Oproep: 10 platen die in elke platenkast thuis horen

Het nieuwe jaar is begonnen, dus de jaarlijstjes hebben we gehad. Maar ik bedacht me dat het best eens leuk kon zijn om op dit blog nog een ander lijstje te publiceren.

Dus begin ik 2015 met een oproep aan alle lezers: welke 10 albums horen volgens jullie in elke cd- of platenkast thuis? Doe mee!

A Late Quartet

"Ik zal je vertellen wat The Fugue zo'n goed kwartet maakt. Ten eerste hebben ze jou. Je hypnotiseert het publiek met je niet-aflatende precisie. Ze volgen je zoals een cobra de slangenbezweerder volgt. Daarnaast heb je m'n vader. Hij voegt kleur, textuur en ritme toe. Hij haalt je op, hij tilt je op, maar zal nooit boven je uit steken. [...] Dan heb je m'n moeder nog. Haar klankdiepte zouden jullie nooit kunnen evenaren. Ze geeft je zin om te huilen zonder dat je weet waarom. Is dat de stem van een gekwetste ziel? Dankzij haar overlevingsstrategieën kan ze perfect drie meesters op hetzelfde moment dienen: die waar ze van houdt, die waar ze mee samen is en die waar ze naar verlangt.

Les choristes

Ik liet me deze zomer verleiden tot het kopen van een dvd-box met drie films waarin een koor centraal staat. Het kwam vooral door het zien van As it is in heaven dat ik de box oppakte. Als u die nog niet hebt gezien: kijken! Ik hoopte op twee van diezelfde kanjers voor een zangerige zomervakantie.

De Franse film Les choristes heeft een andere toon en kleur, maar is zeker het vermelden waard op deze plek. We lopen aan het begin van de film samen met een leraar - en tevens componist die de muziek vaarwel heeft gezegd - door het hek van een internaat voor moeilijk opvoedbare jongens. Hij begint aan een nieuwe baan, de belhamels lusten hem rauw. Net als z'n voorganger. Je hebt gelijk het gevoel dat het hek ook voor jou als kijker niet meer open gaat. We zitten opgesloten in de opgekropte woede, angst en vaak vooral eenzaamheid van deze jongens. Oh ja, en de Tweede Wereldoorlog is net voorbij. Dat verklaart wel één en ander.

Deze leraar gelooft echter nog in de natuurlijke goedheid van het kind en gelooft in de kracht van kunst, van muziek. Hij besluit z'n oude liefde weer op te pakken, een jongenskoor op te richten en iedereen uit z'n klas een stem of rol te geven. Ook diegene die echt niet kan (of wil) zingen. Of diegene die juist een groot talent heeft, maar niet wil toegeven aan de behoefte z'n stem en kwetsbaarheid te laten horen.

Ik vond hem lief. De film, de leraar en de meeste jongetjes. Het echte kwaad zit er natuurlijk ook in, want niet iedereen is gevoelig van de zachtheid van het hart. Ach ja, daarmee is het toch net het echte leven. Hoe filmisch gemaakt ook.




Reserveer in onze catalogus.

Janine

De wereld kent slechts een handjevol top-violisten. 'Onze' Janine Jansen is er één van. Ze beheerst alle muziekstijlen, staat op de grootste concertpodia, werkt samen met de beroemdste dirigenten en orkesten en gooit al haar ziel en zaligheid in elke noot die ze speelt. Kortom, een viooldier.

Over haar leven als solo-muzikant is in 2010 een documentaire verschenen. In die periode kwam ook haar eigen eenmalige glossy uit. En ze nam een cd op met solowerken van Bach. Tussendoor speelde ze zo'n 200 concerten. Van Bach tot Britten, van Melbourne tot San Francisco. Oh ja, en ze moest natuurlijk haar net verschenen cd met twee vioolconcerten promoten.

De documentaire Janine toont niet in de eerste plaats het drukke bestaan van een muzikant 'on tour', van hotelkamer naar hotelkamer. Ik ben vooral geïntrigeerd door het cirsus daaromheen. De onpersoonlijke managers, die praten in termen van 'vermarkten'. De slechte interviewer, die klaagt over dat muzikanten en acteurs vaak niks te vertellen hebben en het dus best lastig is daar een goed verhaal van te maken. Het vermoeiende handjesschudden en glimlachen, want ja, je moet jezelf natuurlijk wel 'verkopen'.

Dat Janine na deze documentaire in een burnout gleed en maanden geen viool meer kon spelen - of eigenlijk geen emotie meer kon geven - zie je als kijker van mijlenver aankomen. Dat je dat zelf niet op tijd herkent en maar doorgaat en doorgaat, dat snap ik dan ook wel weer. Heel jammer dat de buitenwereld niet eerder ingreep en stopte met dat 'vermarkten'. Maar ja, it's all part of the game, zullen ze wel gedacht hebben. En ze wilde het zelf ook graag, zo zegt ze aan het eind. "Ik geef alleen maar, er is geen andere manier, en ik wil dat ook. Maar eh... soms zou ik gewoon wel eens wat terug willen krijgen." Tja...

Briljant vind ik hoe de muziek die voorbij komt de beelden van wat er gebeurt ondersteunt. De hectiek, de rustmomenten, het reizen, het worstelen tijdens een opname. Echt heel goed gedaan. En met Janine is het gelukkig weer goed gekomen. Die geeft weer vol overgave, alleen met een iets minder volle agenda. Hulde!



Reserveer de dvd in onze catalogus.

Heaven

Ik luister niet alleen naar muziek; ik lees er ook wel eens over. En meestal doe ik dat via het tijdschrift Heaven. Een mooi muziekmagazine over wat soms wel de 'serieuze' muziek wordt genoemd. Wat dat dan ook moge zijn. In ieder geval kom ik voor mijn interessegebieden wel aan mijn trekken: rock, pop, roots, folk, blues, jazz, soul, reggae en world. Nou ja, de reggae sla ik over, zeg ik er eerlijk bij.

Het blad verschijnt elke twee maanden. Daar zit dan wel gelijk het nadeel in, want je loopt het risico dat je recensies leest van albums die dan al weer een tijdje uit zijn. Maar ik merk dat ik mij vaak kan vinden in de beoordeling van de recensenten en ook regelmatig wat nieuws ontdek.


Verder uiteraard leuke interviews en artikelen, plus concerttips.
Een aanrader voor de muziekliefhebber dus, en nét weer even anders dan OOR en Hitkrant.
Én bij ons per stuk te leen!
Probeer het eens uit: je vindt de tijdschriften op de begane grond, direct links. 'Heaven' ligt in de kast met tijdschriften over Muziek, film, kunst & cultuur. In diezelfde kast vind je nog veel meer bladen over muziek. Het meest recente nummer ligt op de plank in ons leescafé, om van te genieten met een kopje koffie.
Veel lees- en luisterplezier!

Tijdschriften zijn i.v.m. de beperkte levensduur niet te reserveren;
gewoon lekker komen snuffelen en meenemen dus!

