Tante Poldi en de Siciliaanse leeuwen

Ik las onlangs het eerste deel van de boeken over tante Poldi geschreven door Mario Giordano. Dit boek heb ik puur op basis van de cover uit de boekenkast in de Bibliotheek geplukt. De kleuren van de cover sprongen me tegemoet plus het 'Siciliaanse' in de titel. Hebben jullie dat ook, dat je oog valt op dat soort dingen als je er op vakantie bent geweest? Ik bezocht het eiland Sicilië een paar jaar geleden en die vakantie zorgde er dus voor dat ik een nieuwe detectiveserie ontdekte. Soms werkt het ook andersom. Zo hebben de detectives van Donna Leon er voor gezorgd dat ik een citytrip naar het prachtige Venetië maakte. 

The Fall of the American Empire

Nu we langzaam afscheid nemen van het tijdperk Trump, is het aardig om te zien hoe kunstenaars geïnspireerd werden door wat er zich in hun land of in de wereld afspeelde. De Canadese regisseur Denys Arcand zag sinds Trumps aantreden vooral hoe Amerika in verval raakte. In zijn film The Fall of the American Empire laat hij op satirische wijze zien hoe het geld bezit van ons heeft genomen en hoe het morele bankroet ons infecteert. Hij vraagt zich af of er nog een medicijn krachtig genoeg kan zijn om dat onheil te bestrijden. Het levert een heerlijke film op!

The Ghostwriter

We gaan een spannende tijd tegemoet op dit bieblog. Veel leuke blogpost over veel spannende boeken, en hopelijk door veel enthousiaste gastschrijver. Meedoen? Lees hier dan wat de bedoeling is en meld je voor 1 juni aan. Gezellig.

Maar zover is het nog niet. Gelukkig, want ik heb m'n huiswerk nog niet klaar. Spannende boeken moet ik namelijk nog opzoeken. Spannende films daarentegen, die ken ik wél. Zolang er maar flink wat suspense en psychologische oorlogvoering plaatsvindt, vermaak ik me wel. En volgens mij hoort The Ghostwriter (naar het boek van Robert Harris) wel thuis in dat rijtje. Een intrigerende en spannende film, dat is wat het is.

Ewan McGregor speelt een zogenaamde ghostwriter, die wordt ingehuurd om de memoires te schrijven van de voormalige premier van Groot-Brittanië. Een briljante rol van een irritant arrogante Pierce Brosnan. Het leuke is dat het bijna onmogelijk is om niet aan Tony Blair en zijn vrouw te denken als je deze film ziet. En dat Blair ten tijde van deze film zijn eigen memoires publiceerde was natuurlijk ook een mooie stunt. Maar nee, dit is echt allemaal politieke fictie. Tenminste, dat mag ik hopen...

Tijdens de opdracht stuit onze schrijver op allerlei geheimen en raakt verstrikt in een web van politieke intriges. Dat de vorige ghostwriter het er - schijnbaar door een ongeluk - niet levend vanaf heeft gebracht, stemt hem ook niet echt hoopvol. Als een volhardende detective bijt hij zich vast in de ontdekkingen die hij gaandeweg doet. Wat het er voor hem niet echt gezelliger op maakt. De ontknoping is verbluffend, het einde schokkend. Dus, ga er maar lekker voor zitten. En daarna gauw weer verder lezen voor die Maand van het Spannende Boek!




Reserveer in onze catalogus.

Le fils

Sommige films vallen op door hun verhaal of door de acteerprestaties, anderen vallen op doordat er gewoon iets bijzonders aan is dat je niet helemaal kunt duiden. Le fils, van de Belgische gebroeders Jean-Pierre en Luc Dardenne, is voor mij zo'n film.

Het verhaal gaat over Olivier, een introverte timmerman, die een aantal leerlingen in zijn werkplaats begeleidt. Hij leeft kennelijk gescheiden van zijn vrouw Magali en zij lijken iets pijnlijks met zich mee te dragen. Op een dag verschijnt de nieuwe leerling Francis, een zestienjarige ietwat mysterieuze jongen. Olivier is niet alleen opvallend in hem geïnteresseerd, hij volgt hem ook overal. Dat levert een onderhuidse spanning op, versterkt door de manier van filmen. Want de camera lijkt op de rug van Olivier te zitten, we kijken constant over zijn schouder mee.

Pas aan het eind ontvouwt zich het drama en blijkt waarom die Francis zo nauw verbonden is met deze man en vrouw. Helaas staat dat ook in de titelbeschrijving vermeld, dus die zou ik niet lezen.

De film bevat van die typisch Belgische grijsheid in omgeving en weer, geeft je een intense beleving van cinema en laat je toch wel met een soort van schok achter. Dit had ook heel anders kunnen aflopen. En hoe moet het nu verder... Mooi als je dat als filmmaker kunt bereiken.





Reserveer in onze catalogus.

