Het leugenhuis - Anne B. Ragde

Van de achterflap
Een warm en humoristisch boek over familieleden die tot elkaar veroordeeld zijn. Het is een week voor Kerstmis en Anna Neshov ligt op sterven. Haar oudste zoon Tor verwittigt zijn broers Margido en Erlend, die jaren geleden het ouderlijk huis met ruzie hebben verlaten, en zijn dochter Torunn, die hij nog maar één keer heeft ontmoet. Als Anna overlijdt, worden deze vier totaal verschillende mensen, die niets van elkaar afweten, gedwongen in afwachting van de begrafenis te logeren op de familieboerderij, waar Tor varkens houdt. Oude ruzies en tegenstellingen vlammen weer op en gaandeweg wordt duidelijk waarom de broers zo van elkaar vervreemd zijn. Maar ze merken ook dat het niet gemakkelijk is om je familie en de plek waar je thuishoort de rug toe te keren, hoe graag je dat ook zou willen. En dan is Anna’s man er nog, de vader van de broers, een zwijgzame pantoffelheld, die door iedereen wordt genegeerd en geminacht. Maar uitgerekend hij komt met een onthulling die de familieverhoudingen totaal op zijn kop zet en de broers dwingt hun hele leven in een nieuw daglicht te zien …

Anne B. Ragde is immens populair in Noorwegen. Als ze opgenomen wordt in het ziekenhuis, dan is dat voorpaginanieuws. En als de stroom uitvalt tijdens de uitzending van de televisieserie Berlinerpoplene, gebaseerd op haar boek, dan wordt er onmiddellijk een extra uitzending ingelast.
Vanaf het begin vraag je je af wat er in deze familie gebeurd is. Waarom leeft de ene broer in Denemarken en komt de andere broer nooit thuis? Waardoor is verwijdering ontstaan? Langzaamaan licht Anne B. Ragde tipjes van de sluier op. Het leugenhuis geeft je het gevoel dat het uit het leven gegrepen is. Een spannende roman én een prachtig, ontroerend en humoristisch boek. Vanaf de eerste pagina had het mij te pakken en heeft mij niet meer losgelaten tot ik de laatste letter gelezen had.
Gelukkig is het boek het eerste deel van een trilogie. Er verschijnen dus nog twee delen, De heremietkreeften en Liggen in groene weiden. Als u Het leugenhuis nog niet las, beseft u het waarschijnlijk nog niet, maar dat is heel erg goed nieuws.

Meer lezen van schrijvers uit het hoge noorden? Deze website is een uitstekend startpunt.

Reserveer in onze catalogus

Nederland Leest... Oeroeg van Hella Haasse

Voor de tweede keer biedt de CPNB de novelle Oeroeg van Hella S. Haasse als geschenk aan de lezer aan. Een eerste keer deed zij dat, 61 jaar geleden, via de boekhandel, dit keer via de openbare bibliotheek. Na Dubbelspel van Frank Martinus Arion in 2006, De gelukkige klas van Theo Thijssen in 2007 en Twee vrouwen van Harry Mulisch in 2008 wordt Oeroeg het boek waar dit jaar alles om draait in de campagne Nederland Leest. De vierde editie daarvan wordt gehouden van 23 oktober tot en met 20 november 2009.
Oeroeg is het verhaal van de vriendschap tussen een Indonesische jongen en de zoon van een Nederlandse administrateur op een theeonderneming in Nederlands-Indië. In 1948 verscheen Oeroeg als Boekenweekgeschenk. Het werd in 1993 verfilmd en is in tien talen vertaald. Tijdens Nederland Leest beleeft het de 47e druk.

Hella Haasse heeft een eigen virtueel museum dat aan haar leven en werk is gewijd.



Reserveer in onze catalogus

De Schepping van Moeyaert

In het begin was er niets. Het is moeilijk om je dat voor te stellen. Je moet alles wat er nu is, nog niet laten zijn. Je moet het licht uitdoen, en er zelf niet zijn, en dan ook nog eens al het donker vergeten, want in het begin was er niets, ook het donker niet. Als je het begin van alles wil zien, moet je erg veel weglaten. Ook je moeder.

