotse universiteit en weet veel van de 19de-eeuwse Engelse roman. In die traditie van lange, sociaal bewogen romans (o.a. Dickens) past deze boeiende, goedgeschreven geschiedenis. Door de sterke plot, de vele spannende avonturen en het goede tijdsbeeld blijft deze roman meer dan 800 blz. lang de aandacht vasthouden.
Het staat er simpel in zo'n recensie, het geeft niet helemaal het gevoel weer dat je bekruipt tijdens het lezen van dit meesterwerk. Nee, dat moet je toch echt zelf ervaren...
Nog eentje dan, echt de laatste. Omdat het een beetje feest is vandaag. Precies twintig jaar geleden viel De Muur, dus er is nu veel moois te lezen en zien over Berlijn en de DDR. De film Good bye Lenin! is van een heel andere toon dan Das Leben der Anderen. Deze film zoekt het in de humor en relativering. Een tragikomedie eigenlijk. Het was in 2003 een enorme hit en maakte van de aaibare Daniel Brühl een nationale held.
De synopsis vraagt natuurlijk ook om die glimlach. Moeder (Oost-Duitse pur sang) raakt in coma als ze haar zoon ziet demonstreren bij De Muur. Acht maanden later wordt ze weer wakker, onwetend over de gevallen muur en het kapitalisme dat welig om zich heen tiert. En doktoren raden aan dat vooral zo te houden, vanwege haar zwakke hart. Wat doe je dan als liefhebbende zoon? Dan bouw je de slaapkamer van moederlief weer om naar hoe hij voor de Val was en haal je alles uit de kleren- en keukenkast om die DDR-wereld levend te houden. Dat gaat goed, tot moederlief zo opknapt dat ze steeds meer vragen gaat stellen...
Waar je in alle filmbesprekingen vrij weinig over leest, is de rol van de vader. Die vluchtte naar het westen toen de kinderen nog klein waren en verdween spoorloos. Dat gegeven tekent natuurlijk het leven van moeder en kinderen. Als aan het eind van de film dat verhaal nog een staartje krijgt, blijkt eigenlijk pas de werkelijke tragi van deze komedie , waarbij ik me toen al afvroeg: hoeveel van dit soort tragische gezinnen waren er toen eigenlijk?
Van wat ik me ervan herinner was dit één van de eerste films die met een zekere luchtigheid terugkeer op de periode van de muur. Een film waardoor ook een soort DDR-revival opkwam en de term Ostalgie z'n intrede deed. Toch ken ik ook mensen die er helemaal niet zo om konden lachen. Mensen die het - zelfs nu nog - moeilijk hebben met het systeem waar ze onder hebben geleden, dan wel met het verdwijnen (en ook nog eens belachelijk maken) van hun idealogie. Kortom; het is allemaal helemaal niet zo eenvoudig als het misschien lijkt of we het graag zouden willen maken.
Ook te zien op tv: vrijdag 13 november - 23:40 - Ned2
Soms wordt je gegrepen door muziek zonder dat je precies weet waar 't in zit. Dat gevoel had ik in ieder geval bij het beluisteren van Till The Sun Turns Blackhet tweede album van Ray LaMontagne. Een hees stemgeluid, niet helemaal voluit, vreemde arrangementen. Psychedelische folk? Of toch weer wat traditioneler? Het bleef in elk geval boeien: een echte 'luisterplaat'. De opvolger Gossip In The Grain werd nog enthousiaster ontvangen, zowel door mij als door de pers. Zo schreef nu.nl op de kop af een jaar geleden een recensie, waarin het volgende stukje boekdelen spreekt: Met zijn derde album 'Gossip In The Grain' heeft Ray LaMontagne een meesterstuk afgeleverd. De songs op het album zijn gevarieerd en bevatten meer rhythm & blues en country invloeden. De door de zeventiger jaren Van Morrison beïnvloedde albumopener 'You Are The Best Thing' verrast. De lome bluesy prachtballade 'Let It Be Me' verovert vervolgens gelijk je hart. Zo speel en zing je dus een ballade.