Baltische zielen

Het is zo'n druilerige paasdag waarop je het liefst even wegduikt in een goed boek, een mooi stuk muziek of een bijzondere film. Zeker als je je ook nog een beetje in de lappenmand voelt, zoals ik vandaag. Ik heb er twee-in-één voor je, woord en muziek. De beelden mag je er zelf bij maken. En die komen vanzelf, dat weet ik zeker.

Op zaterdagochtend 27 november 2010 luisterde ik op de automatische piloot naar het wekelijkse muziekprogramma Een goedemorgen met... Die automatische piloot ging al snel over op stilstaan en geboeid luisteren. Een fijne stem vertelde fantastische verhalen  en de bijbehorende persoonlijke muziekkeuze raakte een gevoelige snaar. Ik maakte deze ochtend kennis met schrijver en meesterverteller Jan Brokken en met zijn boek Baltische zielen.

Jan Brokken heeft iets met de Baltische staten en maakte vele reizen door Estland, Letland en Litouwen. Hij beschrijft in Baltische zielen de strijd om aandacht en erkenning van zevenentwintig markante mannen en vrouwen. Sommigen werden wereldberoemd, anderen zijn vergeten. Het zijn verhalen over trost, moed, trouw, liefde, kunst, aanpassingsvermogen, maar ook over angst en verraad. Hij heeft de meeste personen zelf ontmoet of sprak hun nabestaanden. Het is daardoor ook een heel persoonlijk boek.

De muziek die hij tijdens dit programma draaide hoort bij die verhalen, bij die beroemde of minder beroemde personen. Omdat ze het componeerden, omdat ze het speelden of omdat ze 'erbij waren'. En het is de muziek die hij zelf veel draaide toen hij door die Baltische landen reisde om alle verhalen te verzamelen. De beelden die deze muziek bij hem oproepen, komen bij de luisteraar glashelder binnen.

Gelijk na deze uitzending kocht ik het boek en op dagen als deze luister ik opnieuw naar de uitzending. Om me te laven aan de klanken van Gidon Kremer, Arvo Pärt, Peter Vasks, Ester Mägi en al die andere sterke zielen.

Reserveer het boek in onze catalogus.

Eck's Jaarlijstje 2011

Het lange wachten wordt weer beloond: hierbij mijn jaarlijstje met de mooiste platen van 2011. Zoals gebruikelijk volledig gebaseerd op persoonlijke voorkeur, niet rekening houdend met verkoopcijfers, populariteit of media-aandacht. Recensies zijn ook weer deskundig geselecteerd en gejat, met bronvermelding uiteraard...

Enige criterium voor opname in de lijst: te leen bij de bibliotheek (en da's op zich alweer jammer, want daardoor halen een paar geweldige albums het (nog) niet).
Excuses dus voor Rod Picott, Will Hoge, Rachel Harrington  en Steve Azar, die anders zonder meer in het rijtje zouden staan. Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk!

Het is een top 15 geworden dit jaar. En ik hoor je al denken: is dat niet gewoon omdat het anders te moeilijk kiezen was? Ja, dat is ook waar...

Ook deze keer is de lijst voorzien van een link naar Spotify, waarbij iedereen weer van harte is uitgenodigd om de titels die ik, om wat voor reden dan ook, niet heb opgenomen alsnog toe te voegen. Wel fijn om in dat geval even in een reactie onder dit bericht aan te geven welk album je hebt toegevoegd en waarom.
Listen & Enjoy!

1. Jeffrey Foucault - Horse Latitudes
Jeffrey Foucault is de absolute nummer 1 voor mij. Dit vind ik nou genieten... In mei van dit jaar live gezien met Mark Erelli (zie mijn jaarlijstje van vorig jaar); in februari 2012 weer in Nederland met band: gaat dat zien in Oldenzaal op 1 februari! En waarschijnlijk diezelfde middag bij Popeye in de winkel alhier in Hengelo...

"Neem maar van mij aan dat de nieuwe Jeffrey Foucault niet tegenvalt. Hoe kan het ook anders, zou je kunnen zeggen. De man weet – wederom - de juiste componenten vakkundig aan elkaar te smeden. Foucault weet een eigentijdse droge sound te maken, waarbij zijn gitaarspel een steeds dominantere positie inneemt. Niet dat zijn gitaar deze plaat teveel kleurt, maar dat de man gegrepen wordt door dit instrument moge duidelijk zijn. Hij geeft kleur aan zijn muze. Wordt daarbij (vanzelfsprekend!?) terzijde gestaan door echtgenote Kris Delmhorst, evenals door een stelletje gerenommeerde musici: Eric Heywood, Bill Conway en Jennifer Condos. Bovendien is niemand minder dan oudgediende Van Dyke Parks (toetsen en accordeon) van de partij op Horse Latitudes.
Eindejaarslijstjes waarbij een recensent slechts 10 titels mag noemen zijn niet meer van deze tijd. Een veelvoud aan kwalitatief sterke platen verschijnt, zowel van nieuwkomers als veteranen. Horse Latitudes zal ongetwijfeld bij velen hoog eindigen, en terecht. Foucault kent een kunstje, eentje waarop ik nog niet uitgekeken (wellicht beter: “uitgeluisterd”) ben. Zeer smaakvolle plaat. MOOI!"
johnnysgarden.nl

2. Oh Susanna - Soon The Birds
"Liefde, verlies en verlangen zijn de tijdloze thema’s die de Canadese singer-songwriter Suzie Ungerleider omzet in liedjes die eerst wat gewoontjes overkomen, maar na verloop van tijd naar de strot grijpen. Oh Susanna, haar artiestennaam, komt op Soon The Birds (Continental Song City/Munich) behoorlijk in de buurt van de opdracht die ze zichzelf heeft verstrekt, het schrijven van nummers die met verloop van tijd alleen maar beter worden. Met begeleiders die uit respect voor de teksten bijna bedeesd spelen, wordt hier iets gecreëerd dat niet alleen smaakvol is, maar ook de diepte van de emoties weet te raken. Oh Susanna heeft een folkstem met een lichte countrysnik die forceren overbodig maakt. Dat ze op enkele nummers toch net iets te scherp de hoogte inschiet is haar vergeven. Banjo, viool, steelgitaar, toetsen en blazers poetsen dat bezwaar weg."
altcountry.nl


3. John Hiatt - Dirty Jeans & Mudslide Hymns
Als er een album van Hiatt verschijnt, kan dat niet anders dan een hoge notering in mijn jaarlijstje opleveren. Het wachten is weer op een fraai concert in Nederland. De man blijft boeien!

