Henrik Freischlader Trio - Openness

Volgende maand in Metropool: Henrik Freischlader Trio! Op 20 oktober heb je de mogelijkheid om weer eens lekker de blues te beleven... Een tijdje geleden verscheen 'Openness', het album van Freischlader; nu in een nieuwe trio-bezetting. En dat album belooft veel goeds!
Verschillende stijlen blues komen voorbij, allemaal even pakkend, stampend, rokend.. Heerlijk!

1000e Bieblogpost: Eck blogt verder...

We hadden al een lustrumfeestje, maar nu alweer een nieuw heugelijk feit: 1000 berichten op dit Bieblog! En volgens de officiële statistieken is dit bericht echt de 1000e...  Eck pinkt een traantje weg hoor... Dit Bieblog voelt toch een beetje als 'mijn kindje', vandaar. Dus ook ik ga kort terugblikken op mijn eigen berichten én de berichten van anderen. En jullie als lezers weten uiteraard waar mijn passie ligt: bij de muziek.

Ik heb heel wat treurnis over jullie heen gestort, zo blijkt. De voorliefde voor americana en liedjes over alles wat mis kan gaan druipt er vanaf.

Dayna Kurtz - Rise and Fall

Wat een heerlijke sfeer zet Dayna Kurtz neer op haar laatste album 'Rise and Fall'. Ik schreef al eens over haar toen we dit blog nog maar net begonnen waren, en nog steeds krijgt ze het voor elkaar om me een heerlijk kippenvel te bezorgen...

Na een paar mooie platen met klassiekers uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis ligt er nu weer een cd met eigen werk. En daar worden we blij van. Die stem, die stem.. Zo mooi, zo meeslepend.

Met korting naar het Heartland Festival op 2 mei!

Ok! Waar jullie vanavond naartoe moeten heb ik al laten weten... Nu een nieuwe tip voor vrijdag 2 mei: Heartland in Metropool! Dat gaat een feestje worden voor rootsliefhebbers, bluesfans en country-adepten... En laat ik er daar nou zelf eentje van zijn... Wat een line-up: The Band of Heathens, Israel Nash Gripka, Eli Paperboy Reed, en nog veel meer moois! Mét platenmarkt en kapper. Wat wil je nog meer? Korting? Ook dat kan geregeld worden...

Jason Isbell in Hengelo!

De mooiste plaat van dit jaar. Nu al. Misschien niet zo spannend meer voor mijn jaarlijstje, maar nu inmiddels ook bekend is dat Jason Isbell een concert komt geven in Hengelo kan ik onmogelijk wachten met het delen van mijn enthousiasme.

'Southeastern' moet officieel nog uitkomen in Nederland, maar was natuurlijk al lang en breed te krijgen voor de liefhebbers (ook in de bieb!).
En wat een heerlijk begin van een fantastisch album: rauw, oorspronkelijk, kippenvel, noem maar op...

"In zijn thuisland de VS is Jason Isbell al een behoorlijk grote naam. Toch zal die alleen nog maar groter worden, ook bij ons. En terecht, hij is namelijk één van de beste songwriters van dit moment. Daarnaast is Isbell ook nog eens een klasse muzikant. Dat bewees hij niet alleen als lid van de Drive-By Truckers, maar ook op zijn vorige album Here We Rest (met band 400 Unit). Dat was een mooie schijf, zijn nieuwste soloalbum Southeastern is nog vele malen beter. Nog maar 34 jaren jong maakt de man uit Greenhill (Alabama, in de buurt van het legendarische plaatsje Muscle Shoals) op Southeastern een adembenemend mooie mix van country, rock en folk. Zonder 400 Unit, wat betekent dat een groot deel akoestisch is. En belangrijker, het album is bijzonder persoonlijk. Dat hoor je meteen al, op opener Cover Me Up. Deze gevoelige ballad (let ook op het mooie gitaargeluid) kent vocale uithalen van Isbell die door merg en been gaan. Duidelijk wordt dat hij ervaring heeft met zowel verslaving als afkicken. Op dit nummer maakt hij zijn grootsheid als tekstschrijver ook meteen duidelijk:

“So girl leave your boots by the bed, we ain’t leaving this room 

‘Til someone needs medical help or the magnolias bloom

It’s cold in this house and I ain’t going out to chop wood

So cover me up and know you’re enough to use me for good”

Een andere briljante tekst hoor je op Elephant, een nummer over een stel, waarvan de vrouw kanker heeft. Van deze track is hieronder een live-versie te zien/horen. Een nummer met een heftige tekst, maar oh zo raak en oh zo mooi:

“There’s one thing that’s real clear to me

No one dies with dignity

We just try to ignore the elephant somehow”

