Licht in de tunnel - Marc de Hond

 

Wat een prachtig, heftig en mooi boek vol humor: Licht in de tunnel. Dit waargebeurde verhaal is geschreven door Marc de Hond. Je leest over een enorm heftige tijd in het leven van twee mensen. Je leert van Marc hoe je toch kunt genieten van de fijne dingen in het leven, ook als is het leven nog zo zwaar en het vooruitzicht slecht.

Borealis

Je bent een 13-jarige, slimme Hollandse jongen. Opeens word je uit je veilige thuis ontvoerd en gedropt in kamp in een besneeuwd Alaska, vernoemd naar het Noorderlicht Borealis. In the middle of niks dus. Met 180 leeftijdgenoten uit alle landen van de wereld. Het ontbreekt je aan niets, maar er staat wel een groot hek om het terrein. En de boodschap is duidelijk: niemand gaat er meer weg, tenzij je je niet aan de regels houdt. Maar dan ga je niet naar huis. Die ellende overkomt Joppe.

Ik ben Vincent en ik ben niet bang

Het is Kinderboekenweek. Dus er moet een jeugdboek in de schijnwerpers. Het thema van dit jaar is Kom erbij, met boeken over vriendschap. Nou, die zijn er genoeg! De laatste die ik las is zelfs méér dan de schijnwerpers waard. Ik ben Vincent en ik ben niet bang van Enne Koens is zo'n boek, over pesten en die ene vriend die alles beter maakt, dat je niet snel vergeet. Een boek voor alle leeftijden.

Into the white

Altijd een leuk thema voor een boek of een film: wat doe je als je ineens met je vijand moet samenwerken om het beiden te overleven? Gelukkig blijft dat niet bij een gedachtenexperiment alleen. De geschiedenis kent inmiddels meerder van dit soort waargebeurde avonturen. En daar wordt soms zelfs een mooie film van gemaakt, zoals Into the White. Waarin Britse en Duitse neergestorte gevechtspiloten op elkaar zijn aangewezen in een Noorse sneeuwstorm.

Het leven van Pi

Eerst was er het boek. Vanwege het succes kwam er ook een film. Dat werd een nog groter succes. Dus er kwam een filmeditie van het boek. Zo gaat dat, met successen. Ik geef toe, ik ben een filmmens, dus ik leerde Het leven van Pi kennen vanuit een roodfluwelen bioscoopstoel. Met 3D-brilletje op, want het was natuurlijk geen gewone film. Maar ik geef gelijk nog iets toe. Al binnen een kwartier wist ik dat ik ook en vooral het boek moest gaan lezen. Er intrigeerde me iets in het verhaal, iets in de manier waarop het werd verteld. Ik had een sterk gevoel dat het boek me meer lagen zou geven, dat ik in het boek pas werkelijk met de gedachten- en gevoelswereld van die mooie en moedige jongen in contact zou komen.

Ik had gelijk. De film is absoluut een plaatje, maar het boek heeft alle schoonheid van zichzelf. Wat ik mooi vond om te lezen, zijn de passages waarin Pi als kind en tiener z'n weg zoekt in de religies die hem zo fascineren. Hij is Indiase Hindoe van geboorte, maar komt ook in contact met het christendom en met de islam. Hij heeft drie leermeesters, hij laat zich dopen en hij krijgt een gebedskleedje. De buitenwereld vindt het maar niks - met die leermeesters voorop - en neemt het Pi kwalijk dat hij niet kiest voor één God. Maar voor Pi is het geen zaak van kiezen: "Alle religies zijn waar. Ik wil gewoon God liefhebben." Daar heeft eigenlijk niemand van terug. En dat vind ik mooi.

Dat hij later 227 dagen dobberend in een reddingssloep op de oceaan overleeft, met als enige reisgenoot een enorme Bengaalse tijger, versterkt zijn geloof in die God. Het geeft hem ook alle tijd om na te denken over het leven, de liefde, de kracht van wilskracht en de wonderen die we zo snel over het hoofd zien.

En dan is natuurlijk gewoon het verhaal van een jongen die z'n hele familie en de complete dierentuin van z'n vader verliest bij een scheepsramp en die weet te overleven met en mede dankzij die enige andere overlevende, een tijger. Ze ontwijken elkaar, dulden elkaar, dagen elkaar uit, hebben elkaar nodig en ze worden samen zwakker. Natuurlijk is dit alles moeilijk te geloven, maar zo is dat ook met God. En natuurlijk kiezen toehoorders liever voor het bijzondere verhaal met de dieren en niet voor de geloofwaardige versie die hij vertelt als de verzekeringsmensen hem daarom vragen. Zo is dat dus ook met God...


De film is helaas nog niet op dvd in onze collectie, maar ik laat je graag alvast van de trailer genieten. In de gaten houden dus!



