Aurelio Zen en het Italiaanse politie apparaat

Eindspel van Michael Dibdin
Elfde en laatste roman met commissario Aurelio Zen in de hoofdrol.
Dit keer bevindt Zen zich in Calabrië één van de zuidelijkste provincies van italië. Zen is gedetacheerd omdat de pas benoemde plaatselijke commissario zich per ongeluk in z’n voet geschoten heeft met zijn dienstpistool. Het lijkt een rustige periode te worden maar dat pakt anders uit. Een Amerikaanse staatsburger wordt ontvoerd en kort na zijn ontvoering vermoord aangetroffen op de trappen van de ruïne van een kerk. Al snel blijkt dat de vermoorde man oorspronkelijk uit de streek afkomstig is en een afstammeling was van een eens zeer invloedrijke familie.
Wat is er in het verleden gebeurd dat zovele jaren later deze gruwelijke wraakactie tot gevolg heeft?

Aurelio Zen is oorspronkelijke afkomstig uit Venetië, maar gedurende de serie zien wij hem op verschillende locaties in Italië opduiken: van het noorden tot het zuiden, de toscaanse kust, Rome, Napels en Bologna, Sicilië en hier dus Calabrië. Naast de met veel sfeer en gevoel voor humor beschreven Italiaanse samenleving is het vooral de cynische maar toch steeds ook warmhartige en intelligente persoonlijkheid van Zen die zo enorme aanspreekt in deze romans.

Mooiste zin uit het boek:
'Italië was waarlijk bel paese, onverklaarbaar gezegend (…). Alles liep voortdurend spaak, maar op de een of andere manier deed dat er niet toe, terwijl in andere landen het leven, zelfs als alles op rolletjes verloopt, toch een doffe ellende is.' ... en dat is dus Italië.

Maar er valt nog veel meer te genieten!

Reserveer in onze catalogus

Les triplettes de Belleville

De eerste keer dat ik Les triplettes de Belleville zag, was echt een feestje. Je weet het bij animatiefilms nooit van tevoren, het kan heel erg tegenvallen. Maar dit was liefde op het eerste gezicht en dat is het na vele keren nog steeds. Sylvain Chomet vertelt met weinig woorden, wonderlijk absurdistische illustraties en de aanstekelijke muziek van Ben Charest een aandoenlijk verhaal.

Les triplettes is het verhaal van oma Souza en haar ijzeren wil om haar verweesde kleinzoon gelukkig te maken. Het verhaal van de melancholische kleinzoon Champion en zijn liefde voor wielrennen. Het verhaal van hond Bruno en zijn fascinatie voor treinen. Het verhaal van een oude drieling, ooit gevierde sterren, maar inmiddels teruggeworpen tot de achterbuurten en dito kroegen van Belleville (geïnspireerd op New York). En het verhaal van de meedogenloze wielermaffia. Zal het Madame Souza lukken om haar uit de Tour de France ontvoerde kleinzoon terug te vinden voor het te laat is?

Wat mij betreft kreeg Les triplettes een terechte Oscarnominatie voor beste animatiefilm en beste song. De animaties zijn vooral bijzonder doordat alles is uitvergroot: groot en klein, dik en dun, niks is 'gewoon'. En wat ook opvalt is het tempo: de wereld leeft in een wonderlijk soort traagheid. Zonder dat deze verveeld werkt, integendeel, hij trekt je juist naar het puntje van je stoel.

Mijn kijktip: eerst de film zien, dan alle extra's en dan nog een keer de film. Je zult er steeds meer liefdevolle details en subtiele grapjes uit halen. Als onderstaande trailer je nog niet overtuigt, snuffel dat vooral even op de website rond.



Reserveer in onze catalogus

60 jaar mensenrechten, daar moet je bij stilstaan!