Zo begint het verhaal van De Schepping in de prachtige bewerking door Bart Moeyaert. Het boek is niet alleen voorzien van wondelijke illustraties van Wolf Erlbruch, maar er zit ook een cd bij. Hierop leest Moeyaert zelf zijn verhaal voor, onder begeleiding van het Nederlands Blazers Ensemble (NBE). Dit speelt de nooit eerder gehoorde bewerking van - hoe kan het ook anders - Die Schöpfung van Haydn. Het boek won in 2004 meerdere internationale prijzen, waaronder de Zilveren Griffel en de Zilveren Penseel.

Moeyaert is een schrijver die met weinig, maar perfect gekozen woorden, altijd weer precies de kern weet te raken, werelden weet te visualiseren en je dwingt tot het stellen van vragen. Ik ben er dol op. Ook het scheppingsverhaal bekijkt hij met zijn typische Moeyaertblik. De filosofische teksten in een suggestieve vertelstijl vragen om herlezen te worden en telkens nieuwe dingen te ontdekken. Een boek om zelf te lezen, voor te lezen of om naar te luisteren en bij weg te dromen.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van een bolhoeddragend mannetje. De enige persoon die, naast God, bij de schepping aanwezig is. Die God, die heeft het wel naar z'n zin. Het is een goeiige God, een humoristische God, een onverstoorbare God, een scheppende God, die in vele gedaanten het bolhoeddragende mannetje telkens weer verbaast. Het mannetje, dat de scheppingsdrift van God probeert te volgen en te verklaren, is eerst nogal sceptisch, boos zelfs, en heeft het over 'toeval'. Maar uiteindelijk kan hij niet om God heen en raakt overdonderd door de impact die licht en donker, water en land, de dieren en ...een vrouw op hem hebben.

Met de collage-achtige illustraties geeft Erlbruch op bescheiden wijze een eigen invulling aan Moeyaerts teksten, waardoor je blijft lezen en kijken en steeds vaker glimlacht. Als je niet gelovig bent, dan blijft je toch het beeld bij van een prachtig verhaal. Maar je gelooft natuurlijk, na het lezen van dit boek!

Integrale voordracht door Moeyaert (podcast, zonder muziek)
Luisterfragment NBE
Leesfragment (download via)

Reserveer het boek in onze catalogus
Reserveer de cd in onze catalogus

Judith Koelemeijer in Bibliotheek Hengelo!

Dinsdagavond 13 januari komt Judith Koelemeijer in de bibliotheek vertellen over haar twee boeken, Het zwijgen van Maria Zachea en Anna Boom.

In Het zwijgen van Maria Zachea heeft Judith Koelemeijer de geschiedenis van haar vaders familie opgetekend aan de hand van vele gesprekken met haar ooms en tantes. Alleen is hier niet het overlijden van de moeder de aanleiding van het optekenen van de familiegeschiedenis, maar de laatste jaren van de grootmoeder (Maria Zachea), die in toerbeurten door haar kinderen verzorgd wordt nadat zij door een hersenbloeding niet meer spreekt en voor zichzelf kan zorgen. En dit geeft aanleiding tot het ophalen van herinneringen. Zo krijg je te lezen hoe ieder kind tegen zijn of haar jeugd aankijkt, en hoe ook de ontwikkelingen in de samenleving (de opkomst van de televisie, het communisme, het feminisme, de verslapping van de greep van de Kerk, enzovoorts) een rol hebben gespeeld.
Mooi om te lezen vond ik hoe alle kinderen hun eigen beeld van hun jeugd en hun moeder hebben en dat dat beeld niet altijd gelijk is. Je leest steeds vanuit het perspectief van een andere dochter of zoon waardoor je een helder beeld krijgt over de relatie tot elkaar en hun ouders.

Omdat Judith Koelemeijer in haar eerste boek over haar eigen familie schrijft vond ik het een stuk persoonlijker dan haar tweede boek Anna Boom. Zelf zegt de auteur over haar literaire non-fictie:

‘Ik geloof dat er talloze verhalen van gewone mensen zijn die het waard zijn om opgeschreven te worden. De werkelijkheid is vaak veel mooier en gekker dan je zou kunnen verzinnen.’ Een gewoon mens kun je de inmiddels 87-jarige Boom absoluut niet noemen: ze reisde haar leven lang de wereld over, ze redde tijdens de Tweede Wereldoorlog joden in Boedapest, had verschillende affaires en trouwde twee keer. Hoewel Judith Koelemeijer op een boeiende en pakkende wijze het levensverhaal van Anna Boom beschrijft, vond ik juist die uitzonderlijkheid het grootste minpunt van het boek. Ook al weet je dat alle feiten historisch kloppen, toch vond ik het af en toe net iets te uitzonderlijk en te geromantiseerd.