Enfin: het beluisteren en uitproberen meer dan waard dus:
Net terug uit Lissabon liep ik tegen de titel 'Nachttrein naar Lissabon' aan. Dat overkomt me wel vaker. Ben ik net ergens geweest loop ik tegen een boek op dat ik eigenlijk vóór mijn bezoek had moeten lezen. Niet dat 'Nachttrein naar Lissabon' zo heel erg over Lissabon gaat, maar het heeft wel een sfeer die erg goed bij de stad past. 'Nachttrein naar Lissabon' is een sterk filosofisch boek, niet altijd makkelijk om te lezen, maar wel schitterend om te lezen. Enerzijds kun je jezelf verliezen in de sfeer van de stad en z'n tumultueuze verleden (denk aan de dictator Salazar en de verschrikkingen die hebben plaatsgevonden tijdens zijn bewind), anderzijds duik je in een verhaal op microniveau van een man en zijn omgeving en zijn levensvragen waar we uiteindelijk weer allemaal mee worstelen.
Pascal Mercier is het pseudoniem van de Zwitser Peter Bieri, hoogleraar filosofie aan de Vrije Universiteit van Berlijn. Naast fictie heeft hij ook enkele filosofische werken gepubliceerd waaronder 'Handboek van de vrijheid: Over de ontdekking van de eigen wil' een onderwerp dat je ook terugziet in 'Nachttrein naar lissabon'.
Het boek gaat over Raimund Greogorius, leraar klassieke talen aan het gymnasium van Bern. Door een toevallige ontmoeting met een verwarde Portugese vrouw en een citaat uit een boek, geschreven door ene Amadeu Inácio de Almeida Prado, besluit hij van de een op de andere dag naar Lissabon te vertrekken om deze schrijver te ontmoeten. Gregorius is nog nooit eerder in Lissabon geweest, kent de taal niet en begint derhalve vanuit het niets. Eenmaal in Lissabon ontdekt hij dat de schrijver van het boek al vele jaren geleden gestorven is. Een zoektocht leidt hem naar verschillende personages die een nauwe band met de schrijver hadden en langzaam maar zeker ontstaat er een beeld van een buitengewoon intelligente, charismatsche persoonlijkheid: briljant als leerling op het lyceum, superieur tijdens zijn medicijnenstudie te Coimbra, gevierd als arts in zijn hoofdstedelijke praktijk. Deze bijzondere man heeft in zijn leven echter een paar beslissingen genomen die hem voortdurend zijn blijven achtervolgen en waarvoor hij tot op het laatst heeft geprobeerd verklaringen te vinden. Met zijn kritische geest onderwerpt hij zijn doen aan laten een diepgaand zelfonderzoek.
Tot slot natuurlijk de grote allegorie van het verhaal:
Ieder van ons reist in een afgesloten coupé met vieze ramen, haperende verlichting en defecte verwarming, in een trein van onbekende lengte en twijfelachtige makelij, zonder duidelijke bestemming of dienstregeling, maar met een geheimzinnige conducteur en een grillige machinist, soms razend snel, soms tergend langzaam, via anonieme tussenstations met uit het niets opdoemende perronopzichters door duistere tunnels, totdat het voertuig definitief tot stilstand komt.
Nederland telt een miljoen (!) mensen van 18 jaar of ouder die schrijven als hobby hebben (onderzoek van NTS NIPO in opdracht van Trouw). Nog eens 1.5 miljoen schrijven nu nog niet maar zijn dat wel van plan. Dat zijn gigantische cijfers! Sommige hebben de ambitie om door te breken als bestsellerauteur, voor de meeste is het een uitlaatklep of ontspanning. Veel mensen willen best wel publiceren maar uitgevers zijn heel selectief: van de gemiddeld 250 manuscripten die binnenkomen bij een uitgever wordt er maar één gepubliceerd. Er is dus een gat in markt voor aanbieders van laagdrempelig publiceren en wat is laagdrempeliger dan internet?