Er is het recht op leven, op onderdak, op voeding, op educatie en op vrijheid van godsdienst en meningsuiting. Ze zijn vanzelfsprekend hier, al dreigt dat laatste recht af en toe ook te kantelen.
Dit jaar bestaat de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens 60 jaar.
Het lijkt een feestelijke gebeurtenis, maar hoe is het eigenlijk gesteld met de mensenrechten? Mensenrechten zijn universeel, en wij allen hebben de taak ons daar druk over te maken; als het gaat om mensenrechten in andere landen maar ook als het gaat om mensenrechten in eigen land.
Dus is het 60-jarige bestaan van de Verklaring wel reden tot een feestje? Hoe staan de mensenrechten er 60 jaar na dato eigenlijk voor en hoe zal dat zijn over nog eens 60 jaar? Gaat het dan beter?
De praktische toepassing van de Mensenrechten blijken echter nog lang niet overal gerealiseerd. Daarom vinden Art.1 Overijssel en Amnesty het van belang om een publiek debat daarover te organiseren waar we onze meningen kunnen uitspreken. Stichting het Debat Hengelo gaat het debat aan met Prof. dr. Theo van Boven. Hij zet zich al decennia lang in voor de mensenrechten, niet alleen op wetenschappelijke wijze, maar ook via talloze internationale organisaties die strijden voor de rechten van de mens. Dit bezorgde hem in internationale kringen de bijnaam ‘Mister Human Rights’.
De gespreksleiding is in handen van Henk Nijhof.

Woensdag 17 december om 20.00 uur in Bibliotheek Hengelo.

WEGENS ZIEKTE VAN THEO VAN BOVEN GAAT HET DEBAT NIET DOOR!

The hard way

Het was denk ik zo'n 2 jaar terug dat ik met een vriend van mij naar een concert ging in Utrecht. De locatie: Tivoli 'De Helling' (waar ik op dat moment nog niet van gehoord had). De artiest: James Hunter (waarvan ik op dat moment net een cd in mijn bezit had, op aanraden van Plato). Wij zouden ons laten verrassen!
Een citaat uit de nieuwsbrief van Plato:

...deze blanke Engelsman lijkt te zijn weggelopen uit een ander tijdperk.
James Hunter klinkt als Sam Cooke, Jackie Wilson en Van Morrison inéén. Hij
geeft je het gevoel dat je zijn muziek al kent, maar is tegelijkertijd
vernieuwend.

Niets bleek minder waar: kort na het inzetten van de eerste noten en na het kreunen van de eerste zinnen was de zwarte betonnen doos omgetoverd in een nachtclub... Lawaaierig en joelend publiek (maar niet te..) en er mocht nog gerookt worden. Niet dat ik rook, maar je zou er bijna ééntje op gaan steken voor de sfeer. Naast een geweldige zanger bleek James Hunter een zeer begenadigd Rock & Roll-gitarist. Een podiumpersoonlijkheid van grote klasse. Het concert op FabChannel geeft een aaridge indruk. Het onderstaande fragment op YouTube geeft wat mij betreft de sfeer het mooiste weer (ondanks de geluids- en beeldkwalkiteit):



Het album 'People Gonna Talk' was dus mijn eerste kennismaking; de opvolger 'The Hard Way' gaat verder waar hij gebleven was. Allen Toussaint is te horen op de titeltrack en heeft tevens enkele pianopartijen voor zijn rekening genomen. Er zullen mensen zijn die dit 'veel van hetzelfde' vinden.. Ik ben echter iemand die rustig een nummer 28 keer achter elkaar kan draaien en er dan nog van kan genieten... Wie geniet er mee? Alternatieven en andere luistertips zijn uiteraard van harte welkom...
Eck
reserveer in onze catalogus

Twee moorden en vier eeuwen familiegeheimen

In mijn zoektocht naar boeken die zich afspelen in Italië kwam ik 'De Toscaanse tuin' tegen van Mark Mills. Ik heb nog nooit gehoord van Mark Mills, maar wel van Toscane en Toscaanse tuinen. En ik moet zeggen, de tekst op de achterkant van het boek intrigeerde mij dusdanig dat ik het maar ben gaan proberen:

... De derde verdieping van de Toscaanse villa, waar de moord plaatsvond, blijkt net zo hermetisch afgesloten als de tuin waarover Adam wil publiceren.