"Het wordt bijna een saai verhaal maar de Amerikaanse singer/songwriter John Hiatt lijkt, in de herfst van zijn carrière, geen matige plaat meer te kunnen maken. Zijn in de countryrock gewortelde songs zijn altijd van betekenis en weten immer de juiste snaar te raken. Op zijn twintigste studioalbum werkte Hiatt samen met producer Kevin Shirley die vooral thuis is in de hardrock en werkte met groepen als Aerosmith en Led Zeppelin. Wellicht zorgde Shirley ervoor dat de singer/songwriter en zijn drie begeleiders klinken als een hechte no-nonsense band. Ieder nummer lijkt in een paar takes op de band gezet, uitgevoerd zonder tierelantijnen en in dienst van de met doorleefde stem gezongen songs van Hiatt. De plaat opent lekker stevig met Damn This Town terwijl Hiatt met Don't Wanna Leave You Now laat horen dat hij ook het schrijven van een soulvolle ballad niet is verleerd. Liefhebbers van de man kunnen zich opnieuw laven aan een uitstekend album."
Muziekweb

4. Gillian Welch - The Harrow And The Harvest
Gillian Welch is wat mij betreft verantwoordelijk voor het hoogtepunt dit jaar als het gaat om concerten. Wat was het imponerend in Paradiso begin november... Vandaar een opname van dat optreden hieronder.

"The Harrow And The Harvest is een uiterst sobere plaat waarop een akoestische gitaar en de stemmen van Gillian Welch en David Rawlings de belangrijkste en vaak ook de enige ingrediënten zijn. Gillian Welch en David Rawlings zijn nog altijd meesters in sorteren van maximaal effect met minimale middelen, waardoor ook The Harrow And The Harvest uiterst sober maar toch vol klinkt. De stemmen van Welch en Rawlings kleuren zo mooi bij elkaar dat eigenlijk iedere instrumentatie overbodig is. Ook op The Harrow And The Harvest citeert Gillian Welch weer nadrukkelijk uit de archieven van de stokoude folk uit de Appalachen, maar een aantal andere songs is hoorbaar geïnspireerd door de muzikale tradities uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. The Harrow And The Harvest bevat 10 tracks en ze zijn allemaal even mooi. Bij beluistering van de vijfde plaat van Gillian Welch valt op dat ze er dit keer ook in slaagt om de aandacht vast te houden in langere tracks, wat gezien het uiterst sobere karakter van haar muziek een knappe prestatie is. Ik had maar één luisterbeurt nodig om betoverd en ontroerd te worden door de nieuwe plaat van Gillian Welch en sindsdien is The Harrow And The Harvest alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Gillian Welch en David Rawlings doen op de zo langverwachte nieuwe plaat eigenlijk niets nieuws, maar doen hetgeen dat ze doen nog een stuk beter dan in het verleden. Of Gillian Welch inderdaad is getroffen door een jarenlange writer’s block zullen we waarschijnlijk nooit zeker weten, maar dat ze deze writer’s block inmiddels overwonnen heeft staat na beluistering van The Harrow And The Harvest als een paal boven water. Gillian Welch is niet alleen terug, maar levert als je het mij vraagt ook direct de mooiste rootsplaat van het jaar af. Bijzonder indrukwekkend."
dekrentenuitdepop.blogspot.com


5. Eilen Jewell - Queen Of The Minor Key
"Het zingen gaat Eilen Jewell zo makkelijk af, dat ze moeiteloos van de ene stijl naar de andere kan switchen. Op Queen Of The Minor Key (Signature Sounds/Continental Record Services/Munich) beweegt ze zich van een jazzy salonsfeer naar krolse rockabilly en ouderwetse country. Zo makkelijk als ze zingt ging het schrijven van de nummers deze keer niet. De artieste uit het Amerikaanse Boston had te kampen met een writers block, dat ze overwon door zich af te zonderen in een kleine hut ergens in de wildernis van Idaho. Inmiddels is haar zelfvertrouwen weer helemaal terug, getuige de albumtitel. Dat ze de koningin van het mineurakkoord kan zijn, is in belangrijke mate ook het werk van haar uitstekende begeleiders. Slepend spel en dan opeens weer stuiterend. Het is vooral gitarist Jerry Miller die met losse lusjes de coole jaren vijftig om de hippe sixties (denk aan de sfeer van een tv-serie als Mad Men) legt. Surfgitaren die cocktailglazen laten omvallen. En dan die stem van Eilen Jewell: vol hunkering, maar toch ook altijd op afstand."
altcountry.nl

6. Stephen Simmons - The Big Show
"The Big Show" is weer een erg overtuigende plaat geworden. Een plaat waarop Stephen Simmons wederom overtuigt met de ene na de andere prachtsong. Muziek die wel wat heeft van Steve Earle en Townes van Zandt, heeft Simmons toch ook een duidelijk eigen geluid, al is het maar dankzij zijn rauwe doorleefde strot en zuiderlijke tongval. Een geluid dat op "The Big Show" omwille van de sobere instrumentatie een stuk beter klinkt dan op zijn voorgangers en dat komt de kwaliteit van "The Big Show" zeer ten goede. Iedereen die bij de vorige platen van Stephen Simmons nog twijfelde, zal na beluistering concluderen dat Simmons definitief moet worden geschaard onder de betere singer-songwriters van het moment.(..) Het wachten op dit nieuwe album wordt wel degelijk beloond met een prachtplaat vol mooie sterke maar toch eenvoudige pure liedjes waarvoor Stephen nu al een zevental jaren bekend staat. Teksten vrijwel allen van Stephen's hand variëren in onderwerp, maar gaan veelal over allerdaagse dingen. Maar "The Big Show" is vooral een conceptenalbum over het leven van een clown met zijn rondtrekkende circus. Het behandelt het onderzoek naar liefde, de betekenis van het leven, de droom van erkenning en het sterke verlangen om rond te zwerven zover van huis alsook alle grote thema's van het kleine stadsleven tussen het gelach van het publiek en de eenzame nacht. Aldus, verwijst "The Big Show" niet alleen naar de korte tijd onder de spot lights maar dient zijn visie als metafoor voor het leven zelf. Wederom verplichte kost voor de americana liefhebber!"
rootstime.be

7. Henrik Freischlader - Still Frame Replay
Mijn bluestip van dit jaar: verrassend goeie plaat van topgitarist Henrik Freischlader. Doet bij een paar nummers ook wel wat aan John Mayer denken. Vooral ook fijne muziek voor in de auto (maar wel letten op je rechtervoetje...).