Geen wonder dus dat het barst van de "geef je eigen boek uit" aanbieders op internet zoals mijneigenboek, boekenplan, boekscout, lulu, boekuitgevers, bergboek, gigaboek, mijneigenboekenuitgeven, boekenmaker en unibook. Ik maak er geen linkjes van alle aanbieders hoor: zoek in Google op "je eigen boek uitgeven" en je hebt de hele lijst. De verschillende aanbieders hebben een verschillende aanpak. Bij de ene (b.v. mijneigenboek) krijg je enige persoonlijke begeleiding, bij de ander (b.v. Lulu) kun je via een wizard op de site het hele proces zelf doen. Bij de meeste kun je je boek laten opnemen in de online winkel en ontvang je royalty`s bij verkoop! Je kunt je boek ook een echt ISBN nummer geven.
Die online boekwinkels zijn trouwens de moeite waard om eens te bekijken! Zo was ik wel gefascineerd door "Cruise Curieus" van Arno Raymakers. Aan boord van de meest luxe cruiseschepen beleefde Arno als cruisedirector ongelooflijke avonturen ;-) Maar er staan op de verschillende online winkels ook boeken die mij echt de moeite waard lijken. En het is toch mooi dat deze boeken nu wel gepubliceerd kunnen worden en (hopelijk) hun lezers vinden.
Trouwe lezers weten dat ik iets heb met Berlijn. Dat zit hem niet alleen in de stad zelf, maar dat zit hem vooral in 'het verhaal van Berlijn'. Het was het centrum van de Tweede Wereldoorlog en later het centrum van de DDR. Beide perioden in onze geschiedenis fascineren me; om de vraag hoe het heeft kunnen gebeuren, om het wat er is gebeurd en om het hoe de stad, het land en de wereld er na afloop mee om is gegaan. Beide perioden laten nog altijd zichtbare en voelbare sporen na in Berlijn. Opdat wij niet vergeten...
De film Das Leben der Anderen toont op indringende wijze een verhaal over individuele vrijheid en ethiek binnen een repressief systeem. Een succesvolle toneelschrijver wordt afgeluisterd door een eenzame stasi-officier. Deze komt hierdoor in aanraking met een wereld van liefde, literatuur en het vrije denken, waardoor hij niet alleen verliefd wordt op de vriendin van de schrijver, maar ook begint te twijfelen aan het systeem en het leven dat tot dan toe het fundament van zijn bestaan was.
Ik vond het echt een kippenvel film. Om de angst waarin de mensen leefden, om de manier waarop het systeem in stand werd gehouden en 'geleefd', om de oprechtheid waarmee het in beeld is gebracht. Niemand is alleen goed of slecht is, omdat het nu eenmaal nooit zo simpel is, in welk systeem dan ook. En ik vond het heel bijzonder dat ik de film mocht zien samen met mijn Oost-Berlijnse vriendin, die in dit systeem is opgegroeid en alles van heel dichtbij heeft beleefd. Ook zij vond het een topfilm, wat het napraten alleen maar mooier maakte.
Saillant detail is natuurlijk het feit dat Ulrich Mühe kort na het ontvangen van een prijs voor zijn rol als officier overleed aan de gevolgen van kanker, wat hij voor iedereen verborgen had gehouden. Voor mijn gevoel geeft deze film eenzelfde eerbetoon aan hem als acteur, als dat het aan het eind een eerbetoon aan die officier blijkt te zijn.
Voor wie niet wil wachten: woensdag 4 november om 21:20 uur is hij te zien op CANVAS.
En ook bijzonder: In de Enschedese TwenseWelle is tot eind februari een mooie tentoonstelling te zien over de DDR. Ik ga kijken, mét m'n DDR-vriendin natuurlijk!
Donderdag 4 november start Afrika Mon Amour in Hengelo, een evenement met vele activiteiten op verschillende locaties, waaronder de bibliotheek. De vele gezichten van Afrika worden tijdens dit evenement zichtbaar en voelbaar, want Afrika is kleurrijk en prachtig, maar heeft ook een droevige kant.
Eén van de deelnemers aan dit evenement attendeerde mij op Kleine Bij van Chris Cleave.
