Eck's Platenkast #3: Paul Simon - Hearts and Bones

De derde uit mijn platenkast: 'Hearts and Bones' van Paul Simon. Kort geleden kwam ik een erg mooie live-uitvoering van het titelnummer tegen, door Robert Ellis. En ik kwam er achter dat ik dit album een beetje vergeten was. Terwijl het zo'n mooie plaat is! Misschien niet de bekendste van Paul Simon, maar wel verschenen in een tijd (1983) dat ik er het meest vatbaar voor was. Ofzo. Ik kocht in ieder geval het singeltje van 'Allergies'. Want daar zat zo'n heerlijk puntig gitaarsolootje van Al DiMeola in...

Talk Talk - The Colour Of Spring

Vandaag grijp ik maar eens een keertje terug. Midden jaren tachtig, ik zat op de HAVO, en mijn muzieksmaak begon zich te ontwikkelen. Niet meer standaard de dingen die mijn oudere zussen mooi vonden, maar meer wat ik van vrienden en klasgenoten te horen kreeg. En wat op de radio gedraaid werd natuurlijk.

En zo kwam ook de groep Talk Talk voorbij. 'The Colour of Spring' was zo'n album dat bij het verschijnen al een klassieker leek te zijn. Of in ieder geval te worden. Er gebeurde iets op die plaat...

Robbie Robertson

Het is alweer even geleden dat ik iets schreef over een 'vergeten album'. En ik zeg er nu gelijk maar bij dat het solo-debuut van Robbie Robertson waarschijnlijk nooit helemaal vergeten is. Maar toch: het nummer 'Somewhere Down The Crazy River' komt nog regelmatig voorbij op de radio, maar wie kent die andere prachtnummers van deze plaat nog?

Het was bijzonder nieuws toen het album verscheen in 1987. Eén van de beroemde leden van 'The Band' maakt een solo-plaat, 11 jaar na het opheffen van The Band.

En dan gelijk ook nog eens met medewerking van andere grootheden. Peter Gabriel, U2: ze waren van de partij. Geproduceerd door Daniel Lanois, ook een grote naam.
Waarom het zo lang duurde voor deze solo-plaat er kwam?

“Ik had mijn kleine akker vele opeenvolgende jaren bebouwd en dat was ten koste van de vruchtbaarheid gegaan. De groenten werden alsmaar kleiner en droger. Het land moest eerst weer rijk worden. Vandaar dat mijn soloplaat zo lang op zich heeft laten wachten. Niet dat ik mij al die tijd niet met muziek heb beziggehouden, integendeel, ik hield praktisch elke dag een gitaar in handen. Daarnaast heb ik mezelf piano leren spelen. Maar ik deed het allemaal zonder enig doel, in die zin dat ik helemaal niet hoopte dat het tot een nieuw liedje zou leiden. Ik probeerde de inspiratie ook op geen enkele manier af te dwingen, sterker nog, zelfs het aardigste aanzetje bewaarde ik niet eens. Zo leefde ik geduldig naar de dag toe dat de muze zich opnieuw zou aandienen.” (...) “Na het afronden van The Last Waltz voelde ik me opgelucht. Voor het eerst in achttien jaar hoefde ik voor onbepaalde tijd geen verplichtingen aan te gaan of na te komen. Ik ervoer het als louterend om eens helemaal niets te kunnen doen. Over een soloplaat dacht ik geen seconde na, laat staan dat ik er speciaal voor ging zitten. Op zekere dag kreeg ik echter toch weer de geest. Plotseling kwam er in een vlaag van inspiratie een heus liedje uitrollen. Eerst geloofde ik nog dat het een kwestie van stom geluk was, maar met steeds kortere tussenpozen volgden er meer. Ik begon er echt serieus werk van te maken toen ik eenmaal had ontdekt dat er een rode draad door die composities liep, namelijk de ritmiek van de Indiaanse hartslag, een woest verdriet van waaruit ik de teksten heb geschreven. Die kant van mijn achtergrond had ik nooit eerder belicht, omdat ik me vroeger min of meer onbewust in dienst van The Band opstelde. Niet dat ik nou een autobiografische plaat heb gemaakt, ik blijf tenslotte, zowel van nature als uit overtuiging, een verhalenverteller, al zou ik niet durven ontkennen dat er een sterk persoonlijk element in zit. Mijn muziek wordt getypeerd door een Indiaanse ondertoon, een onmiskenbare zwaarmoedigheid. Ik dans niet op de maan, ik bid tot de zon.” (Robertson in een interview met Geert Henderickx)

Het is niet erg om lang te wachten op iets dat de moeite meer dan waard is. Robertson leverde een fantastische popplaat af, feitelijk zonder slechte nummers. Een album om nooit te vergeten dus.