"Na zijn laatste studio CD  -Recorded By Martin Meinschaefer- , die vooral zeer bluesy en puur was, dan nu de opvolger Still Frame Replay. Zoals Henrik al zei in de vooraankondiging, is deze steviger en rockt meer. Het accent ligt meer op steviger gitaarwerk en een meer op de voorgrond tredende ritmesectie. Zijn markante stem blijft ook hier  imponeren, vooral in de rustiger nummers. Het is een CD geworden waarin verschillende muziekstijlen zoals  rock, jazz, funk, soul  en balladeblues aan elkaar gesmeed worden door die ene muziekstijl waaraan  Bluesmagazine haar naam ontleent: de blues (en beyond dus). Dit levert een CD op die erg divers is.
Martin Meinschaefer  was  weer verantwoordelijk voor de  analoge opnames, wat een vol en warm geluid  geeft. De CD begint met de rockende titeltrack Still Frame Replay waarin vriend en collega Joe Bonamassa met een  geweldige  solo de toon zet. De beukende drums, de scheurende gitaren en die karakteristieke stem maken het rock puur. Longer Days heeft een heerlijke groove met een strak ritme. Een jazzyswing kenmerkt Come On My Love en kan zo uit een donkere jazzclub uit vroeger tijden stammen. In What’s My Name komt de soulvolle zangstem van Henrik vol tot uiting op weer die lekkere groove. Dan zijn we bij , voor mij een van de absolute hoogtepunten: de schitterende slowblues  In Memory of Your Love. Weergaloos mooi gitaarspel, diep, gevoelig. Dit nummer raakt me enorm: ja, muziek blijft emotie. Gentlemen heeft wat funk, wat Carribisch, wat Cubaans in zich, weer helemaal anders. Dan naar de volgende rocker If I Could Only Be Myself: mooi  scheurend gitaarwerk overgaand in de  slow ballade  I’ve Got It Good  en die is groovend en relaxt met een puntige solo. Het volgende nummer Growing Old is voor mij de minste van de CD, heel erg rustig en wat eentonig. De laatste 2 nummers maken het weer helemaal goed: Do Did Done heeft een geweldig heavy intro waarbij die unieke combinatie van Henrik’s stem en gitaarspel in elkaar vloeien. De afsluiter Look At That Fool is een waardige. Een heel afwisselende mix van rustig en hard met mooie zang en koortjes. Ik raad een ieder dan ook aan deze CD te gaan beluisteren en oordeel zelf. De man blijft uniek."
bluesmagazine.nl

8. Joe Henry - Reverie
Voor mij de ultieme zondagochtend-muziek. Ochtendzonnetje door het raam, geurend kopje koffie, niks hoeft. Heerlijke plaat!

"Reverie is de opvolger van het met louter superlatieven ontvangen Blood From Stars uit 2009. Op Blood From Stars verruilde Joe Henry zijn jazzy geluid voor een bij vlagen stevig bluesgeluid dat door het formeren van een uit de kluiten gewassen band behoorlijk vol klonk. Hoewel op Reverie vrijwel dezelfde muzikanten zijn te horen als op Blood From Stars (alleen de blazers ontbreken dit keer), klinken beide platen totaal anders. Reverie is een akoestische plaat waarop Joe Henry de gedrevenheid van zijn voorganger heeft verruild voor totale ontspanning. Op Reverie wordt losjes gemusiceerd en lijkt nauwelijks aandacht besteed aan de productie. Schijn bedriegt, want zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je uit hoeveel lagen de muziek van Joe Henry bestaat en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Het is nog altijd muziek die haar geheimen maar mondjesmaat prijs geeft; waarschijnlijk de belangrijkste reden voor het bescheiden succes dat Joe Henry met zijn platen weet te oogsten. Ook Reverie is weer een plaat die je moet ondergaan en die je op je in moet laten werken, waarna de ene na de andere prachtsong zich openbaart. Op Reverie bestrijkt Joe Henry de Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord, waarmee de plaat zich bijna laat beluisteren als een retrospectief op zijn imposante oeuvre. Het is wederom geen makkelijke plaat, maar een ieder die er de tijd voor neemt zal getuige zijn van het tot volle wasdom komen van het zoveelste meesterwerk van Joe Henry."
dekrentenuitdepop.blogspot.com


9. Amos Lee - Mission Bell
"Zes jaar geleden was het de uit Philadelphia afkomstige Amos Lee die iedereen overrompelde met zijn gelijknamige debuutalbum op Blue Note. In de slipstream van het succes van Norah Jones op hetzelfde label kregen andere jonge singer-songwriters ook kansen hun talent te laten horen. De mix van folk, soul en jazz die Lee liet horen bleek al snel onweerstaanbaar. Zijn fijn rasperige stem en zijn rijke songs bleken tijdloos en met de 2 albums die hij na zijn markante debuut uitbracht, werd zijn talent alleen maar meer bevestigd.
Dat Lee nog veel meer in petto had was al snel duidelijk. Met de hulp van de mannen van Calexico, de band die als geen ander country, folk en mariachi op een bijzonder sfeervolle manier weet samen te smelten, komt Lee nu op Mission Bell tot grote hoogten. Calexico’s Joey Burns zat voor het album achter de knoppen en speelt mee op, net als zijn maatje John Convertino. Daarnaast zijn er fijne gasten, zoals Lucinda Williams, Priscila Ahn, Sam Beam (Iron & Wine) en Willie Nelson uitgenodigd om de songs van Lee te verfraaien. Maar het gaat natuurlijk om de songs van Lee en die worden over de jaren alleen maar beter en rijker.
Het album begint nog ingetogen met El Camino maar juist met songs als Windows Rolled Down, Violin en vooral Flower komen de grote kwaliteiten van Lee goed uit de verf. De instrumentatie in de songs klinkt rijk en vloeiend, zijn stem als een soulbaken daartussen in. En gedurende het album worden de songs alleen maar mooier. Het zuidelijke karakter wat de songs van Calexico zo goed past, heeft producer Burns op een geweldige manier naar de songs van Lee weten te vertalen. De folk, soul en jazz die we van Lee kenden is met country elementen verrijkt en het past Lee uitstekend. Met een lekkere soulkraker als Jesus en een popsong als Hello Again, compleet met mariachi style blazers, laat Lee zijn klasse horen. En ook het duet Clear Blue Eyes met Lucinda Williams is een emotievolle aangelegenheid.
Met Mission Bell overtreft Lee zich op alle fronten en maakt hij zijn meest fascinerende album tot nu toe."
writteninmusic.com

10. Romi Mayes - Lucky Tonight
'Wat een wijf!' zegt John Gjaltema over Romi Mayes op altcountry.nl, en daar sluit ik me bij aan... Wel erg jammer dat ze onlangs concerten in ons land moest afzeggen in verband met ziekte. Maar ze komt het goed maken. Gelukkig maar! Kijk ook eens op YouTube naar de serie 'on the road-films' onder de titel 'The Adventures Of Mayes And Nowicki'. Als je dan niet in de stemming komt...