Twee ruimten, bevroren in de tijd. Wat is het verband? Verleden en heden, liefde en intrige vermengen zich in een uitdagend moordmysterie met een sleutelrol voor de negen kringen uit Dantes Hel.

Adam is een Engelse student kunstgeschiedenis die naar Toscane vertrekt om onderzoek te doen naar een zestiende-eeuwse tuin in de buurt van Florence. De tuin hoort bij villa Docci en deze villa is architectonisch minstens zo interessant als de tuin. Het is dan ook vreemd dat over de architect van het huis niets bekend is.

In de Tweede Wereldoorlog was villa Docci bezet door de Duitsers. In de nadagen van de oorlog heeft zich in de villa een afschuwelijk drama afgespeeld dat nooit helemaal is opgehelderd en de gemoederen nog danig in beweging houdt.

En dan de tuin. Wat is het verhaal van de tuin? Adam kan, zonder al teveel moeite, de mythologische verhalen die de verschillende beeldgroepen in de tuin vertellen achterhalen en waarin Flora een hoofdrol speelt. Maar wat vertelt de tuin werkelijk? Wat is het geheim?

Lees meer over dit boek!

Ik ben niet teleurgesteld. Het boek heeft me van het begin tot het eind geboeid. Een sympathieke hoofdpersoon, veel mythische achtergronden en natuurlijk Dante's hel...

Reserveer in onze catalogus

IKEA of waar is mijn sleuteltje?

Wie heeft er niet iets van Ikea in huis? Volgens sommigen staat Ikea voor Idioten Kopen Eenvoudig Alles maar dan lopen er wel veel idioten rond op deze wereld. Ikea heeft 260 vestigingen in 37 landen, werden er vorig jaar 191 miljoen catalogussen verspreid en kwamen er 583 miljoen mensen shoppen. Als de boodschap nog niet is overgekomen: Ikea is groot!

Het boek IKEA: het geheim van het succes geeft een prachtig beeld van het bedrijf en van zijn oprichter Ingvar Kamprad (1926). Want met hem is alles begonnen en zijn invloed op Ikea is nog steeds groot. Men denkt dat hij een van de rijkste mensen ter wereld is met een geschat vermogen van 51 miljard dollar. Maar dat wordt ontkend door Ingvar die trouwens bekend staat om zijn zuinigheid (of gierigheid...) én van zichzelf zegt dat hij geen smaak heeft.

In dit lekker leesbare boek kom je meer te weten over de invloed van zijn grootmoeder, de zelfmoord van zijn vader en zijn nazisympathieën in zijn jeugd. De auteur gaat in op de factoren die van een klein postorderbedrijfje in de Zweedse provincie een wereldconcern maakten: prijs, design, de Billy-boekenkast (het meest verkocht Ikea meubel), de catalogus, verpakking (zo plat mogelijk), zelfservice en inbussleutel (laat de klant 80% van het werk zelf doen) en nog veel meer. Als je dit boek hebt gelezen krijgt een bezoekje aan Ikea een heel andere dimensie.

Leuk om te lezen vond ik de systematiek in de naamgeving: banken, stoelen en salontafels hebben meestal Zweedse plaatsnamen, badkamerartikelen zijn genoemd naar Zweedse rivieren en meren en stoelen en bureaus hebben jongensnamen zoals Bror, Alexander en Olle. Voor de liefhebbers hier het Ikea spel : raad welk Ikea product bij een naam hoort. Söcces!

Reserveer in onze catalogus

Vogelvrij, zo vrij als een vogel

Zestig professionele beeldende kunstenaars, werkend in de regio Hengelo, hebben zich voor het project Vogelvrij, zo vrij als een vogel aangemeld. Een project waarbij hen is gevraagd om dit thema met behulp van een nestkastje te visualiseren in het kader van zestig jaar universele mensenrechten.

