Er is iets met treinen. Genoeg om een korte serie over te starten op een weblog. Maar ook genoeg ter inspiratie, iets met een muze, iets onbereikbaars, iets zwerverigs.
Veel schrijvers, muzikanten en andere kunstenaars laten zich inspireren door de stoommachine op de rails, door de cadans tijdens een dagdroom op reis, door reizen, zien en weerzien, verlaten, tegemoetkomen en afscheid nemen.
Ach, u merkt wel: treinen hebben iets sentimenteels.
Soms betreur ik het dat ik slechts enkele reisjes van zo'n 10 minuten maak. Wat kan daarin nou gebeuren? Maar aan de andere kant, het kan ook genoeg zijn voor de ware liefde of voor de onvergetelijke indruk.
Vandaar mijn korte serie over wat treinen en treinreizen met mensen doen.
En omdat het hoog tijd wordt om ook eens wat poëzie voorbij te laten komen op ons blog bij deze een klassieker: het gedicht 'Aan Rika', van Piet Paaltjens, uit de bundel 'Snikken en Grimlachjes':
Slechts éénmaal heb ik u gezien. Gij waartGezeten in een sneltrein, die den trein,Waar ik mee reed, passeerde in volle vaart.De kennismaking kon niet korter zijn.En toch, zij duurde lang genoeg, om mijHet eindloos levenspad met fletsen lachTe doen vervolgen. Ach! geen enkel blijGlimlachje liet ik meer, sinds ik u zag.Waarom ook hebt gij van dat blonde haar,Daar de engelen aan te kennen zijn? En dan,Waarom blauwe ogen, wonderdiep en klaar?Gij wist toch, dat ik daar niet tegen kan?En waarom mij dan zo voorbijgesneld,En niet als de weerlicht 't rijtuig opgerukt,En om mijn hals uw armen vastgekneld,En op mijn mond uw lippen vastgedrukt?Gij vreesdet mooglijk voor een spoorwegramp?Maar, Rika, wat kon zaalger voor mij zijn,Dan, onder hels geratel en gestamp,Met u verplet te worden door één trein?
Mooier kan niet, mensen...
Over liefde op het eerste gezicht gesproken! Beschouw het maar als een waardige aftrap...
Over liefde op het eerste gezicht gesproken! Beschouw het maar als een waardige aftrap...
Stay tuned!