"Een live-album met nieuwe nummers: het is niet heel gebruikelijk. Het enthousiasme in The West End Cultural Centre in het Canadese Winnipeg is er niet minder om. Terecht, want het derde album van de Canadese singer-songwriter Romi Mayes, Lucky Tonight, overtuigt vanaf de broeierige opening 'Easy on You' tot aan het ingetogen slotwoord 'I Will'.
Samen met de uitstekende sologitarist Jason Nowicki trakteert Mayes de zaal op tien kakelverse nummers. Af en toe trommelt Ken McMahon mee of is er de tweede stem van Jaxon Haldane. Mayes begeleidt zichzelf op gitaar en bespeelt in 'I Will' – voor het eerst in haar leven live – de piano. Sterkste troef blijft haar doorleefde, licht krakende stem die goed gedijt bij de stoere blues en country.
Romi Mayes is een vrijgevochten dame die niet met zich laat sollen: over haar gevaarlijke inborst verhaalt ze in 'Don't You Mess with Me' en in 'After the Show' en 'Lucky Tonight' bezingt ze vrijpostig de vleselijke liefde. Haar gevoelige kant toont ze in 'Heavy Heart' en in het prijsnummer 'Ball and Chain'. Lucky Tonight is een prima album dat liefhebbers van Lucinda Williams en Mary Gauthier zeker zal bekoren."
kindamuzik.net

11. Ryan Adams - Ashes & Fire
Prachtig album dat niet mag ontbreken. Wat ik me wel afvraag is waarom Ryan Adams zo enorm populair is, en bijvoorbeeld bij Giel op radio 3 komt. Het is toch niet bepaald de muzieksoort die je vaak voorbij hoort komen. Waarom dan Foucault niet? Nou ja, zal wel aan mij liggen... ;-)

"Op verschillende plaatsen op het internet kun je lezen over de Ryan Adams-moeiheid die langzamerhand in de fans en volgers is geslopen. In combinatie met zijn bandeloosheid en drugs- en drankgebruik, was het de afgelopen jaren niet eenvoudig Adams te volgen in zijn productiedrang; niet alles was even evenwichtig. Ryan Adams leek min of meer de weg kwijt; leek zijn immense talenten te vergooien. Maar Ryan Adams kwam tot inkeer. Hij huwde actrice Mandy Moore in 2009 en herpakte zich. Dit heeft nu geresulteerd in zijn meest aansprekende werk sinds vele jaren: Ashes & Fire, verschenen op zijn eigen Pax-Am-label. Adams keert in songs, sfeer en sound terug naar de start van zijn solocarrière. Mede verantwoordelijk hiervoor is Glyn Johns, legendarisch producer van klassiekers van The Rolling Stones. The Who en The Eagles. Hij zorgt voor een ouderwets countryrockgeluid waarin opvallend veel piano en zoemende Hammond de boventoon voeren. Een schitterend geluid. Adams klinkt gevoelig, empathisch en oprecht in de elf hartverwarmende singer-songwritersliedjes die alle een fraai klankkleurenpalet kennen. Akoestische gitaren, pedal-steel, piano, Hammond, strijkers en een enkel prachtig gedoseerde gitaarsolo zijn het decor waarin Adams ten volle tot zijn recht komt. Melancholie, ziel en schoonheid zijn weer helemaal terug in het werk van degene die een decennium geleden bestempeld werd als de meest talentvolle singer-songwriter van zijn generatie. Gek genoeg en wellicht onverwacht bewijst dit Ashes & Fire elf jaar na dato deze stelling ten volle. Een grandioze terugkeer derhalve."
altcountry.nl

12. The Band Of Heathens - Top Hat Crown & The Clapmaster's Son
Ok, ok, niet zo overweldigend als de vorige (zie jaarlijstje 2009), maar nog steeds een puike band, die je vooral ook live moet zien.

"Afgaande op de diverse meningen van Altcountry.nl-volgers op One Foot In The Ether, het vorige album van The Band Of Heathens, roept de rootsrockband uit Austin, Texas nogal tegenstrijdige reacties op. Een recensie van het nieuwe album, Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son (Blue Rose/Sonic Rendezvous), lijkt dan ook wat weg te hebben van balanceren op het slappe koord. Al is een mening maar een mening, en is ieders oordeel valide. Enfin, ik heb sterk het gevoel dat de uiteenlopende meningen wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat er maar liefst drie zingende, gitaarspelende songschrijvers in The Heathens zitten: Gordy Quist, Ed Jurdi en Colin Brooks. Dat kan bijna geen coherent album met een eenduidige identiteit opleveren. Daartegenover staat echter afwisseling en variatie – een andere zanger, een ander geluid. Ikzelf heb een voorkeur voor zang en compositie van Gordy Quist, al laat dat allemaal onverlet dat ik het derde studioalbum van The Band Of Heathens nog maar, een sterke plaat vind die vooral teruggrijpt op de sound van Little Feat. De Texanen weten het slidegitaar-geluid van Lowell George en de stompende groove van de uitgebreide Little Feat-bezetting dicht te benaderen. Het moet ook gezegd dat er op Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son best wel wat easy going liedjes te vinden zijn. Anderzijds zijn tracks als Medicine Man, The Other Broadway en Hurricane ronduit voortreffelijk. En dus ga ik gewoon weer voor de bijl voor de swingende rootsrock van dit toch wel bijzondere kwintet."
altcountry.nl

13. Lucinda Williams - Blessed
"Maak je jarenlang liedjes over ellende en depressies en dan opeens heb je de liefde van je leven gevonden. Het overkwam countryzangeres Lucinda Williams. Op haar nieuwe album Blessed geeft ze daar blijk van en durft ze gewoon te zingen dat ze geboren is voor de liefde. Maar dat doet gelukkig niets af aan haar kwaliteit voor het componeren van fijnmazige songs vol perceptie, rauwheid en compassie. Williams is zo’n natuurtalent dat zonder problemen een handvol rake melodieën op elke van haar albums weet te creëren. De diepgang in haar werk is navenant al wordt daar door buitenstaanders weleens gemakzuchtig aan voorbij gegaan. Blessed werd geproduceerd door Don Was en het is opvallend dat hij minder nadrukkelijk aanwezig is dan in zijn andere producties. Wellicht is zijn waardering voor Williams zo groot dat zijn productie-ego de liedjes geen moment in de weg zit. Ook gastspeler Elvis Costello stelt zich bescheiden maar dienstbaar op. Eerst als gitarist in Seeing Black en later als vocalist in het prachtige Kiss Like Your Kiss. Jarenlang moest zij opboksen tegen haar eigen meesterwerk Car Wheels on a Gravel Road dat in 1998 uitkwam. Het was het meesterwerk van de moderne country. Nog altijd overigens. In de jaren daarop kwam ze vaak in de buurt van dit album maar te vaak ook plagieerde zij zichzelf. Waar haar laatste albums West (2007) en Little Honey  (2008) nog vooral een stijlmatige transitie liet horen, durft ze nu ook muzikaal afstand te nemen van haar verleden. De kracht van Blessed is de volwassenheid van het materiaal. Als ze nu leed bezingt zoals bijvoorbeeld in Buttercup, dan hoor je de pijn in haar stem maar je realiseer je ook dat Williams niet zoals in het verleden ook persoonlijk zal wegzakken. De nostalgie is verdwenen. Daarvoor teruggekomen is een sterke vrouw die nog steeds als geen ander de donkere kanten van het leven kan bezingen maar in dat proces haar rug kaarsrecht houdt. Een klein meesterwerk durf ik hier wel te beamen."
http://www.muziek.nl/page/home/

14. Israel Nash Gripka - 2011 Barn Doors Spring Tour, Live In Holland
Er was even sprake van dat op dit speciale album ook opnames zouden komen die gemaakt zijn tijdens het in-store-optreden bij PopEye (of eigenlijk 'out-store'). Helaas staan die er niet op, wat van mij wel had gemogen. Het fragment hieronder maakt duidelijk waarom!