Isbell lijkt zijn eigen leven weer op de rails te hebben, hij lijkt weer hoop te hebben. Dat hoor je op nummers als New South Wales en Relatively Easy. Toch gaat hij op dit album nog een keer diep, confronteert hij de luisteraar met zware kost. Alsof hij definitief afscheid wil nemen van ‘dat’ leven. Dit jaar trouwde hij met muzikante Amanda Shires. Op Southeastern is zij ook te horen, op het nummer Traveling Alone zingt ze mee en speelt ze viool. Een nummer eerder, op Stockholm, krijgt hij ook al vocale hulp van een dame. Dan is het van Kim Richey. Zo mooi als de stem van Isbell solo is, zo mooi blijkt die ook te passen bij een goede vrouwenstem. Het album kent niet alleen melancholie en ballads. Flying Over The Water is bijvoorbeeld een lekkere rocktrack, met een gitaarsolo waar fans van Neil Young en Crazy Horse van zullen smullen. Blijf ademen! Southeastern kent nog een heerlijke rocker, het rechttoe-rechtaan nummer Super 8.  Rock and Roll zoals het bedoeld is:

“Don’t want to die in a Super 8 Motel

Just because somebody’s evening didn’t go so well”

Isbell schrijft niet alleen mooie nummers, hij schrijft ook leuke en interessant tweets. Hij is een fanatieke twitteraar, volg hem dus ook vooral op Twitter. Maar belangrijker, luister naar zijn muziek. Luister naar Southeastern. Een tijdloos mooi album, dat hoe dan ook hoort bij het beste wat Americana in 2013 te bieden heeft. En hoewel Isbell – als gezegd – zeker nog verder gaat groeien (hij wordt een héle grote!), dit album verdient echt al 5 sterren. Pijnlijk mooi!" (writteninmusic)

Vrijdag 29 november komt Isbell naar Metropool, onder de noemer 'PopEye Presents': een absolute must voor de roots-liefhebbers! De absolute nummer 1 van komend jaarlijstje moet je natuurlijk live gezien hebben. Om een idee te krijgen: hier is een concert te beluisteren van kort geleden! De verrassing voor mijn persoonlijke ranglijstje is er misschien af, maar mensen: dit moet je horen...

Reserveer in onze catalogus

King of the World - Can't Go Home

Ik ben om! King of the World is de beste Nederlandse bluesband van dit moment. Nee, geen discussie. Echt niet. Na de optredens in Atak in Enschede en op 1e Pinksterdag in Raalte op Ribs & Blues is het zonneklaar. Ik wil dan ook iedereen aanraden om deze band te gaan zien, waar dan ook.

"Na vijfentwintig jaar samenwerking met de in 2011 overleden blueslegende Harry “Cuby“ Muskee, besloot gitarist Erwin Java samen met Fokke de Jong, bekend van zijn drumwerk bij Normaal, om een Nederlandse blues & roots-groep van formaat op te richten. Als zanger/bassist werd Ruud Weber aangetrokken, bekend van zijn werk bij Snowy White. Het geheel werd gecompleteerd door Govert van der Kolm die diverse bluesgrootheden zoals Matt Schofield, Coco Montoya en Dede Priest met zijn virtuoze hammond/toetsenspel heeft ondersteund. King of the World refereert aan een songtitel van John Lee Hooker en verwijst ook naar de “big three” BB,Albert en Freddie King. En wie kent dat niet… wakker worden en het gevoel hebben dat je de hele wereld aankunt. Na een reeks uitverkochte try-outs en goed ontvangen optredens, waaronder Highlands , Oerol en TT-Assen, werd de debuut CD “Can’t go home” opgenomen en begin 2013 uitgebracht (Bertus Distributie). De CD werd gepresenteerd in het TROS Muziekcafe en officieel overhandigd door Johan Derksen. Daarna werd het club- en festival circuit aangedaan met o.a. de Rhythm & Bluesnight Oosterpoort, Rib’s & Blues Festival Raalte en Bluesrock Tegelen. De band ontving lovende recensies voor het debuut album en werd als eerste Nederlandse blues band gevraagd voor het VPRO TV programma Vrij Geluiden."

Ik durf ook de voorspelling wel aan dat dit album zeker in mijn jaarlijstje terecht gaat komen. Sterke composities, verschillende stijlen, alles zit er in. En fenomenale orgelpartijen (en de vaste lezers van dit blog weten dat je mij dan weg kunt dragen...). Topblues van eigen bodem waar we hopelijk nog erg lang van gaan genieten.




Reserveer in onze catalogus

Handsome Poets op BAM Festival!

Met een fraaie line-up vindt op zaterdag 25 mei het BAM! Festival plaats in het Prins Bernhardplantsoen. Een greep uit de namen: Jan Akkerman, Mister en Mississippi, Cuban Heels, Lisa Lois, en als afsluiter de Handsome Poets!