Reserveer 'Het zwijgen van Maria Zachea' in onze catalogus

Reserveer 'Anna Boom' in onze catalogus

Dayna Kurtz

Een grote verrassing, dat was het. Voor het eerst naar een concert van Dayna Kurtz en bij het eerste nummer overdonderd worden. Door de stem die klinkt als een enorme kerkklok... Door het imponerend eenvoudige gitaarspel... En vooral ook door de cover van een Johnny Cash-nummer, 'All over again', die ze wat mij betreft zo'n 27 keer achter elkaar had mogen spelen. Edith Piaf, maar dan wat jaren later geboren in Amerika: dat was waar ik aan dacht. Mijn eerste luistertip van dit nieuwe jaar dus.
Genoeg albums om uit te kiezen, gelukkig. Voor de akoestische versie van 'All over again' zul je wat meer moeten zoeken (of downloaden via iTunes); de reguliere versie vind je op 'Another Black Feather'. Zelf vind ik het nummer 'Paterson' ook erg fraai, van het eerder verschenen 'Postcards from Downtown'. Enfin: luister en vorm je eigen oordeel. Ik hoor het graag!

Reserveer 'Another Black Feather' in onze catalogus
Reserveer 'Postcards from Downtown' in onze catalogus

The Last Detective

Lang leve de Engelse detectiveseries! Met al die treurige tv programma's van tegenwoordig (opa spreekt) is het heerlijk om een goed gemaakte detective te kijken. Ik heb net weer een nieuwe serie ontdekt in de nieuwe aanwinsten van Bibliotheek Hengelo: The Last Detective. Gisteren de eerste 2 afleveringen bekeken en dit is een hele goeie!

The Last Detective, met in de hoofdrol Constable "Dangerous" Davies, is gebaseerd op de boeken van Leslie Thomas. Davis is een beetje een loser: hij is heel gewoontjes, ongelukkig in de liefde en ondergewaardeerd op zijn werk. Toch is hij degene die de meeste zaken oplost. Dit soms met hulp van zijn wereldvreemde vriend Mod. De hoofdrolspeler Peter Davison is in Nederland vooral bekend door zijn rol van Tristan Farnon in serie James Herriot.

The Last Detective serie is gestart in 2003 en tot nu toe zijn er vier seizoenen verschenen. Het gerucht gaat dat de KRO de serie heeft aangekocht maar pas vanaf seizoen 4. Wanneer de KRO de serie gaat uitzenden is onbekend. Maar niet op gaan wachten hoor! Gewoon seizoen 1 en 2 lenen bij Bibliotheek Hengelo en kijken wanneer het u uitkomt.

Als voorproefje alvast een scène uit The Last Detective:



Reserveer in onze catalogus

After the wedding

Op aanraden van een collega keek ik onlangs naar After the wedding. Omdat de Deense regisseur Susanne Bier zo goed zou zijn. Ja natuurlijk! Ik had in het verleden al een film van haar gezien (Brothers - helaas niet in onze collectie) en inderdaad, een bijzondere regisseur met een heel eigen handtekening. Samen met Lars von Trier volgens mij het beste wat Denemarken op filmgebied in huis heeft.

After the wedding gaat over Jacob, die - na wat omzwervingen - zijn levenswerk heeft gevonden in het leiden van een weeshuis voor straatkinderen in India. Zakenman Jörgen is bereid veel geld aan het noodlijdende weeshuis te doneren, op voorwaarde dat Jacob persoonlijk naar Kopenhagen komt voor het tekenen van het contract. Met veel tegenzin vertrekt hij naar zijn thuisland, want eigenlijk wil hij 'zijn' kinderen niet achterlaten. Daarnaast voel je als kijker dat hij ook met tegenzin zijn 'oude wereld' weer tegemoet treedt.

Jörgen is een man die krijgt wat hij wil. Als het niet vanzelf komt, is hij niet te beroerd om de boel een handje te helpen. Dus nu Jacob toch in de buurt is, kan hij net zo goed even de bruiloft van z'n dochter bezoeken. Omdat Jörgen dat nu eenmaal wil. Dit huwelijk blijkt een beslissend moment tussen verleden en toekomst en dwingt velen tot het maken van moeilijke keuzes.

