Walls - Barbra Streisand

Ik ben al m'n hele leven fan van Barbra Streisand. Niet dat haar muziek zo woest avontuurlijk of vernieuwend is. Het is juist het klassieke dat me raakt, denk ik. En natuurlijk haar heerlijke, karakteristieke stemgeluid. Zo'n artiest die tijdloos klinkt en al haar hele leven in de top meedraait. Ik dacht eigenlijk dat ze al wel met pensioen was. Maar er is iets aan de hand in haar land. En daar moest over gezongen worden.

Koning van Katoren

Voor wie het heeft gemist, het is dus Jaar van het Boek. En in het kader van dat belangrijke feest is er dit jaar de verkiezing van Het Belangrijkste Boek. En daar kan iedereen dus aan mee doen! Tot 22 september kun je stemmen op het boek dat op één of andere manier jouw leven heeft veranderd. Of dat gewoon niet vergeten mag worden. Heel leuk en interessant. Maar ja, hoe moeilijk is dat ook gelijk! Kan een boek echt levens veranderen?

De koning kun je niet spelen

"De politiek? Dat is één groot theater! En politici? Dat zijn acteurs!" Wat je ook van deze uitspraak mag vinden, het laatste gaat zeker op voor Boris van der Ham. Hij was jaren actief als professioneel acteur én als lid van de Tweede Kamer.

In De koning kun je niet spelen gaat hij in op de raakvlakken tussen theater en politiek. Wat is de overeenkomst tussen een politicus en een acteur? Welke toneel- en acteerwetten zijn handig voor politici en voor kiezers om te kennen?

Sunshine

We dachten even een leuk filmpje te pakken met het bord op schoot. Het bleek een drie uur durend epos. Een verhaal uit Boedapest over drie generaties van de Joodse familie Sonnenschein tegen de achtergrond van politieke beroering en oorlog in de twintigste eeuw. Gelukkig waren we op tijd begonnen dus.

Borgen

Leven zonder televisie is echt heerlijk rustig. Er is heel veel brood-en-spelen waar ik niks van meekrijg, niks mee hoef en geen tijd aan kwijt raak. Maar heel soms krijg ik dus ook niks mee van iets dat eigenlijk best heel goed is. Ik leer er via de (sociale) media wel over, hoor aan de mensen om me heen dat ze weer hebben gesmuld, maar uiteindelijk vergeet ik het weer. Genoeg andere dingen te doen.

Zo kan het gebeuren dat ik pas kennismaak met de eerste serie afleveringen van een hele goeie tv-serie als het vierde seizoen al bijna van start gaat. Dat overkwam me met de Deense politieke drama-serie Borgen.

Borgen (de Burcht) is de plek waar in Denemarken het politieke spel wordt gespeeld. Dit eerste seizoen begint met de verkiezingsoverwinning van de partij van Birgitte Nyborg, die daarmee gelijk de eerste vrouwelijke minister-president van Denemarken wordt. En dan begint het politieke en persoonlijke drama pas echt.

We krijgen een bijzonder kijkje in het leven van ministers, partijen, journalisten en alle spelers daaromheen. Regering en oppositie, persoonlijke belangen tegenover staatsbelangen, idealen die het afleggen tegen de harde werkelijkheid. Nyborg wil het zo graag goed doen. Voor haar land, haar partij en haar gezin. Maar dat lijkt een onmogelijke opgave. En we zien haar langzaamaan verharden. Van de eerlijke en zachtaardige vrouw/moeder is na tien afleveringen weinig meer over. Terwijl je haar zo gunt dat de dingen lopen zoals ze het eigenlijk had bedoeld.

De serie raakt. Het is goed gemaakt, met geloofwaardige karakters en verhalen. Het doet je anders naar de hedendaagse politiek kijken, omdat je gewoon weet dat dit niet alleen maar fictie is. Politiek gaat allang niet meer over wat goed is voor het volk, voor de wereld, voor de toekomst. Het gaat over nu en ik. Het gaat over aandacht en in het zadel blijven. Tenminste, dat is hoe ik het ervaar. En in deze serie zie je inderdaad hoe dat spel ontstaat. Ook al wil je het niet zo spelen. En hoe je eerlijk meent dat je nu echt niet kunt stoppen, want wie weet kun jij wél die verandering teweeg brengen die de wereld weer een beetje beter maakt.

Borgen heeft m'n vertrouwen in de politiek niet hersteld. Maar ik ben wel blij dat dit is gemaakt. Want hier kunnen we allemaal wel iets van leren. Of je nu op het rode pluche zit, of straks weer in het stemhokje staat. Gauw naar seizoen 2 dus!




Reserveer seizoen 1 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 2 in onze catalogus.
Reserveer seizoen 3 in onze catalogus.

Je hebt het niet van mij, maar...: een maand aan het Binnenhof

Joris Luyendijk vrij toegang geven om een maand lang onderzoek te doen in "de vierkante kilometer rond het Binnenhof" en hem vragen daar dan een boekje over te schrijven. Het leek zo`n leuk idee maar ik vraag me af of ze in Haagse kringen achteraf zo blij zijn met het resultaat. Want Je hebt het niet van mij, maar... geeft een fascinerend, verbijsterend en soms ook ontluisterend beeld van de Haagse politiek.