En uiteraard nog veel meer, maar dat is uitgebreid te lezen op de website.
Tijdens Serious Request afgelopen december zag ik Handsome Poets live in Atak in Enschede. Wat een heerlijk bandje is dit toch! En dus nu de kans om ze (gratis!) te zien in Hengelo.
Over hun laatste album, 'Sky On Fire':

Wat Handsome Poets onderscheidt van veel soortgelijke bands, is het prominente gebruik van synthesizers (onder meer in New Life, Follow Me en Alright), terwijl de groep bovenal een gitaarbandje blijkt op nummers als Strangers en Sing For You. Het schort er in originaliteit nog al eens aan, maar dat wordt gecompenseerd met sterke melodielijnen. Met pakkende popliedjes als Jupiter, Lucky One en het nummer met de internationaal gezien onhandige songtitel Scheveningen heeft Handsome Poets desondanks een paar sterke troeven in handen om het hitlijstsucces van verleden jaar in 2013 voort te zetten. (nu.nl)

Het belooft een heerlijke middag en avond te worden volgende week zaterdag... Waarom we er met z'n allen naar toe moeten van 12 tot 24 uur? Dat lezen we ook op de site:
"Kortom, één hoogtepunt kiezen is haast onmogelijk. Dat hoeft ook niet, want een bezoekende festivaljunk beschreef het misschien wel het mooist: “De kracht BAM! schuilt in de laagdrempeligheid, de mooie omgeving en vooral simpele uitstraling. Zonde om dit feestje een jaar over te slaan.”
Waarvan akte...




Handsome Poets in onze catalogus

Daniël Lohues - Ericana

Het kon natuurlijk niet uitblijven: als liefhebber van rootsmuziek moest ik wel de nieuwe plaat van Daniël Lohues bespreken.

'Ericana' is de nieuwste solo-plaat van deze troubadour. Opgenomen in de eigen huiskamer in Erica; een lang gekoesterde wens, zo lezen we op zijn website: "Tot diep in de nacht met vrienden bij z’n eigen houtkachel verse songs spelen en opnemen was een droom die nu uitgekomen is."

En het is te merken dat deze plaat met liefde is gemaakt. Elke keer valt me weer op dat de combinatie van de muziek en de Drentse taal zo 'logisch' klinkt.
Het is nergens krampachtig, nergens onnatuurlijk. Streektalen lijken beter te passen bij muziek die terug gaat naar de wortels...

Ericana moest een plaat ‘van dichtbij’ worden. En dat is ook gelukt. Weliswaar begint het album met een tekst die (op papier) van ver weg lijkt. Maar 'Onderweg naar Idaho' verandert aan het slot toch weer in ‘onderweg naar Erica’. 'Blauwe Maandag' is een van de oudere songs op het album. Lohues schreef het nummer toen hij een jaar of achttien was.

Ik ben niet een twee drie van slag man 

Maar ik weet wat Blauwe Maandag doen kan

Het meest catchy nummer van de veertien op het album is zonder twijfel 'Anders Wa’j Der Nou Ja Wel'. Quasi-opgeruimd bezingt Daniël Lohues hier de handel en wandel van een liefje dat het laat afweten. Lohues, die het album en dus ook dit nummer opnam met Guus Strijbos, Bernard Gepken en Bart Wagenmakers, klinkt hier zoals The Byrds ten tijde van hun eerste hits, rond 1966. Mr Spaceman bijvoorbeeld zing je er zo op mee. Zoals altijd zitten de teksten van Lohues vol met mooie taalvondsten. De zin "Zij is mooier dan Scarlett Johansson en liever dan de meeste mensen" had zomaar uit het oeuvre van Annie MG Schmidt kunnen komen. Niet dat Lohues zichzelf lang de tijd kan gunnen te broeden op dergelijke vondsten. Dit nieuwe album verschijnt exact een jaar nadat hij zijn vorige album Gunder en de daarop volgende theatertour aankondigde. Ook voor Ericana is een uitgebreide tournee langs de theaters aangekondigd. (written in music) 

Daarbij doet Lohues gelukkig ook een aantal plaatsen in Twente aan. Vanavond speelt hij in het Wilminktheater in Enschede, 22 april in het Parkgebouw in Rijssen, 18 mei in het Rabotheater in Hengelo en 30 mei in Hof 88 in Almelo. Alle tourdata zijn uiteraard op de website te vinden.
Dat worden weer prachtige avonden met folk-blues in 't plat...




Reserveer in onze catalogus

Gretchen Peters - Hello Cruel World

Gretchen Peters kwam met het album 'Hello Cruel World' net niet in mijn jaarlijstje terecht. Waarom? Niet echt een goede reden te noemen... Want waarom hou ik mij eigenlijk aan lijstjes van 10 albums? Waarom geen 12 van 2012? Had gekund, maar goed: alsnog aandacht voor deze prachtige plaat.