Il y a longtemps que je t'aime

Een Franse film maar weer eens deze keer. En speciaal voor de koude, donkere dagen een film die onder je huid kruipt, of je bij je strot grijpt. Of allebei, dat kan ook. Il y a longtemps que je t'aime is zo'n film die je hoe dan ook bijblijft.


Juliette komt na 15 jaar vrij uit de gevangenis en wordt opgevangen door haar jongere zus. Om haar leven weer op de rails te krijgen mag ze voorlopig in diens gezin logeren. Juliette heeft een misdaad begaan, dat is duidelijk, maar wat en waarom blijft lange tijd verborgen. Dat intrigeert, want je weet dat dit een intelligente vrouw is en geen koelbloedige crimineel. Deze vrouw lijdt net zo onder haar daad als haar omgeving, ook al betuigt ze nooit spijt. Alle tegenslagen tijdens het opbouwen van een nieuw leven na zoveel jaar gevangenschap lijken haar niet te raken, zij heeft alle pijn al gezien. Deze recensie geeft ook een goed beeld van de inhoud en kracht.


Geen vrolijke film dus, maar wel een heel sterk thema. Alle personages blijken op één of andere manier met zichzelf in de knoop te zitten. De vraag is hoe een ieder het probeert op te lossen. Waar halen ze de kracht vandaan om opnieuw te beginnen? Kunnen dingen worden weggestopt of is het onvermijdelijk dat de bom een keer ontploft? Waardoor het ook bijna onvermijdelijk is dat er nadien ergens in je achterhoofd zo'n zachte stemmetje zich afvraagt 'wat is míjn bom eigenlijk? en wanneer ontploft 'ie?'




Reserveer nu in onze catalogus

Mannen die vrouwen haten (vervolg)

Vier weken geleden schreef Francine al over 'Mannen die vrouwen haten', de immens populaire millennium-triologie van Stieg Larsson.

Tijdens mijn vakantie las ik het eerste deel en ik voeg mij bij de schare bewonderaars; een bijzonder knap en spannend boek. Ik heb de gewoonte om na een vakantie nog snel de kranten door te nemen, want stel dat ik wat mis! Dus kwam ik in de krant van donderdag 6 augustus het interview tegen met actrice Noomi Rapace en regisseur Niles Arden Oplev over de verfilming van het eerste deel. Rapace speelt in de film Lisbeth Salander, de contactgestoorde jonge vrouw, die zich een totale buitenstaander voelt in de grimmige wereld. Hoofdpersoon in het boek is de onderzoeksjournalist Mikael Blomkvist, maar het is Lisbeth die het verhaal maakt.



Naast lezen dus ook de film gaan kijken, want die schijnt zelfs beter te zijn dan het boek (heb ik nog nooit meegemaakt).

Mannen die vrouwen haten

Op de omslag van dit boek, geschreven door Stieg Larsson, staat misdaadroman. Normaal zou ik deze titel dan laten liggen. Ik heb niets met misdaad. Maar iets haalde mij over de streep. “Scandinavische roman. Debuut.” Gezien de gunstige prijs heb ik het zelfs gekocht. En ik ben niet teleurgesteld. Het voldeed aan de verwachtingen, zelfs meer dan dat.

Journalist Mikael Blomkvist, zojuist veroordeeld wegens smaad, wordt door de grootindustrieel Henrik Vanger ingehuurd om een familiekroniek te schijven en om uit te vinden wat er met zijn veertig jaar geleden verdwenen nicht Harriet is gebeurd. De zaak is nooit opgelost. Blomkvist begint zijn taak, met weinig vertrouwen, op een speciale plaats: een eilandje in het noorden van Zweden, waar de familie Vanger bij elkaar woont, een familie vol met vetes en vreemde figuren. Met Lisbeth Salander, een jonge gecompliceerde vrouw vol piercings en tatoeages maar een buitengewone goede hacker, vormt Blomkvist en hecht team. Als Blomkvist eindelijk een vinger achter het geheim krijgt, wordt er een gruwelijke beerput geopend en wordt duidelijk met wat voor familie hij te maken heeft.

Het is het eerste deel van De Millennium trilogie. De vijfhonderd pagina’s laten zich ademloos lezen dank zij de spannende en knap met elkaar verweven verhaal lijnen. Een prima boek voor deze tijd van het jaar, of je nu vakantie hebt of niet.

Het verhaal achter deze trilogie is nogal bizar. De auteur heeft de boeken in z’n vrije tijd geschreven, alles in één keer ingeleverd bij de uitgever en dat ook nog vlak voor zijn plotselinge dood. Tragisch dat hij niets meer meemaakt van de hype rond zijn boeken.

In verschillende besprekingen wordt al een vergelijking getrokken met de Da Vinci Code en voor liefhebbers van Mankell is het een echte aanrader. Ik verheug me in ieder geval al op deel 2 en 3: De vrouw die met vuur speelde en Gerechtigheid. Ben heel benieuwd of de auteur mij kan blijven verrassen.

Reserveer in onze catalogus


Francine