Deze film kreeg een Oscarnominatie voor beste buitenlandse film 2007. En terecht. In mooie dialogen, sterk camerawerk en met een perfecte cast, ontpopt zich een aangrijpend familiedrama. Een film over morele dillema's en bedrog, over hoe mensen reageren in emotionele situaties, over het afwegen van eigen belang tegenover sociale belangen. Wat zou je zelf gedaan hebben?



Vind je dit soort films mooi? Bekijk dan ook de andere werken van Susanne Bier uit onze collectie: Open Hearts en Things we lost in the fire. Niets menselijks is haar vreemd en dat laat ze haar publiek op gevoelige wijze meebeleven.

Reserveer in onze catalogus.

Hoe Proust je leven kan veranderen

Het eerste boek dat ik las van Alain de Botton was Hoe Proust je leven kan veranderen en ik was meteen een fan. Zijn boek is een unieke combinatie van humor, interessante feiten en filosofische overdenkingen. En het heeft plaatjes, dat helpt bij mij ook altijd.

In Hoe Proust je leven kan veranderen staat de legendarische Franse schrijver Marcel Proust én zijn belangrijkste werk Op zoek naar de verloren tijd centraal. "Á la recherche du temps perdu", zoals het zo prachtig in het Frans heet, bestaat uit 7 delen, ruim 3000 pagina's en bevat 200 figuren. Niet een romannetje dat je effe leest en ik moet bekennen dat ik er ook nooit aan begonnen ben. De lengte van De verloren tijd is altijd een heikel punt geweest, Proust eigen broer zei: "het vervelende is dat mensen heel erg ziek moeten zijn of hun been moeten breken om tijd te hebben voor De verloren tijd". En dan zijn er ook nog de Proustiaanse zinnen van een enorme lengte. In deel vijf zit de langste zin die in standaardletter bijna 4 meter lang is! Het is lastig om heel kort te vertellen waar De verloren tijd over gaat. Hilarisch zijn de samenvattingen van Monty Python in de summerise Proust competition.

Proust bracht een groot deel van zijn leven door in bed, geplaagd door allerlei ziekten. Toch zat hij vol met wijze levenslessen en biedt hij oplossingen voor praktische kwesties zoals: hoe wordt je gelukkig in de liefde?, hoe kun je een goede vriend zijn?, waarom we niet impulsief kleren moeten kopen en nog veel meer. Kortom Hoe Proust je leven kan veranderen is een aanrader voor gelukkiger leven! En misschien waagt u zich daarna ook aan De verloren tijd, hopelijk zonder een gebroken been!

Reserveer in onze catalogus

De boekendief - Markus Zusak

Soms lees je een boek, zo ontroerend en zo mooi, dat je wilt dat iedereen het gaat lezen.
De Boekendief, geschreven door Markus Zusak gaat over het leven in Nazi–Duitsland gezien door de ogen van het negenjarige meisje Liesel Meminger. Zij is, in 1939, samen met haar broertje op weg naar de familie Hubermann in Molching, een dorp vlakbij München. Onderweg sterft haar broertje en dan moet Liesel niet alleen afscheid nemen van hem, maar ook van haar moeder, die voortdurend ziek is en niet meer voor haar kan zorgen. Rosa en Hans Hubermann worden haar nieuwe ouders. Hans is een aardige anti-Nazi huisschilder en leert Liesel lezen. Boeken worden voor haar zo belangrijk dat ze ze soms steelt. Eind 1940 duikt de zoon van een joodse kennis van Hans bij hen onder en er groeit een band tussen Max en Liesel. Na een bombardement in 1943 is Liesel de enige in de straat die nog leeft. Ze gaat op zoek naar Max en vindt hem in Dachau.

Heel bijzonder vond ik dat het verhaal verteld wordt door de Dood. En je weet het.... "wanneer de Dood een verhaal vertelt, kun je maar beter luisteren". Sommige passages worden vanuit dit perspectief nog schrijnender, bv. wanneer de Dood vertelt over het overlijden van Liesel's broertje, of over het ophalen van Joodse zielen uit de concentratiekampen. Het verhaal springt heen en weer in de tijd. De hoofdstukken worden steeds onderbroken door korte beschrijvingen, citaten en tekeningetjes, waardoor de verschrikkelijke gebeurtenissen iets minder zwaar worden om te lezen.