In de openingstrack smijt ze er direct flink wat violen tegenaan, maar verder is Hello Cruel World van Gretchen Peters een behoorlijk sobere rootsplaat met invloeden uit de country en de folk. Dat Gretchen Peters de 50 inmiddels is gepasseerd hoor je in haar stem, die is voorzien van een mooi rauw en doorleefd randje, maar zie je ook terug in haar persoonlijke teksten. Iedereen krijgt zijn of haar portie vervelende ervaringen te verwerken, maar Gretchen Peters is afgaande op haar teksten wel erg ruim bedeeld wanneer het gaat om tegenslag en misère. Het komt de kracht van haar muziek alleen maar ten goede, want de van flink wat melancholie voorziene songs raken je stuk voor stuk in het hart. Hello Cruel World valt niet alleen op door de persoonlijke songs van Gretchen Peters en de emotievolle wijze waarop ze deze vertolkt, maar spreekt ook in muzikaal opzicht aan, wat op het conto van ervaren muzikanten als Will Kimbrough, Vicktor Krauss, John Gardner en Barry Walsh kan worden geschreven, waarvan vooral de eerste opvalt door prachtig gitaarspel. Hiernaast zorgt Kim Richey voor achtergrondvocalen en komt niemand minder dan Rodney Crowell opdraven voor een indringend duet. Met Hello Cruel World heeft Gretchen Peters een plaat gemaakt die beter is dan de laatste platen van grootheden als Emmylou Harris en Lucinda Williams en ook de competitie met de jonkies best aandurft. Alle reden dus om deze plaat op te pikken en Gretchen Peters te erkennen als een van de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman

Als ik bovenstaande recensie lees, vraag ik me toch weer opnieuw af of ze geen plekje had verdiend bij al dat moois van vorig jaar.  Want dit is toch wel voer voor mij als liefhebber van americana en roots. Heerlijke stem, opnieuw dat kraakje, en fantastische begeleiding.
Een warm aanbevolen luistertip dus! En daarbij ook nog de mogelijkheid om haar live te bewonderen, want eind maart staat ze op een paar Nederlandse podia.
Het belooft nu alweer een mooi muzikaal jaar te worden...


Reserveer in onze catalogus

Peter Gabriel - So

Het is naar mijn bescheiden mening één van de beste popplaten uit de jaren 80: 'So' van Peter Gabriel. Zal ook wel een beetje jeugdsentiment zijn, maar ik was (en ben nog steeds) onder de indruk van deze plaat. Destijds bij het verschijnen van het album in 1986 was het vooral de videoclip van Sledgehammer waar iedereen het over had, maar ik werd ook vooral gegrepen door de invloeden vanuit de wereldmuziek.

Anno 1985 kenden velen de naam Peter Gabriel wel. Als de eerste zanger van Genesis, of als maker van vier zeer bijzondere titelloze albums. Maar hij bleef toch vooral een cultfiguur. In het hoogste echelon - dat dan weer wel. Blijkbaar vonden Gabriel en betrokkenen dat het tijd werd voor de 'big break'. Met de hard aan een topproducersstatus werkende Daniel Lanois (die vlak ervoor aan U2's "The Unforgettable Fire" had gewerkt) dook Gabriel een vol jaar de studio in. Het resultaat is een album dat heel poppy en toegankelijk klinkt, maar waaraan tot in de kleinste details aan geboetseerd is en waar je jaren later nog nieuwe elementen in blijft ontdekken. En de opzet lukte: het werd een enorm hit-album, met o.a. "Sledgehammer" en "Don't Give Up" (duet met Kate Bush) en "Big Time". Gabriel neemt voor alles de tijd, zélfs voor deze jubileumeditie, die eigenlijk een jaar te laat verschijnt. CD1 bevat de geremasterde versie van het hit-album, CD2 en CD3 bevatten een integraal concert, opgenomen in Athene in 1987. (Muziekbank)

De geremasterde cd is dus inmiddels uit: ik blijf geboeid. Voor de echte fans is uiteraard het volledige concert uit 1987 ook prachtig. Erg fijn vind ik dat daar een live versie op te vinden is van 'Mercy Street', dat toch mijn favoriet blijft... Na 25 jaar staat dit album nog steeds als een huis!
Eens?


Luister hier het hele album
Reserveer in onze catalogus

Henrik Freischlader in Hengelo

Gelijk mijn tweede bluestip van deze week: op 16 november staat Henrik Freischlader op het podium van Metropool.
Een absolute aanrader, want bluesrock van hoog niveau!

Freischlader stond vorig jaar al in mijn jaarlijstje (nog even geduld voor die van 2012, mensen...) en dat was niet voor niets.
Hij is een geweldige gitarist, en de band staat als een huis. Onlangs verscheen 'House In The Woods', opnieuw een heerlijke bluesplaat.



Het maakt alleen nog maar nieuwsgieriger naar de live-ervaring. Persoonlijk word ik ook erg blij als er een orgel op de buhne staat, en dat is hier gelukkig ook het geval!
Ongeveer tegelijk met de nieuwe cd verscheen ook de dubbel live-dvd 'Show No. 47': dat geeft aardig weer wat ons te wachten staat en waar je je op kan verheugen...

Op de site van Metropool is te lezen waarom je als bluesliefhebber hier absoluut bij moet zijn: "Zijn talent wordt in blueskringen alom erkend. Niet voor niets speelde hij supports voor grootheden als B.B. King, Gary Moore,Joe Bonamassa, Johnny Winter en andere blueslegendes. Maar ondertussen trekt hij moeiteloos zelf zalen over de hele wereld vol. Dat wordt dus een mooi avondje blues!
Zeker weten! Als je cd's van Stevie Ray Vaughan, Rory Gallagher of van een van voornoemde artiesten in je kast hebt staan mag je dit eigenlijk gewoon niet missen!"
Ik zie jullie dus graag over twee weken...