Reserveer het boek in de catalogus.

The Road

Je hebt van die films waarbij je de wereld die getoond wordt eigenlijk niet wilt zien, omdat hij zo eng en naar en misselijkmakend is. Maar tegelijk weet je ook dat het waarschijnlijk werkelijkheid kan worden als die tijd daar is. Juist dat maakt het kijken dan zo'n beproeving. Je kunt alleen maar hopen dat die tijd niet aan zal breken, want stel je voor...


The Road is zo'n film, gebaseerd op het beroemde boek van Cormac MacCarthy. Het vertelt het verhaal van een vader en zoon die een veilig heenkomen proberen te zoeken in een verwoest Amerika. De grenzen tussen goed en kwaad zijn verdwenen, iedere ziel die je tegenkomt zit in hetzelfde schuitje. Samen optrekken is onmogelijk, het is ieder voor zich. En vooral uit de buurt blijven van de bendes die al zoekend naar voedsel over lijken gaan.


Ik ken het boek niet, maar de film is echt beklemmend. Alles is zo grauw en smerig. En het lijkt allemaal zo echt. Ja, als de natuur het overneemt en onze beschaving wegvaagt, dan hou je dit over. Zijn we eigenlijk nog wel in staat om in dit soort situaties te overleven? Ik vraag het me af. Mensen worden beesten, dat is zeker. Hoe moeilijk zal het zijn the fire inside brandend te houden en aan de goede kant van die grens te blijven. Hoe zuinig moeten we dus zijn op wat we hebben en op alle mensen om ons heen. Ondanks de hoofdrol voor een vader-zoonliefde is dát toch wel het sterkste gevoel dat ik aan deze film overhield.




Reserveer de dvd in onze catalogus.

Wanneer de Dood een verhaal vertelt, kun je maar beter luisteren

Ja, ik word vaak aan haar herinnerd en in een van mijn vele, vele zakken, draag ik haar verhaal met me mee om steeds opnieuw te vertellen. Het is er één van de vele die ik bij me draag en ieder op hun eigen manier zijn ze stuk voor stuk heel bijzonder. Elk verhaal is een poging - een bovenmenselijke poging - om mij te bewijzen dat jullie, en jullie menselijke bestaan, het waard zijn.
Hier is het. Een van de vele.
De boekendief.

De Tweede Wereldoorlog staat nog steeds volop in de belangstelling en dat mag wat mij betreft zo blijven ook, want de afschuwelijke werkelijkheid kunnen we beter niet vergeten. Nog deze week stonden de kranten vol van het onlangs opgedoken dagboek van Klaartje de Zwarte. Dit dagboek verhaalt over de deportatiemachine die door één gek in gang werd gezet en waarvan we de omvang in al zijn nauwkeurige uitvoering nog steeds niet kunnen begrijpen en zeker niet mogen vergeten. De TV serie De Oorlog gepresenteerd door Rob Trip die de NPS nu uitzendt is eveneens een voorbeeld hiervan.

'De boekendief' van Markus Zusak is geen dagboek. Het is een verhaal van Liesel Meminger die negen jaar is als de oorlog begint en in de jaren die volgen de macht en de kracht van de woorden leert kennen. Het is het verhaal over slachtoffers, of je nu aan de 'goede' of aan de 'verkeerde' kant staat, een oorlog kent alleen maar slachtoffers.
Het is ook het verhaal van Hans Hubermann die door zijn weigering om lid te worden van de partij geen opdrachten meer krijgt en nog mondjesmaat wat geld binnenbrengt door met zijn accordeon in cafés te spelen.
Het is ook het verhaal van Rosa Hubermann, die kleerkast van een vrouw, die al scheldend haar o zo grote hart openstelt voor degenen die het het hardst nodig hebben.

Het is het verhaal van Rudy Steiner die zijn leven lang, wat uiteindelijk een veel te kort leven blijkt te zijn, hunkert naar een kus van Liesel, maar deze pas krijgt als hij stoffig en levenloos tussen het puin ligt.
En het is natuurlijk het verhaal van Max Vandenburg, die een kans kreeg te ontsnappen, maar daarna gekweld wordt door schuldgevoel, groter dan een mens kan bevatten, als hij terugdenkt aan de laatste blik die hij wierp op zijn familie die hij hierbij achterliet.
Het is het ook het verhaal van Ilsa Hermann, de vrouw van de burgemeester, die Liesel op haar eigen ondoorgrondelijke manier de Boekendief laat zijn en die, dat zul je merken als je dit boek leest, uiteindelijk de redster is van Liesel.
Tot slot is het natuurlijk een verhaal van de Dood. Sterker nog, het is de Dood die het ons laat meebeleven.

Markus Zusak heeft met 'de Boekendief' een prachtige roman geschreven, een verhaal dat je niet meer loslaat...

Reserveer in onze catalogus