Das weisse Band

Van enkele regisseurs weet je dat ze altijd bijzondere films maken. Je moet er van houden, dat wel, maar bijzonder zijn ze. Michael Haneke is zo'n regisseur. En ik hou ervan. Eerder schreef ik al iets over zijn beklemmende Caché, maar met zijn laatste film heeft hij zich wat mij betreft in alles overtroffen.

Das weisse Band draagt (vreemd genoeg) alleen in Duitsland de ondertitel: Eine Deutsche Kindergeschichte. En daar begint al het kippevel. Want ondanks dat het een verhaal is over een dorpsgemeenschap van jong tot oud, zijn de hoofdpersonen in de eerste en laatste plaats de kinderen. Die, aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, op hun eigen samenzweerderige manier in opstand komen tegen de machteloosheid van de machthebbenden. Wat mogelijk verklaart waarom zij de volwassenen werden die later het nazisme konden doen ontstaan. En die beladen kinderrollen worden door de jonge acteurs fabelachtig gespeeld.

Voor een mooie beschrijving van het verhaal en een in mijn ogen goede recensie verwijs ik naar het artikel van de NRC. Ergens anders kom ik twee mooie zinnen over deze film tegen die ik hier nog graag aan wil toevoegen.

Meester provocateur Haneke, net gelauwerd met de Palme d'Or, brengt u zijn mooiste, oprechtste, meest verstikkende werk en maakt de cinema een klassieker rijker.

Haneke sleurt u een prachtig gestileerde zwartwit wereld binnen, schuurt u langs het hele scala van menselijke emoties, van onverschilligheid en verveling tot ontreddering en woede, en slaat u vervolgens tegen de muur van uw eigen ziel. Maar heel zachtjes en met veel liefde.

Beter had ik het niet kunnen zeggen.


Voor de liefhebber twee trailers achter elkaar!


Reserveer alvast in onze catalogus