Als antropoloog is Joris Luyendijk getraind om groepen mensen te analyseren als stammen. Zo'n stam heeft een hiërarchie, en wordt bij elkaar gehouden door codes, taboes en mythes, een gedeeld idee van was "normaal" is. Het Binnenhof is volgens hem het jachtterrein van vier stammen: lobbyisten, voorlichters, journalisten en politici. Vervolgens is hij alle stammen gaan bevragen over welk gedrag wordt beloond of bestraft, wat de geschreven en ongeschreven regels zijn en hoe je omhoog komt in hun wereld.

Elke stam krijgt een eigen hoofdstuk in Je hebt het niet van mij, maar... en het is razend knap hoe hij in een maand tijd dat wereldje weet te analyseren. Hij doet verrassende ontdekkingen (ook voor hemzelf) bijvoorbeeld de verstrengeling van de vier stammen, de ondoorzichtigheid van de Nederlandse politiek cultuur, de minimale ondersteuning van Nederlandse politici (een buitenlandwoordvoerder die de hele wereld in zijn portefeuille heeft, parttime...) en de grote macht van de ambtenaar.

Joris Luyendijk geeft een uniek kijkje in de keuken van de Nederlandse politieke macht met ook erg leuke details zoals de bodes die onervaren Kamerleden een seintje geven als ze niet door hebben dat ze in de zaal van de Tweede Kamer gefilmd kunnen worden en zitten te gapen of in hun neus peuteren. Of dat gezichtsbeharing het slecht doet op TV en er dus (bijna) geen politici zijn met een snor of baard. Deze bewering heb ik zelf antropologisch hier en hier gecheckt en het is waar! Ik heb maar één kamerlid met wat gezichtsbeharing kunnen ontdekken.

Reserveer Je hebt het niet van mij, maar... in onze catalogus

De woorden van Wilders

Wees niet bang, dit wordt geen politiek betoog. Maar we proberen met dit bieblog ook de actualiteit wat te volgen en het is gek, dan schiet me plotseling dit leuke boekje van Jan Kuitenbrouwer te binnen: De woorden van Wilders & hoe ze werken. Ik heb het weer eens van de plank gepakt en doorgebladerd. Zo actueel.

Kuitenbrouwer is een taalkundige. Hij luistert naar wat mensen zeggen en kan uitleggen waarom dat met andere mensen doet wat het doet. En we weten uit de geschiedenis: een succesvol politicus is een succesvol taalgebruiker. Nou kun je van de heer Wilders vinden wat je wilt, je kunt hem niet beschuldigen van zwijgend aan de kantlijn staan. Dit is iemand met een verdraaid 'slim' taalgebruik.

Kuitenbrouwer beschrijft kort maar krachtig de retorische technieken die Geert Wilders in zijn betogen toepast. Metaforen, anaforen, herhaling, de overtreffendste trap en nog veel meer. Met allemaal bekende voorbeelden uit de laatste jaren toont hij aan hoe Wilders die emoties in de onderbuik weet te raken of een debat weet te 'framen'. En dat maakt pijnlijk duidelijk hoe hij met z'n eigen vocabulaire z'n eigen werkelijkheid weet te creëren.

Achterin staat een prachtig lexicon van Wilders' bijzondere woorden. Dit boekje is al meer dan een jaar oud. Sommige woorden hoor je nauwelijks meer, maar wat zouden we er alweer veel aan toe kunnen voegen. En eerlijk is eerlijk, ik vind het allemaal ook nog wel verdomd knap. Als het niet zoveel schade zou aanrichten zou je hem er bijna een soort van pluim voor geven. Maar nee, dan denk ik gelijk: doe effe normaal man.

Reserveer nu in onze catalogus.

Vox populi: over gepeupel en zakkenvullers

Het kabinet is eergisteren gevallen en volgende week zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Maak je borst maar nat: de komende tijd krijgen we een overdosis aan politiek te verwerken!

Om te zorgen dat je het een beetje aan kunt raad ik je aan om Vox populi van Eddy Terstal te kijken. Deze lekkere zwarte komedie geeft een prachtig beeld van ijdele politici, volkse opvattingen en het gekonkel achter de schermen. Als je deze film hebt gezien kun je de hele verkiezingsshow wat beter relativeren.

Vox populi (stem van het volk) gaat over de doorgewinterde politicus Jos, de leider van de keurige partij Rood-Groen. De partij staat er in de peilingen niet zo florissant voor. Zijn dochter krijg een relatie met de jonge marechaussee Sjef en zo komt Jos in aanraking met de volkse logica zijn schoonfamilie. Hij begint steeds vaker de standpunten van Sjef's vader (een prachtige rol van Ton Kas die daarvoor een Gouden kalf kreeg) te gebruiken in zijn politieke optreden. Met als gevolg dat zijn populariteit spectaculair stijgt en Rood-Groen zelfs de nieuwrechtse "Hup Holland Hup" partij voorbijstreeft. Dit alles heeft ingrijpende gevolgen voor zijn politieke optreden en zijn privéleven.

Wil je na het kijken van de film nog wat Hengelose politici in actie zien? Dat kan! Op woensdag 24 februari om 20.00 uur is er een groot verkiezingsdebat in Bibliotheek Hengelo met alle 9 lijsttrekkers.



Reserveer Vox populi in de catalogus