Het was zo stil in mij - Mirella de Jong en Rianke Lubberding - hoe rouw en verlies mij veerkrachtig maakten

 

Dit is het HET boek voor rouwverwerking. Doordat ik zo ontroerd was door "Het was zo stil in mij" deed ik mijn verhaal over het boek bij meerdere mensen. Hierdoor leerde ik dat het boek veel mensen raakt, want een ieder heeft zijn of haar eigen verhaal omtrent de dood. Door Mirella's verhaal te lezen (en de prachtige foto's te bekijken) voelen lezers herkenning, troost en leren wellicht iets over het omgaan met verlies. 

Alle fases van rouwverwerking komen in dit boek voor; boosheid, jaloezie, verdriet, schaamte en depressieve gevoelens. Ook leer je dat je door kunt gaan, ook al lijkt het gewone leven zo ver weg.

Stilte

In m'n hand ligt een klein boekje. Witte kaft, met een blauwe stip waarin titel en auteur zijn te lezen. Stilte; jezelf staande houden in een wereld vol lawaai. Binnenin zie ik korte, genummerde hoofdstukjes. Afgewisseld met prachtige foto's van totaal verstilde landschappen, overwegend blauw van kleur. De achterflap verklapt is net zo to the point: Wat is stilte? Waar kun je het vinden? Waarom is het nu belangrijker dan ooit? Drie vragen - drieëndertig pogingen om een antwoord te vinden.

Into great silence

In 1984 vroeg regisseur Philip Gröning toestemming om te mogen filmen in een kartuizerklooster.

Te vroeg, zei men. Over 15 jaar misschien.

16 jaar later werd hij gebeld door het Grande Chartreuse dat ze zover waren.

De voorbereidingen voor de film duurde 2 jaar, de opnamen 1 jaar, de montage 2 jaar.

21 jaar na het idee was de film klaar.

Het resultaat: een film eerder meditatief dan weerspiegelend. Een film vol stilte.


De Kartuizer Orde (wikipedia) is de meest gesloten orde van de rooms-katholieke kerk en is bijna helemaal verborgen voor de buitenwereld. Het geboortehuis van de orde van kartuizers ligt hoog in de Franse Alpen. De monniken - kluizenaars in gemeenschap - leven aan de hand van eeuwenoude regels en rituelen. Dat Gröning toestemming heeft gekregen dit klooster als buitenstaander en vooral als filmer te betreden is een unicum te noemen.Vóór Die grosse Stille was er in La Grande Chartreuse nog nooit gefilmd en de laatste foto's die er genomen zijn stammen uit de jaren 60.

Gröning maakte niet zozeer een documentaire over de monniken, maar een impressie van hun leven. Routineuze taken als het bereiden van groente, bidden en eten komen meerdere malen zwijgzaam voorbij. Beelden van lege kloostergangen worden afgewisseld met shots van monniken die alleen op hun kamer zitten.

Net als in het kloosterleven zelf wordt er in de documentaire geen aandacht besteed aan het individu. Dat levert een film op over repetitie en routine. Het veranderen van de tijd, de seizoenen en de steeds terugkerende elementen van de dag, van het gebed. Een film die bijna een klooster wordt, in plaats van er één weer te geven. Een film over bewustzijn, absolute aanwezigheid, over mannen die hun leven hebben gewijd aan God in de allerpuurste vorm.

Ik kan wel tegen stilte. Ik heb dat zelfs nodig, als voedingsbron voor m'n lichaam en geest. Ik kan ook wel tegen films waarin misschien niet zoveel gebeurt, maar waarin je zintuigen op een intieme manier worden geprikkeld. Deze film kan je irriteren, verbazen, frustreren. Ik voel alleen maar verwondering, respect, rust, een bepaald verlangen zelfs. Een mooie voedingsbron dus, dat is wat het is.





Reserveer in onze catalogus.

De kleren van de yogi

Ik heb zo'n hobby waarbij ik wel eens bewust de stilte opzoek. Gewoon een weekje met een groep mensen, op een inspirerende plek, met een afwisselend dagprogramma vol mediteren, lichaamswerk en gezond eten en met vooral eens even helemaal niks zeggen. Ik verbaas me er echt over hoeveel rust het geeft om geen social-talk te hoeven voeren en hoeveel contact je ondanks dat toch met al die mensen maakt. De gedeelde ervaringen na afloop zijn altijd warm en positief. En dat is best wel eens lastig uitleggen aan mensen die dat niet kennen of die de behoefte niet hebben.

Dit jaar nam ik een klein boekje mee in m'n handtas met een verzameling kleine verhalen over stilte. In De kleren van de yogi heeft Wim van der Zwan 32 verhaaltjes uit alle werelddelen en religies bijeengebracht, die op verschillende manieren laten zien wat stilte allemaal teweeg kan brengen. Zo is in het ene verhaal de stilte om te snijden en wordt in het volgende door meditatie een vredige stilte bereikt. Misschien schrikt dat soort georganiseerde stilte je nog wat af, maar dit boekje is echt een aanrader om mee te beginnen. Humor en stilte liggen namelijk heel dicht bij elkaar!

Zo heb ik - door het delen van onderstaand verhaaltje met al m'n stiltegenoten - ervoor gezorgd dat iedereen even de regels verbrak en hardop begon te lachen. Nou ja, gelukkig mag dat wel tijdens zo'n retraite.

Maar twee woorden
Echte stilte, daarvoor moet je in een klooster zijn. Bijvoorbeeld dat zenklooster in Japan. Streng dat ze daar zijn! De monniken mogen eens per tien jaar twee woorden zeggen, meer niet. Alleen de abt mag spreken. Maar die heeft er dan ook al vijftig jaar stilte opzetten!
Monniken kwamen en gingen. Maar weinigen hielden het vol. Twee woorden in tien jaar is niet veel.
Eén van de monniken volhardde. Na tien jaar volledig zwijgen ging hij naar de abt. Deze zei: "Je eerste tien jaar zijn om. Wat zijn je twee woorden?"
"Bed... hard," zei de monnik.
Tien jaar later was het weer zover. De monnik stond weer voor de abt en zei:
"Voedsel... stinkt."
Opnieuw gingen tien jaar voorbij in volledig stilzwijgen. Ten derde male stond de monnik voor de abt. "Wat heb je dit keer te vertellen?", vroeg deze.
"Ik... stop."
"Dat dacht ik wel," zei de abt, "je loopt al dertig jaar alleen maar te klagen."

Zenverhaal

Reserveer in onze catalogus.