Reserveer 'House In The Woods' in onze catalogus
Reserveer 'Show No. 47' in onze catalogus

Ook nog in Metropool deze maand: Alain Clark 10/11, Tindersticks 14/11, Tower Of Power 15/11, The Scene 17/11, Go Back To The Zoo 25/11

Eric Bibb, Staffan Astner en Habib Koité

Ik ben fan geworden van Eric Bibb & Staffan Astner.
Vorige week was ik in het Hoge Noorden, om familie te bezoeken én om het Umeå Jazz Festival bij te wonen. Eric Bibb bleek op zaterdagavond de mystery guest te zijn, begeleid door de Zweedse gitarist Staffan Astner.

Ik kende de muziek van Eric Bibb wel een beetje, maar na zaterdag ben ik volledig om.
Een geweldige donkere stem, fraai gitaarspel, en nog veel fraaier gitaarspel van Astner op een Telecaster...
Kippenvel op z'n best!


Bij thuiskomst uiteraard gelijk op zoek naar meer muziek, en gelukkig hebben deze twee muzikanten ook samen een cd uitgebracht met live-materiaal: 'Troubadour: Live'. Feitelijk een weergave van wat ik zelf in het weekend mocht meemaken.
Wat ook wel weer leuk was: zondag reisde ik terug naar Nederland, en bleek het vliegtuig vol te zitten met muzikanten, waaronder Bibb en Astner. Zo had ik op het vliegveld van Stockholm nog even de gelegenheid om Mr. Bibb persoonlijk te bedanken voor wat ik het hoogtepunt van het festival vond. Hij vroeg vriendelijk waar de reis verder naar toe ging, en bij het horen van 'Nederland' wees hij nog snel even op komende concerten in ons lage landje. En dat is dan ook weer mooi meegenomen, want deze en volgende week (en later in november) is Eric Bibb op een aantal podia te bewonderen. Niet met Asthner deze keer (helaas), maar met Habib Koité. En met deze man maakte Bibb ook een mooie plaat 'Brothers in Bamako'.

"Tijdens de totstandkoming van het album Putumayo Presents Mali To Memphis ontmoetten de musici Habib Koité en Eric Bibb elkaar. Beide zijn singer-songwriter en gitarist, de een geboren en getogen in Mali, de ander in de Verenigde Staten. Uit die ontmoeting groeide een vriendschap en de wens om ooit samen een ‘transatlantic blues’ album op te nemen. Met het album Brothers In Bamako is die belofte ingelost. De Afro-Amerikaan Bibb kwam voor dit project naar Bamako en voelde zich direct thuis bij Koité en zijn familie. Qua stijl passen Koité en Bibb goed bij elkaar; ze vertolken rustig voortkabbelende introverte folk- en bluesmuziek met Afrikaanse invloeden. Beide bespelen op verfijnde wijze gitaren, banjo’s en ukeleles waarbij ze begeleid worden door percussionist Mamadou Kone. Zowel afzonderlijk als samen creëren ze in hun eigen taal liederen over hun ervaringen en vaak met een sociale boodschap. Met sonore stem zingt Bibb een intieme versie van Bob Dylans Blowing in the wind. Brothers In Bamako bevat geen echte knallende uitschieters, maar ademt de genoeglijke sfeer die heerst als twee goede vrienden genieten van intiem samenspel." (Muziekweb) 

Genoeg redenen om te gaan kijken en luisteren!




Reserveer 'Troubadour: Live' in onze catalogus
Reserveer 'Brothers in Bamako' in onze catalogus

Michael Kiwanuka - Home Again

Nieuw in onze collectie: de cd 'Home Again' van Michael Kiwanuka. Ik zag deze artiest voor het eerst in een uitzending over North Sea Jazz van dit jaar; een interview en een paar fragmentjes waren genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Intrigerend, warm, soul: zomaar een paar termen die me te binnen schoten bij het kijken en luisteren naar deze man.

"De Brits-Oegandese Michael Kiwanuka was in 2011 een van de verrassingen op het festival Into The Great White Open. Hij maakte een paar singles met liedjes op het breukvlak van folk en soul zoals die sinds de jaren zestig door zangers als Terry Callier en Richie Havens is gemaakt, en verrast uiteindelijk toch met dit albumdebuut. Tien vooral beeldschoon gearrangeerde liedjes bevat de plaat waarin de klaaglijke, soms tegen het huilen aan schurkende, stem knap tot uiting komt. Voor de productie tekende Paul Butler, die met zijn eigen band The Bees al heeft bewezen een muzikaal omnivoor te zijn, en hier de liedjes meerwaarde geeft met afroblazers, strijkers en koortjes. Nooit wordt het te vol, altijd is het de warme stem van Kiwanuka die de meeste aandacht afdwingt. Kiwanuka's liedjes klinken fris, en schuwen ieder effectbejag. Het is de droefheid in zijn stem, in combinatie met de kleurrijke arrangementen, die dit debuut zo knap maakt." (Robert van Gijssel, Volkskrant)

Het optreden tijden North Sea Jazz beviel kennelijk veel mensen. Ik was te laat, maar hoop er ooit eens live bij te zijn. Misschien eind deze maand in Utrecht of Rotterdam? Het luisteren meer dan waard!