De Boekendief laat de Duitse kant van de Tweede Wereldoorlog zien. Of zoals de Boekendief zou zeggen: "De woorden staan rechtop in het boek". Alsof het woord je wil tegenhouden en je de gruwelijkheid van die tijd wil laten doormaken.

Reserveer in onze catalogus

Merry Christmas

Wat bezielt artiesten op het moment dat ze zich vergrijpen aan het kerstgenre? Goed, er blijven natuurlijk altijd klassiekers (I'm dreaming...), maar het lijkt mij geen pretje als je terugkijkt op je carrière en er achter komt dat je kerstshit, eh kersthit zo'n beetje het hoogtepunt was. George Michael timmert natuurlijk aardig aan de weg, maar zal altijd achtervolgd blijven worden door 'Last Christmas'. Tenminste, ik associeer de beginklanken van deze overgewaardeerde compositie direct met z'n foute coltrui...
Nee, vrolijk kan ik er niet van worden, van zo'n Sky Radio Christmas Top 50. Kennelijk vinden we dit met z'n allen het mooist. Draagt het veelvuldig afspelen van dit repertoire bij aan die warme kerstgedachte. Het spijt me, ik heb nu eenmaal meer met treurbeuken dan met kerstbomen. Voor wie het toch graag in huis wil hebben: reserveer in onze catalogus.
Ik hou me wel bij mijn eigen kerstblues:



Vrolijke dagen, mensen!

Geschonden

Op gezette tijden bevind ik mij op het station. En zoals dat gaat op stations, ik sta er vaak te wachten op de trein. Om de tijd te doden lees ik alles wat los en vast zit en wat ik zo onderweg tegenkom. Nou hangen er op het station vaak van die hele grote affiches en soms gaan die over boeken. Enige tijd terug riepen deze affiches mij aan alle kanten toe: Geschonden Amy MacKinnon. Tsja, is het dan de moeite waard om zo'n boek te lezen? Of trap ik in een slimme marketing truc?

Oké, ik ben het gaan lezen. En: het is meer dan de moeite waard! Dit is een prachtig boek.

Dit is zo'n boek dat me van meet af aan bij de strot greep. Het is het verhaal van Clara Marsh. Zeer knap geschreven, in de ik-vorm, waarbij we telkens een beetje meer te weten komen over Clara. Clara is begrafenisondernemer en wordt nog steeds achtervolgd door het Lieve Kind, dat ze enkele jaren daarvoor begraven heeft, dat nooit een naam heeft gekregen, omdat het door niemand werd vermist en dat op een gruwelijke manier was toegetakeld.

Een boek dat uit móest en vervolgens nog dagen door mijn hoofd is blijven spelen. En nu ik dit aan het schrijven ben voel ik weer de beklemming en toch ook wel droefheid als ik denk aan al die kinderen in onze wereld die geen kans krijgen om echt kind te zijn.
En slaat de titel van dit boek op deze kinderen of op Clara of toch op allebei?

Reserveer in onze catalogus

Het verdwenen leven van Esme Lennox

Ik las Het verdwenen leven van Esme Lennox van Maggie O’Farrell op aanraden van een Engelse vriendin. Ik vertelde haar dat ik van boeken hield met mooie taal, weinig woorden en bijzondere verhaalcompositie. Dan zou ik dit zeker een mooi boek vinden. En ze had gelijk.


De achterflap vertelt:

Op een dag krijgt Iris Lockheart een brief met de mededeling dat haar oudtante ontslagen zal worden uit de psychiatrische inrichting waar ze bijna haar hele leven heeft doorgebracht. Iris is hoogst verbaasd, want ze heeft nog nooit gehoord van deze Esme Lennox, de zus van haar grootmoeder. De enige die meer over Esme zou kunnen vertellen, Iris' grootmoeder Kitty, gaat te veel op in haar eigen herinneringen om Iris' vragen te kunnen beantwoorden. Waarom is Esme haar leven lang opgesloten in een psychiatrische inrichting? En hoe is het mogelijk dat iemand spoorloos verdwijnt uit alle familieverhalen?