Medewerkers van de SWB hebben voor de zomer zestig houten nestkastjes gemaakt. De zestig kunstenaars die hadden aangegeven mee te willen doen, hebben zich de afgelopen maanden uitgeleefd; de één heeft het nestkastje in prikkeldraad gewikkeld, een ander heeft het helemaal aan stukken gezaagd. Eén van de vogelhuisjes heeft vleugels gekregen, maar er is ook een verbrand exemplaar. Het is een prachtig en heel divers geheel geworden.

Deze nestkastjes worden tentoongesteld van 1 december tot en met 20 december in de bibliotheek. De expositie is georganiseerd door Amnesty Hengelo en Art.1 Overijssel.

TC Tubantia schreef afgelopen week al verschillende keren over deze expositie; een aankondiging in dit artikel, maar artikelen zoals deze en deze over een de kunstenares Guusje Beverdam die het nestkastje niet verwerkt heeft in haar kunstwerk.

De nestkastjes kunnen gekocht worden. Dit kan vanaf 2 december door een bod uit te brengen via de website van Art.1. De inzet is vanaf 100 euro per nestkastje. De hoogste bieder krijgt bericht dat hij/zij eigenaar is geworden van het nestkastje. De opbrengst wordt beschikbaar gesteld aan Amnesty ten behoeve van één van haar projecten.

Tijdens de Internationale Mensenrechtendag op woensdag 10 december wordt een tentoonstelling geopend waar de nestkastjes te zien zijn. In de bibliotheek vindt vanaf 20.00 uur de opening plaats van Vogelvrij, zo vrij als een vogel. Janneke Oude Alink,wethouder van de gemeente Hengelo en Mw. Lisette Pelsers, directeur RijksmuseumTwenthe openen de expositie. Deze avond wordt ook de catalogus gepresenteerd.

T staat voor Tevergeefs

Het zal eind jaren 90 zijn geweest toen ik voor m'n verjaardag het boek L staat voor Leugens kreeg. Dat was toen het nieuwste deel uit het Kinsey Millhone-alfabet van de schrijfster Sue Grafton.

Als tiener heb ik alle boeken van Agatha Christie gelezen, dus de voorkeur voor lekker leesbare detectives, met een terugkerende hoofdpersoon, was toen al aanwezig. Na de kennismaking met privé-detective Kinsey Millhone was een trouwe vriendschap geboren en ben ik met terugwerkende kracht bij de A begonnen om al haar avonturen te beleven.

Dit jaar verscheen T staat voor Tevergeefs. Nu eens geen avontuur dat door een opdracht van buiten Kinsey's leven binnendringt, maar problemen dicht bij huis. Buurman Gus komt ongelukkig ten val en heeft tijdelijk thuishulp nodig. De op het eerste oog vriendelijke Solana biedt haar diensten als verpleegkundige aan. Ondanks dat Kinsey bij het natrekken van Solana's referenties niks onregelmatigs had ontdekt, voelt ze steeds sterker dat er iets niet klopt.

Solana blijkt zich op slinkse wijze in het leven van hulpeloze bejaarden binnen te dringen. En haar methoden om bejaarden onder de duim te houden zijn net zo medogenloos als die waarmee ze wantrouwige omstanders uit haar buurt weert. Langzaam wordt de strop om Gus' nek strakker aangetrokken en wordt het voor Kinsey moeilijk om hem te redden uit de klauwen van deze vrouw.

Net als in de andere boeken van Grafton zijn er kleinere verhaallijnen doorheen verweven, wordt er soms verwezen naar een zaak uit een eerder boek en komen dezelfde vrienden en buren voorbij. Je kunt alle delen prima los van elkaar lezen, maar het is wel leuk om bij het begin te beginnen en mee te groeien met Kinsey en haar omgeving. Ze is een zelfstandige, beschouwende, meestal alleenstaande, soms vertwijfelde, pittige dertiger. Ik mag haar wel. Misschien is dat waarom ik de boeken blijf lezen.