"Met zijn fraaie debuutalbum New York uit 2009 kwam, zag en overwon Israel Nash Gripka. Zijn rauwe, doch pakkende stem wordt regelmatig vergeleken met Neil Young en John Fogerty, daar waar zijn songmateriaal ook bij vlagen doet denken aan The Band en Ryan Adams. Zijn zeer geslaagde tweede album Barn Doors And Concrete Floors zorgt dit jaar voor nog meer lovende recensies en wordt regelmatig getipt als ‘dé Americana-plaat van 2011.
Dankzij de opnamen van Ankie Keultjes en het mixen/masteren van Peer Rave is er nu een uitstekend live-abum van zijn jongste tour, opgenomen in Mr. Frits te Eindhoven. Bijgestaan door de New Yorkse punk rockers van The Fieros zet Israel een evenwichtige set neer, waarin hij put uit zijn eerste twee albums. Van New York worden Evening en Pray For Rain gespeeld. Het leeuwendeel van de live-set bestaat uit materiaal van Barn Doors And Concrete Floors. Israel klinkt zeer geïnspireerd, vooral in de krachtige en prachtige start met het trio Fool’s Gold, Antebellum en het mooie Goodbye Ghost en het gedreven gezongen Baltimore. Als slagroom op de muzikale taart sluit het album af met een mooi eerbetoon aan Neil Young, getuige de cover van Revolution Blues."
writteninmusic.com

15. The Shiner Twins - Four Souls, One Heart
Tenslotte nog kwaliteit van eigen bodem: The Shiner Twins maakten onlangs opnieuw indruk tijdens een optreden in De Cactus op een zondagmiddag. Dat was genieten!

"Songtitels als 'See You in My Dreams', 'Nobody but You' en 'Find Your Way Home' komen in een wat wrang daglicht te staan als je de voorgeschiedenis kent van Four Souls, One Heart, het derde album van Shiner Twins. Bassist Dick Wagensveld overleed in de periode tussen de opnames en het uitbrengen van deze plaat op het podium aan een hartstilstand. Gelukkig heeft hij nog een mooie bijdrage kunnen leveren aan dit prima rootsalbum van eigen bodem.
Four Souls, One Heart is een puik werkje met gloedvolle soul, zompige blues, aanstekelijke honky-tonk en tranentrekkende mexicana. JW Roy en Roel Spanjers schuiven aan als gast bij het eminent musicerende kwartet. Van de beide zangers van de band, Richard van Bergen en Jack Hustinx, overtuigt de eerste iets meer. De Texaan Malford Milligan drukt met zijn doorleefde stemgeluid een stempel op het broeierige 'Hold on'. Een fijne slide hier, een zuigend hammondorgeltje daar en sporadisch een jammerende accordeon vormen de pijlers van een dertiental merendeels knappe liedjes. Minder sterk zijn 'Someone like You' en 'Ain't Got Wings to Fly'. Nummers als 'My Father's Eyes' en 'See You in My Dreams' doen denken aan Ry Cooder en in 'The Last Time' toont de formatie haar religieuze inborst. Shiner Twins bewijzen met dit - deels in Utrecht en deels in de studio van Willie Nelson opgenomen - album wederom dat ze tot de vaandeldragers van de Nederlandse americana behoren."
kindamuzik.net

Eindelijk buiten

Ik vind de titel wel toepasselijk, voor zo'n zomer met echt Hollands weer, waarbij je geniet van elk moment dat je (droog) een frisse neus kunt halen: Eindelijk buiten van de Vlaamse filosofe Ann Meskens. De ondertitel zegt genoeg: filosofische stadswandelingen. Meskens houdt van wandelen, het liefst door de stad, haar stad, Mechelen.

De geschiedenis zit vol met filosofen die graag wandelden. Om gedachten op te doen of om ze juist kwijt te raken. De natuur in, weg van het volk of juist door de drukbevolkte straten van de stad, om dicht bij de mensen te zijn. Het levert in alle gevallen dezelfde ervaring op: vanaf de eerste stap stappen ze de oneindige vrijheid van de wandelruimte in.

De stadswandelingen van Meskens leveren een aantal filosofische mijmeringen op, omringd door citaten van de grote filosofen. Mijmeringen over het mondige individu & de zwijgende massa, over stad en platteland, over toerisme, over shoppen, over de kracht van herinneringen.

De kracht van het boek zit voor mij in het slot. Een aanklacht tegen het oorlogsgeweld via een ode aan het Stabat Mater. Een ode aan de ontroostbare moeder die achterblijven na het sterven van haar kind; een naamloze soldaat in een (uitzichtloze) oorlog. Het beroemde gedicht heeft veel componisten geïnspireerd tot het componeren van hun eigen Stabat Mater, waarvan de versie van Pergolesi misschien wel de mooiste is. Meskens geeft in dit essay de ministers en generaals, die hun oorlogsverklaring tekenen, het gezicht van de mensen die het werkelijke gevecht leveren. Een indringende mijmering.

Reserveer in onze catalogus.

K's Choice in Hengelo

Op 4 maart live in Metropool Hengelo: K's Choice. Reden om even stil te staan bij deze groep. K's Choice was voor mij eigenlijk altijd een groep waarvan ik de muziek mooi vond, maar waarvan ik op de een of andere manier nooit een cd heb gekocht. Het nummer 'Not an addict' komt nog regelmatig voorbij op de radio en zit vast nog wel bij veel mensen tussen de oren. Maar een heel album kende ik tot voor kort niet.

Vreemd eigenlijk.
Vooral vreemd omdat ik een cd die ik onlangs in handen  kreeg ('Almost Happy') nu erg vaak draai: prachtige popplaat! Nou ja, beter laat ontdekken dan nooit.



Op zoek naar meer dus: het album 'The Essential K's Choice' geeft op 2 schijven een mooi overzicht van het repertoire van de band. Een repertoire dat mijn onverdeelde aandacht inmiddels heeft. Na een lange pauze die de band rond Sarah en Gert Bettens nam, verscheen vorig jaar weer een studioalbum: 'Echo Mountain'.

Met dit vijfde studioalbum, het eerste in 10 jaar dus, blijft k’s Choice een groep die moeilijk in een bepaalde stijlhoek valt te duwen. Getuige hiervan de keuze voor een dubbelalbum waarop de meer rock & popgerichte nummers op de eerste schijf werden verzameld, terwijl Sarah en Gert’s kwaliteiten als singer-songwriters, gekenmerkt door hun bloedstollende harmonieën, op de tweede CD terug te vinden zijn.

Ik ben zeer benieuwd naar de zo geroemde live-reputatie van K's Choice. Veel van de geplande optredens in de Nederlandse zalen zijn al uitverkocht: de belangstelling is dus groot. Laten we in Hengelo ook zorgen voor een uitverkochte poptempel!