Langzaam doemt het hartverscheurende verhaal van twee zussen op uit de vergetelheid; over eenzaamheid die aanvankelijk een band tussen hen smeedt en de rivaliteit die ze uiteindelijk uit elkaar zal drijven. Maar bovenal is dit het verhaal van Esme, een dappere, intelligente jonge vrouw, die een hoge prijs moet betalen voor de reputatie van haar familie.

De taal is compact en poëtisch. De compositie is soms duizelingwekkend. Als lezer volg je de herinneringen van Esme en parallel daaraan de verwarde herinneringen van haar zus Kitty, die Altzheimer heeft. Daartussen weeft zich het verhaal van de jonge Iris; haar leven en de keuzes die zij maakt vertonen grote gelijkenis met vooral het leven van haar oudtante. En het is schokkend om te lezen hoe er met Esme is omgegaan, hoe Kitty heeft kunnen komen tot wat zij deed.

Dit is vooral zo'n boek waarin niet alles wordt uitgesproken. Van de geschiedenis wordt van alles verteld, uit diverse perspectieven. Maar welke puzzelstukjes passen aan elkaar en welke niet? Is de terugblik van Esme correct? Was ze gek of vooral lastig? En wat is er waar van de verwarde herinneringen van Kitty? Je moet als lezer de eindjes aan elkaar knopen. Dat is niet heel moeilijk, maar helaas raak ik aan het slot de draad kwijt. Er gebeurt iets tragisch, zoveel is duidelijk, maar ik krijg het beeld niet helder. Intrigerend, en juist daarom blijft het boek in je hoofd zitten.

Reserveer nu in onze catalogus

Het Tulpenvirus - Daniëlle Hermans

Daniëlle Hermans schreef geïnspireerd door de tulpenmanie, een fenomeen uit onze vaderlandse geschiedenis, een spannend boek over hebzucht en moord. Tulpen werden in de zeventiende eeuw gezien als de mooiste bloemen en leverden honderden florijnen op. Tot van de een op de andere dag de hele tulpenmarkt instort en iedere belegger berooid achterblijft. En de markt stortte niet zonder reden in…
Haar roman begint met de moord op de bekende herbergier en tulpenhandelaar Wouter Winckel in 1636 in Alkmaar. De tulpen die hij bezit, worden deels ontvreemd en deels geveild. De handel in tulpen is dan op een hoogtepunt. Er worden krankzinnige bedragen voor de bollen betaald. Na de Alkmaarse veiling stort de handel in. Beleggers, die dachten gemakkelijk geld te verdienen, raakten aan de bedelstaf. Eén bol, de kostbaarste en zeldzaamste, is echter niet geveild en sinds de dood van Winckel zoek. En zoals altijd met unieke dingen, leidt dat tot hebzucht en moord.
In 2007 treft Alec zijn oom Frank zwaargewond aan in zijn huis. Frank blijkt te zijn mishandeld en voordat hij sterft, geeft hij Alec een boek mee en fluistert hem iets toe waaruit Alec opmaakt dat de moord iets met tulpen te maken heeft. Samen met zijn vrienden Damian en Emma duikt Alec in de wereld van de tulpenhandel. Als blijkt wat er achter Franks plannen zat en hoeveel er op het spel staat, is niemand van de betrokkenen zijn leven meer zeker.
Hermans heeft met vaart een pakkend verhaal geschreven om een boeiend historisch gegeven. Het was fascinerend om te lezen dat slechts enkele eeuwen geleden zo’n bloeiende handel in tulpen heeft bestaan en dat de geschiedenis van de bekendste bloem in Nederland zo intrigerend is.
Het boek deed mij erg denken aan Dan Brown’s The Da Vinci Code. Het Tulpenvirus gaat dan wel over een heel ander onderwerp maar de verhaallijn is grotendeels hetzelfde: jong persoon vindt net gestorven oudere persoon die hem/haar heeft opgevoed. Er speelt iets waar deze oude persoon lid van was en dat een grote band heeft met het verleden. In beide boeken zit een strijd tussen wetenschap en religie. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.....
Maar al met al vond ik Het Tulpenvirus een boek dat lekker wegleest, en zeker geschikt is om lekker te lezen tijdens bijvoorbeeld de kerstvakantie.
Het boek was overigens dé hit van de Frankfurter Buchmesse.

Nieuwsgierig geworden naar het boek? Lees hier alvast een fragment.
Reserveer in onze catalogus