Op de achterflap las ik deze tekst: We willen je eigenlijk niet vertellen waar dit boek over gaat. Het is een uiterst bijzonder verhaal en we willen je leesplezier niet verpesten. Maar toch moet je genoeg weten om het boek te kunnen kopen. En daarom vertellen we je dit: Dit is een verhaal over twee vrouwen. Ze hebben elkaar ontmoet op een paradijselijk Afrikaans stans, en een van hen heeft een verschrikkelijke keuze moeten maken. Twee jaar later ontmoeten ze elkaar opnieuw en dat is waat het verhaal begint. Op het moment dat je begint te lezen, wil je je vrienden erover vertellen. Maar vertel hun ook alsjeblieft niet waar dit boek over gaat. Door de magie van het boek komen ze het vanzelf te weten.
Dat maakt het meteen lastig er een blogpost aan te wijden, dus dát laat ik nu maar achterwege. Maar één ding is zeker, het laat mij voorlopig niet meer los. Dit boek verdient echt een heel groot publiek.
Sterker nog….het zou verplichte literatuur moeten zijn voor (aanhangers van) Geert Wilders.
Stel je voor dat je een nare gebeurtenis of een vervelend persoon uit je geheugen zou kunnen wissen. Echt helemaal weg. Zo weg, dat als je weer langs die bewuste plek loopt of die persoon tegenkomt, er helemaal niks gebeurt. Geen kippenvel, geen hartkloppingen. Stel dat er een techniek bestaat waarmee je zo'n 'vlekkeloos' geheugen kunt maken. Zou de zon dan altijd schijnen?
Leuk gedachte-experiment. Dat moet de regisseur van Eternal sunshine of the spotless mind ook gedacht hebben. Hij zag er in ieder geval een leuk filmscript in. In dit experiment laat Kate Winslet alle herinneringen aan haar relatie met vriendje Jim Carrey wissen. Als Carrey dat ontdekt, is hij zo verbaast en beledigt en boos, dat hij bij diezelfde 'arts' ook zíjn geheugen laat opschonen. Want met iemand die zijn liefde en hun relatie zo verkwanselt, wil hij niks meer te maken hebben. En de pijn die hij voelt als hij haar ziet en zij hem niet, die wil hij nooit meer voelen. Logisch...
Maar ja, wat doe je als je tijdens dat opschonen ontdekt dat je eigenlijk nog steeds heel veel van die persoon houdt en dat je de herinneringen - mooi of niet - helemaal niet kwijt wilt. Nou, dan moet je je dus als een gek (liefst samen) verstoppen voor die poetsmachine, op plekken in je geheugen waar die machine niet zal zoeken, omdat er in dat plekje van je hersenen geen herinneringen zitten.
Snap je het nog? Zie je al voor je dat dit gedachte-experiment hele verwarrende, komische, maar ook ontroerende scènes oplevert? Dat klopt! En je moet vanaf het begin goed opletten, want alles en iedereen springt net zo door de tijd als die poetsmachine door het geheugen. Verder zorgt de briljante cast voor het even briljante vermaak.
Ik bleef na afloop niet alleen zitten met een gevoel van 'nog een keer zien, nog beter opletten', maar ook met de vraag: welke herinnering zou ik moeten laten wissen om voor altijd de zon te zien schijnen?
Het eindstation is nog niet in zicht. Na een overstap van poëzie naar muziek, nu een korte tussenstop bij de foto's. Want treinen en rails zijn natuurlijk dankbare objecten. Voor de één zijn het de zware locomotieven, of de stoomwolken over de perrons; voor de ander de regelmatigheid van de bielzen, de patronen en de slingers door het landschap. En vergeet vooral de perron overkappingen niet! Ook hier lijkt het reizen per trein weer een bijzondere bron van inspiratie.
Ik licht er eentje uit, hoewel er uiteraard veel meer moois te vinden is.
'De Mooiste Treinreizen' is een fraai fotoboek van Martin Kers. Het geeft een mooie indruk van beroemde treinreizen over grote afstanden. Bij het doorbladeren is het een kwestie van zwijmelen en dromen over de reizen die je nog niet gemaakt hebt (of misschien al wel natuurlijk!).
Zijn beelden maken duidelijk dat het nog steeds, overal ter wereld, mogelijk is om de romantiek van het reizen te ervaren en onderweg de prachtigste landschappen en taferelen te aanschouwen.
Nou, daar gaat het dus om. Veel kijkplezier, en een goeie reis!