Reserveer in onze catalogus

Matt Harlan in Hengelo 2

Bijna twee jaar geleden stond hij ook op het kleine podium van De Cactus in Hengelo: Matt Harlan. Het café zat vol met liefhebbers van americana, folk en troubadours. Vrijwel allemaal mensen die in platenzaak PopEye gegrepen waren door het debuutalbum van deze Texaan 'Tips & Compliments'. Gezien die verkoopresultaten was het niet gek dat in ieder geval Hengelo aangedaan moest worden op de eerste tour in Nederland.
Inmiddels is het tweede album van Harlan verkrijgbaar: 'Bow And Be Simple'. Een plaat die weer iets anders klinkt dan de voorganger, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De Deense band 'The Sentimentals' zorgt voor de begeleiding en dat resulteert in een mooie 'droge' opname en een heerlijke rootsy sfeer.

"Een ontelbaar aantal draaibeurten later weten we het pertinent: Bow And Be Simple zal hoge ogen gooien in ons meedogenloze lijstje van topplaatjes uit 2012. Hoewel Harlan ons op slechts negen nummers onthaalt, staat de kwaliteit van elke song op een zodanig hoog niveau dat we moeten oppassen om niet al te lyrisch te worden zodat we onze geloofwaardigheid niet in het gedrang brengen. Hoewel? Iemand die in staat is om een schrijnende song als The Ring te schrijven, een nummer over huiselijk geweld en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat (‘She married up a mean one, he don’t take no direction / His temper leads him where he needs to go / He has a funny way of showing his affection / And by now you might think that she might know’), heeft recht op minstens de eerste trede van de overtreffende trap. 'Too Much Going On' is ook zo’n voorbeeld van ingetogen schoonheid. Twee stemmen die perfect samen kleuren, even weidse als delicate gitaarloopjes en precies voldoende percussie, soms heb je niet meer nodig om te ontroeren. Een vergelijkbare aanpak maakt van Elevator Ride, een song waarin Harlan de inhoudsloosheid van de rat race met enig erbarmen op de snijtafel legt, een sierlijk maar tegelijk ontluisterend portret. Waarna afsluiter Long Ride Home, met een wederom eminente MC Hansen op elektrische gitaar, veel te snel het einde van Bow And Be Simple inluidt. Droegen wij een hoed, we zouden hem na het luisteren naar dit plaatje maar al te gaarne afnemen voor Harlan en de zijnen." (Altcountryforum.nl)

Genieten dus, en in het bijzonder live genieten volgende week maandag in De Cactus (en ook op andere plekken in Nederland). Breng uw hoed...




Reserveer in onze catalogus

Muddy Waters & The Rolling Stones - Live at the Checkerboard Lounge

We gaan even terug in de tijd! Ruim dertig jaar geleden, op 22 november 1981, stapten de Stones tijdens een concert van Muddy Waters spontaan het podium op om samen met de legendarische blueszanger een uniek optreden te geven. Van deze spontane actie zijn gelukkig opnames gemaakt, die al wel op YouTube circuleerden, maar nooit officieel zijn verschenen. Tot nu dus. Want op deze fraaie muziek-dvd zijn de opnamen terug te vinden: opgepoetst en bijgewerkt, dus een veel hogere kwaliteit dan waar je tot voor kort van kon genieten.

‘Those English boys want to play the blues so bad – and that’s just how they play it!’ Een bekende quote waarmee Sonny Boy Williamson zijn ongezouten mening gaf over The Yardbirds, en in een adem ook bands als The Rolling Stones schoffeerde. Want ook zij waren begin jaren zestig begonnen met het naspelen van Amerikaanse bluesartiesten als Bo Diddley, Willie Dixon en Muddy Waters. Hoewel sommige bluespuristen altijd zijn blijven denken zoals Sonny Boy Williamson, vond Waters de Engelse jongens zo slecht nog niet. Deze dvd met een optreden uit 1981 laat dat overduidelijk zien. In de huiselijke nachtclub van Buddy Guy zien we Mick Jagger, Keith Richards en Ron Wood geïnspireerde bijdragen leveren aan een optreden van de oude meester. Het is een komen en gaan op het podium, want ook Buddy Guy en Lefty Dizz komen nog een paar nummers spelen. Eigenlijk is dit een optreden dat doodnormaal aandoet, maar toch historisch is. De Engelse jongens worden namelijk breed omarmd door hun oudere Amerikaanse voorbeelden. (Muziekweb)

 Een historisch document voor bluesliefhebbers dus. Gaat dat zien!!