Grappig is dat Kinsey langzamer leeft dan dat Grafton de boeken schrijft. Deel 1 stamt uit 1982 en in deel 20 zijn we pas zes jaar verder. Ze moet het doen zonder mobieltje of computer, om maar even twee belangrijke verschillen met die tijd te noemen. Dat maakt het voor Grafton misschien lastig, omdat ze bepaalde (onderzoeks)technieken nog niet ten tonele kan voeren, maar als lezer heeft het wel zo z'n charme. Even weer terug naar die tijd 'toen alles nog gewoon was', zonder dat de thema's of de verhalen achterhaald zijn.

Reserveer in onze catalogus

In de wolken!

Ik ben altijd al gefacineerd geweest door wolken. Wolken hebben iets sierlijks en liefelijks maar ze kunnen ook donker en dreigend zijn. Ik vind dat wolken niet de aandacht krijgen die ze verdienen! Gelukkig vond Gavin Pretor-Pinney dat ook en schreef daarom de Wolkengids: wolken in de geschiedenis, wetenschap en cultuur.

Het is een fantastisch boek dat systematisch is opgebouwd in drie niveaus van wolken: lage wolken, middenhoge wolken en hoge wolken. Per niveau zijn ze weer onderverdeeld in typen die weer hun soorten en variaties hebben. Dit onderscheid is handig, want soms word je wat duizelig van de latijnse termen. Maar het is prima te volgen voor de natuurkundeleek die ik ben. Je wordt er eigenlijk alleen maar enthousiaster van: hij weet een goeie mix te maken van feiten, fascinatie en humor. Hij geeft ook voorbeelden van de culturele invloed van wolken, van Shakespeares toneelstukken tot de films van Spielberg.

Gavin Pretor-Pinney is ook de oprichter van het succesvolle Wolkenliefhebbersgenootschap met een kleine 14.000 leden wereldwijd. In het boek staan veel foto's die zijn toegestuurd door enthousiaste leden.

Dit boek is een echte aanrader al was het alleen maar tijdens een wandeling te kunnen zeggen: "doorlopen jongens, daar komt een vette cumulonimbus aan".

Reserveer in onze catalogus

Peter

Huub van der Lubbe

Dinsdag 18 november trad Huub van de Lubbe op in de bibliotheek. Het eerste deel van de avond werd hij geïnterviewd door Ingrid Bosman; een interview met gedichten èn humoristische anekdotes. Over zijn muzikale carrière die ooit begonnen was met een Beatmis in de katholieke kerk in Krommenie, waar zijn vader kapelaan was. En hoe hij elke gelegenheid - geboorte van zijn zusje, Sinterklaas - aangreep om een gedicht te schrijven.
Maar mooie overpeinzingen waren er ook. "De zegen van schrijven is dat je het helemaal zelf mag weten. Heerlijk." En: "Het eerste couplet van een lied kun je vrijwel altijd weggooien." En: "Met een gedicht ben je koning in je eigen rijkje."
Ingrid leest een stukje voor uit de column van haar collega Theo Hakkert Niet de prutser maar de dichter waarin Theo eindigt met de vraag: "Kan Van der Lubbe niet Dichter des Vaderlands worden?" Hij voelt zich gevleid maar zelf relativeert Van der Lubbe liever zijn dichterschap. "Ik moet nog een hoop leren. Ik ben er nog lang niet."Met het verschijnen van Gerrit Komrij's bloemlezing van de Nederlandse poëzie, op de Gedichtendag 29 januari 2007, kreeg Huub van der Lubbe zijn Dichtdiploma uitgereikt, want hij stond erin. "Met drie gedichten! Ook nog hele lange!" Een van die gedichten is Recht door zee. "Dat is super natuurlijk," zei Van der Lubbe. Natuurlijk doe je het er niet voor, maar in de dikke Komrij staan, hoort tot de aangename dingen." Voor de uitreiking van de bloemlezing had hij een gedicht gemaakt.
Hij heeft het ook nog voorgelezen: ik citeer alleen de laatste regels van dit gedicht:
Niets is zomaar hengel, dobber
vis en aas, zoals weer blijkt
want vandaag krijgt deze tobber
zijn dichtdiploma uitgereikt

Huub heeft Komrij gevraagd of hij, als voorzitter van het poëziecomité, het wilde ondertekenen en dat heeft hij gedaan. Het hangt nu bij Huub op het toilet, in een gouden lijstje.
Na de pauze volgde het muzikale deel van de avond. Van der Lubbe grijnst stoer en ondeugend de zaal in voordat hij zichzelf op akoestische gitaar begeleid. Ook zonder de toeters en bellen van De Dijk blijven de nummers overeind staan, al vind ik de verhalen achter de nummers soms nog mooier. Nummers van o.a De Dijk werden afgewisseld met poëzie. Teer en ontroerend soms, maar o zo mooi.