Reserveer 'The Essential K's Choice' in onze catalogus
Reserveer 'Echo Mountain' in onze catalogus

Nooit een dag so rot dat er comes geen einde aan

Soms is lezen over muziek bijna net zo leuk als het luisteren. Daarom deze keer geen plaat, maar een paar boeken over muziek. Bij het zoeken in een bibliotheekcatalogus stuit je soms op verrassende resultaten. Zo zocht ik eens op 'john hiatt' (who else..) en kwam ergens in de resultaten het boek 'Lipstick Sunset' tegen van Sander Donkers. Een bundel met fraaie verslagen van ontmoetingen met popmuzikanten: wat drijft hen, wat waren inspiratiebronnen? Leuk en intrigerend. Portretten van bekende iconen zoals Paul McCartney, Solomon Burke, Emmylou Harris (en John Hiatt natuurlijk), maar ook van bekenden uit de Nederlandse muziekgeschiedenis (André Hazes, Bennie Jolink). Een bonte verzameling zo op het oog, maar op de een of andere manier een sterk samenhangend geheel. Vooral het gesprek met Michael de Jong is intrigerend: de titel van deze blogpost is een citaat. Een ander stukje wil ik u niet onthouden; het begin van de ontmoeting met Solomon Burke:

'Oh...My...God!' De ontzagwekkende man negeert mijn uitgestoken hand, vouwt zijn ontzagwekkende arm om mijn schouders en pakt me in één vloeiende beweging tegen zijn borstkas. Vijfenzeventig kilo verdwijnt spoorloos tussen de tweehonderd en nog wat kilo die tezamen Solomon Burke vormen. (...) Dan drukt hij een innige kus op mijn wang en roept tegen zijn familieleden: 'Uit Holland! Horen jullie dat?! Helemaal uit Holland! And I don't mean Harlem y'all. Geef die man een stoel. Geef hem wat te eten! Geef hem iets te drinken!'

Een ander prachtig boek over muziek is 'City To City' van Leo Blokhuis. Deze enthousiaste popprofessor weet liefhebberij tot een vak te maken. In deze publicatie, prachtig vormgegeven overigens, duikt hij in de muzikale scene van een aantal muzieksteden in een jaar waarvan hij denkt dat het een sleuteljaar in de betreffende stad was. Van Memphis in 1953 via onder andere Parijs en Den Haag naar Los Angeles in 1971. Een werkelijk schitterend boek, elke hoofdstuk voorzien van een factsheet, en de enorme kennis van Blokhuis wordt geen moment een 'college': nee, hieruit spreekt liefde voor muziek. Bij het boek zit een cd met uit elk hoofdstuk van het boek, dus bij elke stad, een liedje. Maar Blokhuis geeft het in zijn voorwoord al aan: het is het leukst als je zelf een playlist bij de steden maakt.

Komt dat even mooi uit nu Spotify sinds afgelopen dinsdag in Nederland beschikbaar is! De eerste playlists van Bibliotheek Hengelo staan voor u klaar: bij elk boek één. Even Spotify installeren en ze zijn beschikbaar.

There's more to come..
Enjoy!

Reserveer 'Lipstick Sunset' in onze atalogus
Reserveer 'City To City' in onze catalogus

Tijd voor jaarlijstjes!

Ah! December... Tijd voor alerlei jaarlijstjes. Heeft u er al een gemaakt? Het 'woord van het jaar' zal ook wel in aantocht zijn. Als regelmatig treingebruiker stel ik graag 'perronjogger' voor (zeker sinds de laatste wijziging in de dienstregeling waardoor mijn dagelijkes routine ernstig werd aangetast). Maar dat terzijde.
Laten we het maar over muziek hebben, zoals u dat van mij gewend bent. De 10 mooiste platen van 2009 volgens Eck... (met dank aan alle recensenten). Doe er mee wat u wilt; betwisten en aanvullen mag altijd!

1. Band Of Heathens - One Foot In The Ether

The Band Of Heathens komt op het juiste moment met het uiterst soulvolle countryrock-album 'One Foot In The Ether', pas de tweede studioplaat overigens. Het kwintet uit Austin, Texas heeft een geduchte live-reputatie en bracht dan ook al twee live-platen uit. Het geheim van de Texaanse heidenen is de line-up van drie songschrijvende, zingende en gitaarspelende frontmannen die zorgen voor variatie terwijl een homogene sound bewaard wordt. We horen van alles langskomen: Bottle Rockets, Jayhawks, Black Crowes, maar ook de swingende sound van Little Feat en het landelijke rootsgeluid van The Band. Daarbij heeft The Band Of Heathens beslist iets eigens; een laidback groove die in de countrysoul-nummers intrigeert en in de countryrock-’n-rollende liedjes meesleept. One Foot In The Ether is met zijn orgels, akoestische gitaren en luie slidegitaren eerlijke eenvoud, uitermate geschikt voor een uur en nog wat live-plezier. (altcountry.nl)

2. John Mayer - Battle Studies

Dit is het vierde studio album van de viervoudig Grammy winnaar John Mayer. Het album is geco-produceerd door John Mayer en Steve Jordan en volgt drie jaar na het volprezen "Continuum". De eerste single "Who Says" ging in première op zijn website www.johnmayer.com en is reeds opgepikt door Radio 3FM. "Battle Studies" werd opgenomen in het huis van John Mayer in Californië waar hij leefde en werkte gedurende zes maanden en is afgewerkt in de beroemde Capitol Studio’s in Los Angeles. Mayer raakte geïnspireerd door de Californische rock/pop uit de jaren '70 en '80, waarvan de invloeden goed zijn terug te horen. "I approach music like a director doing a period piece," vertelt Mayer. "Where "Continuum" was R&B and soul, "Battle Studies" was written with the timelessness of Tom Petty, Fleetwood Mac and Neil Young in mind. The melodies and message are concise and from-the-gut with the efficiency of simplicity."

3. Romi Mayes - Achin' In Yer Bones

Achin in Yer Bones is werkelijk een schoonheid van een plaat. Deze plaat is niet alleen 10 nummers rijk, maar bovendien tref je geen enkele zwakke broeder aan in de samenstelling. De nummers gaan over drank, sex, drugs en alles wat Romi op haar rondtrekkend circus voor de voeten komt. Qua zang is een vergelijking met Janis Joplin allerminst geplaatst, maar het zou me niet verbazen wanneer hun levensstijl de nodige parallellen vertonen. Romi is rauw, ruw en grof als het moet, maar kan even zo goed liefdevol en zacht zijn.Evenals de laatste cd van Buddy & Jullie Miller wordt werkelijk het beste uit de kast getrokken binnen dit genre. Het moet wel absurd verlopen wil deze plaat evenmin opduiken in je collectie. Authentieke Rock’n Roll, blues geïnjecteerd werk en intense balladen wisselen elkaar in een uitgebalanceerd tempo af. Als je het mij vraagt wordt 2009 een monumentaal muziekjaar. (plato.nl)

 
TIP: Romi Mayes speelt a.s. zondagmiddag 6 december in ,De Cactus in Hengelo!