Reserveer in onze catalogus

Tip: de website waar het interview vandaan komt is 'Popstukken', een absolute aanrader voor muziekliefhebbers. Geert Henderickx schrijft al zo'n veertig jaar over popmuziek. Popstukken verzamelt zijn beste interviews, portretten, reportages en columns uit o.a. (Muziekkrant) Oor en Heaven.

Carice van Houten - See You On The Ice

Minoes heeft een plaat gemaakt. En ik zit met een dilemma. Want waar hebben we nou mee te maken? Is dit een actrice die zo nodig ook een plaatje moet maken? Nee, eigenlijk niet. Zou dit album opvallen als het niet door Carice van Houten zou zijn gemaakt? Nee, dat dan ook weer niet. Wat is 'See You On The Ice' dan voor plaat?
In ieder geval een plaat met een eigen geluid. Je kan een boel zeggen, maar ze heeft volgens mij wel gewoon gedaan waar ze zin in had. De muziek klinkt prachtig, het geluid is mooi, de muzikanten goed. Wel bekruipt me de hele tijd het gevoel dat haar stem nooit helemaal aan de oppervlakte komt. Alsof het de hele tijd net een stukje onder water blijft, af en toe naar boven komend om adem te happen. Nou hou ik best van ingetogen muziek, maar een beetje meer volume en af en toe een schreeuw of een scheurtje er tussen zou wel fijn zijn. Daar doet de medewerking van een hele rits grote namen niets aan af. Wat vinden 'de critici' dan?

Net als Tori Amos op haar album American Doll Posse (2007) lijkt Carice van Houten op See You On The Ice ook als zangeres regelmatig een andere rol te spelen. Het album kent namelijk elf nummers die vaak behoorlijk uiteenlopen qua stijl. Dat heeft natuurlijk vooral te maken met de imposante gastenlijst die zorgt voor de ‘ muzikale slagroom op het ijs’. Om te beginnen is het album geproduceerd door JB Meyers, die eigenlijk gezien mag worden als de gangmaker en ‘aanstichter’ van dit album. EMI vroeg hem namelijk  of hij een album met Carice wilde opnemen, daar werd de basis gelegd voor See You On The Ice. Howe Gelb schreef twee songs voor het album: Particle Of Ligth, met een fraaie gastrol voor niemand minder dan Antony Hegarty, Recovery Mission en Broken Shells, waarin hij zelf naast Carice vocaal opduikt en Jon Allen de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Marc Ribot, de gitarist van onder meer Tom Waits  schreef het prachtige nummer End Of The World en is daar zelf ook op te horen. Daarnaast schreef Ken Stringfellow (The Posies) mee op Something Funny en wordt Carice verder muzikaal ondersteund door Pim Kops en Roland Brunt (De Dijk), Joost Kroon (o.a. Kane), Steve Shalley (o.a. Sonic Youth) en het Metropool Orkest onder leiding van Jules Buckley. Het levert een prima en uiterst gevarieerd album op dat meteen verrast met het spannend klinkende Siren To The Sea. Erg mooi is het rustige, vol emotie zittende zelfgeschreven Time. De poppy kant van Carice klinkt door in Emily, dat doet denken aan nummers van Blondie. Weer een andere ‘rol’ speelt ze in het sexy nummer You.Me.Bed.Now. Broken Shells, het duet met Howe Gelb ademt alles wat een Serge Gainsbourg-song zo mooi maakt. Antony (zonder Johnsons) tilt Particle Of Light naar een hoger niveau en het prachtige, rustieke, door het Metropole Orkest van strijkers voorziene I’m Here laat weer een heel ander geluid horen. Het zwoele, jazzy End of The World is zonder twijfel één van de mooiste nummers op See You On The Ice en de Beach Boys-cover Still I Dream Of It sluit het album wonderschoon af. (Writteninmusic.com)

Dat klinkt dus wel erg positief. Maar ik blijf wel een beetje met dat dilemma zitten. Een goeie plaat van een goeie actrice die haar hart volgt? Of een album dat alleen deze aandacht krijgt omdat 'ie door een goeie actrice is gemaakt?
Nou ja, luistert en oordeelt u zelf maar...


Reserveer in onze catalogus

Heaven

Ik luister niet alleen naar muziek; ik lees er ook wel eens over. En meestal doe ik dat via het tijdschrift Heaven. Een mooi muziekmagazine over wat soms wel de 'serieuze' muziek wordt genoemd. Wat dat dan ook moge zijn. In ieder geval kom ik voor mijn interessegebieden wel aan mijn trekken: rock, pop, roots, folk, blues, jazz, soul, reggae en world. Nou ja, de reggae sla ik over, zeg ik er eerlijk bij.