Reserveer in onze catalogus

Gruppo Sportivo in Hengelo: win 2 vrijkaarten!

Over 2 weken, op vrijdag 15 juni, staat Gruppo Sportivo op het podium van Metropool. Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken toen ik dat voor het eerst las... Deze band ken ik eigenlijk alleen maar omdat ik oudere zussen heb: ik kende dan ook nummers van Gruppo Sportivo toen klasgenootjes zich met heel andere muziek bezig hielden. Of überhaupt niet met muziek.


Bij het fluitje aan het begin van 'Hey Girl' moet ik dan ook altijd steevast denken aan 'vroeger'. Ahum. Ik mag dat zeggen; toen Gruppo Sportivo begon was ik zes jaar.

Gruppo Sportivo is een Haagse popband, opgericht in 1976. Eind jaren zeventig behaalde de band op de eerste golven van de new wave een nationale populariteit. Creatieve kracht is Hans Vandenburg (gitaar en zang). Naast hem bestond de oerbezetting uit Max Mollinger (drums), Peter Calicher (toetsen), Eric Wehrmeyer (bas) en de gruppettes Josée van Iersel en Meike Touw (zang). De vaste formule van de band bestond uit popsongs, met veel aandacht voor relativering van personen en situaties, humor (knipogen naar), muziek-citaten en slapstick in de performance; vaak gingen de songs over een 'antiheld'. (Wikipedia)

Maar goed, wat doet de band op dit moment eigenlijk? Want eerlijk is eerlijk: ik wist niet dat ze nog bestonden én actief waren. Nou, gewoon muziek blijven maken, optreden en ongein uithalen. Zoals op de site van Metropool is te lezen: "De band is inmiddels 35 jaar bezig. Na de eerste 2 platen bleef singlesucces voor de band uit, maar het albumwerk bleef onverdroten hoog van niveau, en muziekliefhebbers uit binnen- en buitenland bleven de band volgen. Vele optredens op podia, festivals en theaters zijn het gevolg, en anno 2012 is Gruppo Sportivo een live band bij uitstek. Het gaat een avond zorgeloos genieten worden de 15e, de dansschoenen kunnen uit de kast en gepoetst worden. Swingen jullie vast even mee?"

Win 2 vrijkaarten!
En meeswingen wordt nóg leuker als je met z'n 2-en gratis naar binnen mag. Dit is je kans! Mail het goede antwoord op onderstaande vraag naar de Bieblog-redactie:

"Noem 3 singles van Gruppo Sportivo waarin de naam van een plaats/stad of land voorkomt"

 Ach ja, ook deze keer maken we het echt niet zo moeilijk. Het gaat hier om de knikkers, niet dan? De eerste die het juiste antwoord mailt, wint de kaarten. En diegene hoort dat dan weer vanzelf...
Succes, en tot op de 15e!

Gruppo Sportivo in onze catalogus

Rob Lutes & Rob MacDonald in Hengelo

Aanstaande maandag 14 mei in De Cactus in Hengelo: Rob Lutes en Rob MacDonald. Twee Canadezen die ongetwijfeld gaan zorgen voor een prachtig intiem roots-concert zoals we dat in de serie 'PopEye Presenteert' gewend zijn. De combinatie van de donkere ruwe stem van Rob Lutes, zijn gitaarspel én het gitaarspel van Rob MacDonald staan bij mij althans garant voor kippenvel...
Een tijdje terug verscheen van het duo een live-cd: (nog) niet officieel uitgekomen in Nederland en dus helaas (nog) niet via de bibliotheek te leen, maar uiteraard wel te koop bij platenzaak PopEye (en vast ook tijdens het concert). Dit album is een puur verslag van wat er op het podium gebeurt als de twee heren daar plaatsnemen. Qua stijl laat de muziek zich wellicht nog wel het best omschrijven als 'gypsy-blues uit Canada'. Denk aan hartverscheurende blues, donkere bossen en zigeuners, zoiets..
Het album 'Truth and Fiction' was mijn eerste kennismaking met de muziek van Lutes; dat was ook direct de aanleiding om meer van hem te gaan beluisteren. Ik ben fan, da's duidelijk. Een paar van mijn favorieten staan op 'Ride The Shadows' uit 2006: het nummer met de opwekkende titel 'Throw Me From This Train' en Lutes' versie van 'That's How Strong My Love Is'. Prachtig...
Maar ga dat vooral zelf live ervaren komende maandag. Om de prijs hoef je het niet te laten: €6,- in de voorverkoop (Bij PopEye en De Cactus), €8,- aan de deur.
En om het voorprogramma hoef je het ook niet te laten (zei hij zonder gêne), maar dat terzijde..


