Beste lezer, ik ga je mogelijk laten schrikken, dan weet je dat vast. Durf je het aan? Oké, daar gaan we.
Voor wie mij als blogger of in real life niet kent hier even mijn CV in drie kernwoorden: violist in ruste, praktiserend bibliothecaris en yoga-student for life. Een globale karakterschets laat zich ook samenvatten in drie woorden: rust, reinheid en regelmaat. Aangenaam kennis te maken.
Mijn muzikale voorkeur begon keurig met alle Top40 hits, maar de laatste 20 jaar werd m'n honger alleen nog gestild door een veelkleurig palet van klassieke meesterhits. Laat ik zeggen alles tussen Bach en Philip Glass. De volumeknop kreeg pas een zwaai bij de Symfonische dansen van Rachmaninov en het huis liet zich geweldig poetsen op het emotionele geweld van Sjostakovitsj. Dat er bij mij iets aan het veranderen is blijkt wel uit m'n jongste muzikale bijdrage op dit blog, waarin ik chantende Tibetaanse monniken in het zonnetje zette.
Goed, ik heb dus een lieve vriendin, met een aandoenlijke passie voor de Finse metalgroep Nightwish. Ik ben dol op mensen met passies, dus ik luister altijd aandachtig naar haar levendige verhalen over de fantastische concerten, over de perikelen in de band bij het wisselen van zangeres en over alle plannen voor een nieuwe cd. Begin deze maand was het eindelijk zover, die nieuwste cd Imaginaerum kwam via de post binnen. Haar facebookpagina was vanaf dat moment een feest vol berichten van hilarische fans. Ze hadden het over een muzikale wereldreis: metal, jazz, celtic, ballad, poëzie en dat alles verrijkt door beroemde solisten, het Londens symfonieorkest en een groot koor en kinderkoor. Pardon?! Dus ik zeg tegen die vriendin: "oké, nu ben ik ook nieuwsgierig, kom maar op met die cd". En tot haar grote vermaak was ik nog enthousiast ook, had ze zomaar een classical metalhead van me gemaakt!
Maar zonder gekheid, dit is echt heel lekker. De bandleider, toetsenist en componist van de groep, Tuomas Holopainen, heeft zich helemaal uitgeleefd op deze muziek bij de gelijknamige film, die in 2012 uitkomt. Dit is geen liedjes schrijven, dit noemen we componeren. En dat hij z'n weg in 'mijn' muziekwereldje ook wel kent blijkt uit de parallellen die ik hoor met zoiets als de Sacre van Stravinsky (hier in een bijzondere uitvoering met een ballet van paarden, krijg je d'r gratis bij). En misschien moet Tuomas zich ooit nog eens verdedigen voor plagiaat. Luister maar naar het openingsakkoord van hun lekkere Scaretale en doe dat ook eens bij de Carmina Burana. Ik bedoel maar.
De cd laat zich luisteren als een verhaal. Niet voor niets ligt er een filmscript aan ten grondslag. Mijn classical metalhart geniet het meest van het instrumentale Arabesque en het grootse slot-epos Song of myself. Maar het openingsnummer Storytime nestelt zich ook als een heerlijke Oorwurm in je hoofd. Hieronder als bewijs een mooi filmpje bij dit nummer, waarin je gelijk wordt getrakteerd op the making of van de bijbehorende film.
Nee, ik loop nu niet headbangend al poetsend door het huis, maar m'n huis is wel in now time spik en span! En ik ga niet mee naar het volgende concert, dat is een iets te grote aanslag op m'n rust, reinheid en regelmaat. Maar vriendin en ik hebben wel een date als de film draait. Want kijk, film is dan weer mijn passie. Zo is de cirkel rond en dender ik lekker rockend de feestdagen en het nieuwe jaar in. Proostend op alle veranderingen die nog komen gaan!
Reserveer in onze catalogus.