Het blad verschijnt elke twee maanden. Daar zit dan wel gelijk het nadeel in, want je loopt het risico dat je recensies leest van albums die dan al weer een tijdje uit zijn. Maar ik merk dat ik mij vaak kan vinden in de beoordeling van de recensenten en ook regelmatig wat nieuws ontdek.


Verder uiteraard leuke interviews en artikelen, plus concerttips.
Een aanrader voor de muziekliefhebber dus, en nét weer even anders dan OOR en Hitkrant.
Én bij ons per stuk te leen!
Probeer het eens uit: je vindt de tijdschriften op de begane grond, direct links. 'Heaven' ligt in de kast met tijdschriften over Muziek, film, kunst & cultuur. In diezelfde kast vind je nog veel meer bladen over muziek. Het meest recente nummer ligt op de plank in ons leescafé, om van te genieten met een kopje koffie.
Veel lees- en luisterplezier!

Tijdschriften zijn i.v.m. de beperkte levensduur niet te reserveren;
gewoon lekker komen snuffelen en meenemen dus!

Mick Jagger - Goddess In The Doorway

In de rubriek 'misschien wel vergeten albums' leek dit me er wel eentje: 'Goddess In The Doorway' van Mick Jagger. Volgens mij zag ik ooit eens een documentaire over de totstandkoming van dit album op tv.

Meestal trek ik mijn wenkbrauwen op als iemand een plaat maakt met diverse vakgenoten: op dit album werkt de Stones-zanger samen met onder andere Bono, Pete Townshend, Wyclef Jean en Lenny Kravitz. Ik ga me dan altijd afvragen of zo'n plaat dan nog wat wordt, met veel van die beroemdheden...

Maar het bleek een lekkere popplaat te zijn, die mij nog steeds wel kan bekoren. Het vierde solo-album van Jagger kwam in 2001 uit, en HUMO schreef toen onder meer dit:

De machtige mokerslag 'God Gave Me Everything', gezegend met een vette Lenny Kravitz-riff, blaast daarentegen iedereen moeiteloos van de sokken: nogmaals blijkt dat een goed lied niet meer dan drie akkoorden en één goeie yell nodig heeft. 'Hide Away' lijdt wat onder Jaggers fake Amerikaanse tongval, maar al bij al is dit aanstekelijk Caraïben-country met een falsetto-refrein waar ze in Nashville alleen maar van kunnen dromen. Ook 'Don't Call Me Up' beschikt over een bluesy maar tegelijk glorieus refrein waaruit blijkt dat zelfs een bijna zestigjarige die bij zijn geboorte in een vat testosteron gevallen is nog kan overlopen van romantische gevoelens.

Ik draaide de plaat begin deze week weer eens (na lange tijd, dat wel) en was opnieuw verrast. Reden om er weer eens wat aandacht voor te vragen.
En wie weet, toch maar eens vaker van die vergeten 'parels' opduikelen....





Reserveer in onze catalogus

R.E.M.

R.E.M. stopt er mee. Het nieuws kwam deze week en hield behoorlijk wat mensen en media bezig. Het duurde bij mij even voor ik er achter kwam wat het met me deed. Ik ben, eerlijk gezegd, nooit een echte fan geweest. Maar op de een of andere manier zijn er nummers die direct herinneringen oproepen. Aan een tijdsbeeld bijvoorbeeld. Of aan schoonmaakwerk.
Dat laatste komt omdat ik ten tijde van 'Losing my religion' tijdelijk schoonmaakwerk deed en het nummer dagelijks wel een keer of vijf voorbij hoorde komen.
O ja, nog zo'n herinnering: er was een comedyserie waarbij een nummer van R.E.M. als titelsong werd gebruikt: 'It's the end of the world as we know it'. Maar hoe heette die serie ook alweer?
Dus toch, fan of niet, lijkt het er op dat iedereen er wel iets van kent of herkent. Onlangs verscheen nog een nieuw album, 'Collapse Into Now'. Fraaie popplaat, veelzijzig en niks mis mee. Maar ik merk wel dat vrijwel iedereen het nu heeft over de oudere platen. Kennelijk hebben die een diepere indruk achtergelaten.
Waar ik wel benieuwd naar ben, is hoe dit nieuws ervaren wordt door onze bloglezers. Zijn er verstokte fans die huilend thuiszitten? Aan welk nummer kleven de beste herinneringen?
Laat het weten in een reactie op dit bericht!
En natuurlijk ook als je weet welke comedyserie ik bedoel... ;-)
En laat ik maar eindigen met het nummer waar ik het singeltje nog van heb:



(Hoewel de versie met de muppets ook erg leuk is...)



Reserveer 'Collapse Into Now' in onze catalogus
Reserveer een verzamelalbum in onze catalogus