Huub kan gevoelig zingen over de liefde. Mijn Van Straat Geredde Roos van de cd Brussel is daar een mooi voorbeeld van. Ook dit lied zong hij deze avond.Het begon met Barry Hay die hem op een avond in Paradiso een roos gaf: "Kijk, Huub, die heb ik voor jou van straat gered." Dat beeld is in zijn hoofd blijven hangen, al gaat het inmiddels over een meisje dat door hem van straat geplukt wordt.
Af en toe ging een nummer de mist in, dan maakte hij een geintje en begion opnieuw. Het werd hem vergeven door het publiek. Hij kreeg een staande ovatie!

Reserveer in onze catalogus

JW Roy leeft!

Als fan van het eerste uur heb ik de carrière van JW Roy gevolgd. En het allemaal voorbij zien komen: de mooie rootsnummers, rauwe americana, hartverscheurende ballads. Maar ook de 'ommezwaai' naar het Brabants en het Nederlands en de discussie die dat met zich meebracht: 'is het nou nog wel americana?' Doet dat er feitelijk wel toe? Toegegeven, ik heb ook een duidelijke voorkeur voor het Engelstalige werk (sorry, Jan Willem), maar in zijn Nederlandstalige nummers zit dezelfde hartstocht en passie. Luister maar eens naar Laagstraat 443: als je het hebt over roots, dan lijkt me dit toch echt een schoolvoorbeeld! En hoewel de opvolger JW Roy iets meer richting pop gaat, blijven de optredens van JW een intiem feestje. Steevast 'hebben we het gezellig, mensen', ook al waren er in de voorverkoop maar 8 kaarten verkocht voor zijn concert in metropool begin vorige maand...


Die gezelligheid en het enthousiasme zijn duidelijk hoorbaar op zijn laatste album JW Roy leeft. Een mooie compilatie van nummers van de 2 laatste cd's, met een voortreffelijke begeleidingsband (hoewel ik de hammond van Roel Spanjers blijf missen, maar dat terzijde...). Luister in dit radio-interview wat JW Roy er zelf over zegt. En mocht je zijn muziek niet kennen, dan geeft dit fragment van TV West een kleine indruk.



Een aanrader dus voor liefhebbers van eerlijke folkmuziek, of het nou Nederlands of Engels is. Maar ga hem vooral zien; de live-ervaring laat zich nu eenmaal lastig op een schijfje persen...

Eck

Hyves-pagina JW Roy
Beluister fragmenten op Muziekweb
Reserveer in onze catalogus

Jonathan Coe: De regen voor hij valt

Jonathan Coe schreef tot nu toe vooral politiek getinte romans. In de "De regen voor hij valt" beschrijft hij de geschiedenis van een familie in het engelse Shropshire gedurende enkele generaties.
Deze geschiedenis wordt op een wel heel bijzondere manier verteld. Het is de stervende Rosamund die twintig foto's beschrijft voor de blinde Imogen. Zij doet dit niet rechtstreeks, want Rosamund heeft Imogen al jaren niet meer gezien en weet zelfs niet of zij nog leeft. Nee, zij spreekt haar verhaal in op bandjes.

Op een gedetailleerde, zeer beeldende wijze, volgen we het verhaal van Rosamund, dat begint tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op wel heel natuurlijke wijze komen een aantal controversiele onderwerpen aan bod. Zo verhaalt Rosamund tussen de regels door over haar lesbische relaties en de maatschappelijke complexiteit die dit met zich meebrengt, zeker als je dit plaatst in het tijdsbeeld. Net als in 'Twee vrouwen' van Harry Mulisch speelt de kinderwens een belangrijke rol.
Het hoofdthema van het boek is echter de moeizame en liefdeloze moeder - dochter relatie die generatie op generatie doorgegeven wordt.