4. Buddy & Julie Miller - Written In Chalk

"Dit zou eigenlijk een soloplaat van Buddy Miller worden, maar omdat het vanwege al zijn productionele werk en gezondheidsklachten maar niet wilde vlotten, nam Julie het heft in handen. Het levert uiteindelijk een plaat op die moet worden gerekend tot één van de hoogtepunten in het oeuvre van beiden. De uitstekende songs werden grotendeels door Julie geschreven en sluiten aan bij haar solowerk. Het zijn vooral ingetogen, fraai verzorgde en emotievolle songs die vrijwel niemand onberoerd zullen laten. In vocaal opzicht is het smullen geblazen, want naast de doorleefde stem van Julie en de hiermee prachtig contrasterende gruizige vocalen van Buddy, horen we vocale bijdragen van Robert Plant, Patty Griffin en Emmylou Harris. En dan werkte er nog een imposante lijst muzikanten mee, zoals Brady Blade, Larry Campbell en Gurf Morlix. Het album verenigt invloeden uit country, blues, jazz en rock in muziek die aldoor kwaliteit ademt. Een plaat die je raakt door zijn puurheid." (Erwin Zijleman)

5. Jeffrey Foucault - Shoot The Moon Right Between The Eyes

Op Shoot the Moon Right Between the Eyes vertolkt Jeffrey Foucault de songs van zijn muzikale held met hart en ziel en geeft hij deze songs bovendien een persoonlijk tintje. Shoot the Moon Right Between the Eyes werd gemaakt met betrekkelijk eenvoudige middelen, waardoor deze plaat in technisch opzicht aan alle kanten rammelt. Op een of andere manier komt dit de kwaliteit van deze plaat echter alleen maar ten goede. Shoot the Moon Right Between the Eyes is een intiem, gepassioneerd en overtuigend eerbetoon aan het werk van John Prine. Foucault zingt prachtig, heeft gekozen voor een fraaie mix van bekende en minder bekende parels uit het rijke oeuvre van John Prine en vertolkt alle songs even smaakvol. Een aantal songs heeft genoeg aan de akoestische gitaar van Jeffrey Foucault en zijn warme stem; een aantal andere songs is fraai aangekleed met onder andere pedal steel bijdragen van Eric Heywood , gitaarwerk van Mark Erelli en achtergrondzang van Kris Delmhorst. Shoot the Moon Right Between the Eyes is uiteindelijk niet alleen een fraai eerbetoon aan John Prine, maar ook een waardig opvolger van de twee prachtige platen die Jeffrey Foucault de afgelopen jaren heeft gemaakt. Zeer warm aanbevolen derhalve aan een ieder die pure en intieme singer-songwriter muziek een warm hart toedraagt. (Erwin Zijleman)

6. Sam Baker - Cotton

Cotton is het laatste deel van een in 2004 met Mercy begonnen trilogie, waarmee Sam Baker zijn leven op orde hoopt te krijgen. En we mogen blij zijn dat hij dat en plein public doet. Met zijn 55 jaar is hij nog steeds een groot talent als singer-songwriter: prachtige bedachtzaamheid in zijn stem, alle geduld van de wereld in zijn composities, smaakvolle terughoudendheid in de arrangementen. En bij dat alles heel veel te vertellen. Over de aanslag op de trein in Peru in 1986 die hij ternauwernood overleefde, en hoe zijn leven daarna nooit meer hetzelfde zou worden. (Volkskrant)

7. Steve Earle - Townes

"Met Townes lost Steve Earle een ereschuld in aan de man die ongetwijfeld zijn grootste zielsverwant is geweest. Townes van Zandt, de bij vlagen geniale, maar ook autodestructieve singer-songwriter, ging door waar Earle net op tijd inhield. Toen Van Zandt op nieuwjaarsdag 1997 de geest gaf, kapot van de drugs en de drank, liet hij een berg liedjes na, waarvan er velen nooit de uitvoering hadden gekregen die ze verdienden. Dat wordt met dit album goedgemaakt. De intimiteit is te danken aan de thuisopnamen, in Earle’s woning in New York. Elders toegevoegde instrumenten zorgen dat de ramen worden opengezet. Earle voegt discipline toe aan de poëzie en verbetenheid in de teksten van Van Zandt." (Ariejan Korteweg, Volkskrant)

8. John Gorka - So Dark You See

“So Dark You See” staat barstensvol met een gerevitaliseerde John Gorka, die overigens weinig opzienbarend anders klinkt als zijn eerste albums, maar wel verrassend sterk. Afsluiter Diminishing Winds dankt tenslotte voornamelijk zijn klasse aan het uitzondelijke mandolinespel van Peter Ostroushko. Een eindconclusie is dan ook simpel: Gorka heeft zichzelf weer gerangschikt waar hij thuis hoort, tussen de besten!(altcountryforum.nl)

 
 
 

9. Delbert McClinton - Acquired Taste

"Delbert McClinton leeft al z'n leven lang op een mix van R&B, soul, blues en country. Het is op voorhand uitgesloten dat deze man ooit nog eens nieuwe wegen zal bewandelen. Maar dat hoeft ook niet, want met elke nieuwe plaat lijkt zijn muziek aan verdieping te winnen. Onder productionele leiding van Don Was is McClinton er ook met "Acquired Taste" in geslaagd een klein meesterwerkje uit zijn hoed te toveren. Zijn stem raakt inmiddels aardig versleten, maar dat komt Sam Cooke-achtige soulballads als "Starting A Rumour" alleen maar ten goede. Dat geldt ook voor de rechttoe-rechtaan countrysong "Can't Nobody Say I Didn't Try", die klinkt alsof hij tegen sluitingstijd in een kroeg barstensvol notoire zuipschuiten is opgenomen. Dit doorleefde liedje krijgt trouwens een extra lading doordat de onlangs aan keelkanker overleden gitarist Stephen Bruton er nog in te horen is." (Harry de Jong, Revolver)

10. Guy Clarke - Sometimes The Song Writes You

Guy Clark, de man die ons klassieke songs als 'L.A. Freeway', 'Desperados Waiting For A Train' en 'That Old Time Feeling' gaf, is zuinig met zijn albums maar ze zijn altijd het wachten meer dan waard. Op dit elfde studio album evolueert hij zijn zijn meesterschap in songschrijven. Maar weinigen creëren hun songs met zulke resonerende schoonheid en dat deelt hij graag. Alle songs op dit album zijn namelijk geschreven samen met anderen. Niet alleen met oude vrienden als Rodney Crowell en Shawn Camp, maar met Patrick Davis, Jedd Hughes en Ashley Monroe wordt ook een brug geslagen naar een jongere generatie. Verhalend, ingetogen, indrukwekkend. Guy wordt bijgetaan door een aantal erg fijne muzikanten (alle op akoestisch instrumentarium), waaronder vooral gitarist Verlon Thompson excelleert. Hij is een van de meest gerespecteerde singer/songwriters van de afgelopen decennia en weet als geen ander een portret te schetsen van de zelfkant van de Amerikaanse maatschappij. (Revolver Magazine)

Een indruk krijgen van bovengenoemde artiesten? Natuurlijk kan dat:



Ik wens u nu alvast fijne feestdagen en op naar een wederom prachtig muzikaal nieuw jaar!