Reserveer 'Ride the shadows' in onze catalogus
Reserveer 'Truth and fiction' in onze catalogus

Joe Jackson - Live At Rockpalast

Onlangs uitgebracht: een 2-DVD-box van Joe Jackson met daarop maar liefst drie concerten 'Live at Rockpalast', uit 1980 en 1983. Joe Jackson is wat mij betreft één van de meest veelzijdige muzikanten. Als geen ander beheerst hij diverse stijlen en bovendien is hij een meester in het coveren van zijn eigen songs. Zo wordt elk concert verrassend en weet je als toeschouwer en fan op een prettige manier nooit waar je aan toe bent.
De concerten op deze dvd's zijn dus alweer van een tijd geleden, maar wel uit een periode waarin Joe Jackson de nummers schreef waarmee hij bekend werd.

"Deze dvd’s met drie historische concerten van Joe Jackson mag als een echt ‘collectors’ item’ voor oprechte fans van deze grote artiest beschouwd worden. Ondanks zijn totaal onfotogenieke kop en zijn totaal a-commerciële ingesteldheid slaagde hij er in om de echte muziekliefhebber voor vele jaren voor zich te winnen met zijn kwalitatief uitstekende liedjes in diverse genres waaronder pop, rock, jazz, swing en new wave. In dit muzikale beelddocument brengt hij als bekendste nummers “On Your Radio” - waarmee hij zijn show telkens begint - het persbekritiserende “Sunday Papers”, “Breaking Us In Two” en zijn grootste hits uit die periode in zijn carrière. De meeste van de hier gebrachte songs kan je ook nog in hun originele studioversie terugvinden op één van zijn bekendste albums “Night And Day”, maar deze dynamische man live met zijn band aan het werk zien op het hoogtepunt van zijn indrukwekkende loopbaan heeft zeker een extra toegevoegde waarde voor de ware fans." (rootstime.be)

En zo is het maar net. Hoewel ik Joe Jackson een aantal jaren terug live heb gezien, vind ik het nog steeds jammer dat ik niet getuige was van zijn kunnen in de periode die op deze dvd's is samengevat. Toch fijn dat ik dat op deze manier een beetje kan inhalen...





Reserveer in onze catalogus

Tuck & Patti in Hengelo: win 2 vrijkaarten!

Op vrijdag 18 mei staan Tuck & Patti op het podium van Metropool. Weer grote namen die afreizen naar het oosten van ons land.

"Al bijna 30 jaar betoveren Tuck & Patti wereldwijd hun fans en volgers met hun fenomenale samenspel. Gitarist Tuck Andress zorgt met zijn virtuoze en complexe gitaarpartijen voor een fundament dat staat als een huis en klinkt als een volledig orkest, waar Patti met haar krachtige en gracieuse vocalen vervolgens voor de inrichting zorgt.

In de 30 jaar dat ze samen muziek maken hebben ze de hele wereld over gereist. Ze hebben alle grote jazz festivals aangedaan waaronder North Sea Jazz en het Jazzfestival van Montreux. Keer op keer bewees Tuck dat hij zijn instrument volledig onder controle heeft, en voor de vocalen van Patti geldt hetzelfde. Kippenvelmomenten te over bij deze 2 giganten uit het genre. Tuck & Patti: of je bent fan, of je hebt ze nog niet gehoord." (metropool)

En als je ze nog nooit gehoord hebt, is er dus nu de kans. En we maken het in samenwerking met Metropool nog makkelijker!

Win vrijkaarten!
Je maakt alweer kans op 2 vrijkaarten voor dit mooie concert door antwoord te geven op de volgende (niet al te moeilijke) vraag:
welk nummer van Cindy Lauper werd door dit tweetal gecovered?
Mail het juiste antwoord en je naam + adresgegevens naar bieblog@bibliotheekhengelo.nl: voor de eerste goeie inzending liggen de kaarten klaar bij de kassa van Metropool!





Tuck & Patti in onze catalogus

Randy Newman - Bad Love

Gelijk nog maar zo'n 'vergeten album' dan maar (of ik moet me sterk vergissen natuurlijk): 'Bad Love' van Randy Newman. Over de artiest hoef ik vast niet veel te vertellen. Iedereen kent 'You can leave your hat on', maar het is de vraag of iedereen het ook van Newman zelf kent... De albums van Randy Newman volgen elkaar niet snel op: Bad Love kwam 11 jaar na de vorige studioplaat; de opvolger van Bad Love, 'Harps & Angels' weer 9 jaar daarna.
Het gaat hier echt om een 'liedjessmid': mooie composities, traditionele elementen, teksten vol humor, sarcasme en tederheid.

"Een van de beste, grappigste, intelligentse en ontroerendste songwriters van de afgelopen drie decennia. Met achteloos gemak hanteert hij pompeuze rock, New Orleans jazz, country, vaudeville en ballads van welhaast Gershwin-allure." (Oor)

En dit is dus ook weer zo'n juweeltje waar ik niemand meer over hoor. Na opnieuw beluisteren blijft deze muziek je pakken. Persoonlijke favorieten: 'Every time it rains' en 'I miss you'...
In maart dit jaar komt Randy Newman voor een tour naar Europa, en ook naar Nederland. Grijp de kans om deze man live te bewonderen!





Reserveer in onze catalogus