Wat het boek zo bijzonder maakt is, dat het nergens gemaakt of overdreven overkomt. Het is het onopgesmukte, heldere verhaal aan de hand van die twintig foto's, die je na het lezen van deze roman voor altijd op je netvlies hebt staan.

Reserveer in onze catalogus

Beste meneer Chambers,

Waarom? Probéér het me in ieder geval uit te leggen. Ik wil het echt snappen. Waarom?

U hebt me de laatste tijd behoorlijk bezig gehouden. Door een artikel over uw laatste boek uit een serie van zes, besloot ik ze allemaal te lezen. U hebt bijna 30 jaar de tijd genomen voor het schrijven, ik las ze in een paar maanden. U bent een gewaagd schrijver, voor tienerboeken, maar dat kan ik als bijna 40-er wel aan.

De kennismaking via Je moet dansen op mijn graf was gelijk raak. Onderweg merkte ik dat uw boeken toch best verschillen van toon en schrijfstijl. Zo sprak Verleden week, de jongste van de zes, me het minst aan.

Met Nu weet ik het betreedt u het pad van het geloof. Voor iemand zonder godsdienstige achtergrond een interessant pad om samen met de hoofdpersoon te bewandelen. En De Tolbrug was weer subliem. Mooie vorm, goed verhaal. Terecht dat u daar prijzen mee hebt gewonnen en dat het is bewerkt voor toneel.

Niets is wat het lijkt voelde als een thuiswedstrijd. Het speelt in Amsterdam en mengt op een bijzondere manier het heden en de Tweede Wereldoorlog in elkaar. Een periode uit onze geschiedenis die me blijft fascineren.

En dan kom ik eindelijk bij dat laatste boek waar deze reis om begon: Dit is alles. Het hoofdkussenboek van Cordelia Kenn. Een dik boek. Met voor het eerst een vrouwelijke hoofdpersoon. Toch weet u ook hier de thema's homoseksualiteit en depressiviteit terug te laten komen. Het lijkt een rode draad in al uw boeken, wat me overigens wel nieuwsgierig maakt naar de achterliggende gedachte.

Maar goed, Dit is alles dus. Een dagboekvorm dit keer. Waardoor je als lezer niet alleen in het hoofd van de schrijfster kruipt, maar haar zelfs bijna wordt. Misschien raakte het me allemaal wat extra, omdat ik als tiener ook veel dagboeken schreef. En het gaat over die eerste liefde. Geen doorsnee tienerbevlieging, want ze beleeft het allemaal wel erg intens, moet ik zeggen. Misschien was ik stiekem ook wel een beetje jaloers, dat doen verhalen soms met je. Naast de liefde is er ook het volwassen worden, de zoektocht naar wat je wilt maken van je leven. Dat laat toch niemand onberoerd.

En dan ineens... meneer Chambers, waarom? Waarom hoofd-kussenboek zes? Het was toch goed zo? Ik was echt in shock. Heb het boek een dag laten liggen voordat ik het uit kon lezen. U had me hier niet op voorbereid en ik merkte dat ik het ook niet wilde of kon accepteren. Zit ik daar als bijna 40-jarige 30 bladzijden lang stille tranen te druppelen om een tienerboek...

Begrijp me niet verkeerd, ik hou best van een beetje kietelen. Een open einde, rondzingende vragen, diepere lagen. Ik vind het bijna je taak als schrijver om je lezer uit te dagen zijn eigen verhaal te maken. Maar dit is geen uitdaging, dit is... oneerlijk. Dit doet pijn.

Blijf ik met nog een vraag achter: wat zeggen deze tranen me over mijzelf? Of is die vraag het antwoord op uw waarom? Is dat alles?

Voor altijd uw,
Astrid

Reserveer in onze catalogus